ဤပုံျပင္သည္ ေတာရြာေလးတစ္ရြာအား ေနာက္ခံထား၍ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤရြာေလး၌ေနထိုင္ေသာ..ေမာင္ဘိုသန္း..သူ၏သ႐ုပ္သည္ကား အသားမဲသည္။ ႐ုပ္မေခ်ာ။ ေတာင့္သည္၊ ေျဖာင့္သည္၊ ညာဘက္မ်က္ႏွာ၌ အမာရြတ္ႀကီးတစ္ခုရွိသည္။ ဆင္းရဲသည္။
သေဘာထားရိုးသားျဖဴစင္သည္။ ဟိုဟာလား၊ အင္း..သူရဲ့ေကာင္မေလး မေဆး နဲ႔ေတြ႕တဲ့ အခါၾကမွ လုံးေစ့ပတ္ေစ့ေဖၚျပပါမည္။ သူ႔ရဲ့ခ်စ္သူ မေဆး ၏သ႐ုပ္သည္ကား အသားလတ္သည္၊ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ေတာင့္သည္၊႐ုပ္ေခ်ာသည္။ ရြာအေနျဖင့္ခ်မ္းသာသည္။
စကားေျပာသည့္အခါမေျပျပစ္။ ဘိုသန္း အေပၚ၌ႏြဲ႕ဆိုး ဆိုးသည္။ အရမ္းလည္းခ်စ္သည္။ ဘိုသန္း အရက္ေသာက္ၿပီးဆိုးတဲ့အခါတိုင္း သိပ္မုန္းဘို႔ေကာင္းတာပဲ..အရက္သမားဆို သိပ္မုန္းတယ္..ဟုညင္သာစြာေျပာတတ္သည္။
....................................................................................................................................၏ “ကၽြန္ေတာ့္မမပုသိမ္သူ.. ေခ်ာပုံရင္ရင္ပုံလွပုံတမူ.. အမ်ားနဲ႔မတူ..အလွဘြဲ႕ယူ..စံပယ္ၾကည့္ ၾကည့္ရင္စြဲၿငိမယ္တမူ..ခင္မင္စရာလဲေကာင္းလွသူ.. ကၽြန္ေတာ့္မမ..မမ..ပုသိမ္သူ... ဒန္ဒန္..ဒန္ဒန္..တန္ တန႔္ တန႔္တန္...၏ဒန္တန္......၏” အဲဒီသီခ်င္းကို ဟိုဘက္ယာခင္းထဲမွာ လယ္ထြန္ေနတဲ့ ကိုဘိုသန္း သီဆိုေနတာပါ။
မေဆး တို႔ယာခင္းနဲ႔ကပ္လၽွက္မွာ။ ဒီဘက္ယာခင္းရဲ့ မန္က်ည္းပင္ထိပ္မွာ သူ႔ရဲ့ခ်စ္သူ မေဆး က မန္က်ည္းရြက္ခူးေနမွန္းသိလို႔ သီခ်င္းဆိုအားပိုေကာင္းေနတာပါ။ ဥၾသသံ၏ သာယာမူကို မမွီပင္မယ့္၊သူလည္းခ်စ္စရာ အသံရွင္ပါလား၊ ဟု မေဆး ေတြးေနခိုက္........ “သမီးေရ၊တစ္ခါခ်က္ ႏွစ္ခါခ်က္ ရရင္ ေတာ္ၿပီေဟ့” မေဆး အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ေမာသည္။ “အေမက ေတာ္ခိုင္းေန၊ သည္မွာျဖင့္ တစ္ရြက္မွ မခူးရေသးဘူး”
အေမလည္းတုန႔္ျပန္ရယ္ေမာကာ “မသိပါဘူးေအ၊အမ်ားႀကီးခူးလာရင္ ႏြမ္းကုန္ၿပီး အလကား ျဖစ္ကုန္မွာစိုးလို႔ပါ၊ ဒါျဖင့္လဲ အေမ ဆူးပုတ္ရြက္ကေလးေတြ ရွာလိုက္အုန္းမယ္” ေျပာေျပာ ဆိုဆို ထြက္သြားခ်ိန္တြင္ မေဆး လည္းကိုင္းဖ်ားသို႔ေရာက္လာေလၿပီ။
ျမင္ရခဲေသာ အေပၚစီးျမင္ကြင္းကို တစ္ေမၽွာ္တစ္ေခၚႀကီး ေငးလိုက္မိသည္။ ေဟာဟိုက အဖိုးတို႔ယာ၊ ထန္းပင္ေပါက္ကေလးေတြရဲ့ ဟိုဘက္က ကိုဘိုသန္း တို႔ယာ။ သိမွတ္ျခင္းသည္ပင္ မၿပီးစီး။ နင့္ကနဲ႔ ခံစားရျခင္းက သိမွတ္မူကို မနာလိုစိတ္ျဖင့္ ေခ်ဖ်က္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အၾကည့္ကို မေဆး မ႐ုပ္သိမ္းနိုင္။ သုံးႏွစ္သုံးမိုး တြယ္တာ ျငမ္းထူခဲ့ရေသာ ခ်စ္သူ ခင္သူ ၾကင္သူ။ မေဆး ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ေမာင္ေလးကိုပါ အလိိုလိုက္သူ။
တစ္ႏွစ္ေသာ္ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ မဂၤလာေဆာင္နိုင္နိုး၊ ေနာက္ႏွစ္ေသာ္ ယာသီးယာႏွံ ေအာင္ျမင္ဖြံ့ၿဖိဳးနိုးျဖင့္ တြယ္တာႏွစ္ရွည္ခဲ့ရသူ။ တစ္ရြာလုံး တစ္နယ္လုံး သာမက၊ သူႏွင့္ ကိုဘိုသန္း အေၾကာင္းကို တစ္ေဆြလုံးတစ္မ်ိဳးလုံး သိထားၿပီး အေၾကာင္းေတြျဖစ္သည္။ အေမ အေဝးကိုေရာက္သြားၿပီဆိုေသာ အသိျဖင့္.. “ကိုဘိုသန္း..က်ဳပ္ဒီမွာေတာ့” ဟု လွမ္းအသံျပဳရင္း အပင္ေပၚမွဆင္းကာ..
မည္သည့္အရပ္၊ မည္သည့္ေနရာ၊ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေခၚသည္ျဖစ္ေစ၊ ႏွလုံးသားက က်က္မွတ္ထားေသာအသံ။ ခ်စ္ရတဲ့ မေဆး ရဲ့အသံ။ တခါတည္း လယ္ထြန္တာေတြရပ္ၿပီး ဟိုဘက္ ယာခင္းဆီအေျပးအလႊား။ “ေတာ္ႏွယ္ေတာ္။ က်ဳပ္မွာ ေတာ္လာနိုးနိုးနဲ႔ ေစာင့္လိုက္ရတာ။ ေတာ္ကေတာ့ စိမ္ေျပနေျပ။ အေမ ကဒီဘက္ကို ျပန္မလာေတာ့ဘူးလို႔လဲ ေျပာသြားတယ္ေတာ့။” “က်ဳပ္သိပါတယ္ေတာ္၊ အသစ္ေတြ႕လို႔ က်ဳပ္ကို ေမ့ခ်င္ၿပီမဟုတ္လား။”
“ေဟာဒီခ်ဳံထဲက ေႁမြစိမ္းမီးေျခာက္ကိုက္ၿပီး ေသပါေစ၊ ဘိုသန္း ခ်စ္တာ ေဟာဒီတစ္မိုးေအာက္ မွာ ေဆးေဆး တစ္ေယာက္တည္းဆိုတာ ယုံပါ။” ဘိုသန္း ဆိုတာ အရက္ေသာက္မထားလဲ လူရွင္းေနရင္ တြက္တီးတြက္တာ ေျပာတတ္သူပါ။ မိမိစကားကို သေဘာက်ၿပီး ဟီး ကနဲ႔အသံထြက္လာေတာ့.. “ဘာ ဟီး လဲ ေသနာႀကီး” ပါးစပ္က ေသနာႀကီးဆိုျငားလည္း မေဆး မ်က္ႏွာက ျပဳံးေနသည္။ မ်က္လုံးကေလးေတြ ၾကည္ေနသည္။ ဘိုသန္း ျမတ္နိုးရေသာ အျပဳံး။ “မေတြ႕ေသးဘူး ေဟာက္တာက အရင္ကိုးဟ” ဘိုသန္း ျပဳံးျပဳံးႀကီးေျပာၿပီး မေဆး အားရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲ ဆြဲအသြင္း..
တစ္ဆက္တည္းပင္ အုန္းကနဲ႔ ထုရိုက္သံေပၚလာကာ မေဆး ႐ုန္းထြက္သည္။ ရွက္မ်က္လုံး ကေလးေဝ့လိုက္သည္။ “သိပ္ရမ္းကားတာပဲ၊အျမင္ကပ္တယ္” “ခ်စ္တာကိုးဟ” “ေသနာက်” မေဆး ဆဲသည္။ သို႔ေသာ္ ျပဳံးၿပီးေနာက္နားဆုတ္ကာ ခပ္ခြါခြါထိုင္သည္။ ဘိုသန္း အဖို႔ သည္ဆဲသံသည္ ပ်ားရည္ထက္ခ်ိဳသည္။ ေငြဆည္းလည္း သံထက္လည္း သာယာသည္။ မေဆး ကိုလဲေငးၾကည့္ေနရင္း..ရင္ထဲတြင္.. “လွလွေခ်လား မေဆး ရယ္”... “မျမင္ဘူးတာ က်ေနတာဘဲ၊ မ်က္လုံးကု ိ ဒုတ္နဲ႔ထိုးု လိုက္ရမလား” သည္ေတာ့မွ ဘိုသန္း အသက္ရႈမိေတာ့သည္။ “ဘာျဖစ္လို႔ သနပ္ခါး လိမ္းလာရတာလဲ” “ေတာ့္မ်က္လုံးေတြ ကၽြတ္က်ေအာင္လို႔ ေတာ္ေရ့” ရယ္သံေလးမ်ား ေရႊသစ္ရြက္ ေျပးေရြ႕သည့္ႏွယ္ လြင္ျမဴးလၽွက္ ဘိုသန္း ရင္ထဲေျပးဝင္လာ၏ “ငါ့မ်က္စိထဲမွာေတာ့ နင္သနပ္ခါးမလိမ္းလဲ လွတာပဲဟ၊ ရႊ႕ံေတြေပေနလဲ လွတာပဲ” “ေတာ္ပါ၊အေျပာႀကီးက”
“ၿပီးေတာ့ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးမွာ သူမ်ားေတြျမင္သြားရင္ မေကာင္းဘူး” “ညက်မွ ေတြ႕ေနက် အိမ္ေနာက္ေဖးက ထေနာင္းပင္ႀကီးေအာက္မွာေတြ႕မယ္ေနာ္” “ေအးပါ၊မိန္းမရဲ့” “ေသနာႀကီး၊ တင္စီးအုန္း” မေဆး ၏လက္သီးဆုပ္ကေလးသည္ ေခၽြးရႊဲေနေသာ ရင္အုပ္ေပၚသို႔ အုန္းကနဲ႔မက်၊ ဖုံေပေနေသာ ဘိုသန္း ၏လက္တြင္း ေရာက္သြားသည္။ တျခားအရာကိုသာ မိေအာင္မဖမ္းနိုင္ ရွိရမည္..မေဆး ကိုဖမ္းရာတြင္ကား က်င္လည္လွသည္။ မေဆး၏ လက္သီးဆုပ္ကို ဖမ္းမိခ်ိန္တြင္ ေျမေပၚသို႔ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ေသာ အရွိန္ေၾကာင့္ မေဆး ပါလာလၽွင္ ရင္ခြင္တြင္းသို႔ သြင္းၿပီး ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ျဖစ္ေတာ့သည္။ “ေတာ္ပါေတာ့ ကိုရယ္၊ ရြာထဲက ငတာ တို႔ျမင္သြားမွျဖင့္ သာသာထိုးထိုးေလး ပါးစပ္ ေမာင္းေၾကးနင္းခတ္ေနပါအုန္းမယ္ေတာ္”
“ေတာ့္ ႏြားေတြလဲ ေနပူေနေတာ့မယ္၊ ညက်မွ ေတြ႕မယ္ေနာ္” “ဟုတ္သားပဲ ညက်မွ” ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔..မေဆး ကိုလႊတ္ၿပီး ယာခင္းဘက္ျပန္အသြား.. “ကို..ညက်ရင္ အရက္ေတြ ေသာက္မလာနဲ႔ေနာ္” “ အရက္သမားဆို သိပ္မုန္းတယ္ “ ....................................................................................................................................၏ “ကဲ..မိုးခ်ဳပ္ၾကစို႔” “အာ...အခုမွ ညေနေစာင္းပဲ ရွိေသးတယ္” ခ်စ္ရတဲ့ မေဆး ကအရက္ေတြ ေသာက္မလာပါနဲ႔ဆိုမွ ဘိုသန္း ကိုသတိေပးလိုက္သလိုျဖစ္ ၿပီး ညေနေစာင္းတဲက အရက္ေတြေသာက္ၿပီးရဲေဆးတင္ထားသည္။ ရြာလည္က ကိုေက်ာ္ႀကီး ဆီကလဲ မိန္းမကိုင္တြယ္ပုံနည္းေတြ စနစ္တက်ေလ့လာထားၿပီးသား။ ညပိုင္းမွာ မိမိရဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး လိုးဘို႔စိတ္ကူးထားရင္ ညေနပိုင္းမွာ မျဖစ္မေန ဂြင္း တစ္ခါေတာ့ တိုက္သြားဆိုလို႔ ေျပာင္းဖူးခင္းထဲမွာ တိုက္ထားၿပီးသား။
ညေနပိုင္းမွာ ဂြင္း တိုက္ထားရင္ ညပိုင္း လိုး လို႔ရွိရင္အခ်ိန္ၾကာၾကာ လိုး နိုင္ၿပီးေကာင္မေလး ဆြဲသြားေရာဆိုလို႔ပါ။ လိုး တဲ့အခါမွာလဲ ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ အတင္းမလိုးဘို႔၊ ေအးေအးေဆးေဆးလိုးဘို႔၊ ႏူးဘို႔ႏွပ္ဘို႔ ကလဲ သင္ခန္းစာျပည့္စုံၿပီးသားဆိုေတာ့...မိုးခ်ဳပ္တာပဲေကာင္းပါတယ္။ မိုးခ်ဳပ္ခါစ ညီရင္းအကို မသိတသိအခ်ိန္ကတဲက ဘိုသန္း မွာျဖင့္စိတ္ေဆာၿပီး ပုဆိုးတစ္ကြင္း အပိုယူ၊ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး တစ္ခုျဖင့္ မေဆး နဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ့ ထေနာင္းပင္ ေအာက္ကိုေရာက္ေနပါၿပီ။ စိတ္ထဲကလဲ အဆင္သင့္ပဲေဟ့ ဆိုၿပီးသီခ်င္းေတြေအာ္ဆို ေနမိတယ္။
“ကိုဘိုသန္း က်ဳပ္ကဒီဘက္မွာေတာ့” “အင္း..ဒီဘက္နားကိုလာခဲ့..အဲဒီဘက္က ထေနာင္းကိုင္းေျခာက္ဆူးေတြနဲ႔” မေဆး လဲအနားေရာက္ေရာ..အဆင္သင့္ခင္းထားတဲ့ ပုဆိုးကြင္းေပၚ ဖက္ၿပီးလွဲခ်ကာ ခ်စ္တယ္ ေဆးေဆး ရယ္ေျပာၿပီး အတင္းကို ဖက္တယ္။ နမ္းလည္းနမ္းတယ္၊ မေဆး မွာ မလူးသာ မလႊန႔္သာျဖစ္ၿပီး.. “ကဲ လိုက္တာ ကိုကိုရယ္” “က်ဳပ္ ကဘယ္ကိုမွ ထြက္မေျပးပါဘူးေတာ့” ဘိုသန္း မွာေတာ့အရက္ရွိန္ကေလးကလဲပါ။ မေဆး ေျပာတာေတြဘာတစ္ခုမွ နားမဝင္ဘဲ ထမိန္ၾကားထဲ အတင္းလက္နိုက္ကာ မေဆး ရဲ့ေစာက္ေခါင္းၾကားထဲ လက္ညႇိုးကိုသြင္းခ်ီ ထုတ္ခ်ီ လုပ္ေပးတဲ့အခါမွာေတာ့ မေဆး ခင္ဗ်ာ၏တအင္းအင္းနဲ႔ ကိုကိုရယ္ အဲဒီလိုႀကီး မလုပ္ပါနဲ႔ ဆိုၿပီး ဘိုသန္း ရဲ့ေက်ာျပင္ႀကီးကို သိုင္းဖက္ထားရင္းနဲ႔ အလိုက္သင့္ ခါးေလးေကာ့လိုက္၊ရင္ေလးေကာ့လိုက္နဲ႔ျဖစ္ေနရွာတယ္။ အဲဒီလိုတင္ အားမရေသးတဲ့ ဘိုသန္း ကေတာ့ က်န္လက္တစ္ဘက္က မေဆး ရဲ့ခ်က္နား တဝိုက္ညင္သာစြာ ပြတ္သတ္ေပးကာ၊ တဆင့္တက္ၿပီး နို႔ေတြကို တလွည့္ဆီ ကိုင္တြယ္ ေပးပါတယ္။
ခံရသူ မေဆး မွာေတာ့ ေပါင္နားတဝိုက္လာၿပီးေထာက္ေနတဲ့ ဘိုသန္း ရဲ့လက္တစ္ဆုပ္ မကတဲ့ လီးႀကီးကို ကိုင္ကာ ဂြင္းတိုက္ေပးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေဆးေဆး ရယ္ ကိုကို မေနနိုင္ ေတာ့လို႔ လိုး ေတာ့မယ္ေနာ္.. “ေတာ့ သေဘာပါ ကိုကိုရယ္” “က်ဳပ္လဲ အေမ မနိုးခင္ ခံခ်င္လွၿပီေတာ့” အေမ မနိုးခင္ ဆိုတာနဲ႔ ဘိုသန္း လည္းညေနက ကိုေက်ာ္ႀကီး ေပးထားတဲ့သင္ခန္းစာပါ အဆင့္မ်ားကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး အဆင္သင့္ကားေပးထားတဲ့ မေဆး ရဲ့ေပါင္ၾကားကို ဒူးတုတ္ ထိုင္ကာ..မေဆး ရဲ့ေစာက္ပတ္က်င္းက်င္းေလးထဲကို ေျဖးေျဖးခ်င္း တဆင့္ၿပီးတဆင့္သူ၏ လီးႀကီးအား ထိုးထည့္ကာ သြင္းခ်ီထုတ္ခ်ီလုပ္လိုက္..ခဏနားလိုက္နဲ႔ အထြတ္အထိတ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ႏွစ္ေယာက္စလုံးအားႀကိဳးမာန္တက္၊ ေအာက္ကသူက ေကာ့လိုက္ အေပၚကသူက ေစာင့္လိုက္..စည္းမွန္ဝါးမွန္နဲ႔ လုပ္လိုက္ၾကတာ.. “ကိုကို..က်ဳပ္ၿပီးေတာ့မယ္ေတာ့” “ကိုကို လဲၿပီးေတာ့မယ္” “အား..ဟင့္..အား..ဟင့္” “အား..အား..အ ာ း “ ဘိုသန္း မွာအားကုန္ေစာင့္ၿပီး လရည္မ်ားအား မေဆး ရဲ့ေစာက္ပတ္ထဲကို ပန္းထည့္လိုက္တာ ေစာက္ပတ္တစ္ခုလုံး ျပည့္လၽွံၿပီး ေအာက္ကခင္းထားေသာ ပုဆိုးေပၚထိ ေရာက္ရွိ စိုရႊဲသြားပါေတာ့သည္။
ႏွစ္ေယာက္စလုံး တစ္ဦးကိုတစ္ဦး လြတ္ထြက္သြားမတတ္ ဖက္ထားရင္းနဲ႔.. “ကိုကို ဒီေန႔ အရက္ေတြေသာက္လာတယ္မို႔လား” “နဲနဲေလးပါကြယ္” “ေနာက္ဆိုရင္ လုံးဝမေသာက္ရဘူးေနာ္” “အင္းပါမိန္းမရဲ့” “ေသနာႀကီး ဆင္းေတာ့” “အေမနိုးလိမ့္မယ္” “က်ဳပ္က အရက္သမားဆိုသိပ္မုန္းတယ္ေတာ့” ....................................................................................................................................၏ ဤပုံျပင္၌ပါဝင္ေသာ..ကိုဘိုသန္း၊မေဆး၊ကိုေက်ာ္ႀကီး ႏွင့္ ငတာ တို႔မွာ မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကိုမွ ရည္ရြယ္၍ ေရးသားျခင္းမဟုတ္ပါ။ တိုက္ဆိုင္ပါက နားလည္ခြင့္လႊတ္ၾကဘို႔ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ creditမူရင္းေရးသားသူ
