႐ူးသြပ္တမ္းတဆဲပါ

ေဒါနေတာင္ေၾကာ တေနရာ။ေတာနက္နက္ထဲ လူတစု ခရီးႏွင္ေနသည္။ အစိမ္းပုတ္ေရာင္ ပုံဖ်က္ေျပာက္ၾကား ယူနီေဖါင္းဝတ္ လူတစုသည္ ေျခသံလုံလုံန႔ ဲ ခရီးႏွင္ေနသည္။ ေခတ္မွီလူသတ္လက္နက္ေတ ြ ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ သူတို႔သည္ အေလ့အက်င့္ရွိထားတ့ ဲ လူေတြမွန္းသိသာလွသည္။သူတို႔ကိုယ္ေတြအေပၚ ဝန္စည္စလည္ တန္ဆာပလာေတ ြ အမ်ားႀကီး ခ်ိန္ဆြဲပါရွိေနေပမ့ ဲ အသံဗလံ ဘာမွ မၾကားရဘ ဲတိတ္တဆိတ္ ခ်ီတက္ေနတာ။ စိမ္းစိုေနတ့ ဲ သစ္ပင္ျခဳံႏြယ္ေတြၾကားထဲ ေတာတိုးေနၾကသည္။ သူတို႔မွာ အားမာန္ေတြအျပည့္န႔။ဲ က်င့္သားရေနေသာ သူတို႔သည္ ေမာပန္းပုံ မေပါက္။ ေနမဝင္ခင္ ၾကာအင္းရြာကို ေရာက္ဖို႔ တေတာင္ဆင္း တေတာင္တက္န႔ ဲ သြားေနတာ။သူတို႔ တခ်က္မွ မနားေသး။



လုပ္ခ်င္တာကို မရမက လုပ္တတ္ေသာ လိုခ်င္တာကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ယူတတ္ေသာဖိုးက်ားသည္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ တပည့္တပန္းေတြန႔ ဲ ဂ်င္းနီကို ေတ့ဖြ ို႔ ခရီးၾကမ္းႏွင္ေနသည္။ဂ်င္းနီကို ေတ့ခြ ်င္ေဇာန႔ ဲ ေတာင္ကိုေက်ာ္ ေတာကို တိုးေနသည္။ ဂ်င္းနီ ၿမိဳ႕က ျပန္ေရာက္ေနသည္လို႔ သတင္းၾကားလို႔ေရာက္ရာေနရာက သူရွိေနတ့ ဲ ၾကာအင္းရြာကို ဖိုးက်ား သြားေနတာ။ ဖိုးက်ား။ လူန႔ ဲ နံမည္န႔ ဲ လိုကသ္ ည္လို႔ လူေတ ြ ေျပာၾကသည္။ က်ားရဲတေကာင္န႔ ဲ တူေသာ ဖိုးက်ား။ ေဒါနေတာင္ေျခတဝိုက္က ရြာေတြမွာ ဖိုးက်ားကို မသိသူ မၾကားဖူးသူ မရွိဘူး။ ေသာင္းရင္းျမစ္ စီးဆင္းရာ ဒီနယ္ေျမသည္ ဖိုးက်ား စိုးမိုးေနေသာ မင္းမူေနေသာ ေနရာမ်ား။ ဖိုးက်ားက နံမည္ႀကီး။ ကာနယ္ဖိုးက်ား ဆိုရင္ ဒီနယ္တဝိုက္မွာ ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ေအာင္ လန႔္ၾကလို႔။ မ်က္ေမွာင္ၾကဳံ႕ထားတ့ ဲ စူးရွေသာ သူ႔မ်က္လုံးအစုံ၊ တင္းမာတ့မဲ ်က္ႏွာထားန႔ ဲ အံႀကိတ္ထားတ့ ဲ သူတို႔ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ကို လန႔္ၾကလို႔ ဘယ္သူမွ နားခ်င္သည္ မဟရဲ။ ေရွ႕ဆုံးက ပိုြင့္အျဖစ္ ေမာရွည္သည္ အမ္၁၆ ေျခမႈန္းေရး ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ကို ေရွ႕ကို အသင့္အေနအထားန႔ ဲ ခ်ိန္ရြယ္ရင္း ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲန႔ ဲ လွမ္းေနသည္။



သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးေတ ြ ရႊဲေနသည္။ နဖူးက ေခၽြးစီးေၾကာင္းေတြ မ်က္ႏွာေပၚ က်ေနသည္။ ေမာရွည္သည္ တိုက္ပြဲအေတ့အြ ၾကဳံမ်ားေသာ စစ္သားတေယာက္ ျဖစ္သည္။ ဖိုးက်ားရဲ့ လူယုံ၊ လူရင္း ျဖစ္သည္။ ဖိုးက်ား ေသဆိုေသ၊ ဖိုးက်ား ရွင္ဆိုရွင္မယ့္ လူ။ ေမာရွည္ရဲ့ ေနာက္က ဘိုြက္က ကပ္ရက္။ ဘိုြက္သည္ အာရ္ပီဂ်ီ ငွက္ေပ်ာဖူးေလာင္ျခာႀကီးကို ပုခုံးထက္ထမ္းထားရင္း ေမာရွည္ကို အမွီလိုက္ေနသည္။ ဘိုြက္သည္ ေမာရွည္လိုဘ ဲ အားကိုးရတ့ ဲ ရဲရဲေတာက္ ဖိုက္တာတေယာက္ပဲ။ သူတို႔ရဲ့ေနာက္မွာ ဖိုးက်ားသည္ ဒသမ ၇ ၆၂ ႐ုရွားနိုင္ငံလုပ္ ေအေက ၄၇ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ကို ပုခုံးထက္မွာ ေျပာင္းေအာက္ဆိုက္ လြယ္ထားရင္း ပါလာသည္။ ဖိုးက်ားသည္ ဂ်င္းနီကို သတိရျမင္ေယာင္ၿပီး ဂ်င္းနီအေၾကာင္း စဥ္းစားကာ ေတာတိုးေနေပမ့ ဲ သူ႔မ်က္စိ၊ နားက လ်င္သည္။ သူ႔ႏွာေခါင္းက အနံ့ခံေကာင္းသည္။ ေတာတြင္း အေတြ႕အၾကဳံမ်ားေနေသာ တိုက္ပြဲမ်ားစြာန႔ ဲ ရင္ဆိုင္ၿပီးခ့ေဲ သာ လက္နက္ကိုင္ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္မို႔ သတိအျမဲရွိသည္။ အမႈမ့အဲ မွတ္မ့ ဲ ဘယ္ေတာ့မွ မေန။ နင္းမိုင္း၊ တိုက္မိုင္းေတ ြ မထိရေလေအာင္ အျမဲသတိေပးသည္။ ၀ါရင့္ေနေတာ့ ဘယ္ေနရာေတြက အႏၲရာယ္ရွိနိုင္လ ဲ သူသိသည္။ ျခဳံခိုတိုက္နိုင္တ့ ဲ “သတ္ကြင္း”ေတကြ ို ႀကိဳသိသည္။ သူ႔လူေတြကို သတိေပးသည္။ လက္န႔ ဲ အခ်က္ျပ၊ အခ်က္ေပးေလ့ရွိသည္။ သူ႔ေနာက္မွာ ရွန္စုံ၊ ဂ်ိဳးဂ်ိဳး၊ ပီဖိုး၊ လူးသာ၊ ကလင္တန္န႔ ဲ လင္ကြန္းတို႔ ကပ္ရက္ပါလာသည္။



ရွန္စုံသည္ ဖိုးက်ားရဲ့ လက္ေထာက္ ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းလဲျဖစ္၊ အႀကံေပးလ ဲ ဟုတ္သည္။ ရွန္စုံသည္ အရပ္မျမင့္ေပမ့ ဲ ဗလေတာင့္သည္။ ဂင္တိုသည္လို႔ လူေတြက ေျပာသည္။ ရွန္စုံသည္ အားသန္သည္။ အမ္ ၁၆ ေမာင္းျပန္ကို လက္တဖက္ထဲန႔ ဲ ကိုင္ပစ္နိုင္သည္။ ယခုလဲ အမ္ရ၉ ေရာ့ကက္ဗုံးသီးေတြ အမ်ားႀကီးကို သူ႔ကိုယ္မွာ စလြယ္သိုင္း လြယ္ပိုးလာသည္။ သူ႔အဖြဲ႕မွာ ရွန္စုံက ေလာင္ျခာပစ္သမား။ ရွန္စုံ ေလာင္ျခာ ပစ္ရင္ လိုတ့ ဲ ပစ္မွတ္ကို တန္းထိသည္လို႔ သူတို႔ လူစုေတြၾကား နံမည္ႀကီးသည္။ သူခိုင္းရင္ ဆင္ေျခမတက္ဘဲ အကုန္လုပ္ေသာ တပည့္မို႔ ဖိုးက်ား အားကိုးေသာသူ ျဖစ္သည္။ သူ႔လူေတြက သူ ဒါဆို ဒါဘဲ။ သူ႔ကို ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရသည္။ ဂ်င္းနီကို ငါသြားေတ့မြ ယ္လို႔ ခပ္တိုးတိုးေျပာၿပီး ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲန႔ ဲ စထြက္လိုက္တာန႔ ဲ ရွန္စုံန႔ ဲ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတ ြ လက္နက္အျပည့္အစုံန႔ ဲ သူ႔ကို ၿခံရံကာ ခ်ီတက္ခရီးႏွင္ေနၿပီ။



ဂ်င္းနီသည္ တကယ္လွတ့ေဲ ကာင္မေလး။ ကို ယ့္ငါးခ်ဥ္မို႔ ကိုယ္ခ်ဥ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဂ်င္းနီသည္ ၾကာအင္းရြာက အေခ်ာဆုံး အလွဆုံးေလး ျဖစ္သည္။ ဂ်င္းနီသည္ နယ္စြန္းနယ္ဖ်ားက ေကာင္မေလး ျဖစ္ေပမ့ ဲ ေခတ္မွီ ေခတ္ဆန္သည္။ ဂ်င္းနီရဲ့အလွက အေနာက္တိုင္းဆန္သည္။ ဂ်င္းနီကို ဖိုးက်ား အရမ္းႀကိဳက္သည္။ ဂ်င္းနီက ဖိုးက်ားကို လက္နက္ကိုင္ မျဖစ္ခင္က ႀကိဳက္သလိုလို ရွိခ့သဲ ည္။ ဖိုးက်ား လက္နက္ကိုင္ ျဖစ္လာေတာ့ ဂ်င္းနီက မျဖစ္နိုင္ပါဘူးလို႔ ေျပာသည္။ ဖိုးက်ား အရမ္းေဆြးသြားသည္။ ဂ်င္းနီက သူ႔ကို လိုခ်င္ရင္ လက္နက္ကိုင္ ဘဝကို စြန႔္ခြာရမည္လို႔ ေျပာသည္။ ဖိုးက်ားအေနန႔ ဲ လက္နက္ကိုင္ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္မို႔ ဒီလိုေျပာတာကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဂ်င္းနီမို႔သာ သူ သည္းခံတာ။ တျခားလူတေယာက္ေယာက္သာ သူ႔ကို လက္နက္ကိုင္ဘဝကို စြန႔္ခြာရမည္လို႔ ေျပာခ့ရဲ င္ မလြယ္ဘူး။ ဂ်င္းနီ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့ ဖိုးက်ား အရမ္းေဆြး သြားသည္။ သူေတာထ ဲ ေရာက္တာ ဂ်င္းနီ မရွိေတာ့လို႔ ဆိုၿပီး မေျပာခ်င္ေပမ့ ဲ ဂ်င္းနီ ရန္ကုန္ေရာက္ေနခ်ိန္ ဟိုဖက္ရြာက အယ္ေစးတို႔န႔ ဲ ဖိုးက်ား ေပါင္းမိသည္။ အေယ္ စးန႔ ဲ မူးသာတို႔န႔ ဲ တြဲမိေနတုံး တရက္ ရြာကို ဂ်င္းနီ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ဂ်င္းနီ ျပန္ေရာက္တ့အဲ ေၾကာင္း ၾကားလို႔ ဖိုးက်ားလ ဲ ဂ်င္းနီကို သြားေတ့သြ ည္။ ဂ်င္းနီရဲ့ အေမက ဖိုးက်ား လာတာကို မႀကိဳက္ဘူး။ ေၾကာက္လို႔သာ မေျပာရဲတာ။ ဖိုးက်ားက မိုက္ကန္းကန္းေကာင္ဆိုတာ ၾကာအင္းရြာႀကီးက လူေတြ ေကာင္းေကာင္း သိၾကသည္။ ဂ်င္းနီ အရင္ကန႔ ဲ မတူဘ ဲ အရမ္းလွလာသည္။



ဆံပင္နက္ေျပာင္ေျပာင္၊ မ်က္လုံးဝိုင္းစက္စက္၊ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေလးန႔ ဲ အသားျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ဂ်င္းနီသည္ သူ႔အေဖဖက္က ကုလားကျပားမို႔လား မသိ၊ ႏွာတန္ေပၚသည္။ ပန္းႏုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးေတြက ဖူးဖူးေလး စုစုေလးေတြ။ ကိုယ္လုံးက သြယ္လ်ေပမ့ ဲ မို႔လုံးေနတ့ ဲ ရင္ႏွစ္မႊာက ဒီႏွစ္ထဲက်မွ ပိုသိသာ ႀကီးထြားလာသလိုဘဲ။ ခါးေလးက ေသးက်ဥ္သေလာက္ ခါးေအာက္က တင္သားေတြက ျပည့္ၿဖိဳးစြင့္ကားေနၾကသည္။ ဂ်င္းနီသည္ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား အင္ၾကင္းရြာက ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ယုံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဂ်င္းနီသည္ ဖိုးက်ား မ်က္လုံးေတြထဲမွာ တကမၻာလုံးက မိန္းမေခ်ာေတ ြ အားလုံးထက္ လွေနသည္။ ဂ်င္းနီရဲ့တကိုယ္လုံးမွာ အစိတ္အပိုင္းအားလုံးက လွေနသည္လို႔ သူထင္သည္။ မ်က္ခုံး၊ မ်က္လုံး၊ ႏွာတံ၊ ႏႈတ္ခမ္း၊ ေမးစိ၊ ဆံပင္၊ လည္တိုင္။ အားလုံး အားလုံး လွေနသည္။ လမ္းေလၽွာက္သြားရင္ ထမိန္ကို တိုတိုေလး ဝတ္ေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ေျခသလုံး ျဖဴဆြတ္ဆြတ္ေလးေတြကို ေတ့ေြ နရသည္။ ေျခသလုံးေလးေတြလ ဲ လွတာဘဲ။ တင္ေတြက သိပ္မႀကီးလွေပမ့ ဲ ေသးလြန္းတ့ ဲ ခါးသိမ္ေလးေၾကာင့္ ေပၚလြင္ေနသည္။ ဂ်င္းနီကို သူ “ယုန္ျဖဴေလး” လို႔ အျမဲေခၚသည္။ အသားျဖဴဆြတ္လြန္းၿပီး ႏုဖတ္ေခ်ာလွလြန္းလို႔ ခ်စ္စနိုး ေခၚတာ။ ဂ်င္းနီရဲ့ ကိုယ္လုံးေလးသည္ အခ်ိဳးက်လြန္းလို႔ ဂ်င္းနီကိုသာ အဝတ္အစား မပါဘ ဲ ေတ့ရြ ရင္ သူ ႏွလုံး ႐ုတ္တရက္ ရပ္ဆိုင္းၿပီး လဲက်ေသဆုံး သြားေလမလားလို႔ ဖိုးက်ား စဥ္းစားမိသည္။ ဒီလို စဥ္းစားမိၿပီး သူ႔ဖါသာလ ဲ အျပစ္တင္မိလို႔ မဆုံးဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ငါ ဂ်င္းနီကို ဒီလို မွန္းဆ ေတြးမိသလ ဲ ဆိုၿပီး။ ငါ ဂ်င္းနီကို ေမတၱာစစ္န႔ ဲ ခ်စ္တာ၊ အဲလို ညစ္ညမ္းတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတြ မေတြးသင့္ဘူး ဆိုၿပီး ဂ်င္းနီကို ဝတ္လစ္စလစ္ အေနအထားန႔ ဲ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္မိတာကို သူ႔ေခါင္းထဲကေန ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။



ဒီေလာက္လွတ့ ဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမေလးကို တျခားေယာက်္ား တေယာက္ေယာက္ ႀကိဳက္သြားမွာ စိတ္ပူလာသည္။ သူမ်ားလက္ထဲသာ ပါသြားရင္ ဆိုတ့ ဲ အေတြးန႔တဲ င္ ဖိုးက်ား ရင္ေတ ြ ပူလာသည္။ ဂ်င္းနီက သူ႔ကို တအားခင္သည္။ အေမ မႀကိဳက္လ ဲ သူန႔ ဲ ေတ့သြ ည္။ ဂ်င္းနီက အယ္ေစးတို႔န႔ ဲ ေပါင္းတာကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဖိုးက်ားရယ္ ေအးေအးေဆးေဆး ပညာသင္ပါဟယ္ နိုင္ငံေရးေတ ြ ဘာေတြမွာ မပါပါန႔လဲ ို႔ တားသည္။ ဖိုးက်ားလ ဲ “ဂ်င္းနီ ဒါေတ ြ ေဘးခ်ိတ္ထားစမ္းဟာ အေရးႀကီးတာ နင္ သြားေနတာ ၾကာလြန္းလို႔ ငါ တအားလြမ္းေနတာဟ နင္ေရာ မလြမ္းဘူးလား ဒါအရင္ေျပာ” လို႔ ဂ်င္းနီ လက္ေမာင္းေလးေတြကု ိ ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ဂ်င္းနီက ရွက္သလို မ်က္ႏွာေလး ရဲသြားၿပီး သူ႔လက္ေတြကို ဖယ္ခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ ဖိုးက်ားရဲ့ သန္မာတ့လဲ က္ေတြက ျပဳတ္တူႀကီးေတြလိုဘ ဲ ခိုင္မာျမဲၿမံေနလို႔ ဂ်င္းနီ ႐ုန္းထြက္လို႔မရဘူး။ ဖယ္ခ်လို႔မရဘူး။ ဂ်င္းနီရဲ့ လက္ေမာင္းသားေတြက အိစက္ေနသည္။ ဖိုးက်ား အရမ္းအသဲယားလာသည္။ ဒီအထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ဂ်င္းနီကို ျပန္မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ ဂ်င္းနီရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြကလဲ ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေလးေတြလို ေဖါင္းေဖါင္းအိအိေလးေတြ။ သူ တအား စုပ္နမ္းပစ္ခ်င္လာသည္။ “ေျပာေလ ဂ်င္းနီ နင္ေကာ လြမ္းလား” “သိဘူးေလ” “ဟာနင္ကလဲ” “နင္ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ရီးစား ထားလိုက္ၿပီလား” “ဟာ ဖိုးက်ား နင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ငါ မထားပါဘူး” “ဟင္း ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဂ်င္းနီရယ္” “ဘာလဲ နင္က ငါ ရီးစားရသြားမွာကို စိတ္ပူေနတာလား ဟင္ ဖိုးက်ား” “အင္း စိတ္ပူတယ္ အရမ္း” “နင္ေကာ ဒီမွာ ဘယ္ရြာက ေကာင္မေတြန ဲ ျဖစ္ေသးလ”ဲ “ဟာ နင္ ဘာေတ ြ လာေမးေနတာလ”ဲ “နင့္ကို ေကာင္မေတြ သေဘာက်ၾကတာ ငါသိတယ္” “ငါ ဘယ္ေကာင္မမွ သေဘာမက်ပါဘူး ငါသေဘာက်ေနတာ ရွိၿပီးေနၿပီဘဲ” “ဟင္ ဘယ္သူလဲ နင္ ဘယ္သူ႔ကို သေဘာက်ေနတာလဲဟင္” ဖိုးက်ားက တဟားဟား ရယ္ေမာလိုက္သည္။



နင္ သိခ်င္လား ဂ်င္းနီအင္း ဘယ္သူလဲ ဘယ္ကလဲငါ အရမ္းခ်စ္ေနတာ နင္နင္ေလ ဂ်င္းနီ နင့္ကို ငါ သိပ္ခ်စ္ေနတာ” “အို” ဖိုးက်ားက ဂ်င္းနီကို တအားဖက္လိုက္သည္။ ရင္ဘတ္ခ်င္း ကပ္မိသြားသည္။ ဂ်င္းနီရဲ့ ရင္သားတင္းတင္းလုံးလုံးေတြက အိေနသည္။ ထိေနသည္။ ဒီအေတြ႕ထိေၾကာင့္ ဖိုးက်ားရဲ့စိတ္ေတြ ဒိုင္းကနဲ ထႂကြလာသည္။ “လႊတ္ပါဟာ” “မလႊတ္ဘူး ငါနင့က္ ို သိပ္ခ်စ္တယ္” “ငါ ရွက္တယ္ဟာ” “နင္ ငါ့ကို ခ်စ္လား ေျပာ” “ဖိုးက်ားရယ္ နင္က တအားၾကမ္းတာဘဲ အသက္ရႈလို႔ေတာင္ မရေတာ့ဘူး” “ဒါဆို ေၿဖ ခ်စ္လား” ဂ်င္းနီလဲ မ်က္ႏွာေလး ရဲတြတ္ေနၿပီး “ငါ စဥ္းစားပါရေစအုံး” လို႔ ေခါင္းေလးငုံ႔ၿပီး ေျဖသည္။ “ဟာ ငါ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေစာင့္ရမွာလဲဟာ” ဂ်င္းနီရဲ့ လက္ေမာင္းေတြကို သူ ဆုပ္ကိုင္ျပန္သည္။ “အို ေဟ့ မၾကမ္းန႔ေဲ လ” ဂ်င္းနီ မ်က္ႏွာေလး နီရဲေနသည္။ ဂ်င္းနီသည္ သူ႔ကို အေျဖမေပးခင္ သူသည္ လက္နက္ကိုင္တေယာက္ ျဖစ္လာသည္။ ေစာေစာက အေျဖေပးခ်င္ေနေသာ ဂ်င္းနီသည္ သူ႔ကို ေရွာင္ေနေတာ့သည္။ ဖိုးက်ား ဂ်င္းနီကို စြဲလမ္းတမ္းတစိတ္န႔ ဲ ဂ်င္းနီ ရွိတ့ ဲ ၾကာအင္းရြာကို အေၾကာင္းရွာၿပီး သြားသည္။ ဂ်င္းနီရဲ့ မိဘေတြက ဖိုးက်ားန႔ ဲ သေဘာမတူလို႔ ဂ်င္းနီကို ၿမိဳ႕မွာဘ ဲ ေက်ာင္းတက္ေစသည္။ ဖိုးက်ားသည္ ဒီကိစၥကို မေက်နပ္။ ဂ်င္းနီန႔ ဲ ေႂတြ႕ပီး သူခ်စ္တ့အဲ ေၾကာင္း ထပ္ေျပာခ်င္ေနေသးသည္။ သူ႔ကို ျပန္ခ်စ္ဖို႔လ ဲ ေျပာခ်င္ေနသည္။ သူ႔အေနန႔ကဲ လက္နက္ကိုင္ဘဝကို သေဘာက်လို႔ အရမ္းႀကိဳးစားခ့လဲ ို႔ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဂ်င္းနီက လက္နက္ကိုင္ဘဝကို စြန႔္ခိုင္းေနသည္။ သူတို႔ ေလၽွာက္ေနတာက ဆန႔္က်င္ဘက္ အရပ္ေတြကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ေလၽွာက္ေနတာ။ ေမာရွည္ အေရွ႕ကေန လက္သီးဆုတ္ကို ေထာင္ျပေနလို႔ ဖိုးက်ား အေတြးေတြ ျဗဳံးကနဲ ရပ္တန႔္သြားသည္။ သူလဲ လက္သီးဆုတ္ခါ ေနာက္လူေတြကို ေထာင္ျပလိုက္သည္။ ရပ္ခိုင္းတာ။ သူ႔အေနာက္က ဂ်ိဳးဂ်ိဳးတို႔၊ ကလင္တန္တို႔ မုဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ကာ လက္နက္ေတြကို အဆင္သင့္ ခ်ိန္ရြယ္ရင္း အမိန႔္ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။



သူ႔ေဘးက ရွန္စုံက “ကာနယ္ ၾကာအင္းရြာ ေရာက္ေတာ့မယ္” လို႔ သူ႔ကို ေျပာေသာအခါ ဖိုးက်ားလဲ ေမာရွည္ကို ရြာနားကို ခ်ဥ္းကပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ၾကာအင္းရြာသည္ ေက်းရြာ ကာကြယ္ေရးေတြ ရွိသည္။ ရြာထိပ္ကင္းတဲကို သူတို႔လာေၾကာင္း ေမာရွည္ သြားေျပာမည္။ အိုေကသည္လို႔ ေမာရွည္ အခ်က္ျပမွ သူတို႔ ရြာနားကို ကပ္မည္။ ဝင္မည္။ ၾကာအင္းရြာႀကီးက ရြာဆိုေပမ့ ဲ တဖက္နိုင္ငံန႔ ဲ ကပ္ေနတာေၾကာင့္ ညဘက္ဆို မီးထိန္ထိ္န္လင္းေသာ ရြာႀကီး ျဖစ္သည္။ စကူတာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးေတ ြ တဘူးဘူးန႔၊ဲ တီဗီန႔၊ဲ ေရခဲေသတၱာန႔ ဲ ရြာျဖစ္သည္။ ဂ်င္းနီရဲ့ မိဘေတြက ကုန္သည္မ်ား ျဖစ္ၿပီး ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္လို႔ သမီးေလးကို ရန္ကုန္ေက်ာင္းမွာ ထားနိုင္သည္။ တဖက္နိုင္ငံန႔ ဲ ကုန္ကူးစီးပြားရွာေနသူမ်ားမို႔ ဒီနယ္ေျမက ဖိုးက်ားတို႔ဂိတ္ေတြကို ျဖတ္သန္းေနရလို႔ ဖိုးက်ားတို႔န႔ ဲ အဆင္ေျပေအာင္ ေနေနရသူေတြလည္း ျဖစ္သည္။ ဂိတ္ေၾကး အခြန္ ဘယ္ေလာက္ေပးေပး လက္နက္ကိုင္ေတြန႔ ဲ အဆင္မေျပရင္ တခုခု ထစ္ေငါ့နိုင္သည္။ လုပ္ငန္းမွာ ေႏွာင့္ေႏွးနိုင္သည္။ ၾကာအင္းရြာသူႀကီးက ဦးေဂ်ာ္နီ။ ဖိုးက်ားတို႔ကို ေရေရလည္လည္ ေလးစားတ့ ဲ သူႀကီး။ ဒီနယ္တဝိုက္မွာက ကာနယ္ဖိုးက်ား ဆိုရင္ ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ၾကရသည္ မဟုတ္လား။ ဖိုးက်ားကို ဘယ္သူမွ မဆန႔္က်င္ရဲ။ ဖိုးက်ား ဘာလိုလို သြားျဖဲျပကာ လုပ္ေပးေနတ့ ဲ သူ ျဖစ္သည္။ ဖိုးက်ား ဘာလိုလို ေပးမည့္သူ။ ၾကာအင္းထဲကို ဖိုးက်ား ဝင္လာသည္။ ေစာေစာက သီခ်င္းသံ ဆူညံေနတာေတ ြ တိတ္သြားသည္။ စကူတာသံေတြလ ဲ တိတ္သြားသည္။ ဖိုးက်ားရဲ့ တန္ခိုးအရွိန္အဝါက ႀကီးသည္။ ရြာႀကီးတခုလုံး ၿငိမ္သြားသည္။ တုတ္တုတ္မလႈပ္။ ဘာသံမွ မၾကားေတာ့။ သူႀကီးအိမ္ဝိုင္းထဲကို ေမာရွည္န႔ ဲ ဘိုြက္ ဝင္လာသည္။ ခါတိုင္း စြာက်ယ္တတ္ေသာ သူႀကီးအိမ္က ေခြးမ်ား အၿမီးကုတ္ၿပီး ေခ်ာင္တခုမွာ ကုတ္ေနၾကသည္။ ေခြးမ်ားေတာင္ ေအေက ၄၇ ရိုင္ဖယ္ရဲ့တန္ခိုးကို သိသည္။ တေကာင္မွ မေဟာင္ေတာ့။ “ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း” “သူႀကီး သူႀကီး ဦးေဂ်ာ္နီ” ေမာရွည္က သူႀကီးအိမ္တံခါးကို ထုသည္။ ေအာ္ေခၚသည္။ တံခါးပြင့္လာသည္။



ဟာ ေမဂ်ာ ႂကြပါ ႂကြပါ အိမ္ထဲႂကြပါ ဘာလုပ္ေပးရမလ ဲ ေမဂ်ာ” ေမာရွည္ မ်က္ႏွာက တင္းမာေနသည္။ “ထြတ္ သူႀကီး က်ဳပ္ ေမဂ်ာမဟုတ္ဘူး မဖါးန႔ ဲ ပုံမွန္ဆက္ဆံ၊ ပါးရိုကခ္ ံရမယ္” ေမာရွည္ ေဟာက္သည္။ “ေဆာရီး ေဆာရီး ဘာမ်ား လိုလဲ အမိန႔္ရွိပါ” “ကာနယ္ လာတယ္ ေကာင္မေလးန႔ ဲ လာေတ့တြ ာ သူႀကီး ေကာင္မေလးကို လူလႊတ္ေခၚစမ္း၊ ကာနယ္ ေတ့ခြ ်င္တယ္” “ဟုတ္ ဟုတ္” ဂ်င္းနီန႔ ဲ ဖိုးက်ား သံယာဇဥ္ ရွိတယ္ ဆိုတာ သူႀကီး သိသည္။ သူႀကီး ကိုယ္တိုင္ ဂ်င္းနီကို ေခၚဖို႔ ေျပးထြက္သြားသည္။ သူႀကီးကေတာ္က အရက္ပုလင္း၊ အၿမီး ခ်က္ခ်င္း ေျပးျပင္ဆင္သည္။ သူႀကီးရဲ့ ၿခံဝိုင္းထဲမွာ က်ည္ဆံခါးပတ္ေတြ ကိုယ္မွာ စလြယ္သိုင္း ပတ္ထားတ့ ဲ ကလင္တန္သည္ စက္လတ္ႀကီး ပိုက္ၿပီး ေနရာယူထားေနသည္။ ဘိုြက္ကလဲ ငွက္ေပ်ာဖူး အာရ္ပီဂ်ီေလာင္ျခာႀကီး ပုခုံးေပၚထမ္းကာ သူႀကီးအိမ္ ေလွခါးရင္းမွာ ရပ္ေနသည္။ လာၿပီ။ ဖိုးက်ားသည္ ရွန္စုံန႔အဲ တူ ၿခံထ ဲ ေလၽွာက္ဝင္လာသည္။ သူႀကီးကေတာ္က ျပာျပာသလ ဲ အိမ္ထဲကို ဖိတ္ေခၚသည္။ “ကာနယ္ ဘာေသာက္ပါမလ”ဲ “ဘာရွိလဲ” “ဝစ္စကီ၊ ရမ္၊ ေကာ့ညက္ အစုံရွိပါတယ္ရွင့္ ၾကက္လဲ ေၾကာ္ခိုင္းထားပါတယ္” “ဘီယာ ရွိလား” “ရွိ ရွိပါတယ္ ကာနယ္” “ယခူ ့ ဲ ဒါန႔ ဲ ခင္ဗ်ားနံမည္ ဘယ္သူ” “ေအဒါ ပါ ကာနယ္” “ဂ်င္းနီ ေရာက္လာရင္ အိမ္ေပၚမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေစန႔”ဲ “ဟုတ္ ကာနယ္” ဖိုးက်ား ခရီးၾကမ္းႏွင္ခ့လဲ ို႔ ပင္ပမ္းေနသည္။ သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို ဧည့္ခန္းကစားပြဲေပၚ တင္ကာ မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ထားေနသည္။ ေျခသံၾကားလို႔ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္သည္။ ဆံပင္တိုတိုန႔ ဲ ေကာင္မေလး တေယာက္ ဘီယာပုလင္းန႔ ဲ အၿမီးေတ ြ လာခ်တာ။ “ေဟ့ နင့္နံမည္ ဘယ္သူလဲ” “ေအာကစ္” “သူႀကီးရဲ့ သမီးလား” “ဟုတ္” “နင့္အသက္ က” “၁၈ ပါ” ခါးေလးနဲန ဲ တုတ္သလိုရွိေပမ့ ဲ တင္လုံးလုံးေလးန႔ ဲ ေပါင္တန္ရွည္ရွည္န႔ ဲ ေကာင္မေလးကို သူ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး ၾကည့္ေနဆ ဲ တပည့္ေက်ာ္ ရွန္စုံက အိမ္ျပဴတင္းေပါက္ကေန ၿခံေပါက္ဝကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး “ဂ်င္းနီ လာၿပီ” လို႔ သတင္းပို႔လို႔ ေလွခါးထိပ္ကေန ႀကိဳေနလိုက္သည္။ ဂ်င္းနီ ေလွခါးကေန တက္လာသည္။ “ဖိုးက်ား” “ဂ်င္းနီ” “ၾကည့္စမ္း ဖိုးက်ားရယ္ တကယ့္လူၾကမ္းႀကီးဘ ဲ ပါးသိုင္းေမြးေတြန႔ ဲ ဖိုးက်ားကို ဂ်င္းနီ ဒီလို လက္နက္ကိုင္တေယာက္ အေနန႔ ဲ ျပန္ေတ့ရြ တာ အရမ္းဝမ္းနည္းတာပ”ဲ ဖိုးက်ား မ်က္ႏွာ တင္းမာသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းဘဲ သူ႔မ်က္ႏွာ ျပန္ေပ်ာ့ေျပာင္းသြားသည္။ တျခားလူ တေယာက္ေယာက္သာ သူ႔ကို ဆန႔္က်င္တာေတ ြ လာေျပာရင္ နာသြားမယ္။ အခု ေျပာေနတာက သူအရမ္းခ်စ္ေနတ့ ဲ သူမို႔။ ဂ်င္းနီ အေခ်ာေလး။



ဟယ္ ၾကည့္စမ္း ဗုံးသီးေတြ ရင္ဘတ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားလိုက္တာ ေၾကာက္စရာႀကီး ထေပါက္လိုက္မွျဖင့္” သံပုရာသီးဗုံးလို႔ သူတို႔ ေခၚေသာ လက္ပစ္ဗုံးေတြ။ ဖိုးက်ား သူ႔ခါးမွာပတ္ထားေသာ ေသနတ္အိတ္န႔ ဲ စစ္ခါးပတ္ကို ခၽြတ္ၿပီး စားပြဲေပၚတင္လိုက္သည္။ “ဂ်င္းနီနင္ ဘြဲ႕ရလာၿပီဆို” “ေအး ဖိုးက်ား ဟုတ္တယ္” “နင္ ဘာလုပ္မွာလဲ ဂ်င္းနီ” “ငါ ကေလးေတြကို စာသင္တ့ ဲ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္မွာ” “ဟားဟား ေကာင္းတာေပါ့ ဂ်င္းနီ ငါ နင့္အတြက္ ဝမ္းသာတယ္ ငါေလ နင္ ေက်ာင္းသြားေနတ့ ဲ အခ်ိန္ေတြမွာ နင့္ကို အရမ္း လြမ္းတာဘဲ” ဂ်င္းနီ အိမ္ေပၚေရာက္လာတာန႔ ဲ သူ႔တပည့္ေတႏြ ့ ဲ သူႀကီးမိသားစု အားလုံး အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားၾကသည္။ အိမ္ႀကီးေပၚမွာ သူန႔ ဲ ဂ်င္းနီ ႏွစ္ေယာက္ထဲဘ ဲ ရွိေတာ့သည္။ “ဂ်င္းနီ” “ဟင္ ဖိုးက်ား” “နင့္ကို ေတ့ခြ ်င္လြန္းလို႔ ငါ ေတာ အထပ္ထပ္ ေတာင္အထပ္ထပ္ ေက်ာ္ၿပီး လာခ့ရဲ တာ နင္ ငါ့ကို စကားေကာင္း တလုံးမွ မေျပာေသးဘူး မဆိုင္တာေတြဘဲ ေျပာေနတယ္” “နင့္ကို ဒီလိုပုံန႔ ဲ မေတ့ခြ ်င္တာ အမွန္ဘ ဲ နင့္အတြက္ စိတ္ေတ ြ ပူေနရတယ္ဟာ သတင္းမွာ နင္တို႔န႔ ဲ တိုက္ပြဲေတ ြ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ သတင္းၾကားရင္ ငါေလ ဘုရားရွစ္ခိုးေနရတာ နင္ ေဘးကင္းပါေစ ဆိုၿပီး” “ငါ့ကို နင္ စိတ္ပူလို႔ ငါ ေက်းဇူးတင္တယ္ ဂ်င္းနီ နင္ငါ့ကို သံေယာဇဥ္ေတာ့ ရွိသားဘ ဲ ငါ ေက်နပ္တယ္ လာဒီမွာထိုင္” သူႀကီးရဲ့ ဧည့္ခန္းက ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ၾကသည္။ “ဂ်င္းနီ နင္ တအား လွလာတယ္ဟာ” “နင္ထင္လို႔ပါ အရင္အတိုင္းပါဘဲ ဖိုးက်ား နင္ကေတာ့ တကယ့္ ေတာတြင္းသားႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ” “နင္ ငါ့ကို မႀကိဳက္နိုင္ေတာ့ဘူးလား ဂ်င္းနီ” “နင့္ကို ငါ အေျဖေပးဖို႔ လုပ္ခ့တဲ ာ နင္သိပါတယ္ ဖိုးက်ား” “အခုေတာ့ မေပးနိုင္ေတာ့ဘူး ေပါ့ဟုတ္လား” “ငါ ေျပာၿပီးသားဘ ဲ နင္ လက္နက္ခ်လိုက္တ့ေဲ န႔ ဟာ နင့္ကို ငါ အေျဖေပးတ့ေဲ န႔ဘ ဲ ဖိုးက်ား” “ဟာ” ဖိုးက်ား စိတ္ပ်က္သြားသည္။



လက္နက္ခ်ရမယ္ ဟုတ္လား ထြတ္ နင္ နင္ေျပာရက္လိုက္တာ ဂ်င္းနီရယ္” “စိတ္မဆိုးပါန႔ဟဲ ာ နင့္ကို ေသနတ္ကိုင္တ့ ဲ သူပုန္အလုပ္ မလုပ္ေစခ်င္တာ ငါ့စိတ္ထဲက သေဘာထားအမွန္” “ဂ်င္းနီ ငါတို႔ကို သူပုန္လို႔ မေခၚန႔ ဲ ငါတို႔ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေနတာ သူပုန္မဟုတဘ္ ူး ေတာ္လွန္ေရးသမား” ဖိုးက်ား တိရစၧာန္႐ုံထဲက ေလွာင္အိမ္ထဲက က်ားႀကီးတေကာင္လို ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေလၽွာက္ေနသည္။ ဂ်င္းနီ သည္ ဖိုးက်ားကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ “နင္ငါ့ကို လက္ထပ္ပါဟာ နင့္ကိုငါ ဟိုဖက္ကမ္းမွာ အိမ္ေကာင္းေကာင္းန႔ ဲ ထားမယ္” “ဖိုးက်ား နင္ ဒီလိုဘဝန႔ ဲ ငါ နင့္ကို ယူရင္ ငါ မဆု ိုးမျဖစ္ၿပီး ကေလးေတြန႔ ဲ က်န္ခ့မဲ ွာေနာ နင္ ဒီလက္နက္ကိုင္ဘဝကို စြန႔္လႊတ္လိုက္ပါလားဟာ” “ငါ ဘာလို႔ ေသရမွာလ ဲ ဂ်င္းနီနင္ ေသစကား မေျပာန႔ ဲ တိုက္ပြဲေတ ြ အမ်ားႀကီး တိုက္ခ့လဲ ို႔ နိုင္ခ့လဲ ို႔ ႏွစ္တိုတိုန႔ ဲ ငါ ကာနယ္ ျဖစ္ေနၿပီ ငါ့ကို နင္က ခပ္တုံးတုံးေကာင္လို႔ ထင္ေနလား” “ဖိုးက်ားရယ္ ေအးေအးေဆးေဆး အလုပ္တခုခုေလာက္ နင္န႔ ဲ ငါ လုပ္ကိုင္စားၾကရေအာင္လား လက္နက္ကိုင္ဘဝကို ခ်န္ထားခ့ ဲ ငါ နင့္ကို ယူမယ္” ဖိုးက်ားက ဂ်င္းနီကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ “နင္က မျဖစ္နိုင္တာေတြကို ေျပာေနတာဘ ဲ ဂ်င္းနီ” “အြန္ ေခၽြးေစာ္ နံေဟာင္ေနတာဘဲ ဖိုးက်ား နင္ ေဆုးပင္းလိပ္ေရာ ေသာက္ေနတယ္ ထင္တယ္ ဟြန္း နံလိုက္တာ” ဂ်င္းနီက ဖိုးက်ားကို တြန္းပစ္ၿပီး ေျပာသည္။ “ငါ ေတာထ ဲ ေတာင္ထဲကေန လာတာ ဂ်င္းနီ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့ ငါဟာ စစ္သားတေယာက္” “ငါက နင့္ကို စစ္သား မလုပ္ေစခ်င္ဘူး ဖိုးက်ား” “ဂ်င္းနီ ငါ့ရင္ထဲ မီးေတာက္ေနတယ္ သိလား” “ငါ လိုခ်င္တ့ ဲ ပုံစံကို ေျပာၿပီးသားဘဲေလ နင့္ဖက္က ျပင္စရာေလးေတ ြ ျပင္လိုက္ရင္ အားလုံး အိုေကသြားမွာဘဲ ဖိုးက်ားရယ္” သည္အခိုက္မွာဘဲ ဟိုဖက္ရြာထိပ္ဆီက အတြဲလိုက္ ပစ္ခတ္လိုက္တ့ ဲ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္သံေတ ြ ေပၚထြက္လာသည္။ “ဟိုက္ ဘာလဲ” အသံကေတာ့ အမ္စစ္စတင္း အသံဘဲ။



အစိုးရတပ္ လာတိုက္တာေတာ့ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ အစိုးရတပ္ ဒီနားကို မလာဘူး။ ဘာျဖစ္သလဲ မသိဘူး။ “ရွန္စုံ” ရွန္စုံ ေလွခါးကေန တဒုံးဒုံးန႔ ဲ ေျပးတက္လာသည္။ ဖိုးက်ား ေသနတ္အိတ္န႔ ဲ ခါးပတ္ကို ျပန္ပတ္သည္။ “ဘာျဖစ္လဲ” “မသိေသးဘူး အ့ဖဲ က္မွာ ေမာရွည္တို႔ ကငး္ ပုန္းဝပ္ေနတာဘ”ဲ “အစိုးရ စစ္တပ္လား” “မဟုတ္နိုင္ဘူး ဘာေကာင္ေတြန႔ ဲ ပစ္ကုန္ၾကသလဲေတာ့ မသိဘူး ကာနယ္” ဖိုးက်ား ဂ်င္းနီလက္ကို ဆြဲၿပီး ေလွခါးက ဆင္းသည္။ “ငါ နင့္ကို လိုက္ပို႔မယ္ ဂ်င္းနီ” “မပို႔န႔ေဲ တာ့ ငါ့ဟာငါ ျပန္နိုင္တယ္ နီးနီးေလးဘ ဲ နင္သာ ဂ႐ုစိုက္ဟာ နင္န႔ ဲ ျပန္ေတ့ခြ ်င္ေသးတယ”္ “ေအး ေအးေဆး ျပန္ေတ့မြ ယ္ ဂ်င္းနီ က ဲ သြားေတာ့” “ဖိုးက်ား အစစ သတိရွိ ဂ႐ုစိုက္ေနာ” ဂ်င္းနီရဲ့ လက္ကေလးကို မလႊတ္ခ်င္ဘဲ သူ လႊတ္လိုက္ရသည္။ “ေအးပါ မၾကာခင္ ထပ္ဆုံမယ္” ဖိုးက်ား သူကိုင္လာေသာ ေအေက ၄၇ ေမာင္းျပန္ကို ေမာင္းဆြဲတင္လိုက္ၿပီး သူ႔လူေတႏြ ့အဲ တူ ေသနတ္သံၾကားလိုက္တ့ ဲ ရြာထိပ္ဖက္ဆီကို သူ႔လူေတြန႔ ဲ အတူ သြားသည္။ ဂ်င္းနီ ဖိုးခြားအေမွာင္ထုထ ဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတ့အဲ ထိ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ဂ်င္းနီ မ်က္ရည္ဝဲေနသည္။ ဆူးေတာ၊ ခေရာင္းေတာမွာ ေပ်ာ္ေမ့ေြ နတ့ ဲ ဖိုးက်ားအတြက္ စိတ္ေတ ြ ပူလိုက္ရတာ ရင္ကြဲမတတ္ဘဲ။ ဖိုးက်ား ေဘးဒုကၡ မေတ့ပြ ါေစန႔။ဲ ဘုရားသခင္ ဖိုးက်ားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ ဂ်င္းနီရဲ့ ပါးျပင္မို႔မို႔ မွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြန႔။ဲ ဖိုးက်ား ဂ်င္းနီန႔ ဲ ထပ္မေႂတြ႕ဖစ္ေတာ့။ အဲဒီညက ဂ်င္းနီန႔ ဲ ခဏတာ ေတ့လြ ိုက္ရၿပီး ဂ်င္းနီကို ထပ္ေတ့ခြ ်င္လို႔ သူေရာက္ေနတဲ့ စခန္းကို ေခၚဖို႔ လုပ္ေသးသည္။ မေအာင္ျမင္ခ့ဘဲ ူး။ ဒီတိုင္းဆိုရင္ ဂ်င္းနီန႔ငဲ ါ ေဝးကြာသထက္ ေဝးကြာလာၿပီ ျပန္မွ ေပါင္းဆုံနိုင္ပါေတာ့မလားလို႔ သူ ေတြးမိေနသည္။ ဂ်င္းနီက မၾကာခင္ ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းဆရာမ သြားလုပ္ေတာ့မွာ။ ျမစ္ထဲမွာ ပ့ေဲ ထာင္ေတ ြ တၿဗီးၿဗီးန႔ ဲ ေမာင္းေနသည္။ သူတို႔ရဲ့ အေကာက္ဂိတ္နားမွာ သူ ရပ္ၿပီး ျမစ္ျပင္ကို ေငးေမာေနသည္။



ရွန္စုံန႔လဲ င္ကြန္း သူ႔ေဘးမွာ ပါသည္။ တဖက္ကမ္းကို သြားခ်င္တ့ ဲလူေတြကို ခရီးသြားလက္မွတ္ ထုတ္ေပး အခြန္ေကာက္တ့ ဲ သူတို႔ဂိတ္ေတြကို ႀကီးၾကပ္စစ္ေဆးဖို႔ သူေရာက္ေနတာ။ “ဟင္ ဘာေတ ြ ျဖစ္ေနလ”ဲ အေကာက္ဂိတ္က တာန္က်တ့သဲ ူ႔လက္ေအာက္က တပ္သား ေကာင္ေလးက ေျဖာက္ကနဲ ေသနတ္ေမာင္းတင္လိုက္တာ ေတ့လြ ိုက္လို႔။ ေကာင္ေလးေရွ႕မွာ မိန္းမတေယာက္ ေယာက်္ားတေယာက္ ရပ္ေနသည္။ “ထိုင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္” ေကာင္ေလး အမိန႔္ေပးသံက က်ယ္ေလာင္လွသည္။ ဖိုးက်ား သူတို႔ရွိရာကို ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။ “ေဟ့ ဘာျဖစ္လဲ” ရွန္စုံက လွမ္းေမးသည္။ ဖိုးက်ားကို ျမင္ေတာ့ ကင္းေစာင့္ေကာင္ေလး အေလးျပဳသည္။ “မသကၤာလို႔ စစ္မလို႔” “ဘာမသကၤာတာလ”ဲ “ကုန္သည္ ဆိုေပမ့ ဲ ကုန္သည္န႔ ဲ မတူလို႔ စပိုင္ထင္လို႔” ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတ့ ဲ ေယာက်္ားနဲ႔မိန္းမ တုန္ရီေနသည္။ဖိုးက်ား ေကာင္မရဲ့ တင္ပါးေတြကို သတိထားမိသြားသည္။ ေတာ္ေတာ္ ေတာင့္တာဘဲ။ အံမယ္ ခါးက ေတာ္ေတာ္ေသးတာဘဲ။ ထြာဆိုင္ခါး ဆိုတာမ်ိဳးလား။ မိန္းမကို ထခိုင္းလိုက္သည္။ ႐ုပ္လဲ မဆိုးဘူး။ “နံမည္” “ပယင္းညိဳ ပါ” “မင္း ဘာလုပ္လဲ” “ကုန္သည္ပါ” “ဘာကုန္သည္လဲ ဘာေရာင္းလဲ ဘာဝယ္လဲ” “အတိအက်ရယ္ မရွိပါဘူးရွင့္ ျမတ္မယ္ထင္တာေလး လုပ္တာပါဘဲ လၽွပ္စစ္ပစၥည္းတို႔ အိမ္သုတ္ေဆးတို႔” “ရာဘေဆးေကာ မေရာင္းဘူးလား” “မ မ မေရာင္းပါဘူး” “မညာန႔ေဲ နာ ထ ထစမ္း” မိန္းမ ထရပ္လိုက္သည္။ ႐ုပ္လဲ မဆိုးဘူးဘဲ။ “ျပစမ္း မွတ္ပုံတင္” မိန္းမ တုန္တုန္ရီရီန႔ ဲ ပုခုံးလြယ္အိတ္ထဲက မွတ္ပုံတင္ ထုတ္ျပသည္။ ဟုတ္သည္။ မွတ္ပုံတင္ထဲမွာ ပယင္းညိဳတ့။ဲ “မင္းပုံက နယ္စပ္လာၿပီး ကႏု ္ကူးတ့ရဲ ုပ္မေပါက္ဘူး ဒါေၾကာင့္လ ဲ ဒို႔လူက မသကၤာတာေဟ့ မင္းကေကာ ဘာလ ဲ အစိုးရလူလား” “မ မ မဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္ ကုန္သည္ပါ” ဒီလူကို ဖိုးက်ားလ ဲ မသကၤာဘူး။ “မင္း အဝတ္ေတြ ခၽြတ္လိုက္” “ဟာ မလုပ္ပါန႔ ဲ ဗိုလ္ႀကီးရယ္ မခၽြတ္ပါရေစနဲ႔” ရွန္စုံရဲ့ အမ္ ၁၆ ေမာင္းျပန္က ဒီလူရဲ့ ေခါင္းကို ခ်ိန္ရြယ္ထားလိုက္ၿပီ။ “ပစ္လိုက္ရမလား” “မပစ္ပါန႔ဗဲ ်ာ” “ခၽြတ္” ဒီလူ ေသရမွာေတာ့ ေၾကာက္သား။ သူ႔အဝတ္ေတြကို ခၽြတ္ပစ္ေနသည္။



အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလး က်န္ေတာ့ေသာအခါ ဆက္မခၽြတ္ေတာ့။ ဖိုးက်ားလဲ “ဟိတ္ ခၽြတ္ေလ ဘာခ်န္ထားတာလဲ” ပယင္းညိဳ ဆိုတ့ ဲ မိန္းမလဲ ေဂြးတန္းလန္းန႔ ဲ လူကို မၾကည့္မိေအာင္ တဖက္ကို လွည့္ေနသည္။ “ရွန္စုံ” “ဗ်ား ကာနယ္” “ဒီ့ေကာင့္ ပစၥည္းေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရွာစမ္း ငါ ဒီေစာ္ကို ငါ့တဲထဲ ေခၚသြားၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ရွာမယ္ ႏွိုက္ႏွိုက္ခၽြတ္ခၽြတ္ေပါ့” “ဟုတ္ ကာနယ္” ရွန္စုံက ကိုယ္လုံးတီး ျဖစ္ေနတ့လဲ ူကို ေသနတ္န႔ ဲ ခ်ိန္ကာ ေခၚသြားသည္။ “ေဟ့ ပယင္းညိဳ လာ လိုက္ခ့”ဲ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚကို တက္လာေတာ့ သူေနဖို႔ ယာယီ ေပးထားတ့ ဲ တဲေလးဆီ ေရာက္လာသည္။ သူ႔အေနာက္က ပါလာတ့ ဲ လင္ကြန္းကို ထမင္းသြားစားခိုင္းလိုက္သည္။ “ငါ့တဲနား ဘယ္သူမွ မကပ္ေစန႔” “ရက္စ္ ကာနယ္” ပယင္းညိဳ ဆိုတ့ ဲ မိန္းမကို တဲထ ဲ ေခၚသာြ းသည္။ “ေဟ့ မင္း ေဆးကုန္သည္လား မွန္မွန္ေျပာေနာ္ မလိမ္န႔ ဲ အမွန္ေျပာရင္ ခြင့္လႊတ္မယ္ ညာရင္ သိပ္မုန္းတယ္” “က်မ က်မ ေဆးမေရာင္းပါဘူး တကယ္ဘဲ တျခားကုန္ေတြ သြင္းတာ ျမတ္မလားလို႔ လုပ္ၾကည့္တာပါ ခုေတာင္ ဟိုလူက က်မကို ညာခ်ဖို႔ လုပ္ေနလို႔” “ေဟ ဟုတ္လား ငါကလ ဲ မူးယစ္ေဆး ေရာင္းဝယ္တာဆို သိပ္ဆန႔္က်င္တာ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလ ဲ မိန္းကေလး မင္းန႔ငဲ ါ ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္း ျဖစ္ေနၿပီ” “ကာနယ္ လိုခ်င္တာေပးပါမယ္ရွင္ က်မကို ဒီတခါထဲ ခြင့္လႊတ္ေပးပါေနာ္ ကာနယ္ေနာ္” ပယင္းညိဳသည္ သူ႔ေရွ႕မွာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔ေျခေထာက္ကို ဒူးေခါင္းေလာက္ကေန ဖက္လိုက္ၿပီး ငိုယိုေတာင္းပန္သည္။ “မင္းက ဘာမ်ားေပးမွာလဲ ဟင္းဟင္း” “ကာနယ္ လက္ခံမယ္ ဆိုရင္ က်မမွာ ရွိတာေတ ြ အကုန္ေပးနိုင္ပါတယ္ရွင္” “မင္းမွာက ဘာေတ ြ ရွိလို႔လ”ဲ “က်မ က်မ တကိုယ္လုံးကို ယူပါ ကာနယ္” “အင္း စိတ္ဝင္စားစရာဘ ဲ ငါ မင္းကို မတရားမက်င့္ဘူးေနာ္ မင္းသေဘာန႔ ဲ မင္းေပးခ်င္တာ မဟုတလ္ ား” “ဟုတ္ပါတယ္ ကာနယ္ ကာနယ့္ကို က်မ ေပးနိုင္တာေတ ြ ေပးလို႔ရမလားဟင္” “ဒါေတာ့ မင္းသေဘာဘ ဲ ဟင္းဟင္း” ပယင္းညိဳသည္ သူ႔ေျပာက္ၾကား ယူနီေဖါင္းေဘာင္းဘီ ဂြၾကားေနရာကို ကိုင္လိုက္သည္။ လက္ေခ်ာင္းေတြက ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးလာသည္။



ဖိုးက်ား သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီ။ ပယင္းညိဳ သူ႔ကို ထေအာင္ ဆြေပးေနၿပီ။ တဆင့္တက္ခါ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္ခ်သည္။ လက္ကေလး ေလၽွာကနဲ ေဘာင္းဘီထဲ ဝင္လာသည္။ အိုး ဖြားဖက္ေတာ္တုတ္တုတ္ခဲကို ဆြဲထုတ္သြားၿပီ။ ပယင္းညိဳ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႔အေကာင္ႀကီး ေခါင္းေထာင္ထေနၿပီ။ ပယင္းညိဳရဲ့ လက္န႔ ဲ ထိေတ့ ြ ဆုတ္ကိုင္လိုက္တာန႔ ဲ ဒီေကာင္ႀကီးက ေငါေငါႀကီး ထေနၿပီ။ ေစာ္အနံ့ရရင္ ေခါင္းေထာင္ေထာင္လာသည္။ စားရဖို႔ ေသခ်ာၿပီဆိုရင္ေတာ့ အားမာန္အျပည့္န႔ ဲ တိုက္ခ်င္းပစ္ ဒုံးက်ည္တခုလို မတ္မတ္ေထာင္ေနေရာ။ ပယင္းညိဳသည္ ဒီဖက္မွာ အေတြ႕အၾကဳံရင့္ေနတ့ ဲ ပုံစံရွိသည္။ သူ႔အေကာင္ကို ကိုင္တြယ္ေနတာက ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္းသည္။ ထိပ္ဖူးပိုင္းကို ဖြဖြရြရြေလး ပြတ္ေပးတာ ေတာ္ေတာ္ ခံလို႔ ေကာင္းသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို တခ်က္တခ်က္ ေမာ့ၾကည့္ေသးသည္။ မဆိုးဘူး။ တပ္မက္စရာ မိန္းမတေယာက္ဘဲ။ ဂ်င္းနီလိုေတာ့ ဖိုးက်ားရဲ့ စိတ္ေတြကို ဗရမ္းဗတာ တုန္လႈပ္ေစတ့ ဲ မိန္းမတေယာက္ မဟုတ္ဘူး။ One night stand ေပ်ာ္ပါးဖို႔ေတာ့ မဆိုးဘူး။ ေဟာ ပယင္းညိဳရဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြက အတန္အရင္းကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ဖိုးက်ားကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး “စုတ္ေပးရမလားဟင္” လို႔ ေမးသည္။ ေမးလိုက္တ့အဲ သံက ညဳတုတု အသံ။ “အင္း” လို႔ သူ ေျဖရင္း စုပ္မွာကို ငံ့လင့္ေနသည္။ ပယင္းညိဳက ခ်က္ခ်င္း မစုတ္လိုက္ေသးပဲ သူ႔ေဂြးစိႏွစ္လုံးကို ပြတ္သပ္ေပးေနျပန္သည္။သူ႔ထိပ္ဖူးအေပါက္က ထြက္က်ေနတ့ ဲ ေစးထန္းထန္း အေရၾကည္ေတြကို ပယင္းညိဳ လက္ေခ်ာင္းေတြန႔ ဲ သုတ္ဖယ္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးန႔ ဲ ငုံစုတ္လိုက္သည္။ “အင္း” ပယင္းညိဳရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးထဲ သူ႔လိင္တန္ႀကီး ေရာက္ရွိေနတာ အျပည့္ဘဲ။ “အား ဟား အင္း ဟင္း” ပယင္းညိဳ တကယ္ကၽြမ္းတာဘဲ။



တကယ့္ပုေလြကၽြမ္းက်င္သူ ပုေလြဆရာမေလးပဲ။ လက္တဖက္န႔ ဲ လိင္တန္အရင္းနားကေန ဆုတ္ကိုင္ထားၿပီး လိင္တန္အရင္းထိ ငုံကာငုံကာ စုတ္ေပးေနသည္။ လၽွာကလ ဲ ဟိုထိုးဒီေမႊန႔ ဲ အရမ္း ကစားကလိေပးသည္။ က်န္တ့ ဲ လက္တဖက္က သူ႔တင္ပါးေတြကို ဆုပ္နယ္ေနသည္။ ထိပ္ဖူးဒစ္ၾကားအခ်ိဳင့္ထဲကို လၽွာထိပ္ေလးက ထိုးဆြကလိေပးေနေတာ့ သူ တြန႔္ကနဲ တြန႔္ကနဲ အေတြ႕ထူးေနရၿပီး ပယင္းညိဳရဲ့ ပါးစပ္ထဲကို တခ်က္တခ်က္ ထိုးေညႇာင့္မိရသည္။ “အင္း အင္း” ေကာင္းလြန္းလို႔ ပယင္းညိဳရဲ့ ေခါင္းကို လက္တဖက္န႔ ဲ ထိန္းကိုင္ထားမိသည္။ အားရပါးရ စိတ္ရွိတိုင္း စုတ္ေပးေနတာ ႁပြတ္ကနဲ ႁပြတ္ကနဲ အသံေတြ ထြက္ေပၚေနသည္။ တင္ပါးေတြေပၚက ပယင္းညိဳရဲ့ လက္က သူ႔ေဂြးစိႏွစ္လုံးကို ကိုင္တြယ္ေနျပန္သည္။ ေဂြးစိေတြကို ဖြဖြေလး ဆုတ္နယ္ေနတာကလဲ ခံလို႔ေကာင္းလို႔ သူသေဘာက်ေနသည္။ ပယင္းညိဳ အားတက္သေရာ စုတ္ေပးတာ ၀ါရင့္ေနေသာ သူ႔လိုလူေတာင္ သုတ္လႊတ္ထည့္ခ်င္လာသည္။ ၿပီးခ်င္လာသည္။ တအားေကာင္းတက္လာသည္။



ပယင္းညိဳကို ဖိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ျဖဳတ္ခ်င္ေသးသည္။ စုတ္ေနရင္း ၿပီးသြားမွာကို သူမလိုလားဘူး။ “ေတာ္ၿပီ ပယင္းညိဳ” ပယင္းညိဳက ဆက္စုတ္ေနသည္။ သဲႀကီးမဲႀကီး စုတ္ေနသည္။ ပုေလြကေတာ့ တကယ္ရွယ္ဘဲ။ “ေတာ္ၿပီ ရပ္လိုက္ေတာ့” ပယင္းညိဳ လိင္တန္ကို အစုတ္ရပ္လိုက္သည္။ “မင္း အဝတ္ေတြ အကုန္ ခၽြတ္လိုက္ကြာ မင္းကို နစ္ကက္ ၾကည့္ခ်င္တယ္” “ဟုတ္က့ ဲ ကာနယ္” ပယင္းညိဳ အဝတ္ေတြကို တခုၿပီးတခု ခၽြတ္ေနသည္။ ေကာ့ခၽြန္ တင္းမာဖီးထေနတ့ ဲ ပယင္းညိဳရဲ့ စေနႏွစ္ခိုင္က ေအာက္ကို မသိမသာ တြဲက်ေနေပမ့ ဲ လုံးဝန္းတင္းမာေနဆဲဘဲ။ နို႔သီးေခါင္းနီညိဳညိဳေလးေတြက တင္းမာေထာင္ထေနၾကသည္လို႔ သူထင္သည္။ ပယင္းညိဳ ထမိန္ကို ခၽြတ္လိုက္ခ်ိန္ သူလဲ သူ႔ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။ ဟူး ေပါင္တန္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေတြက ေခ်ာမြတ္လွပလႏြ ္းေနသည္။ သူ သူ႔အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္ခ်ိန္ ပယင္းညိဳလ ဲ ပင္တီေလးကို ခၽြတ္ပစ္ေနသည္။ “အိုး” ပယင္းညိဳ ၾကမ္းေပၚက အဝတ္ေတြကို ေကာက္ယူၿပီး မလွမ္းမကမ္းက ၀ါးစားပြဲေလးေပၚကို တင္လိုက္ခ်ိန္ သူ႔ကို ေက်ာေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္ ပယင္းညိဳရဲ့ စြင့္ကားတ့ ဲ တင္သားစိုင္ေတြကို တပ္မက္စရာ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ ၀ါးစားပြဲေလးဆီကို ပယင္းညိဳ ေလၽွာက္သြားခ်ိန္ တုန္ခါလႈပ္သြားတ့ ဲ ပယင္းညိဳရဲ့ တင္ပါးေတြကို သူ ေငးၾကည့္ရင္း သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ေခါင္းသည္ ဆတ္ကနဲ လႈပ္ခါသြားသည္။



ပယင္းညိဳက သူ႔မတ္မတ္ေထာင္ေနေသာ လိင္ေခ်ာင္းကို ၾကည့္ၿပီး “ေစာေစာကထက္ ပိုႀကီးလာသလိုဘဲ ကာနယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲကို ေျပးဝင္လာသည္။ ရင္သား တင္းတင္းထြားထြားေတြက သူ႔ရင္အုပ္ကို လာဖိကပ္မိေတာ့ သူ႔စိတ္ေတြ ပိုဆူေဝ လာၿပီး ပယင္းညိဳရဲ့ တင္ပါးေတြကို ဆုတ္ကိုင္ ဖ်စ္ညႇစ္မိရသည္။ ပယင္းညိဳရဲ့ လက္တဖက္က သူ႔လိင္ေခ်ာင္းကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ “ကာနယ္က တကယ့္လက္နက္ႀကီးန႔ဘဲ ဲ ကာနယ္န႔ ဲ ေတ့တြ ့ ဲ ရန္သူေတာ့ မလြယ္ဘူး ကာနယ့္လက္နက္ႀကီး ဒါဏ္ကို အလူးအလဲ ခံရမွာဘဲေနာ္ ဟင္းဟင္း” ပယင္းညိဳရဲ့ အသံက ညဳတုတု ခၽြဲတဲတဲန႔။ဲ ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ လွဲအိပ္လိုက္ေသာ ပယင္းညိဳရဲ့ ခုံးေဖါင္းေနတ့ ဲ အဂၤါစပ္ႀကီးက သူ႔ကို ျမႇဴဆြယ္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူေလးေတြက အေရေတြန႔ ဲ စိုေျပာင္ေနသည္။ “ကာနယ္လာေလ ဘာၾကည့္ေနတာလ ဲ ပယင္းကို ခ်စ္ေပးေတာ့” ပယင္းညိဳရဲ့ ကိုယ္ေပၚကို ခြတက္လိုက္ၿပီး ေပါင္ေတြကို ဆြဲျဖဲၿပီး သူ႔ပစၥည္းကို အဂၤါစပ္ေပါက္မွာ ေတ့လိုက္သည္။ ပယင္းညိဳက သူ႔လက္ေမာင္းေတြကို ဆုတ္ကိုင္ထားၿပီး “ေျဖးေျဖးေနာ္ သူ႔ဟာႀကီးက သိပ္ႀကီးတာဘဲ” လို႔ တိုးတိုးေလး ေလသံေလးန႔ ဲ ေျပာလိုက္သည္။ ပယင္းညိဳ ပိုေနမွန္း သူသိေပမ့ ဲ ပယင္းညိဳရဲ့ အမူအရာေတြကို သူသေဘာက်သည္။ ပစၥည္းထိုးထည့္လိုက္ခ်ိန္ ပယင္းညိဳရဲ့ လက္သဲခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြက သူ႔လက္ေမာင္းသားေတြထဲကို စူးနစ္လာသလို အင္ အ ဆိုတ့ ဲ အသံေလး ပယင္းညိဳပါးစပ္က ထြက္လာရင္း ေျခေထာက္ေတကြ ို အေပၚကို ေျမႇာက္လိုက္တာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႔ပစၥည္းသည္ တထစ္ခ်င္း ပယင္းညိဳအထဲကို ဝင္သည္။ အဂၤါစပ္ထဲက အသားႏုႏုေလးေတြကို တအားပြတ္တိုက္သြားၾကလို႔ ပယင္းညိဳ တဆတ္ဆတ္တုနခ္ ါသြားတာကို ေတ့လြ ိုက္ရသည္။ ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ဆြဲေပးလိုက္ေသာအခါ ပယင္းညိဳရဲ့ အဂၤါသည္ ပိုအေရလိုက္လာသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး ခပ္မွန္မွန္ေလး ဆက္တိုက္ ထိုးေညႇာင့္ေပးေလေတာ့ ပယင္းညိဳရဲ့ အ အ အအန႔ ဲ ညည္းေအာ္သံေလး ထြက္ေပၚလာသည္။ ပယင္းညိဳရဲ့ အဂၤါစပ္ထဲ သူ႔လိင္တန္သည္ စီးစီးပိုင္ပိုင္ တင္းတင္းႀကီး ဝင္ထြက္ေနၿပီ။



သူ႔လက္တဖက္က ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ေထာက္ထားၿပီး က်န္တ့လဲ က္တဖက္က ပယင္းညိဳရဲ့ ကိုယ္ေအာက္ကို ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး တင္ပါးအိအိႀကီးေတြကို ဆုတ္ကိုင္ထားသည္။ အားယူၿပီး ေဆာင့္ထည့္ေပးလာတာကို ပယင္းညိဳ ခံနိုင္တာေတ့ရြ တာေၾကာင့္ ခပ္သြက္သြက္ ျပင္းျပင္းေလး ေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။ ပယင္းညိဳ လက္ေခ်ာင္းေတြက သူ႔ရင္အုပ္ကို ပြတ္သပ္ေပးေနသလို ေအာက္ဖက္ကေန တင္ပါးႀကီးေတြကို ဘယ္ညာ ရမ္းခါရင္း ေကာ့ေကာ့ေပးေနလို႔ အေတြ႕အၾကဳံရွိၿပီး ေအာက္ေပးေကာင္းတ့ ဲ ေစာ္ျဖစ္တာ သိလိုက္ရသည္။ မလုပ္ခင္က ေပးသြားတ့ ဲ ပုေလ ြ ရစဥ္ကထဲက ပယင္းညိဳရဲ့ ဆားဗစ္က သိသာေနသည္။ အားရပါးရကို ေဆာင့္လိုက္သည္။ ပယင္းညိဳလဲ ႀကိဳက္ပုံရသည္။ ေအာက္ကေန ပင့္ေကာ့ေပးေနသည္။ အေတာ္ေလးၾကာေအာင္ လုပ္ၿပီး သူက “ပုံစံေျပာင္းလုပ္ရေအာင္” လို႔ ေျပာလိုက္ေသာအခါ ပယင္းညိဳလ ဲ “ဘယ္လို လုပ္ခ်င္လဲဟင္ ေဒါ့ဂီစတိုင္လား” လို႔ ေမးရင္း ေပါ့ပါးစြာန႔ ဲ ေလးဘက္ကုန္းေပးေလသည္။ သူက ပယင္းညိဳရဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို အေနာက္ကေန ေဘးကို နဲနဲ တြန္းကားလိုက္ေသာအခါ ပယင္းညိဳက ခါးကို ေကာ့ တင္ေတြကို ေထာင္ေပးသည္။ ေယာက်္ား ဘယ္လိုႀကိဳက္မလဲ ဆိုတာ သိေနေသာ အေတြ႕အၾကဳံရွိၿပီးသူကို လုပ္ရတာ ပိုသေဘာက်သလိုဘဲ။ စြင့္ကားဝိုင္းစက္တ့ ဲ တင္ပါးႀကီးေတြရဲ့ အေနာက္တ့တဲ ့မဲ ွာ ေနရာဝင္ယူလိုက္ၿပီး အေနာက္ကို အေျမာင္းလိုက္ႀကီး ျပဴးထြက္ေနတ့ ဲ အဂၤါစပ္ႀကီးကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး လိင္တန္ထိပ္ကို ထူထူထဲထ ဲ အတြင္းႏႈတ္ခမ္းညိဳညိဳေလး ႏွစ္ဖတ္ရဲ့ အလည္မွာ ေတ့လိုက္သည္။ ျဖဴေဖြးေနတ့ ဲ တင္စိုင္ႏွစ္လုံးၾကားက နီညိဳညိဳ ခေရပငြ ့္ေပါက္ေလးကို ေတ့ေြ နရသည္။ ဖင္ပူးေတာင္းေထာင္ ပုံစံန႔ ဲ ပယင္းညိဳရဲ့ တင္ပါးႀကီးေတြကို ကိုင္ထိန္းၿပီး ေဆာင့္သည္။ ပယင္းညိဳ ကြပ္ပ်စ္မွာ ခင္းထားတ့ ဲ ေစာင္ေပၚ ေခါင္းေလး ေဘးတိုက္ လွဲကာ တအင္းအင္းန႔ ဲ သူ ေဆာင့္ထည့္သမၽွကို ခံေနသည္။ စိတ္ႀကိဳက္ေဆာင့္သည္။ ေနာက္တခါ ပုံစံေျပာင္းၾကေတာ့ ပယင္းညိဳက သူအေပၚက ေနခ်င္သည္တ့။ဲ ပယင္းညိဳရဲ့ အလွအပေတြကို ေနရာေျပာင္းၿပီး ရႈေဒါင့္တမ်ိဳးက ၾကည့္ရျမင္ရျပန္ၿပီ။ သူ႔အေပၚတက္ခြထိုင္ကာ ေဆာင့္ေပးေနေသာ ပယင္းညိဳရဲ့ မ်က္ႏွာလွလွေလး ရင္သားထြားထြားေတြကို အရသာခံၾကည့္ရင္း ေဆာင့္ေပးေနတာကို ေအာက္ဖက္ကေန ျပန္ေကာ့ထိုးေပးသည္။ ရင္စိုင္ႏွစ္မႊာက ေဆာင့္လိုက္တိုင္း တုန္ခါေနသည္။



ပယင္းညိဳ ႏႈတ္ဖ်ားက ညည္းသံေတြ ၾကားေနရသည္။ ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာ ရမ္းခါရင္း တင္ပါးႀကီးေတြကို ေမႊ႕ေပးလိုက္ ႂကြလိုက္ ဖိခ်လိုက္န႔ ဲ တက္တက္ႂကြၾက ြ လုပ္ေပးေနတ့ ဲ ပယင္းညိဳကို သူ အရမ္းသေဘာက်သြားရသည္။ ဒီပုံစံန႔ ဲ ပယင္းညိဳ လမ္းဆုံးေရာက္သြားရသည္။ သူကေတာ့ မၿပီးေသး။ ပယင္းညိဳက ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးေတြကို စူေထာ္ေပးသည္။ သူ႔လိင္တန္ကို ဒီႏႈတ္ခမ္းေဖါင္းေဖါင္းေလးေတြအထဲကို ထိုးထည့္ခိုင္းသည္။ သူထိုးထည့္ေသာအခါ ပယင္းညိဳသည္ လၽွာနဲ႔ ထိုးေမႊကာ စုတ္သည္။ သူက ထိုးေညႇာင့္ ပယင္းညိဳက စုတ္န႔ ဲ တေျဖးေျဖး ျမန္လာၿပီး ထူးကဲလွတ့ ဲ အရသာနဲ႔အတူ သူ သုတ္ေရေတ ြ တျပဳံႀကီး ပယင္းညိဳရဲ့ ပါးစပ္ထ ဲ ပန္းထုတ္ လိုက္သည္။ တကိုယ္လုံးက အေၾကာေတ ြ တဖ်င္းဖ်င္းန႔ ဲ တုန္ခါသြားေစတ့ ဲ အရသာထူးန႔အဲ တူ ၿပီး သြားရသည္။ ပယင္းညိဳလ ဲ သုတ္ေရေတြကို ေထြးမထုတ္ဘ ဲ ၿမိဳခ်လိုက္တာကို သူေတ့လြ ိုက္ရသည္။ “ကာနယ္ ေကာင္းလားဟင္ အဆင္ေျပတယ္မႈတ္လား” ျံပုံးျပဳံးေလးေမးလိုက္တ့ ဲ ပယင္းညိဳကို “အင္း ေကာင္းတယ္ မင္းက တကယ္ကၽြမ္းတာဘ”ဲ လို႔ သူျပန္ေျပာရင္း ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ လွဲအိပ္လိုက္သည္။ ပယင္းညိဳက “ကာနယ္ ေက်နပ္တ့အဲ ထိ က်မ ျပဳစုေပးပါရေစ” လို႔ သူ႔ရင္ဘတ္မွာ ေခါင္းမွီၿပီး ေျပာသည္။ ဖိုးက်ားကို တပ္မဟာဗဟိုက ေခၚေၾကာင္း ဗိုလ္မႈးေစာဒိုး လာေျပာလို႔ အားခ်င္း ထြက္ခ့ရဲ သည္။ တပ္မဟာဗဟိုသည္ သူတို႔ရဲ့ အႀကီးဆုံး စစ္စခန္းႀကီး ျဖစ္သည္။ တဖက္နိုင္ငံန႔ ဲ အလႏြ ္နီးကပ္သည္။ ႀကီးမားတ့ ဲ ကတုတ္က်င္းေတ ြ ဘန္ကာေတြန႔ ဲ အခိုင္အမာ တည္ေဆာက္ထားသည္။ တပ္မႉး ဗ်ဴဟာမႉးေတ ြ အစည္းအေဝး တက္ေရာက္ရတာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ရဲ့ စစ္ေဒသ ကြပ္ကဲေရး ဗ်ဴဟာမႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အက္ဒဝင္က ဖိုးခြားကို သီးျခားေခၚယူေဆြးေႏြးတာေၾကာင့္ လိုအပ္တာထက္ တရက္ပိုၾကာသြားသည္။ သူတို႔အျပန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အက္ဒဝင္က သူတို႔စခန္းအတြက္ ေဆးမႉးလိုအပ္ေနတာ သိသည္ ဆိုၿပီး ေဆးမႉးတေယာက္ ထည့္ေပးလိုက္မည္လို႔ ေျပာသည္။ “ကာနယ္ လာ တခါထဲ ေဆးမႉးအတြက္ သြားေျပာမယ္ က်ဳပ္န႔လဲ ိုက္ခ့ ဲ ေဆး႐ုံကို” ဗိုလ္ခ်ဳပ္အက္ဒဟင္န႔ ဲ သူ႔႐ုံးကေန ေဘာ္လုံးကြင္းကို ျဖတ္ၿပီး ေဆး႐ုံအေဆာက္အဦးဆီကို ေလၽွာက္ျခဲ့ကသည္။ ဌာနခ်ဳပ္ရဲ့ ေဆး႐ုံက အုတ္ခံသြပ္မိုး ျဖစ္ၿပီး အေရွ႕မွာ ျမန္မာအဂၤလိပ္ ႏွစ္ဘာသာန႔ ဲ ေဆး႐ုံလို႔ ေရးထားတ့ ဲ ဆိုင္းဘုတ္ ရွိေနသည္။ “တပ္မင္း က်ေနာ္တို႔ ရိုင္ဖယ္ေတြ သိပ္ေဟာင္းေနၿပီ တိုက္ပြဲေတြမွာ တခ်ိန္လုံး ဂ်မ္းျဖစ္ေနတယ္” “ကာနယ္ ဒါကို ေနာက္မွ ေဆြးေႏြးမယ္ အခု ေဆးမႉးကိစၥ သြားေျပာၾကရေအာင္” ေဘာ္လုံးကြင္းထဲမွာ တပ္သားသစ္မ်ား ကို စစ္သင္တန္း ေပးေနသည္။ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးေတြလဲ ပါသည္။ ဖိုးက်ားသည္ တပ္မင္းေျပာေနတာေတကြ ို စိတ္မဝင္စားဘ ဲ ေကာင္မေလးေတြကို ေငးေနသည္။



ေဆး႐ုံထဲကို ဝင္ျခဲ့ကေတာ့ ေဆး႐ုံတာဝန္ခံ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာမိုးန႔ ဲ ေတ့ရြ သည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုရာမိုးဆိုတာ ခပ္ငယ္ငယ္ ဆရာဝန္မေလးဘဲ။ အိုး။ ဂ်ဴတီကုတ္ျဖဴျဖဴေအာက္မွာ ရင္ေတြက မို႔ေမာက္ေနသည္။ ခါးကေတာ့ နဲနဲတုတ္မလားမသိဘူး။ အင္း တင္ပါးႀကီးေတြကလ ဲ ေတာင့္တင္းသည္။ စြင့္ကားသည္။ တပ္မင္းက ေဆးမႉးတေယာက္ ထည့္ေပးလိုက္ရမည္ လို႔ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာမိုး ကို ေျပာသည္။ “ျဖစ္တယ္ေလ ထည့္ေပးလိုက္ပါမယ္ ဒီးနာကို ထည့္ေပးလိုက္မယ္ တပ္မင္း” ေဒါက္တာမေလးက ျပဳံးျပဳံးေလးန႔ ဲ ေျပာလိုက္သည္။ ေဘးက အစိမ္းပုတ္ေရာင္ယူနီေဖါင္းန႔ ဲ ေကာင္မေလးကို “ေဖါေဖါ ဒီးနာ သြားေခၚလိုက္” လို႔ လွည့္ေျပာလိုက္သည္။ တပ္မင္းက ဖိုးက်ားန႔ ဲ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာမိုးကို မိတ္ဆက္ေပးသည္။ “ကာနယ့္သတင္းေတြကေတာ့ ၾကားေနပါတယ္ ခုမွဘဲ ဆုံတာ” “ေဒါက္တာ့သတင္းေတြလဲ ၾကားေနရတာပါဘဲ ေစတနာရွင္ဆရာဝန္မေလး ဆိုၿပီး” ေဒါက္တာဒီဘိုးရာမိုးက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ျပဳံးဘဲေနသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ ဒီေဒါက္တာမေလးသည္ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ ဆိုတာ ေတ့ရြ သည္။ ေဒါက္တာမေလး အပ်ိဳလား ဆိုတာ သူသိခ်င္ေနသည္။ ေဆးမႉးဒီးနာ ေရာက္လာသည္။ သူ ေပ်ာ္သြားသည္။ သူ႔စခန္းကို ထည့္ေပးလိုက္မယ့္ ေဆးမႉးဒီးနာသည္ တကယ့္အမိုက္စား အေခ်ာစားေလး ျဖစ္ေနလို႔ပါဘဲ။ ဒီးနာ သည္ သူ႔ခ်စ္သူ ဂ်င္းနီလိုဘဲ တေထာင္မွာတေယာက္ ေတာင္ မေတ့ႏြ ိုင္တ့ ဲ ထိပ္တန္းအေခ်ာစားေလးတေယာက္ ပါလား။ သူငယ္ငယ္ထဲက ဂ်င္းနီရဲ့ အလွအပနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာၾကရင္ ေကာင္မေလး တေထာင္မွာ သူ႔ဂ်င္းနီလို လွတာ တေယာက္ေတာင္ မေတ့ရြ ဘူးလို႔ ေျပာေလ့ရွိသည္။ အခု ဒီးနာသည္ ဂ်င္းနီလို႐ုပ္ မဟုတ္ေပမ့ ဲ တမ်ိဳးလွသည္။ မ်က္လုံးဝိုင္းစက္စက္ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ ႏွာတန္ေပၚေပၚ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေဖါင္းေဖါင္းေလးေတြန႔ ဲ ေတာ္ေတာ့္ကို လွသည္။



ဒီးနာသည္ သူ႔စခန္းမွာ ေဆးမႉး အျဖစ္ ရွိေနေတာ့မည္ ဆိုေတာ့ သူန႔ ဲ ေန႔စဥ္အၿမ ဲ ေတ့ေြ နေတာ့မွာ ျဖစ္သည္။ ေခ်ာေခ်ာလွလွ ေကာင္မေလးေတြန႔ ဲ ဘာမွ မလုပ္ရဘူးထား။ အနီးမွာ အတူတူ ကပ္ေနေနရတာကိုက သူတို႔ အလွအပေတြကိုလဲ ခံစားခြင့္ရၿပီး အရသာတမ်ိဳး ရွိေနသည္ လို႔ သူထင္သည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာမိုးန႔ ဲ ဒီးနာတို႔ အလွခ်င္းၿပိဳင္ေနသည္။ ဂ်င္းနီန႔ ဲ ေဝးေနတ့ ဲ အခ်ိန္ ဂ်င္းနီအေပၚ သစၥာရွိရမည္ ဆိုတာ သိရက္န႔ ဲ အလွအပေတြကို သူ သာယာေနသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အက္ဒဝင္န႔ ဲ ေဒးက္တာဒီဘိုးရာမိုး စကားေကာင္းေနသည္။ ေဒါက္တာမကို ဖိုးက်ားက သူတို႔စခန္းဘက္ကို လာလည္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။ ဒီဘိုးရာမိုးက “က်မကလ ဲ အရမ္းအလုပ္မ်ားေတာ့ လာလည္ျဖစ္မယ္လို႔ ဂတိေတာ့ မေပးနိုင္ဘူးေပါ့ ကာနယ္ ဟင္း ဟင္း အလုပ္န႔ ဲ လာျဖစ္ရင္ေတာ့ ကာနယ္န႔ ဲ ဆုံအုံးမွာပါ” လို႔ ေျပာေလသည္။ “က်ေနာ္တို႔ စခန္းကေတာ့ ဒီတပ္မဟာစခန္းန႔ ဲ ယွဥ္လိုက္ရင္ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ ဒါေပမ့ ဲ က်ေနာ္ တဖက္ကမ္းမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ေဒါက္တာ့ကို ဧည့္ခံမွာပါ” လို႔ သူေျပာလိုက္သည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာမိုး က “အိုပင္း စီဇင္ Open Season ေရာက္လာရင္ ထိုးစစ္ေတြ စလာေတာ့မယ္ ဒီအခါ ဒါဏ္ရာ အနာတရေတြ မ်ားလာရင္ က်မတို႔ ေဆး႐ုံက အရမ္းအလုပ္မ်ားေတာ့တာ ကာနယ္ရဲ့” လို႔ ေျပာရင္း ဒီးနာကို ေဆးဝါးပစၥည္းေတြ ထည့္ေပးလိုက္ဖို႔ စီစဥ္ေနသည္။ တင္မင္းအက္ဒဝင္က ေဒါက္တာဒီဘိုးရာမိုးန႔ ဲ ဖိုးက်ားကို ထမင္းအတူတူစားရေအာင္လို႔ ေခၚသည္။ ထမင္းက ဆန္ၾကမ္း၊ ဟင္းက ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ိဳးစုံကို ေရာႁပြန္းေပါင္းခ်က္ထားေသာ ဟင္း၊ ငါးပိေထာင္းစပ္စပ္န႔ ဲ မထူးဆန္းေပမ့ ဲ ဒီဘိုးရာမိုးန႔ ဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အတူတူ ထိုင္ၿပီး စကားလက္ဆုံ ေျပာနိုင္တာက အရသာရွိလွသည္။



ထမင္းစားၾကရင္း စကားေျပာၾကေတာ့ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာမိုးသည္ ေယာက်္ားမရွိတ့ ဲ လူလြတ္ အပ်ိဳတေယာက္ ဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။ ဖိုးက်ားကို အိမ္ေထာင္ရွိလား ေမးေသာအခါ မရွိေၾကာင္း ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ေဒါက္တာမေလးက တခစ္ခစ္ ရယ္ေမာၿပီး “မယုံပါဘူး” လို႔ ေျပာသည္။ “ဘာလို႔လဲ ေဒါက္တာရဲ့” သူက ရီျဖဲျဖဲန႔ ဲ ျပန္ေမးသည္။ “အို ကာနယ္က အသက္က ငယ္တယ္ ပိန္ပိန္ပါးပါး ၾကည့္ေကာင္းတယ္ မိန္းမေတြ မႀကိဳက္ဘဲ ေနပါ့မလား” “ေဒါက္တာေရာပဲေလ ႐ုပ္ကလဲ ေခ်ာ သေဘာကလဲေကာင္း ဆရာဝန္လဲျဖစ္ ဘာေၾကာင့္” “ေတာ္ ေတာ္ တေယာက္န႔တဲ ေယာက္ ေျမႇာက္ေနသလို ျဖစ္ေနၿပီ ခိခိ” တပ္မဟာဌာနခ်ဳပ္ကို လာရတာ ေဒါက္တာမ အေခ်ာေလးန႔ ဲ ခင္မင္ခြင့္ရသြားရတာ အျမတ္ဘဲ။ အျပန္မွာ ေဆး႐ုံကို ဝင္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေသးေပမ့ ဲ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာမိုး မရွိ။ အေရးႀကီး လူနာကို ေတာထ ဲ သြားၾကည့္ေပးေနရသည္တ့။ဲ အျပန္ခရီးလမ္းမွာလ ဲ ေတာေတာင္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ရေပမဲ့ ေမာပမ္းသည္လို႔ ့သူ မထင္ဘူး။ ဒီးနာ ဆိုတ့ ဲ အေခ်ာစား ေဆးမႉးမေလးက သူတို႔န႔ ဲ ပါလာလို႔။ ဒီးနာ သူ႔အေရွ႕က ေလၽွာက္ေနတ့အဲ ခါ ဒီးနာရဲ့ တင္ပါးေတြကို သူေငးေမာေနမိသည္။ ဒီးနာ တင္ပါးေတြက တုန္ခါေနသည္။ ဟူး။ စိတ္ရိုင္းေတြ ဝင္ေနသည္။ ဟိုတေလာက ၾကဳံလိုက္ေသာ ပယင္းညိဳ ဆိုတ့ ဲ ေစာ္ကို သတိရသြားသည္။ ပယင္းညိဳသည္ စိတ္ပါလက္ပါ ရွိလွသည္။ သူကိုယ္တိုင္ကကို ေတာင့္တာမြတ္သိပ္ေနပုံရသည္။ အင္း ပယင္းညိဳန႔ ဲ တခါေလာက္ ထပ္ဆုံလိုက္ ၾကဳံလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ဒီးနာကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔စိတ္ေတ ြ “လာ” ေနသည္။ ေတာက္ ေကာင္းလိုက္တ့ ဲ တင္ပါးေတ ြ ကိုင္ဆုပ္ၿပီး လုပ္လိုက္ရရင္ အီဆိမ့္ေနမွာဘဲ။ “ဟိတ္ ဒီးနာ” “ေဝ့ ဘာလ ဲ ကာနယ္” “နင္ ရီးစားရွိလား” “ခစ္ခစ္ ဘာလို႔ ေမးတာလဲ” “သိခ်င္လို႔ေပါ့” “ဘာလို႔ သိခ်င္တာလ”ဲ လၽွာေတာ္ေတာ္ရွည္တ့ ဲ ကေလးမ။ ေကာင္မေခ်ာေခ်ာေလးမို႔ စိတ္ရွည္ေနတာ။ တျခားေကာင္တေကာင္သာ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ေနရင္ ဗ်င္းပစ္လိုက္တာ ၾကာၿပီ။ စိတ္ၾကမ္း လူၾကမ္းသမားကို ဘာမွတ္ေနသလ ဲ မသိဘူး။ “မေျပာခ်င္ေနဟာ” သူ ဒီးနာေဘးကေန ပန္းတက္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလၽွာက္သြားလိုက္ေတာ့လဲ ဒီးနာ ေျပးလိုက္လာသည္။ “ကာနယ္ စိတ္ဆိုးသြားတာလား ေဆာရီးေဆာရီး” သူဘာမွ မေျပာ။ ေျပာင္းျပန္ ေျပာင္းေအာက္ဆိုက္ လြယ္ထားေသာ ေအေက၄ရရဲ့ ေျပာင္းဖ်ားကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း သြက္သြက္လွမ္းေနသည္။ ဒီးနာ သူ႔ေဘးက ေျပးလိုက္လာသည္။



ဒီးနာ ညာဖက္ခါးမွာ ပစၥတိုေသနတ္တလက္ အိတ္န႔ ဲ ခ်ိတ္ထားတာ ေတ့ရြ သည္။ ရယ္ခ်င္သြားၿပီး “ဒီးနာ နင့္ေသနတ္က ဘာပစ္ဖို႔လ ဲ ဖါးျပဳပ္လား ပဒတ္လား ဖြတ္လား ဟားဟားဟား” လို႔ ေမးလိုက္ၿပီး ရယ္သည္။ ဒီးနာက “ကာနယ္ကလဲ ဒါလဲ လူေသနိုင္ပါတယ္ ဟြန္း လာႏွိမ္ေနလိုက္တာ” လို႔ မ်က္ေစာင္းေလးထိုးကာ ေျပာသည္။ ဒီးနာရဲ့ ခ်စ္စရာ အမူအရာေလးကို ၾကည့္ၿပီး အသဲယားေနသည္။ သူ႔ေပါင္ၾကားက အိပ္ေပ်ာ္ေနတ့ ဲ ေႁမြနဂါးက လူးလြန႔္လာသည္။ နိုးထလာသည္။ ေစာေစာက လမ္းခုလတ္မွာ သူတို႔ ခဏ နားသည္။ ပါလာတ့ ဲ ဘီစကစ္မုန႔္န႔ ဲ ေရ စားေသာက္ၾကသည္။ ဒီးနာ ေသးေပါက္ဖို႔ ျခဳံထဲ ဝင္ထိုင္ဖို႔လုပ္ဆ ဲ ေႁမြတေကာင္ကို ေတ့လြ ိုက္လို႔ ေၾကာက္သြားၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက သစ္ပင္အုပ္ေလးမွာ သြားေပါက္မည္ ဆိုၿပီး သူ႔ကို အေဖၚလိုက္ခ့ဖဲ ို႔ ေခၚသည္။ ဒီးနာရဲ့ တင္ကားကားေတ ြ တုန္ခါေနတာကို တလမ္းလုံး ေတ့လြ ာေတာ့ သူ ဒီလို လိုက္သြားဖို႔ စိတ္ဝင္စားသည္။ ဒီးနာက သူ႔ရဲေဘာ္ေတြန႔ ဲ ေဝးတဲ့ ေနရာ ေရာက္ေတာ့ “ကာနယ္ မၾကည့္န႔ေဲ နာ္” ဆိုၿပီး ေသးထိုင္ေပါက္သည္။ သူ မၾကည့္ဘ ဲ ဘယ္ေနမလဲ။ ဒီးနာရဲ့ တင္ပါးေဖြးေဖြးျဖဴျဖဴႀကီးေတြကို ေတ့လြ ိုက္ရသည္။ ေႁမြနဂါးက ေခါင္း ဆတ္ကန ဲ ေထာင္လာေတာ့တာဘဲ။ ဒီးနာကို ထန္ရင္း စခန္းကို ျပန္ေရာက္ခ့သဲ ည္။ ပင္ပန္းလာတာမို႔ သူ႔တဲထ ဲ သူ အရက္ပုလင္းဖြင့္ကာ ရွန္စုံန႔ ဲ အတူ ထိုင္ေသာက္သည္။ စခန္းက ထမင္းခ်က္ တာဝန္ခံ ထီးမူက ဂ်ီသားေျခာက္မီးဖုတ္ လာပို႔သည္။ လမ္းတေလၽွာက္လုံး ဒီးနာရဲ့ တင္ပါးႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ေတ ြ ျပင္းထန္ခ့တဲ ာ အခု ထီးမူ သူ႔တဲထ ဲ ဝင္လာေသာအခါ ထီးမူရဲ့ ေျပာက္ၾကား ေဘာင္းဘီအတိုေအာက္က တင္ပါးႀကီးေတြကို ေတ့ရြ ေတာ့ သူ႔စိတ္ေတ ြ ထန္လာျပန္သည္။ ထီးမူက အသက္ကလ ဲ သုံးဆယ္ေက်ာ္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ကလဲ ခပ္တုတ္တုတ္။ ထီးမူ တင္ပါးႀကီးေတြက ေတာင့္တင္း ထယ္ဝါ သည္။ ရင္သားေတြက တင္းထြားသည္။ ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳေပမ့ ဲ အသားျဖဴလြန္းလို႔လားမသိဘူး။ ၾကည့္ရတာ စိတ္ေတ ြ လာသလိုဘဲ။ ထီးမူကို စိတ္ေတြ လာေနၿပီး မျပန္ခိုင္းဘဲ သူ႔ကို ဇက္ေက်ာဆြဲေပးဖို႔ ေျပာသည္။ ဒီးနာကို လမ္းတေလၽွာက္ အရမ္းထန္လာခ့ေဲ တာ့ အရင္တုံးကဆို လွည့္မၾကည့္ခ်င္တ့ ဲ ထီးမူကို အခု စိတ္ေတ ြ လာေနသည္။ “ရွန္စုံ” “ဟုတ္ ကာနယ္” “ကင္းေတြ သြား စစ္ကြာ” “ဟုတ္ ကာနယ္” ရွန္စုံ ေသနတ္ကို ဆြဲကာ တဲထဲက ထြက္သြားသည္။ တံခါးကို ဆြဲပိတ္သြားသည္။ သူသိသည္။ ရွန္စုံ ျပန္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ အရမ္းကို အလိုက္သိတ့ ဲ ေကာင္။



ထီးမူက ေခြးေျခပုေလးမွာ ထိုင္ေနတ့ ဲ သူ႔အေနာက္ဖက္ကေန သူ႔ဇက္ပိုးကို ႏွိပ္ေပးေနသည္။ ထီးမူ လက္က အားသန္သည္။ လက္ေပါက္သည္။ “အင္း ေကာင္းတယ္ဟာ နင္က ေတာ္ေတာ္ ႏွိပ္တတ္တာဘဲ ထီးမူနင္ ခ်က္တာ ျပဳတ္တာ အဆင္ေျပရဲ့လား စခန္းက လူေတြ အတြက္ နင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနတာ လိုတာရွိရင္ ငါ့ကို ခ်က္ခ်င္းေျပာ ဟုတ္လား” “ဟုတ္က့ ဲ ကာနယ္ ေအးခ်မ္းေနတ့ ဲ အခုလို အခ်ိန္ဆို ရိကၡာက လုံေလာက္လို႔ ဟင္းေကာင္းလ ဲ မၾကာခဏ ခ်က္ေကၽြးနိုင္ပါတယ္ အင္း ပြင့္လင္းရာသီ ေရာက္လာၿပီး ထိုးစစ္ေတြ စလာၿပီ ဆိုရင္ လမ္းေတြ ျပတ္ေတာက္ ရိကၡာျပတ္ၿပီး ေတာထဲက ရတ့ ဲ အင္ဥတို႔ ေတာဆူးပုပ္တို႔ ၾကခတ္မၽွစ္တို႔ ရရာန႔ ဲ ေကၽြးရေတာ့တာဘဲေလ ကာနယ္” “နင္တခါ ခ်က္တာ ငါ စားဖူးပါတယ္ ဖလံေတာင္ေဝွးေၾကာ္ေလ ဟား ဟား ေကာင္းတယ္ဟ” “ကာနယ္ ႀကိဳက္ရင္ ထီးမူ ေၾကာ္ေကၽြးမယ္ေလ ဟီး” “ထီးမူ နင့္လင္ ေသတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာပလဲ” “ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီ ကာနယ္” “နင္ ေနာက္လင္ မယူဘူးလား” “အိုး ကာနယ္ကလဲ ေနာက္ေနျပန္ၿပီ” “ဟားဟား နင့္လို လုံးႀကီးေပါက္လွကို ယူခ်င္တ့ေဲ ကာင္ေတ ြ အမ်ားႀကီး ရွိမွာပါ” “ကာနယ္ကလဲ ေလၽွာက္ေျပာေနတယ္ ခစ္ခစ္” “တကယ္ ထီးမူ နင္သိပ္ေတာင့္တယ္ဟာ နင့္ဖင္ႀကီးေတြက ဟူး ေကာ့တင္းေနတာဘဲ” “ခစ္ခစ္ ကာနယ္ႀကိဳက္လို႔လား က်မကို ျပစ္မွားေနတာေပါ့ေလ” သူ႔ကို ႏွိပ္ေပးေနတ့ ဲ ထီးမူလက္ကို ဖမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ေပါင္ၾကားကို သြင္းလိုက္သည္။ “ဟယ္ေတာ့ ကာနယ့္ဟာႀကီး ေထာင္ေနတယ္ ခိခိ က်မကို ႀကိဳက္လို႔လား” “ေအး ငါ တအား ထန္ေနတယ္ဟာ ထီးမူ” ထီးမူ သူ႔ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲခ် ဖြင့္လိုက္သည္။ လက္က ေဘာင္းဘီထဲကို ဝင္သြားၿပီး မာေက်ာၿပီး ေထာင္ေနတ့ ဲ သူ႔တန္ဆာကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ထီးမူ သူ႔တန္ဆာကို ဆုပ္ကိုင္ထားေနၿပီ။ ထိပ္ဖူးဒစ္ကို ဖြဖြေလး နယ္ေပးေနသည္။ လင္ရွိခ့ဘဲ ူးေသာ ထီးမူသည္ ကၽြမ္းၿပီးသား။ သူ႔ကို ကြင္းတိုက္ေပးေနၿပီ။ သူ႔တန္ဆာႀကီး တင္းသထက္တင္း ႀကီးသထက္ႀကီးလာၿပီး မတ္မတ္ေထာင္ေနသည္။ သူ ထီးမူ ရင္သားေတြကို လွမ္းစမ္းလိုက္လို႔ ထီးမူက အလိုက္တသိ ဝတ္ထားတ့ ဲ အစိမ္းေရာင္ပုတ္ေရာင္ တီရွပ္ကို ခၽြတ္ေပးလိုက္သည္။



ဘရာစီယာ ခံမဝတ္ထားလို႔ တီရွပ္ ခၽြတ္လိုက္တာန႔ ဲ ထီးမူရဲ့ ရင္သားေတြက ဘာြ းကန ဲ ျမင္လိုက္ရသည္။ ျဖဴဝင္းလုံးဝန္းတ့ ဲ ရင္စိုင္ေတြက သူထင္တာထက္ ပိုၾကည့္လို႔ေကာင္းသည္။ သူ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ ထီးမူက သူ႔အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ေျဗာင္းကနဲ သူ႔တန္ဆာႀကီးက လႈပ္ခါၿပီး ထြက္လာသည္။ ဒစ္လုံးျပဲႀကီးထိပ္က အေပါက္ေလးက အေရၾကည္ေလးေတ ြ စီးက်ေနသည္။ ထီးမူက တန္ဆာအရင္းပိုင္းကေန ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ငုံစုတ္လိုက္ခ်ိန္ သူကလည္း ထီးမူရဲ့ ရင္သားထြားထြားေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္ ဆုပ္နယ္လိုက္သည္။ နို႔သီးဖုနီနီေလးေတြကို သူ စမ္းလိုက္သည္။ နို႔သီးေလးေတြက မာတင္းေနသည္။ ထီးမူ စုတ္ၿပီ။ ျပတ္ ပြပ္ ျပတ္ ပြပ္ အသံေတြ ထြက္ေနသည္။ ထီးမူ အစုတ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ သူ႔ဒစ္လုံးၾကားကို ႏႈတ္ခမ္းေတြက ပြတ္တိုက္ေနတာ ခံလို႔ အရမ္းေကာင္းသည္။ “အား အိုး ဟားဟား အား ရွီး” ထီးမူရဲ့ ရင္စိုင္ထြားထြားေတြကို သူ အပီအျပင္ ဆုပ္နယ္သည္။ “ေတာက္ ေကာင္းလိုက္တ့ ဲ နို႔ေတြ ထီးမူ နို႔ႀကီးမ” ထီးမူသည္ သူ႔ရင္သားေတြကို ခ်ီးမြမ္းလိုက္လို႔လား မသိဘူး။ တအားကို ပညာေတြသုံးၿပီး သူ႔ဒုတ္ကို စုတ္ေပးေတာ့ သူလဲ ထီးမူ ပါးစပ္ထဲကို ထိုးေဆာင့္မိေနသည္။ “အား အားအား ေကာင္းတယ္ အင္း ရပ္ေတာ့ ထီးမူ ရပ္ေတာ့” ထီးမူ သူ႔တန္ဆာေခ်ာင္းႀကီးကို ပါးစပ္ကေန မခၽြတ္ခ်င္ ခၽြတ္ခ်င္န႔ ဲ ခၽြတ္ခြာလိုက္ၿပီး “ကာနယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္ထီးမူ စုတ္တာ မႀကိဳက္လို႔လား” လို႔ စိုးရိမ္တႀကီး ေမးသည္။ “နင္စုတ္တာ အရမ္းေကာင္းလို႔ ငါ ၿပီးသြားမွာ စိုးလို႔ ရပ္ခိုင္းတာ ဟ ငါ မၿပီးလိုက္ခ်င္ေသးဘူး” ထီးမူ စုတ္ထားတ့ ဲ သူ႔တန္ဆာႀကီးသည္ သံမဏိေခ်ာင္းႀကီးလိုဘ ဲ မာေက်ာေတာင္မတ္ေနသည္။ ထီးမူရဲ့ တံေတြးေတြန႔ ဲ စိုၿပီး ေျပာင္လက္ေနဆဲ။ “ထီးမူ ေဘာင္းဘီ ခၽြတ္ဟာ နင့္ဖင္ႀကီးေတြ ျပစမ္း” ထီးမူ ေဘာင္းဘီ ခၽြတ္လိုက္သည္။ ပင္တီအနက္ေလးက အသားျဖဴေသာ ထီးမူ ကိုယ္မွာ ထင္းေနသည္။ ေပါင္တန္ေဖြးေဖြးၾကားကို သူ႔လက္ဖဝါးႀကီး ေရာက္သြားသည္။ မို႔ေဖါင္းတ့ ဲ ထီးမူရဲ့ အဂၤါစပ္ႀကီးက အိေနသည္။ အေရေတ ြ ရႊဲေနသည္။ “ထီးမူ နင္ ေစာက္ပတ္ အယက္ခံဘူးလား” “ကာနယ္ကလ ဲ ဘာေတ ြ ေလၽွာက္ေမးေနလ ဲ သိပါဘူး” ထီးမူရဲ့ ပင္တီအနက္ေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္န႔ ဲ ဆြဲခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။



ေပါင္တန္ျဖဴျဖဴတုတ္တုတ္ေတ ြ ၾကားက ႀတိဂံပုံ ေနရာေလးမွာ အေမႊးမဲမဲေလးေတ ြ က အသားျဖဴလြန္းတ့ ဲ ထီးမူရဲ့ ဆီးခုံ ျဖဴျဖဴေအာက္မွာ ထင္ေနသည္။ ထီးမူကို ကြပ္ပ်စ္ေပၚ တက္ခိုင္းလိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ ထီးမူရဲ့ ေရႊၾကဳတ္ႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာႀကီး သူ ျမင္ရေတာ့သည္။ ဝႉး ႀကီးလိုက္တ့ ဲ အဖုတ္ႀကီး။ မုန႔္ေပါင္းႀကီးလိုဘဲ။ ကပြ ္ပ်စ္ေအာက္ ဒူးေထာက္ၿပီး အေရေတြ ရႊဲေနတ့ ဲ ေဖါင္းမို႔တ့ ဲ မုန႔္ေပါင္းႀကီးကို သူ လၽွာန႔ ဲ ကုန္းယက္ၿပီ။ “အား အား အင္ ဟင္ အို ကာနယ္ ကာနယ္ အိုး ဟင့္ဟင့္” ထီးမူမွာ လင္ေသဆုံးၿပီးထဲက ေယာက်္ားန႔ ဲ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့လို႔ ျပတ္လပ္ဆာေလာင္ေနရတာ ကာနယ္ဖိုးက်ားက အဂၤါစပ္ကို လၽွာႀကီးန႔ ဲ တျပတ္ျပတ္ ဖိဖိယက္ေလေသာအခါထႏြ ့္ထြန႔္လူး ေနရၿပီ။ ဖိုးက်ားလ ဲ ထီးမူသည္ သူယက္လိုက္တိုင္း တင္ပါးႀကီးေတြက ဟိုေျပး ဒီေျပး ေရွာင္တိမ္းေနလို႔ ထီးမူးတင္ပါးႀကီးေတြကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္န႔ ဲ တအားဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဖိဖိယက္ေနသည္။ ဖိုးက်ား လၽွာႀကီးက ထီးမူရဲ့ အစိကို အရမ္းထိုးဆြေနလို႔ ထီးမူ ဆက္ အယက္မခံနိုင္ေတာ့ဘူး။ ကာနယ့္ကို အယက္ရပ္ၿပီး တက္ေဆာ္ေစခ်င္ေနၿပီ။ “အားအား အား ေတာ္ ေတာ္ ေတာ္ၿပီ ကာနယ္ က်မက်မမရေတာ့ဘူး” ဖိုးက်ား ထီးမူ ေပါင္တန္ေတြၾကားကေန မ်က္ႏွာခြာလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အေရေတြ ေပပြေနသည္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ထီးမူ” “က်မ လိုခ်င္ေနၿပီ တအား ယားတယ္ ကာနယ္ လုပ္ပါေတာ့” ထီးမူ အေျပာကို ဖိုးက်ား သေဘာက်သြားသည္။ ထီးမူကို ကြပ္ပ်စ္မွာ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ လွဲအိပ္ခိုင္းၿပီး သူက ကြပ္ပ်စ္ေအာင္ကေန မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ထီးမူကို လုပ္ဖို႔ ေပါင္တန္ျဖဴတုတ္တုတ္ေတြကို ျဖဲကားလိုက္သည္။ နီညိဳညိဳ ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူက သူ႔ကို ဖိတ္ေခၚေနသည္။ အေရေတြေရာ သူ႔တံေတြးေတြေရာ စိုေနေျပာင္ေနတ့ ဲ ထီးမူရဲ့ ေရႊၾကဳတ္ႀကီးထဲကို သူ႔တန္ဆာကို ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ဖ်တ္ကနဲ ဂ်င္းနီမ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေယာင္သည္။ ဂ်င္းနီကို အရမ္းလြမ္းသည္။ သတိရသည္။ ငါ့ဝမ္းပူဆာ မေနသာ ဆိုသလို သူ႔တန္ဆာကို အစာေကၽြးတ့အဲ ေနန႔သဲ ာ တျခားမိန္းမေတြန႔ ဲ လုပ္ျဖစ္ေပမ့ ဲ သူတကယ္ ခ်စ္တာက ဂ်င္းနီ တေယာက္ထ။ဲ ထီးမူကို စထိုးေဆာင့္ခ်ိန္ ဂ်င္းနီကို သတိရျမင္ေယာင္သြားၿပီး သူ ဆက္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့။ “ဟင္ ကာနယ္ ဘာျဖစ္လဲ ဘာျဖစ္လဲ” ထီးမူက သူရပ္လိုက္လို႔ အလန႔္တၾကား ေမးသည္။ “ဘာမွ မျဖစ္ဘူး” ထီးမူ တအားလိုခ်င္ေနတာေၾကာင့္ လုပ္လက္စန႔ ဲ ေကာင္းေအာင္ ဖိုက္ေပးလိုက္ပါမယ္ေလလို႔ သူ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ေရေရလည္လည္ ထိုးေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။



ထီးမူရဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို ပုခုံးေပၚ ထမ္းတင္ၿပီး အားန႔မဲ ာန္န႔ ဲ ေဆာင့္ေပးသည္။ ထီးမူ ေအာ္သံေတြက တဲျပင္ကေတာင္ ၾကားနိုင္မည္ ထင္တာဘဲ။ တဖုံးဖုံး အသံေတြ ျမည္သည္။ ထီးမူ ရင္စိုင္ေတ ြ တုန္ခါရမ္းေနသည္။ သူ႔တကိုယ္လုံး ေခၽြးေတ ြ ရႊဲေနသည္။ ထီးမူ အရင္ၿပီးသြားေအာင္ ဆက္တိုက္ ဒလစပ္ ေဆာင့္ထည့္ပစ္လိုက္သည္။ ထီးမူ ၿပီးသြားေတာ့ သူ ဆက္မလုပ္ေတာ့။ ဂ်င္းနီကို သတိရၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ အျပစ္ရွိသလိုႀကီး ခံစားလိုက္ရလို႔။ “ဟင္ ကာနယ္ မၿပီးေသးဘူး မဟုတ္လား ၿပီးေအာင္ လုပ္ေလ ထီးမူ ဘယ္လို ေနေပးရမလဲ” “နင္ၿပီးသြားတယ္မႈတ္လား” “အင္း ၿပီးတယ္” “ေကာင္းလား” “ခိခိ ေကာင္းတယ္ ကာနယ္ အရမ္း” “ၿပီးတာဘ ဲ နင္ေကာင္းဖို႔ အေရးႀကီးတယ္” သူ ေဘာင္းဘီကို ေကာက္စြပ္ၿပီး ေဆးျပင္းလိပ္ကို မီးညႇိလိုက္သည္။ ၀ါးစားပြဲေပၚက ေအေက ၄၇ ေမာင္းျပန္ကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး တဲထဲက ထြက္သြားသည္။ ထီးမူ သူ႔ကို နားမလည္သလို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ဂ်င္းနီဆီ သြားမယ္။ ဂ်င္းနီကို သြားေတ့မြ ယ္။ “ဂ်င္းနီဆီ သြားမလို႔” သူ႔စကားေၾကာင့္ ရွန္စုံန႔ ဲ ေမာရွည္ ဆတ္ကန ဲ ေခါင္းေတြ ေထာင္လာကာ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ “ဘာလဲ မင္းတို႔ ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ ငါ မင္းတို႔ကို အသိေပးေနတာမင္းတို႔ကို တိုင္ပင္တာ မဟုတ္ဘူး ခြင့္ေတာင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး” ရွန္စုံက “ျဖစ္ပါ့မလား ကာနယ္” လို႔ ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့န႔ ဲ ေမးသည္။ ေမာရွည္က “ကာနယ္ ၿမိဳ႕ကို သြားတာ တပ္မဟာဗဟို က ႀကိဳက္ပါ့မလား” လို႔ ေျပာသည္။ “ေဟ့ေကာင္ ငါ ၿမိဳ႕ကို သြားမွာ တပ္မဟာဗဟိုက ဘယ္လိုသိမလဲ မင္းသြားေျပာမွ သိမွာ” “အစိုးရ စစ္တပ္န႔ ဲ ရဲန႔တဲ ိုးမွာ စိုးတယ္ ကာနယ္ က်ဳပ္တို႔လ ဲ လိုက္ခ့ေဲ ပးမယ္” “မလိုဘူး ငါတေယာက္ထဲသြားမယ္ မင္းတို႔ပါမွ လူသိကုန္မယ္” ရွန္စုံန႔ ဲ ေမာရွည္တို႔ မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ ေၾကာက္လို႔ တားလ ဲ မတားရဲၾက။ “မင္းတု႔ ိ ၿမိဳ႕နားအထိ လိုက္ခ်င္လိုက္ျခဲ့ကေပါ့ ၿမိဳ႕ထဲေတာ့ ငါတေယာက္ထ ဲ ဝင္မယ္” “ဟုတ္ ကာနယ္” ရွန္စုံတို႔ သူ႔အတြက္ စိုးရိမ္လို႔ မသြားေစခ်င္တာကို ဖိုးက်ား သေဘာေပါက္သည္။ သိသည္။



သို႔ေပမ့ ဲ ဂ်င္းနီကို ေတ့ခြ ်င္စိတ္ေတြကို တားဆီးလို႔ မရဘူး။ သူ မုတ္ဆိတ္ ပါးသိုင္းေမြးေတ ြ ရိပ္သင္သည္။ သာြ းတိုက္ ေရခ်ိဳးသည္။ ဆံပင္ကေတာ့ ရွည္ေနဆဲ။ ကိစၥမရွိပါဘူး ဆံပင္ကေတာ့။ ၿမိဳ႕ထဲဝင္ရမွာမို႔ ေသနတ္ကေတာ့ အတိုဘဲ ယူလို႔ရမယ္။ အင္း လိုလိုမယ္မယ္ အတို ႏွစ္လက္ ယူသြားမယ္။ ဂ်င္းနီအတြက္ လက္ေဆာင္။ သူတဖက္ကမ္းသြားတုံးက ဝယ္ထားတ့ ဲ စိန္ဆြဲႀကိဳးေလးကို ေပးမည္။ သြားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ခ်ိန္ တပ္မဟာဗဟိုဌာနခ်ဳပ္က အမိန႔္ဝင္လာသည္။ သူ စခန္းတခုကို အင္အားသြားျဖည့္ရမည္။ ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲရမည္တ့။ဲ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ခရီးထြက္ရမည္မို႔ ဂ်င္းနီရွိတ့ ဲ ၿမိဳ႕ထဲကို သူ မသြားနိုင္ေသးဘူး။ သူသြားရမယ့္စခန္းက စေနႏွစ္ခိုင္ေတာင္ကုန္းတ့။ဲ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဘယ္သူ နံမည္ေပးထားသလဲ မသိဘူး။ ႏွစ္လုံးတြဲရက္ ေတာင္ပူစာညီေနာင္ကို ေခၚတာ။ ဂ်င္းနီကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနေပမ့ ဲ အလုပ္တာဝန္ကို ဦးစားေပးရၿပီ။ သူန႔အဲ တူ ေဆးမႉးဒီးနာ လိုက္လာလို႔ အပ်င္းေတာ့ ေျပသည္။ ဒီးနာရဲ့ တင္ပါးႀကီးေတြကို သူ ေငးရင္း စိတ္န႔ ဲ ျပစ္မွားရင္း သြားရလို႔။ စေနႏွစ္ခိုင္စခန္း ကို ေရာက္ေတာ့ ၾကာအင္းရြာဖက္က လာတ့သဲ ူတို႔တပ္သားေတြက ဂ်င္းနီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ရြာကို ျပန္ေရာက္ေနသည္ လို႔ ေျပာျပတာန႔ ဲ သူ ဂ်င္းနီန႔ ဲ တအားေတ့ခြ ်င္မိၿပီး ၾကာအင္းရြာဖက္ကို သြားဖို႔ အေၾကာင္းတခု ျပၿပီး စခန္းကို ဗိုလ္တလူး ဆိုတ့ ဲ သူ႔လက္ေအာက္က ေကာင္တေကာင္ကို တာဝန္ခံအျဖစ္ ထားျခဲ့ပီး ထြက္လာခ့သဲ ည္။ ဒီတခါသြားတာက အလုပ္အေၾကာင္းျပၿပီး သြားတာမို႔ သူန႔ပဲ ါသြားတ့ ဲ လူအင္အားက မနည္းလွဘူး။ ၾကာအင္းရြာကို ေရာက္ေတာ့ သူ႔လူေတြကို ရြာျပင္မွာဘ ဲ ထားျခဲ့ပီး သူ ရွန္စုံ ေမာရွည္ ကလင္တန္တို႔န႔ဘဲ ဲ ဝင္သြားသည္။ တရြာလုံး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ရြာျပင္မွာ စခန္းခ်လိုက္တ့ ဲ ဖိုးက်ားရဲ့ ေနာက္လိုက္ဗိုလ္ပါ တအုပ္တမႀကီးေၾကာင့္ ထင္သည္။



ရြာထိပ္က သူန႔အဲ ရမ္းခင္မင္တ့ ဲ ဦးပီတူးရဲ့ အိမ္ကို ဝင္လိုက္သည္။ ဦးပီတူးရဲ့ မိန္းမကို ဂ်င္းနီဆီ သြားအေၾကာင္းၾကားခိုင္းလိုက္သည္။ သူႀကီးဦးေဂ်ာ္နီ ျပာျပာသလဲ ေျပးလာသည္။ “ကာနယ္ ေရာက္ေနတယ္ ၾကားလို႔ ေျပးလာတာ က်ေနာ့္အိမ္ကို ဘာလို႔မလာလဲ ကာနယ္” ခါတိုင္းလို ေျပာက္ၾကား ပုံဖ်က္ ယူနီေဖါင္းန႔ ဲ မဟုတ္ဘ ဲ အျပာေရာင္ ရင့္ရင့္ လီဗိုက္စ္ ဂ်င္း ေဘာင္းဘီ ဂ်င္းရွပ္န႔ ဲ ျဖစ္ေနလို႔ ဖိုးက်ားကို သူႀကီးဦးေဂ်ာ္နီ ထူးဆန္းေနသည္။ ခါတိုင္းလို ပိုြင့္ဖိုးဖိုက္ႀကီးလ ဲ ခါးမွာ ထိုးမထားဘူး။ ေၾကာက္လို႔ ေမးေတာ့ မေမးရဲဘူး။ “ဒီအိမ္က ရြာအစြန္မွာမို႔ က်ဳပ္ သေဘာက်လို႔ က ဲ သူႀကီး က်ဳပ္ ေကာင္မေလး လာေတာ့မယ္ ခင္ဗ်ားလ ဲ ျပန္ေတာ့” “ဟုတ္ ဟုတ္ ကာနယ္” ေဟာ။ ေျပာရင္းဆိုရင္း ဂ်င္းနီ လာၿပီ။ ခ်စ္သူေခ်ာေလးသည္ ဦးပီတူး ၿခံေပါက္ဝကေန ဝင္လာေနသည္။ ဦးပီတူးအိမ္က မီးေတြ လင္းထိန္ေနလို႔ ဂ်င္းနီကို သူ အိမ္အေပၚကေန လွမ္းေတြ႕ေနရသည္။ အေဝးကထဲက ထင္းေနသည္။ အသား အရမ္းျဖဴေသာ ဂ်င္းနီသည္ နက္ေျပာင္ေနေသာ ဆံပင္ရွည္ႀကီးန႔ခဲ ပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းေလၽွာက္လာေနသည္။ မီးခိုးေရာင္အက်ႌ ထမိန္အနက္ေျပာင္န႔ ဲ ခ်ပ္ရပ္ အခ်ိဳးက်တ့ ဲ ကိုယ္လုံးေလးနဲ႔ အရမ္းၾကည့္ေကာင္းေနသည္။ ဖိုးက်ား ေၾကာင္ေငးၿပီး ၾကည့္ေနမိရ သည္။ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလၽွာက္လာလို႔ ဂ်င္းနီရဲ့ ညာဘက္လက္က ရမ္းရမ္း ရမ္းရမ္းန႔။ဲ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြက မဟတဟေလး။ အိုး အရမ္းအရမ္း လွတာဘ ဲ ခ်စ္သူရယ္။ “ဖိုးက်ား” ဂ်င္းနီ သူ႔နံမည္ကို ေခၚၿပီး ေျပးလာေနသည္။ ဖိုးက်ား ေလွခါးက ေျပးဆင္းသည္။ “ဂ်င္းနီ” “ဖိုးက်ား ေနေကာင္းတယ္ ေနာ္ အသက္ရွင္ရက္ ျပန္ေတ့ရြ တာ ဝမ္းသာလိုက္တာဟာ” “ေအး ငါမေသေသးဘူး နင္န႔ ဲ ယူရအုံးမွာ ဟားဟားဟား ဘုရားက ငါ့ကို မေခၚေသးဘူး နင္န႔ယဲ ူၿပီးမွတ့”ဲ “ဖိုးက်ား ငါန႔ယဲ ူဖို႔က နင္ ဒီ လက္နက္ကိုင္ ဘဝကို စြန႔္လႊတ္လိုက္မွ ျဖစ္မယ္ နင့္ကို ဒီလိုဘဝန႔ ဲ မယူနိုင္ဘူး” “ဂ်င္းနီ နင့္ကို ငါသိပ္ေတ့ခြ ်င္လြန္းလို႔ လာခ့တဲ ာ နင္က ေတြ႕လိုက္တာန႔ ဲ ငါ့ကို ေဆာ္ၿပီ ႏွက္ၿပီဟာ” “ဖိုးက်ားရယ္ ငါ့ကို တလြဲမထင္ပါန႔ ဲ ငါဟာ နင့္ကို သံေယာဇဥ္ ႀကီးတ့သဲ ူပါ နင့္ကို တသက္လုံး ခ်စ္မွာ နင္န႔ ဲ ငါ ေအးခ်မ္းတ့ ဲ ဘဝေလး တည္ေဆာက္ခ်င္လို႔ ေျပာတ့ ဲ စကားပါ” ဖိုးက်ားန႔ ဲ ဂ်င္းနီ အိမ္ေပၚကို ေလွခါးႀကီးကေန တက္လာသည္။



ရွန္စုံက ဘီယာဘူးေတြန႔ ဲ ၾကက္ေၾကာ္ အမဲေၾကာ္ေတ ြ ဘန္းန႔ ဲ ထည့္ယူလာက ခ်ေပးသည္။ “ရွန္စုံ” “ကာနယ္” “ၿခံဝက ေစာင့္ၾက ငါ ဂ်င္းနီန႔ ဲ ခဏ စကားေျပာလိုက္အုံးမယ္” “ဟုတ္ ကာနယ္” ရွန္စုံတို႔ ၿခံထဲကို ထြက္သြားၾကခ်ိန္ ဖိုးက်ား သည္ ဂ်င္းနီန႔ ဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လိုက္သည္။ “ဖိုးက်ား” “ဂ်င္းနီ နင္ သိပ္လွတယ္ သိလား” “အိုဖိုးက်ား ဘာလို႔ လူကို စိုက္ၾကည့္ေနတာလဲ” ဖိုးက်ား ဂ်င္းနီကို ရင္ခြင္ထ ဲ ဆြဲသြင္းၿပီး နမ္းပစ္ခ်င္လိုက္တာ။ သိပ္လွေနတ ့ဲ ဂ်င္းနီကို ၾကည့္လို႔ မဝဘူး။ “နင္ သိပ္လွလို႔ေပါ့ ဂ်င္းနီရယ္” “ဖိုးက်ား နင္ စဥ္းစားေနာ္ ငါေျပာတာ” “ဘာကိုလဲ လက္နက္ခ် အလင္းဝင္ဖို႔လား” “အင္းေပါ့” “ဟား ဟား ဟား ဂ်င္းနီ ငါလိုေကာင္ကို ဒီစကား ခဏခဏ လာေျပာေနတယ္ အင္းေလ နင္ ျဖစ္ေစခ်င္သလိုငါ မလုပ္နိုင္ေပမ့ ဲ ဒီကမၻာေလာကႀကီးမွာ နင့္ကို ငါ ဆက္လက္ၿပီး ႐ူးသြပ္စြာန႔ ဲ စြဲလန္းခ်စ္ေနမယ္သိလား တသက္လုံး ဂ်င္းနီ တသက္လုံး” ဂ်င္းနီသည္ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးမွာ ဆြဲထားတဲ့ လက္ဝါးကားတိုင္ ေလာ့ကက္န႔ ဲ ေရႊဆြဲႀကိဳးေလးကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး ဖိုးက်ားကို ေပးသည္။ “ဖိုးက်ား ဒီဆြဲႀကိဳးေလးကို နင့္ကို ငါ သတိရေနတယ္ ဆိုတ့ ဲ အထိန္းအမွတ္န႔ ဲ ေပးလိုက္မယ္ ဒီဆြဲႀကိဳးေလးေၾကာင့္ နင္ ေဘးကင္းပါေစ၊ လာဘ္ေကာင္းပါေစ၊ ဘုရားသခင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ” “နင္ နင္ ငါ့ကို ခ်စ္ေကာ ခ်စ္လားဟင္” “ေျပာၿပီးတာ ၾကာၿပီဘ ဲ ဖိုးက်ား အလင္းထဲကို ျပန္လာတ့ေဲ န႔မွာ နင္လိုခ်င္တ့ ဲ အေျဖကို ငါေပးမယ္လို႔”ဟင္း”ဖိုးက်ားသက္ျပင္းခ်သည္။ကဆာနလီေတာင္ကုန္း …။ ဖိုးက်ား မေပ်ာ္ဘူး။ ဂ်င္းနီကို လြမ္းတ့စဲ ိတ္န႔ ဲ လူၾကမ္းႀကီး ဖိုးက်ား ခံစားေနရသည္။ မီးေတာက္အရက္ကို ပုလင္းလိုက္ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ပူျပင္းတ့ ဲ အရက္က နဂိုထဲက ပူေနတ့ ဲ သူ႔ရင္ေၾကာင့္ ပူတယ္လို႔ သူမထင္ေတာ့ဘူး။ ဘန္ကာထဲမွာ အရက္ေသာက္ရင္း ဟိုတခါက ဂ်င္းနီေပးလိုက္တ့ ဲ ဓါတ္ပုံေလးကို ထုတ္ၾကည့္ေနသည္။



လွလိုက္တာ အခ်စ္ရယ္၊ ဒီဘဝမွာ နင့္ရဲ့ အခ်စ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ငါ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လ ဲ ဆိုေတာ့ ငါ ဆိုတ့ေဲ ကာင္က ဘယ္ေတာ့မွ အညံ့ခံ လက္နက္ခ်မွာ မဟုတ္လို႔ဘဲ။ ဖိုးက်ား ဘိုက္ဆာသလိုလို ရွိလို႔ ရွန္စုံကို ေခၚလိုက္သည္။ “ဘာစားစရာ ရွိလဲ ကြ” “ၾကက္သားန႔ ဲ ထမင္း ရွိတယ္ ကာနယ္ စားမလား” “ေအး” ရွန္စုံ ဘန္ကာထဲက ထြက္သြားသည္။ သည္အခိုက္မွာဘဲ ျပင္းထန္တ့ ဲ ေပါက္ကြဲသံေတ ြ ၾကားလိုက္ရသည္။ ဖိုးက်ား ထိုင္ရာက ခုန္ထၿပီး သူ႔ေသနတ္ကို ေကာက္ဆြဲကာ ဘန္ကာထဲက ထြက္သည္။ “ဘာျဖစ္လဲကြ” ေမာင္းျပန္ေသနတ္သံေတြ ဆူညံေနသည္။ အုန္းကနဲ အုန္းကနဲ ေပါက္ကြဲသံေတြ ဆက္တိုက္ ၾကားေနရသည္။ “ရန္သူ ရန္သူကာနယ္” ဂ်ိဳးဂ်ိဳး ဆက္သြယ္ေရး တူးေျမာင္းထဲကေန လွမ္းေအာ္သည္။ ဖိုးက်ား ခ်က္ခ်င္း သူ႔လူေတြကို ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ညႊန္ၾကား အမိန႔္ေတြ ေပးသည္။ “ကလင္တန္ ဟိုဘက္ေတာင္ကုန္းကို ပစ္ထား ရွန္စုံ လက္နက္ႀကီးအဖြ႕ကဲ ို ပစ္ခိုင္းစမ္း” သူကိုယ္တိုင္လ ဲ လက္ထဲက ေသနတ္န႔ ဲ ပစ္ခတ္သည္။ သူ႔ေအေက၄ရေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ထဲက ၇ ၆၂က်ည္ဖူးေတြ က တဒုံးဒုံး အသံန႔အဲ တူ ဒလစပ္ထြက္ေနသည္။ က်ည္ခံေြ တြလ ဲ တေဖါက္ေဖါက္ ခုန္ထြက္ေနသည္။ တိုက္ပြဲက ျပင္းထန္ေနသည္။ သူ႔ေဘးကေန အျပင္းအထန္ ပစ္ခတ္ခုခံေနတ့ ဲ သူ႔ တပ္သားေတ ြ အားကနဲ အီးကနဲ ေအာ္ညည္းကာ ေခြလဲက်ကုန္သည္။ နားကြဲလုမတတ္ က်ယ္လြန္းေသာ ေပါက္ကြဲသံေတြ ေသြးညႇီနံ့ေတြ ဆဲဆိုသံေတြ ဆူညံေနသည္။



သူတို႔ စခန္းတခုလုံး ယမ္းခိုးေတြ မီးခိုးလုံးႀကီးေတြ ဖုံးေနၿပီ။ အက်အဆုံးက မ်ားလွသည္။ “ကာနယ္ အေျခအေန မဟန္ဘူး ရန္သူေတြ တက္လာေနၿပီ” ဖိုးက်ား ကတုတ္က်င္းထဲက ေခါင္းျပဴၾကည့္သည္။ ေရွ႕ပိုင္း ကတုတ္က်င္းထဲကေန ခုခံေနေသာ သူ႔လူေတြ အကုန္ က်ကုန္ၿပီ။ ရွန္စုံ ဖိုးက်ားဆီကို ေျပးလာသည္။ “ကာနယ္ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးန႔ ဲ ကလင္တန္ က်သြားၿပီ လူေတလြ ဲ ကုန္သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ ဆုတ္ရင္ေကာင္းမယ္” “ငါ စစ္ကူေတာင္းထားတယ္ ငါ မဆုတ္ခ်င္ဘူး” ဒုံးက်ည္ေတ ြ တရႊီးရႊီး က်လာေပါက္ကြဲသည္။ နီးလြန္းလို႔ သူန႔ ဲ ရွန္စုံက တုတ္က်င္းထ ဲ ဝပ္လိုက္ေပမ့ ဲ မလြတ္ဘူး။ သူ႔လည္ပင္း ရင္ဘတ္ လက္ေတြကို မီးစနဲ႔ အထိုးခံလိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဟား ထိၿပီ။ သူ႔ကို ထိၿပီ။ သည္အခ်ိန္မွာ တဖက္က “က်ားထိုးၿပီ”။ သူတို႔ဖက္က ပစ္အားေလၽွာ့က်လာတာ သိလို႔ လွံစြပ္ေတြတပ္ၿပီး “က်ား”လို႔ အသံကုန္ဟစ္ေႂကြးၿပီး ေျပးတက္လာၾကၿပီ။ “ကာနယ္ ကာနယ္ ဟား ကာနယ့္ကို ထိၿပီ အိုး ဆုတ္ၾကမယ္ ကာနယ္ ေဟး ေမာရွည္ လာတြ ဲ ကာနယ့္ကို လာတ ြဲ ဆုတ္မယ္” “ဆုတ္ ဆုတ္ေဟ့ ဆုတ္” ထိန္ေတာရြာပ်က္ ေရာက္ေတာ့ ဖိုးက်ား သတိရတခ်က္ မရတခ်က္ ျဖစ္ေနသည္။ ေသြးထြက္တာ မ်ားလွၿပီ။ “ကာနယ္ က်ေနာ္တို႔ ေဆးအဖြဲ႕ေခၚထားတယ္ အားတင္းထား မၾကာခင္ ေရာက္လာလိမ့္မယ္” သူ ေလာကႀကီးန႔ ဲ အဆက္ျပတ္သြားသည္။ သူ သတိရလာေတာ့ တဲတလုံးထ ဲ သူေရာက္ေနသည္။ သူ႔နားမွာ ဒီးနာကို ေတ့သြ ည္။



ေဆးမႉးဒီးနာ သူ႔ကို အနီးကပ္ ၾကည့္ေနသည္။ “ဟယ္ ကာနယ္သတိရလာၿပီ” အိုး ဒီးနာ သူ႔အသက္ကို ကယ္တာကိုး။ “ဒီးနာ” “ကာနယ္ ဝမ္းသာလိုက္တာ ကာနယ္ရယ္ ကာနယ့္အတြက္ စိတ္ပူလိုက္ရတာ” “ဒီးနာ ေက်းဇူးတင္တယ္” “ဟင္း ဟင္း ေက်းဇူးတင္ရမွာက ဒီးနာ မဟုတ္ဘူး ကာနယ္” ဖိုးက်ား ဒီးနာ ေျပာတာကို နားမလည္ဘူး။ “ဟုတ္တယ္ ကာနယ့္ကိုယ္ထဲက ဗုံးဆန္ေတြကို ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ ခြဲထုတ္ေပးတာ ကာနယ္ ေက်းဇူးတင္ရမွာက ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ” ဒီအခ်ိန္မွာ သူရွိေနတ့ ဲ တဲထဲကို ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ ဝင္လာသည္။ “ကာနယ္ သတိရလာၿပီေနာ္ ေနသာရဲ့လား” “ေကာင္းပါတယ္ ေဒါက္တာ” “ကာနယ္ ဒါဏ္ရာရလာတယ္ ၾကားလို႔ က်မတို႔ ခ်က္ခ်င္း လိုက္လာၾကတာ” “ေက်းဇူးတင္တယ္ ေဒါက္တာ” “You are welcome ကာနယ့္အေျခအေနက စိတ္ခ်သြားရပါၿပီ” ေဒါက္တာမ ေခ်ာေခ်ာေလး သူ႔ကို ျပဳံးၿပီး ၾကည့္ေနသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ ေရာ ဒီးနာေရာ အရမ္းၾကည့္ေကာင္းေနတာဘဲ။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာသည္ ေျပာက္ၾကား ယူနီေဖါင္းန႔လဲ ည္း ၾကည့္ေကာင္းေနတာဘဲ။သစ္ငုတ္တိုႀကီးတခုမွာ သူထိုင္ရင္း ေခ်ာက္ထဲက ျမဴေတြဆိုင္းေနတ့ ဲ စိမ္းစိုေနတ့ ဲ လၽွိုႀကီးထဲကို သူ ေငးၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ဒါဏ္ရာေတ ြ သက္သာလာၿပီ။ လက္နက္ကိုင္ဘဝမွာ ပထမဦးဆုံး သူ ရႈံးနိမ့္ရတ့ ဲ တိုက္ပြဲ။ သူ တာဝန္ယူထားရတ့ ဲ ေတာင္ကုန္း ရန္သူ႔လက္ က်ဆင္းသြားရၿပီ။ “ကာနယ္ ေနေကာင္းလာၿပီေနာ္” သူရွိရာကို ေလၽွာက္လာေသာ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာကို သူေတ့လြ ိုက္ရသည္။ “ေဒါက္တာ ဘယ္တုံးက ေရာက္လဲ” “ေစာေစာကဘ ဲ ကာနယ္ က်မေပးတ့ ဲ ေဆးေတ ြ ကာနယ္ မွန္မွန္ေသာက္ရဲ့လား” “ေသာက္တယ္ ေသာက္တယ္ ေဒါက္တာေကာ ခရီးပမ္းလာမွာဘဲဘာလိုလို ေျပာေနာ” “ေျပာမွာပါ ကဲကာနယ့္ကို ခ်ပ္ကပ္ပ္ လုပ္ခ်င္တယ္ ကာနယ့္တဲထဲ သြားၾကရေအာင္လား” ေဒါက္တာဒီဘိုးရာန႔ ဲ သူ႔တဲထဲကို ဝင္ျခဲ့ကသည္။



ရွန္စုံန႔ ဲ လင္ကြန္း ေျပးလာသည္။ “ကာနယ္ ဘာလိုသလဲ” “ေဒါက္တာ့အတြက္ ေကာ္ဖီယူလာၾကကြာ” “ဟုတ္ ကာနယ္” သူ လွဲေလၽွာင္းေပးရသည္။ အက်ႌ ခၽြတ္ေပးရသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာက နားက်ပ္ေလးန႔ ဲ ရင္ဘတ္န႔ ဲ ဝမ္းဘိုက္ကို ေထာက္ခါ ၾကည့္သည္။ က်ည္ဆံထိထားေသာ၊ ဗုံးဆန္စေတြ မွန္ထားေသာ ေနရာေတြကို ၾကည့္သည္။ သူ႔လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားတဲ့ လက္ဝါးကားတိုင္ ေလာ့ကက္န႔ ဲ ဆြဲႀကိဳးကို ေတ့သြ ြားသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ ေမးမွ သူ ဒီ ဂ်င္းနီ ေပးထားတ့ ဲ ဆြဲႀကိဳးေလးကို သတိရလိုက္သည္။ ဂ်င္းနီက သူ႔လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားတာကို ျဖဳတ္ၿပီး သူ႔ကို ဆြဲခိုင္းခ့တဲ ာ။ အႏၲရာယ္ကင္း ေဘးကင္းေစဖို႔။ Blessed လုပ္ထားတ့ ဲ ( ဆုေတာင္း ေကာင္းႀကီးေပးထားတ့ ဲ ) လက္ဝါးကားတိုင္ေလးမို႔ သူ႔ကို အႏၲရာယ္ေဘးကေန လြတ္ေစမ့ ဲ အေဆာင္တခုလို႔ ဂ်င္းနီက ေျပာခ့သဲ ည္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူအရမ္းခ်စ္တ့ ဲ ဂ်င္းနီေလး ေပးထားတာမို႔ သူအျမဲ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာက သူ လတ္တေလာ ခဏ အနားယူရမည္လို႔ ေျပာသည္။ စစ္ေျမျပင္မွာ မေနဘဲ လြတ္လြတ္ကင္းကင္းရွိတ့ ဲ ရြာတရြာမွာ ေရွာင္ေနၿပီး အနားယူဖို႔ ေျပာသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ ေျပာတာ မွန္သည္။ သူ႔ေျခေထာက္ကို ထိတ့ ဲ ဒါဏ္ရာက ေကာင္းေကာင္း မေပ်ာက္ေသး။ လမ္းေလၽွာက္လို႔ ေကာင္းေကာင္း မရခ်င္ေသးဘူး။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာက ေတာင္ေပၚက ရြာေလးတရြာကို သူ႔ကို ေခၚသြားသည္။ သူ႔တပည့္အရင္းတခ်ိဳ႕ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ မစဖို႔ ပါလာသည္။ ရြာထဲက အိမ္တလုံးမွာ သူ႔ကို ေနေစသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာက တရက္ႏွစ္ရက္ သူန႔ ဲ ခဏေနအုံးမည္လို႔ ေျပာသည္။ ေဒါက္တာမေခ်ာေခ်ာေလးန႔ ဲ အတူတူ နီးနီးစပ္စပ္ ေနေနရတာ သူ စိတ္ေတ ြ လႈပ္ရွားသည္။ ဂ်င္းနီကို သတိရၿပီး ေဒါက္တာဒီဘိုးရာန႔ ဲ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေနဖို႔ သူ ႀကိဳးစားသည္။ ဂ်င္းနီသည္ သူ႔တရားဝင္ ခ်စ္သူ မဟုတ္ေသးေပမ့ ဲ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ သူယုံၾကည္သည္။



ဂ်င္းနီအေပၚ သူသစၥာရွိရမည္။ ဒီေန႔ မနက္ ရွန္စုံ လုပ္ေပးတ့ ဲ ဆန္ျပဳတ္တခြက္ကို ေသာက္ရင္း သူ ဂ်င္းနီကို လြမ္းေနသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာက သူန႔ကဲ ပ္ရက္ တဲမွာေနသည္။ မိန္းမေခ်ာေလးတေယာက္န႔ ဲ အတူတူ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနေနရတာ သူ႔ကို စာတန္မာန္နတ္က ေသြးေဆာင္ေနသည္လို႔ သူထင္သည္။ လႈပ္လီလႈပ္လ့ ဲ ခ်စ္စဖြယ္ ေဒါက္တာမေလး သူ႔ကို စိုက္စိုက္ၾကည့္လိုက္တ့ ဲ မ်က္လုံးရြဲႀကီးေတြကို သူ မရင္ဆိုင္နိုင္ဘူး။ တိုက္ပြဲေတ ြ စစ္ပြဲေတ ြ တိုက္ခိုက္လာခ့တဲ ့ ဲ စစ္ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ျဖစ္ေပမ့ ဲ မိန္းမေတြန႔ ဲ ပတ္သက္ရင္ သူသည္ ေသြးနည္း ေသြးေၾကာင္ေနေလသလား သူ႔ဖါသာ ထင္မိသည္။ ညဖက္ေရာက္လာေတာ့ အေအးဓါတ္က ပိုလာသည္။ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာမို႔ ထင္သည္။ ေလက တဝွီးဝွီး တိုက္ေနသည္။ ရွန္စုံက သူ႔ကို ရမ္ကို မတ္ခြက္န႔ ဲ ထည့္ၿပီး လာေပးသည္။ “ကာနယ္ အခ်မ္းေျပေလး မွီဝဲလိုက္” တ့။ဲ သူ ရမ္ကို ေသာက္ေနစဥ္ ရွန္စုံ တဲထဲက ထြက္သြားသည္။ ထုသားေပသား က်ေနေသာ စစ္သားႀကီးတေယာက္မို႔ ေလဒါဏ္မိုးဒါဏ္ ဘယ္ေလာက္ျပင္းပါေစ မမႈဘူးေလ။ အမ္စစ္စတင္းကို ရင္မွာ ပိုက္ၿပီး ကင္းေစာင့္ဖို႔ ထြက္သြားတာ။ သူ႔တဲတံခါးေလး ကၽြီကန ဲ ပြင့္လာသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ ဝင္လာေနသည္။ စစ္ေရာင္ဆြယ္တာေလးန႔ ဲ အနက္ေရာင္ထမိန္အႏြမ္းေလးန႔။ဲ အရမ္းလွေနတာဘဲ။ မိတ္ကပ္မလိမ္းျခယ္ ႏႈတ္ခမ္းမဆိုးဘ ဲ သဘာဝ လွေနတ့ ဲ ေဒါက္တာမေလးကို သူေငးၾကည့္ေနမိသည္။ “ကာနယ္ အရက္ေသာက္ေနလား” သူ႔ကိုမ်ား တားေတာ့မလား ထင္မိလိုက္သည္။ “ဟုတ္တယ္ သိပ္ေအးလို႔ ရွန္စုံက ရမ္နဲနဲ လာတိုက္တယ္” “ထိုင္မယ္ေနာ္” “ထိုင္ထိုင္ပါ ေဒါက္တာ” ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ သူ႔နား ကပ္ၿပီး လာထိုင္သည္။ “က်မကိုလဲ နဲနဲတိုက္” သူ မတ္ခြက္အလြတ္တခြက္ ထဲ ရမ္နဲနဲ ေလာင္းထည့္ေပးလိုက္သည္။



ဆရာဝန္မေခ်ာေလး ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေလး ရႈံ႔မ့သဲ ြားသည္။ နားရြက္ဖ်ားေလးေတ ြ အရင္ နီရဲလာၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာေလး ရဲတြတ္လာသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာက ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသူဘဝ အေၾကာင္းေတြ သူ႔ကို ေျပာျပသည္။ သူကလည္း သူ ငယ္ငယ္က အမဲလိုက္တာေတ ြ ထိုင္းလက္ေဝွ႕ထိုးတာေတြ ေျပာျပသည္။ စကားတေျပာေျပာန႔ ဲ မတ္ခြက္ ထ ဲ ရမ္နဲန ဲ နဲန ဲ ထည့္ႏွိပ္တာ ေနာက္ဆုံး ရမ္ပုလင္းလဲ ခါလီျပ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးလဲ ေရခ်ိန္ကိုက္သြားၾကသည္။ ရွန္စုံ ခဏ ဝင္လာၿပီး ယုန္သားကင္နဲနဲ လာေပးသည္။ အလိုက္တသိ ျမန္ျမန္ဘဲ ျပန္ထြက္သြားသည္။ နီးကပ္စြာ အတူထိုင္ေနၾကေတာ့ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာက ျခဳံလာတ့ ဲ ေစာင္ၾကမ္းေလးကို သူ႔ကိုလဲမၽွၿပီး ျခဳံေစေတာ့ သူတို႔ ကိုယ္ခႏၶာခ်င္း ပူးကပ္မိေနၾကသည္။ “ကာနယ္ ေနလို႔ေကာင္းရဲ့လား သိပ္မခ်မ္းေတာ့ဘူး မဟုတ္လား” “အင္း ေဒါက္တာေရာ အိုေကရဲ့လား” “အင္း အိုေကတယ္ ကာနယ္ က်မကို ဖက္ထားပါလားဟင္” ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ စကားေၾကာင့္ သူ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားသြားသည္။ အခုလဲ ကိုယ္ခ်င္း ပူးကပ္ေနတာ။ ထပ္ၿပီး ဖက္ခိုင္းေနသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာရဲ့ ကိုယ္လုံးေလးကို သူ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းကလဲ အရမ္း နီးကပ္ေနသည္။ “ကာနယ္” “က်မကို အထင္ေသးလား” “ေသးဘူး ဘာလို႔ ေသးရမလ” “တခုေျပာျပခ်င္တယ္” “အင္း ဘာလ”ဲ “ကာနယ္န႔ ဲ တပ္မဟာစခန္းခ်ဳပ္မွာ ေတြ႕ၿပီး ကာနယ္ ျပန္သြားေတာ့ေလ က်မ က်မ ကာနယ့္ကို သတိေတ ြ ရရေနတာ တေယာက္ တေနရာစီ အလုပ္လုပ္ေနၾကရၿပီး ျပန္မေႂတြ႕ကေတာ့ဘူး ကာနယ္လ ဲ တိုက္ပြဲမွာ ထိလာတယ္လ ဲ ၾကားေရာက်မ က်မ အျမန္ေျပးလာခ့တဲ ာ သိလား စိတ္လ ဲ အရမ္းပူသြားတယ္ ကာနယ္” ေစာင္ျခဳံထဲမွာ ေဒါကတ္ ာဒီဘိုးရာရဲ့ ခါးသိမ္ေလးကို ဖက္ထားတ့ ဲ သူ႔လက္က ခါးေအာက္က တင္အိအိေတြဆီကို ေရာက္ရွိေနသည္။ “ဘာေၾကာင့္လို႔ ကာနယ္ ထင္လဲဟင္” သူ ဘာျပန္ေျဖရမလ ဲ မသိဘူး။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာရဲ့ ပါးျပင္ေလးန႔ ဲ သူ႔ပါးကို ကပ္ထားလိုက္မိသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာသည္ သူ႔ဖါသာဘ ဲ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ သူ႔နားနားကို ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလး ကပ္ၿပီး “ကာနယ့္ကို က်မ ခ်စ္မိလို႔ေပါ့” လို႔ ေလသံေလးန႔ ဲ ေျဖလိုက္တာ။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေဖါင္းအိအိေလးသည္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းႀကီးအေပၚကို ဖိကပ္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း စုတ္မိၾကတာ ေတာ္ေတာ္န႔ ဲ မရပ္နိုင္ၾကေတာ့ဘူး။



ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း စုတ္မိၾကတာ ေတာ္ေတာ္န႔ ဲ မရပ္နိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ တေယာက္န႔တဲ ေယာက္ ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ေနမိၾကသည္။ ေဒါက္တာမေလးသည္ အစိမ္းပုတ္ေရာင္ စစ္အက်ႌန႔ ဲ အေပၚက စစ္ဆြယ္တာ ဝတ္ထားေပမ့ ဲ အထဲမွာ ဘရာစီယာမပါလို႔ သူ႔လက္တဖက္က အက်ႌေတေြ အာက္ထဲကို ဝင္ေရာက္သြားေသာအခါ အိစက္ႁဖြံ့ဖိုးတ့ ဲ ရင္သားေတြကို ထိေတ့မြ ိလိုက္ရသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုရာသည္ သူ႔လၽွာကို ႏႈတ္ခမ္းေလးန႔ ဲ လိုက္ရွာေဖြကာ စုတ္ယူေနသည္။ လၽွာေတ ြ လူးလွိမ့္ ပြတ္ကစား ေနမိၾကရင္း သူအိပ္တ့ ဲ ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚကို ႏွစ္ဦးသား လဲက်သြားၾကသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက ရင္သားစိုင္ေတြ ထိပ္က နို႔သီးဖုေလးေတြကို စမ္းရွာေနမိသည္။ ကာမစိတ္ထႂကြမႈေၾကာင့္ နို႔သီးေလးေတ ြ မာတင္းေထာင္ထေနၾကသည္။



လက္မန႔ ဲ လက္ညႇိုးသုံးၿပီး နို႔သီးဖုေလးေတြကို ကိုင္ ကစားေပးေနရင္း လက္တဖက္န႔ ဲ သူ႔ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္သည္။ ေjခန႔နဲ င္းကန္ၿပီး ခၽြတ္ပစ္လိုက္ခ်ိန္ ေငါေငါႀကီး မာေတာင္ေနေသာ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ႀကီးကို ေဒါက္တာဒီဘိုးရာရဲ့ လက္က လာဆုပ္ကုငိ ္လိုက္တာ သိလိုက္သည္။ အိုးႀကီးလိုက္တာ ေဒါက္တာမေလး က သူ႔ကို ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ကပ္ေျပာလိုက္ရင္း ဖြားဖက္ေတာ္တုတ္တုတ္ခဲကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ဆန႔္က်င္ဖက္ “မ” ဓါတ္ကို ရလိုက္တ့ ဲ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္သည္ တမဟုတ္ခ်င္း ႀကီးထြား သန္မာလာသည္။ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတ့ ဲ သူရဲေကာင္းတေယာက္လိုဘဲ။ သူလ ဲ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာရဲ့ ထမိန္ေလးကို ခါးအထိ မတင္လိုက္သည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက အဝတ္မ့သဲ ြားတ့ ဲ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာရဲ့ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းေတြကို စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေပါင္တန္သြယ္ေတြန႔ ဲ ဂြဆုံေနရာကို စမ္းေနေတာ့ ေဒါက္တာဒီဘိုရာသည္ “ယားတယ္ ဘာလိုက္ကိုင္ေနတာလ”ဲ လို႔ ျပဳံးစိစိန႔ ဲ ေျပာသည္။ ေရႊၾတဂံနယ္ေျမေလးကို သူစမ္းလိုက္ေတာ့ စိုစိစိ ျဖစ္ေနသည္။ ဆီးခုံေဖါင္းေဖါင္းေလးမွာ အေမႊးပါးပါးေလးေတြကို စမ္းမိသည္။ သူ ေဒါက္တာဒီဘိုရာရဲ့ကိုယ္ေပၚကို တက္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေဒါက္တာဒီဘိုရာ သည္ ကိုယ္အေပၚပိုင္းက အဝတ္အစားေတြကို ခၽြတ္ လိုက္သည္။



ေစာင္ျခဳံထဲမွာ ေဒါက္တာဒီဘိုရာ ကိုယ္တုံးလုံး ျဖစ္သြားၿပီ။ ေကာ့တင္းဖြံ့ ထြားတ့ ဲ ရင္သားေတြကို သူ နမ္းသည္။ နို႔သီးေလးေတြကို စို႔သည္။ ေပါင္တန္ေျခေထာက္ေတြကို ေဘးတဖက္တခ်က္ကို သူ႔ဒူးေတြန႔ ဲ တြန္းခြဲပစ္လိုက္သည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုရာသည္ ေပါင္ကားရက္ အေနအထားန႔ ဲ ရွိေနၿပီ။ “ကာနယ္ ေျဖးေျဖးေနာ္ ယူ႔ဟာက အရမ္းႀကီးတယ္” ဖြားဖက္ေတာ္ႀကီးကို ရတနာေရႊဂူထဲ ထိုးသြင္းေတာ့ သူ႔လက္ေမာင္းေတြကို တအား ဖ်စ္ညႇစ္ထားသည္။ စိုၿပီး တင္းက်ပ္ႏူးည့ံေသာ အဂၤါစပ္ထဲကို သူ႔ထိပ္ဖူးႀကီး ျမဳပ္ဝင္မိေနသည္။ တင္းက်ပ္ေနလို႔ ဆက္ထိုးသြင္းလို႔ မရဘူး။ “အို အာ ေျဖးေျဖး ဟင္း အမေလး မရဘူးထင္တယ္” သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ႀကီးသည္ ေရွ႕တိုးမရ ေနာက္ဆုတ္လို႔မရ တစ္လစ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ ညည္းျငဴေနစဥ္ သူ အာ႐ုံေျပာင္းတ့အဲ ေနန႔ ဲ နို႔သီးဖုေလးေတြကို သြားန႔ ဲ မနာေအာင္ ခပ္ဖြဖ ြ ကိုက္လိုက္သည္။ “ဟိတ္ မကိုက္န႔”ဲ လၽွာန႔ ဲ ပတ္ျခာလည္ ထိုးဆြကလိေပးလိုက္သည္။ သည္အခ်ိန္မွာ မသိမသာ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ကာ သူ ႀကိဳးစားသြင္းထည့္ေနသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာရဲ့ တင္ပါးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္သည္။ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္န႔ ဲ တဝက္ေလာက္ ဝင္သြားခ်ိန္ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္န႔ ဲ အသြင္းအထုတ္ေလးေတ ြ လုပ္ေပးေနသည္။ မၾကာခင္ အသြင္းအထုတ္ လုပ္လို႔ရလာသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ တအင္းအင္းန႔ ဲ ဖီလင္ေတ ြ တအားတက္လာတာ ေတ့ရြ ၿပီး သူ႔ေက်ာျပင္ကို တအားဆြဲဖက္ထားသည္။ ေျဖးေျဖးခ်င္း ထိုးသြင္းထိုးထုတ္ လုပ္ေပးသည္။



အဂၤါစပ္သည္ တင္းက်ပ္ေနၿပီး သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ကို အတင္းညႇစ္ထားသလို ခံစားရသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုရာသည္ “ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္” လို႔ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနရင္း သူထိုးေဆာင့္ေနတုံး သူ႔ရင္ဘတ္ကို လွမ္းၿပီး လၽွာေလးန႔ ဲ ယက္သည္။ ကိုက္သည္။ ထိုးေဆာင့္လို႔ ရသထက္ရလာတာန႔ ဲ ခပ္ျမန္ျမန္ခပ္သြက္သြက္ ေဆာင့္ထည့္သည္။ “အိုးအိုး အိုးအိုး” ကြပ္ပ်စ္ေဟာင္းေလး သြက္သြက္ခါေအာင္ လႈပ္ေနသည္။ ကၽြိကၽြိအသံေတြ ျမည္ေနသည္။ လိင္အဂၤါႏွစ္ခု သြတ္သြင္းပြတ္တိုက္ေနတာကလ ဲ အသံေတ ြ ျမည္လာသည္။ အျမင့္ဆုံးထိပ္ကို အတူတူ လက္တြဲကာ တက္ေရာက္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းၾကသည္။ အို အိုေကာင္းေကာင္းလိုက္တာ အိ အီ …ဟင္း။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ ခါးေလးေကာ့ ေခါင္းေလးေမာ့ကာ အထြဋ္အထိပ္ပန္းတိုင္ကို တက္လွမ္းေရာက္သြားသည္။ သူလဲ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ အရင္ေကာင္းပါေစ ဆိုၿပီး ထိန္းထားတာ ျဖစ္လို႔သူလဲ ေကာင္းသြားေရာ သူ ေအာင့္ထားတာကို လႊတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ပူေႏြးတဲ့ သုတ္ေရေတြ တပုံႀကီး ေဒါက္တာဒီဘိုးရာရဲ့အဂၤါစပ္ထဲကို ပန္းထုတ္ခါ ေကာင္းျခင္းလမ္းဆုံးကို ေရာက္ရွိသြားေတာ့ သည္။ “ဖိုးက်ား ဖိုးက်ား” သူ႔နံမည္ကို ေအာ္ေခၚေနသံေၾကာင့္ သူနိုးလာသည္။ ဘယ္သူလဲ။ ညက တညလုံး ေဒါက္တာဒီဘိုရာန႔ ဲ အခ်စ္လြန္ပြဲေတ ြ တပြဲၿပီးတပြဲ ႏႊဲျခဲ့ပီး မနက္လင္းအားႀကီးက်မွ ေမာေမာန႔ ဲ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ့သဲ ည္။ သူ႔ေဘးမွာ ေဒါက္တာမေလး မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္က ထသြားလိုက္သလ ဲ သူမသိ။ ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ သူ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ထထိုင္လိုက္သည္။



သူ႔ကို ဖိုးက်ားလို႔ ေခၚမယ့္သူ ဒီေလာကမွာ သူ႔အေမတေယာက္ထဲ ရွိမည္။ လူတိုင္း ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနၾကတာ။ သူ႔အထက္က လူႀကီးေတြေတာင္ ကာနယ္လို႔ဘဲ ေခၚၾကသည္။ တဲအျပင္က ေခၚေနတာ ဘယ္သူလဲ။ သူ႔ကြပ္ပ်စ္ေဘးမွာ ရွိေနတ့ ဲ ၀ါးစားပြဲေလးေပၚ တင္ထားတ့ ဲ သူ႔ေသနတ္ကို ဆြဲယူကာ ခါးၾကားထိုးလိုက္ၿပီး တဲထဲက ထြက္သည္။ အျပင္မွာ သူ႔တပည့္ရွန္စုံတို႔န႔ ဲ လက္နက္ကိုင္တခ်ိဳ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေသနတ္ေတ ြ ခ်ိန္ရြယ္ထားေနတာ ေတ့လြ ိုက္ရသည္။ ဘယ္သူေတြလဲ။ ဟား ဗိုလ္တလူး ပါလား။ သူ႔လက္ေအာက္က တပ္ခြဲမႉး ဗိုလ္တလူး။ မ်က္စိတဖက္ဘ ဲ ရွိတ့ ဲ တလူး။ “ဖိုးက်ား မင္းကို မေက်နပ္ဘူး” တလူးက ေသနတ္တကားကားန႔ ဲ ေအာ္ဟစ္ေနသည္။ ပုခုံးအထိရွည္ေနတ့ ဲ ဆံပင္ဖါးဖါးႀကီး တရမ္းရမ္းန႔။ဲ တလူး ဘယ္လို ျဖစ္သြားသလဲ။ ဘယ္လို ေျပာင္းလဲသြားလဲ။ “မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲတလူး မင္း ငါ့ကို အာခံရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ ဆိုတာ မသိဘူးလား” “ဟားဟား သိပ္သိေပါ့ မင္းလက္ေအာက္မွာ မေနခ်င္လို႔ ငါ အခု ခြဲထြက္ၿပီ မင္းကို မေက်နပ္တာၾကာၿပီ တပ္မဟာက ဘာလုပ္နိုင္မလဲ ငါ့မွာလ ဲ လက္နက္အျပည့္အစုံန႔ ဲ လာမထိန႔ ဲ ျပန္ေဆာ္ပစ္မယ္” ရွန္စုံတို႔က ဗိုလ္တလူးတို႔ကို ေသနတ္ေတြန႔ ဲ ခ်ိန္ထားေနသည္။ ဗိုလ္တလူးန႔ ဲ အေပါင္းအပါေတြကလဲ သူတို႔ကို ခ်ိန္ထားေနသည္။ “တလူး ဒို႔အခ်င္းခ်င္း ကြဲျပာဖို႔ မေကာင္းဘူး ေနာ ႏြားကြဲရင္ က်ားဆြဲတတ္တယ္ မင္းသိသားဘဲ” “သိတယ္ ဒါေပမ့ ဲ မင္းလက္ေအာက္မွာ ငါမေနခ်င္ဘူး လဒေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္းလွတယ္ ဒါ ငါလာေျပာတာ” “တလူး မင္း ခြဲထြက္ရင္ မွားသြားမယ္ အခ်င္းခ်င္း ငါ မဖိုက္ခ်င္ဘူး” “ေအး ဖိုးက်ား မင္းန႔ငဲ ါ တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္ တေနရာရာမွာ ေႂတြ႕ကမယ္ မင္းရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတ့ ဲ အဖိုးႀကီးေတြကိုလ ဲ ေျပာလိုက္ တလူး တစင္ေထာင္သြားၿပီလို႔ တိုက္ရဲရင္ လာတိုက္ၾက” ဗိုလ္တလူးန႔အဲ ဖြဲ႕ ထြက္ခြာသြားသည္။



ဟိုဖက္တဲထဲက ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ ထြက္လာသည္။ “က်မက ကာနယ္တို႔ပစ္ၾကခတ္ၾကေတာ့မလားလို႔စိတ္ပူေနတာေတာ္ပါေသးတယ္” “တတ္နိုင္ရင္ အခ်င္းခ်င္း မတိုက္ခ်င္ပါဘူး” သူေဒါသေတ ြထြက္ေနလို႔ လက္ေတ ြ တုန္ေနဆဲ။ ရွန္စုံတို႔က ဗိုလ္တလူးတို႔ကို လိုက္တိုက္ဖို႔ ေျပာၾကသည္။ သူ မတိုက္လို။ တပ္မဟာ စခန္းႀကီးကို စက္န႔ ဲ သတင္းပို႔လိုက္သည္။ တလူး တစင္ေထာင္ ခြဲထြက္သြားၿပီ ဆိုတ့ ဲ အေၾကာင္း။ ဒီညလ ဲ ေဒါက္တာဒီဘိုး ရာ သူ႔ဆီကို ေရာက္လာသည္။ ဒီညေတာ့ သူန႔ ဲ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ အရက္ မေသာက္ျဖစ္ၾကဘူး။ ဒါေပမ့ ဲ မေန႔ညက ျဖစ္ပ်က္ခ့တဲ ာေတြထက္ ပိုၾကမ္းတ့ ဲ အခ်စ္ပြဲေတ ြ ႏႊဲျဖစ္သြားသည္။ ဒီညမွာေတာ့ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာက ဦးေဆာင္သာြ းခ့သဲ ည္။ တသက္လုံး အမွတ္ရေစမယ့္ ညေလးဘဲလို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ေနာက္တေန႔ သူ႔အထက္က လူႀကီးေတြ ေခၚလို႔ တပ္မဟာ ဌာနခ်ဳပ္ကို သူ သြားရသည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာလဲ ပါသည္။ တိုက္ပြဲေတ ြ ဆက္တိုက္ ျဖစ္ပြားေနလို႔ ဒါဏ္ရာရတ့လဲ ူေတ ြ မ်ားေတာ့ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာ ေဆး႐ုံမွာ အလုပ္ေတ ြ မ်ားေနၿပီ။ သူလည္း ရွမ္းရာြ စုဖက္ကို တပ္ေတြန႔အဲ တူ ထြက္ခ့ရဲ သည္။ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာကေတာ့ ဘိနစခန္းမွာ လူနာေတြကို သြားၾကည့္ရသည္။ “ကာနယ္န႔ ဲ ျပန္ဆုံေတ့ရြ ပါေစလို႔ ဒီဘိုးရာ ဘုရားသခင္ဆီမွာ အျမဲတမ္း ဆုေတာင္းတယ္” လို႔ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာက လူခ်င္း မခြဲၾကခင္မွာ သူ႔ကိုေျပာသည္။ မယ္ေပၚထေခ်ာင္း နေဘးမွာ သူတို႔ စခန္းခ်ေနသည္။ သူ႔လက္ေအာက္က တပ္သားေလးႏွစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာရထားလို႔ ေဆးမႉး လိုေနေၾကာင္း စက္န႔ေဲ တာင္းေတာ့ ဒီးနာ ေရာက္လာသည္။ ဒီးနာသည္ အရင္တခါ ဆုံတုံးကထက္ ပိုပိန္က်သြားသည္။ ပိုေတာင္ ၾကည့္ေကာင္းလာေသးသည္လို႔ ဒီးနာကို သူေျပာသည္။ ရွန္စုံတို႔က ေတာဝက္သားဟင္းန႔ ဲ ထမင္းခ်က္ေနသည္။



သူ တဲထဲမွာ စက္န႔ ဲ တပ္မဟာဌာနခ်ဳုပ္ကို သတင္းပို႔ေနတုံး ဒီးနာ ဝင္လာသည္။ တျခားတပ္သားတေယာက္ေယာက္သာ ဝင္လာရင္ သူေမာင္းထုတ္ပစ္မွာ ျဖစ္ေပမ့ ဲ ဒီးနာက မိန္းမသားမို႔ သူ ခြင့္လႊတ္လိုက္သည္။ “ကာနယ္ ဟိုတေလာက ငွက္ဖ်ားမိေသးတယ္ ဆို” “ေအး ေပ်ာက္သြားပါၿပီ” “ကာနယ္ မေပါ့န႔ေဲ နာ္ ငွက္ဖ်ားဆိုတာ ျဖစ္ဖူးရင္ ျပန္ျပန္ေပၚတတ္တယ္ ေဆးလိုရင္ ဒီးနာ ေပးထားမယ္” ရွန္စုံတို႔ ထမင္းဟင္းေတြ ယူလာေပးသည္။ သူန႔ ဲ ဒီးနာ ထမင္းအတူတူ စားၾကသည္။ ထမင္းမစားခင္ ထမင္းစားေကာင္းေအာင္ ဆိုၿပီး သူ ရမ္ေသာက္သည္။ ဒီးနာက သူ႔ကိုလဲ တိုက္ပါလို႔ ေျပာသည္။ ေတာင္ေပၚရြာေလးမွာ ေဒါက္တာဒီဘိုရာန႔ ဲ ရမ္အတူတူေသာက္ျခဲ့ကၿပီး ေရေရလည္လည္ ညိစြန္းျခဲ့ကတာကို သူ သတိရသြားသည္။ ယခုလ ဲ ဒီးနာက ရမ္ေတာင္းေသာက္ျပန္ၿပီ။ ဒီးနာက သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ရင္ဖြင့္သည္။ တိုက္ပြဲေတြ တခုၿပီးတခု ျပင္းထန္ေနလို႔ အတူတူ လက္တြဲခ့တဲ ့ ဲ လူေတလြ ဲ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဒီးနာတို႔လ ဲ ဘယ္ေတာ့ ေလာကကို စႏြ ့္ခြာၾကရမလ ဲ မသိၾကဘူး အသက္ရွင္တုံး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ဘဲ ေနသြားခ်င္တယ္ လို႔ သူ႔ကို ရမ္တခြက္ၿပီးတခြက္ ေသာက္ရင္း ေျပာေနသည္။ သူလဲ ဒီးနာေျပာသလိုဘဲ ခံစားရတာဘဲ။ စခန္းေတြ တခုၿပီး တခု က်ဆုံးေနသည္။ သူလဲ ဘယ္ေတာ့ ေသမည္ သူမသိဘူး။ ဂ်င္းနီန႔လဲ ဲ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနသည္။ ဒီတသက္ ျပန္ေႂတြ႕ကမလား ဆိုတာ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ သူ ဒီးနာ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ “ေအး … ဟုတ္တယ္ ဒီးနာ ဘာမွ အားမငယ္န႔ ဲ ဒို႔အင္အားအျပည့္န႔ ဲ ေရွ႕ဆက္ၾကမယ္” ဒီးနာက သူ႔ရင္ဘတ္ကို ေခါင္းေလး လာအပ္ၿပီး “ကာနယ္ ဒီးနာကို ဖက္ထားပါလား”လို႔ ေျပာသည္။ သူ ဒီးနာကိုယ္ေလးကို ဖက္ထားလိုက္သည္။ “ဒီးနာ လူနာေတ ြ အေျခအေန စိတ္ခ်ရရင္ တပ္မဟာကို ျပန္လိုက္ေတာ့” “ဟင္ ဘာလို႔လ ဲ ဒီးနာ ကာနယ္န႔ ဲ ေနခ်င္ေသးတယ္” “ဒီးနာ ေျပာစကားကို နားေထာင္ တပ္မဟာကို ျပန္ ဒီေနရာက မၾကာခင္ စစ္တလင္း ျဖစ္ေတာ့မွာ ငါက အေသခံတိုက္မယ့္ေကာင္ နင့္ကို လြတ္ေစခ်င္လို႔” “အို ကာနယ္ရယ္” ဒီးနာ သူ႔မ်က္ႏွာအႏွံ့ နမ္းေနသည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဒီးနာ စုတ္နမ္းလာေတာ့ သူ ဒီးနာကိုယ္ေလးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ျပန္ဖက္ၿပီး တုံ႔ျပန္ နမ္းလိုက္မိသည္။ အနမ္းေတြ ရပ္တန႔္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ စုတ္နမ္းေနတုံး သူ႔ရင္ဘတ္န႔ ဲ ဒီးနာရဲ့ ရင္စိုင္ေတ ြ ပူးကပ္ထိကပ္ေနသည္။



တဲထဲက ဘက္ထရီသုံး မီးအိမ္ေလးသည္ ဘက္ထရီ ကုန္သြားသလားမသိဘူး။ မွိန္က်သြားသည္။ ေျမႀကီးေပၚမွာ ခင္းထားတ့ ဲ သူ႔အိပ္ရာေပၚမွာ သူတို႔ ထိုင္ေနရာက ဖက္ရက္သား လဲက်သြားၾကသည္။ “ကာနယ္ ဒီးနာ ဒီးနာေလ ကာနယ့္ကို ခ်စ္တယ္” တုန္ေနတ့ ဲ ဒီးနာရဲ့ လက္ေတြက သူ႔ၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ေနသည္။ ဒီးနာသည္ စစ္ပြဲအေျခအေနေၾကာင့္ ေနာက္တနာရီမွာ ဘာျဖစ္လာမည္ မေရရာေတာ့တ့ ဲ အေျခအေနမို႔ ဟန္မေဆာင္ေတာ့ဘ ဲ သူန႔ ဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္လိုက္တာ ျဖစ္မည္။ သူ ဒီးနာရဲ့ ေျပာက္ၾကား တီရွပ္ကို ဆြဲမလိုက္ေသာအခါ ဒီးနာက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမႇာက္ေပးသည္။ တီရွပ္ ေအာက္မွာ ဘာမွ ခံဝတ္မထားလို႔ တီရွပ္ေလး သူ႔လက္ထဲပါလာခ်ိန္ ဒီးနာကိုယ္အေပၚပိုင္း ဗလာက်င္းသြားၿပီ။ ဒီးနာရဲ့ ရင္သားစိုင္ေတြကို မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ ျမင္လိုက္ရတာ သူ႔စိတ္ေတြ မီးပုံထဲ ယမ္းက်သလို ဟုန္းကနဲ ထႂကြသြားသည္။ လွလိုက္တ့ ဲ နို႔ေတြ။ျဖဴေဖြး လုံးဝန္းတဲ့ ရင္စိုင္ေတကြ ထူးထူးျခားျခား လွေနသည္။ အဖ်ားနားမွာ ေကာ့ေကာ့ေလးေထာင္ေနသည္။ နို႔သီးေလးေတြက နီနီရဲရဲေလးေတြ။ “နမ္းမယ္ေနာ္ ဒီးနာ” “နမ္းပါ ကာနယ္ ကာနယ့္စိတ္ႀကိဳက္ နမ္း” ရင္သားအိအိေတြကို နမ္းရႈံ႔ကာ အသီးေလးေတြကို စို႔သည္။



ဒီးနာ မ်က္လုံးေလး မွိတ္သြားသည္။ “အို ကာနယ္ရယ္ အင္း ဟင္” ဒီးနာရဲ့ ေဘာင္းဘီေလးကို ခၽြတ္ေတာ့ ဒီးနာက ကုညီၿပီး ခၽြတ္ေပးသည္။ ေဘာင္းဘီရွည္ ကၽြတ္သြားေတာ့ ေအာက္မွာ ပင္တီ အနက္ေရာင္ေလး ရွိေနသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက ပင္တီေလးရဲ့ ဂြဆုံေနရာကို စမ္းကိုင္လိုက္ေသာအခါ စိုစိုရႊဲေနတာ သိလိုက္ရသည္။ ပင္တီအနက္ေလးကိုပါ ခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ ဒီးနာရဲ့အေမႊးမဲမဲ ခပ္ပါးပါး ေပါက္ေနတ့ ဲ ဆီးခုံေဖါင္းေဖါင္းေလးမွာ ခုံေဖါင္းေဖါင္းျဖဴျဖဴေလးကို တပ္မက္ဖြယ္ ေတ့လြ ိုက္ရ သည္။ ဒီးနာရဲ့ ရင္စိုင္ေတြကို နမ္းေနရာက သူ ေအာက္ဖက္ကို ေလၽွာဆင္းခ်သြားသည္။ ဒီးနာ သိပုံရသည္။ “ကာနယ္ ဘယ္ေတြ နမ္းအုံးမလို႔လဲ” လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။ သူ ေပါင္တန္ေတြၾကားထဲကို မ်က္ႏွာထိုးအပ္ခါ နမ္းရႈံ႔သည္။ “အိုကာနယ္ရယ္ မရံဘြ ူးလားကြာ” ဒီးနာရဲ့ အဂၤါစပ္ႀကီးသည္ ကာမစိတ္ထႂကြမႈေၾကာင့္ ပိုမို ေဖါင္းႂကြ ေနသလားမသိဘူး။ သူ႔လၽွာန႔ ဲ အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ စုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ ယက္ေပးမိသည္။ ဒီးနာလ ဲ ခါးေလးေကာ့တက္ မ်က္ႏွာေလး ေမာ့ကာ တဟင္းဟင္းန႔ ဲ သူယက္ေပးသမၽွ ခံေနသည္။ ဒီးနာသည္ ေခ်ာင္းထ ဲ ေရဆင္းခ်ိဳးရင္း က်က်နန ေဆးေၾကာထားခဲ့ပုံရသည္။ ဘာအနံ့အသက္မွ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး သူ မရဘူး။ လၽွာအျပားလိုက္န႔ ဲ စုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ ယက္ေပးေနသည္။ တင္ပါး အိအိႀကီးေတြကို လက္န႔ ဲ အားရပါးရ ဆုပ္ညႇစ္ထားရင္း ယက္ေပးမိသည္။ “အာ အား အားအားအင္း ကာနယ္ ကာနယ္ သိပ္ကဲတာဘဲ အိုျဖဲေနျပန္ၿပီ” ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူေလးေတြကို သူ ျဖဲကာ သူ႔လၽွာကို အထဲထိုးသြင္းကာ ယက္ေပး တာ။



ဒီးနာ ထြန႔္ထြန႔္လူးေနသည္။ “အမေလး အို ေတာ္ ေတာ္ၿပီ ကာနယ္ က်မ မခံနိုင္ေတာ့ဘူး” ဒီးနာရဲ့ အဂၤါစပ္က သူ မ်က္ႏွာခြာလိုက္တ့အဲ ခ်ိန္ ဒီးနာက “က်မ က်မ တအားလိုခ်င္ေနၿပီ ကာနယ္” လို႔ ေျပာရင္း မတ္မတ္ေတာင္ေနေသာ သူ႔တန္ဆာေခ်ာင္းကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ေပါင္တန္ေတြကိုလဲ ျဖဲကားေပးၿပီး သူ႔ကို တက္ခြေစသည္။ သူလ ဲ အရမ္းလိုလား ေနတာမို႔ အခ်ိန္ဆြ ဲ မေနေတာ့ဘ ဲ ဒီးနာရဲ့ အဂၤါစပ္ႀကီးထ ဲ သူ႔တန္ဆာတုတ္တုတ္ႀကီးကို ထိုးသြင္းထည့္လိုက္သည္။ “အားရွီး” လုံးပတ္တုတ္ေသာ သူ႔လိင္ေခ်ာင္းႀကီးသည္ ဒီးနာ အဂၤါစပ္ထဲ ျပည့္တင္းေနသည္။ အေရေတြ တအားရႊဲေနလို႔ ေတာ္ေသးသည္။ တဖ်စ္ဖ်စ္န႔ ဲ တထစ္ထစ္ တိုးဝင္သြားေသာ သူ႔တန္ဆာႀကီးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ေျဖးေျဖးခ်င္း ထိုးသြင္း ဆြဲထုတ္ လုပ္ေပးေနသည္။ ဒီးနာလ ဲ တအင္းအင္းန႔ ဲ ညည္းေနေပမ့ ဲ နာက်င္လို႔ ညည္းေနတ့ ဲ ပုံေပါက္ဘူး။ အရသာထူးကဲလို႔ ေက်နပ္ေနပုံရတာနဲ႔ တေျဖးေျဖးခ်င္း ထိုးသြင္း ဆြဲႏႈတ္ လုပ္ေပးေနသည္။ “ေကာင္းလာဟင္ ဒီးနာ” “အင္းအင္းေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္ အိုး ရွီး” တေျဖးေျဖးန႔ ဲ အဝင္အထြက္ ညက္ေညာလာသည္။ စီးစီးပိုင္ပိုင္ ထိုးေဆာင့္ခ်က္ေတ ြ ဆက္တိုက္ဆြ ဲ ေပးလာၿပီးေနာက္ ဒီးနာရဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို သူ႔ပုခုံးေပၚထမ္းတင္လိုက္သည္။ ဒီးနာရဲ့ အဂၤါစပ္ထဲ သူ႔တန္ဆာႀကီး ဝင္ထြက္ေနတာကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး ဆက္ေဆာင့္ေပးသည္။ ဒီးနာရဲ့ ညည္းသံေတြန႔အဲ တူ အဂၤါစပ္ထဲကို လိင္တန္ ပြတ္တိုက္ဝင္ထြက္တ့ ဲ အသံေတ ြ ထြက္ေပၚေနသည္။



တေျဖးေျဖးန႔ ဲ အရွိန္ျပင္းထန္ ျမန္ဆန္လာသည္။ “အိုးအိုး အိုး ကာနယ္ကာနယ္ အိုး ကာနယ္ရယ္” ဒီးနာရဲ့ လက္ေတြက သူ႔ေက်ာျပင္ကို တအား ဆြဲဖက္သလို ဒီးနာရဲ့ ေခါင္းေလးေမာ့ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ပြင့္ဟသြားသည္။ ဒီးနာ အထြဋ္အထိပ္ေရာက္သြားတာကို သူသိလိုက္သည္။ ဒီးနာ ခဏတာ ၿငိမ္သြားၿပီး “ကာနယ္ မၿပီးေသးဘူးမဟုတ္လား ကာနယ္ ၿပီးလိုက္ေလ ဒီးနာ ဘယ္လိုပုံေနေပးရမလဲ ကုန္းေပးရမလား” လို႔ ေမးၿပီး ေလးဘက္ကုန္းေပးသည္။ သူ ဒီးနာရဲ့ ခါးေလးကို လက္န႔ဖဲ ိႏွိမ့္ခ်ကာ ပုံစံျပဳျပင္လိုက္ၿပီး ဒီးနာရဲ့ တင္ပါးႀကီးေတြ အေနာက္မွာ ေနရာ ယူလိုက္သည္။ တင္ပါးျဖဴျဖဴကားကားႀကီးေတြက ကုန္းထားလို႔ စြင့္ကားေနၿပီး အဂၤါစပ္ႀကီးက အေနာက္ကို ျပဴးထြက္ေနသည္။ လိင္တန္ကို အဂၤါစပ္ေပါက္အဝမွာ ေတ့လိုက္ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္သည္။ ေစာေစာက ေပစိုေနတ့ ဲ အေရေတြ ေျခာက္သြားပုံရသည္။ ေလၽွာေလၽွာလ်ဴလ်ဴ မဝင္လို႔ သူ႔လက္ဖဝါးထ ဲ တံေတြးေထြးထည့္ကာ သူ႔ထိပ္ဖူး ဒစ္လုံး တဝိုက္ကို သုတ္လူးလိုက္ၿပီး ျပန္ထိုးသြင္းၾကည့္သည္။ ဒီတခါေတာ့ သူ႔လိင္တန္သည္ တထစ္ထစ္န႔ ဲ တိုးဝင္နိုင္သြားသည္။ ဒီးနာရဲ့ညည္းသံေတြ ထြက္ေပၚလာသည္။ ဒီးနာရဲ့ တင္ပါးႀကီးေတြကို ကိုင္ၿပီး သူ ေဆာင့္ထည့္သည္သည္။ ဒီးနာရဲ့ အဂၤါစပ္ထ ဲ တစြပ္စြပ္ ဝင္ထြက္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး လုပ္နိုင္တ့အဲ တြက္ ပိုၿပီး စိတ္ထန္ကာ အရသာေတ့သြ လိုဘဲ။ ဒီးနာရဲ့ ဖင္ေပါက္ညိဳညိဳေလးကို ေတ့ေြ နရတာ စိတ္ထ ဲ အသဲယားသလို ျဖစ္လာၿပီး လက္ညႇိုးကို တံေတြးစြတ္ၿပီး ထိုးကလိ လိုက္သည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလ ဲ အားပါသည္။ “အို အား အား အား” ဒီးနာရဲ့ ခါးေလးကို ဆြဲကိုင္ၿပီး အသားကုန္ ဖိေဆာင့္ထည့္ပစ္လိုက္တာ သုတ္ေရေတ ြ တထပ္ထပ္န႔ ဲ ပန္းထြက္ခါ ၿပီးသြားရသည္။ ခဏတာ လွဲအိပ္ခါ အနားယူလိုက္ၾကၿပီး ဒီးနာက စစ္ေရဗူးထဲက ေရန႔ ဲ သူ႔လိင္တန္ကို လက္န႔ ဲ ပြတ္သပ္ကာ ေဆးေၾကာေပးသည္။ သူကလဲ ဒီးနာကို ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခိုင္းၿပီး သူ႔သုတ္ေရေတ ြ စီးက် ေပစိုေနတ့ ဲ ဒီးနာရဲ့အဂၤါစပ္ႀကီးကို လက္ဖဝါးန႔ ဲ ေရဗူးက ေရကို ခံယူကာ ပြတ္သပ္ေဆးေၾကာေပးသည္။ “ကာနယ္ ဒီးနာကို လုပ္ရတာ ႀကိဳက္လား” “အင္း နင္ေရာ ႀကိဳက္လား” “အင္း အရမ္းႀကိဳက္တယ္ ကာနယ္ ေနာက္ထပ္ ထပ္လုပ္ခ်င္ေသးလား လုပ္မယ္ဆိုရင္ ဒီးနာ မျပန္ေသးဘူး” “မျပန္န႔ ဲ နင္ဒီမွာဘ ဲ ငါန႔ ဲ အိပ္လိုက္” ဒီးနာက သူ႔ရင္ခြင္ထ ဲ ေခါင္းေလးထိုးမွီလိုက္သည္။ တင္းမာေကာ့ေထာေင္ နတ့ ဲ ရင္စိုင္ေတြက သူ႔ရင္ဘတ္ကို အိကနဲလာထိသည္။



သူ ဒီးနာကို ျပန္ဖက္ထားလိုက္သည္။ သူ႔လက္ေတြက ဒီးနာရဲ့တင္ပါးေတြကို ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ဒီးနာ သူ႔ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး “ဟာ ကာနယ့္ဒုတ္ႀကီး ျပန္ေထာင္လာျပန္ၿပီ” လို႔ အလန႔္တၾကား ေျပာလိုက္သည္။ ဖိုးက်ားရဲ့ တဲအျပင္ဖက္မွာ ကင္းတာဝန္က်ေနေသာ ရွန္စုံသည္ တဲထဲက တခစ္ခစ္ အသံေတြေၾကာင့္ သူ႔ကာနယ္ေတာ့ မိုးလင္းအထိ ဆြဲေတာ့မည္လို႔ သိလိုက္ၿပီး ေအေကေမာင္းျပန္ကို ပုခုံးမွာထမ္းတင္ရင္း တဲန႔ ဲ ေဝးရာကို ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။ ဖိုးက်ားသည္ ဒီးနာကို တပ္မဟာ႐ုံးခ်ဳပ္က ေခၚလိုက္လို႔ ဒီးနာ မရွိေတာ့လို႔ ခါတိုင္းလို ညဖက္ ဒီးနာန႔ ဲ အခ်စ္ပြဲေတြ မႏႊဲရေတာ့။ အရက္ပုလင္းကိုဘ ဲ အေဖၚျပဳၿပီး ေနေနရသည္။ ဂ်င္းနီကို အရမ္းႀကီးသတိရေနသည္။ ဂ်င္းနီန႔ ဲ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေႂတြ႕ကမလ ဲ မသိေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔မနက္ သူ႔လူေတ ြ ကတုတ္က်င္းေတ ြ ဆက္သယြ ္ေရးတူးေျမာင္းေတ ြ တူးေဖါက္ေနတ့ေဲ နရာေတြကို လိုက္စစ္ေနတုံး စက္ကိုင္ရဲေဘာ္ေလး အေျပးကေလး ေရာက္လာသည္။ “ကာနယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အက္ဒဝင္ စက္ေပၚမွာ ကာနယ္န႔ ဲ စကားေျပာခ်င္တယ္တ့”ဲ “ေဟ ဟုတ္လား ေအး ေအး လာၿပီ လာၿပီ” ဗိုလ္ခ်ဳပ္အက္ဒဝင္က အထက္က လူႀကီးေတြက ခြဲထြက္သြားတ့ ဲ ဗိုလ္တလူး ေသာင္းက်န္းေနတာကို ေတာ္ေတာ္ ဖင္ၾကားခဲခု ျဖစ္ေနၾကတယ္ တလူး ရြာေတြကို ဝင္ဝင္ရမ္းကားေနတာကို တားဆီးေစခ်င္သည္လို႔ ေျပာသည္။ တလူးကို လက္ရ ဖမ္းနိုင္ရင္ ဖမ္း အျပတ္ရွင္းနိုင္ရင္ ရွင္းဖို႔ သူ႔ကို တာဝန္ေပးအပ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ သူသည္ တလူးသည္ အတူတူ တိုက္ေဖၚတိုက္ဖက္ လည္ပင္းဖက္ႀကီးလာသူမို႔ တတ္နိုင္ရင္ တလူးန႔ ဲ မညိခ်င္ဘူး။ အထက္က တာဝန္ေပးလာေတာ့လ ဲ ျငင္းပယ္ဖို႔ ခက္သည္။ ကာဆာနလီစခန္းက ဆုတ္ခ့ရဲ တာကို နံမည္အဖတဆ္ ည္တ့အဲ ေနန႔ ဲ တလူးကို လက္ရဖမ္းျပလိုက္မည္လို႔ သူဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။



သူ အားကိုးရတဲ့တပည့္ေတြကို ေခၚၿပီး တလူး ဘယ္မွာရွိေနလဲ သတင္းေထာက္လွမ္းခိုင္းလိုက္သည္။ သူ႔တပ္ေတြအတြက္ ပုခုံးထမ္း ေနာက္ပြင့္ရိုင္ဖယ္ႀကီးေတ ြ လာပို႔တ့ ဲ ဘိနစခန္းႀကီးက လူေတြန႔ ဲ ေဒါက္တာဒီဘိုးရာဆီက စာေလးတေစာင္ပါလာသည္။ သူ တဲထဲဝင္ၿပီး ေဒါက္တာဒီဘိုးရာေလးရဲ့စာကို ဖတ္သည္။ ကာနယ့္ကို အရမ္းလြမ္းတာဘဲတ့။ဲ ထပ္ေတ့ခြ ်င္တယ္တ့။ဲ ရွန္စုံ သူ႔တဲထ ဲ ဝင္လာသည္။ သူ ရလာတ့သဲ တင္းကို လာေျပာျပတာ။ တလူးရဲ့ ေနာက္လိုက္ေတ ြ ထီးမိုးကဖီးရြာပ်က္ဖက္မွာ ရမ္းကားေနတယ္ ဆိုတ့အဲ ေၾကာင္း အဲဒီဖက္က လာတ့ ဲ လူေတြဆီက ၾကားသည္တ့။ဲ ေသခ်ာတယ္ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းလိုက္ၾကမည္ သူကိုယ္တိုင္ လိုက္မည္လို႔ သူ ဆုံးျဖတ္ၿပီး သူ လက္ေရြးစင္တပည့္ေနာက္လိုက္ေတြ ေခၚၿပီး ထီးမိုးကဖီးရြာပ်က္ကို သြားဖို႔ စထြက္သည္။ ခရီးက နီးနီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဝန္စည္စလယ္ေတ ြ သိပ္မသယ္ၾကဘ ဲ အဓိကလိုအပ္တ့ ဲ လက္နက္ခဲယမ္းေလာက္ဘ ဲ ယူခ့တဲ ာမို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ခရီးႏွင္နိုင္ၾကသည္။ ေရွးေျပးပိုြင့္ အျဖစ္ လႊတ္ထားတ့ ဲ ေမာရွည္န႔ ဲ ဘိုြက္ ျပန္ေျပးလာသည္။ လယ္တဲတခုထဲမွာ လက္နက္ကိုင္သုံးေယာက္ကို ေတ့လြ ို႔ ျပန္ေျပးလာၿပီး သူ႔ကို သတင္းပို႔တာ။ သူတို႔ အဲဒီ လယ္တဲပ်က္ကို သြားဝိုင္းလိုက္ၾကသည္။ အရက္ အရမ္းမူးေနေသာ ဒီသုံးေယာက္ကို သူတို႔ ေသနတ္တခ်က္မွ မေဖါက္ရဘဲ လက္ရ ဖမ္းဆီးနိုင္လိုက္သည္။ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ခံထားရတ့ ဲ လူသုံးေယာက္သည္ ဗိုလ္တလူးရဲ့ တပည့္ေတဆြ ိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္တလူး ဘယ္မွာလ ဲ ဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ စစ္ေမးသည္။



ဒူးေထာက္ထားရတ့ ဲ တလူးရဲ့ တပည့္ေတြသည္ ေမာရွည္တို႔ ေသနတ္ဒင္ေတြန႔ ဲ ၀ိုင္းထုထားလို႔ ေသြးအလိမ္းလိမ္းန႔ ဲ ျဖစ္ေနသည္။ “တလူး ဘယ္မွာလဲ” သူေမးလိုက္တာကို သုံးေယာက္စလုံး ေျဖလဲမေၿဖ ေခါင္းလဲ ေထာင္မၾကည့္ၾကဘူး။ သူ႔ခါးၾကားက ၄၅ ပစၥတိုလ္ကို ဆြဲထုတ္ခါ ေျဖာက္ကနဲ ေမာင္းဆြဲတင္လိုက္သည္။ “ငါထပ္ေမးမယ္ တလူး ဘယ္မွာလဲ” အနီးဆုံးတေယာက္ရဲ့ နဖူးကို ေသနတ္န႔ ဲ ေတ့လိုက္သည္။ သုံးေယာက္စလုံး ေခါင္းေတြငုံ႔ထားသလို ဘာမွလ ဲ ျပန္မေျပာၾက။ သူ ေသနတ္ေမာင္းခလုပ္ကို ဆြဲညႇစ္လိုက္သည္။ ေဒါင္းးး အား နဖူးကို ေတ့ျဖဳတ္လိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အနီးဆုံးရွိေနတ့ေဲ ကာင္ရဲ့ ေျခဖမိုးကို ပစ္ထည့္လိုက္တာ။ ၄၅ စစ္သုံးပစၥတိုလ္ က်ည္ဆံန႔ ဲ အနီးကပ္ အပစ္ခံလိုက္ရတ့ ဲ ေျခဖမိုး ဘယ္လို အေျခအေနရွိမလဲ။ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ဟစ္ရင္း သူ႔ေျခေထာက္ကို သူ ဆုပ္ကိုင္လူးလွိမ့္ ေနတ့တဲ လူးရဲ့ တပည့္ရဲ့ ေခါင္းကို သူ ခ်ိန္ရြယ္လိုက္သည္။ “တလူး ဘယ္မွာလဲ” သူထပ္ေမးသည္။ “တလူး ၾကာအင္းရြာ မွာ” “ေဟ” ၾကာအင္းရြာ။ ဂ်င္းနီရဲ့ ရြာ။ တလူး ဘာလို႔ ၾကာအင္းရြာကို သြားတာလဲ။ ဂ်င္းနီ မ်ား ရြာျပန္ေရာက္ေနမလား။ ဂ်င္းနီအတြက္ စိတ္အရမ္းပူမိသြားသည္။ တလူးတို႔မ်ား ဒုကၡေပးမလား။ တလူးက ဟိုးအရင္ထဲက မိန္းမေတြကို မတရားက်င့္ႀကံတာ နံမည္ႀကီးတ့ေဲ ကာင္။ ၾကာအင္းရြာကို ဘာလုပ္ဖို႔သြားလ ဲ သူ အထပ္ထပ္ ေမးသည္။ ေျခဖမိုးကို အပစ္ခံရတ့ေဲ ကာင္က နာလြန္းလို႔ လူးလွိမ့္ေနလို႔ ျပန္မေျဖနိုင္။ ေဘးက တေကာင္က ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ၿပီး “ဗိုလ္တလူး မုဒိန္းက်င့္ဖို႔သြားတာ” လို႔ ေျပာလိုက္သည္။ “ဘာ” သူအလြန္အမင္း တုန္လႈပ္သြားသည္။ “ဘယ္သူ႔ကို က်င့္မွာလဲ သူ ဘယ္သူ႔ကို က်င့္ဖို႔သြားတာလဲေျပာေျပာ” “ကာနယ္ဖိုးက်ားရဲ့ ေစာ္ တ့”ဲ “ဘာ” သူ ေသနတ္ေမာင္းခလုပ္ကို ဆက္တိုက္ဆြဲညႇစ္သည္။ တဒိန္းဒိန္း ေသနတ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ အနားက သစ္ပင္ႀကီးရဲ့ ပင္စည္ကို ထိမွန္သည္။ “ရွန္စုံ” “ဗ်ာ ကာနယ္ ၾကာအင္းရြာ ကို လိုက္မယ္” ဒီတခါ ၾကာအင္းရြာကို အျမန္ဆုံးဘ ဲ လို႔ ရွန္စုံတို႔ ထင္သည္။



သူတို႔အားလုံး ေခၽြးေတ ြ ရႊဲနစ္ေနၾကသည္။ စိတ္ေဇာေၾကာင့္ ေတာေတာင္ေတကြ ို ဘယ္လို ျဖတ္ေက်ာ္ျခဲ့ကမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ၾကာအင္းရြာအျပင္ကို ေရာက္သြားၾကတ့အဲ ခ်ိန္မွာ ရြာထဲက ေသနတ္သံေတ ြ ၾကားလိုက္ရသည္။ ဟာ တလူး ဘာေတ ြ ေသာင္းက်န္းေနၿပီလ ဲ မသိဘူး။ သူတို႔ သည္ ၾကာအင္းရြာကို အျမဲဝင္ေနၾကမို႔ ဝင္လမ္းထြက္လမ္း ေကာင္းေကာင္းသိၾကသည္။ တလူးခ်ထားတ့ ဲ ကင္းသမားေတြကို ရွန္စုံတို႔ ေသနတ္ မသုံးဘ ဲ ထိန္းသိမ္းလိုက္နိုင္သည္။ ဂ်င္းနီတို႔ ၿခံဝိုင္းထဲကို ေမွာင္ရိပ္ခိုၿပီး ဝင္ေရာက္သြားၾကသည္။ ေျခတန္ရွည္ သြပ္မိုးပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီး အေပၚထပ္က မီးေတြလင္းေနတာ ေတ့ရြ သည္။ အိမ္ေအာက္ဖက္ မွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနၾကတ့ ဲ မိန္းမေယာက်ၤားေတြန႔ ဲ သူတို႔ကို ေသနတ္န႔ခဲ ်ိန္ ထားၾကတ့ ဲ အစိမ္းပုတ္ေရာင္ ယူနီေဖါင္းန႔ ဲ လူႏွစ္ေယာက္ကို သူတို႔ အေမွာင္ထဲကေန ေတ့လြ ိုက္ရသည္။ ေမာရွည္န႔ ဲ ရွန္စုံ က သူ႔ကို လက္ဟန္ေျခဟန္န႔ ဲ သူတို႔ တာဝန္ယူမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကၿပီး အိမ္ေအာက္က လကန္ က္ကိုင္ေတ ြ ဆီကို တေရြ႕ေရြ႕န႔ ဲ ခ်ဥ္းကပ္သြားၾကသည္။ အသံတိတ္နည္းန႔ ဲ တလူးရဲ့လူႏွစ္ေယာက္ကို ရွန္စုံန႔ ဲ ေမာရွည္တို႔ ရွင္းပစ္လိုက္ၾကၿပီး သူ႔ကို လာခ့ဖဲ ို႔ အခ်က္ျပလိုက္ၾကသည္။ ဒီေကာင္ေတ ြ ေသနတ္န႔ခဲ ်ိန္ထားတာ ဂ်င္းနီရဲ့ မိဘေတြန႔ ဲ သူတို႔ တူတေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။ ဂ်င္းနီအေမ က အိမ္အေပၚထပ္ကို လက္ညႇိုး ထိုးၿပီး ကယ္ပါအုံးလို႔ ေလသံေလးန႔ ဲေျပာလိုက္သည္။



သူက စိတ္မပူဖို႔ ေျပာရင္း ေလွခါးက မတက္ဘဲ အနီးက သစ္ပင္ေပၚကို ဖက္တက္ၿပီး သစ္ကိုင္းေတြ ေပၚကေန အိမ္အေပၚထပ္ ဝရံတာဆီကို လွမ္းကူးသြားလိုက္သည္။ အိပ္ခန္းတခန္းထဲက တလူးရဲ့ ရယ္ေမာသံႀကီးကို ၾကားလိုက္ရသည္။ “ဟားဟားဟား မင္းေလးက နံမည္ႀကီးသေလာက္လ ဲ လွတာဘ ဲ ဒါေၾကာင့္လ ဲ ဟိုေစာက္႐ူးက မင္းေလးကို အေသခိုက္ေနတာ မင္း ငါလိုခ်င္တာကို အသာတၾကည္ ေပးလိုက္ရင္ မင္းလဲ မနာရဘူး ငါလဲ ေက်နပ္မယ္ အသားမနာခ်င္ပါန႔ကဲ ြာ ငါကေတာ့ လိုခ်င္တာကို မရရေအာင္ ယူမွာဘ”ဲ သူ ေသနတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္န႔ ဲ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အသံၾကားေနရတ့ ဲ အိပ္ခန္းဆီကို ေျခသံလုံလုံန႔ ဲ တိုးကပ္သြားေနသည္။ ဂ်င္းနီရဲ့ အသံ ေပၚထြက္လာသည္။ “တဏွာ႐ူး တသက္လုံး နင္ က်င့္တာကို မခံဘူး ေသခ်င္ေသသြားပါေစ ငါေသသြားလ ဲ နင့္ကို ဖိုးက်ား လာသတ္မွာဘ ဲ ဖိုးက်ားက နင့္ကို ႏုတ္ႏုတ္စင္းပစ္မွာ ဘုရားသခင္ ဖိုးက်ားကို အျမန္ဆုံးဘဲ ဒီကို ပို႔ေပးပါ ဒီလူယုတ္မာ လက္က လြတ္ေျမာက္ပါရေစ” ပြင့္ေနတ့ ဲ တံခါးက အထဲကို သူ ၾကည့္လိုက္သည္။ ေျပာက္ၾကားယူနီေဖါင္း ဝတ္ထားတ့ ဲ တလူးသည္ သူ႔ကို ေက်ာေပးထားၿပီး အခန္းေထာင့္မွာ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတ့ ဲ ဂ်င္းနီဆီကို တိုးကပ္သြားေနသည္။ တလူးသည္ သူ႔ပစၥတိုအိတ္န႔ ဲ က်ည္ကပ္ေတြပါတ့ ဲ စစ္သုံးခါးပတ္ႀကီးကို ေစာေစာထဲက ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခၽြတ္ခ်ထားသည္။ တလူး ေခါင္းကို သူ႔အက်င့္အတိုင္း ဆတ္ကနဲ ခါလိုက္သည္။ နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဆံပင္ရွည္ႀကီး လႈပ္ခါသြားသည္။ ဂ်ငး္ နီ ဝတ္ထားတ့ ဲ ေယာက်ၤားဝတ္ရွပ္အက်ႌေလး စုတ္ျပဲေနသည္။ ထမိန္လဲ ဖရိုဖရဲ စည္းေႏွာင္ထားသည္။ တလူး အတင္းႀကံစည္ထားပုံရသည္။ “ငါ့အနားကို မကပ္န႔”ဲ “အေခ်ာစားေလးကလဲ ေဒါသခ်ည္းဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား” သူ အခန္းထဲကို ဝင္လိုက္သည္။ ေျခသံလုံလုံနင္းၿပီး လွမ္းဝင္တာ ျဖစ္ေပမ့ ဲ ၾကမ္းျပင္က အသံထြက္လို႔ တလူး ခ်ာကန ဲ လွည့္ၾကည့္သည္။ သူ႔ေသနတ္က တလူးရဲ့ မ်က္ႏွာကို တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ရြယ္ထားသည္။ “ဟင္ ဖိုးက်ား” တလူးမ်က္ႏွာမွာ မယုံၾကည္နိုင္တ့ ဲ အရိပ္အေရာင္ေတ ြ ေတ့လြ ိုက္ရသည္။ “ဟယ္ဖိုးက်ား” ဂ်င္းနီ သည္ အခုေလးတင္ဘ ဲ သူ ေအာ္ဟစ္ဆုေတာင္းလိုက္တာ ခ်က္ခ်င္းဘ ဲ ဆုေတာင္းျပည့္သြားရလို႔ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာန႔ ဲ ဖိုးက်ားနံမည္ကို ေရရြတ္လိုက္သည္။ သူ႔ဆုေတာင္းသံကို ဘုရားနားေညာင္းသြားတာလား။ “တလူး မင္း ေတာ္ေတာ္ ယုတ္မာတ့ေဲ ကာင္ အသားထဲက ေလာက္ထြက္တ့ ဲ သစၥာေဖါက္” သူ ေသနတ္ကို တလူး နဖူးတ့တဲ ့ကဲ ို ခ်ိန္ၿပီး ခလုပ္ကို ေကြးညႇစ္ဖို႔ အလုပ္ တလူး တုန္ရီစြာန႔ ဲ သူ႔ကို မပစ္ဖို႔ ေတာင္းပန္ရင္း ဒူးေထာက္ခ်လိုက္သည္။



တကယ္ေတာ့ တလူးသည္ အႀကံသမား။ သူခၽြတ္ပစ္ထားတ့ ဲ ေသနတ္အိတ္ပါန႔ ဲ ခါးပတ္ က ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာမို႔ ဒီေသနတ္ကို ဆြဲယူနိုင္ေအာင္ ေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဒူးေထာက္ခ်လိုက္တာ ျဖစ္သည္။ ဂ်င္းနီက “ဖိုးက်ား ဒီေကာင္ကို မယုံန႔ ဲ ပစ္သတ္လိုက္ ပစ္ပစ္”လို႔ ေအာ္ဟစ္ သတိေပးသည္။ သူ မပစ္ထည့္။ တလူး မ်က္ႏွာကို ေဆာင့္ကန္ထည့္လိုက္သည္။ တလူး ဝုန္းကနဲ ပက္လက္လန္အက် ဆင့္ကာဆင့္ကာ တလူးကို ဆက္တိုက္ ကန္သည္။ ေခါင္းေထာင္ထလာျပန္တာကို ေသနတ္ဒင္န႔ ဲ ေခါင္းကို လႊဲရိုက္ထည့္သည္။ ေအာက္ထပ္က ရွန္စုံတို႔ ေျပးတက္လာၾကသည္။ ေအေက၄ရေမာင္းျပန္ေတြရဲ့ ဒင္ေတြန႔ ဲ တလူး ကို ထုရိုက္ၾကသည္။ “ေတာ္ေတာ့ ဒီေကာင္ကို ႀကိဳးတုတ္ အရွင္ေခၚသြားမယ္ ေခြးမသား ဟိုေရာက္မွ ခုံ႐ုံးတင္ၿပီး မင္းအသဲကို အစိမ္းလိုက္ မဲေခါင္ျနဲ႔မည္းပစ္မယ္” ဂ်င္းနီ သူ႔ကို ေျပးဖက္သည္။ ဘုရားသခင္ ေစလႊတ္ေပးတ့ ဲ လူစြမ္းေကာင္းလို႔ ဂ်င္းနီ တကယ္ ထင္သာြ းသည္။ ဖိုးက်ား သည္ ဘုရားစုံဖက္မ့ ဲ သူလို႔ အမွန္တကယ္ ယုံၾကည္သြားသည္။ ေခၽြးေစာ္နံသည္ ေဆးျပင္းလိပ္ေစာ္ နံသည္လို႔ မေျပာေတာ့။ ေပေရညစ္ပတ္ေနေသာ ဖိုးက်ားရဲ့ မ်က္ႏွာကို နမ္းလို႔ မဝေတာ့။ “ဖိုးက်ားရယ္ နင္ နင္ အခ်ိန္မွီ ေရာက္လာတယ္ေနာ္ နင့္ကိုနင့္ကို ငါေလ ငါေလ” သူ ေသနတ္ကို အိတ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္ရင္း “ဘာျဖစ္လဲ ယုန္ျဖဴေလး” လို႔ ျပဳံးၿပီး ေမးလိုက္သည္။ “နင့္ကို ငါခ်စ္တယ္” သူမယုံၾကည္နိုင္တ့ ဲ စကားသံကို ၾကားလိုက္ရတာပါ။



ဂ်င္းနီေလးကို ျပန္ဖက္ထားလိုက္သည္။ ဖိုးက်ားတို႔ ၾကာအင္းရြာမွာ ၾကာၾကာမေန။ တလူးကို လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ၿပီး ျပန္ထကြ ္သြားၾကသည္။ သူ မသြားခင္ ဂ်င္းနီန႔ ဲ ႏွစ္ေယာက္ထ ဲ သူန႔ ဲ ေတ့ဘြ ူးတ့ ဲ သူႀကီးဦးေဂ်ာ္နီရဲ့ အိမ္မွာ ေႂတြ႕ကသည္။ သူက ဂ်င္းနီ နားနားကို ကပ္ၿပီး “နင္ျဖစ္ေစခ်င္သလို မၾကာခင္ ျဖစ္လာေတာ့မယ္ ငါထင္တာဘ ဲ နင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာ့ မေျပာန႔”ဲ လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာသည္။ သူေျပာတာကို ဂ်င္းနီ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ေပမ့ ဲ သူတို႔ တေန႔ ျပန္လည္ဆုံေတ့မြ ည္ လို႔ ေျပာတာ ဆိုတာကိုေတာ့ သိသည္။ ဂ်င္းနီရဲ့ နဖူးေလးကို ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္ၿပီး အေမွာင္ထဲကို တေရြ႕ ေရြ႕ ထြက္ခြာေနၾကတ့ ဲ သူ႔တပ္သားေတ ြ ေနာက္ကို လိုက္သြားသည္။ ခ်စ္မိသူ လူၾကမ္းႀကီး ဖိုးက်ားသည္ သူေပးခ့တဲ ့ ဲ လက္ဝါးကားတိုင္ ေလာ့ကကိေလးန႔ ဲ ေရႊဆြဲႀကိဳးကို ဆြဲထားဆဲဆိုတာ ဂ်င္းနီ ေတ့ရြ သည္။ ဖိုးက်ား အသက္မေသဘ ဲ လက္နက္ကိုင္ လမ္းစဥ္ကို စြန႔္ၿပီး က်မဆီကို တေန႔ ျပန္လာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္သည္။ ေနာက္ တႏွစ္ခန႔္အၾကာ။ ဂ်င္းနီသည္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတ ြ အကုန္နီးပါး ျပန္ကုန္ၾကၿပီမို႔ သူလ ဲ အိမ္ျပန္ဖို႔ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ရွိေနတ့ ဲ စက္ဘီးေလးဆီကို ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။ ဂ်င္းနီ စက္ဘီးဆီကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းေရွ႕တ့တဲ ့ကဲ ို ၾကက္ေသြးေရာင္ တိုယိုတာပစ္ကပ္ ကားအႀကီးစားႀကီးတစီး ထိုးဆိုက္လာသည္။ အမွတ္မထင္ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ကားႀကီးေရွ႕ခန္းက ဆင္းလာသူ က ျပဳံးၿပီးသူ႔ဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလၽွာက္လာေနသည္။ ေနကာမ်က္မွန္အမဲ တပ္ထားေသာ သကၠလပ္ေဘာင္းဘီမီးခိုးေရာင္ စပို႔ရွပ္ အနက္ ေျပာင္လက္ေနေသာ ရႉးဖိနပ္အနက္ေရာင္န႔ ဲ လူတေယာက္။ “ဂ်င္းနီ ယုန္ျဖဴေလး” “ဟယ္ ဖိုးက်ား” ဖိုးက်ား ဖိုးက်ား။ သူတို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးန႔ ဲ လက္နက္န႔ ဲ လလဲ ွယ္ၾကတ့ ဲ သတင္းေတြ ဂ်င္းနီ ၾကားခ့သဲ ည္။



ဖိုးက်ား မ်ား သူ႔ဆီ ျပန္လာေလမလားလို႔ ေမၽွာ္မိခ့သဲ ည္။ ဖိုးက်ား ေရာက္မလာသလို သူတို႔ သတင္းေတြလ ဲ မၾကား။ သူ ေသမ်ားသြားၿပီလား ေတြးမိၿပီး မ်က္ရည္လည္ခ့ရဲ သည္။ ဘုရားသခင္ကို ဖိုးက်ား အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ သူ ဆုေတာင္းေပးခ့တဲ ာကေတာ့ ေန႔ေရာညေရာ အျမဲတမ္းပါဘဲ။ အခုေတာ့ သူ႔ဖိုးက်ားသည္ သူ႔ဆီကို ျပန္လာပါၿပီ။ ဂ်င္းနီရဲ့ မ်က္ရည္ေတ ြ ပါးျပင္ေဖြးေဖြးေလး ႏွစ္ဖက္ေပၚ စီးက်ေနသည္။ ဝမ္းသာလို႔ က်ရတ့ ဲ မ်က္ရည္။ ဖိုးက်ားကို ေျပးၿပီး ဖက္လိုက္သည္။ ဖိုးက်ားကလည္း တအားျပန္ဖက္သည္။ ဂ်င္းနီ တခ်ိန္က ေျပာခ့သဲ လို ဖိုးက်ားသည္ လက္နက္ကိုင္ ဘဝကို စြန႔္လႊတ္လိုက္တ့အဲ ခ်ိန္ က်ေရာက္လာလို႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တသက္တာ အေဖၚေတြအျဖစ္ လက္တြဲသြားနိုင္ၾကၿပီ မဟုတ္လား။(ၿပီးပါၿပီ)