ေရးသူ - ရာဂနတ္သား
အညာေႏြသည္ ပူေလာင္လွသည္။သို႔ေသာ္..........ဤအပူကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး လူသားတို႔၏ လုပ္ငန္းေတာင္တာမ်ားကို ရပ္ဆိုင္းရမည္ဆိုလၽွင္ လြန္စြာဆိုးေခ်မည္။ထို႔ေၾကာင့္လည္း ႏြားႏွစ္ေကာင္႐ုန္းေသာ လွည္းကေလးသည္လူ(၄)ဦးကို တင္ေဆာင္လ်က္ ပ်ဥ္းမပင္ရြာဆီသို႔ သြားရာလမ္းအတိုင္း ႏွင္ေနသည္။ လွည္းေပၚတြင္ ႏြားလွည္းေမာင္းကိုသာျမ၊ရြာလူႀကီး ဦးႂကြက္နီ၊ ကာလသားေခါင္း ကိုဘဒင္ႏွင့္ ၄င္းတို႔သြားေရာက္ႀကိဳဆိုခဲ့ေသာ ဆရာကိုေနႏြယ္ ပါေလသည္။ၾကမ္းတန္းေသာရာသီေၾကာင့္ ဆရာတစ္ေယာက္ၿပီးတေယာက္ေျပာင္းေျပးရသည္။ ယခုလည္း တစ္ေယာက္လာေခ်ၿပီ ။အေတာ္ေတာ့ပူတယ္ေနာ္အဘ......ေအးကြဲ ့ မတရားပူတယ္လို႔ဘဲ မင္းတို႔ေအာက္သားေလနဲ႔ ေျပာရမွာဘဲ ... ဒါေပမဲ့ဆရာေလးရယ္တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ့ ေနေပးပါ ... က်ေနာ္တို႔ရြာမွာက ေက်ာင္းႀကီးသာရွိၿပီးသင္မဲ့ဆရာမရွိဘူး ... တတ္တဲ့လူေတြကေတာ့ သင္ျပေပးပါရဲ ့ဒါေပမဲ့ ... ဆရာတစ္ဆူလိုေတာ့ ဘယ္သူျဖစ္နိုင္ပါ့မလဲ...ဘႀကီး ... ကၽြန္ေတာ္ေနဖို႔ေရာ ...အင္း ... က်ဳပ္အိမ္မွာဘဲ ေနပါေလ ...က်ယ္လဲက်ယ္ ေအးလဲေအးခ်မ္းတယ္။ က်ဳပ္ရယ္ က်ဳပ္မိန္းမရယ္သမီးရယ္ သားရယ္ဘဲရွိတယ္။ သားကေတာ့ အိမ္ေထာင္နဲ႔မို႔ၿခံထဲမွာ တဲအိမ္တစ္လုံး ေဆာက္ေနတယ္။ က်ဳပ္တို႔အိမ္ အက်ယ္ႀကီးပါဗ်ာ ... ဆရာေလးတစ္ေယာက္ ပိုလာလို႔ဘာမွ ဒုကၡမ်ားပါဘူးအားနားစရာမလိုဘူး ... ကိုယ္ထူကိုယ္ထလိုဘဲ ေနေပါ့ေလကြာ...ဒါဆို အဆင္ေျပတာေပါ့အဘရယ္ ... ကၽြန္ေတာ္ကဒီကိုတမင္လာခဲ့ေပမဲ့ အသိအကၽြမ္းရွိတာ မဟုတ္ဘူး ...ခင္ရာေဆြမ်ိဳးေပါ့ေလကြာ ...ဦးႂကြက္နီက ရြာလူႀကီးတို႔ထုံးစံ သူ႔အိမ္မွာသာဆရာကို ထားခ်င္မွန္း ဆရာကိုေနႏြယ္ရိပ္မိသည္ ... ထို႔ေၾကာင့္လည္းနားလွည့္ၿပီးပါးရိုက္ျခင္းေပ။ ကိုေနႏြယ္မွာ ရန္ကုန္သားပီပီ႐ုပ္ရည္ကသားနားသည္ အရပ္အေမာင္းေကာင္းသည္။ အသားျဖဴသည္။ ဒါကို ကာလသားေခါင္း ကိုဘဒင္တစ္ေယာက္ မနာလိုမရႈဆိတ္ျဖစ္ေနမိသည္။ ရြာမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ပန္းေတာင္ကိုင္တို႔အဖို႔ အႏၲရာယ္မ်ားလွသည္။ တစ္ပါးသူႏွင့္ ၿငိစြန္းျခင္းကို လက္ခံရန္မလြယ္ပါ။ အထူးသျဖင့္ သူမ်က္စိက်ေနေသာ ဦးႂကြက္နီသမီးႏွင္းေဖြးကို လုံးဝစိတ္မခ်နိုင္ ...ဦးေလး ... ေဟလကြာ ...ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာထားပါလား ...ဘယ္သူမွ ရွိတာမွမဟုတ္တာ ... ၿပီးေတာ့ဟိုဘက္ခန္းေလးမွာ ထားရင္လဲ ရသားဘဲ...ဆရာလြပ္လြပ္လပ္လပ္ေနရတာေပါ့အိုကြာ ... ငါ့ဆီမွာဘဲ ေနပါေစ ... မင္းႏွယ္ ဘာမ်ားလဲလို႔ဦးႂကြက္နီနားလည္သည္ ... ဒီေသနာ ပါးစပ္ဟသည္ႏွင့္ အူဘယ္ႏွစ္ေခြရွိသည္ကိုသိသည္။ မရ ... ဘယ္ေတာ့မွ သေဘာမတူ မေပးစားနိုင္ ... ဒီေကာင္လိုဂေလနဲ႔ သမီးကို သေဘာမတူနိုင္စဥ္းစားရင္းျဖင့္ ဦးႂကြက္နီ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးႀကီးမွာ ကင္းမလက္မဲႀကီးမ်ားလို ေထာင္ထလာသည္။ သုံးဦးသားတိတ္ဆိတ္စြာ လွည္း၏ေခၚေဆာင္ရာသို႔ လိုက္ပါလာၾက၏။ ေနအေတာ္ေစာင္းမွ ရြာသို႔ဝင္မိ၏ ...ဦးႂကြက္နီအိမ္သည္ ရြာလယ္တြင္ ထည္ထည္ႀကီး ရွိေလသည္။လာ ... ဆရာေလး ဒါ ... က်ဳပ္အိမ္ဘဲ ...ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားဟန္တို႔ ထိန္းမရေအာင္ ေလသံေတြပါေန၏။ သူကပင္ ဆရာကိုေနႏြယ္၏ အဝတ္ေသတၱာကို မကာအိမ္ေပၚတက္သြားေလသည္။ ဆရာမွာ အိပ္ယာလိပ္ကေလးပိုက္ရင္းေနာက္ကလိုက္လာ၏။ ကိုဘဒင္ကေတာ့ မေက်မနပ္ႏွင့္ က်န္ခဲသည္။ဟဲ့ ... သမီးေရ ... သမီး ...ရွင္ ... အဘ ... လာပါၿပီ ...ခ်ိဳသာယဥ္ေက်းေသာအသံႏွင့္အတူ ေတာအရပ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ထြက္လာ၏ ... တစ္ကိုယ္လုံး သနပ္ခါးေဖြးေနေအာင္ လိမ္းထားၿပီးအရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္မို႔ ျမန္မာပီသစြာ လွပေနသည္။ ဆရာကိုေနႏြယ္ကိုတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ရာ မ်က္လုံးစူးစူးႀကီးမ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္အသာမ်က္လႊာခ်သြားရွာသည္။သမီး ... ဒါ ဆရာကိုေနႏြယ္တဲ့...အဘအိမ္မွာေနမယ္ဆရာေလး ... ဒါက်ဳပ္ရဲ့သမီးေလး မႏွင္းေဖြးတဲ့ဗ်ာမေခ်ာလား ...အို ... အဘကလဲ ဘာမွန္းလဲမသိဘူး ...ကဲ ... ညည္းအေမေကာ ...အမ အကိုတို႔အိမ္မွာ အဘရဲ ့ ...သြားေခၚေခ် ... တစ္ခါထဲမိတ္ဆက္ေပးရေအာင္ ...ညည္းအစ္ကိုမိန္းမကိုေခၚခဲ့ေခ် ...ဟုတ္ကဲ့ ...ယို႔ယို႔ေလးထိုင္ေနရာမွ အသာထကာ ေနာက္လွည့္ထြက္သြားေသာ မႏွင္းေဖြးကို မ်က္လုံးေထာင့္ကပ္ခါ အသာခိုးၾကည့္လိုက္သည္။စြင့္ကားေသာတင္ပါးမွာ ... ေျခတစ္လွမ္းတိုင္း အိအိတုန္ေနသည္ ...ေသးက်ဥ္းေသာ ခါးေလးမွာ ေျခလွမ္းအလိုက္ ႏြဲ႕ေနသည္...က်စ္ဆံၿမီးတုတ္တုတ္ႀကီးသည္ ဒူးဆစ္ထိေန၏ ...က်ဳပ္သားေတာ့မရွိဘူးဆရာေလးရဲ့ ... အိႏၵိယနယ္စပ္ကုန္ကူးသြားေနတယ္ ... အင္း ... ဒါေပမဲ့ မရဘူးဗ်ာ သြားလိုက္ရင္ တစ္လႏွစ္လၾကာတယ္ ...လူငယ္ဆိုေတာ့လဲ တိုးတက္ခ်င္တာေပါ့ ဆရာေလးရယ္ဒါေပါ့ ... ဒါေပါ့ ... သမာဇီဝနဲ႔ႀကီးပြါးရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့အဘရယ္ ...အင္း ... ေျပာရခက္သားလားဗ်ာ ...ကိုႂကြက္နီ ... ရွင့္ဆရာကိုဘာမွမေကၽြးဘူးလား ...ၾကည့္စမ္းပါဦးေတာ္ ... ကထဲမွ ထိုင္ၿပီးစကားေျပာေနတာေရေႏြးအိုးေတာင္မခ်ဘူး ... ရွင့္ဟာေလ ...အို ... အေမကလဲ ... သမီးလုပ္လိုက္ပါ့မယ္ ဆရာနဲ႔အဘစကားမျပတ္လို႔ပါ ...မႏွင္းေဖြးက လိမၼာစြာဝင္ၿပီး ေျပျပစ္ေအာင္လုပ္လိုက္၍သာေတာ္ေတာ့သည္ ... မႏွင္းေဖြးအေမလည္း အေတာ္ေခ်ာသည္ ... အေမတူသမီးထင္ပါ့ ... ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲဆိုးထားသည္ ...အင္း ... မိန္းမကေတာ့ ...ဘာမိန္းမကလဲ ... ရွင္ဧည့္ဝတ္မေက်လို႔ ေျပာေနရတာ ...ကဲပါဆရာေလးရယ္ ဒါ ... က်ဳပ္မိန္းမ မခင္ညိဳတဲ့ ... ဒါကက်ဳပ္ေခၽြးမ မလွေမတဲ့ဗ်ာ ... နင္တို႔ဆရာေလးကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံၾကေနာ္ ... ငါ့မ်က္ႏွာ အိုးမည္းမသုတ္ၾကနဲ႔ ...ဦးႂကြက္နီတစ္ေယာက္ ေႁမြေပြးကို ခါးပိုက္ပိုက္မိျခင္းကိုထိုအခ်ိန္က လုံးဝမရိပ္မိပါေပ ...ထိုညကို ညစာစားပြဲျဖင့္ အဆုံးသတ္ကာ အိပ္ယာဝင္ၾကေတာ့သည္။ ရြာမွ မီးမလင္း လမိုက္ညျဖစ္၍ တစ္ရြာလုံး တိတ္ဆိတ္ေန၏။မနက္တြင္ မႏွင္းေဖြးမွအပ အားလုံးကိုယ္စီ အျပင္ထြက္ေနေလသည္။ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ရာ၌ပင္ မျပတ္မလပ္ျဖစ္မိသည္ ... သူမေကၽြးေသာ ပဲျပဳတ္ႏွင့္ ထမင္းစားၿပီး ေက်ာင္းသို႔ထြက္ခဲ့သည္ ...တစ္ေနကုန္ အလုပ္တို႔ျဖင့္ရႈပ္ၿပီး ညေန(၆)နာရီအိမ္ျပန္ေရာက္၏ ...ဆရာ သိပ္ေနာက္က်တာဘဲ ...ေစာင့္ေနေသာ မႏွင္းေဖြးက အျပစ္တင္သံေလးျဖင့္ ဆိုလိုက္သည္။ဟုတ္တယ္ ... မႏွင္းေဖြးရယ္ အလုပ္ေတြၾကဳံးလုပ္ေနရလို႔ ေနာက္ေန႔ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေလာက္ေနာက္မက်ပါဘူး ... အဘနဲ႔အေဒၚတို႔ထမင္းစားၿပီးၾကၿပီလား ...အင္းစားၿပီးၿပီ ... က်မတို႔ဆီမွာ ေစာေစာစားတယ္ရွင့္ ...မႏွင္းေဖြးေရာ ...က်မဆရာၿပီးမွစားမယ္ ...အာ ... တစ္ခါတည္းစားလိုက္ေလ ...မသင့္ပါဘူး ဆရာရယ္ ...အင္း ... ဒုကၡဘဲ ကၽြန္ေတာ္ေရေလးခ်ိဳးခ်င္တယ္၊ ခဏေစာင့္ေနာ္ရတယ္ ... ရတယ္ ...ကိုေနႏြယ္ထမင္းစားေနစဥ္ မႏွင္းေဖြးေဘးမွ ထိုင္ၾကည့္ေနသည္။မီးခြက္အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနသည္။ ဦးႂကြက္နီက ေရဒီယိုကိုကလိေနၿပီး ေဒၚခင္ညိဳကေတာ့ ေခၽြးမႏွင့္သြားအိပ္သည္။ ကိုေနႏြယ္ၿပီးေတာ့ မႏွင္းေဖြးထမင္းစားသည္။ဘာလိုလိုႏွင့္ ဆရာကိုေနႏြယ္ဤရြာကိုေရာက္သည္မွာႏွစ္လေက်ာ္ၿပီ ... အိမ္သားတို႔ႏွင့္သာမက ရြာသူရြာသားတို႔ႏွင့္ပါ ရင္ႏွီးကၽြမ္းဝင္မိ၏ ... စာအသင္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ကေလးတို႔ကလည္း ခ်စ္ၾကသည္။ မိဘတို႔ကလည္း ေလးစားသည္ ။စေန တနဂၤေႏြ အိမ္တြင္ အခ်ိန္ပိုသင္၏။ ထိုအခါ မႏွင္းေဖြးပါ စာကူျပေပးေလသည္ ။ဤတစ္အိမ္လုံးတြင္ ဆရာကိုေနႏြယ္မွာ ရြာကိစၥ၊ လယ္ကိစၥ၊ အေရာင္းအဝယ္ကိစၥတိုႏွင့္ရႈပ္ေနသည္။ ေဒၚခင္ညိဳလည္း ေျမပဲခင္းကိုဦးစီးေနရ၍မအား၊ မလွေမကေတာ့ ဒီဘက္သိပ္မလာ အေနမ်ားလာေတာ့ သံေယာဇဥ္ေတြျဖစ္လာသည္။ ထမင္းလက္ဆုံစားျဖစ္သည္။ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ အတူတူျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရန္ကုန္သားကိုလူလည္ဆရာကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္ မႏွင္းေဖြးကို ခ်စ္ေရးဆိုေတာ့သည္။ ဟိုကလည္း တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ အိေျႏၵဆည္ေနၿပီးမွ လိုခ်င္ေသာအေျဖကိုေပးခဲ့သည္ ။ဆရာ ... ဆရာလို႔ မေခၚနဲ႔ေဖြးရယ္ .
ကိုကိုလို႔ေခၚၾကည့္စမ္း ...ဟင့္အင္း ... ရွက္ပါတယ္ ရွင္ ...မရဘူး ... ခ်စ္ရင္ေခၚရမယ္ ...ကိုကို ...တခုေတာ့ရွိသည္ မႏွင္းေဖြးမွာ ငယ္သူမို႔ သူ႔မိဘေတြမရိပ္မိေခ်။ၿပီးေတာ့ အလစ္ခိုးနမ္း႐ုံမွလြဲ၍ ဘာမွလုပ္မရ၊ သည္ေတာ့ နဂိုကမရိုးေတာ့ကိုေနႏြယ္ရိုးတိုးရြတ ျဖစ္လာသည္။ မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ မရႈနိုင္မကယ္နိုင္ႏွင့္ အလစ္ကိုေခ်ာင္းေနေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ မႏွင္းေဖြးက ပါးနပ္စြာ ေရွာင္ရွားနိုင္ခဲသည္ခ်ည္းသာ။ဆရာေလး က်ဳပ္ဒီေန႔ ဟိုဘက္ရြာ ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္ ...ညအိပ္ေပါ့ဗ်ာ ... လိုက္ခ်င္လား ...မလိုက္ေတာ့ပါဘူးအဘရယ္ ... ကၽြန္ေတာ္စာနဲနဲ ဖ်က္စရာရွိလို႔ေကာင္းၿပီေလ ... နဲနဲေတာ့ သတိနဲ႔အိပ္ေနာ္ ... ဆရာေလးမလိုက္တာပဲ က်ဳပ္ဝမ္းသာလွၿပီ ... အခုတေလာ တခိုးပူေနတယ္ ...စိတ္ခ်ပါအဘရယ္ ...အင္း ... သားကလဲမရွိေတာ့ ဆရာေလးကိုဘဲ သားသေဘာထားၿပီးအားကိုေနရေတာ့မွာဘဲ ...ဟုတ္ကဲ(ေယာကၡမႀကီးရယ္) ဟုတ္ကဲ့ ... ကၽြန္ေတာ္ကလဲ အဘကိုကိုယ့္မိဘလို သေဘာထားပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ...ကိုႂကြက္ ... အေႏြးထည္ယူသြားခ်ည္ေနာ္ ၿပီးေတာ့ဓါတ္မီးလဲယူသြားေအးပါဟ ... ငါ့ႏွယ္ ဘဝကူးေတာ့မွာက်ေနတာပဲေကာင္းတယ္ ...ေတာ္ဘဝျမန္ျမန္ကူး က်ဳပ္ေနာက္လင္ယူဘို႔ ...တယ္ ... ဒီမိန္းမ သြားခါနီးလာခါနီး နမိတ္မရွိနမာမရွိကဲပါအစ္မရယ္ ... အဘသြားခါနီးလာခါနီး စိတ္တိုေအာင္ သြားမစနဲ႔ကဲအဘေရာ ... ဒီထဲလိုတာေတြ သမီးထည့္ထားတယ္ ...ေအး သမီး ေအး ... နင့္အေမသာ နင့္တစ္ဝက္ေလာက္ လိမၼာရင္ငါဒီတစ္သက္ မအိုေတာ့ဘူး ...လူတကာကိုနိုင္နင္းေသာသူႀကီးကို ေဒၚခင္ညိဳတစ္ေရာက္ ေဗ်ာတင္ေတာ့သည္။ သူႀကီးမွာ တဟားဟားရီရင္း အသင့္ေစာင့္ေနေသာ လွည္းဆီသို႔ သုတ္ေခ်တင္ေလၿပီ။ ကိုေနႏြယ္ရင္ထဲမွာ ဘုရားပြဲလွည့္ေနမွာအမွန္ပါပဲ။ ဦးႂကြက္နီခရီးထြက္သည္။ေဒၚခင္ညိဳေခၽြးမႏွင့္ အိပ္မည္။ ဤသို႔ဆိုလၽွင္ ...မႏွင္းေဖြးတ တစ္ေယာက္သာ မိမိႏွင့္က်န္ရစ္ေပမည္။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္ မလွေမကို ဤအိမ္ႀကီးတြင္ လာအိပ္မခိုင္းဖို႔ဆုေတာင္းရမည္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ရခဲတဲ့အခြင့္အေရးေလးလက္လြတ္ရေပမည္။ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ေစာင့္ရင္း အခ်ိန္တို႔ ကုန္လြန္လာေလသည္။ ညစာစားၿပီး အလႅာပသလႅာပ အနည္းငယ္ေျပာၿပီးအိပ္ရာဝင္ဖို႔ ဟန္ျပင္သည္။ ခဏေနေတာ့ ...ေဒၚခင္ညိဳဆင္းသြားျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ျပန္တက္လာၿပီး မႏွင္းေဖြးအခန္းဆီမွ တိုးတိုးသံေတြၾကားေနရသည္။ ဘာေတြျဖစ္ေနပါလိမ့္ ေနႏြယ္ မီးမွိတ္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္ ။ရင္တြင္းမွႀကိတ္၍ ဆုေတာင္းေနသည္ကား ........မႏွင္းေဖြးတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ရစ္ပါေစ ...ခဏၾကာေတာ့ ေဒၚခင္ညိဳဆင္းသြားသည္။ မႏွင္းေဖြးတံခါးလာပိတ္သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ေဟး ... ဟုကေလးတစ္ေယာက္လို မေအာ္မေစရန္ မနဲထိန္းထားရသည္ ...မႏွင္းေဖြး အခန္းထဲျပန္ဝင္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ေဖးတံခါးဖြင့္သံၾကားရသည္။ အင္း ...အိမ္သာေတြဘာေတြသြားတက္ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့ဟု ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္ေတြးေနမိသည္။မႏွင္းေဖြး အိမ္သာတက္သည့္အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္ ရင္ေတြပူလာသည္။အေတာ္ၾကာသည္အထိ မလာေသး ေနာက္ဆုံးေတာ့ တံခါးျပန္ပိတ္သံၾကားသည္။ ထို႔ေနာက္ ...မႏွင္းေဖြးအခန္းမွ မီးခြက္ၿငိမ္းသံ အဝတ္ခ်င္းပြတ္သံ ၾကားရသည္။ ဟန္ေဆာင္ဖုံးအုပ္ထားခဲ့ရေသာပညာတို႔ကို ျပရမည္ဆိုေတာ့ေၾကာင့္ စိတ္တက္ႂကြေနမိသည္။နာရီဝက္ေလာက္ ေအာင့္အည္းေစာင့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ အသာထကာသူခိုးလို ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး မႏွင္းေဖြးအခန္းတြင္း ဝင္လိုက္သည္။ တံခါးသည္ ဟင္းလင္းပြင့္ေန၍မိမိကိုေမၽွာ္လင့္ေနသည္ဟု က်ိန္းေသတြက္လိုက္မိ၏။ ၾသ ... သူလဲေလေလာကီသားေပဘဲ .....ေမွာင္ထဲတြင္စမ္းတဝါးဝါးႏွင့္ ျခင္ေထာင္ႀကိဳးကို ဝင္တိိုက္မိရာမွ အသာဖမ္းရင္း ျခင္ေထာင္လွန္တင္လိုက္သည္။ သင္းပ်ံေသာ သနပ္ခါးေမြးေမြးေလးကို ရႈရွွိုက္ရင္း မႏွင္းေဖြးေဘးမွာ အသာဝင္ထိုင္ၿပီး လက္ႏွင့္ေရွာက္ၿပီး မရဲတရဲစမ္းမိသည္။ မေတာ္လို႔ ေအာ္မွာေၾကာက္ရေသး ...သို႔ေသာ္ မေခ်ာက တုတ္တုတ္မၽွမလႈပ္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္လား .......ႏွိုးရခက္မည့္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနျခင္းလား ... အသက္ရႈသံကေတာ့မွန္လို႔ ... လက္ကတျဖည္းျဖည္းစမ္းသြားရာ ရွံသားအက်ီ္ပၤါးေအာက္မွ နို႔အုံႀကီးႏွစ္ခုကို အထိတ္တလန႔္ေတြ႕ရသည္။နို႔အုံေပၚလက္တင္ထားေပမဲ့ ... ဘာမွ မတုန႔္ျပန္ ... ဧကႏၲေတာ့ ေမွးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ရွက္ရွာလြန္းလို႔ ဘာမွမတုန႔္ျပန္သည္ဘဲျဖစ္ရမည္။မ်က္ႏွာေတာ္ႏုႏုကို အသာလိုက္စမ္းၿပီး ေမးကိုကိုင္ကာ ေခြလွည့္လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ ... အသက္တစ္ဝက္နီးပါး အေလ့က်င့္လုပ္ယူခဲ့သည့္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းနမ္းျခင္းကို စတင္ျပဳလုပ္ပါေတာ့သည္။ႁပြတ္ ... ဟင္ ... ေခါင္းေမႊးတို႔င္ ေထာင္ထကုန္သလား မသိ ... မႏွင္းေဖြးႏႈတ္ခမ္းသည္ ႏႈတ္ခမ္းနီတို႔ျဖင့္ ေစးကပ္ခါ ေမႊးပ်ံေနသည္ ...ဒါ ... ဒါဆို ...ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ ... သန္မာေသာလက္ႏွစ္ဖက္သည္ ကိုေနႏြယ္ကို ယိုင္လွဲသိုင္းဖက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ရမၼက္ျပင္းစြာ စုပ္ယူေနေတာ့သည္။ ကိုေနႏြယ္ ေထာင္ေခ်ာက္မိေလၿပီ ဤသည္မွာ မႏွင္းေဖြးမဟုတ္။ မႏွင္းေဖြးသည္ ႏႈတ္ခမ္းနီဘယ္ေတာ့မွမဆိုး။ သဘာဝ သႏၲာေရာင္ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္သာေနသည္။ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးသည္ကာ ...မႏွင္ေဖြးအေမ ဦးႂကြက္နီမိန္းမ ေဒၚခင္ညိဳေပ၊ အခုမွ႐ုန္းလည္း ထေအာ္ခဲ့ေသာ္ ...မခက္လား။ ဒါေၾကာင့္ မီးစင္ၾကည့္က႐ုံ။ မႏွင္းေဖြးမဟုတ္ေတာ့ သိပ္အားမနာေတာ့ပဲ မို႔ေမာက္ေနေသာရင္သားအစုံကို လက္ႏွင့္ညႇစ္ကာ သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းကို ရန္ကုန္အရသာ ေပး၍စုပ္ပစ္လိုက္သည္။ဘယ္ေလာက္ေခတ္ဆန္သည္ေျပာေျပာ ရန္ကုန္သူေတြကိုလိုက္မမွီ ရန္ကုန္သားေတြကိုလိုက္မမွီ ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္သားတို႔ႏွင့္ေတြလၽွင္ ေနာက္ေကာက္က်ရမည္သာ ... ယခုလည္းၾကည့္ေဒၚခင္ညိဳသည္ ႏႈတ္ခမ္းစုပ္႐ုံမၽွျဖင့္ အသက္ရွႈျမန္လာကာ ဆႏၵတက္ႂကြလာသည္။ အလိုးခံဖို႔နားလည္သည္။ဒီလိုပဲဘဝတစ္ေလၽွာက္ ေနခဲ့တာပဲ ကာမသၽွတၱရပညာက်မ္းကို နားမလည္၊ အလိုးခံျခင္းသာ နားလည္သည္။ဒါပဲအရသာရွိသည္။ အရသာကို ပြားစည္းေအာင္မလုပ္တတ္ၿပီးေတာ့ ...ကေလးလီးလြဲ၍ အရြယ္ေရာက္လူႀကီးလီးကိုမျမင္ဖူး ... လင္ရသည္ႏွင့္မီးခြက္ၿငိမ္း ထမီလွန္၊ပုဆိုးလွန္ လုပ္ျခင္းသာနားလည္သည္။ အခုေတာ့ ...ေနႏြယ္ အကိုင္အတြယ္ေတြက သိပ္ျငင္သာသည္။ေသသပ္သည္...ေဒၚခင္ညိဳ၏ ရမၼက္ကို ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစသည္။ဟင္း ... ဟင္း ...စကားမေျပာရဲ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာ္သံလိုလို အသံမ်ိဳး လည္ၿမိဳမွထုတ္ၿပီး အခ်က္ျပသည္။ သို႔ေသာ္ဆရာကိုေနႏြယ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္သူမ်ားကိုထားရစ္ၿပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည္။ ဒီေကာင္ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ... ေအာ္အဝတ္ခၽြတ္ေနတာပဲ ဟင္း ၿမိဳ႕သားေတြ အရွက္ကိုမရွိဘူး။ခဏခ်င္းကိုေနႏြယ္ မိေမြးတိုင္း၊ ဖေမြးတိုင္းျဖစ္သြားသည္။ေဒၚခင္ညိဳ ...ဘာတုန္းေတာ့ ...ကၽြန္ေတာ္မီးထြန္းလိုက္မယ္အမေလးမလုပ္လိုက္ပါနဲ႔ က်ဳပ္ရွက္လြန္းလို႔ပါ ...မရဘူး ထြန္းမယ္ ...ဒုကၡပါပဲ ...ေဒၚခင္ညိဳစကားအဆုံးမွာ ဖေယာင္းတိုင္ႏွစ္တိုင္ပါကပ္ထြန္းသြားပါတယ္။ မီးခြက္ပါမကဘူး ...ဖေယာင္းတိုင္ပါထြန္းတာကိုး။ ေဒၚခင္ညိဳကေတာ့ ေမွာက္ရက္ႀကီးအိပ္ကာ မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအုံးႏွင့္ကပ္ၿပီးဝွက္ထားသည္။ ကိုေနႏြယ္ ျခင္ေထာင္ျဖဳတ္ၿပီးလုံးပစ္လိုက္သည္။ လြပ္လပ္သြားၿပီ...အခုမွ ေဒၚခင္ညိဳအလွကိုေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္မို႔ ကိုယ္ခႏၲာ အဆက္အေပါက္ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ေမွာက္အိပ္ေနလို႔ဧရာမဖင္ႀကီးေတြ ေကာ့ပ်ံေနသည္။ ခါးနဲနဲေလးတုတ္ေပမဲ့ ပုံမပ်က္ ပိုလို႔ေတာင္ခန႔္ေနေသးသည္။ ေပါင္တံေတြကေတာ့ ေရႊဘိုမင္းအႀကိဳက္ေပပဲ။ အသားနည္းနည္းညိဳသည္ ဆံပင္ကေတာ့ ေကာင္းလွသည္။ေဒၚခင္ညိဳ ...ဘာတုန္းေတာ့ ...ဒီဘက္လွည့္ပါဦး ...က်ဳပ္ရွက္တယ္ ...ဒီေလာက္ေျပာရခက္တာ ဆတ္ကနဲထဘီကို ကိုင္ၿပီးေဆာင့္ဆြဲလိုက္သည္။ ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့ထဘီသည္ေလ်ာကနဲ ကြင္းလုံးကၽြတ္သြားေလေတာ့သည္။ ေဒၚခင္ညိဳတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ရွက္သလဲဆိုရင္ ...ဖင္ေတြေတာင္ တဆက္ဆက္တုန္ေနသည္။ ကိုေနႏြယ္သည္ သူမေပါင္တံမြတ္မြတ္ တေလ်ာက္လက္ျဖင့္အသာပြတ္၍ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ဖင္ႀကီးကိုပြတ္ေပးေနသည္။ ထိုမွတဆင့္ ဖင္ၾကားကိုလက္ခလယ္ႏွင့္ပြတ္ေနျပန္သည္။ေဒၚခင္ညိဳချမာ ဖင္ႀကီးကိုေကာ့ပ်ံေနရွာသည္။ ေစာက္ေမႊးထူပ္ထပ္လွေတာ့ ေစာက္ပတ္ကိုသြားထိမိေလသည္။အေပါက္ကေလးသို႔ လက္ခလယ္ျဖင့္ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ျပဳလုပ္ေပးေနသည္။ဟင္း ... ဟင္း ယားတယ္ေတာ္ယားရင္ ဒီဘက္လွည့္ လိုးခ်င္လွၿပီ ...အင္မတန္ အလိုးခံခ်င္သည့္မိန္းမကို ဒီလိုပဲေခၚတာမဟုတ္လား။ ေဒၚခင္ညိဳမလွည့္ခ်င္လွည့္ခ်င္ပက္လက္လွန္လိုက္ေလသည္။ အနည္းငယ္ျဖဴသေယာင္ရွိေသာ ဝမ္းဗိုက္ေအာက္မွ ေစာက္ဖုတ္အေမႊးၾကမ္းတို႔ျဖင့္ အရိုင္းသဘာဝကို လွစ္ဟျပေနသည္။ နို႔ႏွစ္လုံးမွာ သားေကာင္းမိခင္ ပီသေၾကာင္းျပသေနသည္။ အကီၤ်ၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ကာ နို႔အုံကိုလွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ ေဒၚခင္ညိဳချမာေတာ့ ရွက္လြန္း၍ မ်က္ႏွာကိုလက္ျဖင့္အုပ္ထားေလသည္။ကိုေနႏြယ္သည္ ေဒၚခင္ညိဳမ်က္ႏွာေပၚမွ သနပ္ခါးကို လၽွာျဖင့္ယက္ေနသည္။ ခါးသက္ငံက်ိေသာအရသာကို သေဘာေတြ႕ေနသည္။ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ နို႔အုံကိုကိုင္ၿပီး နို႔သီးကိုေခ်ေပးေနသည္။ တစတစႏွင့္ နို႔သီးမ်ားေထာင္ထလသည္။ လက္တဆစ္စာေလာက္ ရွိသည္။ နို႔အုံထိပ္တြင္ မိုင္တိုင္တစ္ခုလို မားမားမတ္မတ္ႀကီးေထာင္ေနသည္။ ကိုေနႏြယ္မေနနိုင္ေတာ့ ဒီေလာက္ႀကီးမားသည့္နို႔ႀကီးေတြကို အားရပါးရစို႔ခ်ပစ္လိုက္သည္။ျဖစ္နိုင္ရင္ ကိုက္စားပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ အျမဲတမ္းအလုပ္ႏွင့္လက္ မျပတ္သူမို႔ အသားအေရက အရြယ္ႏွင့္အတူက်မသြား တင္းရင္းၿပီး ငယ္ေသြးကို ထိန္းထားနိုင္ဆဲနို႔သီးကို ပထမဆုံးႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ဖိညႇစ္ပစ္လိုက္သည္။အို ... ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းမသိပါဘူးေနာ္...ဒုကၡပါပဲရွက္ရႊံစြာဆိုေလသည္။ သို႔ေသာ္ မခံစားမွီကပင္ အရသာကို ေတာင့္တေနသူမဟုတ္ပါလား ။နို႔အုံႀကီးမွာ ေဘာလုံးႀကီးလို ေဖာင္းတင္းလာသည္။ နို႔သီးထိပ္မွ နို႔ရည္ၾကည္တို႔ တစိမ့္စိမ့္ထြက္လာသည္ ။ရင္ဘတ္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ေပးလာသည္။ဟင္း ... ဟင္း ... ဆရာရယ္ ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲေတာ့ ဒီကလူေသေတာ့မယ္ေဒၚခင္ညိဳေႏြညလယ္မွာ ငွက္ဖ်ားတက္ေနရွာသည္။ မိမိကိုယ္ကို မသိလိုက္မွီမွာပင္ က်န္နို႔တစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ပြတ္သတ္ေနမိသည္။ ဆရာ့လက္တို႔သည္ မွင္ႏွင့္ေစာက္ဖုတ္ အပ္ခ်စရာ ေနရာမရွိေအာင္ ပြတ္သတ္ေနေလသည္။ ေစာက္ဖုတ္ကိုအုပ္ၿပီး အေမႊးၾကမ္းတို႔ကို
ထိုးဖြကစားေနသည္။အခ်ိန္ကအပိုအလိုမရွိပဲ ေနာက္နို႔တစ္ဖက္ကို ေျပာင္းစို႔ေလသည္။ ေဒၚခင္ညိဳစိတ္တြင္း၌ဆရာ့ကိုလင္သားျဖစ္လိုက္ပါေတာ့ဟု လိုလိုလားလားေတာင့္တမိသည္။ သူ႔ေပါင္ႀကီးသည္ သူမေပါင္ကိုခြထားေသာေၾကာင့္ ငပဲႀကီးက ေဒၚခင္ညိဳကို ပြတ္သပ္ျမဴဆြယ္ေနသည္။ ေနႏြယ္က ေဒၚခင္ညိဳ လက္ကိုယူၿပီး သူ႔လီးေပၚတင္ေပးလိုက္သည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာလက္သည္ ႏူးညံ့ၿပီးကတၱီပါသားလို လီးႀကီးကိုဆုပ္ကိုင္မိေလသည္။ ဆုပ္မိေသာ မလြတ္ေတာ့ တစ္ခါမွ ဒါမ်ိဳးမကိုင္ဖူးဘူး။ လင္ႏွင့္မယားသာႏွစ္ ၂ဝေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ လီးကိုေသခ်ာမၾကည့္ခဲ့ ... စိတ္ရိုင္းတို႔ထာဝရရွိေသာ္လည္း အေျခအေနေၾကာင့္ ခၽြန္းအုပ္ခဲ့ရသည္။ ယခုေတာ့ ...ေဒၚခင္ညိဳ ...ဘာတုန္းေတာ့ ...လီးစုပ္ရမယ္ ...ဘာ...ဘာေျပာတယ္ကိုယ့္နားကိုယ္မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသသြားမိသလို၊ ဒီေလာက္အသက္၁၅ႏွစ္ေလာက္ကြာေနတာကို အားမနာပါးမနာ ေျပာရဲေလျခင္း၊ ေဒါသထြက္သြားမိသည္။လီးစုပ္ေပးရမယ္လို႔ ... ဒါမွ ... ေဒၚခင္ညိဳကိုၾကာၾကာလိုးေပးနိုင္မွာေပါ့၊ အခုခ်က္ခ်င္းလိုးရင္ျမန္ျမန္ပီးသြားမယ္ ...အို ... က်ဳပ္မစုပ္တတ္ပါဘူး ...စုပ္ၾကည့္ပါဦး ...ရြံ့စရာႀကီးေတာ့ ...အာဟား...မရြံ့ေပါင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ေဒၚခင္ညိဳေစာက္ဖုတ္ကို လၽွာနဲ႔ယက္ေပးဦးမွာ ...အို... ဘာေတြေရွာက္ေျပာေနတာလဲ၊ နားရွက္စရာေတြ ...နားရွက္ရင္ ခိုင္းတာလုပ္ေပးေလ ...ဘာသံမွမထြက္ပဲ ၿငိမ္ေနလို႔ သေဘာတူၿပီဆိုတာသိလိုက္သည္။ အမေလးႀကီးလိုက္တဲ့လီးႀကီး ...မရဲတရဲပါးစပ္အရင္းကို အဝင္ခံလိုက္၍ ေႏြးၿပီးႏူးညံ့သည့္ အေတြ႕သည္ သူမကို လၽွပ္စစ္ဓါတ္ႏွင့္တို႔လိုက္သလို တြန႔္သြားေစသည္။ ေနႏြယ္သည္ပါးစပ္အစြမ္းကုန္ဟထားရ၏။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သူေတြရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးေတြနဲ႔ ဒီလိုလီးစုပ္တာမ်ိဳး ဘယ္လိုလုပ္သလဲမသိ။စုပ္ပါ ... ေဒၚခင္ညိဳရဲ့လၽွာနဲ႔ယက္ေပး ဟုတ္ၿပီ...သူ႔အလိုက်လီးကို ပါးခ်ိဳင့္ေအာင္စုပ္ယင္း လၽွာႏွင့္ဒစ္ကိုယက္ေပးေနမိသည္။ မိမိေယာက္်ားပင္မကိုင္ခဲ့သည့္ ေခါင္းကို ကိုေနႏြယ္ကိုင္ၿပီး အသာပြတ္ေပးေနသည္။ ေဒၚခင္ညိဳလည္းအရသာေတြ႕လာၿပီးလီးကို အားရပါးရစုပ္ေတာ့သည္။ ေဂြးဥေတြက သူမေမးစိေပၚမွာ ခ်ိန္သီးႏွစ္လုံးလို ရိုက္ခတ္ေနသည္။အား ... ရွီး ...ကၽြတ္ ... ကၽြတ္ ... ဟုတ္ၿပီး... ဟုတ္ၿပီကိုေနႏြယ္ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ႀကိဳက္ကုန္းေတြ ဖာသယ္ေတြ ေနာက္ဆုံးရည္းစားေတြနဲ႔ ေသာင္းက်န္းခဲ့တာ ဒီေတာကေဒၚခင္ညိဳနဲ႔ေပ်ာ္တာ အရသာေတြ႕ေနသည္။အား ... အား... အား...ေဝါ့... ထြီး ....တဝက္ေလာက္ဝမ္းထဲပန္းဝင္သြားၿပီးမွ ကမန္းကတန္း အန္ထုတ္လိုက္သည္။ ေဒၚခင္ညိဳမ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ကၽြန္ေတာ္က ေဒၚခင္ညိဳေစာက္ဖုတ္ကို ျဖဲၿပီးလၽွာနဲ႔ယက္ေပးမယ္ေနာ္ ...ကဲ ဖင္ႂကြၿပီးေခါင္းအုံးေအာက္ခုလိုက္ ...ေစာက္ဖုတ္တစ္အုံလုံး ႂကြတက္လာၿပီး ေဖာင္းမို႔ေနသည္။ ကိုေနႏြယ္သည္ သူမေပါင္ကို ဆြဲျဖဲလိုက္ၿပီး နီညိဳေရာင္ ေစာက္ဖုတ္သည္ ျပဲကနဲဟသြားသည္။ ေစာက္ေစ့သည္ လက္သန္းတစ္ဆစ္ခန႔္ရွိၿပီးေတာင့္တင္းေနသည္။ အတြင္းသားႏွစ္လႊာသည္ ညိဳမဲတြန႔္ေခါက္ေနသည္။ ေစာက္ေခါင္းမွာ မဆုံးနိုင္သည့္အတြင္းတစ္ခုအလား။ဟင္း ... ပဲငံျပာရည္နံ့နံလိုက္တာ ...အလိုေတာ္ က်ဳပ္ေရခ်ိဳးတိုင္းဆပ္ျပာတိုက္ပါတယ္ ... ေမႊးနဲ႔ေတာ့ေမႊးနဲ႔...ေနာက္တာပါဗ်ာ ...သူမေစာက္ဖုတ္ကို နံသည္ေျပာေတာ့မႀကိဳက္နိုင္ျဖစ္သြားသည္။ မနံပါ သန႔္ရွင္းမွႈကိုဂ႐ုစိုက္ပုံရသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ေစာက္ဖုတ္ကိုယက္ပစ္လိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုေလးေတြကို ေနရာအႏွံ့ ေလ်ာက္ယက္ျဖစ္သည္။ ေဒၚခင္ညိဳမွာ ဖင္ႀကီးေကာ့ပ်ံၿပီး င႐ုတ္သီးစပ္ေနရွာသည္။ေစာက္ရည္တို႔မွာ ေစာက္ပတ္ထဲမွ အစက္ကေလးမ်ား တစ္စက္ခ်င္း စိမ့္ယိုလာသည္အထိ တဏွာေသြးေတြ ထႂကြေနမိသည္။ တစ္ဘက္မွာ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထဲေတာင္မကူးခဲ့။ ရန္ကုန္သားေတြ ႀကံႀကံဖန္ဖန္လုပ္တတ္ၾကပါသည္။သမီးကို စိတ္မခ်လို႔ ေျပာင္းအိပ္ရက်ိဳးနပ္သည္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ႂကြားႂကြားယားယား ေယာကၤ်ားပီသသည့္ ဆရာကို ႀကိတ္ၿပီးသေဘာက်ေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား။ ႂကြက္နီဆိုတာ အလကား ကေလးႏွစ္ေယာက္ေတာင္ေမြးခဲ့သည္။အိမ္ဘယ္နားမွာရွိသည္ ဆိုတာေတာင္မသိ။ အသက္ (၃၁) ေနာက္ပိုင္း အရင္ကလိုဆက္ဆံမႈမနိုင္ေတာ့ ျဖစ္လာသည္။ယခုအသက္ (၄၂) ရွိၿပီး တစ္လတစ္ခါေတာင္ မဆက္ဆံေတာ့ေခ်။ေပါင္ကိုျဖဲေပးလိုက္သည္။ ေစာက္ပတ္တစ္ျပင္လုံး အရည္ေတြရႊမ္းေနသည္။ ဘယ္အရသာႏွင့္မၽွမတူ...ရွီး ... ကၽြတ္ ... ကၽြတ္ ... ဆရာရယ္ က်ဳပ္ေစာက္ပတ္ယားလာၿပီးေတာ့ လိုး..လိုးပါေတာ့ေဒၚခင္ညိဳတစ္ေယာက္ ေျခေတြလက္ေတြ ေကြးေကာက္ဆန႔္ငင္သြားၿပီး အရည္ပစ္မ်ားေစာက္ေခါင္းထဲမွ ယိုဆင္းလာေတာ့သည္။ ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲေနလိုက္သည္မွာ အသက္ပင္မရွိသေယာင္။အိုး .... သိပ္ေကာင္းတာပဲေနာ္သူ႔ေဘးဝင္လွဲေနေသာ ဆရာေပါင္ကိုခြရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္လီးကို မရဲတရဲပြတ္ေပးေနမိသည္။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတို႔သဘာဝ မူေနခ်င္ေသး၏။ ခံခ်င္ေသာလည္း ...ေဒၚခင္ညိဳ...ဘာတုန္းေတာ့ ...ေကာင္းေကာင္းခံခ်င္တယ္ မဟုတ္လား ...အင္း ...ဒါဆိုပက္လက္လွန္ပက္လက္လွန္ေပးေသာ ေဒၚခင္ညိဳခါးေအာက္သို႔ ေခါင္းအုံးတစ္လုံးခု ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္သူမ၏ ေျခေထာက္တို႔ကို မကာ မိုးေပၚသို႔ေျမႇာက္ၿပီးသူမ၏ေခါင္းႏွင့္ ညိဳသက်ည္းထိမိသည္အထိ ဖိခ်လိုက္သည္။ေစာက္ဖုတ္မွာ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ ျပဴးထြက္ကာ မိုးသို႔ေမၽွာ္ေန၏။ ကိုေနႏြယ္က ေဒၚခင္ညိဳ၏မိုးေမၽွာ္ေနေသာ ဖင္ႀကီးကိုဆိုင္ကယ္လိုခြကာ လီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ခ်ိန္ဆေနသည္။[image]ေဒၚခင္ညိဳ ေျခေထာက္ေတြကို ကိုင္ၿပီးထိန္းထားေနာ္...ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ႏွစ္လႊာၾကားထဲ ဒစ္ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ေပါင္းႏွစ္ေခ်ာင္း ေစ့ထားသျဖင့္ နဂိုကက်ဥ္းေသာ ေစာက္ဖုတ္မွာ ပို၍ေစ့ကပ္ေနေလသည္။ ကားစြင့္ေျပာင္လက္ေနေသာ ဖင္ႏွစ္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ စုံကိုင္ကာ လီးႀကီးကို အဆုံးတိုင္ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။အား ... အား... ၀ါ.... အမေလး ေသပါၿပီဆရာရဲ ့ေစာက္ေခါင္းကို ကေလာ္ကာ ေတာက္ေလ်ာက္ဒစ္ႏွင့္ထိုးသြားသျဖင့္ ေဒၚခင္ညိဳတစ္ေယာက္ ငိုႀကီးခ်က္မျဖစ္သြားရွာသည္။ ဆရာကေတာ့ စကားမဆိုေတာ့ေခ်။ အံႀကီးကိုသာႀကိတ္ကာ ဖင္ႏွစ္လုံးကိုကိုင္ၿပီး တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေနေတာ့သည္။ဒုတ္...ျပၽြတ္ႁပြတ္ အေမ့ ..အား ... ေသပါၿပီေခၽြးမအိမ္မွာ အေတာ္လွမ္းသျဖင့္ ေဒၚခင္ညိဳတဏွာသံကို မၾကားနိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္နာက်င္မႈ အရသာကိုအားရပါးရႀကီး ဟစ္ကာေႂကြးေၾကာ္ေန၏။ ေစာက္ရည္တို႔သည္ ယိုစီးကာ ဝမ္းဗိုက္မွတစ္ဆင့္ သူမ၏နို႔ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ အိုင္ထြန္းေနေလသည္။ တစ္သက္တြင္ တစ္ႀကိမ္အပ်ိဳျပန္ျဖစ္ရသကဲ့သို႔ ခံစားမိေလသည္။ တစ္ခါမၽွ မခံစားရေသာ အရသာထူးေပ ...ႁပြတ္ .... အေမ့ ...ဒုတ္ ... အ...အင့္ေဂြးဥသည္ သူမ၏ေပါင္တံကို မွန္မွန္ႀကီးရိုက္ခတ္ေနေလသည္။ ေဒၚခင္ညိဳတစ္ေယာက္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးႏွင့္လိုက္ေအာင္ ရမၼက္ထန္သလို အရည္လည္းမ်ားစြာ ထြက္သျဖင့္ သူမကိုယ္အေပၚပိုင္း၌ အိုင္ထြန္းေနေလသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿပီးေနေသာလည္း အားရပုံမေပၚ အတြင္း၌ တစ္စုံတစ္ရာကို ေတာင့္တေနမိသည္။ႁပြတ္ ... ဒုတ္ ... အေမ့ ... အား ...ဒုတ္ ... ဖြတ္ ...ေကာင္းလိုက္တာဆရာေလးရယ္ ... ဒုတ္ .. အား ..အားဆရာကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္တို႔ျဖင့္ဆက္တိုက္ေဆာင့္ကာေနသည္။ တစ္ကိုယ္လုံးမိုးႀကိဳးပစ္ခံရသလို တုန္တက္သြားသည္။ ေဒၚခင္ညိဳေစာက္ဖုတ္ထဲ လီးကို္တဆုံးသြင္းကာ အားရပါးရေဆာင့္လိုက္သည္။ သုတ္ရည္တို႔သည္ တားမနိုင္ဆီးမနိုင္ ေစာက္ေခါင္းထဲ စီးဝင္သြားေလ၏။ ေဒၚခင္ညိဳကလည္း ေစာက္ေခါင္ထဲ သုတ္ရည္ဝင္သည္ႏွင့္ လီးကိုအတြင္းမွ စုပ္မိေလေတာ့သည္။ ဆရာခမ်ာ မခ်ိမဆန႔္ႏွင့္တုန္ရီစြာ ၿငီးတြားေနရ၏။ သုတ္ရည္ကုန္မွ ေစာက္ပတ္ကျပန္၍ လီးကိုေျဖလြတ္ေပးေတာ့သည္။အား ... အား.. ေကာင္းလိုက္တာဆရာရယ္ က်ဳပ္တစ္သက္မွာ အေကာင္းဆုံးပဲ ညတိုင္းဆရာ့ဆီကိုလာခဲ့မယ္ေနာ္ ...ဟုတ္ရပါတယ္ ... ဦးႂကြက္နီသာမရိပ္မိေစနဲ႔....ထိုညတစ္ညလုံး ဆရာကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္ မအိပ္ရေတာ့ပဲ ေဒၚခင္ညိဳမွာ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပေပ။ ကာမအၿမိဳက္ရည္ကို တစ္ညတာလုံးၿမိန္ၿမိန္ႀကီး ေသာက္ၾကေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္သားအရွက္ကုန္စြာျဖင့္အစြမ္းကုန္ေသာင္းက်န္းေနၾကေလသည္။ဤသို႔ ဆရာကိုေနႏြယ္ႏွင့္ ေဒၚခင္ညိဳသည္ လစ္ရင္လစ္သလို ခြက္ပုန္းခုတ္ေနၾကေလေတာ့သည္။မႏွင္းေဖြးကိုလည္း ကပ္မရေသးသျဖင့္ဆရာမွ သစ္မရခင္ဝါးေပါင္းကြပ္ ထားေလ၏။ ႏွင္းေဖြးကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွအငိုက္ဖမ္းမရေသးသို႔ေသာ ... လိုတာမရ၊ ရတာမလိုဆိုသည့္စကားမွာ ဆရာကိုေနႏြယ္အတြက္မ်ား ျဖစ္လာေရာ့သလားမသိ။ တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ ဆရာကိုေနႏြယ္သည္ အျပင္မသြားပဲ အိမ္တြင္းနားေနေလ၏။ အမွတ္ျခစ္စရာရွိေသာစာအုပ္ ျပင္စရာရွိေသာစာအုပ္တို႔ကိုျပဳျပင္ၿပီး သကာလ ေန႔လည္ကစားထားေသာ ဒညင္းသီးႏွင့္ၾကက္သား ငါးသေလာက္တို႔သည္ စုေပါင္း၍အင္အားျပေလေတာ့သည္။တဝါးဝါးသမ္းၿပီး အိပ္ခ်င္လာသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းစာအုပ္မ်ားကိုပင္ ေခါင္းအုံးလုပ္ကာ အိပ္မိေတာ့သည္။ ဒီေန႔ဦးႂကြက္နီႏွင့္ ေဒၚခင္ညိဳသည္ တစ္ဖက္ရြာသို႔ မဂၤလာေဆာင္သြားၾကသည္။ အေဖႏွင့္အေမမရွိသည္ႏွင့္ မႏွင္းေဖြးကလည္း ပါးနပ္စြာျဖင့္ အေၾကာင္းျပၿပီးလစ္ထြက္သြားသည္။ ခ်စ္သူဆရာကိုေနႏြယ္ သူမကိုေခ်ာင္းေနမွန္းသိသည္။ အပ်ိဳစင္ အိေျႏၵရွင္မို႔ရင္ဖိုမိသည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူ၏စမ္းလိုသည္။ ဒီေတာ့ ဆရာကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္သာ အိမ္၌က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ စားထားေသာအစာတို႔သည္ ဆင္တစ္ေကာင္ပင္တုံးကနဲ လဲသြားေစမည္ထင္။ ဆရာကိုေနႏြယ္ ပိုးလိုးပက္လက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေခ်သည္။အိပ္မက္ထဲမွာ ေဘာလုံးကန္ရင္း ခုံပ်ံေက်ာ္လႊားေနသည္။ တစတစပုဆိုးသည္ အေပၚသို႔လန္တက္လာသည္။ေဖြးေဖြးေရ ... ေဟး .. ေဖြးေဖြး ..ေနာက္ေဖးမွဝင္လာေသာ မလွေမဒီလိုႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း အိမ္ေရွ႕ဆီသို႔ေရာက္လာသည္။ ဆရာကိုေနႏြယ္ကိုေတြ႕ရသည္ႏွင့္ အားတုန႔္အားနာျဖစ္သြားရွာသည္။ သူမမ်က္လုံးအစုံက ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ဆရာမ်က္ႏွာမွတဆင့္ ေအာက္ဆင္းသြားရာ ...ဟင္း ... ဟင္း .. သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်မိေလ၏။ တစ္ဝက္ေတာင္ေနေသာလီးႀကီးမွာ လီးျပတ္ေနေသာမလွေမကို အလြမ္းပိုေစသည္။ ေျခလွမ္းအသာဆုတ္ၿပီး လီးကို စူးစူးႀကီးၾကည့္ေနမိသည္။ စံခ်ိန္မွီလီးပါလား ။ မ်က္လုံးမခြာျဖစ္ေနရွာ၏။အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ဆဲကာလတြင္ စီးပြားရွာထြက္ေသာ ေယာက်ၤားျဖစ္သူကိုလဲ က်ိန္ဆဲမိသည္။ လီးကိုၾကည့္ရင္းေစာက္ဖုတ္ယားလာသည္မို႔ လက္ဝါးေလးႏွင့္အသာအုပ္ထားမိသည္။ အားမရေတာ့သျဖင့္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေနေသာ ဆရာကိုေနႏြယ္ကို လစ္လ်ဴရႉကာအသာေရွ႕တို႔တိုးၾကည့္လိုက္သည္။သည္မွာပင္ဆႏၵမအာ႐ုံထဲကား အိပ္မက္ထဲတြင္ ဗ႐ုတ္သုတ္ခေၾကာင့္ မသိဆရာမ်က္လုံးတို႔ နည္းနည္းပြင့္လာသည္။ ဒါကိုမလွေမ မျမင္ သူမျမင္သည္ကိုသာ သဲသဲမဲမဲ မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနသည္။ ဆရာကိုေနႏြယ္က မလွေမအျဖစ္ကိုသေဘာေပါက္မိသည္။ ဒါေၾကာင့္လီးကို စအိုရႉံအားႏွင့္ တဆက္ဆက္ေတာင္ျပလိုက္သည္မွာ ျမႇားတံတစ္ခုႏွယ္ ရွိ၏။ဒါကိုၾကည့္ကာမလွေမ တံေတြးအႀကိမ္ႀကိမ္ မ်ိဳခ်ေနမိသည္။ လက္ကလဲ ေစာက္ဖုတ္ကို မသိစိတ္ႏွင့္ပြတ္သတ္ေပးေန၏။ ေရႊရင္အစုံမွာ နိမ့္တုံျမင့္တုန္လွိုင္းထေနေပသည္။မလွေမ ...အမေလးေတာ့ ... ေသာက္ပလုပ္တုတ္ ...ခိုးထုပ္ႏွင့္လူမိခံရသလို မလွေမ ေမ့မတတ္ျဖစ္သြားရွာသည္။ ကိုေနႏြယ္က သူ႔ချမာမလန႔္ေစရန္ ျငင္သာစြာျပဳၿပီး ...လာထိုင္ေလဗ်ာ...ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္ ...ခင္ဗ်ားလဲ ေယာကၤ်ားနဲ႔ျပတ္ေနတာၾကာၿပီမဟုတ္လား .... ကၽြန္ေတာ္လဲမိန္းမနဲ႔မေတြ႕ရတာၾကာၿပီ။ မိန္းမဆိုတာလက္ထပ္မယားကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ရိုးရိုးမိန္းမကိုေျပာတာ ...အို...က်မႏွင္းေဖြးကိုလာရွာတာ သြားမယ္ ...ည(၁၁)နာရီေက်ာ္ေလာက္လာခဲ့မယ္ ... ဟုတ္လားအို...က်မေတာ့အိပ္ေနမွာပဲေတာ့ ...ထိုေန႔အဖို႔ဆရာကိုေနႏြယ္သည္ ေတြ႕ၾကဳံမည့္အရသာအသစ္ေၾကာင့္ ရြစိရြစိျဖစ္ေနမိသည္။ သူ႔ဖက္ကဘယ္လိုလာမည္မသိ...ဒိဘက္ကေတာ့ေသခ်ာေနသည္။ သည္လိုႏွင့္ ညေနေစာင္းေတာ့...ကိုကိုေမႊး မလွေမနဲ႔သြားအိပ္မယ္...အစ္မတို႔ဒီညေရာက္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးရပါတယ္ဗ်ာ ... ရပါတယ္ေခၽြရန္ခက္လွသည့္ ေတာပန္းအလွ၏ေနာက္ကိုၾကည့္ရင္း ဆရာကိုေနႏြယ္ျပဳံးေနမိသည္။ ေတာ္ပါးေသးသည္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေလးေတြရွိေနေပလို႔။ သို႔ေသာ္...လျပည့္ညမို႔ အရာရာေငြေရာင္သန္းေန၏။ တစတစႏွင့္ ည(၁၁)နာရီေရာက္လာသည္။ဆရာကိုေနႏြယ္အိမ္တံခါးဖြင့္ကာ ၿခံထဲဆင္းလာရာ ေန႔ခင္းအလားထိန္လင္းေန၏။ အေဆာင္ေလးသို႔တန္းသြားမိသည္။ အိမ္ေရွ ့ တံခါးပိတ္ထားသည္။ ဒုကၡပဲ...ေဘးျပတင္းေပါက္ေတြ လႈပ္ေတာင္လႈပ္မေန အသာဆြဲဟလိုက္သည္တြင္ လူကိုယ္တစ္ခုရပ္ေန၍ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ရႉး ........ေမွာင္ထဲမွလူက အခ်က္ေပးသည္။ ကိုေနႏြယ္လေရာင္ေအာက္သို႔ထြက္လာသည္။ မလွေမပါေပ ။စကားမေျပာေသး။ သူမေနာက္လိုက္ခဲ့ရန္ေခၚသြားသည္။ အေတာ္ေဝးသည့္ႏြားတင္းကုတ္ဆီ ေခၚသြားသည္။ဟင္း ... ရွင္သိပ္ဆိုးတာပဲ သူမ်ားေတြျမင္ရင္ က်မဒုကၡေရာက္မွာ အခုလဲႏွင္းေဖြးနိုးသြားၿပီ အထင္လြဲမွာစိုးလို႔ရွင့္ကိုေစာင့္ေနရတာ ကဲျပန္ပါေတာ့ရွင္....က်ဳပ္ရွင္ဘယ္လိုမ်ားႏွိုးမလဲကို ရင္ထိတ္ေစာင့္ေနတာပဲ ..ကၽြန္ေတာ္ငတုံး မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ...ေျပာေျပာဆိုဆို သနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္စံပယ္ပန္း ပန္ထားေသာလွေမကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းကာ ေမႊးၾကဴပစ္လိုက္သည္။ သူမ၏ ငရံ့ကိုယ္လုံးေလးမွာ ကိုေနႏြယ္ရင္ခြင္ထဲတြင္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။အို...မေတာ္ပါဘူးရွင္ ...အို ..အို...အိုသူမ၏ႏႈတ္ခမ္းတို႔က ဆိုလိုက္သည္။အကၤ်ီႏွင့္ထဘီေအာက္တြင္ ဘာမွဝတ္မထား တစ္ကို္ယ္လုံးအေမႊးနံ့တို႔ျဖင့္ ထုံေန၏။ ဤသို႔ဆိုလၽွင္ မလွေမမိမိကိုငံ့လင့္ေနေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ သူမရင္ေစ့ၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္ၿပီး ဟင္းလင္းျဖစ္ေနေသာ နို႔အုံကို တရြရြနယ္ေပးေနသည္။ အစက႐ုန္းကန္ဟန္ေဆာင္ခဲ့ေသာ မလွေမရင္ေကာ့ေကာ့ႀကီးျဖစ္ေနရွာသည္။ အသားလတ္ေသာမလွေမမွာ လေရာင္တြင္လွခ်င္တိုင္းလွေနသည္။ ႏွင္းေဖြးကို မမွီေပမဲ့ ဂ်ီးမ်ားေသာ ေဒၚခင္ညိဳေရြးခဲ့ေသာ ေခၽြးမမို႔ ေခ်ာလွသည္လို႔ေတာ့ အထူးတင္ျပရန္မလိုပါ။တုန္ရီေနေသာ သူမႏႈတ္ခမ္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး စုပ္ပစ္လိုက္သည္။ လင္ကိုေတာင့္တေနခ်ိ္န္တြင္ေရာက္ရွိလာေသာ ေယာကၤ်ားကို သူချမာ ရင္တလွိုက္လွိုက္ျဖင့္ အရသာေတြ႕ေနရွာသည္။ ၾကက္သီးေမႊးတျဖန္းျဖန္း ထကာနို႔အုံတို႔မွာ ေဖာင္းလာသည္။လာ...ဟိုးေကာက္ရိုးပုံဆီသြားစို႔သူေခၚရာမျငင္းမဆန္လိုက္လာခဲ့သည္။ ေရာက္ေတာ့ဘသားေခ်ာက အဝတ္အစားအားလုံးကိုရွက္ရႊံ့ျခင္းကင္းစြာခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။ ရန္ကုန္သားေတြ အရွက္ကိုမရွိ၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ပုဆိုးကိုေကာက္ရိုးပုံေပၚတြင္ ျဖန႔္ခင္းလိုက္သည္။အိုး ...သူမထဘီ ေရွာကနဲကၽြတ္က်သြားသည္။ သူမေယာကၤ်ားေတာင္ ဒီလိုုိယ္လုံးတီးမခၽြတ္ဖူးခဲ့။ ၿပီးေတာ့သူမကို ေကာက္ရိုးပုံ၌ လႊားထားေသာပုဆိုးေပၚလွဲတင္လိုက္သည္။ သူမကိုယ္ေပၚတြင္ရစ္ပတ္ေနေသာ ရွန္သားအကီၤ်မွတစ္ပါးဘာမွမရွိေတာ့။ ပိုးဆိုးတာက ဒီညမွ လကပိုသာေနသလားမသိ။ ရွက္စရာပါဘိ။ သူငပဲႀကီးက ေငြေခ်ာင္းႀကီးနဲ႔တူလိုက္တာ။သူကလွေမေဘးမွာ ဒူးေထာက္ၿပီးႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းေနျပန္သည္။ လက္ေတြကေတာ့ ေရွာက္ကိုင္ၿပီးက်ိဳးတို႔က်ဲတဲ အေမႊးေပါက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ကို လိပ္ျပာတစ္ေကာင္လို ဝဲၿပီးကစားေနသည္။ လက္တစ္ဆုပ္စာနဲနဲေက်ာ္ေသာသူမနို႔အုံေပၚ ပူပူေႏြးေႏြး အနမ္းႏွင့္တၿပိဳင္တည္း၊ နို႔သီးကိုစုပ္ယူျခင္း ခံလိုက္ရ၍ လန႔္သြားမိသည္။အား .... ဟင္း...ဆရာရယ္ ...အို...က်မလိုလိုလားလားပင္ နို႔ကိုလက္ႏွင့္ပင့္၍ ဆရာ့ပါးစပ္သို႔ထိုးေပးမိသည္။ ရင္မွာတျဖည္းျဖည္းေကာ့ၿပီးနို႔သီးမွာေထာင္ထလာသည္။ေနာက္တစ္ဖက္စို႔ေပးရဦးမလား ...ေတာ့သေဘာပဲ...........ပါးစပ္ကေတာ့ေျပာေသာ္လည္း မ်က္လုံးတို႔ကလိုလားဟန္ျပသည္။ ၿပီးေတာ့ မစို႔ရေသးေသာေနာက္တစ္ဖက္ကိုေကာ့ထားေပးသည္။ သူမနို႔ကိုမစို႔ေသးပဲ သူမႏႈတ္ခမ္းကိုေတ့ေပးလိုက္ေတာ့အခါ ရိုးအလွပါသည့္ေတာသူမသည္ သူႏႈတ္ခမ္းကို မရဲတရဲစစုပ္ပါေလေတာ့သည္။ သူမေပၚပိက်လာေသာ သူ႔ရင္ဘတ္ကိုျဖင့္ ပင့္၍ပြတ္ေပးေန၏။ ကာမသၽွတၱရပညာရွိသည္ လူသားတို႔၏ ေမြးရာပါ မဟုတ္ပါေလာ။ယခုလည္း လည္ပင္းကိုလက္ျဖင့္ သိုင္းဖက္၍ ႏႈတ္ခမ္းစုပ္ျခင္း အရသာကို အျပည့္အဝခံစားရေလသည္။ႁပြတ္..မင္း...မင္း...ဟင္း...ဟင္း...အားရပါးရစုပ္ထားသျဖင့္ သူမခမ်ာ အသက္ရႈမဝပင္ျဖစ္ရေလသည္ ။ကိုေနႏြယ္သည္ စပါးႀကီးေႁမြထံမွ လြတ္သည့္သသားေကာင္ပမာ သူမထံမွ ေရွာကနဲထြက္၍ နို႔ကိုစို႔ေလေတာ့သည္။အို...ဆရာ...ဟင့္...အား....အိုး........မလွေမသည္ေဒၚခင္ညိဳထက္ပို၍ ငယ္ေသာအပူပိုင္းေဒသမွ မိန္းမပ်ိဳျဖစ္၍ အထအႂကြျမန္ေလသည္။ နို႔စို႔ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကိုကလိခံရေသာအခါ သူ႔ခမ်ာ မေနတတ္မထိုင္တတ္ေအာင္ပင္ ရမက္ေတြထႂကြလာရရွာ၏ ။ ေစာက္ဖုတ္ရြဲအိလာေခ်ၿပီ ...အို...ဆရာ..အဟင့္... အဟင့္...ဒီမွာမေနတတ္ေတာ့ဘူး...အိမ္ေထာင္က်သည္မွာ မၾကာေသးအိမ္ေထာင္သုခကို အခ်ိန္ရွိသ၍ေတာင့္တေနသူျဖစ္၍ ကိုေနႏြယ္ကလိသည့္ဒဏ္ကို ဘယ္လိုမွ သည္းၿငီးမခံနိုင္ရွာ တက္လုပ္ပါေတာ့ဟု ဆိုရမွာကလည္းမရဲ ... ဒီေတာ့ မိမိလိုပင္ထႂကြမလားဟူေသာအေတြးျဖင့္ ကိုေနႏြယ္လီးကိုမ်က္စိမွိတ္ဆုပ္ကာ ဂြင္းတိုက္ေပးေနမိသည္။ အေဝးေရာက္လင္ေတာ္ေမာင္ တစ္ခါအခ်စ္စမ္းသည့္အေနႏွင့္ သူ႔လီးကိုကိုင္ကာဆြဲခိုင္းခဲ့သည္မဟုတ္ပါေလာ။ လီးႀကီးသည္ ရာဘာစြပ္ထားသည့္ယင္းတိုက္သားတမၽွမာေက်ာလွသည္ ။ ေခ်ာေမႊ႕တင္းမာေနေသာ လီးႀကီးကိုရင္ဖိုစြာ ပြတ္ေပးေနမိသည္။ဒီလီးႀကီးနဲ႔ဆို ျခင္ေထာင္ထဲကပင္ မထြက္ေတာ့ဟု စိတ္ကူယဥ္ေနျပန္၏ ။ကိုေနႏြယ္သည္ တေရႊ႕ေရႊ႕ႏွင့္ ေအာက္ေလၽွာဆင္းသြားေလသည္ ။ တေျဖးေျဖးဗိုက္ထိုမွတဆင့္ေအာက္သို႔သက္ေလ်ာ္ရာသို႔အို...ဆရာဒုကၡပါပဲ...ဘာေတြေလၽွာက္လုပ္ေနတာလဲလို႔ ..အိုလင္ရတာမၾကာေသးျခင္း သားသမီးမေမြးဖူးျခင္း ထို႔ေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္မွာအပ်ိဳေစာက္ဖုတ္မဟုတ္ဟု ဘယ္သူမွ မေျပာနိုင္ေလာက္ေအာင္ ေစ့ကပ္ၿပီး ေသသပ္လွသည္။ လၽွာကိုထုပ္ၿပီး ဆီးခုံေအာက္မွ ေစာက္ဖုတ္ေထာင့္စပ္ကေလးကို ယက္ေပးလိုက္သည္ ။ ကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ မလွေမ၏ ေစာက္ဖုတ္ကို စိမ္ေျပနေျပယက္ပါေတာ့သည္ ။အင္း...အင္း...အား...အား...ရွီး...ကၽြတ္...အင့္..ဆရာ..အို..လေရာင္ေအာက္တြင္ တြန႔္လိမ္ေနေသာ မလွေမမွာ အရိုင္းအက ကေနသူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ရွိေခ်၏။ တင္ပါးဝိုင္းႀကီးမ်ားမွာ စက္ဝိုင္းပုံပတ္ျခာလည္ေနေလသည္။တင္မ်ားေကာ့ခ်ည္ကုန္းခ်ည္ႏွင့္ သူမ၏ ရသေဝဒနာကို တတ္စြမ္းသမၽွ ေျဖရာရွာေနေခ်သည္။လက္ကေဘးရွိ ေကာက္ရိုးတို႔ကို အားမနာတမ္း ဆုတ္ေျခပစ္ေနသည္။ အဆုံးတြင္ သူမရိုေသလွပသည္ဆိုေသာ ကိုေနႏြယ္ေက်ာေပၚတြင္ ေျခေထာင္မ်ားခ်ိန္တာထားလိုက္သည္ ။သည္ေတာ့မွ ေပါင္ကိုျပဲသြားၿပီး လၽွာမွာ ေစာက္ခို္င္းတြင္းသို႔ ပို၍ ဝင္ေရာက္နိုင္သည္မဟုတ္လား ။ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ား တစ္စိမ့္စိမ့္ယိုက်ေနေလသည္
ေျခာက္ခ်ားေစၿပီး ေစာက္ဖုတ္မွ အဝါေရာင္သန္းေနသည့္ ခၽြဲပစ္ပစ္ အရည္မ်ားညႇစ္ထုတ္လိုက္သည္ ။ တစ္စိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ေစာက္ေခါင္းတြင္းမွ က်ၿပီးဖင္ၾကားထဲသို႔ စီးဆင္းေလေတာ့၏ ။ ထိုအခါမွ ပုဆိုးေပၚသို႔ လေရာင္ဆမ္းထားေသာ နို႔ႏွစ္လုံးကို ၾကည့္ၿပီး ကိုေနႏြယ္ အႀကံတစ္ခုရေလသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ မလွေမေပၚတက္ကာ ဗိုက္အထက္ရင္ေခါင္းေပၚတြင္ အသာထိုင္လိုက္သည္ ။ သူမကို မထိမိေစရန္လည္း ကိုယ္ကိုေဖာ့ထား၏ ။အား ... ဘာလုပ္...သူ႔လေခ်ာင္းကို နို႔ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ ညႇပ္ေလ၏ ။ ထို႔ေနာက္ မလွေမကို ႏွိ့ႏွစ္လုံးကို ညႇစ္ကိုင္ၿပီး ဆရာ့စကားကို လိုက္နာသည့္ တပည့္လိမၼာတစ္ဦးပမာနို႔ကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ညႇစ္တြန္းကာ စုကပ္လိုက္သည္ ။ လီးကိုတင္းက်ပ္စြာ ဖမ္းညႇစ္ထားသကဲ့သို႔ရွိေနၿပီး စိတ္ႀကိဳက္အေနအထားရၿပီးမို႔ ကိုေနႏြယ္သည္ လီးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ကာ နို႔ၾကားထဲသို႔ ထိုးေတာ့သည္ ။ သူတစ္မ်ိဳးအရသာထူးသလိုမလွေမမွာလည္းတဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ အႀကိဳက္ေတြ႕ေနမိသည္ ။ ဒါေၾကာင့္ ပို၍ ညႇစ္ေပးေလသည္ ။ႁဗြတ္ ... ျပစ္...ႁဗြတ္...စြပ္...နို႔မွာ ေစာက္ဖုတ္ကဲ့သို႔ အရည္မထြက္၍ သူ႔မူလအသားေခ်ာေခ်ာကိုပင္လိုးေနရ၍ ၾကပ္သိပ္ကာ အရသာစီးကပ္ေနေလသည္ ။ မလွေမသည္လည္း ဉာဏ္ႏွင့္လူသားမို႔ရင္ကိုေကာ့ကာ..တိမ္းကာေစာင္းကာ အရသာကိုပိုထူးေစသည္ ။အင္း...အ...အား...ကၽြတ္...ကၽြတ္..ရန္ကုန္မွာ ဖာသည္ေခၚခ်ရင္ ပိုက္ဆံေပးရမည္ အထူးအဆန္းလုပ္ခ်င္ရင္ ေၾကးပိုေတာင္းမည္ ။ ႀကိဳက္ကုန္းဆိုရင္ ဟိုလိုမလုပ္ခ်င္ဘူး ဒီလိုမလုပ္ခ်င္ဘူးဂ်ီးမ်ားမည္။ခုေတာ့အားနာစရာလဲမလို ပိုက္ဆံလဲမကုန္ သူတို႔ဆီက ထမင္းစားေနသည္မဟုတ္လား ။အ...အ...အား...ရွီး...ကၽြတ္...ကၽြတ္...ေစာက္ဖုတ္လိုမဟုတ္ အထိန္းကြပ္မဲ့ေနေသာ သုတ္ရည္တို႔ ထိန္းမရပဲ ေဝါကနဲပန္းထြက္ကုန္သည္ ။ ေစာက္ေခါင္းထဲမွာဆို တန္းစီစနစ္ျဖင့္ တာထြက္ရသည္မဟုတ္လား ဒီမွာေတာ့ ေဝွ႕ထြက္သျဖင့္ ကိုေနႏြယ္ချမာေခြယိုင္ျဖစ္သြားရွာသည္ ။ ေစာက္ရည္တို႔သည္ မလွေမ၏ရင္ဘတ္ႏွင့္လည္ပင္းတို႔တြင္ ျပန႔္က်ဲလ်က္....ေကာင္းရဲ့လား ...ေကာင္းပါတယ္ ...စကားဆက္ရန္မလိုပါ ... သူမဆႏၵမျပည့္သျဖင့္ ကြက္ညိဳေနေသာလီးကို သူမလက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္ၿပီးဂြင္းတိုက္ေပးေလ ေတာင္လာရင္ေဆြမ်ိဳးေမ့ေအာင္လိုးေပမယ္...အိုး...နားရွက္စရာေတာ္...ေစာင္းခ်ိတ္ရင္း လီးကိုေတာင္ေအာင္ဂြင္းတိုက္ေပးေနသည္ ။ ခံခ်င္လွၿပီးမဟုတ္လား ။ လီးကေတာင္ေႏွးပါဘိ ၅မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ေျဖးေျဖးေခါင္းေထာင္လာသည္ ။ဒီေတာ့မွ မ်က္ဝန္းရႊန္းလဲ့စြာႏွင့္ ကိုေနႏြယ္ကို ၾကည့္သည္ ...လုပ္ပါေတာ့ဟု ...ပါစပ္ကမဆိုပဲ မ်က္လုံးက အင္တာေနရွင္နယ္စကားကိုဆိုေခ်၏ ။ လီးမွာ ေဒါင္ေဒါင္ ပစ္တိုင္းေထာင္ကဲ့သို႔ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ႏွင့္ ထႂကြေနသည္ ။ဒီေလာက္ခံခ်င္တဲ့ေကာင္မ နာနာလိုးမွပဲ စိတ္ထဲကေတးရင္း သူမေပါင္ၾကားထဲ ဒူးေထာက္ဝင္လိုက္သည္ ။ ထို႔ေနာက္မလွေမကို ခါးမကိုင္ကာ မၿပီးလီးႏွင့္ေစာက္ဖုတ္ေတ့လိုက္၏ ။[image]ႁပြတ္ ... ျဗစ္...အေမ့...ေသပါၿပီ...ဘယ္လိုမ်ားလုပ္လိုက္တာလဲဆရာရယ္...ကၽြတ္..ခါးေအာက္ပိုင္းက ေျမႀကီးႏွင့္လြတ္ကာ မိုးေမၽွာ္ေနသည္ ။ ဒီေတာ့မလွေမ တံစို႔ထိုးသလို ခံစားမိရွာသည္။ ေစာက္ဖုတ္ ရက္ရက္စက္စက္ နာသြားသည္ ။ လီးက ႀကီးသည္ မဟုတ္လား ။ ကိုေနႏြယ္ကေတာ့ ဘာမွမဆိုေတာ့ သူမခါးကိုသာ ျမဲျမဲကိုင္ကာ အံႀကိတ္ရင္းတစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္မိေတာ့သည္ ။ႁပြတ္...ဒုတ္...အား...အေမ့...ေသပါၿပီအေမရဲ့...လီးႀကီးက သူမကိုမညႇာမတာ ေစာက္ဖုတ္ထဲဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ျဖင့္ မွန္မွန္ႀကီးလိုးေနသည္ ။ သားအိမ္ကို လာေဆာင့္တိုင္းပါးစပ္ဟစိစိျဖစ္သြားရရွာသည္။အာ....အ...ေကာင္းလိုက္တာဆရာရယ္..ေဆာင့္......အား...အ..က်...က်မ...အား........အာ.......သူမၿပီးသြားေသာ္လည္း ေစာက္ရည္တို႔အျပင္ကိုထြက္မက်ပဲေစာက္ေခါင္းထဲ ျပန္လိုးသြင္းသလိုျပည့္ၿပီး လွည့္ပတ္ေနသည္ ။ ကိုေနႏြယ္သည္ အရည္ျဖင့္ရႊဲၿပီးအသြင္းအထုတ္သြက္လာေတာ့အခါ ေဆာင့္အားကိုတင္လိုက္သည္ ။ႁပြတ္...ဒုတ္....အာ...အ...တစ္ႀကိမ္ၿပီးသြားေသာ္လည္း အားေပ်ာ့ေနခ်ိန္တြင္ လႈပ္ခါေနေသာေၾကာင့္ မလွေမချမာ ႀကိဳးျပတ္အ႐ုပ္လို ရမ္းခံေနသည္ ။ ဆရာကိုေနႏြယ္ကလည္းအံႀကီးႀကိတ္ကာ တဆတ္ဆတ္ ေဆာင့္ေနသည္ ။ ေတာ္ပါေသးသည္ ေအးျမေသာေလ တျဖဴးျဖဴးတိုက္ေန၍ ေခၽြးမျပန္ပါ ။ဒုတ္...အ....ဒုတ္...အင့္....ရွီး...ကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္ မလွေမေစာက္ေခါင္းရွံက်သြားေအာင္သုတ္ရည္မ်ားပန္းထုတ္ထဲ့လိုက္သည္ ။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားထပ္ရက္သား ေကာက္ရိုးပုံေပၚလွဲေနၾက၏ ။ အခ်ိန္ဂ႐ုစိုက္စရာမလို ။ နံနက္(၄)နာရီအထိနားလိုက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ဆြၿပီး ထလာလၽွင္ ရမၼက္လွိုင္းတြင္ ကူးခတ္လိုက္ျဖင့္ (၅)ခ်ီ(၅)ေမာင္းၿပီးသြား ၾကေလသည္ ။မလွေမအဖို႔ သူမေယာက်ၤားပင္ ကိုေနႏြယ္ေလာက္မရင္းႏွီးေတာ့ပါေခ် ။ဒီလိုျဖင့္ ကိုေနႏြယ္အဖို႔ အပ်င္းေျဖေဆာ့ရန္ အသြင္အ႐ုပ္ေကာင္ထပ္ရသြားေလေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ သူလိုခ်င္ေသာအ႐ုပ္ကား ကြာလွမေနေခ်။ အေရွာင္အတိမ္းေကာင္းလ်၏ ။ ခက္သည္က မႏွင္းေဖြးက ခ်စ္သူအျဖစ္သာ ေရာင့္ရဲေက်နပ္ေန၏ ။ ဒီေကာင္မေလးလူစိတ္မွရွိရဲ့လားမသိ မရမွန္းသိေတာ့ ကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္ က်ားေခ်ာင္းေခ်ာင္းေတာ့သည္ ။ဘယ္လိုပင္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း အခြင့္အေရးသည္မရ စိတ္ဆင္းရဲလွသည္ ။ ဒီေတာ့ ကိုေနႏြယ္ စိတ္ကိုဒုုံးဒုံးခ်လိုက္သည္ ။ ေဒၚခင္ညိဳ ၊ မလွေမႏွစ္ေယာက္ႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနပစ္လိုက္သည္ ။တစ္ေန႔ေက်ာင္းကိစၥႏွင့္ ကိုေနႏြယ္ၿမိဳ႕တက္ရန္ အေၾကာင္းေပၚလာသည္ ။ ဒီေတာ့မႏွင္းေဖြးလိုက္ပို႔သည္ ။ သူမကိုယ္တိုင္ယက္ထားေသာ ေစာင္ႏွစ္ထည္အညာထြက္ပစၥည္းအစုံကို လွည္းေပၚတင္ရင္းကိုကို ... သတိနဲ႔သြားေနာ္အင္းပါ...မိန္းမရယ္...လွည္းေမာင္းမည့္လူမေပၚေသး ဦးႂကြက္နီ၊ေဒၚခင္ညိဳလည္းမရွိ ေငြသြားရွာၾကသည္ ။ကဲ...ဒီေကာင့္ကိုေစာင့္မေနပါနဲ႔ လာေဖြးကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔မယ္ျဖစ္ပါ့မလားအို....တစ္သက္လုံး ႏြားနဲ႔ဖက္ၿပီးႀကီးလာတာပါေတာ္ ..ဒီေတာ့လည္း ခ်စ္သူႏွစ္ဦး လွည္းယဥ္ကေလးႏွင့္ တေမာ့ေမာ့ရြာထဲက ထြက္သြားၾကသည္ ။ ခ်စ္သူကိုယ္တိုင္ေမာင္းပို႔ေသာ လွည္းယဥ္စီးရတာ ဘယ္အရသာနဲ႔မွမတူ ... စကားတေျပာေျပာႏွင့္ကိုကို...ခရီးတစ္ဝက္က်ိဳးၿပီကိုကို ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္...အင္းပါ ...ဝုန္း ...ဘယ္လိုကံဆိုးမိုးေမွာင္က်သည္မသိ လွည္းဝင္ရိုး က်ိဳးသြားသည္ ။ မႏွင္းေဖြး၏ သတၱိႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္မႈကိုေတြ႕ရသည္ ။ လွည္းမေမွာက္ေစပဲျငင္သာစြာ ရပ္နိုင္ခဲ့သည္ ။ဒုကၡပါပဲ....ေတာ္ပါေသးရဲ ့ သစ္ပင္ဝါးပင္အုံ႔ဆိုင္းေနေသာ ေတာအုပ္ကေလးနားေရာက္ေပလို႔ ။ ကိုေနႏြယ္ကေတာ့ ရန္ကုန္သြားရန္ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို လုံးဝေမ့လိုက္ေတာ့သည္ ။လာ...ဟိုတမာပင္ေတြေအာက္သြားရေအာင္တမာပင္တို႔သည္ သန္စြမ္းလွသည္ ။ ပူျပင္းေသာေနေရာင္ကိုဆန႔္က်င္ကာ စိမ့္ေနေအာင္ေအးခ်မ္းမႈကို ေပးပါသည္ ။ တမာရြက္ေႂကြတို႔ႏွင့္ တမာသီးတို႔ကျပန႔္က်ဲေနသည္ ။ ထိုရြက္ေႂကြေၾကာင့္လည္း သဘာဝအလွသည္ ပို၍ေပၚလြင္ေနသေယာင္ ။ကိုေနႏြယ္သည္ တမာပင္ႀကီးေအာက္မွာ ထိုင္ၿပီး မႏွင္းေဖြးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေမွးစက္ရန္ျပင္လိုက္သည္ ။ဟင့္အင္း...ဒီမွာပဲထိုင္မယ္ေဖြးကကို႔ ကိုတကယ္မခ်စ္ဘူးေနာ္ခ်စ္တာေပါ့ဒါဆိုလာခဲ့အနိုင္က်င့္အၾကပ္ကိုင္ျခင္းသည္ တစ္ခါတစ္ရံေကာင္းပါသည္ ။မႏွင္းေဖြးခ်စ္သူမၿငိဳျငင္ေစရန္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းငုံ၍ ဝင္ရရွာေလၿပီ ။ သည္ေတာ့ ဘသားေခ်ာကထပ္တိုးလာသည္ ။ မႏွင္းေဖြးပါးေလးကို နမ္းရႈပ္ေလ၏ ။ ဒါကရပါသည္ အိမ္မွာလစ္လၽွင္ လစ္သလိုအနမ္းခံေနက် ။ ဒါေပမယ့္ႁပြတ္....အို ..ကိုကို...အင္း..ပူေႏြးေသာအနမ္း သူမႏႈတ္ခမ္းေပၚက်လာသည္ ။ မဟုတ္ပါလား။ဒီလိုတစ္ခါမွ မနမ္းခဲ့ဘူး ။ ရြာထိပ္က ဗီဒီယို႐ုံမွာလို ဗိုလ္မေတြ ဗိုလ္ထီးေတြနမ္းေနပါလား ဇာတ္ပ်က္ၿပီထင္ပါ့ ။အလန႔္တၾကားဟသြားေသာ သူမႏႈတ္ခမ္းထဲသို႔ သူ႔လၽွာသည္ ေလ်ာကနဲတိုးဝင္လာသည္ ။ ပူေႏြးခၽြဲက်ိၿပီး ခ်ိဳရဲေနေသာ လၽွာ၏အေတြ႕ေၾကာင့္ ႏွင္းေဖြးချမာအံခ်လိုက္ေတာ့မလိုျဖစ္သြားရွာ၏ ။ သို႔ေသာ္ သူမလၽွာကိုအသာပြတ္ေသာ သူ႔အေတြ႕သည္ ထူးျခားလွသည္ ။အရသာဆန္းကို ေလ့လာရင္း အနမ္းလွိုင္းတြင္ တေျဖးေျဖးေမ်ာစျပဳလာေခ်ၿပီ ။ကိုေနႏြယ္သည္ သူမႏႈတ္ခမ္းကို အားရပါးရႀကီး စုပ္ေန၍ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားပင္ က်ိန္းမိသည္ ။ အရသာေတာ့ အရွိသား မိမိကမဝံ့မရဲ ျပန္စုပ္မိသည္ ။ ဟိုအဂၤလိပ္ကားထဲမွာလဲ ဗိုလ္မကျပန္စုပ္သည္မဟုတ္လား သူ႔တံေတြးတို႔ကို မႏွင္းေဖြးၿမိဳခ်မိသည္ ။ အို...အနမ္းတြင္ဘယ္ေလာက္ၾကာႏွစ္ေျမာေနမိသည္ မသိ ။ သူ႔လက္တို႔သည္ ရင္ဖိုမၽွ မသန္းဖူးေသးေသာ မိမိရင္အစုံကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီးဆုပ္နယ္ေခ်သည္ ။ သူကို႔မတားရက္ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္သည္ ။ အခုေန လွည္းတစ္စင္းေလာက္ လာရင္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ။ ၾကည့္ၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္ေနျပန္သည္ ။ႁပြတ္....ဟင္း...ကိုကို...ေဖြးမႀကိဳက္ဘူး...အဲလိုမလုပ္နဲ႔ခ်စ္သူခ်င္း ဘာရွက္ဖို႔လိုလဲ ေဖြးရယ္ဒါေတာ့ဒါေပါ့ ... ဒါေပမယ့္...လက္မထပ္ခင္ဘာမွကၽြန္မလာနဲ႔သိၿပီေလ ... ေဖြးရဲ့အခ်စ္ကိုကိုကိုေနာ္ ေဖြးငိုပစ္လိုက္မွာ ... သိလား..ဒီကမိန္းကေလးရွင့္မိန္းကေလး ကဲ.. ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာ ေရာ့ ..ကိုင္ ကိုင္အညာသူပီပီ စိတ္တိုျပန္သည္ ။ မ်က္ႏွာေလးရဲရဲႏွင့္ ကိုေနႏြယ္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုယူက သူမ၏လွိုင္းထေနေသာ ရင္အုံေပၚတင္ေပးလိုက္၏ ။ ကိုေနႏြယ္ကလည္း ဟန္မၽွမေဆာင္၊ သူမ၏ ျဖဳတ္လက္စၾကယ္သီးတို႔ကို ဆက္ျဖဳတ္ပါေတာ့သည္။မႏွင္းေဖြးမွာ မ်က္ရည္အဝို္င္းသားႏွင့္ ကိုေနႏြယ္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေန၏ ။ ဒီအၾကည့္ကို မၾကည့္ရဲ ။ထို႔ေၾကာင့္ သူမႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္နမ္းရင္း အၾကည့္တို႔ကို ေရွာင္ေနမိသည္ ။ ခဏခ်င္းပင္ ၾကယ္သီးတို႔ျပဳတ္သြား၏ ။ ထိုအခါ ေတာသူထုံးစံ ေဘာလီေဖြးေဖြးေလး ေပၚလာေလသည္ ။ေက်ာဘက္ကိုသိုင္းဖက္ၿပီးသူမ၏ေဘာလီကိုလွန္တင္လိုက္၏ ။အဝတ္မဲ့ေသာအသားတို႔၏ အေတြ႕က ႏွစ္ဦးလုံးကို တုန္လႈပ္သြားေစပါသည္ ။ လက္ထဲမွာပင္ အရည္ေပ်ာ္သြားမလား ေအာက္ေမ့ရေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ့ေျပာင္းႏူးညံ့လွေသာ နို႔အုံကို ယုယုယယဆုပ္နယ္ေပးေနသည္ ။မႏွင္းေဖြးသိလိုက္ပါၿပီ ။ ဒီညေနသည္ သူမအပ်ိဳစင္ဘဝ၏ ေနဝင္ခ်ိန္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ဒါေၾကာင့္ဝမ္းနည္းပက္လက္ သူ႔ပုခုံးေပၚမွီ၍ မ်က္ရည္တို႔ကိုသြန္ခ်မိသည္ ။အပ်ိဳစင္ဘဝကိုတန္ဖိုးထားသူ မဟုတ္လား ။ ငိုေနရင္းမွ နို႔အုံကို တဖြဖြဆုပ္ေနသည္ကို အာ႐ုံေရာက္သြားျပန္သည္ ။ ထိုအခါ ေသြးတို႔ဆူေဝလာၿပီ နို႔အုံမွာ တင္းမာလာ၏ ။ နို႔သီးထိပ္ေလးေတြ မာစိစိျဖစ္လာသည္ ။ကိုေနႏြယ္သည္ သူမႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို နမ္းရသည္ကို အားမရဟန္တူ တရြရြႏွင့္ လည္တိုင္ကို နမ္းေနျပန္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ေမးရိုးေအာက္နားတို႔ဆုံေရာကိုစုပ္ေန၏ ။ဒါ....ဟင့္ ... ကိုကို .. ေသြးေခ်ဥမယ္ေနာ္ သူမ်ားေတြျမင္ရင္ရိပ္မိကုန္မယ္ အဟင့္... ယားတယ္ကိုရဲ့အသံမွာခ်ိဳုခ်ိဳသာသာျဖစ္လာသည္ ။ မိန္းမတို႔သည္ အေတြ႕ကို ေရွာင္နို္င္ခဲလွသည္ ။ သူမတစ္ကိုယ္လုံး အာ႐ုံခံကရိယာတို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ကိုသာၾကည့္ ။ တေရြ႕ေရြ႕ဆင္းလာၿပီး နို႔တစ္ဖက္ကို စို႔ေန၏ ။အား..ဟား...ကိုကို ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲေတာ့ မႀကီးမငယ္နဲ႔ ဒီကလူေနရခက္တယ္ရွင့္ ...ပါးစပ္ကသာေအာ္ေနမိသည္ ၿပီးေတာ့ရင္ကေတာ့ တေကာ့ေကာ့ႏွင့္မို႔ တစ္ဖက္ကိုနို႔စို႔လို႔ အားရေတာ့ ဟိုတစ္ဖက္ကိုေျပာင္းစို႔သည္ ။ စို႔ရင္း သူမ၏တင္ပါးကားကားႀကီးမ်ားကို လက္ႏွင့္အားရပါးရ ပြတ္ေပးေန၏ ။ ဒုကၡဒီေန႔မွ ေအာက္ခံမဝတ္ခဲ့မိ။ထုံးစံက အလကားေနရင္းေအာက္ခံဝတ္မေန ။ တစ္လတစ္ခါေတာ့ မွန္မွန္ဝတ္ၾကသည္ ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကတစ္လတစ္ခါေတာင္မဝတ္ မေတာ္တဆ ထဘီမွာအနီကြက္ႏွင့္ မိန္းကေလးကိုေတြ႕မိလၽွင္ အညာမွာအထူးအဆန္းလို႔မယူဆသင့္ပါ ။ ဘယ္တတ္နို္င္မလဲ တစ္ခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ ပစၥည္းပစၥယေတြေခါင္းေပၚမွာရြက္ထားလၽွင္ ေယာကၤ်ားေလးမ်ားလို ေသးကို မတ္တပ္ရပ္ေပါက္သည္ ။ ဒါကို အထူးဆန္းမမွတ္ယူသင့္ တရြာတစ္ပုဒ္ဆန္းမဟုတ္လား ။ အခုလည္း ထဘီသာရွိ၍ သူမဖင္၏ ေခ်ာေမြ႕မႈကို အလြယ္တကူခံစားေနရသည္ ။လက္သည္တရြရြႏွင့္ ဖင္ၾကားကို ႏွိုက္လာေလသည္ ။ မႏွင္းေဖြးအသက္ရႈျမန္လာ၏ ။ ဖင္ၾကားကို လက္ႏွိုက္လာေလသည္ ။ ေစာက္ဖုတ္ေပၚကိုလာကလိေနျပန္သည္။ နို႔ကိုစို႔လိုက္ နယ္လိုက္ျဖင့္ မႏွင္းေဖြးစိတ္ႂကြလာေအာင္ဆြေပးေန၏ ။ နို႔မို႔ဆိုရင္ အပ်ိဳရိုင္းေလးပီပီ ေသာင္းက်န္းေနရင္အခက္ ။ မ်က္လုံးေလးေတြေမွးၿပီးအသက္ကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ျပင္းျပင္းရႈေတာ့မွ ေစာက္ဖုတ္ကို ရဲရဲတင္းတင္းႏွိုက္ရဲေတာ့သည္ ။ဒါေတာင္ထဘီေပၚမွာ အသာအုပ္၍ ပြတ္ေပး႐ုံမၽွသာ ခရမ္းပ်ိဳးရဲ၏ ။ ၿပီးမွ တစတစႏွင့္ ထဘီကိုေျဖခ်ၿပီ ကတၱီပါသီးလို အေမြးႏုေလးမ်ားဖုံးအုပ္ေနသည့္ ေဖာင္းမို႔မို႔ေစာက္ဖုတ္ကို လက္ဝါးႏွင့္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အုပ္၍ပြတ္ေပးေတာ့သည္ ။အင္း...ကိုကို...ဘယ္လိုေတြလုပ္ေနတာလဲေတာ့ေနရာျပင္သလိုႏွင့္ ေပါင္ကိုအသာျဖဲေပးရင္း အရွက္ေျပအျပစ္တင္စကားဆိုလိုက္သည္ ။ ဒီေတာ့ ႏူးညံ့လွသည့္ ေစာက္ဖုတ္ကို လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားႏွင့္ဟၿပီး လက္ခလယ္ကို အကြဲေၾကာင္းထဲထည့္ကာ အလ်ားလိုက္ပြတ္ဆြဲေပးေနသည္ ။ ပထမေတာ့ေျခာက္ေန၍ သိပ္မသြက္ပါ ။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေစာက္ေစ့ကို ထိဖန္မ်ားေတာ့ အရည္မ်ား တစိမ့္စိမ့္စိုလာသည္ ။ ဒိေတာ့လက္သည္ ပို၍ လြပ္လပ္စြာ လႈပ္ရွားနိုင္ၿပီ ေစာက္ပတ္ထဲ တစတစတိုးဝင္လာကာ ေစာက္ေခါင္းကို ကလိေပးေန၏ ။ဟင္း...ဟင္း...ကိုကိုရယ္..ေဖြးရင္ေမာလိုက္တာကြယ္ဟင္းၾကည့္ပါလား...လက္ကိုသြင္းထုတ္လုပ္ေပးေလေဖြးပို၍ အရသာေတြ႕ေလျဖစ္လာကာ ေစာက္ရည္မ်ား ေသးေပါက္သလို ရက္ရက္ေရာေရာႀကီး ယိုစီးလာသည္ ။ ရွက္ပါသည္ ေၾကာက္ပါသည္ဆိုေသာစိတ္ကိုေဖ်ာက္ၿပီး ဖင္ကို အလိုက္သင့္လႈပ္ေပးေန၏ ။အရာရာ ေျဖာင့္ျဖဴးေနေခ်ၿပီ ။ သို႔ျဖစ္၍ကိုေနႏြယ္သည္ ႏွင္းေဖြးေပါင္ၾကားတြင္ ေလးဘက္ေထာက္ကာ ေစာက္ဖုတ္ကို မ်က္ႏွာအပ္လိုက္ပါေတာ့ သည္ ။အို...အစ္ကိုရယ္ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ကင္းေဝးေသာ ႏွင္းေဖြးအဖို႔ ဒီအမႈကို အခ်စ္၏ သေကၤတအျဖစ္သာ ျမင္မိေလသည္ ။သို႔ေသာ္ ကိုေနႏြယ္သည္ သူမေစာက္ဖုတ္ကိုနမ္း႐ုံမၽွမကပါ ။အား...ဟား...ကိုကို..ကိုကို..ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲေစာက္ပတ္ၾကားထဲလၽွာထိုး ဝင္လာထဲက သူ႔မချမာ ကင္းကိုက္ခံရသလို ထြန႔္ထြန႔္လူး ေနေခ်ၿပီ ။တစ္သက္မွာ အေတြးထဲေတာင္မထည့္ခဲ့တဲ့ အရသာ ။ ေစာက္ဖုတ္ထဲခၽြဲက်ိၿပီး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းအဖုကေလးမ်ားရွိေသာ လၽွာေငြ႕ႀကီးသည္ အျပားလိုက္ ဝင္လာေခ်၏ ။ မႏွင္းေဖြးတစ္ေယာက္တိမ္ကိုပဲစီးေနရသလို လြင့္ေမ်ာေနသလို သိပ္ေကာင္းသည့္စ်ာန္ကို ရရွိေနေလသည္ ။ဟင္း..ကိုကို..ကိုကို...ကၽြတ္...ကၽြတ္..ဟာ..မရွက္နိုင္ပဲ ဖင္ကို ေကာ့ေကာ့ေပးကာ လၽွာကိုအထဲပိုဝင္ေစ၏ ။ အပ်ိဳစင္မို႔ အရသာကို ဆြဲ၍မခံနိုင္ပါ ။အား...ကိုကို...အား...အား...သူမ၏အသက္ဝိညာဥ္ပါထြက္သြားၿပီလားမသိ တစ္ကိုယ္လုံးေမာဟိုက္က်န္ရစ္သည္ ။ စိတ္အစဥ္သည္ အထီးက်န္ကမၻာမွာ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ လွည့္လည္ေနသလိုခံစားမိ၏ ။ကယ္သူမဲ့ႏွစ္ျမဳပ္ျခင္းျဖင့္ အဆုံးတိုင္နစ္ျမဳပ္ၿပီး ဒီေဝဒနာက ကင္းလြတ္ေအာင္ ကိုကိုသာလုပ္ေပးနိုင္သည္ ။ႏွင္းေဖြးကို ကယ္နိုင္သည့္ပစၥည္းသူ႔ဆီမွာသာ ရွိသည္။ စြတ္ဆိုေသာႏႈတ္ခမ္း ရီေဝေသာအၾကည့္တို႔ကို ကိုေနႏြယ္နားလည္ပါသည္ ။ ဒါေၾကာင့္ မႏွင္းေဖြးကို အသာေရြ႕ၿပီး ႏွစ္ခ်ိဳ႕တမာပင္ႀကီး၏ အျမစ္ေၾကာေပၚတင္လိုက္သည္ ။ထဘီကိုမခၽြတ္ပဲ ကိုယ္မွာပတ္ထားလိုက္ၿပီး ဖက္ေအာက္တြင္မနာေစရန္ စုေပးထားလိုက္သည္။တမာပင္က ေျမညီဘက္နည္းနည္းျမင့္ေသာ ကုန္းျမင့္ေပၚမွာ ရွိ၍ ပင္စည္ကို ေမွးမွီထားေသာ ႏွင္းေဖြးေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ ပုဆိုးလွန္ထားေသာ ကိုေနႏြယ္လီးသည္ မ်ည္းေျဖာင့္ရွိေန၏ ။ခ်က္ခ်င္းမလုပ္ေသးပဲ ဆီးစပ္ကို ဒစ္ႏွင့္ေတ့ကာ နို႔စို႔လိုက္ ပါးကိုနမ္းလိုက္ျဖင့္ ခ်ိန္ဆြဲေနျပန္သည္။ႏွင္းေဖြးမရိုးမရြျဖစ္လာ၏ ။ လီးကိုသလို ကစားၿပီ ေျမာက္ထားေသာ ေျခေထာက္မ်ား လႈပ္စိလႈပ္စိျဖစ္လာ၏ ။ကိုကို....ေခၚသံမွာ ျငင္သာလြန္း၍ သစ္ရြက္လႈပ္သံလားဟု ထင္ေယာင္မွားျဖစ္စရာ ။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္သူ၏ႏွလုံးခုံသံကို ကမၻာတစ္ဖက္စြန္းကပင္ ၾကားနိုင္သည္မဟုတ္လား ။ သူမေျခေထာက္တို႔ကို လက္ႏွစ္ဖက္တြင္ခ်ိတ္ၿပီး ေမွးမွီကာ ေစာက္ပတ္ကို လက္မႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အသာဆြဲဟလိုက္သည္ ။ၿပီးေတာ့ မာန္ေထာင္ေနေသာ ဒစ္ရဲရဲႀကီးကို ဟစိေနေသာေစာက္ေခါင္းမွာ ေတ့ၿပီး ထိုးသြင္းလိုက္သည္။
ၿပီးပါၿပီ
