ကပိုင္ ရြာ ဒိတ္ဒိတ္က်ဲ သူေဌး ႏွစ္ေယာက္တြင္သား ၊ သမီးတေယာက္စီရွိၾကသည္။ေခ်ာၾကလွသည္။အရြယ္ေရာက္ေသာ္သူတို႔ကို ေပးစားလိုက္ၾက၏။ ေရႊေပၚျမတင္ ။ နတ္ေရးတဲ့ဖူးစာ။ေကာင္ မ ေလးက နာမည္ မဆန္း။ယခု သားသမီးေယာက္ ေမြးၿပီးၿပီ။ တသားေမြးတ ေသြးလွ ဆိုတဲ့ စကား မဆန္းက သက္ေသျပသည္။ေမြးေလလွေလ ဆိုေသာ္ မလြန္။မေမြးခင္ က က်စ္က်စ္လစ္လစ္ လွ၏။ သားသုံးေယာက္ အ ေမျဖစ္ေတာ့ ဖြံ့ဖြံ့ထြားထြားလွျပန္ေခ်သည္။
သို ့ေသာ္ မဆန္းကို တရြာလုံး တနယ္လုံးမွ က်ားေတြ မျပစ္မွားၾကပါ။သူတို ့လင္ မယားရဲ့ ေစတနာ ကုသိုလ္ ကူညီမႈအလႉေတြက တနယ္လုံး အႏွံ့။ ေလးစားၾက၏။ထို ့ေၾကာင့္ လက္ေရွာင္ၾကပါ၏။သို ့ေသာ္ယခု ၾကားရ ေသာ ဇာတ္လမ္းက မယုံနိုင္ စရာ။ဆန္းလွ ပါသည္။ဤသို ့တည္း။ရြာအစြန္မွာေန ေသာ ကၽြဲႀကီး ဆိုသူရွိသည္။နာမည္ ရင္းမဟုတ္။
လူေကာင္ႀကီးၿပီး အားသန္ေသာေၾကာင့္ ေခၚတာျပစ္သည္။ဆင္းရဲသည္။ၾကဳံရာက်ဖမ္း အလုပ္သမားျဖစ္ၿပီးမယားႏွင့္ က ေလး ၂ ေယာက္ ရွိသည္။လင္ မယားႏွစ္ေယာက္လုံး ႐ုပ္က နာေတာ္မူပါသည္။ကၽြဲႀကီး က ပို၍နာသည္။ အသားကမဲ သြားကက်ဲ ၊ႏႈတ္ခမ္းက တြဲ။ ဘဝကလည္းနိမ့္ေတာ့ လူတိုင္းကိုသူက ေအာက္က်ိဳ႕ပ်ဴငွာစြာ ဆက္ဆံ၏။သို ့ေသာ္ မူးလာရင္ မိန္းမကို နည္းနည္းရန္လုပ္တတ္၏။ရြာထဲမွာ ယခုေျပာေနၾကတာက ေရႊ႐ုပ္ေလးလိုလွေသာ မဆန္းက ထို ငနာကၽြဲႀကီးႏွင့္ တိတ္္တိတ္ပုန္း ျဖစ္ေနၾကသည္ဟူ၏။
ထိုကိစၥ ကို ၾကာကူလီ သတင္းေထာက္ ငသိန္းၾကားေတာ့ ကၽြဲႀကီးကို သြားဗ်ဴးသည္။ကၽြဲႀကီးက အတတ ငသိန္းက ဂ်လည္။ အရက္ေလးဝယ္တိုက္၊ မူးလာေတာ့ ေခ်ာက္ လိုက္ အစ္လိုက္ လုပ္ေသာအခါ ကၽြဲႀကီးက ဇာတ္စုံ ခင္းျပပါေတာ့တယ္။မိုးသည္းသည္းရြာေသာ တ ေန႔။ကၽြဲႀကီးက မဆန္းအိမ္မွာ ထင္းေပါက္ေန၏။ ရွားသား အမ်က္ပါ၍ အားရွိအားကုန္ေပါက္ ရသည္။ပုဆိန္ကို ကိုင္ေျမႇာက္ ၊ အားႏွင့္ ႏႊဲ၍ ေပါက္တာေတာင္ပဲ့ထြက္သြားေတာ့ထင္းစကတထြာေလာက္။
ကၽြဲႀကီးပုဆိုးကို တိုတိုျပင္ ဝတ္၊ အက် ႌလက္ေမာင္းပင့္ လိပ္တင္ ေခၽြးကမိုးေရ အၿပိဳင္ က်ေအာင္ တြယ္ရ ပါသည္။ထိုသို ့ကၽြဲႀကီးတ ေယာက္ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ လုပ္ေနတာကို တိုက္ထဲ က ေရႊ႐ုပ္ေလးက ေငး၍ၾကည့္ေနပါ၏။ မ်က္ေတာင္ ပင္ မခတ္။အ ေျမာင္းထ ေန ေသာ လက္ေမာင္းသားေတြ၊မာက်စ္ ေတာင့္တင္းေသာ ရင္ အုပ္ ။တုတ္ခိုင္ေသာေပါင္ တံ ထြားႀကီးေတြ ။မဆန္း အ ေသးစိတ္ ၾကည့္ ။ မဝ ေသာအၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနပါ၏။ပီေက ေလး ျမဳံ႕ရင္း ေတြးေနသည္။
ေယာက်္ာက မိုးကုတ္ သြားသည္။ က ေလး ေတြက ေက်ာင္းမွာ။ အိမ္မွာ မဆန္းတ ေယာက္ထဲ။မိုးက သည္း သည္း လာ၍ တရြာလုံး အိမ္ထဲမွာေအာင္းေနၾကမည္။မဆန္း စိတ္ ေတြ အရမ္း လႈပ္ ရွားလာ၏။သည္အခိုက့့့့္အား!ကၽြဲႀကီးဆီက အသံ။ထင္းစတခုက လြင့္စင္ၿပီး သူ ့ေပါင္ လာစိုက္၏။ခ်က္ခ်င္း ေသြး က်လာသည္။ကို ကၽြဲႀကီး။ ဒီကိုလာခဲ့။ေဆးထည့္ ရ ေအာင္။ကၽြဲႀကီးကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ရင္း မ်က္ႏွာရႈံ႔တြေနသည္။
မဆန္းက သူ ့ေပါင္ တြင္ စူးဝင္ ေန ေသာေညာင့္ကို ၾကင္ နာစြာ ႏႈတ္ေပး၏။လက္တဘက္က ကၽြဲႀကီးေပါင္ ရင္းကို ဖိကိုင္ၿပီးေနာက္တဘက္က ေညာင့္ကို ႏႈတ္သည္။အား အား!နာလြန္းလို ့ကၽြဲႀကီး ေအာ္ရင္း ေယာင္ ယမ္းကိုင္သည္ က မဆန္းရဲ့ပုခုံး။ ႏုႏုအိအိေလး။အာ! ဆန္းဆန္း ကန္ေတာ့ေနာ္ ။အားနာလိုက္တာဗ်ာ တဲ့။ေမာင္ ကၽြဲႀကီးက ေတာင္းပန္ရွာသည္။မဆန္းက အနာကို အရက္ျပန္ သုတ္၏။အား ။ အားလားလား။ ကၽြဲႀကီး ေအာ္သည္။ေၿခ ေထာက္ က လႈပ္သျဖင့္ မဆန္းက မလႈပ္နိုင္ေအာင္ သူမ ေပါင္ၾကားထဲ ညႇပ္လိုက္သည္။
ကၽြဲႀကီး တိတ္သြား၏။အံ့ၾသလြန္း၍ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးေန၏။ရဲရဲလည္းမၾကည့္ဝန္ ့။မဆန္း၏ ႏူးညံ့ေထြးအိေသာ ေပါင္ၿခံၾကား အ ေတြ႕ေၾကာင့္ ကၽြဲႀကီး ဒုကၡျဖစ္လာ၏။ေညာင့္စူးတာ ေမ့ၿပီး သူ ့ဟာက ထ ခ်င္ လာသည္။ကၽြဲႀကီး လက္တဘက္နဲ႔ ဖိႏွိမ္ထားသည္။မဆန္းက အနာက်က္ေဆးထည့္ဘို ့ျပင္ေတာ့သူမ အ ေႏြးထည္ အက် ႌက ရႈပ္သျဖင့္ ခၽြတ္ခ်လိုက္ ရာ အတြင္းက လည္ဟိုက္ နိုင္ လြန္ အက်ီပါးေလးသာ က်န္သည္။
ကၽြဲႀကီးအတြက္ အဲဒါမွ ပိုခက္ေခ်၏။မဆန္းရဲ့ ျဖဴေဖြး ဝင္းစက္ေသာ နို႔ႀကီးေတြ အသီးကလြဲ အကုန္ျမင္ေနရ ၿပီ။ လွ လိုက္တာ။သူ ့တသက္တခါမွ မျမင္ ဖူးပါတကား။ၿပီးေတာ့ သူ ့ေၿခ ေထာက္ကို မဆန္းက ေပါင္ၾကားဆြဲသြင္းထားသျဖင့္ မလႈပ္ဝံ့။ သို ့ေသာ္ သူ ့ေျခမက မဆန္းရဲ့ မုန္ ့ေပါင္းနဲ႔ ထိထိမိမိႀကီး ထိေနတာကို သူသိေနသည္။ကၽြဲႀကီး ေခၽြးျပန္ေနသည္။မဆန္းကို သူ စိတ္ နဲ႔့ ေတာင္ မျပစ္မွားရဲ။ သူေဌးနဲ႔ အမြဲ။ မင္းသမီးနဲ႔ လူၾကမ္း။ထို ့ေၾကာင့္ သူ ့စိတ္ေတြ အ ေဝးလႊင့္၏။
ဒါေပမဲ့ ့့့။မဆန္းကသူ ့ေပါင္ ကို လက္လွလွ န ုန ုေလးနဲ႔ပြတ္သပ္ ေဆးထည့္ ေဆးလိမ္းေပးရင္း နယ္ေက်ာ္ ေက်ာ္လာသည္။ေပါင္ ရင္းထိ ေရာက္လာၿပီး တခါတခါ သူ ့ဟာကို လာထိသည္။သူက ေနာက္တြန္ ့ေပးေသာ္လည္း မဆန္းကမသိသလို ။ ကၽြဲႀကီး စိတ္ေတြ တအားထလာ၏။သူ ့ဒူးေခါင္းတဘက္ကိုလည္း မဆန္းက နို႔ႀကီးနဲ႔ပြတ္ေနသလိုပင္။ ေျခမ ဖ်ားေလးမွာလည္း တစတစ မဆန္း ဟာထဲ ဝင္ေနျပန္၏။ၾကာရင္ ျပသနာတက္ နိုင္ သည္။ဆန္းဆန္း က်ဳပ္ျပန္ေတာ့မယ္။ရပါၿပီ။ အနာ သက္သာသြားၿပီ။ ေက်း ေက်းဇူးဘဲ ေနာ့့္။
ကၽြဲႀကီး ကထိုသို ့ေျပာေတာ့ မဆန္းက ႏႈတ္ခမ္းစူၿပီးဒုကၡပါလား ကိုကၽြဲ ရယ္။ ဒီက ဒိေလာက္ ျပဳစုေနတဲ့ဟာကို ။ ခမ်ားမို ့ျငင္းခ်င္ တယ္။ေျပာရင္း ကၽြဲႀကီး ေၿခ ေထာက္ကို ခပ္တင္းတင္းထပ္ ဆြဲညႇပ္ လိုက္ေတာ့ ေျခမက ပို၍ ျမဳပ္ဝင္ သြားသည္။ေပါင္ ရင္းကိုင္ တဲ့မဆန္းလက္ေတြကလည္း ပို၍ ပယ္နယ္လာသည္။ ေဆးလိမ္းတာ မဟုတ္ေတာ့။ကၽြဲႀကီးက အ ေန ေသး၏။ဟို ေလ ၾကာရင္ က်ဳပ္ မ ေနနိုင္ ရင္ ခက္ကုန္လိမ့္မယ္ ဗ်။မဆန္းက မ်က္ႏွာေလး ခ်စ္စဖြယ္ မဲ့ၿပီးဘာခက္မွာလဲ ကိုလူအ ရယ္။ ဒီက အဓိကဘဲဟာကို ။
ကၽြဲႀကီး ေတြ ေဝ ေန၏။အိပ္မက္မ်ား မက္ေနတာလားဗ်ာ လို ့တိုးတိုးေျပာမိသည္။ကဲ ! အိမ္မက္ ဟုတ္မဟုတ္ သိေအာင္ ့့့။မဆန္းက ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ေနတဲ့ ကၽြဲႀကီးအ ေပၚတက္ခြြ ထိုင္ လိုက္ေလ၏။မဆန္းသည္ တကယ္ပင္ ဆန္းပါ၏။ကၽြဲႀကီးက သူ ့႐ုပ္နာႀကီးျဖင့္ မဆန္းကို မနမ္းရက္စဥ္မွာပင္ လွေသာမဆန္းက ကၽြဲႀကီးရဲ့ ထူအမ္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အငမ္းမရ စ စုပ္သည္။
ထို ့ေနာက္ ကၽြဲႀကီးရဲ့ ဖုထစ္ေသာ ႂကြက္သားေတြကို မက္ေမာစြာ ပြတ္သပ္သည္။ တရြရြထိေတြ႕မႈအရသာက ကၽြဲႀကီးကို ဆာေလာင္ တပ္မက္ေစ၏။ကၽြဲႀကီးလည္း အ ေတြ႕ကို မ ေရွာင္ နိုင္ေတာ့သျဖင့္ သူ ့အ ေပၚခြထိုင္ေနတဲ့ မဆန္းရဲ့ ႀကီးမားကားထြက္ေန ေသာ တင္ သားေတြကို လက္နဲ႔အားရပါးရ ကိုင္ ညႇစ္လိုက္သည္။
ေနာက္ သူ ့ရင္ ဘတ္ ကို ထိပြတ္ေနသည့္ မဆန္းရဲ့နို႔ႀကီးေတြကို ခၽြတ္စို ့၏။ ေကာင္းလိုက္တာ။ဒီေလာက္လွတဲ့ နို႔ႀကီးေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ ကိုင္ရ စို ့ရလိမ့္မယ္ လို ့သူ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ ခဲ့။မဆန္းက အလိုက္သင့္ ေကာ့ေပးသည္။ကၽြဲႀကီးစိတ္ေတြ ထထ လာ၏။ေအာက္က သူ ့ဟာကလည္း မဆန္း ဖိထိုင္ ထားတဲ့ၾကားက ႐ုန္းေန ေခ်သည္။
ကၽြဲႀကီးက ခါးလႈပ္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း မဆန္းက အေပၚႂကြကာ ပုဆိုးထဲ လုံးေခြေန ေသာ ဟိုဟာကိုလက္လွလွ ေလးနဲ႔ ဆြဲထုတ္၏။ဘတ္ကနဲ အျပင္ ထြက္ မာန္ဖီေနတဲ့ ကၽြဲႀကီးဟာႀကီးကို မဆန္းက လက္နဲ႔ ဖြဖြဆုပ္ ေလၽွာတိုက္သည္။ ကၽြဲႀကီး တကိုယ္လုံး တုန္သြားသည္။ မင္းသမီးေလး အလွေၾကာင့္ ဖီးက ၃ ဆ ေလာက္ ကိုတက္လာသည္။
မဆန္းက သူမ ေပါင္ ကို နည္းနည္းကားကၽြဲႀကီး အ ေခ်ာင္းကို သူမဟာထဲ အ ေသအခ်ာထည့္၏။ ႁပြတ္ ကနဲ အသံေပး ဝင္ သြားသည္။အား ေကာင္းလိုက္တာ ။ကၽြဲႀကီး စိမ့္ တက္လာတဲ့ အရသာကို မွိန္းခံစားေနတုန္း မဆန္းက ႂကြလိုက္ ထိုင္ လိုက္ လုပ္၏။အ ေတာ္ကို ၾကပ္ေန ေသးေသာ္လည္း ၂ ေယာက္လုံးရဲ့ ေခ်ာဆီေတြ ေၾကာင့္ အဝင္ အထြက္ ေကာင္းလွပါသည္။
တျဖည္းျဖည္း ဒီဂရီ ျမင့္လာေတာ့ကၽြဲႀကီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလုပ္သည္။ မဆန္းရဲ့ကိုယ္ကို ဖင္ က ကိုင္ေျမႇာက္ ျပန္ခ် သြက္သြက္ လုပ္၏။အ အ ေကာင္းလိုက္တာ ကိုရယ္။ လုပ္ပါ ့့ေဆာင့္ပါ ။ သိပ္ႀကိဳက္တယ္ ကြာ တဲ့။မဆန္းရဲ့ ရမက္စကားေတြေၾကာင့္ ကၽြဲႀကီး ကပိုၾကမ္းေတာ့သည္။ အသားကုန္ ေဆာ္ေတာ့၏။မဆန္းကို အ ေနအထားမပ်က္ တပ္လ်က္ ေပြ႕ခ်ီသြားၿပီး ကုတင္ ေစာင္းမွာတင္၏။
မဆန္း အ ေပၚပိုင္းက ကုတင္ေပၚ၊ ေအာက္ပိုင္းက ေလဟာနယ္မွာ။ ကၽြဲႀကီးက အားေကာင္းသူဆိုေတာ့ မဆန္းကိုယ္ကို အသာေလး ေပါင္ ကကိုင္ ေျမႇာက္ထားသည္။သူ က မတ္ တတ္ အ ေနအထားမွာ မဆန္းရဲ့မုန္ ့ေဖာင္းေလးက သူ ့ဟာေရွ႕ ကြက္တိက်ေနသည္။မုန႔္ေဖာင္းေလး ေအာက္ေျခက ဟာထဲ သူ ့ဟာမည္းမည္းတုတ္တုတ္ႀကီးက အညႇာတာ ကင္းမဲ့စြာထိုးစိုက္ ဝင္ေနသည္။
ဆန္းဆန္း နာ လားဟင္ ။ကၽြဲႀကီးက သနားစြာေမးေတာ့ဟာ ဘာဆန္းဆန္းလဲကြာ။ ငါ့မိန္းမ ငါ့မယားလို ့အားရပါးရ ေခၚစမ္းပါ။လုပ္ လုပ္ ေမာင့္စိတ္ႀကိဳက္လုပ္။ မယားက ၾကမ္းမွ ႀကိဳက္တာ။သည္ေလာက္ေတာင္ ရွိမွေတာ့ ကၽြဲႀကီး အသားကုန္ တီးေတာ့သည္။ တ ေဖာင္း ေဖာင္း ျမည္ ေနေတာ့၏။မဆန္းတကိုယ္လုံး လူးခါေနသည္။သူမက ကၽြဲႀကီးလက္ေမာင္းေတြ ဆုပ္ကိုင္ ရင္းေတာင့္ ခံသည္။ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း အံက်ျဖစ္ေအာင္ေကာ့ေပး လႈပ္ေပးသည္။
ေကာင္းလိုက္တာ ေယာ်္ားႀကီးရယ္။ လုပ္ လုပ္မညႇာနဲ႔။ အား ေကာင္းလိုက္တာ ။ ဒီလိုကိုခံခ်င္တာ ၾကာလွၿပီ လင္ ရယ္ တဲ့။ကၽြဲႀကီး တသက္တာလည္း ဒီေလာက္ေကာင္းတာအရသာရွိတာ မရွိပါ။ဒါနဲ႔ သုံးခ်ီ ဆက္တိုက္ ကစ္ထည့္လိုက္သည္။၄ ႀကိမ္ေျမာက္ စ ဘို ့ကၽြဲႀကီးက မဆန္းကို တြန္းလွဲေတာ့ မင္းသမီးကလင္ ရယ္ ေမာလွၿပီ။ ေနာက္ ေန ့မွ ေနာ္တဲ့။
ကၽြဲႀကီးက အဲ့လိုလား။ ရပါတယ္ သဲေလးရယ္လို ့ေျပာၿပီး ႐ုပ္ဆိုးႏွာေခါင္းႀကီးနဲ႔ မင္းသမီးေလးပါးႏွစ္ဘက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ နမ္းလိုက္ပါ၏။ရႊတ္တနယ္လုံးက မင္းသမီးေလး မဆန္းသည္မင္းသားလိုေခ်ာေသာ ေယာက္်ားနဲ႔ အားမရဘဲအဘယ့္ေၾကာင့္ လူၾကမ္းလို နာသည့္ ကၽြဲႀကီး ကိုခံ ရပါသနည္း ဆိုတာ နားမလည္နိုင္ၾကပါ။
