ကိုရဲေနာင္ႏွင့္ ခင္မာရီ တို႔ကား အေကာင္းႀကိဳက္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အိပ္ယာေပၚတြင္ တေယာက္အလိုကို တေယာက္ ျဖည့္ဆီးေပးၾကသည္။ ခင္မာရီကား ေယာက္က်ားဆန္ကာ ေက်ာင္းတုန္းက ဘယ္ေယာက္က်ားမွ စိတ္မဝင္စားခဲ့ ေသာ္လည္း ကိုရဲေနာင္ႏွင့္ ေတြ႕မွ ကိုရဲေနာင္၏ မထိတထိ လုပ္ရပ္မ်ား အေျပာမ်ား ၾကားတြင္ စိတ္ဝင္စားရာမွ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ကိုရဲေနာင္ လက္ေအာက္မွ မ႐ုံးနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ခင္မာရီမွာ ေယာက္က်ား ဆို၍ ကိုရဲေနာင္ တေယာက္ႏွင့္သာ ထိေတြ႕ဖူးသည္ ျဖစ္၍ အထိအေတြ႕တြင္ အ႐ူးအမူး ဆိုသလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္။
ကိုရဲေနာင္ လုပ္ရပ္မ်ားအားလုံးသည္ သူ႔အတြက္ အေကာင္းခ်ည္းမ်ားပင္ ျဖစ္ေနသည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရလၽွင္ ကိုရဲေနာင္ ပစၥည္းအား သူ႔ ပါးစပ္ျဖင့္ ကုန္းစုတ္ရသည္ကိုပင္ သူအရသာေတြ႕ေနသည္။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ စိတ္ထန္သည္။ စိတ္ထန္လၽွင္ ထန္သလို သူ႔ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆက္ဆံတတ္သည္။ ကိုရဲေနာင္ ၾကမ္းသမၽွကို ခင္မာရီသေဘာက်သည္၊
တခါတရံ ကိုရဲေနာင္က ခင္မာရီ မ်က္ႏွာေပၚ တက္ခြကာ သူ႔ပစၥည္းကို ခင္မာရီ ပါးစပ္ထဲ ထိုးသြင္းကာ လုပ္သည္။ ခင္မာရီကလဲ အားက်မခံ ကိုရဲေနာင္ မ်က္ႏွာေပၚ တက္ခြကာ ကိုရဲေနာင္ ဆံပင္ကို တင္းတင္းဆုတ္၍ သူ႔ပစၥည္းျဖင့္ ကိုရဲေနာင္ ပါးစပ္ေပၚ အတင္းဖိကာ ယက္ခိုင္းတတ္သည္။ ဤမၽွ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကား စိတ္တူကိုယ္တူ ျဖင့္ အေကာင္းႀကိဳက္သူမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။
တင္မာရီပင္ သမီးေလး ေမြးကာ ၂ လသား အရြယ္ ၃ လသားမၽွ ပင္ေရာက္ေနေလၿပီ၊ ကိုရဲေနာင္လည္း တင္မာရီ ႏွင့္ ျပန္မအိပ္ျဖစ္၊ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ႀကီးေပၚတြင္ သမီးေလးက သူ႔ေနရာကို အပို္င္ယူထားေလသည္။ ကိုရဲေနာင္ကလည္း သူ႔ ဆႏၵေတြ ခင္မာရီ ႏွင့္ ျပည့္ေနသျဖင့္ ယခင္လို တင္မာရီ မႀကိဳက္သည့္ အလုပ္ကို ဇြတ္အတင္း မေတာင္းဆိုေတာ့ သည့္အျပင္ တင္မာရီ ကေတာင္ သူ႔အား ခင္မာရီ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သိသြားကာ ေျပာမွာကိုပင္ ေၾကာက္ေနသည္။ ေၾကာက္သာေၾကာက္ေသာ္လည္း ည တိုင္း ခင္မာရီ ႏွင့္ သြားအိပ္သည့္ အလုပ္ကိုေတာ့ သူမေလၽွာ့။ ခင္မာရီကလည္း ျဖစ္လာသည့္ ကိစၥ နင္ရွင္း၊ ငါ နင့္နဲ႔ မခြဲနိုင္ဟု အျပတ္ေျပာထားသည္။ သူကလဲ ခင္မာရီ ႏွင့္ မခြဲနိုင္၊ ခင္မာရီ ကြဲလၽွင္ သူ ငတ္မည္ကို သူသိသည္။
တေန႔ ထုံးစံအတိုင္း ကိုရဲေနာင္ႏွင့္ ခင္မာရီ ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာေနၾကသည္။ ကိုရဲေနာင္က တေျဖးေျဖးႏွင့္ တိုးတိုးခ်စ္လာသည္မွာ ယခုဆို ေနာက္ေပါက္ကိုပင္ က်ဴးေက်ာ္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။ ခင္မာရီကလည္း ကိုရဲေနာင္ ျပဳသမၽွ မတြန႔္တို၊ ေမွာက္ေနသည့္ ခင္မာရီေပၚ တက္ခြကာ ဖင္ႏွစ္လုံးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲျဖဲရင္း ဟ တတ ျဖစ္ေနသည့္ ေနာက္ေပါက္ထဲ သူ႔ ပစၥည္းကို ေတ့ကာ အတင္းသြင္းဘို႔ ႀကိဳးစားသည္။ ကိုရဲေနာင္ ပစၥည္းႀကီးက အေပါက္ႏွင့္ စာလၽွင္ အဆမတန္ ႀကီးေနသျဖင့္ မဝင္၊ ခင္မာရီက ဖင္ကို ခပ္ေကာ့ေကာ့ ေျမႇာက္ထားေပးရင္း ကိုရဲေနာင္ သြင္းဘို႔ က်ိဳးစားေနသည္ကို
“ေယာက္ဖ၊ ေယာက္ဖ၊ မွားေနၿပီ ေနာ္ မွားေနၿပီ”
ဟု အေပါက္မွားေနၿပီဟု ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ေျပာေနေသာ္လည္း လူက မ႐ုန္းသည့္အျပင္ သူ႔ ဖင္ကို ေအာက္မွ အတင္း ေကာ့ေထာင္ထားေပးသည္။ ကိုရဲေနာင္ကလည္း အတင္းသြင္းရန္ ႀကိဳးစားသည္၊ သူ႔ပစၥည္းက မဝင္၊ အဝတြင္ တစ္ေနသည္။ ကိုရဲေနာင္ စိတ္မရွည္ေတာ့၊ မဝင္သည့္အေပါက္ထဲ အတင္းမသြင္းေတာ့ဘဲ သူ႔ ပစၥည္းကို ေအာက္ေလၽွာကာ သြင္းေနက် ေနရာသို႔ ရႊတ္ကနဲ ထိုးသြင္းလိုက္ရင္း
“ကဲ မွန္ၿပီလား”
ဟု ေမးလိုက္ေတာ့မွ
“အင္း မွန္ၿပီ မွန္ၿပီ၊ လုပ္ဟာ လုပ္ လုပ္ ျပင္းျပင္းေလး ဆက္တိုက္လုပ္ေပး”
ခင္မာရီ ေတာင္းဆိုမႈ႔ အတိုင္း ကိုရဲေနာင္ လႈတ္ရွားမႈ႔က သြက္လာသည္။ တဖတ္ဖတ္အသံၾကား တအင္း အင္း ႏွင့္ ခင္မာရီ ၿငီးတြားသံက ထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ အသံမ်ိဳးစုံက တိ ကနဲ ရပ္ကာ ေမာဟိုက္သံက ႀကီးစိုးလားသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေမာေမာႏွင့္ အနားယူေနစဥ္ အျပင္မွ တံခါးေခါက္သံ ႏွင့္ အတူ
“အကို အကို . . .”
သူ႔ကို ေခၚသည့္ တင္မာရီ အသံက အျပင္မွ ထြက္လာသည္။ ေမာေမာႏွင့္ ကိုယ္လုံးတီး ျဖင့္အနားယူေနသည့္ ကိုရဲေနာင္ ႏွင့္ ခင္မာရီ တို႔ အျပင္မွ တင္မာရီ အသံေၾကာင့္ လန႔္ျဖန႔္ကာ ႏွစ္ေယာက္သား အိပ္ယာေပၚမွ ခုန္ထ မိသည္။ ကိုရဲေနာင္ ကမန္းကတမ္းျဖင့္ ခုံေပၚ လုံးေထြးတင္ထားေသာ အဝတ္အစားထဲမွ သူ႔လုံခ်ည္ကို ဆြဲယူကာ ေခါင္းမွ စြတ္ခ်ကာ ခါးတြင္ ခ်ီလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ စြပ္က်ယ္ကို ရွာကာ ေခါင္းမွ စြတ္ခ်လိုက္သည္။ ခင္မာရီလည္း သူ႔လုံခ်ည္ကို ဆြဲယူသည္။ သူ႔ စြတ္မည္ လုုပ္ေတာ့မွ တစုံတခုကို သတိထားမိၿပီး
“ေယာက္ဖ နင္ဝတ္ထားတာ ငါ့ထမီႀကီး”
ခင္မာရီေျပာမွ ကိုရဲေနာင္က သူဝတ္ထားသည့္ လုံခ်ည္ကို ငုံၾကည့္ကာ မွားေနမွန္း သိသျဖင့္ ဂြင္းလုံးခၽြတ္ခ်ရင္ ခင္မာရီ လက္ထဲမွ သူ႔လုံခ်ည္ကို ဆြဲယူကာ စြပ္ခ်လိုက္သည္။
“ေယာက္ဖ တံခါး မဖြင့္နဲ႔အုံး၊ ငါ ဝတ္လို႔ မၿပီးေသးဘူး”
ခင္မာရီ က အဝတ္အစား ဝတ္ေနရင္း ေျပာသည္။ ကိုရဲေနာင္က ခင္မာရီ အဝတ္အစား ဝတ္ၿပီးသည့္ အထိ ေစာင့္ကာ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ အျပင္ဘက္တြင္ ေစာင့္ေနသည့္ တင္မာရီက ကမန္းကတမ္းေျပာသည္
“အကို အကို ကေလး ကိုယ္အျပင္း ပူေနလို႔၊ လာၾကည့္ပါအုံး”
တင္မာရီ အေျပာေၾကာင့္ ကိုရဲေနာင္ အေပၚထပ္သို႔ ေျပးတက္သြားသည္၊ အေနာက္မွ တင္မာရီ ႏွင့္ ခင္မာရီ ညီအမႏွစ္ေယာက္က ေျပးလိုက္လာသည္။ အေပၚေရာက္ေတာ့ ကိုရဲေနာင္က ကေလး နဖူးကို စမ္းကာ ကိုယ္က်စ္က်စ္ေတာက္ ပူေနသျဖင့္ နင္တို႔ အဝတ္ေရစိုနဲ႔ နဖူးကို ကပ္ထား၊ ငါ ကားသြားထုတ္လိုက္မယ္၊ ကေလးကို ေဆး႐ုံပို႔ ရမယ္ ဟု ဆိုရင္း ၃ ေယာက္သား ေဆး႐ုံသို႔ ေျပးေတာ့သည္။
ေဆး႐ုံတြင္ လိုအပ္သည္မ်ားကို စစ္ေဆးကုသၿပီး ကေလး အဖ်ားက်ကာ ပုံမွန္ျဖစ္လာသည္။ ဆရာဝန္က ရိုးရိုးဖ်ားတာ အေရးမႀကီး၊ အဖ်ားက်ေဆးသာ ပုံမွန္တိုက္၊ ေကာင္းသြားမယ္ ေဆး႐ုံတင္စရာ မလိုဟု ဆိုသျဖင့္ ၃ ေယာက္သား အိမ္ျပန္လာသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၃ နာရီခန႔္ရွိေနေလၿပီ။ အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ကေလးကို အိပ္ယာေပၚတြင္ ခ်ကာ ၃ ေယာက္သား ေဘးက ဝိုင္းၾကည့္ေနရင္း တင္မာရီက
“သမီးလဲ ေတာ္ေတာ္သက္သာသြားၿပီ၊ ငါဘဲ ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့မယ္၊ နင္တို႔ သြားအိပ္ေခ်ေတာ့”
လို႔ ေျပာသျဖင့္ ကိုရဲေနာင္ကလည္း သမီးကိုယ္ကို စမ္းရင္း
“ေအး သက္သာသြားၿပီ၊ နင္လဲ ကေလး နားအိပ္ၿပီးေစာင့္ေပါ့၊ တခ်က္ တခ်က္ ထစမ္းၾကည့္ရင္ ရပါၿပီ”
ခင္မာရီက “အမ ငါေစာင့္ေပးမယ္ေလ၊ နင္ အိပ္” လို႔ ဝင္ေျပာသည္ကို တင္မာရီက
“ရတယ္ ရတယ္။ ငါက သမီး အနားမွာ အိပ္တာ၊ ငါဘဲ ေစာင့္လိုက္မယ္၊ နင္တို႔သာ သြားအိပ္ပါ။ အဖ်ားထပ္တက္ရင္ နင္တို႔ကို ငါလာႏွိုးမယ္”
ဟု အတင္းေျပာေနသျဖင့္ ကိုရဲေနာင္လည္း ခင္မာရီကို လက္ျဖင့္ ကုတ္ကာ အခ်က္ေပးရင္း တင္မာရီ အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
ႏွစ္ေယာက္သား အတူေအာက္ထပ္ဆင္းလာရင္း ကိုရဲေနာင္က ခင္မာရီကို ေျပာသည္။
“ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညားေနတာ နင့္ အမ သိတယ္ဟ၊ နင္ေျပာထားလား”
“ဘယ္ကလာ၊ ငါေျပာမလား”
“ဒါဆို သိသိႀကီး နဲ႔ ငါတို႔ကို ဘာမွ မေျပာတာ သူခြင့္ျပဳတဲ့ သေဘာဘဲဟ”
“အင္း၊ ဒါဆို ငါတို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ”
“ဟ ဘာလုပ္စရာလိုလဲ၊ သူသိတယ္၊ ဘာမွ မေျပာဘူး၊ ဒီေတာ့ ငါတို႔လဲ ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘူး၊ ဒီအတိုင္းဘဲ ေနေပါ့၊ ဘာလဲ နင္က ဒီလို မေနခ်င္လို႔လား”
“ေနခ်င္တာေပါ့ဟ ေယာက္ဖကလဲ”
“ေအး ဒါဆို ၿပီးတာဘဲ၊ ဘာမွ ေျပာေနဘို႔ မလိုေတာ့ဘူး၊ ေကာင္းတယ္၊ ဒီတိုင္းေန႐ုံဘဲ”
ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ကိုရဲေနာင္လဲ ဘာမွေျပာစရာမလိုဘဲ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း တမယား စနစ္ ျဖင့္သာ စခန္းသြားေနရေလေတာ့သည္။
