“အား..အမေလး နာလွပါၿပီ..ေၾကာက္ပါၿပီ ဆရာရယ္..သ..သမီးေနာက္ကိုလိမၼာပါ့မယ္..အား..အမေလး”
အသက္အားျဖင့္ ၁၇ ႏွစ္ခန႔္သာရွိေသာ ကၽြန္မ၏ခႏၲာကိုယ္သည္ တကယ့္အပ်ိဳႀကီးတေယာက္ေလာက္ပင္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မသည္ ေအာက္ပိုင္းဗလာက်င္းပုံစံျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးအရိုက္ခံေနရၿပီျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မရဲ့ျဖစ္ပုံကေတာ့ဒီလိုေလးစတာပါဘဲရွင္….။
ကၽြန္မဆယ္တန္းေရာက္ေသာအခါ အေမကကၽြန္မအား အေကာင္းဆုံးက်ဴရွင္အားေရြး၍တတ္ေစသည္၊ သို႔ေသာ္ႏွစ္စတြင္ပင္ ကၽြန္မသည္အေမထားေပးေသာ က်ဴရွင္မ်ားတြင္ တခုမဟုတ္တခုျပႆနာျဖစ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ အေမကလည္းဆူပူတာက တေၾကာင္း၊ အေပါင္းအသင္းကဆြယ္သျဖင့္ေလၽွာက္သြားေနခဲ့ျခင္းေၾကာင့္တေၾကာင္း ကၽြန္မသည္ဆယ္တန္းကို ဘုန္းခနဲလဲေနေအာင္ဘဲ က်ရပါေတာ့သည္။ ဆယ္တန္းက်တယ္ဆိုရင္ဘဲ စိတ္ဓာတ္ကလည္း ပိုမိုက်သြားခဲ့သည္၊ အေမအားလည္းဆယ္တန္းမတတ္ေတာ့ဘူး သင္တန္းမ်ားသာတတ္ေတာ့မည္ဟု ပူဆာခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္အေမကလက္မခံ၊ သူမ၏အကိုက်ဴရွင္တြင္တတ္ရမည္ဟု ကၽြန္မအားတခ်က္လႊတ္အမိန႔္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။
အေမရဲ့အကို ဦးေက်ာ္ေအာင္သည္ တမ်ိဳးလုံး၊တေဆြလည္းတြင္ ကၽြန္မႏွင့္မတည့္ေသာ တဦးတည္းေသာရန္သူပင္ျဖစ္သည္၊ ပထမႏွစ္(၁၀)တုန္းကလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပခဲ့သျဖင့္ သူ႔က်ဴရွင္တြင္ မတတ္ခဲ့ရေပ၊ ယခုႏွစ္တြင္ေတာ့ဘယ္လိုမွေျပးမလြတ္တဲ့အေျခအေနနဲ႔ေတြ႕ေနရၿပီျဖစ္သည္။
ဦးေက်ာ္ေအာင္၏က်ဴရွင္သည္ အျခားက်ဴရွင္မ်ားကဲ့သို႔ ေဘာ္ဒါသင္တန္းသားလက္ခံျခင္းမရွိေပ၊ သို႔ေသာ္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအတြက္ကိုမူ ေဘာ္ဒါလက္ခံပါသည္၊ သို႔တည္းမက ေဆြမ်ိဳးအရင္းႀကီးမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္မအတြက္အေမမွာ တျပားမၽွေပးစရာမလိုခဲ့ေပ။ ေဘာ္ဒါေနတဲ့သူမ်ားမွာလည္း ကၽြန္မအပါအဝင္ (၃)ေယာက္သာရွိၿပီး (၃)ေယာက္လုံးကလည္းရင္းႏွီးၿပီးသား ညီအမ(၃)ေယာက္ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္အနည္းငယ္ ကံေကာင္းျခင္းပင္ျဖစ္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ႏွစ္ေယာက္လုံးကို အခုမွဆယ္တန္းစတတ္တာလည္းျဖစ္၊ စာကလည္းေတာ္ၾကျပန္ေတာ့၊ ကၽြန္မအတြက္ကကံမေကာင္းျပန္ေပ။
အခုလည္း ကၽြန္မထက္အငယ္ႏွစ္ေယာက္အေရွ႕တြင္ ေအာက္ပိုင္းဗလာက်င္းပုံစံျဖင့္ အရိုက္ခံေနရေသးသည္၊ အျပစ္ကေတာ့အျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္မက်ဴရွင္ခ်ိန္ေတြကို လစ္လစ္ၿပီးေတာ့ အျပင္ခိုးထြက္သြားလို႔ပါဘဲ၊ ဆရာဦးေက်ာ္ေအာင္ရွိ၊မရွိကို ၾကည့္ၿပီး မရွိဘူးဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္မလစ္ေနက်ပါဘဲ၊ ဒါေပမယ့္အခုေတာ့ဘယ္က ဘယ္လိုသိသြားသည္ေတာ့မသိပါဘူး။
ကၽြန္မအေတြးမ်ားကမၻာပတ္ေနခိုက္ ေနာက္ထပ္ႀကိမ္လုံးရိုက္ခ်က္က တင္ပါးေပၚသို႔ထပ္မံက်ေရာက္ လာခဲ့ပါေတာ့သည္။
“အား…အေမ့…အား…”
“ဆရာ…ဆရာရယ္မမလည္းမွတ္ေလာက္ပါၿပီေတာ္ပါေတာ့ေနာ္..မမတင္ပါးမွာလည္းအရွိုးရာေတြထပ္ေနပါၿပီ” ေဘးမွၾကည့္ေနေသာသီရိက မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ ဝင္ေရာက္ေျပာဆိုလိုက္မိပါသည္။ ဦးေက်ာ္ေအာင္လည္း စိတ္ကိုထိန္း၍ တူမျဖစ္သူကၽြန္မအား…
“ယမုံ..နင္ေနာက္တခါအတန္းေတြလစ္တယ္လို႔ၾကားရင္မလြယ္ဘူးမွတ္..စည္းကမ္းကိုမရွိဘူး..အျပင္ထြက္ခြင့္ခဏေလးေပးလိုက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ထြက္သြားလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကိုျပန္မလာေတာ့ဘူး.. ရတဲ့အခြင့္အေရးကိုရသလိုယူတာဘဲ.. အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္စမ္း အျပင္ထြက္ခြင့္ရရင္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာစာက်က္ေနတာေတြ႕လား… နင္ငါေျပာတာၾကားရဲ့လား…ယမုံ” ျပန္မေျပာသျဖင့္ ဦးေက်ာ္ေအာင္သည္ ႀကိမ္လုံးကိုလႊဲကာ ခပ္စပ္စပ္ေလးတခ်က္ထပ္ရိုက္လိုက္ပါသည္။ ထိုမွသာယမုံငိုသံႀကီးႏွင့္ “ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ပါ.. ဆရာ..”“အရိုက္ခံထားရတာကိုေတာင္ေဒါင့္မက်ိဳးခ်င္ဘူး..ကဲလုပ္စရာရွိတာလုပ္ၾကေတာ့”ဟုဆိုကာ သူတို႔သုံးေယာက္လုံးအား ျပန္လႊတ္လိုက္ပါသည္။
“မမယမုံ..ေတာ္ေတာ္နာေနလားဟင္..” အခန္းထဲအေရာက္တြင္ေမးေသာ ညီမခိုင္ေလးရဲ့အေမးကို ယမုံျပန္မေျဖနိုင္ဘဲ ေခါင္းသာညိတ္ျပလိုက္ပါသည္၊ “ညီမေဆးလူးေပးမယ္ေနာ္မမ”ဟုဆိုကာ ခိုင္ေလးက ကၽြန္မအားေမွာက္ခုံအေနအထားေနခိုင္းပါသည္၊ ကၽြန္မလည္းအလိုက္သင့္ပင္ေနေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ခိုင္းေလးက ကၽြန္မဝတ္ထားေသာ ေဘာင္းဘီႏွစ္ထပ္လုံးကို ဒူးေခါင္းေလာက္ေရာက္သည္အထိေလၽွာခ်ၿပီး ကၽြန္မတင္ပါးကိုေဆးလူးေပးပါသည္။
ကၽြန္မသည္ဂ်စ္ကန္ကန္နိုင္သည္ဘဲေျပာမလား၊ ေျပာမရဆိုမရလို႔ဘဲေျပာမလားေတာ့မသိ ကၽြန္မသည္ဆရာရိုက္ျခင္းကို ခံရသည့္တိုင္ တစ္ရက္၊ႏွစ္ရက္သာၿငိမ္သြားခဲ့ေသာ္လည္း လစ္ျမဲအတိုင္းအေျခအေနၾကည့္၍ ျပန္လစ္ပါေတာ့သည္။
တေန႔ကၽြန္မ ဓာတုေဗဒအခ်ိန္တြင္ ေမးမည့္စာမ်ားကိုမရေသးသည္ကတေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ခ်ိန္းထားသည္ကတေၾကာင္း ထိုအေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ဓာတုေဗဒအခ်ိန္အားလစ္၍ ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ဓာတုေဗဒအခ်ိန္သည္ည(၈း၃၀)ၿပီးမည္ျဖစ္သျဖင့္ ေစာ၍ျပန္ေရာက္လာေသာ္လည္း အိမ္တြင္းသို႔မဝင္ေသးဘဲ က်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္တံခါးေပါက္၍လူရႈပ္မွသာ ကပ္၍ဝင္ရန္ႀကံရြယ္ခဲ့ပါသည္။ ခဏအၾကာတြင္က်ဴရွင္ဆင္းသျဖင့္ကၽြန္မအႀကံအတိုင္း အိမ္တြင္းသို႔မသိမသာ ဝင္ခဲ့ပါသည္။
“မမျပန္လာၿပီလား..” သီရိကေမးသည္၊
“အင္း..”ျပဳံးျပဳံးျဖင့္ကၽြန္မကျပန္ေျဖလိုက္ပါသည္၊ သို႔ေသာ္သီရိကမျပဳံးနိုင္ မ်က္ႏွာမေကာင္းသျဖင့္
“သီရိဘာျဖစ္ေနတာလဲ” သီရိကဘာျဖစ္သည္ကိုျပန္မေျဖဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနပါသည္။
ေဘးတြင္ရွိေသာခိုင္ေလးမွ “မမယမုံကို ဘဘႀကီးကထမင္းစားေသာက္ၿပီးလို႔ ကိစၥ၊၀ိစၥေတြအားလုံးၿပီးရင္ စာသင္ခန္းထဲမွာေတြ႕မယ္တဲ့”
“နင္တို႔ေရာပါလား”
“မပါဘူးမမယမုံ..ေနာက္ၿပီး…”
“ေနာက္ၿပီး..ဘာျဖစ္လဲ.. ငါအတန္းလစ္တာကိုသိသြားလို႔လား”
“အင္း…”
ကၽြန္မလည္းအနည္းငယ္လန႔္သြားခဲ့ပါသည္၊ သို႔ေသာ္လည္းကိုယ္လုပ္တဲ့အျပစ္ကိုယ္ခံရမွာဘဲဆိုၿပီး လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကိုသာ လုပ္ေနလိုက္ပါေတာ့သည္။
အခ်ိန္ကလည္းကုန္တာျမန္လြန္းလွပါသည္၊ ကၽြန္မလုပ္စရာမ်ားကို လုပ္ၿပီးေတာ့အခါတြင္ ၉း၃ဝခန႔္ပင္ရွိၿပီျဖစ္ပါသည္၊ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာ့အခန္းထဲတြင္စာက်က္ေနၾကပါသည္၊ ကၽြန္မလည္း ဆရာလာခိုင္းသည့္အတိုင္း စာသင္ခန္းထဲသို႔လာခဲ့ပါသည္၊ စာသင္တန္းထဲတြင္ဆရာ့ကိုမေတြ႕သျဖင့္ ဆရာ့အခန္းသို႔သြားခဲ့ပါသည္။
“ေဒါက္..ေဒါက္..ဆရာ..သမီးယမုံပါ…”
“ေအး..ယမုံ..စာသင္ခန္းထဲမွာေစာင့္ေန..”
ကၽြန္မလည္းဆရာစကားအတိုင္း စာသင္ခန္းဘက္သို႔ျပန္ဆင္းလာခဲ့ပါသည္။
ဆရာအခန္းထဲသို႔ဝင္လာေသာအခါ ကၽြန္မလည္းကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္သိစြာျဖင့္ လက္ခေလးပိုက္လ်က္..
“စာသင္ခ်ိန္မွာလစ္ၿပီးဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ…”
“သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အျပင္ထြက္သြားတာပါ”
“နင္ဒီႏွစ္ေရာေအာင္ပါ့မလား…” ကၽြန္မအားအထင္ေသးေသာအၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္၍ေမးသည္။
“ေအာင္မွာပါ..မယုံရင္ၾကည့္ေန” ကၽြန္မလည္းဘုဆတ္ဆတ္ပင္ျပန္ေျဖလိုက္ပါသည္။
“ထားပါေတာ့..ဒါ့ထက္ငါ့စည္းကမ္းေတြကို မလိုက္နာတာကိုငါ့ကမႀကိဳက္တာ.. ပထမတေခါက္တုန္းကလည္းေျပာတယ္.. အခုၾကည့္နားမေထာင္ဘူး.. ညည္းအရွက္မရွိဘူးလား..”
ဒါနဲ႔ကၽြန္မလည္း မေက်မနပ္ျဖင့္ပင္ “ဆရာ..သမီးကို ဖင္ခၽြတ္ရိုက္မွာမွတ္လား.. ရိုက္ေလ”ဟု အရိုက္ခံရမည့္အတူတူဆိုၿပီး ဖင္ကိုဆရာ့ဘက္ေနာက္ပစ္၍ လက္ပိုက္ကာေနေပးလိုက္ပါသည္။
ကၽြန္မ၏ထိုစကားကို ဆရာကေဒါသထြက္သြားဟန္တူသည္၊ ဆရာက “နင္က..နင့္အျပစ္ကိုဒီေလာက္ေလးနဲ႔ၿပီးမယ္ထင္လို႔လား.. ဒီတခါေတာ့မရေတာ့ဘူးမွတ္..” ကၽြန္မအနည္းငယ္ေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္သြားသည္၊ သို႔ေသာ္လည္း မၾကားသလိုသာေနလိုက္သည္။ ဆရာကေတာ့ အေပၚထပ္သို႔တတ္သြားၿပီး သီရိႏွင့္ခိုင္ေလးတို႔အား စာသင္ခန္းသို႔ေခၚထုတ္လာခဲ့ၿပီး…
“နင္တို႔ရဲ့အရွက္မရွိတဲ့အမႀကီးကို ဘယ္လိုအျပစ္ေပးမလဲဆိုတာၾကည့္ထား.. နင္တို႔လည္းသူလိုမျဖစ္ေအာင္ေန ၾကားလား”
“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ဆရာ”
“ကဲ..ယမုံ..ေနာက္လွည့္ၿပီးေသခ်ာလက္ပိုက္ထား.. နင္လိုခ်င္တဲ့အျပစ္လာၿပီ..” ဟုဆိုကာ ကၽြန္မဝတ္ထားေသာ ထဘီအားဆြဲခ်လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မလည္း တခါခံဖူးၿပီးသားမို႔ အသစ္အဆန္းျဖစ္မေနေတာ့ဘဲ မ်က္စိသာမွိတ္ထားပါေတာ့သည္။ ကၽြန္မသည္ဒီေန႔သည္လိုအရိုက္ခံရမည္ကို သိသျဖင့္ထဘီေအာက္တြင္ မည့္သည့္အရာမၽွမဝတ္ထားခဲ့ပါ ထို႔ေၾကာင့္လည္းဆရာက ထဘီကိုခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကၽြန္မရဲ့တင္ပါးႀကီးအား ႀကိမ္လုံးနဲ႔လႊဲ၍လႊဲ၍ဆြဲပါေတာ့သည္။
“ျဖန္း..ျဖန္း..ျဖန္…”
“အာ..အား..အား…အားးးး” ကၽြန္မလည္းတခုခံဖူးၿပီးသားမို႔ ပထမတေခါက္ကလို ကူပါ၊ကယ္ပါဆိုတဲ့ ေတာင္းပန္စကားမ်ားကိုလည္းမေျပာေနေတာ့ပါ၊ ဆရာရိုက္သမၽွကိုသာ ညည္းသံေလးထြက္၍သာ ခံေနမိပါေတာ့သည္။ ရိုက္ခ်က္သည္ အခ်က္(၃၀)ဝန္းက်င္ခန႔္ရွိၿပီျဖစ္ပါသည္၊ ကၽြန္မဖင္ပါးသည္လည္း ေရာင္ကိုင္းေနပင္လို႔ပင္ ကၽြန္မထင္မိပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ဆရာက ခဏနားပါသည္။ ေဘးမွၾကည့္ေနၾကေသာ ညီမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီး သနားေနၾကပုံေပၚေနပါတယ္။
“ဟဲ့..ယမုံ…နင္မရွက္တတ္ဘူးလား.. ၾကည့္စမ္းကိုယ့္ထက္အငယ္ေတြေရွ႕မွာ ဖင္ေျပာင္ႀကီးနဲ႔အရိုက္ခံေနရတာကို”
ကၽြန္မလည္း မၾကားမိသလိုပင္ မသိဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မရဲ့ထိုအက်င့္ကို သိေနေသာဆရာက “ယမုံနင္မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနပါနဲ႔.. နင္ဟာေလ” ဟုဆိုကာ အခန္းတြင္းမွထြက္ရန္ဟန္ျပင္လိုက္ပါသည္၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မက “ကၽြန္မက ဆရာက်ဴရွင္မွာတတ္ေနရၿပီဘဲ ဆရာဘာလုပ္လုပ္ခံရမွာဘဲေလ.. ဘယ္တတ္နိုင္မလဲ” ကၽြန္မရဲ့စကားကိုဆရာၾကားေသာအခါ လွမ္းၿပီးေသာေျခလွမ္းမ်ားကိုပင္ ေနာက္ျပန္လွည့္၍ “ေကာင္းၿပီေလ.. နင္လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခိုင္းနိုင္တာဘဲ” ဟုဆိုၿပီး ခ်ထားလိုက္ၿပီးေသာ ႀကိမ္လုံးအားထမ္မံကိုင္လိုက္ပါေတာ့သည္။
“နင္က ငါ့စကားကိုလည္းနားမေထာင္ဘူး.. ျပန္လည္းေျပာေသးတယ္.. ေအးဟုတ္ၿပီ.. နင္ကရိုက္ေတာ့လည္းရိုက္ရိုက္ဆိုၿပီး ခံတယ္.. ေတာ္ေတာ္လည္းအရည္ထူတယ္ဆိုေတာ့..” ဆရာေခတၱမၽွစဥ္းစားပါသည္ ၿပီးေနာက္ “နင္ဒီဘက္လွည့္” ဟုဆိုကာအငယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိေသာ စာသင္ခုံဘက္သို႔ ကၽြန္မအားလွည့္ခိုင္းခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ “သီရိနဲ႔ခိုင္ေလး သမီးတို႔ကအျပစ္ရွိတဲ့သူမဟုတ္ေတာ့ လုပ္စရာရွိတာသြားလုပ္ေခ်ေတာ့” “ဟုတ္ကဲ့ဆရာ” သီရိနဲ႔ခိုင္ေလးလည္း သူတို႔ေနတဲ့အေပၚထပ္သို႔ျပန္တတ္သြားပါေတာ့သည္။
“ကဲ..အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ညည္းကိုအပိုးက်ိဳးေအာင္ ဆုံးမေတာ့မယ္” ဟုဆိုကာ ႀကိမ္လုံးအားေဝွ႕ယမ္းလိုက္ပါေတာ့သည္။ “နင္အခုထိုင္ထလုပ္ရမယ္.. ငါ့မရပ္ခိုင္းသ၍မရပ္ရဘူး.. အကယ္၍ရပ္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႀကိမ္လုံးနဲ႔ဆယ္ခ်က္သမမယ္.. ဟုတ္ၿပီလား” ကၽြန္မလည္း ဆရာေျပာသည့္အတိုင္းပင္ ထိုင္ထစလုပ္ရပါေတာ့သည္ သို႔ေသာ္စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ လုံးဝမေက်နပ္ပါ။
“၁.၂.၃.၄……………..၁၀၀……၁၅၀.၁၅၁.၁၅၂.၁၅၃..”
တစ္ရာငါးဆယ္ေက်ာ္လုပ္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မေျခေထာက္မ်ားယိုင္စျပဳလာပါေတာ့သည္။
ဆရာကေတာ့ ကၽြန္မအေရွ႕ကစားပြဲခုံတြင္ထိုင္ကာ စာအုပ္တအုပ္ျဖင့္ ဇိမ္က်ေနပါသည္။ ကၽြန္မလည္း နာေနၿပီျဖစ္ေသာတင္ပါးအား ထပ္မံအရိုက္ခံရမည့္အေရးကို ေတြးကာေၾကာက္မိသျဖင့္ ဆက္လက္၍သာ ထိုင္၊ထလုပ္ေနရပါေတာ့သည္။
“ေဒါင္..ေဒါင္..ေဒါင္..” ဆယ္နာရီသံေခ်ာင္းျဖစ္သည္၊ ကၽြန္မမ်က္ႏွာမွာလည္းေခၽြးမ်ားစိုလ်က္၊ ဒူးေခါင္းသည္လည္း ယိုင္ထိုးလ်က္၊ ကၽြန္မအားမေလ်ာ့ေသးပါဘူး.. ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မတင္ပါးကနာေနဆဲဘဲေလ..၊ ဆရာကစာအုပ္ကိုစားပြဲေပၚေမွာက္လ်က္…
“ဘယ္လိုလဲ..ယမုံေတာ္ေတာ္ေလးမွ ေကာင္းရဲ့လား.. ေနာက္ဆိုစည္းကမ္းလိုက္နာမွာလား.. ေျပာစကားေရာနားေထာင္မွာလား..” ဆရာေမးသည့္စကားမ်ားကို ကၽြန္မျပန္မေျဖပါ လုပ္ျမဲအတိုင္းသာ ထိုင္ထကိုဆက္လုပ္ေနခဲ့ပါသည္၊ ကၽြန္မအေၾကာင္းကိုသိသည့္ဆရာမွ ကၽြန္မအားအခြင့္အေရးတခုေပးပါသည္၊ “ေကာင္းၿပီယမုံ.. ညည္းကဆက္လုပ္အုန္းမယ္ဆိုမွေတာ့ အခြင့္အေရးတခုေတာ့ေပးရမွာေပါ့.. ညည္းခႏၲာကိုယ္မွ အခုက်န္ေသးတဲ့အေပၚပိုင္းအဝတ္ေတြကို ခၽြတ္ခ်ၿပီးေတာ့ ထိုင္ထလုပ္မယ္ဆိုရင္ ညည္းထိုင္ထ(၅၀၀)ဘဲလုပ္ရမယ္.. ဘယ္လိုလဲ”
ကၽြန္မအနည္းငယ္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါသည္.. ကၽြန္မအခုလည္းေအာက္ပိုင္းဗလာက်င္းျဖစ္သည္ ေနာက္ထပ္အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းရပါကလည္း ကၽြန္မအတြက္မႈအထူးအျခားေတာ့ရွိမည္မဟုတ္ဟု ကၽြန္မေတြးလိုက္မိပါသည္။ ထို႔ေနာက္ မေရရာဘဲ ဘယ္ေတာ့ရပ္ခိုင္းမယ္မွန္းမသိတဲ့ ထိုင္ထကိုလုပ္ေနမယ့္အစား အတိအက်နဲ႔ထိုင္ထကိုလုပ္တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္ဟု မွတ္ကာ.. ကၽြန္မ၏အေပၚပိုင္းတြင္ဝတ္ထားေသာ အကၤ် ီၾကယ္သီးကို စတင္ျဖဳတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ၾကယ္သီးမ်ားကိုတလုံးခ်င္းျဖဳတ္ၿပီးေနာက္ ေနာက္ဆုံးတြင္ အတြင္းခံအက် ႌသာက်န္ပါေတာ့သည္၊ ထိုေဘာ္လီကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပင္ခ်ိတ္ကိုျဖဳတ္၍ ေဘးဘက္ကိုပို႔လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မလုပ္ေဆာင္သမၽွမ်ားကိုေတာ့ ဆရာမွၾကည့္၍ ေနပါေတာ့သည္။ အခုအခါတြင္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ကိုယ္လုံးတီးဘဝသို႔ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ဆရာခိုင္းသည့္အတိုင္းပင္ ထိုင္ထအခါ(၅၀၀)အား စတင္ေရတြက္၍ လုပ္ပါေတာ့သည္။
“၁.၂.၃.၄….”
သို႔ေသာ္ အစပိုင္းတြင္လုပ္ထားခဲ့ေသာ ထိုင္ထမ်ား၏ ဒါဏ္ေၾကာင့္ ယိမ္းယိုင္ေနေသာ ကၽြန္မရဲ့ေျခေထာက္မ်ားသည္ ေအာက္တြင္သာေရာက္ေနၿပီး အေပၚသို႔ျပန္မနိုင္ပါေတာ့ေခ်၊ ကၽြန္မမထိုင္နိုင္ေတာ့သည့္အျဖစ္ကို ဆရာကသိ၍ကၽြန္မအား…
“ညည္းထိုင္ထ ဆက္လုပ္အုန္းမွာလား မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ငါလုပ္တဲ့အတိုင္းသာခံေပေတာ့”
ကၽြန္မလည္း ဒီတခါေတာ့ေခါင္းငုံ႔လ်က္ပင္ “ဟုတ္ကဲ့..ဆရာခိုင္းတာကိုလုပ္ပါ့မယ္”
“ညည္း..ငါ့နားလာခဲ့” ကၽြန္မလည္း ဆရာနားသို႔သြားခဲ့ပါသည္။
“ညည္းေပါင္ႏွစ္ခုကိုကားလိုက္.. ၿပီးရင္ဒူးေခါင္းကိုနည္းနည္းေကြးလိုက္” ကၽြန္မလည္းေပါင္ႏွစ္ဘက္ကိုကား၍ ဒူးေခါင္းကိုအနည္းငယ္ေကြးလိုက္ပါသည္။ ထိုအခိုက္ ေအာက္ဘက္မွဟာေနေသာ ေနရာမွေလဝင္၊ေလထြက္မ်ားသျဖင့္ ကၽြန္မအားေသးေပါက္ခ်င္စိတ္မ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မေသးေပါက္ခ်င္ေၾကာင္းကိုမူ ဆရာ့အားမေျပာခဲ့ပါ။
“မဟုတ္ေသးဘူး.. ဒီပုံစံနဲ႔ဆိုညည္းက ျဖဳံမွာမဟုတ္ေသးဘူး”ဟုဆိုကာ ကၽြန္မအား အျခားပုံစံတခုကို ေျပာင္းလုပ္ခိုင္းျပန္ပါသည္။
“အင္း.. ဟုတ္ၿပီ ဒီလိုလုပ္”ဟုဆိုၿပီးေနာက္…
“နင္ခုနကအတိုင္းဘဲ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကိုကားလိုက္ ၿပီးရင္.. နင့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျခေခ်ာင္းေတြနဲ႔ထိတဲ့အထိကုန္းလိုက္”
ဒီတခါေတာ့ ကၽြန္မအတြက္တကယ္ကို ခက္ခဲေနပါသည္၊ ကၽြန္မသည္ အရိုက္ခံရ႐ုံ၊ထိုင္ထလုပ္ရ႐ုံမက ကၽြန္မရဲ့ပစၥည္းႀကီးေပၚေအာင္ ျပရမည့္အျဖစ္သို႔ပင္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ အနည္းငယ္တုံ႔ဆိုင္းေနပါေတာ့သည္။
“ဟဲ့..ျမန္ျမန္လုပ္”ဟုဆိုကာ ႀကိမ္လုံးတခ်က္သည္ ကၽြန္မတင္ပါးေပၚသို႔ ေရာက္လာပါေတာ့သည္။
“အား…”
“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့..” ကၽြန္မလည္း ေနာက္ထပ္ႀကိမ္လုံးတခ်က္ ေရာက္လာမည့္အေရးကို ေတြးကာေၾကာက္မိသျဖင့္ ခိုင္းသည့္အတိုင္းပင္ လုပ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ခုနကေပါက္ခ်င္ေနေသာ ေသးသည္ ပို၍ပို၍ပင္ ေပါက္ခ်င္လာၿပီျဖစ္ပါသည္။ ဒါနဲ႔ကၽြန္မလည္းဘယ္လိုမွမေနနိုင္ေတာ့သျဖင့္….
“ဆရာ..ကၽြန္မကို အိမ္သာသြားခြင့္ျပဳပါ”
“ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
ဘာလုပ္ဖို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မဘယ္လိုေျဖရမွန္းမသိေတာ့ေပ အိမ္သာသြားပါတယ္ဆိုမွေတာ့ သဘာဝကေပးတဲ့အလုပ္ေတြကိုလုပ္ဖို႔ေပါ့၊ ကၽြန္မေျဖရခက္ေနမွန္းသိေတာ့ ဆရာက..
“ညည္းကို ေသးသြားေပါက္မွာလား၊ ခ်ီးသြားပါမွာလား” လို႔ေမးတာ
ကၽြန္မလည္း ေသးကေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပါက္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ အသံကိုပင္ေလ်ာ့ကာ..
“သမီး..ေသးသြားေပါက္မလို႔ပါဆရာ”
“မေပါက္ရဘူး..”
“ရွင္…”
“ဟုတ္တယ္ နင့္ကိုအခုႀကိမ္လုံးနဲ႔ အခ်က္(၂၅)ခ်က္ရိုက္ရအုန္းမယ္ အဲ့ဒါၿပီးမွဘဲသြားေပါက္”
ကၽြန္မလည္း ေသးေပါက္ခ်င္တာကို ေအာင့္ထားလိုက္ပါတယ္ ထိုအခိုက္မွာဘဲ ကၽြန္မရဲ့ကုန္းထားေသာ တင္ပါးဆီသို႔ ဆရာ၏ရိုက္ခ်က္မ်ား က်ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ကၽြန္မလည္း အစပိုင္းက ရိုက္ခ်က္မ်ားေပၚတြင္ထပ္၍ အရိုက္ခံရသျဖင့္ မထိေအာင္ ဟိုဘက္ဒီဘက္သြားေနမိပါေတာ့သည္၊ ဒါကိုဆရာမွ ေဒါသျဖစ္ကာ ကၽြန္မအားကုပ္မွဆြဲ၍ သူ၏ေပါင္ေပၚတြင္ဝမ္းလ်ားေမွာက္ေစကာ ကၽြန္မအားခ်ဳပ္၍ ႀကိမ္လုံးျဖင့္ေဆာ္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္မလည္း နာသျဖင့္႐ုန္းေနမိပါေတာ့သည္၊ တေခါက္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မ႐ုန္းလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ တင္ပါးအားမထိဘဲ ကၽြန္မ၏ ေသးေပါက္ေသာေနရာေလးအား ထိမွန္သြားပါေတာ့သည္။
“အား…………”
“အဲ့ဒါေၾကာင့္ေျပာပါတယ္ ႐ုန္းမေနပါနဲ႔ ႐ုန္းရင္မထိသင့္တဲ့ေနရာေတြထိကုန္ပါမယ္လို႔”
ႀကိမ္လုံးရိုက္ခ်က္(၂၃)ခ်က္ေျမာက္မွာေတာ့ ေျပာစကားနားမေထာင္ဘဲ ကၽြန္မသည္ ႐ုန္းလိုက္မိသျဖင့္ ေသးထြက္ေပါက္အား ရိုက္ခ်က္ျပင္းျပင္းျဖင့္ထိမွန္သြားပါေတာ့သည္၊ ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ ကၽြန္မရဲ့ေအာင့္အီးထားေသာ ေသးမ်ားသည္လည္း မေအာင့္အီးနိုင္ေတာ့ဘဲ တလေဟာ ေပါက္ထြက္လာပါေတာ့သည္။ ကၽြန္မလည္းေသးမ်ားထြက္က်သြားသျဖင့္ စိုရႊဲသြားၿပီး ဆရာ၏လုံခ်ည္မ်ားသည္လည္း ကၽြန္မေသးမ်ားျဖင့္ စိုရႊဲသြားပါေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္က်န္ေသာ ႏွစ္ခ်က္ကို ဆရာမွ ကၽြန္မအားမရိုက္ေတာ့ဘဲ…
“ယမုံ..ညည္းေသးေတြကို ေျပာင္ေအာင္ေဆးလိုက္ အနံ့ေတြမက်န္ခဲ့ေစနဲ႔ ” ဟုဆိုကာ အေပၚထပ္သို႔ျပန္တတ္သြားပါေတာ့သည္။
