ဤေန ့သည္ကား ဥပုဒ္ေန႔ပါတည္း။ေညာင္ ပင္ႀကီး ရြာသူ ရြာသားမ်ား အထူးသျဖင့္အသက္ ၄၀ အထက္ ေယာက်္ား မိန္းမမ်ားသည္ရြာဦး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို ့သြားကာ သီလ ယူျခင္းဥပုဒ္ေစာင့္ျခင္းတို ့ျပဳၾကပါသည္။ထိုမၽွမကည ေနခ်မ္း ေရာက္ေသာအခါ ရြာဦးေစတီေတာ္ႀကီး၌ ပန္း ေရခ်မ္း ဆီမီး ကပ္လႉျခင္း ၊ ပုတီးစိပ္ျခင္းတို ့ထပ္မံ ျပဳၾကပါေခ်သည္။ေအးခ်မ္းလွပါသည္တကား။
ေစတီေတာ္ႀကီး၏ ရင္ျပင္ ေထာင့္တ ေန ရာ၌ အသက္ ၅၀ အရြယ္ လူႀကီး ႏွစ္ေယာက္သည္သာယာလွပသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ကို ေငးေမာလ်က္ေအးေဆးစြာ စကားေျပာေနၾက၏၎အထဲမွ တေယာက္သည္ သူတို ့နဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ဆင္းတုေတာ္တဆူကို ပန္းကပ္လႉေနၾက ေသာအမ်ိဳးသမီးငယ္ တသိုက္ကို လွမ္းေငးၾကည့္ေန၏။
တိတိက်က် ဆိုရပါမူ ထို အမ်ိဳးသမီးငယ္ တသိုက္ကို ေခါင္းေဆာင္ စီမံေနသည့္ သူတို ့ႏွင့္ အရြယ္တူ၊တည္ၾကည္ခန္ ့ညားၿပီး ေခ်ာေမာလွပသည့္အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို စူးစိုက္ ၾကည့္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ေနာက္ ခဏၾကာလၽွင္ သူက သူ ့ေဘးရွိ မိတ္ေဆြကို တခုခု တီးတိုးေျပာ၏။သူ၏မိတ္ေဆြသည္ သူ ့စကားကို တအံ့တၾသ နားေထာင္ၿပီးဟို ေက်ာင္းအမႀကီး မမႏုကိုေျပာတာလား။အာ မျဖစ္နိုင္ ပါဘူးဗ်ာ။က်ဳပ္ေတာ့ မယုံဘူး။ဟုဆိုပါ၏။
ပထမလူကယုံတာ မယုံတာေတာ့ ခင္ ဗ်ား သ ေဘာေပါ့ဗ်ာ။ျဖစ္တာက ေတာ့ လုံးဝ အ ေသအခ်ာပါဘဲ။က်ဳပ္ကို အဲသည္ မဲလုံးဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး ကိုယ္တိုင္ က ေျပာျပတာဗ်။ ဟူ၍ အခိုင္အမာ သက္ေသထူျပန္္ပါသည္။၎တို ့ႏွစ္ဦး ေျပာေနၾကသည့္ ေက်ာင္းအမႀကီးေဒၚေဒၚႏု၏ ဇာတ္လမ္းသည္ ဤသို ့ျဖစ္ပါေခ်၏။
က်ဖမ္း အလုပ္ၾကမ္းသမားေလး မဲလုံးသည္ ယေန ့အလြန္စိတ္ညစ္ေနသည္။ ၁ ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလး ေဆးကုဘို႔ ေငြ၃ဝဝဝကိုသူ ရ မွျဖစ္ေတာ့မည္။ မရလၽွင္ ေသသြားနိုင္သည္ မဟုတ္ေလာ။သူ ့မိသားစုမွာ ယခင္ စားေႂကြးေတြကလည္း တင္ေနသျဖင့္ ဘသူကမွ ေငြေခ်းမည္ မဟုတ္ေပ။သည္ေတာ့ လြယ္လၽွင္ ခိုးယူဘို ့ လုယူဘို ့အထိသူ ေတြးေနမိပါေလသည္။
မဲလုံး စိတ္ညစ္စြာေလၽွာက္သြားရင္းေက်ာင္းအမႀကီး အ ေမႏု အိမ္ေရွ႕ ေရာက္လာ၏။အ ေမႏုသည္သစ္သား ခုံရွည္ေလးေပၚ ထိုင္လ်က္သူမ ေရွ႕မွ ေျခာက္ေသြ႕ ကာ ေသလုလုျဖစ္ေနသည့္ ပန္းပင္ေလးကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ေအာ္ သူ ့ခမ်ာလည္း ေရႊေငြတိုက္တာေတြနဲ႔ေန ေန ရ ေပမဲ့ ၊လင္ေသၿပီး သားသမီးမရွိ ၊အရြယ္ တင္ေသာ္လည္း ေနာက္ေယာက်္ားမယူ တကိုယ္တည္း ဆိုေတာ့ အထီးက်န္ေပလိမ့္မည္။
အာ ငါ့ႏွယ္ ။ အ ေမႏုဆီ ပိုက္ဆံ သြားေခ်းဘို ့ဘာေၾကာင့္ မ ေတြးမိရတာလဲ။ ဟု မဲလုံး သူ ့ကိုယ္သူအျပစ္တင္ မိသည္။သူ ရႊင္ လန္းစြာျဖင့္ အ ေမႏုဆီ ဝင္သြားသည္။အ ့့့့အေမႏု။က်ေနာ့ကို ၃၀၀၀ ေလာက္ လွဲ႕စမ္းပါ့။သ သမီး ေလး ဖ်ားကၽြမ္း ေနတာ ေဆး ့့ ေဆးအဲ ေဆးထိုးခ်င္ လို ့ပါ။ အ ေၿခ အ ေန က ့့့သူ ့စကား မဆုံးေသးခင္အ ေမႏုက တစုံတခုကို ယတိျပတ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သကဲ့သို ့ ရွိသည္။လာ လိုက္ခဲ့။ ဟုေျပာၿပီး တိုက္ထဲ ဝင္သြား၏။
မဲလုံး သည္ သူ ့လက္ထဲ ေရာက္လာေတာ့မည့္ေငြ ၃၀၀၀ ကို ျမင္ေယာင္ လ်က္ ေပ်ာ္ေနပါသည္။အင္း အ ေမႏုဟာ တကယ့္ ေက်းဇူးရွင္ ဘဲ။အ ေမႏု အခန္းထဲ ဝင္ သြားသည္မွာ အ ေတာ္ၾကာသည္အထိ ျပန္ထြက္ မလာေခ်။ မဲလုံး ထိုင္ ခုံေပၚမွာ ထိုင္ေစာင့္ဆဲ။ဟဲ့။ ေကာင္ေလး သည္ထဲ ဝင္ ခဲ့။အ ေမႏု အသံ ေပၚလာသည္။ဗ်ာ။က်ေနာ့္ကိုလား အ ေမႏု ။ေအး ။ အခန္းထဲ ကိုလာခဲ့။မဲလုံး မ ေတြးတတ္ေတာ့ပါ။
ဧကႏၲ အ ေမႏု အခန္းထဲ တခုခု ျဖစ္ေနလို ့ထင္ ပါရဲ့။သူဝင္သြားလိုက္၏။ဟာ ့့့့။မဲလုံး အံ့ၾသသည္။ နားမလည္နိုင္ ။သူ အိမ္မက္ မက္ေနတာမ်ားလား။အ ေမႏုသည္ လုံခ်ည္ ရင္ လ်ားႏွင့္ ျဖစ္ေန၏။သူ ့ကိုလည္း စူးစူးဝါးဝါး ရမက္ မ်က္လုံးေတြ ႏွင့္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။မဲလုံး ပထမ အားနာ ေၾကာက္ ရြံ့စြာ ႏွင့္ မ်က္လႊာခ်မိသည္။ ဒါေပမဲ့ အ ေမႏု ဏွာၾကည့္က သူ ့ရင္ေတြ ေျဗာင္းဆန္ သြားေအာင္ ညႇို႔အားျပင္းသည္မို ့သူ ရဲရဲတင္းတင္းဘဲ ျပန္စိုက္ၾကည့္လိုက္ပါ၏။
အ ေမႏု မွာ ဖြံ့ထြားေသာ၊ မက်ေသးေသာေဘာ္ဒီ ရွိေခ်ေသးသည္တကား။ ရင္ လ်ားလုံခ်ည္က ေလ်ာ့လ်ဲသည္မို ့ နို႔အုံႀကီးေတြ အ ေပၚပိုင္းကိုျမင္ေနရသည္။ ထြားထြားအိအိႀကီးေတြ ။မဲလုံး၏ မ်က္လုံးေတြမွာ ဏွာရိပ္ေတြ ထြက္လာတာကို ျမင္ ရ ေတာ့ အ ေမႏု ေက်နပ္စြာ ျပဳံးသည္။မဲလုံး ။ အ ေမႏု ေျပာမယ္ ေသခ်ာနားေထာင္။မင့္ကို အ ေမႏု တလ ၁ ေသာင္းေပးမယ္။ ဒီအတြက္ မင္းက တပတ္တခါ အ ေမႏုကို အ ေဖာ္လုပ္ေပးရမယ္။ဘယ့္ႏွယ့္လဲ။ေအး။ သ ေဘာမတူဘူးဆိုရင္ ဒီစကား ဒီမွာတင္ေပ်ာက္ ပ ေစ။ဘယ္မွ ထပ္ျဖန႔္တာ မၾကားခ်င္ဘူးေနာ္ ။ ဒါဘဲ။
မဲလုံး ကိုယ့္နားကိုယ္ေတာင္ မယုံနိုင္ ပါ။အ ေမႏုက ေတာ့ သူ ့အ ေျဖကို ငတ္မြတ္စြာနားစြင့္ေနပါသည္။စင္ စစ္ အ ေမႏုသည္ သူ ့မိန္းမ ပန္းနာသယ္၊ငါးေဖာင္ ရိုး မိေအးသန္းထက္ အမ်ားႀကီး လွေနေတာင့္ေန ေသးသည္။သူေဌး လက္က် ဂြတ္ ရွယ္ႀကီး ။မဲလုံးသည္ ဂလုကနဲ တံေတြး ၿမိဳခ်လိုက္၏။ ထို ့ေနာက္ အသံ တုန္ယင္ စြာျဖင့္ ေမးသည္။အ အ ေမႏု။ကန္ေတာ့္ေနာ္ ။ ဟို ့့့ ဟိုေလ ။အဲ အင္း အဝွာဗ်ာ။ အ အ ေဖာ္လုပ္ေပးရမယ္ ဆိုတာက ့့့့ ဟို အဲ က်ေနာ္က အ ေမႏုကို အဲ ့့။
အ ေမႏု သ ေဘာေပါက္ၿပီ။ မဲ့ၿပီးငါနဲ႔အတူတူ ဖက္အိပ္ ေပးရမယ္လို ့ေျပာတာဟဲ့ ေခြးေလးရဲ့။ တကတဲေတာ္ ။မဲလုံး၏ မ်က္ႏွာေပၚသို ့ပ်ားရည္ ဆယ္အိုးေမွာက္က်သြားပါေလ၏။ေရာ္ ! ဒုကၡ ပါလား အ ေမႏုရယ္ ။ဒါမ်ား ပိုက္ဆံ ေပးဘို ့မလိုပါဘူး ဟု သူ ့စိတ္ထဲမွာတင္ ေျပာမိပါေတာ့သည္။မဲလုံးသည္ အ ေမႏုကို ဖက္နမ္းၿပီး နို႔အုံႀကီးေတြကို ကိုင္ သည္။ သူ ့လက္ေတြ ကတုန္ကယင္။ ေၾကာက္ေနသည္။အျဖစ္အပ်က္ေတြက မယုံခ်င္ စရာ ေပကိုး။
အ ေမႏု က ရိပ္မိ္၏။လုံခ်ည္ကို သူမဘာသာ ခၽြတ္ခ်ၿပီး မဲလုံး ပုဆိုးကိုလည္း သူမကဘဲ ခၽြတ္ေပးျပန္ပါသည္။ ထို ့ေနာက္ မဲလုံးကို သိုင္းဖက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚ လွန္ခ်လိုက္သည္။ေယာက္်ားေသၿပီး ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ ငတ္မြတ္ေနခဲ့ သည့္ က်ားတ ေယာက္ ရဲ့အရသာကို ယခုမွ ျပန္၍ ခံစားရ ေပ ေတာ့မည္။ အ ေမႏု ရင္ေတြ ျပန္၍ ခုန္လာရ ျပန္ေခ်ၿပီေကာ။မဲလုံးသည္ အ ေမႏုရဲ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရ ေဆးငါးခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို မ်က္စိကၽြတ္က် ခမန္း ၾကည့္ရင္းသူ ့ဟာက ဝုန္းကနဲ ႐ုန္းထလာသည္။
ႏႉးစရာပင္ မလို ေတာ့။အ ေမႏုကလည္း သူ ့ႏွယ္ပင္။ေပါင္ျဖဴျဖဴႀကီးေတြကို ကတုန္ကယင္ မ ကားလိုက္ေတာ့ အ ေမႏုဟာကသူ ့ဟာကို ပ်ဴငွာစြာႀကိဳဆို လ်က္။မဲလုံးသည္ မည္းနက္ မာန္ဖီေနသည့္ သူ ့အေကာင္ကို အ ေမႏုဟာထဲ ေတ့ ထည့္လိုက္၏။သူ ထင္ ထားသလို ေလၽွာကနဲ ေခ်ာင္ ဝင္ မသြား။ၾကပ္ ညပ္ ေနသျဖင့္ သူ အံ့ၾသမိသည္။ေအာ္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ မသုံးခဲ့၍ ႂကြက္သားေတြျပန္တင္းေနတာ ျဖစ္မည္။သူ အားထည့္၍ ေျဖးေျဖးဆက္သြင္းမွ နည္းနည္းခ်င္း ဝင္၏။ အ ေမႏု မ်က္ႏွာက ရႈံ႔မဲ့လ်က္။အ ့့့ အ လိုေလး။ ေျဖးေျဖး လုပ္ပါကြယ္။
နာသြားသလား အ ေမႏု။ျဖတ္ကနဲ မဲလုံး ပါးစပ္ကို အ ေမႏုက လွမ္း ပိတ္လိုက္သည္။ခ ေလးရယ္ ။ မမ လို ့ေခၚပါ။ မ ေခၚခ်င္ လို ့လား။အာ ။ ရပါတယ္ မမ ။ ဟုတ္သားဘဲ ။မမႀကီးရယ္ က်ေနာ္ေလ ေပ်ာ္လိုက္တာဗ်ာ။မမႀကီးကို သိပ္ ခ်စ္တယ္။ တသက္လုံး အားရပါးရ ခ်စ္ၾကမယ္ ေနာ္။အ ေမႏု ေခၚ မမႀကီး က မ်က္ေစာင္းထိုးလ်က္။တပတ္ တခါေပါ့ကြယ္။ ခနခန ေတြ႕လြန္းရင္ေဘးက ရိပ္မိကုန္မွာေပါ့။မဲလုံး ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး မမႀကီးကို ဆက္လုပ္သည္။
နို႔အုံ ေဖြးေဖြးႀကီးေတြကို အားပါးတရဆုပ္နယ္၏။အသီးေလးေတြကို ဘက္ေျပာင္း၍ တႁပြတ္ႁပြတ္မက္ ေမာစြာ စို ့၏။ ျဖဴေဖြးအိစက္ေသာ ေပါင္ တံႀကီးေတြ ကို ေပြ႕ဖက္ ေရွ႕တြန္းၿပီး မမႀကီးဟာကိုတအား ကစ္ထည့္ပါေတာ့သည္။ေဖာင္း ေဖာင္း ေဖာင္း ။အင့္ အ အ ။ေကာင္းလိုက္တာ မမႀကီးရယ္။မဲလုံး ဘဝ ယခုမွ တကယ္ေပ်ာ္ ရ ပါေလၿပီ။အ ေဟာတဝ ခ်မ္းသာစြ။ ၾကည္ႏူးစြ။ထိုအခ်ိန္တုန္းကမဲလုံးက မမႀကီးကို ရာသက္ပန္ တဦးတည္း မူပိုင္ခ်စ္ခြင့္ အတြက္ ဘာ ျပႆနာမွ မရွိ နိုင္ ဟု အပိုင္တြက္ လိုက္ခဲ့မိပါ၏။
ဒါေပမဲ့ေလဒါေပမဲ့ ေပါ့ ့့့။ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ ေထာင့္မွာ အ ေမႏု ဇာတ္ လမ္းေျပာၿပ ေနသူက အထက္ပါအတိုင္း ေျပာၿပီးခဏ ရပ္ ေန ေလရာ ၊လက္တဘက္က ပုတီးစိပ္လ်က္ နားေထာင္ေနသူက ပုတီးကို ေခြလိပ္ အိပ္ထဲထည့္လိုက္ၿပီးေဟ့ လူ ဆက္ပါဦးဗ်။ ဒါေပမဲ့ ဘာဆက္ျဖစ္သြားသလဲ။
တ ေန႔တြင္ မဲလုံး တာရွည္ အျပင္းဖ်ားပါေလသည္။ေဆးဆရာက အရည္ဘဲ ေသာက္။ ၁၀ ရက္ေလာက္ အိပ္ယာထဲမွာေန ဟုဆိုသည္။ျပႆနာ။သည္လိုဆိုလၽွင္ သူ မမႀကီးဆီ သြားရမဲ့ရက္ေတြပ်က္ကြက္ေပ ေတာ့မည္။ မမႀကီးက အရာရာ တိက်သည္။ ရက္ပ်က္ လၽွင္ မႀကိဳက္။ၿပီးေတာ့ မဲလုံးကလည္း အဆင္ မ ေပ၍ ၃ လစာႀကိဳထုတ္ထားခဲ့မိသည္ မဟုတ္ေလာ။
မဲလုံး ႀကံရာမရ။ေနာက္ဆုံးႀကံမိႀကံရာ သူ ့ငယ္ေပါင္း သစၥာရွိ လူယုံ ႏႈတ္လုံသည့္ တာတီးကို သူ ့အစား မမႀကီးဆီ လႊတ္လိုက္မိသည္။ထိုည တညလုံးမဲလုံး စိတ္ပူ၍အိပ္မရ ေသာ္လည္း၊ ေနာက္ ရက္က်ေတာ့ တာတီးက အရမ္းအရမ္းကို အဆင္ေျပ၊ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း ဝမ္းသာအားရ စကားျပန္ပါသည္။သို ့ႏွင့္ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ေသာအခါမဲလုံးမွာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ေန ေကာင္း အားျပည့္ၿပီျဖစ္၍သတ္မွတ္ ရက္ မွာ မမႀကီးဆီ သြား၏။
ဟိုေရာက္ေတာ့ တာတီးသည္လည္း ေရာက္ေနႏွင့္သည္။ မမႀကီးကို ဖက္ဟယ္ နမ္းဟယ္ ပင္လုပ္ ေန ေခ်ၿပီ။မဲလုံးက သူ ေန ေကာင္းၿပီမို ့ ဘာမွ အစားဝင္စရာ မလိုေတာ့ေၾကာင္း တာတီးကို ေျပာသည္။သို ့ေသာ္သစၥာရွိ သူငယ္ခ်င္းက[ က်န္တာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အေလၽွာ့ေပးနိုင္ေသာ္လည္း ] ဒီကိစၥေတာ့အ ေလၽွာ့မ ေပးနိုင္ ၊ မမႀကီးကို သူ လက္လြတ္မခံနိုင္ ဟု တင္းတင္းမာမာ ဆို၏။
သို ့ႏွင့္မမႀကီး၏ ထာဝရ အိပ္ေဖာ္ျဖစ္ခြင့္ အတြက္မဲလုံး ႏွင့္ တာတီး ျပႆနာ တက္ေခ်၏။ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ ၌ ေမွာင္ စပ်ိဳးၿပီ။နားေထာင္ေနသူ ပုဂၢိဳလ္ကေအးဗ်ာ။ အ ေတာ္ေတာ့ ဂြက်သားဘဲ။ဆက္ပါဦး ။ အဲသည္ေတာ့ ဘယ္လို ဆက္ ရွင္းလိုက္ၾကသလဲ။အ ေမႏုဘဲ ဆုံးျဖတ္တာေပါ့ဗ်ာ။
တပတ္ ၂ ႀကိမ္ သူ လက္ခံမယ္။ ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္က ေတာ့ အရင္ လို တပတ္ တခါစီဘဲ လာၾက ေပါ့။အဲ အ ေဖာ္ျပဳခ ပိုက္ဆံကို ေတာ့ သူက ထပ္ မ ေပးေတာ့ဘူး။တေယာက္တဝက္ စီဘဲ ခြဲယူၾကတဲ့။နားေထာင္ သူက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ျပဳံးရင္းအိပ္ထဲက ပုတီးကို ျပန္ထုတ္ ျပန္စိပ္ ပါသည္။ကဲ။ေမွာင္ေတာ့မယ္ ေရာင္းရင္းေရ။ျပန္ၾကစို ့ဗ်ာ။သူတို႔ ျပန္သြားၾကပါေလ၏။
