"သမီးေရ...ညဥ္းလည္း ဟိုဟာက မလာေသးဘူး...အေမေတာ့ စိုးရိမ္တယ္ကြယ္...အဲ့ဒါ ညဥ္းအေဖနဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့...ေယာက်္ားေပးစားရင္ ေသြးသားေျပာင္းၿပီးမ်ား လာမလားလို႔ေလ...အဲ့ဒါ ညဥ္း ဘယ္လို သေဘာရလဲ..."
"သမီးလည္း မေျပာတတ္ဘူးေလ...အေမတို႔ ေကာင္းမယ္ ထင္ရင္ သမီး လက္ခံပါတယ္..."
"ေအးေအး...ညဥ္းကို ေပးစားဘို႔ ေယာက်္ား စပ္လိုက္ဦးမယ္ေအ..."
"ဟုတ္ကဲ့...အေမ..."
က်မ ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္။ ဟုတ္သည္။ အရြယ္ေရာက္လာေပမယ့္ လူေကာင္ႀကီးလာေပမယ့္ က်မရဲ့ ရင္သားေတြ မႀကီးလာဘူး။ ရွိသေယာင္ေလးပဲ ခပ္မို႔မို႔ေလးေပါ့။ ေအာက္က အေမႊးေတြလည္း မထြက္လာဘူး။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လိင္ကိစၥအေၾကာင္းေတြ ေျပာရင္ စူးစမ္းလိုစိတ္၊ စပ္စုလိုစိတ္ ပဲ ရွိတယ္။ အဲ့ဒီ ကိစၥေတြကို စိတ္မဝင္စားဘူး။ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ မခံခ်င္ဘူးေပါ့။ ဒါကို အေမတို႔က စိုးရိမ္ေနက်တယ္။ သူတို႔ စီမံသလိုပဲ နာခံလိုက္မယ္ေလ။ က်မ အတြက္က ဘာမွ ေရြးျခယ္စရာ မရွိတာ။ ငယ္ငယ္ထဲက အေမတို႔ ေျပာတာပဲ လုပ္လာခဲ့တာ။
၂ ပတ္ေလာက္ အၾကာေတာ့ အေမက ေျပာတယ္။ ဟိုဘက္ ရြာက ကိုရဲမြန္ ဆိုတဲ့ သူက က်မကို သေဘာက်လို႔ လာေတာင္းမတဲ့ေလ။ သူ႔ဓါတ္ပုံကိုလည္း ျပပါတယ္။ ဓါတ္ပုံထဲမွာေတာင္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစနဲ႔၊ ႐ုပ္ကလည္း သန႔္ပါတယ္ေလ။ က်မေတာ့ သေဘာက်သြားတယ္။ ရင္ေတာ့ ခုန္တာေပါ့ေနာ္။ က်မကို တင္ေတာင္းဘို႔ အေမတို႔ကို သိန္း ၁၀၀ ေပးမယ္တဲ့။ အေမတို႔ကလည္း ေပ်ာ္ေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ လူႀကီးစုံရာ၊ ကန္ေတာ့ပြဲနဲ႔ က်မကို လာေတာင္းၿပီး မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနား လုပ္ဘို႔ တိုင္ပင္က်တာေပါ့။ က်မနဲ႔ ကိုရဲမြန္ကလည္း အခ်င္းခ်င္း ၾကည့္ၿပီး ရင္ေတြခုန္၊ ပီတိေတြ ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ရြာထုံးစံအတိုင္း ထမင္းရည္ ေခ်ာင္းစီး အလႉ လုပ္ၿပီး တရြာလုံးကို ထမင္း ေကၽြးတာပါ။ ညေနက်ေတာ့ က်မက ကိုရဲမြန္တို႔ ရြာကို လိုက္သြားရပါတယ္။ က်မနဲ႔ ကိုရဲမြန္ သီးသန႔္ေနဘို႔အတြက္ ကိုရဲမြန္ မိဘေတြက အိမ္ေလး တစ္လုံး ေပးတယ္ေလ။ အထင္ေတာ့ မႀကီးနဲ႔ေနာ္။ ပိုက္ဆံ အနည္းငယ္ ရွိတာနဲ႔ ရြာမွာ အိမ္ဝယ္နိုင္တာေပါ့။ ကိုရဲမြန္တို႔က အခ်မ္းသာႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ က်မတို႔အေနနဲ႔ တြက္ရင္ သူေဌးေပါ့။
ညဘက္ အိပ္ေတာ့ ရြာထုံးစံအတိုင္း ေစာေစာ အိပ္တာေပါ့။ ညဘက္ ၇ နာရီ လာတဲ့ ကိုရီးယားကားေလးေတြ ၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဇာတ္လမ္း ၿပီးေတာ့ ကိုရဲမြန္က အိပ္က်ရေအာင္ဆိုၿပီး လက္ကို ဆြဲကာ ေခၚယူတာေၾကာင့္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ပင္ သူ ေခၚရာ လိုက္သြားရပါတယ္။ အိပ္ရာေပၚ ေရာက္ေတာ့ က်မ ကို နမ္းတယ္ေလ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ လၽွာေတြကိုေပါ့။ က်မလည္း မနမ္းတတ္ နမ္းတတ္နဲ႔ ျပန္နမ္းလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုရဲမြန္က က်မရဲ့ အက် ႌ ကို ခၽြတ္ၿပီး နို႔ေတြကို ကိုင္တယ္။ နို႔ေတြက ေသးေနေတာ့ သူ သိပ္အားမရဘူး ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။ နို႔သီးေခါင္းေတြကိုလည္း သူ႔ပါးစပ္ထဲ ထည့္ၿပီး ကေလးေလးေတြ နို႔စို႔သလို စို႔ပါတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကလည္း စူးတယ္၊ တခါတခါလည္း စုပ္အားေၾကာင့္ နို႔သီးေခါင္း တစ္ခုလုံး က်င္ၿပီး နာသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မရဲ့ ထမိန္ကို ခၽြတ္ပါေတာ့တယ္။ အေမႊးေတြ လုံးဝ ရွိမေနတာေၾကာင့္ သူ႔ခမ်ာ အံ့ၾသဝမ္းသာၿပီး သူ႔ကြမ္းယာစားထားတဲ့ လၽွာနီနီၾကမ္းၾကမ္းႀကီးနဲ႔ က်မ ရဲ့ ညီမေလးကို ယက္ပါတယ္။ သူ ယက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ယားၿပီး ခပ္ေအးေအးေလး ျဖစ္သြားလို႔ ေနရတာေတာ့ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ညီမေလးထဲက အရသာဖူးကို ရွာပါတယ္။ အရသာဖူးက တကယ့္ကို ေသးေသးေလးလို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မေတာ့ တစ္ခါမွ ကိုယ့္ဘာသာ မၾကည့္ဖူးဘူး။ သူ႔တံေတြးေတြနဲ႔ ေျပာင္လက္ေနတဲ့ ညီမေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ေဘးဘက္တြန္းဖယ္ၿပီး သူ႔ညီေလးနဲ႔ ထိုးထည့္ပါေတာ့တယ္။ မဝင္ပါဘူး။ သူ ထိုးထည့္လိုက္တိုင္း က်မ နာပါတယ္။ နာက်င္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ က်ပါတယ္။ သူလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိုးထည့္ဘို႔ က်ိဳးစားေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ က်မ လက္ကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔ညီေလးကို ကိုင္ခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မလက္ကို သူ႔လက္က အုပ္မိုးၿပီး ေရွ႕တိုး ေနာက္ဆုတ္ လုပ္ခိုင္းပါတယ္။ အရွိန္ရလာေတာ့၊ က်မလည္း နည္းနည္း လုပ္တတ္လာေတာ့ သူ႔လက္ကို ဖယ္ၿပီး က်မကိုပဲ လုပ္ခိုင္းပါတယ္။ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ျမန္ျမန္ လုပ္ခိုင္းပါေတာ့တယ္။ လုပ္ေနရင္းမွ သူ႔ညီေလးထိပ္ကေန ျဖဴျဖဴပ်စ္ပ်စ္ အရည္ေတြ ထြက္လာၿပီး သူလည္း တုန္တက္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်မတို႔ အတူတူ ၂ ေယာက္ ေဘးခ်င္း ယွဥ္အိပ္ၿပီး ထည့္လို႔ မရတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျဖစ္တာေပါ့။ က်မလည္း ဘယ္လို အေျဖေပးရမလဲ မသိဘူး။ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္လည္း အားတာနဲ႔ ထိုးထည့္ဘို႔ က်ိဳးစားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာလည္း အရင္လိုပဲ လက္နဲ႔ လုပ္ခိုင္းပါေတာ့တယ္။ ၾကာလာေတာ့ သူလည္း စိတ္ညစ္ စိတ္ပ်က္ လာတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ က်မလည္း က်မ အေမကို သြားၿပီး တိုင္ပင္လိုက္ဦးမယ္ ဆိုၿပီး ထြက္လာပါတယ္။ အေမကေတာ့ အမွန္အတိုင္းေျပာဘို႔၊ သူကိုယ္တိုင္ ေျပာမွာမို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္လာရင္ ကိုရဲမြန္ကိုပါ ေခၚခဲ့ရန္ မွာပါတယ္။
ကိုရဲမြန္နဲ႔ အေမနဲ႔ စကားေတြ ေျပာေနပါတယ္။ ေဘးနားမွာ က်မက မ်က္ႏွာမေဖာ္ရဲေလာက္ေအာင္ ရွက္လို႔ ငုံ႔ထားပါတယ္။ ကိုရဲမြန္က က်မအေၾကာင္းကို သိသြားေတာ့ ေဒါသေတြ တအားထြက္ေနပါတယ္။ က်မတို႔ကိုလည္း စိတ္ဆိုးၿပီး ဆူပူပါေတာ့တယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက က်မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို ခံရခက္ပါတယ္။ အေဒၚတို႔က ႏြားမ ရႊံ့ပိတ္ေရာင္းတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး... ႏြားအ႐ုပ္ကို ႏြားမႀကီးပါဆိုၿပီး အဝတ္ေတြနဲ႔ ေသခ်ာအုပ္ၿပီး ေရာင္းတာပဲ...တဲ့။ က်မ တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ကြဲဘို႔အတြက္ ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ကိုရဲမြန္က သူ ေပးထားတဲ့ သိန္း ၁၀၀ ျပန္ေပးပါလို႔ ေျပာတယ္။ မဂၤလာစရိတ္ေတြလည္း ျပန္ေတာင္းတာေပါ့။ အဲ့ဒါက ျပသနာေပါ့။ သိန္း ၁၀၀ ကို ေမေမတို႔က ေငြေတြ ေခ်းစားလိုက္ၿပီေလ။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ယူလို႔မွ မရတာ။ မဂၤလာစရိတ္ဆိုတာကလည္း ေတာ္ေတာ္ ကုန္ထားေတာ့ ျပန္ေပးလို႔လည္း မရ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုရဲမြန္က တဆင့္ေလၽွာ့ၿပီး ဒါဆို လင္မယား ဆက္ဆံလို႔ ရေအာင္ လုပ္ေပးဆိုၿပီး ေျပာပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို တက္လာပါေတာ့တယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ့ အစိုးရေဆး႐ုံႀကီး တစ္ခုကို သြားၿပီး ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ တိုင္ပင္ေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးက အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေဆးစစ္မႈေတြ လုပ္ၿပီး က်မတို႔ကို ရွင္းျပပါတယ္။ က်မလည္း ဆရာဝန္ႀကီး ေျပာတဲ့ စကားေတြ တစ္လုံးမွ နားမလည္ပါ။ ကိုရဲမြန္ကို ၾကည့္ေတာ့လည္း သူလည္း နားမလည္တဲ့ ပုံစံ။ အက်ဥ္းခ်ဳံး ေျပာျပတာကေတာ့ က်မက ေမြးရာပါေရာဂါ ျဖစ္ေနတာတဲ့။ အေပၚယံက မိန္းမ ဆိုေပမယ့္ မိန္းမအေနနဲ႔ မဖြ႕ံၿဖိဳးဘူးတဲ့။ မိန္းမအဂၤါကလည္း မဖြံ့ၿဖိဳးပဲနဲ႔ အေပါက္က လုံးဝ က်ဥ္းေနမွာပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုရဲမြန္က ဘယ္လိုလုပ္ရင္ အဆင္ေျပမလဲလို႔ ဆရာဝန္ႀကီးကို ေမးေတာ့၊ ကုသလို႔ေတာ့ မရဘူးတဲ့။ လင္မယား ဆက္ဆံခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေပါက္ကို ခြဲၿပီး ခ်ဲ႕ေပးလို႔ေတာ့ ရတယ္..ဆက္ဆံရင္ ေခ်ာဆီ သုံးေပါ့လို႔ အႀကံေပးသြားတယ္။ ကိုရဲမြန္က အဲ့လိုပဲ လုပ္ေပးပါလို႔ သူ႔ဘာသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီး ဆရာဝန္ႀကီးကို ကုခိုင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ ခြဲဘို႔ အခ်ိန္ မေရာက္ေသးခင္ ေဆးေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ ဆရာဝန္ အငယ္ေလးေတြက လာၿပီး စစ္ေမးက်၊ စမ္းသမ္က်နဲ႔ က်မ ရွက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ေတြအတြက္ အက်ိဳး ရွိတာပဲ၊ ေဆးပညာတိုးတာ ငါ့အတြက္ ကုသိုလ္ ရပါတယ္ေလ ဆိုၿပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ ၿငိမ္ခံေနရတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ခြဲစိပ္ၿပီး အေပါက္ကို ခ်ဲ႕လိုက္ပါတယ္။ အနာက်က္ေအာင္လည္း ၂ လ ေလာက္ ေစာင့္လိုက္ရပါတယ္။ ဆရာဝန္ႀကီးက အနာက်က္ၿပီ ဆိုေတာ့မွ ကိုရဲမြန္က ေခ်ာဆီ အျမန္ေျပးဝယ္ၿပီး အိမ္ကို အတူ ျပန္လာပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ကုတင္ေပၚကို အတင္းတက္ၿပီး ႏူးႏွပ္ မေနေတာ့ပဲ ညီမေလးထဲကို ထိုးထည့္ဘို႔ က်ိဳးစားပါေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ အေပါက္က်ယ္သြားလို႔ အဆင္ေျပသြားဟန္ တူတယ္။ ေခ်ာဆီေတြလည္း အမ်ားႀကီး သူ႔ညီေလးကို သုတ္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ က်မရဲ့ ညီမေလးထဲကို ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ညီေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္အားရ ျပဳံးျပဳံးႀကီး ျဖစ္ေနေလရဲ့။ က်မ မွာေတာ့ တခ်က္ တခ်က္ သူ႔ရဲ့ အားပါပါ ေဆာင့္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ နာက်င္လြန္းၿပီး မ်က္ရည္က်မိပါတယ္။ သူ ေက်နပ္ရင္ ၿပီးတာပါပဲေလ။ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ ဝဋ္ ရွိရင္ ဒီဘဝ ဒီမၽွနဲ႔တင္ ေက်ပါေစေတာ့။
ခင္တဲ့
ေနာင္ရဲ
