မိုးရြာၿပီးစ ညေနခင္းေလးတစ္ခုပါ။ စိမ္းစိုေနတဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ေတြကို ေလႏုေအးက ညင္ညင္သာသာ ျဖတ္သန္း တိုက္ခတ္ေနတယ္။ ေကာင္းကင္ျပာေပၚမွာ ေရာင္စုံသက္တန႔္နဲ႔ အားအင္ကုန္ခမ္းေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ရဲ့ အလွက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ပိုမို သစ္လြင္ေစပါတယ္။ ေလညႇင္းရဲ့ေအးျမတဲ့ ထိေတြ႕မႈကလည္း စိတ္ကို ၾကည္ႏူးေစတာ အမွန္ပါ။ သာယာေအးျမတဲ့ ညေနေလးကို ပိုၿပီး ျပည့္စုံသြားေစတာကေတာ့ ခ်စ္သူရဲ့အျပဳံးလို႔ ေျပာရမွာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူ စ ေတြ႕ျဖစ္တာ ေမြးေန႔ပြဲ တစ္ခုမွာေပါ့။ ညမီး အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ရွိုက္ဖိုႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ ထင္းေနေအာင္လွပတဲ့မိန္းကေလးကို က်ေနာ္ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိခဲ့တာ။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အၾကည့္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္ နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ ေရွးေရစက္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္ေပါ့။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ငယ္တယ္ဗ်။ ကေလးပီပီ ခၽြဲလိုက္၊ ႏြဲ႕လိုက္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ ေနတဲ့ အခ်ိန္ ရီစရာေလးေတြ ေျပာလိုက္။ အလိုက္သိၿပီး ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ခ်စ္သူေလးပါ။
အခ်ိန္စက္ဝန္းရဲ့ သယ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္ႏွစ္နီးပါးၾကာခဲ့ၿပီ။ သူရဲ့ျဖဴစင္မႈ ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အခြင့္ေရး မယူရက္ခဲ့ဘူးဗ်ာ။ မနက္ အလုပ္မသြားခင္ သူ႔အိမ္ေရွ႕ျဖတ္ေလၽွာက္၊ ညေန႐ုံးဆင္း ေတာ့ တစ္ခါဆုံ။ ပိတ္ရက္ကေလးေတြမွာ သူတက္ေနတဲ့ သင္တန္းေလးေတြ လိုက္ပို႔၊ ျပန္ႀကိဳ။ ေအးခ်မ္းၿပီး အပူပင္ မရွိတဲ့ ခ်စ္သူဘဝေလးပါ။
အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမၽွ တြယ္တာမႈကလည္း နက္ရွိုင္းလာသလို တေန႔ထက္တေန႔ ဆူၿဖိဳးဖြံ့ထြားလာေနတဲ့ ခ်စ္သူေလးကို ယခုထက္ပိုမို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ ေလာဘေတြ တက္လာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေတာင္းဆိုရက္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါ။
ဒီညေနကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘဝ အတြက္ အမွတ္တရ ဆိုတာထက္ ပိုပါတယ္။ မိုးရြာၿပီးစ ညေနခင္းကေလး ေတြကို သူသေဘာက်တယ္ေလ။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔အျမဲ အျပင္သြားျဖစ္တယ္။ လမ္းေလၽွာက္ထြက္တာတို႔၊ စက္ဘီးစီးတာတို႔ေပါ့။ ခုလည္း ၿမိဳ႕စြန္က လယ္ကြင္းျပင္ေတြဘက္ စက္ဘီးစီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကနင္း၊ သူကစက္ဘီး ဘားတန္းေပၚမွာထိုင္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ သူ႔ကိုယ္လုံးကေလးတိုးဝင္ၿပီး တီတီတာတာ စကားေလး ေတြေျပာလိုက္၊ အသံလြင္လြင္ေလး ရယ္လိုက္နဲ႔။
တင္ပါးေက်ာ္ေက်ာ္ရွည္တဲ့ သူ႔ဆံပင္ေတြကို ဖဲျပားႀကိဳးနဲ႔ ဖြဖြေလးခ်ည္ၿပီး ပခုံးေရွ႕တစ္ဘက္တည္းကို သိမ္းခ်ထားတယ္။ ေမႊးရနံ့တစ္မ်ိဳးေလး သင္းပ်ံ႕ေနတဲ့ သူ႔ေခါင္းကေလးက က်ေနာ့္ေမးဖ်ားေအာက္မွာ။ သူရဲ့ ကိုယ္သင္းနံေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ရိုင္းေတြ ေမြးဖြားေစတာ အခါခါပါပဲ။
စက္ဘီးနင္းရင္း သူ႔ဆံပင္ေလးပြေနလို႔ တခ်က္ျပန္အသိမ္း၊ ေသြးေၾကာစိမ္းေလးေတြ သမ္းေနတဲ့ သူ႔ လည္ ဂုတ္ကေလးကို အနမ္းေလးတခ်က္ေပးရင္း မနာေအာင္ ကိုက္လိုက္တယ္။
“ ကို.. လုပ္နဲ႔..ယားလို႔.. ခိခိ..”
ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ခ်စ္တတ္လြန္းတာလား၊ သူကေလးကပဲ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလြန္းတာလား။ ဘာရယ္မဟုတ္ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံကေလးကအစ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႏွလုံးေသြးေတြ ေပါက္ထြက္သြားေစသလိုပဲ။
“ ကို ေမာၿပီလား.. လမ္းေလၽွာက္ ၾကမယ္ေလ..”
“ ေမာပါဘူး..ငယ္ရယ္။ ငယ္ေလး ေလၽွာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေလၽွာက္မယ္ေလ ကိုက မိုးရြာမွာစိုးလို႔ကြ..၊ ထီးလည္း ပါမလာဘူးေကာ”
“ ရြာေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ကိုရ..၊ မိုးေရခ်ိဳးျပန္မွာေပါ့.. ေလၽွာက္မယ္လို႔..ေနာ္..”
“ ခဏ ေလၽွာက္ခ်င္ ေလၽွာက္ေလငယ္၊ မိုးေရေတာ့ မခ်ိဳးရဘူး။ ငယ္ေလး မိုးမိတိုင္း ဖ်ားတတ္တယ္.. ဟုတ္”
ဒီလိုနဲ႔ စက္ဘီးကို လက္တစ္ဘက္က တြန္း၊ တစ္ဘက္က ခ်စ္သူရဲ့ႏူးညံ့တဲ့ လက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းကို ခို္ထားၿပီး တခ်က္တခ်က္ ေခါင္းေလးငဲ့မွီလိုက္တိုင္း သူ႔ရင္သား ျပည့္ျပည့္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းနဲ႔ လာလာထိေနတာေပါ့။ တခါတခါ ေရွ႕ကို ကေလး တေယာက္လို႔ ခုန္ေပါက္ေျပးထြက္ခ်ိန္မ်ား တသိမ့္သိမ့္တုန္ခါသြားတဲ့ သူရဲ့တင္သားစိုင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေတာ့ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ေနသလိုပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ခါတိုင္းထက္ ပိုထိန္းရ ခက္ေနတယ္ဗ်ာ။ တကယ္က သူနဲ႔လက္ထပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လုံေလာက္တဲ့ ျပင္ဆင္မႈေတြရွိႏွင့္ၿပီးပါၿပီ။ မိဘေတြကို ဖြင့္ေျပာဖို႔ မရဲေသးတဲ့သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေပးေနရတာ။ သူနဲ႔ဆုံလိုက္တိုင္း ေရကုန္ေရခန္း ခ်စ္ပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ လက္မထပ္ခင္ အခြင့္ေရးယူဖို႔ က်ေတာ့လည္း သူေလး စိတ္အေႏွာက္ယွက္ ျဖစ္သြားမလား၊ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ကို သူအထင္ေသးသြားမလားဆိုတဲ့ လားေပါင္း မ်ားစြာအေတြးနဲ႔ ေရွ႕တိုးဖို႔မရဲခဲ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္က မိဘအုပ္ထိန္းသူေတြ မရွိေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္တည္ေနတဲ့သူေလ။ ေျပာပေလာက္တဲ့ အားနည္းခ်က္မ်ိဳးမရွိေပမဲ့ သမီးရွင္ေတြ မ်က္စိက်ေလာက္ေအာင္ မခ်မ္းသာတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အတူေနရဖို႔အခ်ိန္ ထပ္မဆြဲခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီညေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို လက္ထပ္ၾကဖို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။
“ ငယ္ေလး.. ကိုတို႔လက္ထပ္ၾကရေအာင္ေလ၊ ကို ငယ္နဲ႔ တူတူေနခ်င္ၿပီကြာ၊ ငယ့္ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကို ကိုလာ ေျပာမယ္ေလ..ေနာ္ ”
မ်က္လုံးအဝိုင္းသားေလးနဲ႔ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။
“ေနာ္..ငယ္၊ ကိုေလ တခါတခါ ပင္ပန္းလာရင္ ငယ္ေလးကို ကို႔နားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ရွိေနေစခ်င္တယ္..”
“ကို႔ဘဝတစ္ခုလုံး ငယ္ေလးကို အပိုင္ေပးခ်င္တယ္ကြာ၊ ငယ့္ကိုလည္း ကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၿပီ...ေနာ္”
အႏူးညံ့ဆုံးျဖစ္မဲ့ စကားလုံးေလးေတြေရြးၿပီး ေတာင္းဆိုလိုက္မိတယ္။
“ငယ္မွ ေက်ာင္းမၿပီးေသးတာ ကိုရဲ့ ေမေမတို႔ခြင့္ျပဳမယ္မထင္ဘူး၊ ငယ္ေၾကာက္တယ္၊ ဘယ္ကဘယ္လို စ ေျပာရမွန္းလည္း မသိဘူးေလ..”
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိုးဖြဲေလးေတြ က်လာပါတယ္။
“ ျပန္ရေအာင္ေနာ္.. ငယ္ေလး။ မိုးမိေနမယ္...လာ စက္ဘီးေပၚျပန္တက္”
ခ်စ္သူကို ရင္ခြင္ထဲထားၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေလး နင္းလာလိုက္ပါတယ္။ မိုးနတ္မင္းက အခြင့္ေရးေပးတယ္ပဲ ေျပာရမလား၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕နားအေရာက္ မိုးကဝုန္းကနဲ ရြာခ်လိုက္ပါေရာ။ သူတို႔အိမ္ကနဲနဲ ဆက္သြားရဦးမယ္ ေလ။ ကၽြန္ေတာ္လည္းစက္ဘီးကို အိမ္ၿခံဝင္းထဲ ေကြ႕ဝင္လိုက္ပါတယ္။
“ ခဏဝင္မိုးခိုရေအာင္ ငယ္”
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အိမ္ထဲ အေရာက္ မိုးကလည္း သည္းႀကီးမဲႀကီးရြာပါေလေရာ။ နဲနဲစိုသြားတဲ့ သူ႔ကိုၾကည့္ ၿပီး...
“ ငယ္ေလး အဝတ္လဲခ်င္လား” လို႔ ေမးေတာ့
“ ရတယ္ ကို..သိပ္မစိုပါဘူး။ ေနပါဦး.. ကို႔မွာ မိန္းကေလး အဝတ္စား ရွိလို႔လား။ ငယ္လဲရေအာင္.. ခိခိ..”
“ အယ္.. ကို႔အက်ႌနဲ႔ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ ယူဝတ္လိုက္လို႔ ရတယ္ေကာ။ လာ ကိုယူေပးမယ္”
အဲဒီလိုေျပာရင္း သူ႔ခါးက်င္က်င္ေလးကို ေနာက္ကေန လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ အသာတြန္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ခန္းထဲ ေခၚသြားလိုက္တယ္။ အဆင္ေျပမယ္ထင္တဲ့ ဝတ္စုံတစ္စုံ လိုက္ရွာထုတ္ေပးရင္း စိတ္ထဲက်ိတ္ၿပီး ေနာက္တဆင့္ တက္ဖို႔ အလၽွင္အျမန္စဥ္းစားေနတုန္း...
“အက်ီလဲဝတ္လိုက္ေတာ့ ေမေမ ေမးရင္ဘယ္လို ေျပာမလည္း ကိုရဲ့..”
“မိုးတိတ္လို ့ျပန္ေတာ့ ငယ့္အက်ႌျပန္ဝတ္ေပါ့..။ ခုေတာ့ ခဏ လဲဝတ္ထားေလကြာ”
“အာ့ဆို ကို အျပင္ထြက္ေပး..”
“ေကာင္းပါၿပီ သခင္မေလးရယ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လဲေတာ္မူပါ၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး အခန္းေပါက္ဝက ေစာင့္ ေနပါ့မယ္”
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုျပဳံးၾကည့္ရင္း အလိုက္သင့္ ျပန္ေျပာၿပီး သူအဝတ္လဲတာကို လွမ္းၾကည့္လို႔ ျမင္နိုင္မဲ့ တံခါး ၾကားနားမွာ ေနရာယူလိုက္မိတယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ အျပစ္မႀကီးေလာက္ဘူး ထင္တာပဲ။ ကိုယ့္ခ်စ္သူပဲေလ။
သူဝတ္ထားတာက ေရွ႕ၾကယ္သီးလွလွေလးေတြပါတဲ့ ဂါဝန္ရွည္ရွည္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးဗ်။ မိုးေရနဲနဲစိုထားလို႔ လုံးဝန္းတဲ့ ေနာက္ပိုင္းအလွက အထင္းသား ေပၚလြင္လို႔။ ဆန႔္က်င္ဘက္ကို ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္။ ကေလးမက အေပၚပိုင္း ၾကယ္သီးေလးေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရွပ္အက်ႌကို အရင္ဝတ္ဖို႔ျပင္တယ္။ ၿပီးမွ ေအာက္က ေဘာင္းဘီ ကို စြတ္ၿပီး သူ႔ဂါဝန္တစ္ထည္လုံးကို ေလၽွာခ်မယ္ထင္ပါရဲ့။
သူရပ္ေနတာက အေပါက္ဝကို ေက်ာေပးထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ေက်ာေလးပဲ ျမင္ခြင့္ရတာေပါ့။ ၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္ၿပီး အက်ႌကို ပခုံးကေန အသာခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္။ ကိုယ့္မ်က္လုံးေတာင္ ကိုယ္မယုံနိုင္ေအာင္ဘဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားမိတယ္။ ဝင္းဝါတဲ့ အသားေရနဲ႔ တင္းတင္းရစ္ရစ္ ေက်ာျပင္ကေလးကို ဖ်တ္ခနဲ လက္ သြားတဲ့ လၽွပ္စီးေရာင္ေၾကာင့္ ေဖြးကနဲျမင္လိုက္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ရႈသံေတြ ကေမာက္ကမကို ျဖစ္ကေရာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းကို ကံေကာင္းသြားတယ္။ သည္းသည္းမဲမဲ ရြာခ်ေနတဲ့မိုးက ခ်စ္သူကို ျပန္ေခ်ာင္းေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကို သနားသြားတယ္ထင္ပါရဲ့..။ မ်က္စိက်ိန္းလုမတတ္ လၽွပ္ျပက္ၿပီး ဂ်ိန္း... ဂ်လိန္းဆို မိုးႀကိဳးပါ ပစ္ခ်လိုက္ပါေရာ။ ႐ုတ္တရက္ လန႔္သြားတဲ့ ခ်စ္သူလည္း အခန္းထဲက ေယာင္ယမ္းလန႔္ျဖန႔္ ေျပးထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ အေျပးေလး တိုးဝင္လာပါတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကိုယ္လုံးကေလးေပၚမွာ ခၽြတ္ လက္စ ဂါဝန္ေလးက တစ္ဝက္တန္းလန္း။ အေပၚပိုင္းမွာ အတြင္းခံေဘာ္လီေလးနဲ႔၊ ေအာက္ပိုင္းက ၾကယ္သီးေတြ
ကုန္ေအာင္မျဖဳတ္ရေသးေတာ့ ဂါဝန္ေလးက သူ႔တင္ပါးကားကားစြင့္စြင့္ေလးေပၚမွာ ကပိုကရို ခ်ိတ္တင္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိုးနတ္မင္းေပးတဲ့ မဟာအခြင့္အေရးကို မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္လိုက္တာေပါ့။
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးလည္း ေလသံမိုးသံေတြနဲ႔ ဆူညံေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေလသံမိုးသံေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက ဆာေလာင္မႈ တစ္စုံတစ္ရာေၾကာင့္ ေပါက္ထြက္မတတ္ ခုန္ေနတဲ့ ႏွလုံးသားရဲ့ ဟစ္ေႂကြးသံ ေတြကို မမီတာအမွန္ပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ မေစာင့္စည္းနိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ သူ႔ကိုယ္လုံးအိအိကေလးကို တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ဖက္ထားလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဘက္ကလည္း သူ႔ေက်ာျပင္ကေလးကို ညင္ညင္သာသာေလး ပြတ္သပ္ေပးေနမိ တယ္။ သူလည္း အသက္ရႈသံေတြျမန္ၿပီး ႏွလုံးသားရဲ့ခုန္ေပါက္လႈပ္ရွားေနမႈက ေရႊရင္အစုံကို နိမ့္တုံျမင့္တုံ ျဖစ္ လာတဲ့အထိပါပဲ။ ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္းထေနတဲ့ အရိုင္းပန္းကေလးကို အသက္ရႈမွားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျခလွမ္း စလိုက္တယ္။
ခပ္တင္းတင္းဖက္ထားတာကို နည္းနည္းေျဖေလၽွာ့ၿပီး ငုံ႔ထားတဲ့ သူ႔ေခါင္းကေလးကို ေမးဖ်ားကေန အသာဆြဲေမာ့ယူလိုက္တယ္။ ဆံႏုေလးေတြ ကပိုကယိုက်ေနတဲ့ နဖူးျပင္၊ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ မ်က္ခုံးထူထူေအာက္က မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေတြနဲ႔ ခ်စ္ရည္ရႊမ္းေနတဲ့ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေတြ၊ အဖ်ားလုံးလုံးကေလးနဲ႔ ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ ႏွာတံကေလး၊ ေသြးေၾကာကေလးေတြ ယွက္ျဖာေနတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ပါးျပင္ေပၚမွာ သနပ္ခါး ပါးကြက္ေလးက မထိ တထိ စိုသြားတဲ့ မိုးစက္ေတြေၾကာင့္ တဝက္တပ်က္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ ခ်စ္စရာ ေမးခ်ိဳင့္ကေလးအေပၚက ထူထူ ျပည့္ျပည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္ေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးက ကၽြန္ေတာ့္ အနမ္းေတြကို ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္။
အရင္ဆုံး သူ႔နဖူးျပင္ေလးကို အနမ္းဖြဖြေလး ေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို အသာျပန္မတ္လိုက္ေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လုံးဝိုင္းေလးေတြနဲ ့ေမာ့ၾကည့္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အသာ ျပန္ျပဳံးျပၿပီး ႏွာေခါင္းခ်င္းထိတို႔ က်ီစယ္လိုက္တယ္။ သူသေဘာက်တတ္တဲ့အျပဳအမူေလးေပါ့ဗ်ာ။
“ငယ္..ခ်စ္လား”
“ဟုတ္..”
ေမးေစ့ေလးကို ပင့္ကိုင္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။ တိုးတိုးေလေျပာရင္း ေခါင္းေလးအသာၿငိမ့္ျပတယ္။
“ရဝူး..ပါးစပ္ကေျပာကြာ.. ခ်စ္တယ္လို႔”
“ကိုကလည္း အျမဲပဲ ေမးေနတာကို..။ ေခါင္းၿငိမ့္ျပတာလည္း ေျဖတာပဲေလ..”
“ငယ္ရယ္..ၾကားခ်င္လို႔ ေမးတာေလကြာ..၊ ကို႔ငယ္ေလး ပါးစပ္ကေျပာတာ ၾကားခ်င္တာေပါ့..၊ ဘာလဲ.. မေျပာခ်င္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား..ရပါတယ္၊ မေျဖခ်င္လည္းေနပါ”
“အယ္..ေတြ႕လား သူ႔က် စတာေလးေတာင္ မခံနိုင္ဘူး..။ ဦးေကာက္ေတးႀကီး.. ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ အခါတစ္ရာ ခ်စ္တယ္..ကဲ..”
“ခ်စ္တယ္ ငယ္ရယ္.. အတူေနခ်င္ၿပီကြာ”
အဲဒီလို ကေလးဆန္ဆန္ ေျပာဟန္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ေသြးသားေတြကို ပိုမိုဆူပြက္လာေအာင္ တြန္းအားေပးေနသလိုပဲ။ သူ႔နားနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလး၊ ခ်စ္စရာ
ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အသာအယာ စုပ္နမ္းမိေတာ့တယ္။ လက္တစ္ဘက္က သူ႔ေခါင္းကေလးကို ထိန္းကိုင္ထားရင္း က်န္တစ္ဘက္က သူ႔ခါးေလးကို ကိုင္ထားရာကတဆင့္ ေက်ာျပင္တစ္ေလၽွာက္ စုံဆန္ပြတ္သပ္ ေပးေနမိတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းရင္း တခ်က္တခ်က္ သူ႔ပါးစပ္ထဲလၽွာကို ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္အနမ္းေတြကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကခြာၿပီး လည္တိုင္ဆီကို ေရႊ႕လိုက္ပါတယ္။
သိုင္းဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကလည္း ခါးက်င္က်င္ကေလးေအာက္က ဖြံ့ထြားတဲ့ တင္သားစိုင္ေတြေပၚ တေရြ႕ေရြ႕ ပြတ္သပ္လို႔ေပါ့။
“အို..ကို ဘာေတြ..”
စကားဆက္ခြင့္မေပးေတာ့ဘဲ အနမ္းၾကမ္းၾကမ္းေတြ တရစပ္ေပးလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဘက္က သူ႔ရင္သား မို႔မို႔ေလးေတြကို ေဘာ္လီအက်ႌေပၚကတဆင့္ ဆုပ္နယ္လိုက္ေတာ့ ခ်စ္သူရဲ့တုန္ရီေနတဲ့ ညည္းသံသဲ့သဲ့ကို ၾကား လိုက္ရတယ္ေလ။
“ကို..ဘာလုပ္မလို ့လည္းဟင္..”
“ငယ္ေၾကာက္တယ္.. မလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္..၊ ငယ့္ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးပါ ကိုရယ္..ေနာ္..”
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲက ႐ုန္းထြက္ၿပီး ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေတာင္းပန္သလို သူေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ စိတ္ထိခိုက္မိတယ္ဗ်ာ။
“ငယ္ရယ္..ကို အခြင့္ေရးသမားမဟုတ္တာ ငယ္သိပါတယ္ ခ်စ္လို႔ပါကြာ။ ငယ့္ကို ခ်စ္လို႔ပါ.. ငယ္ေလး မႀကိဳက္ရင္ ကိုဘာမွ မလုပ္ပါဘူး..၊ ငိုေတာ့မငိုပါနဲ႔ ငယ္ရယ္..၊ ကို႔ဘက္ကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလာက္ နားလည္ ေပးေစခ်င္တယ္..ေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အေပ်ာ့ဆြဲနဲ႔သိမ္းသြင္းစကား ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရင္ထဲက ခံစားရတဲ့အတိုင္း ေျပာ လိုက္တာပါ။ ဒါကို သူလည္း နားလည္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကို အလိုက္သင့္ေလး ျပန္တိုး ဝင္လာပါတယ္။
“ငယ္နဲ႔ ကို႔ၾကားမွာ စည္းေလးတစ္ခုျခားေနသလို ကို ခံစားမိတယ္..။ ငယ္နဲ႔တစ္သားတည္း ထပ္တူက်တဲ့ ဘဝမ်ိဳးလိုခ်င္မိတယ္ ငယ္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ကြာ”
“ဒါေပမဲ့ ငယ္ရယ္.. ငယ္ေလးသေဘာမတူဘဲ ကို ဘာမွ ဇြတ္အတင္း မေတာင္းဆိုပါဘူး..။ တကယ္လို႔ ေျပာမိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကို႔ စိတ္သက္သက္ပါ..၊ ငယ့္ဆီက တစ္ခုခု ေတာင္းဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး..ေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခါမွမေျပာဘူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ေတြကို သူ႔ကို ေျပာျပမိပါေတာ့တယ္။ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ တစ္စုံတစ္ရာမပါတဲ့ကၽြန္ေတာ့္စကားေတြက သူ ့ေၾကာက္စိတ္ကို အနိုင္ယူသြားတယ္ထင္ရဲ့။
“ကို..မ်က္စိမွိတ္၊ ေခါင္းနဲနဲငုံ႔..”
ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ျပန္သိုင္းဖက္ၿပီး သူေျပာတယ္။ သခင္မေလးရဲ့အမိန႔္ကို ရင္ခုန္စြာနဲ႔ နာခံလိုက္မိတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သူနမ္းလိုက္တယ္ေလ။
“ငယ္ရယ္.. ကို႔ကို စိတ္ဆိုးမယ္ဆိုလည္း ဆိုးလိုက္ေတာ့ကြာ”
ရင္ထဲက တီးတိုးေရရြတ္ရင္း သူ႔ကို ဆတ္ကနဲ တင္းတင္းဆြဲဖက္..၊ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးေပၚကို အနမ္းေတြ ဗုံးၾကဲသလို အငမ္းမရ နမ္းပစ္လိုက္မိေတာ့တယ္။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အလိုက္သင့္ျပန္နမ္းရင္း တုန႔္ျပန္ရွာ ပါတယ္။ ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဘက္ပါလာေတာ့လည္း ေယာက်္ားပဲဗ်ာ။ ေနာက္မဆုတ္တမ္းေပါ့။
“ငယ္.. အခန္းထဲ သြားရေအာင္.. ေနာ္”
“ကို.. ငယ္နဲနဲေတာ့ ေၾကာက္တယ္ေနာ္..”
သူအသာအယာပဲ ေခါင္းေလးညိမ့္ျပၿပီး ကတုန္ကရီေျပာလာေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ျငင္းဆန္တဲ့ အရိပ္ အေယာင္ မပါတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
“ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေၾကာက္ဖို႔မွ မလိုဘဲ ငယ္ရဲ့..။ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငယ့္ကို သက္ေသျပမယ္ ေလ.. ဘယ္လိုလဲ”
ျပဳံးစိစိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ သူ မ်က္ေစာင္းေလး ထိုးတယ္ဗ်။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုယ္လုံး ေလးကို ေစြ႕ကနဲ ေပြ႕ခ်ီၿပီး အခ်စ္နန္းေတာ္သို႔ ပထမဆုံး အလည္တစ္ေခါက္ ခရီးကို စတင္ခ်ီတက္လိုက္တယ္ ဆိုပါ ေတာ့။
ရင္ခုန္သံေတြ ရထားတစ္စင္းလို မရပ္မနားခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ခ်စ္သူဟာ ပန္းေလး တစ္ပြင့္လို အလိုက္သင့္ပါလာပါတယ္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့လက္ကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္အက်ႌကို ဆုပ္ကိုင္ ထားတယ္။ မ်က္ႏွာေလးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္နဲ႔ တိုးကပ္ၿပီး ဖြက္ထားလိုက္ေသးတယ္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူ႔ကို ကုတင္ေပၚအသာေလး ခ်လိုက္တယ္။ ပက္လက္အေနထားရွိေနတဲ့ သူ႔ကိုယ္ ေလးေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ အသာအယာ အုပ္မိုးၿပီး ေနရာယူလိုက္တယ္။ ပါးႏွစ္ဘက္ကို တစ္ခ်က္စီ အနမ္းေပးၿပီး ေမးဖ်ားေလးကို ဖြဖြေလး ကိုက္လိုက္တယ္။ လက္တစ္ဘက္က နဖူးေပၚက ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ရင္း က်န္တစ္ ဘက္က ရင္သားဖုဖုတင္းတင္းေလးေတြကို ေဘာ္လီအက်ႌေပၚကေန အသာအယာပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ ေခ်မြေနမိ တယ္။ ခ်စ္သူရဲ့ ျပင္းျပင္းပ်ပ် အသက္ရႈသံေတြက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ပိုမိုတြန္းအား ေပးေနပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဆင့္တက္ၿပီး သူ႔ေဘာ္လီအက်ႌကို ခၽြတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အထိအေတြ႕မွာ ခဏတာနစ္ေျမာေနတဲ့ သူ႔ဆီက...
“ကို.. ဘာလုပ္မို႔လဲဟင္.. ငယ္ေၾကာက္တယ္ေနာ္..”
“ငယ္ရယ္.. ကိုေျပာၿပီးၿပီေကာ..ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေၾကာက္ဖို႔မဟုတ္ဘူးေလ..၊ ငယ္ေလး စိတ္ကိုေလၽွာ့ထား.. ေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာ့ေျပာေတာ့ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပရွာတယ္ေလ။ မ်က္စိကိုစုံမွိတ္ အံႀကိတ္လို႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ရိုးသားစြာ ဝန္ခံပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပထမဆုံးမိန္းကေလး မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ပထမဆုံးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္သူရဲ့တုန႔္ျပန္မႈေတြကို အကဲခတ္မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်ိန္သိပ္ဆြဲ မေနေတာ့ဘဲ သူ႔ေက်ာေအာက္ကို လက္လၽွိုသြင္းၿပီး ေဘာ္လီခ်ိတ္ေတြကို ခပ္သြက္သြက္ပဲ ျဖဳတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ လည္ပင္းတစ္ေလၽွာက္နဲ႔ မ်က္ႏွာအႏွံ့ကို အဆက္မျပတ္ အနမ္းေတြေပးရင္းေပါ့။
ေဘာ္လီေလးဖယ္ထုတ္လိုက္မွ အိကနဲ ထြက္လာတဲ့ ရင္သားမို႔မို႔ေလးေတြက မႀကီးလြန္း မေသးလြန္း၊ ပန္းႏုေသြးေရာင္ သီးလုံးေလးေတြက လုံးဝန္းၿပီး ခ်စ္စရာေလးေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အနမ္းေတြကို ေနရာေရႊ႕လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ့ လွပညီညာတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာ ကိုေပါ့။ လက္နဲ႔ အသာအယာ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ရင္း သီးလုံးကေလးေတြကို လၽွာဖ်ားနဲ႔ ကလိေပးလိုက္၊ တခ်က္တခ်က္ အသာစုပ္လိုက္၊ သြားနဲ႔ မနာ႐ုံေလာက္ေလး ဖြဖြကိုက္ေပးလိုက္ေပါ့။ အဲဒီမွာ သူက ေလးလည္း ညည္းညဴသံ သဲ့သဲ့ေလးနဲ႔ ခါးေလးကို ေကာ့ေပးလာပါေရာ။
ကၽြန္ေတာ္ေခၚေဆာင္ရာ အခ်စ္ရပ္ဝန္းကို သူအလိုက္သင့္ ပါလာၿပီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ နို႔ကေလးေတြစို႔ ေပးေနရင္းတစ္ဘက္က က်န္ေနေသးတဲ့ သူ႔ဂါဝန္ေအာက္ပိုင္းကို ခၽြတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပင္ဆင္လိုက
တယ္။ ကိုယ္ကို ေအာက္ဘက္ ေလၽွာခ်ၿပီး ႏူးညံ့တဲ့ အနမ္းေတြနဲ႔ သူ႔ဗိုက္သားအိအိေလးကို အသာအယာ နမ္းရွိုက္ လိုက္တယ္။ ပူေႏြးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ဝင္သက္ထြက္သက္ေတြက ခ်စ္သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကို ၾကက္သီးေမႊးညင္း ထေစခဲ့ၿပီေလ။ ၾကယ္သီးေလးေတြ ခပ္သြက္သြက္ ျဖဳတ္အၿပီးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ရႈသံ ေတြကို ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားေစတဲ့ အသားေရာင္ ပင္တီကေလးကို ျမင္ခြင့္ ရလိုက္ပါၿပီ။
ပင္တီေလးေအာက္က ဖုဖုေဖာင္းေဖာင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူရဲ့ရတနာေလးက ကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္ျခင္းေတြကို ဖိတ္ေခၚေနၿပီ။ ဗိုက္သားေလးေတြကို နမ္းရင္း သူ႔ရဲ့ ပင္တီကို ခၽြတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားစဥ္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို သူလွမ္း ဆြဲတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အသာျပန္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ လက္ကို ျပန္လႊတ္ေပးရွာပါတယ္။ ပင္တီေလးကို ညင္ညင္သာသာ ခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရတာက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကို သူကေလး အေသ အခ်ာ လြင့္ေျမာလိုက္ပါလာတယ္ ဆိုတာကိုပါ။ ပင္တီကေလးမွာ ခ်စ္ဝတ္ရည္ေလးေတြ စိုကြက္ေနတယ္ေလ။ သူ႔ေပါင္တံျဖဴျဖဴကေလး ႏွစ္ဘက္ကို အသာ ဆြဲေထာင္ကား လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သန႔္ရွင္းစင္ၾကယ္ေနတဲ့ ေဖာင္းေဖာင္း မို႔မို႔ ရတနာကေလးကို ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ထိေတြ႕ခြင့္ရလိုက္ၿပီေပါ့။
အက္ကြဲေၾကာင္းေလးက ပန္ခ်ီေဆးခ်က္တစ္ခုလို ပိရိေသသပ္ေနတယ္။ က်စ္လစ္ေနတဲ့ အရိုင္းပန္း အဖူး ေလးတစ္ပြင့္လိုေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္နဲ႔အသာအယာ တို႔ထိပြတ္သပ္လိုက္ေတာ့ သူ႔ဆီက ညည္းသံသဲ့သဲ့ကေလး ထြက္လာတယ္ေလ။ ခါးကေလးလည္း အသာေကာ့တက္လာၿပီ။ အေျခအေနေကာင္းေနမွန္း ရိပ္မိလိုက္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ပိပိကေလးေပၚကို အနမ္းေတြ ေခၽြဖို ့ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာ အပ္လိုက္စဥ္မွာပဲ သူအတင္းကုန္း႐ုန္းထၿပီး...
“ကို.. ဟင့္အင္း မလုပ္နဲ႔..ေနာ္..”
“ဘာလို႔လဲ..ငယ္ရယ္.. ကို႔ကိုခ်စ္တယ္ဆို... ခြင့္ျပဳမယ္မွတ္လားဟင္”
“အြန္းေလ.. ဒါေပမဲ့ အဲ့လိုႀကီး မဟုတ္ဘူးေလ ကို..”
“ဘာကို အဲ့လိုႀကီးမဟုတ္တာလဲ ငယ္ေလးရဲ့။ ကို မနမ္းရဘူးလား”
“ဟင့္အင္း မနမ္းရဘူး နမ္းရမဲ့ေနရာမွ မဟုတ္ဘဲ..၊ ငယ္ငရဲႀကီးမွာေပါ့လို႔.. ကိုလည္း ဘုန္းနိမ့္လိမ့္မယ္..ေနာ္.. လုပ္နဲ႔..”
“ငယ္ကလည္းကြာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္၊ ခ်စ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုန္းနိမ့္တာေတြ၊ ျမင့္တာေတြ မရွိပါဘူးကေလးရဲ့..၊ ၿပီးေတာ့ ငရဲလည္း မရွိဘူး အိုေက..?”
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလည္းေျပာ၊ လက္ကလည္း သူ႔ကို ပက္လက္အေနထား ျပန္ေရာက္ေအာင္ အသာ ဖိခ်လိုက္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို တဖန္ျပန္ ဆြဲကားလိုက္တယ္။ ျငင္းဆန္ဖို႔အခြင့္အေရး လုံးဝမေပးေတာ့ဘဲ ခ်စ္သူ ေကာင္းစားေရးစီမံကိန္းကို လက္ေတြ႕အေကာင္ထည္ေဖာ္လိုက္ေတာ့တာေပါ့။ ေစာေစာက စစ္ဆင္ေရးေတြေၾကာင့္ စိုစြတ္ေနတဲ့ သူ႔ညီမေလးကို အနမ္းတစ္ခ်က္ အရင္ဆုံးေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး လက္တစ္ဘက္နဲ႔ ပန္းကေလးရဲ့ ပြင့္ခ်ပ္လႊာႏွစ္ဘက္ကို အသာဟလိုက္ၿပီး ပန္းေသြးေရာင္ အတြင္းသားေတြကို လၽွာနဲ႔ တစ္ခ်က္ သပ္တင္လိုက္တယ္။ ခဲတံခဲဖ်က္သာသာ အဖုေလးကိုလည္း သြက္သြက္ေလး ကလိေပးလိုက္တယ္။ က်န္တဲ့ လက္တစ္ဘက္ကလည္း ရင္သားမို႔မို႔ေလးေတြကို အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္၊ သီးလုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးကို လက္ညိဳးလက္မနဲ႔ ညႇပ္ေခ်ေပး လိုက္ေပါ့။ ပန္းဖူးေလးအတြင္းက ပြင့္ခ်ပ္လႊာေလးႏွစ္ဖတ္ကို ဆြဲစုပ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ...
“အ..အ ကို ရွီးးး..ေတာ္ၿပီ.. ေတာ္ၿပီ..အာာာ...ကို႔...ကိုေရ..”
“ဟင့္ အင့္ ကို..ေတာ္ပါေတာ့ ေနာ္.. ငယ္မေနတတ္ေတာ့ဘူး..”
“ကို...ငို မွာ ေနာ္...ငယ္ ရႈရႈးေပါက္ခ်င္လာၿပီ.. ဖယ္ေပးပါလို႔..ေနာ္..”
“ငယ္..ေပါက္ခ်င္ ေပါက္ခ်လိုက္ေလ”
“အာာာ..ကို ေနာ္.. ဖယ္ ေပး ပါ အင့္ ဟင့္ ဟင့္..”
“ငယ္ေလး မသိလို႔ကြ.. အာ့ ရႈရႈးေပါက္ခ်င္တာ ဟုတ္ဘူး”
“ဟင့္ အင္း.. သိဘူး ေတာ္ၿပီ..လို႔ အာာ...အ..အ..ကိုးးး..”
ေျပာေနရင္း သူ႔ခါးေလး အရမ္းေကာ့တက္လာၿပီး တကိုယ္လုံးလည္း ဓါတ္လိိုက္သလို တဆတ္ဆတ္ တုန္ သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အၾကဳံအရ သူ႔ခံစားမႈအထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားမွန္း သိလိုက္တယ္...။
“ေမာသြားလား..ငယ္ ဟင္.. ေၾကာက္စရာေကာင္းလား ကေလးေလး”
“ဟင့္အင္း သိဘူး..”
“ဟ..ဟ ဘာေလးလဲကြ”
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ေဘးမွာ အသာေလး လွဲခ်လိုက္တယ္။ သူ႔ကိုယ္လုံး အိအိကေလးကို ေထြးေပြ႕ရင္းေပါ့။ ခ်စ္သူေလးခမ်ာ ခုထိ ၾကက္သီးေမႊးညင္းေလးေတြ ထေနတုန္း။ သူ႔ကို တင္းတင္းေလး ဖက္ထားရင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းေနလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဘက္ကလည္း ရင္သားမို႔မို႔ေတြကို ပြတ္သပ္ ဆုပ္ေခ်ေပးရင္း၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေက်ာျပင္ကို လက္သည္းထိပ္ေလးနဲ႔ ဖိဆိတ္ ေပးလိုက္ေတာ့ သူ တြန႔္သြားၿပီး...
“အာ..ကို႔.. ယားတယ္ မလုပ္နဲ႔..”
“ဘယ္နားက ယားတာလဲ..ငယ္၊ ေျပာၾကည့္”
“သိဘူး.. ကိုေနာ္ ဘာေတြေလၽွာက္လုပ္ေနမွန္း မသိဘူး..သြား..”
“ဟ..ဟ ငယ္ေလး.. ကို ဘာမွ မလုပ္ရ ေသးဘူးေကာ..။ ခုမွ လုပ္မယ္ ႀကံကာရွိေသး.. ဟင္.. ငယ္ေလး လုပ္ရမား”
“သိ ဘူး..”
အေျခေနေကာင္းေနၿပီ။
ၿပီးပါၿပီ။
