လင္းခက္ေႏြ သည္ အစိုးရ႐ုံးတစ္႐ုံးရဲ့ စက္႐ုံ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး တစ္ေယာက္ပါ။ သူမရဲ့ လက္ေအာက္တြင္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ အလုပ္သမား (အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြ မ်ားသည္) ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ တကယ္ေတာ့ မလြယ္ေပ။ ပုံမွန္ ခပ္တည္တည္ ေနတတ္ေသာ လင္းခက္ေႏြသည္ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံလၽွင္ ပိုၿပီး ေအးစက္စက္ နိုင္လွသည္။ တကိုယ္တည္း အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း ဘယ္အရာမဆို ခပ္ထက္ထက္ေတြးၿပီး ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာသည္။ အကုန္လုံးက ေလးစားေၾကာက္ရြံ့ရတဲ့ သူေပါ့။
တစ္ရက္ေတာ့ အစိုးရဌာန ထုံးစံအတိုင္း ဝန္ထမ္းအဆင့္ ရာထူးတိုးဘို႔အတြက္ မြမ္းမံသင္တန္းကို ပို႔ျခင္း ခံရသည္။ သင္တန္းၿပီးမွ ရာထူးတိုးစာေမးပြဲ ေျဖရမည္ ျဖစ္သည္။ လူအမ်ား ေျပာသည့္ ေဖာင္ႀကီးဆင္းရင္ ဖင္ႀကီးေစာင္းသြားမည္ ဆိုသည့္ ေဖာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေလးကို ရန္ကုန္မွေန လိုင္းကားစီးၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ေဖာင္ႀကီးေရာက္ေတာ့ သတင္းပို႔ၿပီး မိမိ ေနထိုင္ရမည့္ေနရာသို႔ လာကာ အနီးအနားက လူေတြႏွင့္ မိတ္ဆက္စကား ဆိုၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ မိမိမွာ စက္႐ုံရဲ့ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးျဖစ္တာေၾကာင့္ အေဆာင္ တစ္ေဆာင္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ခန႔္ထားျခင္း ခံရသည္။ သန႔္ရွင္းမႈ၊ စားေသာက္ေရး အစုံကို စီစစ္ေပးရသည္။ ေဖာင္ႀကီးကအေၾကာင္းေတြေတာ့ ထားပါေတာ့ေလ။ အဓိက က အိမ္ေထာင္သည္မိန္းမေတြလည္း လာေတာ့ အရမ္းေဝးလို႔ ရွိရင္ ပိတ္ရက္ေတြ မျပန္နိုင္ေတာ့ ဒီမွာပဲ ေနၾကသည္။ ၁ ပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ဇာတိက ျပလာသည္။ ကုတင္ေအာက္ေတြမွာ သခြားသီးေတြ၊ ခရမ္းသီးေတြ ဆိုက္ဒ္စုံ ေတြ႕ရေတာ့သည္။
အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္သူ (တနည္း လိင္ကိစၥကို ေသြးသားဆႏၵရွိေသာ္လည္း မိမိဘာသာ မေျဖေဖ်ာက္တတ္သူ၊ လိင္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္လၽွင္ ကႀကီးမွ အ မသိသူ) လင္းခက္ေႏြ အေနနဲ႔ အစပိုင္းေတာ့ ဘာမွန္း မသိခဲ့။ ေနာက္မွ တီးတိုး တီးတိုး အသံေတြႏွင့္ အတူ အပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္ နားလည္လာရသည္။ မိန္းမေဆာင္ ျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ (တျဖည္းျဖည္းလည္း ရင္းႏွီးလာေတာ့) လိင္ဆက္ဆံေရးအေၾကာင္းေတြ ေျပာရဲ ဆိုရဲ ရွိလာၾကသည္။ ဒီေတာ့မွ အပ်ိဳႀကီးခမ်ာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ နားေထာင္ေနရသည္ေပါ့။ အပ်ိဳႀကီးဆိုေပမယ့္ အသက္ ၃၅ ဝန္းက်င္ေပါ့ေလ။ ထိန္းသိမ္းတတ္လၽွင္ လွျမဲ၊ လွဲဆဲ ခႏၶာကိုယ္အေနအထားေပမို႔ လင္းခက္ေႏြမွာ လွဆဲပင္ျဖစ္သည္။ သင္တန္းၿပီးဆုံးသြားလို႔ အိမ္ကို အသီးသီး ျပန္လာၾကသည္ေပါ့ေလ။
အသိပညာတစ္ခုကို သိသြားသည္ႏွင့္ အညီ စမ္းသပ္ခ်င္စိတ္က ျပင္းပ်လာတတ္ၾကသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ စမ္းသပ္ဘို႔ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။ ေဈးထဲကို ခ်က္ခ်င္း သြားကာ ဟင္းခ်က္ဘို႔ ေဈးဝယ္ရင္း စမ္းသပ္မႈအတြက္ ဝယ္ဘို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ခက္တာက ဘာဝယ္ရမွန္း မသိဘူး။ သခြားသီးလား၊ ခရမ္းသီးလား။ အရြယ္အစား ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ သခြားသီးက အရမ္းႀကီးသည္ဟု ထင္ရသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ ခရမ္းသီး ဝယ္လာခဲ့သည္။ မတို မရွည္၊ အလုံးပတ္ အေနေတာ္ေပါ့။ ေဈးဝယ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ လိပ္ျပာ မလုံျဖစ္ကာ ေခၽြးေတြ စို႔ေနသည္။
ေဈးကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဟင္းေတာင္ မခ်က္နိုင္ေသး။ လင္းခက္ေႏြတစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ အိမ္တံခါးကို ပိတ္ထားရဲ့သားႏွင့္ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ စစ္ေနမိသည္။ ေက်နပ္ေလာက္ၿပီ ဆိုမွ ေဈးမွ ဝယ္လာေသာ ခရမ္းသီးကို ေရအထပ္ထပ္ ေဆးကာ ေျပာင္ေအာင္ အဝတ္ႏွင့္ သုတ္လိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းကုတင္ေပၚသို႔ ယူလာခဲ့သည္။ စိတ္ေတြ တအားလႈပ္ရွားေနသည္။ ခရမ္းသီးကို ေသခ်ာ ကိုင္ၾကည့္ေတာ့မွ လက္ႏွင့္ အျပည့္ ႀကီးသည္။ ကုတင္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ ကုတင္စြန္းေလးမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီး၊ ဝတ္ထားသည့္ ထမီကို အေပၚထိ လွန္လိုက္ကာ၊ ခရမ္းသီးကို ကိုင္ထားၿပီး ေတာ္ မေတာ္ စဥ္းစားေနေသးသည္။ ဟိုမိန္းမေတြရဲ့ ေျပာစကားအရေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးေနပါေစ၊ မေတာ္တဲ့ အေပါက္ဆိုတာ မရွိတဲ့။ စိတ္မရဲတရဲႏွင့္ ထည့္ဘို႔ ႀကိဳးစားမိသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ မေတာ္ဘူးေလ။ အတိအက်ေျပာရရင္ မေတာ္ေသးဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ၊ စိတ္ကို အရင္ဆြေပးဆိုတဲ့ သင္တန္းက မိန္းမေတြ စကားနဲ႔ပဲ စိတ္က လိင္စိတ္ကို ပိုႂကြလာေအာင္ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္မိေတာ့သည္။ မိမိႏွင့္ နီးစပ္တာဆိုလို႔ ႐ုပ္ရွင္းမင္းသားမ်ားပဲ ရွိသည္။ မင္းသား ေအာင္ရဲလင္း ဆိုလၽွင္ ဗလႀကီးေတြ အဖုလိုက္ ဆိုေတာ့ အမေလး ၾကက္သီးေတာင္ ထသြားသည္။ ငယ္ငယ္က မိမိႀကိဳက္တဲ့ မင္းသားေတြ ရွိေသာ္လည္း၊ အခုအခါမွာ တုတ္ေပါႀကီးေတြ ျဖစ္ေနလို႔ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ မေကာင္းေတာ့။ အခုေခတ္ မင္းသားထဲကဆို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေဘာ္ဒီ ကစားလာေတာ့ အားလုံးကို စိတ္ကူးယဥ္လိုက္သည္။ ထိုသို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနရင္းႏွင့္ လက္ကလည္း ညီမေလးကို ပြတ္ေပးေနမိသည္။ ပြတ္ေပးေနရင္းနဲ႔မွ အေစ့နားကို ပြတ္မိလၽွင္ ပိုၿပီး ခံစားရတာ ေကာင္းလာတာကို သတိထားမိသည္။ အေစ့ေလးကို ပြတ္ေပးေနရင္းနဲ႔မွ အေပါက္ထဲကို ထည့္ၾကည့္ဘို႔ စဥ္းစားမိသည္။ အရင္ဆုံး လက္ခလယ္တစ္ေခ်ာင္းကို ထိုးထည့္ၾကည့္သည္။ ခပ္တင္းတင္းေလးႏွင့္မို႔ ထိုးထည့္ရတာ မိုက္ေနသည္။ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အားမလို အားမရ ျဖစ္လာကာ လက္ညိဳးပါ ေပါင္းထည့္သည္။ အရည္ေတြက စိမ့္ၿပီး ထြက္လာတာမို႔၊ ခပ္ေစးေစးေလး ျဖစ္ကာ ခံရ ေကာင္းလာသည္။ အသက္ရႉတာလည္း ျမန္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ သုံးေခ်ာင္းျပဴးၿပီး ထည့္ၾကည့္သည္။ အစပိုင္းေတာ့ ခပ္တင္းတင္းေလး ျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အသြင္းအထုတ္က လြယ္လာသည္။ မိမိဘာသာ ခံနိုင္ေလာက္သည္ဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေဘးနားမွာ ခ်ထားသည့္ ခရမ္းသီးကို ထိုးထည့္ဘို႔ က်ိဳးစားေတာ့သည္။
အရင္ဆုံး အာေခါင္ ေျခာက္လာလို႔ ေရသြားခပ္ ေသာက္ရသည္။ ရင္ထဲ ေအးကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးမွ ကုတင္ေပၚ ျပန္ထိုင္ၿပီး ခရမ္းသီးကို အရင္းမွ ကိုင္ကာ ညီမေလးထဲ ထိုးထည့္ဘို႔ က်ိဳးစားေတာ့သည္။ ခရမ္းသီး သေဘာက အဖ်ားဘက္က ႀကီးၿပီး တုတ္ၿပီးေတာ့ အရင္းဘက္ အညႇာဘက္က ေသးေသးသြယ္သြယ္ေလး ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။ အညႇာကေန ထိုးထည့္ဘို႔ စဥ္းစားေသးသည္။ အညႇာ ခ်ိဳးၿပီး ထည့္လၽွင္ အညႇာကေန အသီးအေစးေတြ ထြက္လာနိုင္တာမို႔၊ အဖ်ားဘက္ ခပ္ႀကီးႀကီးဘက္ကေနပဲ စထည့္ေတာ့သည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မဝင္ေပ။ ညီမေလးကို ပြတ္လိုက္၊ အေစ့ကို ပြတ္လိုက္၊ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ စုံျပဴးၿပီး ထည့္လိုက္၊ ခရမ္းသီးကို ထည့္ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ခဏၾကာမွ ဝင္သြားသည္။ ဝင္သြားေတာ့မွ ခရမ္းသီး အရင္းကေန ကိုင္ၿပီး တရစ္ခ်င္း သြင္းရသည္။ အဆုံးထိလည္း မသြင္းရဲေသးတာေၾကာင့္၊ ႀကီးတဲ့ဘက္ကို နည္းနည္းေလး သြင္းလိုက္၊ ျပန္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ ညီမေလးထဲ က်င္းျပည့္ က်ပ္ျပည့္ႏွင့္မို႔၊ တင္းတင္းရင္းရင္းေလး ခံရတာ ပိုမိုက္လာသည္။ အရွိန္လည္း တျဖည္းျဖည္း ျမန္လာကာ တရစ္ခ်င္း ညီမေလးကလည္း စုပ္သလို လုပ္ေနတာကို သတိထားမိသည္။ တျဖည္းျဖည္း ထိုးထည့္ရင္းနဲ႔မွ အဖ်ားပိုင္း (ႀကီးတဲ့အပိုင္း) က အကုန္လုံး ဝင္သြားၿပီး အရင္းပိုင္းသာ ညီမေလးဆီကေန ငုတ္စိေလး ထြက္ေလာက္တဲ့ အေနအထားထိ ထိုးသြင္းမိသြားသည္။ ျပန္ဆြဲထုတ္ၾကည့္သည္။ မရ။ ဒါနဲ႔ပဲ အရင္းပိုင္းက အညႇာကို ကိုင္ၿပီး ဆြဲထုတ္ၾကည့္သည္။ အညႇာက ကၽြတ္ထြက္လာၿပီး လင္းခက္ေႏြ လက္ထဲ ျပန္ပါလာသည္။ ျပသနာေတာ့ တက္ၿပီ။ အညႇာ ပါလာတာနဲ႔ အတူ ခရမ္းသီးက တစ္လုံးလုံး ညီမေလးထဲကို ႁပြတ္ကနဲ ဝင္သြားသည္။ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ေခၽြးေစးေတြ ျပန္လာသည္။ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ထုတ္ၾကည့္သည္ မရ။ ခက္တာက ညီမေလးကလည္း အထဲမွာ ခရမ္းသီး ဝင္သည္ႏွင့္ အမၽွ စုပ္ၿပီး ယူသလို လုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ စုပ္ယူေလ၊ အထဲဝင္ေလ၊ အရည္ထြက္ေလ၊ ပိုခံစားလို႔ ေကာင္းေလ ႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿပီးေျမာက္ေနသည္။ လူလည္း ေျမာ့ေျမာ့ပဲ က်န္ေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အိမ္နားက ေဒါက္တာေနာင္ရဲကိုပဲ ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ရသည္။
ေၾသာ္... ေတာ္ေတာ္ အညႇာလြယ္တာပါပဲလား... မျဖစ္ေခ်ဘူး... ေယာက်္ားလည္း ျမန္ျမန္ယူမွ... မဟုတ္ရင္လည္း လူႀကီးအ႐ုပ္ရယ္လည္း ဝယ္ထားမွ ျဖစ္မည္...
ခင္တဲ့
ေနာင္ရဲ
