ကေလာ ၿမိဳ႕ေလးသည္ ေဆာင္းဇာပုဝါပါးကို အသာအယာ ရစ္ပတ္၍ ကပိုကရိုႏွင့္ အိပ္ယာမွ နိူးထလာသည္။ ေက်းငွက္ကေလးမ်ားလဲ ေအးလြန္း၍ အိပ္ယာ မနိုးၾကသလား။ သို႔မဟုတ္ ေဆာင္းခိုေနၾကသလား မသိ။ ေနမင္းဖလ္ဝါသည္လဲ ေရာင္ဝါ မထြန္း ခ်မ္းရွာလြန္း၍ ေငြႏွင္းဇာပုဝါကို အသာလွပ္၍ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသျဖင့္ ပီပီျပင္ျပင္ အလင္းေရာင္ မထြက္ေသးပဲ ျမဴခိုးတို႔ျဖင့္ အလင္းတဝက္ အေမွာင္တဝက္ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ လွပေနေလသည္။
ညသန္းေခါင္အေက်ာ္ မနက္ေစာေစာမွ အိပ္ယာဝင္ ရၿပီး အိပ္ယာ ေျပာင္းသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေလေသာ မင္းေသာ္တစ္ေယာက္ မနက္ ၅နာရီ ခြဲခန႔္တြင္ အိပ္ယာမွ နိုးလာေလသည္။ သူသည္ မည္မၽွ အိပ္ယာဝင္ေနာက္က်ေစကာမူ မနက္ခင္းမ်ားတြင္ ေနာက္အက်ဆုံး ၆ နာရီထားၿပီး အိပ္ယာမွ ထေလ့ရွိသည္။ ပုံမွန္ဆိုလၽွင္ သူ jogging ရြရြေျပးၿပီး ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကေလာ ေရာက္ေနသျဖင့္ Jogging မေျပးေတာ့ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ဟိုနား ဒီနား ခဏ ေသြးပူယုံသာ လမ္းေလၽွာက္လိုက္ဦးမည္ဟု ေတြးလိုက္သည္။
နံနက္ခင္း၏ အလွအပသည္ ဘာနဲ႔မွ လဲလို႔ မရသည့္ တန္ဘိုးေရးမထားပဲ လူသားတိုင္း ခံစားပိုင္ဆိုင္နိုင္သည့္အလွျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မင္းေသာ္၏ စိတ္အစဥ္သည္ နံနက္ခင္းမွ ေဆာင္ယူလာေပးေသာ လန္းဆန္းမႈ အေပါင္း ခေညာင္းေနသည္ျဖစ္၍ ရႊင္လန္း တက္ႂကြေနေလသည္။
အျခားသူမ်ား မနိုးေအာင္ အိပ္ယာမွ အသာအယာထၿပီး အခန္းတံခါးေသာ့ကို ယူကာ မင္းေသာ္က ၄င္းတို႔ ယခု တည္းခိုေနေသာ ကေလာၿမိဳ႕ရွိ ေတာင္ေပၚ ဟိုတယ္ေလး၏ ေလွကားထစ္ေလးမ်ားမွ တျဖည္းျဖည္း ဆင္းလာမိသည္။ အျပင္ကို ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ ေအးျမေသာ ေဆာင္းေလက ေဝ့၍ တိုက္လိုက္သျဖင့္ ဝတ္ထားေသာ Jacket ကို ဇစ္ဆြဲလိုက္ၿပီး Hoodie ေလးကို ေခါင္းတြင္အုပ္၍ အသာ လမ္းေလၽွာက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။
ယခု ဒီဇင္ဘာလက ခရီးထြက္၍ အေကာင္းဆုံးလဟုပင္ဆိုရမည္။ ခရစ္စမတ္၊ ႏွစ္သစ္ကူးပိတ္ရက္မ်ား ရွိသည့္အတြက္ ပိတ္ရက္ရွည္မ်ားေၾကာင့္ အလုပ္ လစ္ဟင္းမႈ နည္းပါးလွသည့္အျပင္ မိမိတို႔ ကုမၸဏီႏွင့္ဆက္ဆံေနေသာ နိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္မ်ားမွာလည္း ပိတ္ရက္ျဖစ္ေနသျဖင့္ အဆင္ေျပလွေသာ ကာလမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မင္းေသာ္တို႔ ကုမၸဏီ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ခရီးထြက္သည့္အခ်ိန္ကို ဒီဇင္ဘာလထဲတြင္ fixed လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
မင္းေသာ္တို႔ အဖြဲ႕ ေနျပည္ေတာ္မွ မေန႔က ညအိပ္ၾကသည္။ ရန္ကုန္မွ တက္လာေသာ အဖြဲ႕က ေနျပည္ေတာ္မွာ လာေပါင္းၾကၿပီး မနက္ပိုင္း ေစာေစာ ကေလာသို႔ ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကေလာၿမိဳ႕သည္ ေနျပည္ေတာ္မွ သြားပါက ကားျဖင့္ ၄ နာရီခန႔္သာ ေမာင္းရသည့္အတြက္ အဆင္ေျပလွသည္။ ရာသီဥတုအေျခအေန အရသာမက တည္းခိုရန္ ဟိုတယ္မ်ားစြာ ရွိၿပီး ေစ်းကလဲ အသင့္အတင့္ပင္ျဖစ္သျဖင့္ ဒီႏွစ္အတြက္ ကေလာကို ေရြးလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
နက္ပိုင္း ေရာက္သည္ဆိုေသာ္လည္း ညသန္းေခါင္းေက်ာ္ ေနာက္ေန႔ မနက္ျဖစ္ေနသျဖင့္ အားလုံး အိပ္ေနၾကပါေသးသည္။ အဖြဲ႕သားမ်ား ခရီးပန္းေနၾကဟန္ရွိသျဖင့္ GM ဦးထြန္းေမာင္က မနက္ ၈နာရီမွ နံနက္စားစားၿပီး အျပင္ထြက္ၾကမည္ဟု အစီအစဥ္ကို ႀကိဳတင္ေၾကျငာထားေလသည္။ ဦးထြန္းေမာင္မွာ အသက္ ၄၀ ခန႔္ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏူပ်ိဳေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ အားကစားသမား ပုံစံ ကိုယ္ခႏၵာတို႔ေၾကာင့္ အလြန္ဆုံး ၃၅ ႏွစ္ခန႔္သာ ထင္ရေလာက္သည့္ ပုံစံျဖစ္သည္။ သေဘာကလဲ ေကာင္း၊ လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္လုပ္ရာတြင္ တိက်ၿပီး စည္းကမ္းႀကီးလွသည္။ သို႔ေသာ္ ဇီဇာ မေၾကာင္သည့္အတြက္ လူခ်စ္လူခင္မ်ားၿပီး အားလုံးက ကိုႀကီးဟုသာ ေခၚၾကေလသည္။
မင္းေသာ္မွာ မားကက္တင္းဟုေခၚေသာ ေစ်းကြက္ ဌာနမွ လက္ေထာက္ မန္ေနဂ်ာျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႔ ကုမၸဏီမွာ နိုင္ငံတကာ မွ စက္ပစၥည္းမ်ား၊ စက္အပို ပစၥည္းမ်ားအား ဝန္ႀကီးဌာနမ်ားသို႔ တင္ဒါတင္သြင္းသည့္ ကုမၸဏီတစ္ခုျဖစ္သည္။ လုပ္သက္ ၂ ႏွစ္အတြင္း မင္းေသာ္၏ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းမႈ၊ အလုပ္အကိုင္ ကၽြမး္က်င္မႈႏွင့္ ဘာသာစကား ကၽြမး္က်င္မႈတို႔ ေၾကာင့္ မၾကာခဏ ရာထူးတက္ခဲ့ၿပီး ယခု အားလုံးထဲတြင္ အသက္ အငယ္ဆုံး လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ပါသည္။
ေလွကားထစ္မ်ားကို ျဖတ္ကာ နံနက္ရႈခင္းမ်ားကို ခံစားေနရင္း လမ္းေဘးတြင္ ေရကူးကန္ တစ္ခုကို မင္းေသာ္ ျမင္လိုက္ရေလသည္။ ေဆာင္းတြင္း ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ေရကူးရမလဲဟ ဟု ေတြးမိေသာ အေတြးမ်ား ေရကူးကန္ ေဘးရွိ စာတန္းတစ္ခုကို ျမင္သည့္အခါ ေနလာသည့္ ႏွင္းလိုေပ်ာက္သြားသည္။ ေရကူးကန္ရွိ ေရမ်ားကို အေႏြးေပးထားေၾကာင္း ေဖၚျပထားသည့္ ဆိုင္ဘုတ္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ေရစိမ္ခ်င္ေသာ္လည္း ေရကူး ေဘာင္းဘီႏွင့္ မ်က္မွန္က ပါမလာသျဖင့္ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ၿပီး လမ္းဆက္ေလၽွာက္ေနလိုက္သည္။
ဟိုတယ္မွာ ဘန္ဂလို ပုံစံျဖစ္ၿပီး အိမ္ကေလးမ်ားကို ေတာင္ကုန္းေလးေပၚတြင္ ဝိုက္၍ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ေျခဘက္ျခမ္းတြင္ ကားပါကင္ရွိေလသည္။ ေတာင္ေၿခ ကားပါကင္ႏွင့္ တည္းခိုအိမ္မ်ားကို ေလွကားထစ္ေလးမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားၿပီး ေလွကားေဘးတြင္ ပန္းပင္ေလးမ်ားအား စိုက္ပ်ိဳးထားသျဖင့္ ပန္းဥယာဥ္ထဲတြင္ ေနရသကဲ့သို႔ရွိသျဖင့္ အဆင္ေျပလွသည္။ ေဆာင္းေလ တသုန္သုန္ အျဖဴးတြင္ ပန္းေလးမ်ား၏ ရနံ့က ေဆာင္းရနံ့ႏွင့္ ေရာယွက္ကာ ကလူက်ီစယ္ေနသေယာင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကေလာၿမိဳ႕ေလးအလွအပတရားကို ပိုမိုျပည့္စုံေအာင္ ဖန္တီးေနသလိုပင္။
ပန္းၿခံထဲတြင္ လမ္းေလၽွာက္ေနသာ မင္းေသာ္၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ေရွ႕ဘက္ ေပတစ္ရာခန႔္တြင္ လမ္းေလၽွာက္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနေသာ ဝင္းလဲ့ႏြယ္ႏွင့္ အေတြ႕မွာ ႐ုတ္တရက္ တန႔္သြားသည္။ ဝင္းလဲ့ႏြယ္သည္ ပေရာဂ်က္ဌာနဘက္က အင္ဂ်င္နီယာ မေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး သူနဲ႔ မၾကာေသးမီကမွ ကုမၸဏီတြင္ ခင္မင္ခဲ့ၾကသူ ျဖစ္သည္။ သူ႔ထက္ အသက္ငယ္ေသာ မိန္းကေလးျဖစ္ေသာ္လဲ ကုမၸဏီ ဝန္ထမ္းအခ်င္းခ်င္းျဖစ္၍ မႏြယ္ ဟု သာ မင္းေသာ္ ေခၚသည္။ ႏြယ္ သည္ အနီေရာင္ ထရက္ဆုေခၚ အားကစား ဝတ္စုံ ဝမ္းဆက္ ဝတ္ထားသျဖင့္ ထင္လင္း လွပေနေလသည္။
ႏြယ္ သည္ ကိုယ္ခႏၵာ ခပ္သြယ္သြယ္ပင္ျဖစ္သည္ဟု ထင္ရေသာ္လဲ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္ လွပသည္ဟု ေျပာလို႔ရသည္။ က်စ္လ်စ္ၿပီး အကိတ္ပုံစံ မျဖစ္သျဖင့္ ႏြယ့္ကို ပိန္သည္ဟု ထင္ၾကသည္။ ႐ုံးခ်ိန္မ်ားတြင္လဲ ပြေသာ ခါးရွည္ ဘေလာက္စ္ အက်ီ မၤ်ားသာ အဝတ္မ်ားသျဖင့္ ႏြယ့္ကို ပိန္သေယာင္ ထင္ရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ႏြယ္သည္ ပစၥည္းရွိ လူတန္းစားျဖစ္သည္ကို ယခုမွ မင္းေသာ္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ႏြယ္၏ လုံးက်စ္ေသာ ရင္သားမ်ားသည္ bra ၏ ပင့္တင္ေပးမႈေၾကာင့္ ၿဖိဳးေမာက္ေနသည္ကို ပါးလႊာေသာ track suit ကို အလင္းေရာင္ ျဖတ္သြားျခင္းမွ တဆင့္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မာလကာသီး အႀကီး အရြယ္ခန႔္ ရွိသျဖင့္ အနည္းဆုံး ၃၃-၃၄ ခန႔္ ရွိမည္။ ဆက္၍ ၾကည့္မိေသာအခါ ၂၅ ဆိုက္ခန႔္ရွိ ခါးႏွင့္ စြင့္ကား လုံးက်စ္ေသာ တင္သားမ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ႏြယ္၏ တင္ပါးသည္ အလြန္ကိတ္၍ လွသည့္အထဲ မပါေသာ္လဲ သူ၏ က်ဥ္ေသာခါးေၾကာင့္ အခ်ိဳးအဆက္က် လွပေနပါသည္။
မင္းေသာ္သည္ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ မ်က္ေတာင္ မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ သူ႔အၾကည့္မ်ား၏ ပါ၀ါေၾကာင့္လားမသိ။ ႏြယ္က သူ႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လာသည္။ မိန္းကေလးမ်ားသည္ သူတို႔ကို ၾကည့္ေနေၾကာင္း ဆဌမအာ႐ုံႏွင့္ သိၾကသည္ဟု ၾကားဘူးသည္။ ႏြယ့္မ်က္ႏွာ လွည့္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ မင္းေသာ္ သူ၏ ေခၚေတာ အၾကည့္မ်ားကို ဒီဂရီ ေလၽွာ့လိုက္ၿပီး စတင္ႏူတ္ဆက္လိုက္ေလသည္။
“မႏြယ္ တစ္ေယာက္တည္းလား”
“ေအာ္..ကိုမင္းေသာ္ပါလား။ ဟုတ္ကဲ့ ႏြယ္ တစ္ေယာက္တည္းပါရွင္”
မိန္းကေလးမ်ားသည္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလွသည္။ ႏြယ္သည္ သူ႔ကို မင္းေသာ္ၾကည့္ေနသည္ကို သိေသာ္လည္း ယခုမွ ေတြ႕သေယာင္ ဟန္ေဆာင္သည္။ ဣတၳိ ဝကၤ နဒီဝကၤ ျမစ္တို႔သည္ ေကြ႕ေကာက္သကဲ့သို႔ မိန္းမတို႔သည္လည္း ေကြ႕ေကာက္သည္ဟု ၾကားဘူးသည္။ သို႔ေသာ္ ေကြ႕ေကာက္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ႏြယ္ ၏ စိတ္ထားကို သူမျမင္ဘူးပါ။ သို႔ေသာ္ ႏြယ္၏ လွပေသာ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားသည္ မင္းေသာ္၏ စိတ္ထဲတြင္ ေဆးမင္ေၾကာင္ တက္တူးထိုးသကဲ့သို႔ စြဲျမဲသြားပါေလသတည္း။
“ေအာ္…မႏြယ္က ညက ေနာက္က်တဲ့ဟာကို.. ေစာေစာ ထနိုင္တယ္ေနာ္”
“ႏြယ္က မနက္ဆို မိုးလင္းတာနဲ႔ အိပ္ယာထဲေနလို႔ မရဘူး အျမဲေစာေစာနိူးတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ပန္းၿခံထဲ လမ္းလာေလၽွာက္ေနတာ”
“ေအာ္…က်ေနာ္စကားေျပာလိုက္လို႔ မႏြယ္ အေတြးပ်က္သြားတယ္ ထင္တယ္။ ေဆာရီးေနာ္”
ႏြယ့္မ်က္ႏွာ ရွက္ျပဳံးေလး တစ္ပြင့္ ေပၚလာၿပီး မဟုတ္ပါဘူး ကိုမင္းေသာ္ရယ္ ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ မင္းေသာ္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိသည္ႏွင့္ အခန္းျပန္ၿပီး ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ လမ္းခြဲခဲ့ေလသည္။ ႏြယ္က စကားေျပာၿပီး တဖက္သို႔ အလွည့္တြင္ ေက်ာလည္ထိ ရွည္လၽွားေသာ ဆံပင္က ဝဲသြားၿပီး ေနေရာင္ျခည္ ပါးပါးက ႏြယ့္ဆံပင္ရွည္မ်ားၾကားမွ ျဖာက်သလို လွပေသာ ႏြယ့္ ပုံရိပ္ကို မင္းေသာ္ ေဘာနပ္စ္အျဖစ္ရလိုက္ေလသည္။
မင္းေသာ္ သိရသေလာက္ ႏြယ္က ေမြးခ်င္း ၃ ေယာက္ ရွိသည္။ ယခု ကုမၸဏီတြင္ သူႏွင့္ ၂ ႏွစ္ႀကီး ၂ ႏွစ္ငယ္ျဖစ္ေသာ ဝင္းလဲ့သြယ္ ႏွင့္ အတူတူ လုပ္ေနၾကျခငး္ျဖစ္သည္။ သူတို႔အထက္က အစ္ကိုလား အစ္မလားေတာ့ မင္းေသာ္ ေသေသခ်ာခ်ာမသိ။ သြယ္က ဝယ္ယူေရးဌာနမွ ျဖစ္သည္။ သြယ္က စကားသြက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳသေလာက္ ႏြယ္က စကားနည္းၿပီး အေနေအးသည္။ ႏြယ္က မ်က္ႏွာကို သနပ္ခါး ပါးပါးလိမ္းလာတတ္ၿပီး ထင္ေပၚမႈမရွိလွေပ။ သို႔ရာတြင္ အလုပ္ကို တာဝန္ေက်ေအာင္ လုပ္တတ္သျဖင့္ အထက္လူႀကီးမ်ား ႀကိဳက္ၾကသည္ဟု သိရသည္။
သြယ္သည္ သူ၏ ေတာင့္တင္းေသာ ခႏၵာကိုယ္ ေပၚလြင္ေအာင္ အဝတ္အစားကို ဖက္ရွင္က်က် ဝတ္ေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ုံးတြင္ လူႀကိဳက္မ်ားသည္။ ေတာင့္တင္းေသာ ခႏၵာကိုယ္ရွိသည့္ သြယ္သည္ ၃၅-၂၅-၃၆ ေလာက္ ရွိမည္ဟု မင္းေသာ္တို႔ လူငယ္ စကားဝိုင္းမ်ားတြင္ ေျပာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ၏ ထက္ျမက္ေသာ ပုံစံႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈျမင့္မားသည့္ ပုံစံေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ ရွိန္ၾကသည္။
မင္းေသာ္ ႏြယ့္ကို အလုပ္စဝင္တုန္းက တခါ ျမင္ဘူးသည္။ ႏြယ္ႏွင့္ သြယ္ သည္ ကုမၸဏီတြင္ အမ်ားႀကိဳက္ေသာ ႏွင္းဆီခိုင္ေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သြယ္က ေခတ္၏ သမီးပ်ိဳပီပီ ဖက္ရွင္ ဒီဇိုင္းမ်ား ဝတ္တတ္သျဖင့္ ပိုနာမည္ႀကီးသည္။ သို႔ရာတြင္ မင္းေသာ္က ႏြယ္၏ ရွင္းသန႔္ေသာ မ်က္ႏွာကို သေဘာက်မိခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ အမွတ္မထင္ ခင္မင္ခြင့္ရေသာ္လဲ အေနအထိုင္ေအးေသာ ႏြယ္ ၏ ပုံစံကို ရွိန္ေနသလိုျဖစ္ေနမိသျဖင့္ ဇာတ္လမ္းစရန္ ခက္ၿပီး ယခုအေနအထားတက္ ထပ္ၿပီး မတိုးနိုင္ခဲ့ေသးပါ။
မင္းေသာ္က မားကက္တင္း လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္၍ လုပ္ငန္းသေဘာအရ သိပ္ဆက္စပ္မႈ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ကုမၸဏီမွ ပစၥည္းအသစ္တစ္ခု ေစ်းကြက္ထဲသို႔ မိတ္ဆက္ၿပီး တင္သြင္း ျဖန႔္ခ်ိရာတြင္ မတူညီေသာ ဌာနမ်ားမွ အဖြဲ႕တစ္ခု ဖြဲ႕ၿပီး စုေပါင္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရသျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ၂ ပတ္ခန႔္ကမွ ႏြယ္ႏွင့္သြယ္ ညီအစ္မႏွင့္ ရင္းႏွီးေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
အခန္းျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ အိမ္သာသြားၿပီး မနက္ေစာေစာ ေရခ်ိဳးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ရာသီဥတုေအးေသာ္လည္း ေရေႏြး ရသျဖင့္ ေရခ်ိဳးရသည္မွာ အဆင္ေျပသည္။ ေရခ်ိဳးလိုက္မွ ခႏၵာကိုယ္မွ အခိုးမ်ား ထြက္ၿပီး ေနလို႔ ပိုေကာင္းသြားသည္ကို သိသာစြာ ေတြ႕ရသည္။
ရန္ကုန္တြင္ မင္းေသာ္တို႔ ေနေသာ တိုက္ခန္းမွာ အလြန္က်ဥ္းသျဖင့္ ေလဝင္ေလထြက္ရရန္ အဲကြန္းတပ္ထားရသည္။ ညဘက္ အလြန္ပူေလာင္သျဖင့္ အိပ္မရတိုင္း အဲကြန္း ဖြင့္ၿပီးအိပ္တတ္သျဖင့္ မနက္ပိုင္းတြင္ ေနမေကာင္းသလို ၿငီးစီစီ ျဖစ္ေနတတ္သျဖင့္ အိပ္ယာ ထသည္ႏွင့္ အိမ္သာတက္၊ ကိုယ္လက္ သန႔္စင္ၿပီး ေရခ်ိဳးလိုက္ရမွ အခိုးပြင့္ၿပီး ေနလို႔ေကာင္းသည္ကို လက္ေတြ႕သိခဲ့ရသည္။ မင္းေသာ္က ထိုဗဟုသုတကို တိုင္းရင္းေဆးဆရာ ဘႀကီး ျဖစ္သူထံမွ ရသည္ျဖစ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလဲ မိမိသိသလို ေျပာျပတတ္သူျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ခန္းတည္း အတူေနသည့္ သူငယ္ခ်င္း ဇင္မ်ိဳးမွာ ေရခ်ိဳးပ်င္းသည့္အတြက္ အပူငုတ္ၿပီး မၾကာခဏ ေနမေကာင္းျဖစ္တတ္သူျဖစ္သည္။ မိမိက က်န္းမာေရး လိုက္စားေသာ္လည္း ဇင္မ်ိဳးမွာ အအိပ္ႀကီးတတ္သူျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ ကြန္ျပဴတာႏွင့္ ဒီဇိုင္းေရးဆြဲေသာ ဒီဇိုင္းနာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ အေပ်ာ္တမ္း ဓါတ္ပုံဆရာျဖစ္သည္။ အလုပ္သေဘာေၾကာင့္ အျမဲ ညနက္တတ္သျဖင့္ အိပ္ယာဝင္ ေနာက္က်ၿပီး အိပ္ယာကို ၈ နာရီေက်ာ္မွ ပုံမွန္ ထတတ္သျဖင့္ တခန္းတည္း အတူေနေသာ္လဲ တပါတ္မွ တခါေလာက္သာ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာရင္း ေတြ႕ရသည္။ က်န္ရက္မ်ားတြင္ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ အဝင္အထြက္သာ ဆုံေလ့ရွိသည္။ အခုလဲ ဒီေကာင္ ေဆာင္းတြင္းေအးေအးႏွင့္ ႏွိုးမည္သူ မရွိတာနဲ႔ ေစာင္ျခဳံ ေကြးေနေလမလား မသိ။
မင္းေသာ္
မင္းေသာ္မွာ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္သည္။ ဘြဲ႕ရေသာအခါ ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္ဝင္ရန္ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွ ေရာက္လာသူ ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားမွာ အိမ္မွ လက္ငုတ္လက္ရင္း စီးပြားေရး အေျခအေန မဆိုးသျဖင့္ ျပန္ၿပီး ေထာက္ပံ့ရန္ မလိုအပ္သျဖင့္ မင္းေသာ္ သုံးစြဲရန္ ေခ်ာင္လည္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ အလုပ္အေထာက္အကူျပဳ လိုအပ္ေသာ သင္တန္းမ်ား တက္ခဲ့သျဖင့္ အလုပ္ပို၍ အဆင္ေျပသည္။
ယခု မင္းေသာ္ေနသည့္ တိုက္ခန္းကလဲ မင္းေသာ္ အေဖ ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္ ကိစၥျဖင့္ လာေရာက္စဥ္ ေနထိုင္ရန္ ဝယ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ျပန္မေရာင္းပဲ အငွားထားခဲ့သျဖင့္ ယခု မင္းေသာ္ ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္လာလုပ္ေသာအခါ ေနထိုင္ေရး ကိစၥ အဆင္ေျပသြားသည္။ မင္းေသာ္ ကိုယ့္အစြမး္အစျဖင့္ ကိုယ္ဆိုပါက လွည္းတန္းတြင္ တိုက္ခန္းဝယ္ေနဖို႔ ဘယ္လိုမွ မလြယ္ကူနိုင္ပါ။ မင္းေသာ္ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနသျဖင့္ တနယ္ထဲသားျဖစ္သူ သူငယ္ခ်င္း ဇင္မ်ိဳးက ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္ဝင္ေနသည့္အတြက္ သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ အတူတူ ေပါင္းေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္အတြက္အျခားလိုသည္မ်ားကို ရွယ္၍ ထမင္းလဲ အတူ ခ်က္စားၾကသည့္အတြက္ ဇင္မ်ိဳး ရွယ္ယာေၾကာင့္ မင္းေသာ္အတြက္ အိမ္အသုံးစရိတ္ သက္သာၿပီး တိုင္ပင္ရန္ အေဖၚလဲ ရေလသည္။
ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးရင္း မင္းေသာ္ ေရခ်ိဳးရန္ ေရေႏြးစပ္လိုက္သည္။ ေရေႏြးျဖင့္ ခ်ိဳးေနရင္း ခႏၵာကိုယ္မွ အေၾကာမ်ား ေျပသြားသလို ခံစားရၿပီး ေနလို႔ ေကာင္းသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေရခ်ိဳးၿပီးခ်ိန္တြင္ အျပင္ရာသီဥတု ေအးလြန္းလွသျဖင့္ ေဟာ္တယ္မွ ေပးေသာ သဘက္အႀကီးျဖင့္ ခႏၵာကိုယ္မွ ေရမ်ား ေျခာက္သြားေအာင္ ကမန္းကတမ္း သုတ္လိုက္ရသည္။
မင္းေသာ္သည္ မပိန္မဝ အေနေတာ္ျဖစ္္ၿပီး အရပ္ ၅ ေပ ၈ လက္မရွိသည္။ အလြန္ အရပ္မရွည္ေသာ္လည္း က်စ္လ်စ္သည့္ ခႏၵာကိုယ္ ရွိသျဖင့္ ၾကည့္ေကာင္းသည္။ ေျမလတ္သား ျဖစ္သျဖင့္ အသား အညိဳဘက္ လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ တခ်ိဳ႕ အညာသားမ်ားလို မညိဳပဲ အသားလတ္ဟု ေျပာရမည္ျဖစ္သည္။ သြက္လက္ေသာ ပုံစံႏွင့္ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္သျဖင့္ ကုမၸဏီတြင္ နာမည္ေကာင္းရွိေသာ လူပ်ိဳလူလြတ္ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ္လည္း ယခု လက္ရွိ ရည္စား မရွိေသးပါ။
သို႔ေသာ္ …သူ၏ အေတြးထဲတြင္ မိန္းကေလး တစ္ဦးက ဝင္ေရာက္ေနရာယူေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ ဆိုသည္ကို ေငြေရာင္ ပိတ္ကားေပၚတြင္ ဆက္လက္ၾကည့္ရႈရမည္ ျဖစ္သည္။ မနက္က ျမင္လိုက္ေသာ ႏြယ္၏ လွပေသာ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား သတိရလိုက္သျဖင့္ မင္းေသာ္ တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနေလသည္။ မင္းေသာ္ ပထမ ႏြယ့္ကို ျမင္စဥ္က ႏြယ္၏ ရွင္းသန႔္ေအးေဆးေသာ မ်က္ႏွာေလးကို သေဘာက်မိခဲ့ၿပီး စိတ္ဝင္စားမိခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က မင္းေသာ္၏ စိတ္သည္ ယခုေလာက္ မလႈပ္ရွားေခ်။ ႏြယ္၏ လွပေသာ ကိုယ္လုံးကိုပါ ျမင္လိုက္သည့္အခါ မင္းေသာ္ စိတ္ထဲတြင္ တပ္မက္ေသာ စိတ္ရိုင္းမ်ားပါဝင္လာ၍ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ခ်လိုက္ရပါေတာ့သည္။ ႏြယ့္အေပၚတြင္ သူ၏ စိတ္မ်ား ေျပာင္းလဲစ ျပဳေနပါကလား။ တကယ္ေတာ့ လူ၏ စိတ္သည္ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါကို လိုက္ၿပီး အျမဲေျပာင္းလဲေနတတ္သည္ဆိုသည္မွာ အမွန္တရားပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
မင္းေသာ္ စိတ္ရႈပ္လာသျဖင့္ ဘာမွ ထပ္မစဥ္းစားမိေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္သည္ လူက ထိန္းခ်ဳပ္၍ မရစတမ္း သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ေနသည္ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔၏စိတ္မ်ားတြင္ ႏြယ္သည္ တရစ္ၿပီး တရစ္ ရစ္ပတ္ကာ ခ်ည္ေႏွာင္ေနေလေတာ့သည္။ အခ်ိန္မွာ နံနက္ ၈နာရီခန႔္ ရွိေနၿပီျဖစ္၍ မင္းေသာ္ အခုမွ ဘာမွ မစားရေသးေၾကာင္း အစာအိမ္က အခ်က္ေပးသံကို သတိျပဳမိလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စပို႔ရွပ္တစ္ထည္ ေကာက္စြပ္ၿပီး မနက္စာစားရန္ အခန္းျပင္ ထြက္လာခဲ့ ေတာ့ေလသည္။
နံနက္စာ စားရန္ restaurant ထဲ ဝင္လိုက္သည့္အခါ လူတစ္ဝက္ေလာက္သာ ေရာက္ေနေသးသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ သို႔ေသာ္ GM ကိုႀကီးကေတာ့ ေရာက္ေနၿပီး စကားေျပာေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ အားလုံး အလုပ္ stress မ်ား မရွိၾကပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
“ေအးေဆး စားၾကေဟ့။ ၈ နာရီခြဲရင္ ကားပါကင္နားမွာ စုမယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ပေလာင္ေတာင္ သြားၾကမယ္။ trekking လုပ္မွာဆိုေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ အၾကမ္းခံတဲ့ ဖိနပ္ေတြ စီးလာၾကေနာ္။ View Point မွာ ဓါတ္ပုံ ရိုက္ၾကမယ္။ ဟို ကင္မရာပါတဲ့ေကာင္ေတြ Landscape ရႈခင္းေတြ အရမ္းလွတယ္ ရေအာင္ရိုက္ၾက၊ “
“ဟုတ္ကဲ့ ကိုႀကီး”
“ေအး..ငါကေတာ့ သိပ္မထင္ပါဘူး။ မင္းတို႔ ကင္မရာ ႐ုံးက ေကာင္မေလးေတြ သူတို႔ပုံ ရိုက္ခိုင္းတာနဲ႔တင္ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး ရႈခင္းပုံသက္သက္ကေတာ့ ပါမွာမဟုတ္ဘူးေဟ့… ဟားဟားဟား”
ကိုႀကီးက ေျပာလဲေျပာ ရယ္လဲရယ္ေနပါတယ္။ အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႔တူေအာင္လုပ္တတ္ၿပီး လူမႈေရးပိုင္းနဲ႔ မေရာတတ္ပါဘူး။ activities အစုံ ပါဝင္ၿပီး တက္တက္ႂကြႂကြ ရွိလို႔ သူေဌးက အလြန္အားကိုးတဲ့သူပါ။ မင္းေသာ္တို႔ ဝန္ထမ္းတိုင္းရဲ့ ေလးစားအားထားရတဲ့ အတုယူရတဲ့ GM တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္..။
“ကေလာဘူတာနဲ႔ ထင္းရႈးခင္းေလးရွိတဲ့ Church ေက်ာင္းရယ္ ညေန မေစာင္းခင္ ဝင္ၾကမယ္။ ဒါၿပီးရင္ ႏွီးဘုရား ဖူးၾကမယ္။ ၿပီးရင္ ညစာကို သုေမာင္ မွာ ျမန္မာ ထမင္းဟင္း စားမယ္။ ႐ုံးက ထမင္းပဲ ေကၽြးတာ…။ ကိုႀကီးက ဘီယာ ဒကာခံမယ္။ ဘာေျပာစရာ ရွိလဲ”
“မရွိပါဘူး “
“သေဘာတူပါတယ္”
“ေဟး”
ဆိုတဲ့ အသံေတြ ဆူညံသြားပါတယ္။ ဝန္ထမ္းေယာက္်ားေလးေတြဆီက ထြက္လာတဲ့ အသံပါ။ သူတို႔ေတြ ေပ်ာ္ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြကလဲလိုက္ရယ္ၾကၿပီး ဝန္ထမ္းေတြ အားလုံး ေပ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ အားလုံးကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစတဲ့ ဒီခရီးေလးပါပဲ။ သူမ်ားေတြရယ္ေနၾကလို႔ ႏြယ္ေရာ ရယ္ေနလားဆိုၿပီး လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ႏြယ္ကလဲျပဳံးေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။ ႏြယ္ ျပဳံးရင္ သြားတက္ေလးနဲ႔ သိပ္လွတာပဲကြယ္။ ႏြယ္ကလဲ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ဘက္ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္တာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ အၾကည့္ခ်င္းဆုံေတာ့ မင္းေသာ္ ဒိတ္ ကနဲ ရင္ခုန္သြားပါတယ္။
၈ နာရီခြဲမွာ အားလုံး စုံၿပီး ဟိုတယ္က စထြက္ၾကပါသည္။ အိပ္ယာထေနာက္က်လို႔ ဘရိတ္ဖတ္ မစားရတဲ့ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ရွိေပမဲ့ ကားေပၚက ပါလာတဲ့ ေပါင္မုန႔္ေတြ အာလူးေၾကာ္ေတြ မၽွစားၾကရင္း အားလုံး အဆင္ေျပသြားၾကပါသည္။ ကားစထြက္တုန္းကေတာ့ ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ တရားဖြင့္ထားခဲ့တာပါ။ မနက္ခင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ အားလုံး လန္းဆန္းေနၾကတာနဲ႔ ကားဆရာကို တရား အၿပီးမွာ သီခ်င္း ဖြင့္ခိုင္းၾကပါတယ္။ ကေလာနဲ႔ လိုက္မဲ့ ကေလာၿမိဳ႕နဲ႔ တူတဲ့အခ်စ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ကားဆရာက ေရြးဖြင့္ေပးပါတယ္။ အားလုံးလဲ ေပ်ာ္ၿပီး ရတဲ့သူေတြ လိုက္ဆိုၾကတယ္ေလ။ မင္းေသာ္လဲ ဟုတ္လား မဟုတ္လား မသိ…ရသေလာက္ သီခ်င္းေလး လိုက္ညည္းရင္းနဲ႔ ေအးျမတဲ့ ကားအဲကြန္းေအာက္မွာ ရင္ထဲ ေႏြးေထြးေနပါေတာ့တယ္။
ကိုယ့္ရဲ့ အခ်စ္ကို စိတ္ကူးယဥ္
ေအးခ်မ္းလွပ ကေလာလို…
——————————
အို ကေလာၿမိဳ႕ေလးလွသလိုပဲ
လွေစခ်င္စမ္းတယ္။
ပေလာင္ေတာင္သည္ View Point ရွိသျဖင့္ ရႈခင္း အေတာ္ လွပသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တက္သည့္လမ္းမွာ မတ္ေစာက္လွသျဖင့္ ေယာက္်ားေလးမ်ားအတြက္သာ အဆင္ေျပၿပီး မိန္းကေလးမ်ား အစ အဆုံး တက္နိုင္ရန္ မလြယ္ကူလွသျဖင့္ ကားျဖင့္ တက္ၿပီးမွ View Point မေရာက္ခင္ တစ္ေနရာတြင္ ရပ္ခဲ့လိုက္ၿပီး ေတာင္ေပၚတက္ခဲ့ျခင္းသည္ျဖစ္သည္။
လမ္းတေလၽွာက္တြင္ လွပသည့္ လိေမၼာ္ၿခံမ်ားႏွင့္ စိမ္းလန္းေသာ လက္ဖက္ၿခံမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ လိေမၼာ္သီးမ်ား ႁပြတ္သိပ္စြာ သီးေနသည့္ လိေမၼာ္ပင္မ်ားကို မင္းေသာ္တို႔ မေတြ႕ဖူးၾကသျဖင့္ တအံတၾသ ၾကည့္ၾကသည္။ ရႈခင္းအလြန္လွသည့္ ေနရာမ်ားကို ေနာက္ခံထားၿပီး ဓါတ္ပုံရိုက္ၾကသည္။
ႏြယ္တို႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္ ရွမ္းအက်ီ ေလၤးမ်ားကို ဝယ္လာခဲ့ၿပီး ဝတ္လာခဲ့သျဖင့္ ရွမ္းမေလးမ်ားသဖြယ္ လွပေနသည္။ Trekking သြားမည္ျဖစ္သျဖင့္ ေျပာက္က်ား ေဘာင္းဘီႏွင့္ လည္ရွည္ ဖိနပ္စီးထားသျဖင့္ ကြန္မန္ဒို စစ္သမီးေလးမ်ားအလား လန္းေနၾကေလသည္။
ႏြယ္က သူ႔ညီမႏွင့္ စကားေျပာေနရာမွ မင္းေသာ္ကို ၾကည့္ၿပီး လွမ္းေခၚသည္။ မင္းေသာ္ အံၾသသြားေသာ္လည္း ႏြယ္တို႔ အနားတိုးသြားလိုက္သည္။
“ကိုမင္းေသာ္ ႏြယ့္ဆီမွာ DSLR တစ္လုံးပါလာတယ္။ ကိုမင္းေသာ္ နည္းနည္းပါးပါးရိုက္တတ္တယ္ မဟုတ္လား။ Facebook ပုံတင္ဖို႔ ႏြယ္တို႔ညီအမကို ရိုက္ေပးပါေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ရိုက္ေပးပါ့မယ္။ က်ေနာ္ သိပ္ေတာ့ မရိုက္တတ္ဘူးေနာ္”
“ရပါတယ္ရွင္”
မင္းေသာ္ က ဓါတ္ပုံ ရိုက္တာ ၀ါသနာပါသည့္အတြက္ သူ႔ဖုန္းေလးႏွင့္ ရႈခင္း ဓါတ္ပုံရိုက္ၿပီး Facebook တင္ေလ့ရွိသည္။ ဓါတ္ပုံကို လွေအာင္ ျပင္သည့္နည္းကို သူငယ္ခ်င္း ဇင္မ်ိဳးမွ သင္ေပးထားသျဖင့္ snapseed၊ Photoshop စသည့္ software မ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ တင္သည့္အတြက္ သူ႔ပုံမ်ား အားလုံးနီးပါး လွသျဖင့္ လူႀကိဳက္မ်ားသည္။ သို႔ေသာ္ လူအလွပုံမ်ားကိုသိပ္မရိုက္ျဖစ္ပဲ အရိုက္မ်ားသည္မွာ ရႈခင္းပုံမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။
သို႔ေသာ္ ယခု အကူအညီေတာင္းလာသူက သူခ်စ္မိေနေသာ မိန္ကေလး ျဖစ္ေနသျဖင့္ ရိုက္ေပးပါမည္ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။ ဇင္မ်ိဳးက ဓါတ္ပုံရိုက္နည္းကို အေျခခံ သင္ေပး ထားေသာ္လည္း ကၽြမ္းက်င္သည့္ အဆင့္ထိေတာ့ မေရာက္ေသးသျဖင့္ Manual ေတာ့ မရိုက္နိုင္ေသးပဲ ေအာ္တို မုဒ္မ်ားျဖင့္သာ ရိုက္ေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ဆီေရာက္လာေသာ ကင္မရာမွာ ကန္ႏြန္အမ်ိဳးအစား ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ကင္မရာျဖစ္ေနသျဖင့္ ရိုက္သည့္ ပုံမ်ားမွ ပုံထြက္အလြန္လွေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
တစ္ပုံရိုက္ၿပီးတိုင္း သူ႔နားလာၿပီး ပုံလွ မလွ ၾကည့္တတ္ေသာ ပန္းေလး ၂ ပြင့္ေၾကာင့္ မင္းေသာ္မွာ စိတ္မ်ား အလြန္လႈပ္ရွားေနေလသည္။ ရွမ္း အက်ီ မၤွာ ေရာင္းတန္း ဝတ္စုံျဖစ္သျဖင့္ ေသခ်ာစြာ ခ်ဳပ္ထားျခင္း မရွိသျဖင့္ လည္ပင္းက အေတာ္ဟိုက္ၿပီး ႏြယ္၏ ရင္ညြန႔္ကို ျမင္ေနရေလသည္။ ႏြယ္သည္ ႐ုံးမွေတြ႕သည့္ ပုံစံ အတိုင္းမဟုတ္ပဲ ခရီးသြားေနခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လားမသိ…လြတ္လပ္ သြက္လက္စြာ ျမဴးထူးေနေလသည္။ အနားကပ္လာတိုင္း သူ႔ ကိုယ္သင္းနံ့ေလးက မင္းေသာ္၏ ရင္ကို တဒိုင္းဒိုင္းခုန္ေအာင္ ညဳွိ့ယူေနေလသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သူ႔အနားကပ္ၿပီး ကင္မရာထဲမွ ပုံမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခု ေျပာသည့္အခါမ်ားတြင္ ႏြယ့္ ထြက္သက္ေလးမ်ား မင္းေသာ္၏ မ်က္ႏွာကို ထိသြားခဲ့သည့္အခါ မင္းေသာ္ အသက္ေတာင္ မရႈပဲေအာင့္ထားမိသလိုျဖစ္ၿပီး ႏြယ္ မရွိေတာ့မွ သက္ျပင္းမ်ား အခါခါ ခိုးခ်ခဲ့ရေသာ အႀကိမ္မ်ား ခဏခဏ ရွိခဲ့ရေလသည္။ ဒီပုံစံအတိုင္းဆိုရင္ ဒီညေတာ့ သူအိပ္ေရးပ်က္ရဦးမည္…။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အငယ္မ သြယ္ က ပိုဆိုးပါတယ္။ အေရွ႕က ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ သြယ္က ပိုၿပီး ေဘာ္ဒီ “ကိတ္” တဲ့ အျပင္ ဝတ္တာစားတာ ပိုၿပီး ေဟာ့ပါတယ္။ သြက္တဲ့ ကေလးမျဖစ္ေနေတာ့ မင္းေသာ္ကင္မရာထဲက ဓါတ္ပုံကို တခါရိုက္ၿပီးတိုင္း လာလာ ၾကည့္တဲ့အခါမွာ သူ႔နို႔ေတြနဲ႔ မၾကာခဏ မင္းေသာ္ လက္ေမာင္းကို ဖိမိပါတယ္။ တခါတေလလဲ ေနာက္ေက်ာဘက္ကိုေပါ့။ သြယ္က ဘရာကို အမာခံ မဝတ္ဘူးထင္ပါတယ္။ ထိမိလို္က္တိုင္း အိ ကနဲ၊ အိ ကနဲ ျဖစ္ၿပီး ဖီလင္ ေကာင္းလိုက္တာ…မေျပာနဲ႔။ မင္းေသာ္ ေအာက္က အငယ္ေကာင္ဟာ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကေန ႐ုန္းႂကြ ကုနး္ထလာလိုက္တာ ဒုကၡေတြ ေရာက္လို႔ေနပါၿပီ။ သူက မသိသလိုမ်ိဳးပဲ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔- ဘယ္လိုနားလည္ရမွာလဲ မိန္းကေလးရယ္။
ရန္ကုန္မွာ ဘတ္စ္ကားစီလို႔ မေတာ္တဆ အသားခ်င္းထိမိတဲ့ အခါ ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၿပီး မၾကည္ၾကည့္ အၾကည့္ခံရတတ္လို႔ မင္းေသာ္ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ေဝးေဝးမွာရပ္တဲ့သူပါ။ ဒါေပမဲ့ တခါက ကားစီးရင္း ေနရာရေတာ့ ေဘးဘက္က ေကာင္မေလးက ကားအျပင္ကို သူ႔ခႏၵာကိုယ္ ေစာင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ သူ႔ပခုံးကို နို႔နဲ႔ ပြတ္တာ ခံလိုက္ရဘူးတယ္။ အားနာလို႔ သူ႔ပခုံးကို က်ဳံ႕ေပမဲ့ ဟိုဘက္မွာ ေနရာက မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ေတာက္ေရွာက္ထိေနတာမ်ိဳး ၾကဳံခဲ့ဘူးတယ္။ တမင္တကာ အရသာခံေနတာ မဟုတ္ေပမဲ့ ဖိုနဲ႔မ အထိအေတြ႕က ေရွာင္ဖို႔ အလြန္ခက္ခဲပါတယ္။ မထူးဘူးကြာဆိုၿပီး ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ေနမိေပမဲ့ ညီေလးက အရမ္းတင္းေနၿပီး စိတ္ေတြ အရမ္းေဖါက္ေနတာကိုေတာ့ သတိထားမိခဲ့တယ္ေလ။ ေရွ႕ကလူေတြကိုေတာင္ မၾကည့္ရဲေအာင္ မ်က္ႏွာႀကီး နီၿပီး ျဖစ္ေနခဲ့တာကိုေတာ့ မင္းေသာ္ မွတ္မိပါတယ္။ ေကာင္မေလး ဆင္းေတာ့မွ ေအာင့္ထားတဲ့ အသက္ကို သက္ျပင္းခ်ၿပီး မွန္မွန္ ျပန္ရႈရတဲ့အထိပါပဲ။
ဓါတ္ပုံရိုက္ရင္း လမ္းေလၽွာက္ရင္းနဲ႔ပဲ နာရီဝက္ခန႔္အၾကာမွာ ကေလာ View Point ကိုေရာက္လာပါၿပီ။ View Point မွာရွိတဲ့ ဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ၿပီး ႏြားနို႔နဲ႔ခ်ာပါတီ မွာစားၾကပါတယ္။ လူေတြကလဲ အရမ္းမ်ားေတာ့ ဝိုင္းရေအာင္ မနည္းလုထိုင္ၾကရတယ္။ မင္းေသာ္ ဝိုင္းမရလို႔ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနတုန္း သြယ္ က လွမ္းေခၚလို႔ သူတို႔ဝိုင္းက ခုံမွာ ထိုင္လိုက္ပါတယ္။
“ဘယ္လိုလဲ ဆရာႀကီး ေႏွးလွခ်ည္လား”
“ဟုတ္တယ္ သြယ္ေရ။ ဒီလိုပဲ…ဟိုေငးဒီေငးနဲ႔ ရႈခင္းေလးေတြ အရမ္းလွလို႔ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔”
“ကိုမင္းေသာ္က တကယ္ အႏုပညာသမားေနာ္…။ အလွအပကို ေတာ္ေတာ္ခံစားတတ္တယ္။ ဓါတ္ပုံရိုက္ရင္ေတာင္ ရႈခင္းပုံေတြပဲ ရိုက္တယ္လို႔ ေျပာတာၾကားဘူးတယ္”
“ဟုတ္တယ္ဗ်”
“ႏြယ္တို႔ကို ဓါတ္ပုံရိုက္ေပးတာေရာ အဆင္ေျပရဲ့လား။ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူးေနာ္”
ႏြယ္က အျပဳံးေလးနဲ႔ ဝင္ေျပာေတာ့ က်ေနာ္က
“ရပါတယ္..ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္က DSLR camera သိပ္ရိုက္တတ္တာ မဟုတ္ေတာ့ ပုံထြက္ မလွမွာေတာင္ အားနာရပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ DSLR က်ေနာ့္ဆီမွာ မရွိလို႔ ဓါတ္ပုံရိုက္တဲ့ ထရိန္နင္ သေဘာေတာင္ ျဖစ္ေသးေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္”
“မဟုတ္ဘူးေလ…ဆရာႀကီး ေစာ္က စိတ္ဆိုးေနမွာစိုးလို႔”
ဆိုၿပီး သြယ္က ဝင္ေဖါက္ပါတယ္။
“မဆိုးပါဘူး…။ အဲေလ..က်ေနာ့္မွာ ရည္းစား မရွိပါဘူး။ တ႐ုံးလုံး သိပါတယ္”
“ခစ္ခစ္…ေၾကာ္ျငာကလဲ ဝင္ျပန္ၿပီ”
ညီအမႏွစ္ေယာက္ အၿပိဳင္ တေယာက္တေပါက္ ေျပာၾကရင္းနဲ႔ မင္းေသာ္တို႔ စကားဝိုင္းေလး စိုစိုျပည္ျပည္ျဖစ္ေနလို႔ တျခားဝိုင္းေတြက မသိမသာ ရွိုးေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ေပ်ာ္ေနသည့္ စိတ္ကို မနည္း ကိုယ္ရွိန္သတ္လိုက္ရေလသည္။
မ်က္ေစာင္းကေလး တစ္ခ်က္
ကေလာ View Point မွာ မုန႔္ေတြလဲစား၊ စိတ္တိုင္းက် ဓါတ္ဖမ္းၿပီးတာနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကို ျပန္ၾကပါေတာ့တယ္။ လမ္းေလၽွာက္တဲ့ ခရီးေၾကာင့္ အျပန္က်ေတာ့ အားလုံး ၿပိဳင္းေနၾကပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့လဲ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ျဖစ္လို႔ ၿမိဳ႕ထဲက ကေလာဘူတာကို ဝင္ၿပီး ရသေလာက္ ထပ္ရိုက္ၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီးမွ ထင္းရႈးေတာေတြ ရွိတဲ့ ကေလာ Church ေက်ာင္းကိုလဲ ထပ္သြားၾကပါေသးတယ္။ သြားစရာရွိတာေတြသြား၊ သြားသမၽွေနရာေတြကလဲ ရႈခင္းေတြကလဲ လွေတာ့ ၾကည့္ရတာ ေမာေတာ့ ေမာတာေပါ့ ဒါေပမဲ့ မေမာဘူးေပါ့ဗ်ာ။
တျခားသူေတြေတာ့ ေမာမေမာ မသိဘူး။ မင္းေသာ္ခမ်ာမွာေတာ့ ဟိုနားေျပး ဓါတ္ပုံရိုက္လိုက္…၊ ဒီနား ခ်ိန္လိုက္၊ ပုံေတြျပန္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ဖါးသြားသည္။ ဒါေပမဲ့ သြယ္နဲ႔ႏြယ္တို႔ရဲ့ မိန္းမ ပီပီသသ ဂႏၵာ႐ုံ ကိုယ္သင္းနံ့ေလးေတြ ရေနေတာ့ ေမာသမၽွ အေမာေတြ အကုန္ေျပသြားသလို ခံစားရသည္။ လူထဲကလူဆိုေတာ့လဲ ဒါမ်ိဳးေလးေတြနဲ႔ အသက္ဆက္ေနၾကရတာ မဟုတ္လားဗ်ာ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနလုံးႀကီးသည္ ေဂါယာကၽြန္း အေနာက္ဘက္သို႔ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္ဆင္းသြားၿပီး တေနကုန္ ျခဳံလႊားထားေသာ သူ၏ အလင္းေရာင္ ပုဝါျခဳံလႊာကို တျဖည္းျဖည္း သိမ္းဆည္းသြားေလသည္။ ေမွာင္စပ်ိဳးလာသည္ႏွင့္ တစိမ့္စိမ့္ေအးေသာ ေျမာက္ေလေျပညႇင္းသည္ တသြဲ႕သြဲ႕ေနာ့လာေလေတာ့သျဖင့္ ေဆာင္းည၏ သ႐ုပ္ကို ပီျပင္ေအာင္ ကႀကိဳး အစုံအလင္ႏွင့္ ကၿပ အသုံးေတာ္ခံေနသည့္အလား ရွိေတာ့ေခ်သည္။
မင္းေသာ္တို႔ အားလုံး ယေန႔ ေနာက္ဆုံး သြားရာျဖစ္ေသာ လမ္းမႀကီးေဘးက သုေမာင္ ျမန္မာထမင္းဆိုင္သို႔ ညစာ စားရန္ ဝင္ၾကေလသည္။ အားလုံး ေမာလဲေမာ၊ ဆာလဲဆာေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဟင္းမ်ားကို အလုအယက္မွာၿပီး ဘီလူးသရဲမ်ား က်သည့္အလား စားေသာက္ၾကရာ ဆိုင္တစ္ခုလုံး ဆူညံသြားေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လဲ လူငယ္သဘာဝ ခရီးထြက္ရင္း စေနာက္ကာ ေပ်ာ္ၾကျခင္းသာျဖစ္သျဖင့္ အားလုံးက အျပစ္မျမင္ၾကပါ။
ခရီးစဥ္အစတြင္ ေျပာထားခဲ့သည့္အတိုင္း GM ကိုႀကီးက ဘီယာတိုက္သျဖင့္ Company မွ ေယာက္်ားေလးမ်ား စုထိုင္ၿပီး ဘီယာ ေသာက္ၾကရာ မင္းေသာ္မွာ ႏြယ္တို႔ဝိုင္းသို႔ သြားခြင့္မသာေတာ့ပါ။ သူ႔အေနနဲ႔ ညီအမ ၂ ေယာက္ႏွင့္ အေတာ္ ရင္းႏွီးၿပီ ျဖစ္၍ အတူတူစားကာ ခဏေလာက္ စကားေျပာခ်င္ေသာ္လည္း သူ႔ကို သတိထားေနသူမ်ား ရွိသျဖင့္ ဆႏၵကို ခ်ိဳးႏွိမ္ကာ ေနရျခင္းျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဘီယာ ၃ ခြက္ေျမာက္ ေသာက္ၿပီးသည့္အခါတြင္ ညီအမ ၂ ေယာက္၏ အလွအပ ကို သာမက လုပ္လက္စ ႐ုံးအလုပ္မ်ားပါ မင္းေသာ္ အားလုံး ေမ့သြားပါေတာ့သည္။ ကေလာၿမိဳ႕၏ ေဆာင္းအေအးဒဏ္သည္ မင္းေသာ္တို႔လူစုအတြက္ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ေအးသည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ အေႏြးထည္ ထူထူ ဝတ္ထားယုံတင္မကဘဲ ဘီယာေသာက္ထားေသာ အရွိန္ျဖင့္ အားလုံး ျမဴးထူးေပ်ာ္ပါးေနၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သို႔ေသာ္လည္း ခရီးပန္းေနသျဖင့္ အၾကာႀကီး မေနၾကေတာ့ပဲ ည ၈ နာရီေက်ာ္တြင္ ဟိုတယ္ျပန္ကာ နားၾကေလသည္။
ကားေပၚက အဆင္းတြင္ မေမၽွာ္လင့္ပဲ မင္းေသာ္ ႏြယ္၏ မ်က္ေစာင္းေလး တခ်က္ကို လက္ေဆာင္ ရလိုက္ေလသည္။ ကားေပၚကအဆင္း ဒီအတိုင္း လွည့္ၾကည့္မိျခင္းဟု ထင္ရေသာ္လည္း ဟြန႔္ ဒီလူ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္၊ ဘီယာေတြ မူးၿပီး ေသာင္းက်န္းေနတယ္ ဟု ေျပာျခင္းမ်ား ျဖစ္ေလမလားဟု ထင္မိကာ ဘာမွ မဆိုင္ဘဲႏွင့္ ဆံပင္မ်ား ေထာင္သြားသလို ခံစားရမိေလသည္။ နဂိုက ဆိုရွယ္မမျဖစ္ေသာ သြယ္က ဘယ္လိုမွ ေနဟန္ မတူပဲ ျပဳံး၍ လက္ျပၿပီး ဂြတ္နိုက္ဟုပင္ ႏႈတ္ဆက္သြားေလသည္။
ထိုညက တကယ္ပင္ မင္းေသာ္ အိပ္ေရး ပ်က္ေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ရာသီဥတုေအးေအးတြင္ ေသာက္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေဆာ္လိုက္ေသာ ဘီယာ ၁၀ ခြက္၏ အစြမ္းျပေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသတည္း။
ေရႊရင္မွာ ပူေလာင္ကၽြမ္းတယ္
၁၂ နာရီေက်ာ္ အခ်ိန္ကိုေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မြန္းတည့္ ေနသည္ ဦးေခါင္းထိပ္ တည့္တည့္တြင္ ေရာက္ေနကာ အရိပ္မ်ား ေပ်ာက္သေလာက္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနေရာင္ျခည္မွာ အဝါေရာင္ မဟုတ္ပဲ ပူျပငး္လြန္းသျဖင့္ အျဖဴေရာင္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ လမ္းတြင္ မျဖစ္မေနသြားလာရေသာ သူမ်ားမွ အပ လူေၿခ က်ဲပါးလွသည္။ လမ္းေပၚတြင္လဲ တံလၽွပ္မ်ား တလက္လက္ တရွိန္ရွိန္ ထေနေလသည္ကို မင္းေသာ္ ေတြ႕ရေလသည္။
“ဟူး….”
သက္ျပင္းခ်သကဲ့သို႔ ေလပူတစ္ခ်က္ မင္းေသာ္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ေလသည္။ မင္းေသာ္ ထမင္းစားၿပီးအခ်ိန္ အျပင္သို႔ appointment တစ္ခုႏွင့္ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ appointment ေတြ႕အၿပီး ႐ုံးခန္းအျပင္ဘက္မွ ကားပါကင္သို႔ ကူးလာခဲ့ခ်ိန္ ေတြ႕ရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ဟုတ္ပါသည္ ျမင္ေလရာဟူသမၽွ ပူေလာင္ေနသည္ဟု ခံစားရေစရန္ ရန္ကုန္ေနသည္ ပူျပင္းလြန္းလွေခ်သည္။ မေန႔ကမွ အေအးပိုင္းေဒသမွ ျပန္ေရာက္တာျဖစ္သျဖင့္ ရာသီဥတုအကူးအေျပာင္း အသားမက်ေသးသျဖင့္ ပို၍ ပူသေယာင္ ထင္ရေလသည္။ ထို႔ထက္ အေသးစိတ္ ဆိုရပါေသာ္ မင္းေသာ္၏ ရင္ပူေနသျဖင့္ ျပင္ပ ရာသီဥတု အပူႏွင့္ေရာၿပီး အပူ ၂ ခု ေပါင္းကာ ပို၍ ပူသေယာင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
မင္းေသာ္တို႔ ေနာက္ေန႔မနက္ပိုင္း ေစာေစာ ကေလာမွ ထြက္လာၿပီး ေတာင္ႀကီးကို ခဏ ဝင္ၾကသည္။ ေတာင္ႀကီးမွာ ဆုေတာင္းျပည့္သည္ဟု နာမည္ႀကီးေသာ စုဌာမုနိ ဘုရားကို ဝင္ဖူးၾကၿပီး ေတာင္ႀကီး ေစ်းတြင္ လိုအပ္သည္မ်ားႏွင့္ လက္ေဆာင္ေပးရန္ ပစၥည္းမ်ား ဝယ္ၾကသည္။ ေန႔လည္ ထမင္းစားၿပီး မၾကာမီ ေနျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ဆင္းၾကေလသည္။ ညဘက္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ အိပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔ မနက္ အေစာႀကီး ရန္ကုန္ ျပန္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။ ဒီႏွစ္အတြက္ အပန္းေၿဖ ခရီး ဒီမွာ ၿပီးဆုံးၿပီျဖစ္ေလသည္။
လမ္းတေလၽွာက္တြင္ ႏြယ္က သူ႔ကို ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ စကားေျပာသည္ကို မေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ မင္းေသာ္ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္ေနေလသည္။ ငါ..သုေမာင္ မွာ ဘီယာေသာက္တုန္းက ေတာ္ေတာ္မ်ား ေသာင္းက်န္းခဲ့မိလို႔လား ဟု ျပန္ေတြးမိေလျပန္သည္။ ေပ်ာ္ေနသျဖင့္ မိမိ လစ္မစ္ ေက်ာ္သြားေသာ္လဲ ဘီယာေသာက္ျခင္း ျဖစ္၍ အလြန္အကၽြံ မူးေနျခင္းမရွိသည့္အျပင္ အမ်ား ေျပာခံရေလာက္ေအာင္ ျပသနာရွာခဲ့ျခင္း မရွိဟု မင္းေသာ္ထင္သည္။ ထို႔အျပင္ မင္းေသာ္မွာ လက္ေထာက္ မန္ေနဂ်ာရာထူးႏွင့္ ယခု ခရီးစဥ္တြင္ လူႀကီး တပိုင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အျခား ရာထူးငယ္ေသာ ကေလးမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရေသာေၾကာင့္ အျမဲ သတိရွိခဲ့သည္ျဖစ္သျဖင့္ ထိုကိစၥေၾကာင့္ မဟုတ္ေလာက္ဟု ထင္သည္။
အဲဒါဆို ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲဟု မင္းေသာ္ ဘယ္လိုမွ အေျဖရွာမရျဖစ္ေနေလသည္။ သူ႔ကိုလဲ တမင္တကာ စကားမေျပာရေအာင္ ေရွာင္ေနသည္ဟု ထင္မိျပန္သည္။ ဘုရားေပၚမွ အဆင္းတြင္ ႏြယ္ ႏွင့္ ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕စဥ္က ႏြယ္ ၿငိမ္သြားသလိုပဲ။ ရာသီဥတုေအးတာေၾကာင့္ ေနမွေကာင္းရဲ့လား ဟု တခုတ္တရ ေမးမိေသာ္လည္း ေကာင္းပါတယ္ ဟု တိုးညႇင္းစြာ ေျပာၿပီး ႏြယ္က အသာ လွည့္ထြက္သြားသျဖင့္ ဘာမွ ထပ္ၿပီး ဆက္မေျပာခဲ့ရပါ။ သို႔ႏွင့္ ………. ဤသို႔ႏွင့္ ေနာက္ဆုံး ခရီးမွ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ အထိ ဘာဆိုဘာမွ …စကား တခြန္းမွ ထပ္မေျပာျဖစ္ၾကပါေခ်။
မင္းေသာ္ တအုံ႔ေႏြးေႏြး ျဖစ္ေနၿပီး ခရီးတြင္ ေပ်ာ္ခဲ့သည့္ အေပ်ာ္မ်ား ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ ေမးခ်င္ေသာ္လည္း သူႏွင့္ ႏြယ္က ဘာမွ မဟုတ္ေသးတဲ့ သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ႏြယ့္ကို ႐ုံးမွာ စသိကၽြမ္းခဲ့သလို ခရီးတေလၽွာက္ ႏြယ္တို႔ကို ဓါတ္ပုံရိုက္ေပးရင္း အခင္အမင္ ပိုတိုးခဲ့တာေတာ့ မွန္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏြယ္ သူ႔ကို စိတ္ဝင္စားသလားဆိုတာ မင္းေသာ္ အကဲ မဖမ္းတတ္ေသးေပ။ ႏြယ့္မွာ ရည္းစား ရွိသည္ေတာ့ မၾကားမိပါ။ သူ မသိတာလဲ ျဖစ္မည္။ ႏြယ့္ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ သူဘာေတြ ႀကိဳက္တတ္လဲ…၊ ဘာေတြဆို အဆင္မေျပဘူးလဲ..၊ ဘာမွ ေရေရရာရာ မင္းေသာ္ မသိေသးပါေခ်..။ သူသိသည္ကား သူ ႏြယ့္ကို စိတ္ဝင္စားၿပီး ခ်စ္မိေနသည္ဟူေသာ ကိစၥသာ ျဖစ္သည္။
ဖ်တ္ခနဲ အာ႐ုံတြင္ ေပၚလာသည္က …”သြယ္…ဝင္းလဲ့သြယ္…ဟုတ္တယ္..သြယ္က ႏြယ့္ညီမ အရင္းပဲ။ သူ႔ကို စုံစမ္းၾကည့္ရင္ ႏြယ့္အေၾကာင္း သိရမွာပဲ” ဆိုၿပီး စဥ္းစားမိေသာအခါ ေရနစ္သည့္အခ်ိန္ ကူရမဲ့ ျဖစ္ေနစဥ္ ဆြဲစရာ ေကာက္ရိုးတမၽွင္ပင္ ေတြ႕လင့္ကစား ဝမ္းသာသြားသကဲ့သို႔ ရွိေတာ့သည္။
ဝင္းလဲ့သြယ္
သြယ္သည္ အလြန္ေပ်ာ္ေနသည္။ တကယ္ဆို ဤခရီးသည္ သူတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ သူ႔အမ ျဖစ္သူ ႏြယ္ေရာ၊ လိုက္ပါလာသူ အားလုံး ေပ်ာ္ေနၾကသည့္ ခရီးစဥ္ တစ္ခုျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ရာသီဥတု အလြန္ေကာင္းသည့္ အတြက္ ခရီးသြားရတာ ေပ်ာ္သည္။ ရႈခင္းလွသည့္အတြက္ ရႈျမင္ခံစားရတာ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ ဓါတ္ပုံရိုက္လို႔ေကာင္းသည္။ အစားအေသာက္မ်ား လတ္ဆတ္ အရသာရွိလွသည္ …ျဖစ္နိုင္ရင္ ကေလာ ၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ ေနခ်င္တဲ့ စိတ္ျဖစ္မိသည္။ သူ တစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္တာေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။
သြယ္…ငယ္စဥ္က သူ႔ကို သြယ္ ဟု ဘာေၾကာင့္ နာမည္ေပးထားရသလဲဟု ေမးဘူးသည္။ သြယ္လၽွလွပ၍ သြယ္ဟု ေခၚသည္ဟုဆိုလား မသိ ျပန္ေျပာသည့္အခါ..ဒါဆို ႏြယ္က ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔ ႏြယ္ပင္နဲ႔တူလို႔လားဟု အေမ့ကို ေပါက္ကရ ေမးခဲ့ဘူးသည္။ သြယ္ က သိခ်င္တာရွိရင္ စိတ္မရွည္…တည့္တိုး သမားျဖစ္သည္။ လိုခ်င္တာ မရရင္လဲ စိတ္က အလြန္ႀကီးသည္။ ဒါေပမဲ့ သြယ္က လွတာေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ႏြယ္နဲ႔ ၂ ႏွစ္သာ ကြာ၍ ရြယ္တူျဖစ္ေနသျဖင့္ နင္နဲ႔ငါ နဲ႔ ေျပာသည္။
သြယ္က ႏြယ့္ထက္ ပိုလွသည္ဟု ထင္သည္…ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အထင္နဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သြယ့္မွာ ရည္းစားေတြ တပုံႀကီးရွိသည္။ ဒါေတာင္ သြယ့္ကို ႀကိဳက္တဲ့သူအမ်ားႀကီးထဲကမွ ေခ်ာတဲ့ ဘဲ၊ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာေသာ ဘဲ စသည့္ ဘဲမ်ားကို ဆန္ကာက်ဲက်ဲႏွင့္ ခ်ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ႏြယ့္မွာ ရည္းစားစာ ေပးသူ..၊စကားလိုက္ေျပာသည့္သူ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ရွိဘူးသည္က လြဲ၍ အျခားမရွိ။ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုထဲတြင္လဲ သြယ္သာ စတားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ စာလဲ ႏြယ္က ပုံမွန္ေလာက္သာ ရွိၿပီး သြယ္က အျမဲ top 10 ဝင္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းတြင္ မ်က္ႏွာပြင့္သည္။
အခုတေလာ သြယ္ ရည္းစားေတြ မထားေတာ့ဟု ဆုံးျဖတ္ထားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ တကယ္ေတာ့ ေယာက္်ားေတြက အကုန္ ႏွာဗူးေတြပဲ။ သြယ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂ႐ုစိုက္သျဖင့္ Gym တြင္ ကိုယ္ကာယ အလွ ေဆာ့သည့္အတြက္ ေဘာ္ဒီလွသည္။ အိုးဆိုရင္ ကိတ္သည္ဟု ေျပာလို႔ရသည္။ ၃၅- ၂၅-၃၆ ေလာက္ရွိသည္ ဆိုေတာ့ ရည္းစားတိုင္းက ဒီအတြက္ ဦးတည္ၿပီး လာတာျဖစ္ေနတာႀကီးပဲ ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ကုန္စျပဳလာၿပီ။
သြယ္က အေတြ႕အၾကဳံမရွိသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီး ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းမ်ား တက္စဥ္က ႀကိဳက္ခဲ့ေသာ သြယ္က ကိုကိုလို႔ ေခၚေသာ ရဲမြန္နဲ႔ ခ်စ္သူဘဝ ခ်ိန္းေတြ႕ရင္း ရဲမြန္က သြယ္၏ အပ်ိဳစင္ ပန္းဦးကို ဆြတ္ခူးသြားခဲ့ဘူးသည္။ သြယ္ အတိတ္ကို ျပန္မေတြးခ်င္ပါ။ သို႔ေပမဲ့ တခါ တခါ ၄င္း အျဖစ္အပ်က္က ေခါင္းထဲေရာက္လာတတ္သည့္ …ေသးေသးမႊားမႊားအေတြ႕အၾကဳံမွ မဟုတ္တာပဲေလ…။
အဲဒီေန႔က ကြန္ျပဴတာ သင္တန္း ပိတ္သည္ကို သူက ခပ္တည္တည္နဲ႔ အိမ္က ထြက္ၿပီး ကိုကိုနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုကိုက ကားယူလာၿပီး သူ႔ကို ခ်ိန္းထားသည့္ ေနရာတြင္ လာေစာင့္သည္။ ၿပီးေနာက္ တခုခု စားၾကေသာက္ၾကမည္ဟု ေျပာၿပီး သီးသန႔္ခန္း ရွိေသာ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုသို႔ ေခၚသြားေလသည္။
“ကိုကို..ဒီေန႔ သြယ့္ကို ဘာလို႔ စိုက္ၾကည့္ေနတာလဲ”
“သြယ္ ဒီေန႔ အရမ္း လွေနလို႔ေပါ့။”
“ဟြန္း ဟုတ္လဲ ဟုတ္ပဲနဲ႔ေနာ္။ ကိုကို… ၾကည့္ေနျပန္ၿပီ။ အဲလိုႀကီး မၾကည့္နဲ႔။ သြယ္ မေနတတ္ဘူး …ရွက္တယ္”
တကယ္တမ္းေတာ့ ေကာင္ေလးေတြ ၾကည့္တာေလာက္နဲ႔ သြယ္ မရွက္တတ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုကိုက ဒီေန႔က်မွ စေတြ႕တည္းက သူ႔တကိုယ္လုံးကို စားမလို ၀ါးမလို ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္ ေနရ ထို္င္ရခက္သျဖင့္ ျပန္မည္ဟုေတာင္ စဥ္းစားမိသည္။သို႔ေသာ္ တခါတေလ ရွားရွားပါးပါး အားသည့္ရက္တြင္ ကိုကို႔ကို သနားသျဖင့္ လာမိခဲ့ၿပီးမွ ေနလိုက္ပါ့မယ္ေလဟု ဆက္ထိုင္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
“ကဲပါ။ စားစရာ ရွိတာ စားပါ။ အေအးလဲ ေသာက္။ သြယ္နဲ႔ကိုယ္ စားၿပီးရင္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္ေလ။ ၿပီးရင္ ျပန္ပို႔ေပးမွာေပါ့”
ရဲမြန္၏ ေျပာစကားေၾကာင့္ သြယ္ ျမန္ျမန္ လက္စသိမ္းၿပီး အထတြင္ မူးသလိုျဖစ္သြားသည္ႏွင္ ရဲမြန္က ကမန္းကတမ္း ထိန္းေပးလိုက္သည္။ သြယ္ ညက အိပ္ေရးပ်က္လို႔မ်ားလား။ ညက ရွာရြတ္ခန္းကား အသစ္ၾကည့္လိုက္တာ ညက ၂ နာရီေလာက္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အခု ဟာက…တမ်ိဳးႀကီးပဲ။ ဧကႏၲ ….
သြယ္ စဥ္းစားေနရင္းနဲ႔ ရီေဝေဝ ျဖစ္လာၿပီး ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ပဲ ေပ်ာ့ေခြက်သြားေတာ့သည္။ ရဲမြန္က အႀကံနဲ႔ သြယ္ေသာက္တဲ့ အေအးထဲမွာ အိပ္ေဆးေရာ…ဖီးလ္ေဆးပါ ထည့္တိုက္လိုက္ျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ သြယ္ မႈခင္းဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေတြ႕ေသာ အေအးထဲတြင္ ေဆးထည့္ၿပီး ပစၥည္းလုယူသည့္ကိစၥမ်ား ဖတ္ဖူးသျဖင့္ သူမ်ားတိုက္ေသာ အေအးကို ဘယ္ေတာ့မွ မေသာက္ခဲ့ပါ။ အခု ရည္းစားျဖစ္သည့္ ကိုကိုႏွင့္ ျဖစ္သျဖင့္ သတိလြတ္သြားၿပီး မစဥ္းစားဘဲ ေသာက္ခဲ့မိျခင္း ျဖစ္သည္။ သတိဆိုသည္မွာ ပိုသည္မရွိ…သြယ္ အေတြ႕အၾကဳံကို တန္ဘိုးႀကီးႀကီးႏွင့္ ဝယ္လိုက္ရေလသည္။
ရဲမြန္က စားေသာက္ဆိုင္ကို ေခၚသြားကတည္းက ေဟာ္တယ္၏ ေျမညီထပ္မွာရွိေသာ ဆိုင္ကို အႀကံႏွင့္ ေခၚသြားတာျဖစ္သည္။ တည္းခိုရန္ အခန္းကိုလဲ ႀကိဳ ယူထားၿပီးျဖစ္သျဖင့္ သြယ့္ကို အသာေမွးထိန္းသြားၿပီး ဓါတ္ေလွကားႏွင့္ အေပၚထပ္ရွိ အခန္းကို ေခၚသြားလိုက္သည္။
သြယ့္ကို ရဲမြန္ႀကံေနသည္မွာ ရည္းစား စျဖစ္တည္းကျဖစ္၍ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ သြယ္က သူ႔ကို ႏွစ္ေယာက္ထဲေတြ႕ရန္ အခ်ိန္သိပ္မေပးသျဖင့္ ရဲမြန္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ လွပေက်ာ့ရွင္းေသာ သြယ္၏ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေၾကာင့္ ရဲမြန္ရင္ခုန္လာသည္။ အသာမွီထားစဥ္တြင္ သြယ္၏ နို႔တစ္ျခမ္းက သူ႔ကို ထိကပ္ေနသျဖင့္ ေအာက္က ဖြားဖက္ေတာ္ ပစၥည္းမွာ ေပါက္ထြက္မတတ္ ေတာင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ အခ်ိန္ မဆြဲေတာ့ပဲ သြယ့္ကို တကိုယ္လုံး ခၽြတ္လိုက္သည္။ သြယ္၏ ကိုယ္လုံးအလွကို ..၀ိုး..ဟု စိတ္ထဲမွ က်ိတ္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ မွ ဆက္ၾကည့္လၽွင္ ဖြံ့ထြားေသာ ရင္သားအပိုင္းသည္ ရဲမြန္ကို အာေခါင္မ်ား ေျခာက္ေစသည္။ မန္းၿမိဳ႕ေတာ္ ေပါက္စီေလာက္ရွိေသာ နို႔ႏွစ္လုံးသည္ ဝိုင္းစက္တင္းရင္းေနသည္။ နို႔သီးေခါင္းေလးမွာ ပန္းေရာင္ေလးျဖစ္ၿပီး ေသးငယ္လွသည္။ ဘယ္ျခမ္းမွ နို႔သီးေခါင္းေလးမွာ အထဲသို႔ဝင္ေနေသးသည္။ နို႔သီးေခါင္း အထဲဝင္ေနရင္ ကေလး နို႔စို႔ရခက္တယ္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ဒါမ်ိဳးျဖစ္ေနတာ ဘယ္သူမွ မစို႔ဘူးေသးလို႔ ျဖစ္ရမယ္။ ရဲမြန္က ေလတခ်က္ ခၽြန္လိုက္သည္။
“ကိုကို စို႔ေပးမွာေပါ့ သြယ္ရယ္”
ရဲမြန္သည္ သြယ့္ နို႔ႏွစ္လုံးကို နို႔မ်က္ေနေသာ ကေလးပမာ တစြတ္စြတ္ စို႔လိုက္ၿပီး နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ဆြဲလိုက္ေသာအခါ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ား မာၿပီး ေထာင္လာေလေတာ့သည္။ ရဲမြန္ သြယ့္ ပခုံးမွ တဆင့္ တျဖည္းျဖည္းေလၽွာဆင္းလာရာ ေသးသြယ္ေသာ ခါးတြင္ ခဏ ရပ္တန႔္လိုက္ၿပီး ဗိုက္သား ခ်ပ္ခ်ပ္ကေလးမ်ားကို လၽွာျဖင့္ အႏွံ့ယက္ေပးေလေတာ့သည္။
ဆက္လက္ၿပီး သူ၏ လက္မ်ားသည္ သြယ့္ေပါင္ၾကားသို႔ အသာ လၽွိုဝင္လိုက္ေသာ အခါ ဖူးအိေနေသာ အပ်ိဳစင္ အဖုတ္ ေဖါင္းေဖါင္းေလးဆီသို႔ ခရီးဆုံးသြားေလသည္။ သြယ္သည္ အေမႊးမ်ား ေျပာင္ေအာင္ ရိတ္ထားသျဖင့္ ကေလး အဖုတ္ပမါ ေျပာင္ေခ်ာေလး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ အဖုတ္ ေျပာင္ေခ်ာေလးကိုပဲ ရဲမြန္ လက္ညိဳးေလးမ်ားျဖင့္ အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။
“ဝိုး …ခ်ီးက်ဴးစရာ ကုန္ကို မကုန္ပါလားသြယ္ရယ္။ မင့္ အဖုတ္ေလးကလဲ လွလိုက္တာကြာ။ တကိုယ္လုံး ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိပါလား။ အျပစ္ေျပာစရာ တကြက္မွ မရွိ။ မင္းကံေကာင္းလိုက္တာ ရဲမြန္ရာ…”
ရဲမြန္သည္ မြတ္သိပ္စြာျဖင့္ သြယ့္ ပိပိေလးကို လၽွာဖ်ားေလးျဖင့္ စာလုံးမ်ားေရးေနေလသည္။ ဇယ္ဆက္သလို တစ္ခ်က္ၿပီး တစ္ခ်က္ သြယ္၏ ကာမ ခလုတ္မ်ားကို ဆက္တိုက္ ဖြင့္လာခဲ့ရာတြင္ သြယ့္ ပန္းဖူးေလးမွာ အခ်စ္ရည္ ၾကည့္တို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ၿပီး အျပင္သို႔ပင္ ေတာက္ကနဲ လၽွံက်လာပါေတာ့သည္။
သြယ္ ေလထဲမွာ ေျမာက္ေနသလို… ေလဟုန္စီးေနသည္ဟု စိတ္ထဲထင္မိသည္။ တကယ္ ေလထဲေရာက္ေနပါလား။ မုန္တိုင္းထဲမွာမ်ား ေရာက္ေနသလား ေသခ်ာမသိေတာ့။ တခ်က္တခ်က္ ေျမာက္သြားၿပီး တခ်က္တခ်က္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျပန္က်လာသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မုန္တိုင္းအတြင္းရွိ ေလဖိအားသည္ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာေလေတာ့သည္။ သြယ္ အသက္ ရႈလို႔ပင္ မရေတာ့ပါေခ်။ အတင္း႐ုန္းကန္ေသာ္လည္း လႈပ္လို႔ပင္ မရနိုင္ေတာ့ပါ။ မုန္တိုင္း အဆုံး ေလေပၚမွ ျပဳတ္က်လာသကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရၿပီး သြယ္ ေမွာင္အတိက်ေနရာမွ လန႔္ၿပီး နိုးထလာပါေတာ့သည္။
သြယ့္ေအာက္ပိုင္းမွာ နာက်င္မႈ ကို ခံစားေနရသည္။ သူ႔ အဖုတ္ေလးမွ ေသြးစေလးမ်ား ထြက္ေနသည္ကို သိလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ သြယ္ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။ တကိုယ္လုံးလဲ ေခၽြးမ်ားျဖင့္ ႏုံးေနေလသည္။ သူေပၚမွ ရဲမြန္ကို ေဆာင့္တြန္းသည္ မိန္းမႏွင့္ ေယာက္်ား အားမမၽွသည္လား သို႔မဟုတ္ သူပဲ အားေတြ မရွိေတာ့လို႔လား မသိပါ။ ရဲမြန္မွာ ဘီလူး သရဲစီးသလို တဟင္းဟင္း ျဖစ္ေနၿပီး သြယ့္ကို ဖိထားတာ မလႊတ္ေသးပါ။ သြယ္နာက်င္လွပါၿပီး သို႔ေသာ္လည္း ရဲမြန္မွာ အရွိန္ မကုန္ေသးပဲ သူ႔ကို ဆက္၍ သူ႔အလို ျပည့္ေအာင္ ေဆာင့္ေနေသးပါသည္။
“ေကာင္းလိုက္တာ သြယ္ရယ္”
အသားျခင္း ထိသည့္ အသံမ်ား ဖတ္ …ဖတ္..ဖတ္.. ဖတ္ႏွင့္ စီးခ်က္က်က် ထြက္ေပၚလာေနရာမွာ တျဖည္းျဖည္း ျမန္လာပါသည္။
“အူး…အား..ဟူး..”
ရဲမြန္ တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္က်သြားၿပီျဖစ္သည္။ စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင့္ သြယ္ သူ႔ကိုယ္လုံးကို တြန္းခ်လိုက္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ ဝင္ၿပီး တံခါး ပိတ္ထားလိုက္ကာ ေရပန္းကို ဖြင့္ခ်လိုက္သည္။ ေရမ်ားသည္ သြယ့္ကိုယ္လုံးေပၚမွ ျဖတ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္သို႔ စီးက်လာေလသည္။ သူ႔ကိုယ္မွ အညစ္အေၾကးမ်ားကို ေရခ်ိဳးခန္းမွ ေရက သန႔္စင္ေပးလိုက္ေသာ္လဲ ဝင္းလဲ့သြယ္၏ စိတ္ထဲတြင္ အရာအားလုံး ဟာတာတာ ျဖစ္သြားသလို ခံစားရလိုက္ေလသည္။
ရဲမြန္ သူ႔ကို ေစာ္ကားလိုက္တာပါလား။ သူအားလုံးကို သတိဝင္လာၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ခုနက သူဘာျဖစ္သြားလဲ ေကာင္းေကာင္း သိလိုက္ပါၿပီ။ ဝင္းလဲ့သြယ္ ရွိုက္ငို မိေနေလသည္…။ သူ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ခံစားေနရာမွ ေနာက္ဆုံး ခံစားေနလဲ အပိုပဲဆိုၿပီး နာၾကည္းစိတ္ ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။
သူ႔လို ေကာင္မ်ိဳး ကိုကို ေခၚစရာလဲ မလိုေတာ့ဘူး။ ငါ သူနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ေနလို႔လဲ အပိုပဲ။ ယုံၾကည္လို႔ လိုက္ေလ်ာတာကို အခြင့္အေရး အကုန္ယူတဲ့ေကာင္ …. ငါ စိတ္နာတယ္။ သြယ္ သူ႔ကို ျဖတ္ေတာ့မယ္ဟု စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္း ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။ အခန္းတံခါးဝ တြင္ ရဲမြန္ တံခါးကို ထုကာ သြယ့္ကို တတြတ္တြတ္ ေတာင္းပန္ေနေလသည္။
“ကိုကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ သြယ္ရယ္.. ကိုကို က ခ်စ္လြန္းလို႔ မထိန္းနိုင္ေတာ့လို႔ပါ.. သြယ့္ကို တျခားသူေနာက္ ပါသြားမွာ စိုးလို႔ပါ… သြယ့္ကို တကယ္ခ်စ္တာပါ…စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္”
သြယ္ ဘာဆို ဘာမွ …ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပါ။ တကယ့္ကို သြယ္ နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားလိုက္ရၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို ျပတ္ထြက္မတတ္ ကိုက္ထားမိေလသည္။ နားထဲတြင္ ရဲမြန္၏ ေတာင္းပန္စကားမ်ား Shower မွ ေရက်သံႏွင့္ ေပါငး္စပ္ၿပီး ျခင္ေအာ္သံလို တဝီဝီ ႏွင့္ မသဲမကြဲ ၾကားေနရေလသည္။
အဆက္ ၂
ဝင္းလဲ့ႏြယ္၏ မ်က္လုံးထဲတြင္ မားကက္တင္းဌာနမွ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ မင္းေသာ္ကို စတင္သတိထားမိသည္မွာ မၾကာေသးပါ။ ထုတ္ကုန္အသစ္တစ္ခုကို ေစ်းကြက္ထိုးေဖါက္ရန္ ဌာနေပါင္းစုံမွ ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ဦးစီ ညႊန႔္ေပါင္းဖြဲ႕လိုက္ေသာ အဖြဲ႕တြင္ ႏြယ္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ေတာ့မွ စတင္ သိကၽြမ္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း မင္းေသာ္ကို သတိထားမိေသာ level တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ တက္လာေလသည္။
မင္းေသာ္သည္ မႈန္ေနေအာင္ ေခ်ာသည့္အထဲ မပါေသာ္လညး္ ေယာက္်ားပီသၿပီး တည္ၾကည္ခန႔္ညားသည္ဟု ခံစားရသည္။ ပေရာဂ်က္ထဲက တျခား အေကာင္ေတြလို မိန္းမေတြ႕တိုင္း ဣေျႏၵမရ ေခၚေတာၾကည့္ ၾကည့္ေနတာမဟုတ္ဟု ထင္သည္။ သူႏွင့္ ဖယ္ရီတူတူစီးသည့္ မင္းေသာ္ကို စိတ္ဝင္စားေနေသာ account ဌာနမွ တြယ္တာ က ညြန္းလြန္းသျဖင့္ မင္းေသာ္ ေကာင္းေၾကာင္းမ်ားကို ၾကားဖူးေနသည္မွာၾကာၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ဖာသာ သူႀကိဳက္တဲ့ ဘဲ ျဖစ္တာနဲ႔ပဲ အေသညႊန္းေနတာပဲဟု ထင္ခဲ့ဘူးသည္။
သို႔ေသာ္ အလုံးစုံ မဟုတ္ေသာ္လည္း တြယ္တာ ေျပာတာ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္သည္ဟု အလုပ္ အတူ တြဲလုပ္ရေတာ့မွ သိလာခဲ့သည္။ မင္းေသာ္သည္ အလုပ္အကိုင္ ေတာ္သည္သာမက ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးလဲ ေကာင္းသည္။ အဖြဲ႕မွ ဝန္ထမ္းအားလုံးကို ညႇိညႇိႏွိုင္းႏွိုင္း တိုင္တိုင္ပင္ပင္ႏွင့္ ရည္မွန္းခ်က္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚသြားနိုင္သည့္အတြက္ GM ကိုႀကီး က မ်က္ႏွာလႊဲရသူဟု ၾကားဘူးသည္မွာ မမွားဟု ထင္သည္။ မိန္းကေလးမ်ားအား ဆြဲေဆာင္နိုင္ရန္ မင္းသားလို ေခ်ာစရာမလိုပဲ မိန္ကေလးမ်ား အားကိုးေလာက္သည့္ ေကာင္းကြက္မ်ား ရွိရန္သာ လိုအပ္ေၾကာင္း မင္းေသာ္ကို ၾကည့္ၿပီး နားလည္လိုက္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ႏြယ္ ကိုယ္တိုင္ မင္းေသာ္ကို စိတ္ဝင္စားမိေနေသာေၾကာင့္ေပတည္း။
မၾကာမီ သူတို႔ အတူတြဲလုပ္ရေသာ ပေရာဂ်က္ ၿပီးသြားသျဖင့္ နည္းနည္း အလွမ္းေဝးသလို ျဖစ္သြားေသာ္လည္း မင္းေသာ္အေပၚ ထားေသာ အခ်စ္က မေလၽွာ့သြားခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဣေျႏၵရွင္ မိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ဆီကို ေရမလာသည္ကို ေျမာင္းဘယ္လိုေပးရမွန္းမသိပဲ ႏြယ္ လမ္းစေပ်ာက္ေနခဲ့ပါသည္။ မၾကာမီ ဖူးစာေရးနတ္ က်ဴးပစ္ သူ႔ဆီေရာက္လာသည္ကို ေတြ႕ရေတာ့သည္။ ဖူးစာေရးနတ္မွာ လူေယာင္ေဆာင္ထားပုံရသည္။
“ကဲ ဒီႏွစ္ ကုမၸဏီက ဝန္ထမ္းေတြ အားလုံးကို ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔ ကေလာ၊ ေတာင္ႀကီး ခရီးစဥ္ လကုန္မွာ စီစဥ္ထားတယ္။ မလိုက္မေနရ။ မလိုက္ရင္ လစာထဲက ျဖတ္မယ္။ အိမ္က မထည့္ရင္ ငါကိုယ္တိုင္ လိုက္ေျပာမယ္”
“ေဟး…”
က်ဴးပစ္သည္ GM ကိုႀကီး ပုံစံျဖင့္ ႏြယ္တို႔ ေရွ႕ေရာက္လာတာျဖစ္သည္။ ခရီးသြားျခင္းသည္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပိုမို ရင္းႏွီးေစသည္။ အထူးသျဖင့္ အလုပ္ ဖိအား မရွိသည့္အခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ေလ့လာ၍ ရသည္မို႔ ႏြယ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားမိသည္။ သြယ္က မလိုက္ခ်င္သလို အင္တင္တင္ လုပ္ေနသည္။
“လစာ ျဖတ္ခ်င္ျဖတ္ဟာ။ ငါမလို္က္ခ်င္ဘူး ဝင္းလဲ့ႏြယ္”
“လိုက္ခဲ့ပါဟာ”
“ဟာ..မလိုက္ခ်င္ဘူးဆိုကြာ။ လူေတြနဲ႔ ေဝးေဝးမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္တယ္ဟာ..”
“တျခားလူေတြနဲ႔ ေဝးေဝးေနခ်င္ေနပါ။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ေတာ့ နည္းနည္း နီးနီးစပ္စပ္ ေနေပးပါဟာ..ငါ့အတြက္ အေရးႀကီးလို႔ပါ”
“ဘာ…ဘယ္သူ႔ကိုလဲ”
ႏြယ္သည္ သူ႔ညီမ သြယ္ကို မင္းေသာ္နဲ႔ ပတ္သက္သည့္ သူ႔ခံစားခ်က္မ်ား မခၽြင္းမခ်န္ ဖြင့္ဟမိသည္။ ႏြယ္တို႔ညီအစ္မသည္ အသက္သိပ္မကြာသည့္အတြက္ သူငယ္ခ်င္းလို ျဖစ္ေနၿပီး တခုခုရွိလၽွင္ အခ်င္းခ်င္း တိုင္ပင္ေလ့ရွိၾကသည္။ ပုံမွန္ဆိုလၽွင္ ႏြယ္က ေအးေဆးၿပီး သူ႔ခံစားခ်က္မ်ားကို သိုဝွက္တတ္သည္။ သြယ္က ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သြယ့္ကိစၥေတြ ႏြယ္ အႀကံေပးရတာသာမ်ားသည္။ သို႔ရာတြင္ သြယ္ အခုတေလာ စကားနည္းၿပီး ၿငိမ္ေနသကဲ့သို႔ ႏြယ္က သူ႔ခံစားခ်က္မ်ား အားလုံး ဖြင့္ေျပာေနသျဖင့္ ႏြယ္ႏွင့္သြယ္ လူခ်င္းမ်ား မွားေနသလားဟု ႏြယ္ ခံစားရသည္။
“ကိုမင္းေသာ္က ၾကားရသေလာက္ေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူေတြဆိုတာ အျပင္ကေကာင္းတယ္ ၾကားတိုုင္း စိတ္ဓါတ္အရင္းက ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းတတ္တာ”
“ေအးပါဟာ…အဲဒါေၾကာင့္ ငါလဲ နင့္ကို တိုင္ပင္တာေပါ့”
“နင္ စဥ္းစားပါဦး ႏြယ္ရာ။ နင္က စိတ္ႏုႏုေလး နင့္ကို တခုခု ထိခိုက္ေအာင္လုပ္ရင္ နင္ပဲဒုကၡေရာက္မွာ”
“ကိုမင္းေသာ္က အဲ့လို ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူးဟာ”
“နင့္ကို သူက ရည္းစားစကားေျပာၿပီးၿပီလာ”
“အဲဒီလိုေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူငါ့ကို ၾကည့္ ၾကည့္ေနတာ ငါ သိတယ္။ တခါတေလလဲ မ်က္လုံးျခင္း စကားေျပာတယ္ေပါ့ဟာ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကို သူစိတ္ဝင္စားေနတာ ဟုတ္လား မဟုတ္ဘူးလား သိခ်င္တာ”
“စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုရင္ေကာ”
“စိတ္ဝင္စားလို႔ သူေႏွးေနရင္ေတာင္ ငါက တခုခု ေရလာေျမာင္းေပးလုပ္ရမွာေပါ့”
“ႏြယ္ …ငါတခုေျပာမယ္ေနာ္။ ေယာက်ာ္းေတြက ႏွာဗူးေတြခ်ည္းပဲ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ နင့္ကို တေယာက္ေယာက္က ခ်စ္တယ္ေျပာရင္ နင့္ကို စားခ်င္လို႔ ၊ နင့္ ခႏၵာကိုယ္ကို သူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္သုံးခ်င္လို႔ဆိုတာ နင္ မေမ့နဲ႔”
“နင့္ စကားႀကီးကလဲဟာ”
“ဟုတ္တယ္။ ကိုမင္းေသာ္လဲ ေယာက္်ားပဲ နင္သတိထား”
“အယ္..အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတဲ့ စုံတြဲေတြကေရာ အတူတူ မအိပ္ၾကလို႔လား။ ဒါလဲ ခ်စ္လို႔ ယူၾကတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား မိသြယ္ရယ္”
“နင္က ရည္းစား မထားဘူးေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ ငါက ရည္းစားေတြ အမ်ားႀကီး ထားဘူးေတာ့ ေယာက္်ားတိုင္းက ငါတို႔ မိန္းကေလးေတြဆီက ဘာလိုခ်င္လဲဆိုတာ ငါ အသိဆုံးေပါ့ဟာ”
“ဘာလိုခ်င္တာလဲ”
“နင့္ရဲ့ ခႏၵာကိုယ္ပဲ။ နင့္ရဲ့ ရင္သား နို႔…အဲဒါကို ကစားခ်င္ၾကတယ္။ ကိုင္ခ်င္ၾကတယ္။ နင့္ အဖုတ္ထဲကို သူတို႔ ပစၥည္းနဲ႔ ထိုးခ်င္တယ္။ ႏွာတအား ထတဲ့ေကာင္ေတြဆိုရင္ စအိုေပါက္ပါ ရန္ရွာၾကတာ”
“အယ္..နင္ကလဲ ေျပာလိုက္ရင္ တုတ္ထိုးအိုးေပါက္ .. တစ္တစ္ခြခြေတြ…ငါလဲ ေခတ္လူငယ္ပါပဲ။ အဲလို ႐ုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ဘူးေတာ့ သိပါတယ္။ ဒါေတြက အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ တေန႔ ၾကဳံရမွာပဲ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ေယာက္်ားတိုင္း ႏွာဗူး မဟုတ္ပါဘူးဟာ။ စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ သေဘာထား ျမင့္ျမတ္တဲ့ လူေတြ ရွိဦးမွာပါ။ ကိုမင္းေသာ္က အဲဒီလို လူမ်ိဳး ငါထင္တယ္”
“အဲဒါေတြက ဖတ္လို႔ေကာင္းေအာင္ ေရးတဲ့ ဝတၳဳေတြထဲမွာပဲ နင္ေတြ႕ရမွာ။ အဲဒီလို ေကာင္ေတြနဲ႔ ယူရမဲ့အစား အပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္တည္း ေနစမ္းပါဟာ”
“ဘာပဲေျပာေျပာဟာ ..နင္ငါ့ကို ကူၿပီး ကိုမင္းေသာ္ကို အကဲခတ္ေပးစမ္းပါဟာ။ ငါ့ကို ခ်စ္ရင္ လုပ္ေပးပါ ညီမေလးရာ”
“အကဲခတ္ၿပီးလို႔ ငါသေဘာမတူရင္ နင္သူနဲ႔ မတြဲရဘူးေနာ္။ အဲဒါ သေဘာတူမွ ငါလုပ္ေပးမယ္”
“ေအး..ေအးပါဟာ..”
ႏြယ္ ကံၾကမၼာႏွင့္ ကိုမင္းေသာ္ ကို ယုံၾကည္စြာျဖင့္ ေလာင္းေၾကးထပ္ခဲ့မိပါၿပီ။ အကယ္၍သာ သြယ္ ထင္သလိုျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ႏြယ္တို႔ ေဝးၾကရမွာလား။
ဒီကုမၸဏီကို ေရာက္ကတည္းက ကိုမင္းေသာ္ကို သြယ္ သိၿပီးသားပါ။ ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္လို႔ ေျပာလို႔ မရရင္ေတာင္ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးတဲ့ ပုံစံနဲ႔ အလုပ္အကိုင္ ေတာ္တယ္ဆိုၿပီး သတင္းႀကီးတဲ့ သူဟာ ႐ုံးမွာေတာ့ မင္းသားတစ္ပါးပါပဲ။ သူက အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ တက္ႂကြေနသေလာက္ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ သိပ္ေရာတာေတာ့ မေတြ႕ပါဘူး။
သြယ္ စေရာက္ခါက လိုက္မိတ္ဆက္ေပးတုန္းက တခါ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ျပဳံးျပခဲ့တာရယ္၊ လမ္းမွာ ေတြ႕ရင္ ႏႈတ္ဆက္တာေလာက္က လြဲရင္ ဒီေလာက္ ေရပန္းစားတဲ့ ပန္းတပြင့္ျဖစ္တဲ့ သြယ့္ကိုေတာင္ ထူးထူးျခားျခား ဆက္ဆံတာ မရွိပါဘူး။ ေယာက္်ားေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သြယ့္ကို ေတြ႕ရင္ ရမၼက္စိတ္နဲ႔ ၾကည့္ၾကတယ္ဆိုေပမဲ့ သြယ္က အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထားတာကိုး။ သြယ္က ကိုယ့္အလွေပၚေအာင္ ကိုယ္ၾကပ္ေတြ ၊ အတိုအျပတ္ေတြ အျမဲဝတ္တတ္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြ သြယ့္ကို ခိုက္လာေအာင္ လုပ္ေပမဲ့ သြယ္ သူတို႔ကို စည္းတစ္ခုထားၿပီး ေျပာဆိုဆက္ဆံတယ္။ တကယ္ေႂကြတဲ့ ေကာင္ေတြကိုလဲ သြယ္ပဲ မသိမသာ အသည္းခြဲတမ္း ကစားတတ္ပါေသးတယ္။ သြယ့္ကို မရရင္ ေသမတဲ့ေလ။ ေကာင္းၿပီေလ …ေသၾကေပါ့။ ေယာက္်ားေတြရဲ့ စကားေတြ မယုံခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီပဲ။
သြယ္ ရဲမြန္နဲ႔ လမ္းခြဲအၿပီးမွာ ရဲမြန္က ခဏခဏ ထပ္ၿပီး ေတာင္းပန္ပါေသးတယ္။ သြယ္ ဒီလို ယုတ္မာတာ ဘယ္လိုမွ လက္မခံနိုင္ဘူး မုန္းတယ္ ခါးခါးသီးသီးကို မုန္းမိတယ္။ ေယာက္်ားေတြရဲ့ ပုံစံေတြကိုက ကြယ္ရာမွာ ဒီအခ်ိဳးကိုပဲ လွမ္းေနတာ သြယ္ ေကာင္းေကာင္း သိကတည္းက ရည္းစား အတည္တက် မထားေတာ့ဘူး ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲ သြယ္ ယုံၾကည္ရတယ္ဆိုတဲ့ အတြင္းစည္းထဲ အဝင္မခံနိုင္ဘူး။
ခရီးတစ္ေလၽွာက္မွာ ကိုမင္းေသာ္ စာေမးပြဲေအာင္ပါတယ္။ ႏြယ့္ကို ခ်စ္ေနတဲ့ အမူအယာ ရွိတယ္ဆိုတာ သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ သြယ္ သူ႔ကို အနီးကပ္ ဝင္ေရာခဲ့ေပမဲ့ သြယ့္ကို ႏြယ့္ ညီမတစ္ေယာက္လိုပဲ ဆက္ဆံတယ္လို႔ သြယ္ ခံစားရပါတယ္။ ဟန္ေဆာင္တာ အရမ္းပိရိလြန္းတာ မဟုတ္ရင္ေတာ့ တကယ့္ကို ျဖဴစင္တဲ့လူပါပဲ။
ႏြယ့္နဲ႔သြယ္ ကေလာမွာ ညေန ထမင္းမစားခင္ ၂ ေယာက္တည္း စကားေျပာၾကေသးတယ္။
“သူ႔ကို နင္ ဘယ္လိုထင္လဲ သြယ္”
“မဆိုးပါဘူး ဒါေပမဲ့ ငါေနာက္ဆုံး တစ္ခ်က္ စစ္ေဆးၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္”
“ဘာကို စစ္ေဆးခ်င္တာလဲ သြယ္”
“နင့္ကို စိတ္ဝင္စားေနတာေတာ့ ျဖစ္နိုင္တယ္ ႏြယ္..။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဝင္စားသလဲ၊ နင့္အေပၚမွာ သူ႔သေဘာထား ဘယ္ေလာက္ ေလးေလးနက္နက္ရွိလဲဆိုတာ ငါေသေသခ်ာခ်ာ သိခ်င္တယ္”
“နင္ ဘယ္လို စစ္ေဆးမွာလဲ”
“ငါ့မွာလဲ ငါ့နည္းလမ္း ရွိပါတယ္။ နင္က ငါ့ကို တခု လုပ္ေပးရမယ္။ ဒီညက စၿပီး နင္သူ႔ကို ေရွာင္ေနေပးပါ။ စကားလဲ မေျပာနဲ႔။ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ ေတြ႕ရင္ တျခားဘက္ကို လွည့္ၿပီးသြားရမယ္”
“ဘာျဖစ္လို႔ ေရွာင္ေနရမွာလဲ”
“ငါ့ရဲ့ စမ္းသပ္ခ်က္ထဲမွာ အဲဒီလို နင္ေနမွ အေျဖထြက္မွာ”
“ေတာ္ၾကာ သူက ငါ့ကို စိတ္ဆိုးသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“နင္ကလဲ အခုထဲက ျဖစ္ေနလိုက္တာ။ နင္တို႔ တကယ္ ဖူးစာပါရင္ ရကို ရမွာေပါ့ေအ”
ႏြယ္ …ကတိအတိုင္း ဒင္နာညကစၿပီး မင္းေသာ္ကို ေရွာင္ေနေတာ့သည္။ ဒါေပမဲ့ မေနနိုင္သျဖင့္ ကားအဆင္းမွာ တခ်က္ ေနာက္ဆုံး လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ကိုမင္းေသာ္က သူ ဘီယာေသာက္သျဖင့္ မႀကိဳက္၍ ၾကည့္သည္ဟု ထင္သြားလား မသိ။ သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည့္ရတာ စိတ္ရႈပ္သြားပုံရသည္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ မေကာင္း။ ဒါေပမဲ့လဲ သြယ္ သေဘာတူမွ ေရွ႕ဆက္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ အခ်စ္ဆုံး ညီမေလး သေဘာက်ရင္ အားလုံးအတြက္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္မည္။
ေတာင္ႀကီးမွာ ေန႔လည္စာ စားၿပီးခ်ိန္ကလဲ ကိုမင္းေသာ္ တစ္ခါ ေနမေကာင္းဘူးလားဆိုၿပီး စကားေရာ ေဖါေရာ လာလုပ္သည္။ တည့္တည့္ႀကီး ရင္ဆိုင္ေတြ႕သျဖင့္ စကားမေျပာပဲ လွည့္ထြက္သြားရန္လဲ မသင့္တာေၾကာင့္ စကားနည္းနည္း ျပန္ေျပာၿပီး ေရွာင္ေနလိုက္သည္ေလ။
ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာၿပီး ႐ုံးတက္ရေသာ္လဲ ဌာနျခင္း မတူေတာ့သျဖင့္ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ေတြ႕စရာ မလိုေတာ့သည့္အျပင္ သူကလဲ တမင္ေရွာင္ေနလိုက္တာနဲ႔ မေတြ႕ၾကေတာ့ပါ။ ကိုမင္းေသာ္ကေတာ့ ရွာသည္ဟု ထင္သည္ မေတြ႕ေတာ့ လက္ေလၽွာ့သြားရင္လဲ ဒုကၡပါပဲ ဒါေပမဲ့ သြယ္ေျပာသလို ဖူးစာပါရင္ ညားၾကမွာပဲလို႔သာ ကံၾကမၼာကိုသာ ယုံၾကည္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ သြယ္ ဒီေန႔မနက္ ႐ုံးတက္သည့္အခ်ိန္ အခန္းထဲကို ကိုမင္းေသာ္ ဝင္လာသည္။ သြယ့္ေရွ႕ကိုလာၿပီး စကားေျပာသည္။
“မေတြ႕တာၾကာၿပီေနာ္။ ခရီးၿပီးကတည္းက”
“အယ္..ဘယ္မွာ ၾကာေသးလို႔လဲ။ ခရီးက ျပန္လာတာ ၅ ရက္ပဲ ရွိေသးတာကို ကိုမင္းေသာ္ႀကီးက ေနာက္ၿပီ”
“ဟုတ္သားပဲ။ က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္ ၾကာၿပီထင္ေနတာ”
ကိုမင္းေသာ္ မ်က္ႏွာႀကီး ရဲသြားတာ သြယ္ သတိထားမိလိုက္သည္။ ရွက္သြားတာျဖစ္မည္။ ေအာ္…ေတာ္ေတာ္ ႏုေသးတာပဲ စိတ္ထဲက ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ တျခားသူ မသိေအာင္ မထိန္းနိုင္ေသးဘူး ဟု ေတြးမိသည္။ ရိုးသားသည္ဟု အမွတ္ တစ္မွတ္ ထပ္ေပးမိသည္။
“အလုပ္လုပ္ရတာ စိတ္ဖိစီးလို႔ ခရီးေတြပဲ ထပ္သြားခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား ကိုမင္းေသာ္”
“ဟဲဟဲ…ဟုတ္တယ္…။ ႐ုံးျပန္တက္တဲ့အခါ လုပ္စရာေတြကမ်ားၿပီး နည္းနည္း အလုပ္ရႈပ္လို႔ေလ…”
သြယ္ အဆင္ေျပေအာင္ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ကိုမင္းေသာ္ ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ကိုယ့္စကား ကိုယ္ျပန္ျဖည္ေလသည္။ စကားကို ပလီပလာ မေျပာတတ္ဘူးထင္တယ္။ တကယ့္လူရိုးေလး သခၤ်ီုင္းက ေရာက္ေနတာပါကလား။ ကဲ တစ္မွတ္ ထပ္ေပးရမယ္။ သြယ္ …ဒါ ႏြယ့္အတြက္ အမွတ္ေတြ ေပးေနတာေနာ္။ နင့္အတြက္မဟုတ္ဘူး..။
“ဒီေန႔ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္က်ရင္ျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္သိပ္မမ်ားဘူးဆိုရင္ ေကာ္ဖီ လိုက္တိုက္ခ်င္လို႔ပါ”
ကိုမင္းေသာ္ စကားေၾကာင့္ သြယ္ ကြန္ျပဴတာကို ၾကည့္ေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ အယ္လယ့္ အလာႀကီးပါလား။ ငါ့ကိုေတာင္ အျပင္ထြက္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔ ေခၚေနတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး သြယ္ပဲေလ ဒါမ်ိဳး လုပ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ။
“ေအာ္…ကိုမင္းေသာ္ …ဒီေန႔ တေနကုန္ မအားေတာ့ဘူး။ သြယ္ အပြိဳင့္မန႔္ေတြ ရွိလို႔”
“ဟုတ္ကဲ့…။ အဲဒါဆိုလဲ ေနာက္မွ ေတြ႕မယ္ေနာ္”
ကိုမင္းေသာ္ ေခါင္းကုတ္ၿပီး လွည့္ျပန္သြားသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည့္ ပုံ ကို သြယ္ေကာင္းစြာ ျမင္လိုက္သည္။ သူကိစၥ တစ္ခုခု ရွိလို႔ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ေတြ႕လိုက္ရင္ ေကာင္းမလား။ အင္မတန္ ျပတ္သားသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္ခဲ့သည့္ သြယ္ ခ်ီတုန္ခ်တုန္ျဖစ္ေနေလသည္။
သိပ္မၾကာလိုက္ခင္မွာ သြယ္ ဇာတ္ညႊန္းအေျပာင္းအလဲ လုပ္လိုက္ရသည္။ အခန္းအျပင္ကို ထြက္လိုက္သည့္အခါ ကိုမင္းေသာ္ေတာင္ သိပ္အေဝးႀကီး မေရာက္ေသး။ သြယ္ လွမ္းေခၚလိုက္သည္ကို ျမင္သည့္ Engineer ေလး တစ္ေယာက္ေတာင္ ထူးထူးဆန္းဆန္ ၾကည့္ေနသည္။ ကိုမင္းေသာ္ သြားေနရာမွ ရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ သြယ္လက္ကာျပၿပီး သူ႔ဆီ ေရာက္ေအာင္ ဆက္ေလၽွာက္လိုက္သည္။ ဟို အင္ဂ်င္နီယာ ငနဲ သြယ့္ တင္သားမ်ားကို ဂလုေနသည္ကို သြယ္ သိလိုက္သည္။ မိန္းကေလးေတြမွာ တတိယ မ်က္လုံးပါသတဲ့ေလ။
“ဒီညေန ဒင္နာေကၽြးမလား။ အဲဒါဆို အားတယ္”
ကိုမင္းေသာ္ ကမန္းကတမ္း ေခါင္းညိမ့္လိုက္သည္။ အသံက ၿပီးမွ ထြက္လာသည္။
“ဟုတ္ကဲ့။ ဟုတ္ကဲ့”
ကိုမင္းေသာ္ ပုံစံၾကည့္ၿပီး သြယ္ မရယ္မိေအာင္ မနည္းထိန္းလိုက္ရသည္။ ႏြယ့္ ပစၥည္း မို႔လို႔ေပါ့၊ ဟြန္း ..ဒင္း ငါနဲ႔သာဆို မလြယ္ဘူး။ သိပ္မၾကာခင္ ငါလုပ္တာနဲ႔ ႐ူးနိုင္တယ္။ ခစ္ခစ္
မင္းေသာ္ သြယ္ႏွင့္ ခ်ိန္းထားသည့္ Restaurant တြင္ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မင္းေသာ္၏ အစီအစဥ္မွာ ေကာ္ဖီဘား တစ္ခုခုတြင္ ေန႔လည္စာစားရင္း အလႅာပ သလႅာပ စကားေျပာၿပီး သြယ္ႏွင့္ ပိုရင္းႏွီးေအာင္လုပ္မည္ ၿပီးမွ မသိမသာ ႏြယ့္အေၾကာင္း စုံစမ္းမည္။ သို႔ေသာ္လဲ သြယ္က မအားဟု ဆိုသျဖင့္ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း မသိေသာ အခ်ိ္န္မွာ အငိုက္မိၿပီး ဒင္နာ ခ်ိန္းလိုက္မိျခင္းျဖစ္သည္။ သြယ္က Italy အစားအစာ ႀကိဳက္သည္ဟု ဆိုသျဖင့္ ယခု fine dining restaurant ကို ေရြးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီဆိုင္က အစားအေသာက္မ်ား ေစ်းအနည္းငယ္ႀကီးသည္ဟု သိရေသာ္လဲ ဒီေလာက္ေတာ့ ရင္းရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ႏွေျမာ မေနေတာ့ပါ။
ဆိုင္ထဲမွာ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ အေရာင္မ်ား လင္းလက္သြားသည္ဟု ထင္မိသည္။ သြယ္က ညေနခင္းဝတ္စုံ evening dress ခရမ္းေရာင္ ဝတ္ၿပီး ႀကိဳးသိိုင္း ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္ ေရႊေရာင္ေလး ေပၚတြင္ မ်ဥ္းတေျဖာင့္တည္းက်ေအာင္ လွလွပပ ႂကြႂကြရြရြ လွမ္းၿပီး ဆိုင္ထဲ ဝင္လာသျဖင့္ အခ်ိဳ႕ေယာက္်ားေလးမ်ား ဦးေခါင္း ဘယ္ညာ ယိမ္းသြားေလသည္။ နဂိုကမွ ကိုယ္လုံးလွေသာ သြယ္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္အစြမ္းေၾကာင့္ ပင့္တင္ထားေသာ တင္ပါးမွာ အေပၚသို႔ ေမာက္ကာ ေကာ့တက္ေနသျဖင့္ ဆိုင္အတြင္းရွိေသာ အမ်ိဳးသား ႀကီးငယ္တို႔မွာ မ်က္လုံး ေလ့က်င့္ခန္း ရသြားေလသည္။
“၀ိုး ….လွလိုက္တဲ့ အိုးကြာ”
အနားမွာ ရွိေသာ ၀ိတ္တာ ၂ ေယာက္ တီးတိုး ေျပာသံကို ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေပါင္လည္ အထိသာ ရွည္ေသာ ဂါဝန္တိုလို႔ ေခၚမလားမသိေသာ ဝတ္စုံေလးကို ဝတ္လာျခင္းေၾကာင့္ သြယ္လၽွၿပီး အဖ်ား ရႈးသြားသည့္ ေပါင္တံေလးမ်ားကို အထင္းသား ျမင္ရေလသည့္အတြက္ မဆီမဆိုင္ မင္းေသာ္ေတာင္ မ်က္ႏွာပူသလို ခံစားရေလသည္။
ေတာ္ေသးတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီး အဝတ္အစားလဲလာလို႔ ဟု မင္းေသာ္ စိတ္ထဲ ေတြးလိုက္မိသည္။ ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းကို သြားရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အျပာႏုႏွင့္ စပို႔ရွပ္ အျဖဴကို ေဝါ့ကင္းရႈးႏွင့္ တြဲဖက္ဝတ္ဆင္ထားလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္မ်ား ဝတ္သြားမိရင္္ ဒရိုင္ဘာလို႔ေတာင္ အထင္ခံရနိုင္သည္။ စားပြဲတြင္ ဝင္မထိုင္ေသးခင္ သြယ္က မင္းေသာ္ကို ျပဳံး၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။
“ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား အကို”
မင္းေသာ္ သူ႔ကို အရင္တုန္းက ကိုမင္းေသာ္ဟု ေခၚတာကို သတိရလိုက္သည္။ အခုက်ေတာ့ အကို ဆိုေတာ့ ပိုရင္းႏွီးသြားတဲ့ သေဘာလား။ အကို ေခၚတာ အသံတိုးတိုးႏွင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ေခၚလိုက္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္မွ အကိုဟု ၾကားၿပီး အမွတ္တမဲ့ ကို လို႔ ေခၚသလိုေတာင္ ထင္ရသည္။ ေဘးက အားေပးေနေသာ မ်က္လုံးမ်ား သြယ္နဲ႔သူ ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာလိုက္တာနဲ႔ ကန႔္လန႔္ကာခ် ပြဲသိမ္းသြားသည္။ ဘဲရွိေနတာပဲဆိုၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ သေဘာ ျဖစ္နိုင္သည္။
“ဟုတ္..အဲ…သိပ္မၾကာေသးပါဘူး။ ခုနကမွ ေရာက္တာ”
မင္းေသာ္ စကားေတြ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ျဖစ္တာ ၂ ခါရွိၿပီျဖစ္၍ သတိထားရေတာ့မည္။ သြယ္က ဝင္ထိုင္ေသာအခါ ၀ိတ္တာေလးမွ မီႏူး လာေပးသည္။
“က်ေနာ္…အဲ အကို ဘာေကာင္းလဲဆိုတာ သိပ္မသိဘူး။ သြယ္ ႀကိဳက္တာ မွာပါ”
သြယ္ေခၚသလိုပဲ အကိုဟု သုံးလိုက္သည္။ သြယ္က သူစားခ်င္သည့္ ဟင္းတခ်ိဳ႕မွာသည္။ သူ႔အတြက္ပါ တခါတည္း မွာလိုက္သည့္အတြက္ မင္းေသာ္ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းနဲ႔ဟု ေျပာရေအာင္လဲ အိုးက မပူ စေလာင္းကပူ ဆိုသလို ျဖစ္ေနမလားမသိ။ ဂ႐ုစိုက္သည့္ သေဘာေတာ့ ျဖစ္ေနသည္။ ထူးျခားတာက ဝိုင္ အနီတစ္လုံးပါ မွာလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ၀ိတ္တာေလးက သူတို႔ ၂ ေယာက္ကို ဘယ္လို ထင္သြား၍လား မသိ။ ျပဳံးစိစိႏွင့္ ၾကည့္ကာ ေအာ္ဒါယူၿပီး ထြက္သြားေလသည္။
“ဝိုင္က သြယ္ေသာက္ဖို႔မွာလိုက္တာေလ။ အကို ေသာက္ခ်င္ရင္ ဘီယာ ျဖစ္ျဖစ္ အျပင္းျဖစ္ျဖစ္ တခုခု မွာေလ။ အကို ဘီယာ ေသာက္နိုင္တာ သြယ္ သိၿပီးသားပါ။ ဒါမွ မဟုတ္ ဝိုင္အနီကိုပဲ သြယ္နဲ႔ ရွယ္မယ္ေလ”
“ရတယ္ သြယ္ ကိုယ္ ဘီယာပဲ ေသာက္ေတာ့မယ္ေလ”
သြယ္သည္ ဒင္နာ စားေနရင္းမွ မင္းေသာ္နဲ႔ စကားလက္ဆုံက်ေနေလသည္။ မင္းေသာ္က ဘီယာ ၂ ခြက္သာ မွာေသာက္ေသာ္လဲ သြယ္ က စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေသာက္ေနသည္မွာ ပုလင္း တဝက္ေက်ာ္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ သြယ္ အနည္းငယ္ မူးေနပုံရေသာ္လဲ ထို မူးသည့္ပုံစံေလးက စၿပီး ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းလွသည္။
မင္းေသာ္နဲ႔ စကားေျပာရင္း သြယ္က မင္းေသာ္ ပခုံးကို အမွတ္တမဲ့ ကိုင္ၿပီး ေျပာသည့္အခါမ်ားလဲ ရွိသည္။ သြယ္က မိန္းကေလး ပီပီသသ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း စကားေျပာေသာ္လည္း အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ စကားေျပာရင္း တဟားဟားရယ္ခ်င္လဲ ရယ္ေနျပန္သည္။
မင္းေသာ္ ႏြယ့္ အေၾကာင္းကို ေမးရမည့္အစား စကားစ တည္မရပဲ သြယ္ေျပာေသာ စကားမ်ားတြင္ လိုက္ပါ စီးေမ်ာေနသည္။ သြယ္က မင္းေသာ္ကို အမွတ္မထင္ ေမးသည္
“ကို႔ မွာရည္းစားရွိလား”
အသံက အနည္းငယ္ အာေလး လၽွာေလး ျဖစ္ေနသျဖင့္ အကို ေခၚသလား ကိုလို႔ေခၚသလား မင္းေသာ္ မသဲကြဲပါ။
“မရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သြယ္”
“အခုထိ အၿမီးမေပါက္ ဘာေမ်ာက္လဲ၊ ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္ ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ခ်င္ပန္ဇီ ျဖစ္ရမယ္ ဟားဟားဟား”
“သြယ္ကေတာ့ ေျပာေရာ့မယ္”
သြယ္က စကားလဲ ေျပာရင္း ေရွ႕က ပုလင္းထဲမွ ဝိုင္အနီကိုလဲ တခြက္ၿပီး တစ္ခြက္ ထည့္ေသာက္ရာ မၾကာမီ ဝိုင္ တစ္ပုလင္းလုံး ကုန္သြားေလေတာ့သည္။ မင္းေသာ္ကိုလဲ “ဘီယာ မမွာေတာ့ဘူးလား” လို႔ ေမးသည္။ မင္းေသာ္က မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မူးေအာင္ မေသာက္ခ်င္ပါ။ အထူးသျဖင့္ သြယ္တို႔ ေရွ႕မွာ မမူးခ်င္ပါ။ ခရီးတုန္းကလဲ ဘီယာ မူးသျဖင့္ ႏြယ္က စိတ္ဆိုးသြားကာ အခုထိ စကားမေျပာတာဟု ထင္ေနသျဖင့္လဲ ပါသည္။
သြယ္က အိမ္သာ သြားမည္ ေျပာၿပီး ထသြားသည္ ထလိုက္သည့္အခါ အနည္းငယ္ ယိုင္သြားသျဖင့္ မင္းေသာ္ ထိန္းလိုက္ရာ သြယ္၏ ျပည့္ၿဖိဳးေသာ ခႏၵာကိုယ္သည္ မင္းေသာ္ ရင္ခြင္ထဲသို႔ တိုးဝင္သြားသျဖင့္ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕တြင္ ယစ္မူးသြားမိေလသည္။ သို႔ေသာ္ သြယ္က ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထိန္းလိုက္သျဖင့္ မင္းေသာ္ လႊတ္ေပးလိုက္ေလသည္။
“သြယ္…ရတယ္ေနာ္”
“ရတယ္ ကို …သြယ္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”
သြယ္ အိမ္သာဘက္သို႔ ထြက္သြားသည္ကို လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ လိုအပ္ရင္ ထိန္းေပးရန္ ျဖစ္ေသာ္လဲ သြယ္က ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း သြားသည္ကို ေတြ႕သျဖင့္ အနီးတြင္ ရွိေသာ ၀ိတ္တာကို လက္ျပကာ ဘီလ္ ေတာင္းလိုက္သည္။
သူ မွန္းထားသေလာက္သာ က်သျဖင့္ မဆိုးဘူး ထင္သေလာက္ ေစ်းမႀကီးပါလား ဟု မင္းေသာ္ေတြးမိသည္။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံကုန္တာ ႏြယ္ ၏ သတင္းမၾကားရ၍ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ မကိုက္သလို ျဖစ္ရသည္ဟု ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ သြယ္ ႏွင့္ စကားေျပာရတာလဲ ေပ်ာ္ေနသလို ခံစားရသည္။ သြယ္..အိမ္သာ သြားတာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ျပန္မလာသျဖင့္ မင္းေသာ္ စိတ္ပူၿပီး အိမ္သာဘက္သို႔ လိုက္သြားၾကည့္သည္။ လမ္းတေနရာတြင္ သစ္ပင္တပင္ကိုမွီၿပီး အန္ေနေသာ သြယ့္ကိုေတြ႕ရသျဖင့္ ကမန္းကတမ္း သြားၿပီး ေပြ႕လိုက္ရသည္။ သြယ္က မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္ၿပီး မင္းေသာ္ကို ေျပာသည္။
“သြယ္ ဘာမွွ မျဖစ္ပါဘူး..။ နည္းနည္း အန္ခ်င္လို႔….အစားမ်ားသြားၿပီး ရင္ျပည့္သြားတယ္ ထင္တယ္”
“အဲဒါဆိုလဲ ျပန္မယ္ေလ။ ကိုယ္ မနက္ျဖန္ အပြိဳင့္မန႔္ မနက္ ေစာေစာသြားစရာ ရွိလို႔ ႐ုံးက ကားယူလာတယ္။ အိမ္ ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္”
သြယ္က ယာဥ္ေမာင္း ခုံေဘးကို ဝင္ထိုင္သည္။ မင္းေသာ္ စက္ႏွိုးၿပီး အဲကြန္းဖြင့္ေပးထားကာ အေပါ့သြားခ်င္သျဖင့္ အိမ္သာ ခဏသြားလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ကား တံခါးကိုဖြင့္ကာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေဘးနားက ထိုင္ေနေသာ သြယ့္ကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။
“သြယ့္ အိမ္က ဘယ္နားမွာလဲ။ ကိုယ္ ဘယ္ကို ေမာင္းရမလဲ”
သြယ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာသျဖင့္ ကားထဲမွ မီးဖြင့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ရာ ေခြေခြေလး ေရွ႕ခန္း သူ႔ေဘးကခုံမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ ေနတာလား… အမူးလြန္ သြားတာလားေတာ့ မသိ…။ မင္းေသာ္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ လႈပ္ႏွိုးေသာ္လဲ သြယ့္ကို လုံးဝ ႏွိုးလို႔ မရေတာ့ပါ။
“ဒုကၡပါပဲ။ သူ႔အိမ္ကိုလဲ ငါမသိဘူး။ အိမ္ကို ေခၚသြားျပန္ရင္လဲ ဇင္မ်ိဳးရွိေတာ့ တမ်ိဳးထင္သြားရင္ မေကာင္းဘူး။ ဒီေကာင္က သိပ္ႏူတ္လုံတာ မဟုတ္ဘူး ေတာ္ၾကာ အိမ္က သိသြားရင္ သူ သိကၡာက်ေနဦးမယ္။” ဟု ဟိုဟို ဒီဒီ စဥ္းစားရင္း မင္းေသာ္ စိ္တ္ရႈပ္သြားသည္။ စဥး္စားလို႔ မရတာနဲ႔ အနီးရွိ သန႔္ျပန႔္သည္ဟု ထင္ရေသာ ေဟာ္တယ္ တစ္ခုကို ေမာင္းသြားလိုက္သည္။ ဟိုတယ္မွာ ဘန္ဂလို ပုံစံျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ့္အခန္းေရွ႕အထိ ကားေမာင္းဝင္သြားလို႔ရသည္။ ပါကင္ထိုးလိုက္ေသာအခါ ၀ိတ္တာေလးက ေရာက္လာသျဖင့္ မင္းေသာ္ သူ႔မွတ္ပုံတင္ ေပးၿပီး အခန္းခ ရွင္းကာ အခန္းတစ္ခန္း ယူလိုက္ကာ သြယ့္ကို တြဲၿပီး အခန္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္ေလသည္။
သြယ့္ကို တြဲၿပီး ကုတင္ေပၚတင္ေပးေသာအခါ သြယ္က သူ႔လည္ပင္းကို မလႊတ္ပဲ အတင္းဆြဲထားေလသည္။ သြယ့္လက္ကို ျဖဳတ္ေသာ္လည္း လက္ျပန္ျဖစ္ေနသျဖင့္ လြယ္လြယ္နဲ႔ မျပဳတ္နို္င္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ အရမ္း အားသုံးလိုက္ရင္ သြယ့္ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား နာသြားမွာလဲ စိုးပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သြယ္၏ အိေထြးေသာ အထိအေတြ႕က သူ႔ေသြးမ်ားကို တရွိန္းရွိန္း ဆူပြက္လာေစသည္။ သြယ့္ကို အသာထိန္းၿပီး ပက္လက္အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ကုတင္ေပၚ ခ်လိုက္သည္။ စီးထားေသာ ဖိနပ္ကိုလဲ တခါတည္း ခၽြတ္ေပးလိုက္သည္။
သြယ္သည္ ကပိုကယိုႏွင့္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သြယ္၏ ပုံစံသည္ သူ႔အလွအပမ်ားကို ဖုံကြယ္ထားျခင္းမရွိပါ ၾကည့္၍ တမ်ိဳးေကာင္းေနေသးေတာ့သည္။ သြယ့္ ဂါဝန္သည္ ေပါင္ရင္းသို႔ လိမ့္တက္ေနၿပီး ျဖဴေဖြးေသာ ေပါင္ရင္းမ်ားပင္ ေပၚေနေလၿပီ။ မ်က္ႏွာေလးမွာ ဝိုင္အရွိန္ျဖင့္ ပါးအို႔ေလးမ်ား နီေထြးေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကလဲ တစ္ခုခုေျပာခ်င္သလို စူတူတူရွိေနေလသည္။ မင္းေသာ္ တစ္ခုခု ေျပာမည္ ႀကံေနစဥ္ သြယ္က သူ႔မ်က္ႏွာကိုဆြဲယူၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္နမ္းလိုက္ေလသည္။
မင္းေသာ္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ စိတ္မ်ားသည္ ကၽြဲရိုင္းကို ၿခံထဲမွ ေမာင္းထုတ္လိုက္သကဲ့သို႔ အထိန္းအကြပ္ မဲ့စြာ ဒုန္းစိုင္းေျပးေလေတာ့သည္။ မင္းေသ္ာ စိတ္ထဲတြင္ သူခ်စ္ရေသာ ႏြယ္၏ ညီမေလး ျဖစ္ေသာ သြယ့္ကို မည္သို႔မၽွ မမွတ္မိေတာ့သလို ေဝေဝ ၀ါးဝါးျဖစ္ေနၿပီး မြန္းၾကပ္ေသာ စိတ္၏ ေစရာကိုသာ ခႏၵာကိုယ္က လိုက္ရန္ ႀကံေနပါေတာ့သည္။ စိတ္ရိုင္း၏ ႀကိဳးဆြဲရာ ကေနရေသာ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေလးပမာ တီးေနသည့္ ဘီလူးဆိုင္းအတိုင္း ကဆုန္စိုင္းၿပီး စည္းခ်က္က်က် ကျပမိေနပါေတာ့သတည္း။
နီေထြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို မင္းေသာ္ အငမ္းမရ နမ္းရွိုက္လိုက္ေလေသာအခါ ပါးပါးသာ က်န္ေတာ့သည့္ ႏႈတ္ခမ္းနီအနံ့ လုံးဝ မရေတာ့ပဲ သြယ့္ ႏႈတ္ခမ္းသားေလး၏ ပူေႏြးေသာ အထိအေတြ႕ႏွင့္ မင္းေသာ္ အမ်ိဳးအစား မခြဲျခားတတ္သည့္ ေမႊးျမေသာ ရနံ့တို႔သာ ရလိုက္ပါသည္။ သြယ့္ႏႈတ္ခမး္ေလးသည္ သၾကားလုံးကဲ့သို႔ ခ်ိဳသည္ဟု မင္းေသာ္ ထင္မိသည္။ အခ်ိဳအရသာကို စုပ္ယူေနစဥ္မွာပင္ ပူေသာအရသာက အစားထိုး ဝင္လာျပန္သျဖင့္ မင္းေသာ္ ဘာအရသာမွန္း မသိနိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေနာက္တစ္ဖန္ ျပန္လည္ စမ္းသပ္မိျပန္ေတာ့သည္။ ဤသို႔ႏွင့္ သူတို႔၂ဦး၏ ႏႈတ္ခမ္းသား ၂ စုံသည္ ဂေဟ ဆက္သကဲ့သို႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ခြဲမရနိုင္ပဲတြယ္ဆက္ေနသလို ခႏၵာကိုယ္ ႏွစ္ခုသည္လည္း ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ပမာ ပူးကပ္၍ ေနပါေတာ့သည္။
စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ ဟူေသာ စကားသည္ စိတ္၏ သြားႏႈန္း အရွိန္မွာ ျမန္လွသည့္အတြက္ ခႏၵာကိုယ္က စိတ္ေနာက္ လိုက္ပါနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမန္လိုသည့္အခါမ်ိဳး အတြက္သာ သုံးရသည့္ စကားျဖစ္နိုင္ေသာ္လည္း ယခုအခါ မင္းေသာ္ စိတ္က သူဘာလုပ္ေနသည္လဲ မသိနိုင္ေလာက္သည့္ အေျခအေနတြင္ ဘယ္လိုစကားမ်ိဳးႏွႈင့္ ခိုင္းႏွိုင္းရမလဲ မသိနိုင္ေတာ့ပါ။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ျပင္းျပစြာ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ ဆႏၵတစ္ခုမွ လြဲ၍ ဘာမွ သိရွိျခင္းမရွိေတာ့ပါေခ်။
မင္းေသာ္၏ လက္မ်ားသည္ အစီအစဥ္မဲ့စြာ သြယ္၏ ကိုယ္တစ္ခုလုံးကို ပြတ္သပ္၍ ေနေလသည္။ မၾကာမီ သူတို႔ ၂ ဦးစလုံး အဝတ္ဗလာျဖင့္ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားေလေတာ့သျဖင့္ ရမၼက္မီးသည္ တျဖည္းျဖည္း အေမွာင္တကာ့ အေမွာင္ နယ္ထဲ တိုးဝင္ကာ ကၽြမ္းေလာင္ေစေလေတာ့သည္။
“ကို…အင္း…မလုပ္…အာ….”
သြယ္၏ ႏႈတ္ခမး္၂လႊာမွ စကားသံဟု ထင္ရေသာ အသံမ်ား ပြင့္အံက်လာသလို ရွိေသာ္လည္း ဘာမွ နားမလည္သလို ဘာအသံေတြမွန္းလဲ မင္းေသာ္ သ႐ုပ္မခြဲတတ္ေတာ့ပါ။ သူ႔အား ဆက္တိုးရန္ ေတာင္းဆိုေနသည္လား သို႔မဟုတ္ လႊတ္ေပးရန္ ေတာင္းပန္ေနသည္လား မသိေတာ့သလို သိလဲ မသိခ်င္ေတာ့ပါပဲ အေမွာင္ထုထဲ တတ္နိုင္သေလာက္ တိုးဝင္ေနမိေလေတာ့သည္။
“အကို…”
သြယ္ သူ႔လက္ေမာင္းကို ပုတ္လိုက္သျဖင့္္ ထိုင္ေနရာမွ မင္းေသာ္ သတိျပန္ဝင္လာသည္။ သြယ္ အိမ္သာ ခဏ သြားေနတုန္း သူအမူးလြန္ေနပုံကို ၾကည့္ရင္း သူ အေတြးလြန္သြားပုံရသည္။ ခယ္မေလာင္းကို မေနာကံနဲ႔ ပစ္မွားမိလိုက္သလို ျဖစ္၍လဲ ရွက္သြားမိသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ တကယ္မျဖစ္သြားတာရယ္ …ဘယ္သူမွ မသိလိုက္လို႔ရယ္…။
သြယ္ က ယိုင္ထိုး ယိုင္ထိုးျဖင့္ ကားေခါင္းခန္းကို ဖြင့္ကာ ထိုင္လိုက္သည္။ ခဏေနာ္ဟု ေျပာကာ မင္းေသာ္ တြိဳင္းလက္သြားၿပီး ခုနကလို မေကာင္းေသာ အေတြးေတြ မဝင္ေအာင္ မ်က္ႏွာ သစ္လိုက္သျဖင့္ အေတာ္လန္းဆန္းသြားသည္။ ကားဆီျပန္လာေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သြယ္က တကယ္ကို ႏွွိုးမရေတာပဲ ေဘးခုံတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ေလ။
သြယ့္ကို ႏွိုးမရေတာ့သည့္ အခ်ိန္တြင္ မင္းေသာ္ ဘာလုပ္မလဲ ဆိုတာ လၽွင္လၽွင္ျမန္ျမန္ စဥ္းစားမိသည္။ သြယ့္ လိပ္စာကို သူမသိ။ ဒါေပမဲ့ ႐ုံံးနဲ႔ သိပ္မေဝးတာေတာ့ သိသည္။ ၿပီးေတာ့ အခု ဆိုင္ကလဲ ႐ုံးနဲ႔သိပ္မေဝးလွေပ။ သြယ္ထြက္လာၿပီဟု ေျပာသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ ဆိုင္ကို သြယ္ေရာက္ သည့္အခ်ိန္က သိပ္မကြာလွသျဖင့္ ဒါဆိုေသခ်ာေပါက္ ဒီနားမွာပဲ ရွိရမည္ဟု ဆားပုလင္း ႏွင္းေမာင္လို စဥ္းစားလိုက္သည္။ ည ၉ နာရီဘဲ ရွိေသးသျဖင့္ အိမ္က လူေတြ မအိပ္ေလာက္ေသးတာ ေသခ်ာသည္။ ႏြယ္ မအိပ္ေသးသည့္အတြက္ ႏြယ့္ကို ဖုန္းဆက္ရင္ အဆင္ေျပနိုင္သည္
သြယ္၏ စလင္းဘက္ အိပ္ကေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ရာ သြယ့္ လက္ကိုင္ဖုန္းေလး ေတြ႕သည္ႏွင့္ မင္းေသာ္ ဖုန္းကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ passcode pattern ခံထားသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ခဏေတာ့ အႀကံအိုက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သြယ္တို႔ မိန္းကေလးေတြက ကိုယ့္နာမည္ စာလုံးကို pattern ထားတတ္ၾကတာ ျဖစ္လို႔ T ပုံစံ ဆြဲလိုက္ေသာအခါ ဖုန္း ေလာ့ ပြင့္သြားသည္။ ႏြယ္လို႔ ေရးထားေသာ ကြန္တက္ကို ဖုန္းဆက္လိုက္သည့္အခါ ႏြယ္က ဖုန္းကိုင္ေလသည္။
“သြယ္…..နင္ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ”
“ႏြယ္ …ကိုမင္းေသာ္ပါ။ သြယ္ နဲ႔ ကိုယ္ ရွိေနတာ။ အလုပ္ကိစၥ ကပ္စတမ္မာနဲ႔ေတြ႕ရတာ ကိုယ္လဲပါတယ္။ အဲဒါ သူ ေနမေကာင္းလို႔ ေခါင္းမူးေနလို႔ အိမ္လိုက္ပို႔ မလို႔ ႏြယ္တို႔ အိမ္လိပ္စာေလး ေျပာေပး”
သြယ္ အရက္မူးသည့္ကိစၥ သူ႔အိမ္မွာ ျပႆနာ မျဖစ္ေစခ်င္တာနဲ႔ အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔အသံၾကားေတာ့ ႏြယ္ ခဏ အသံတိတ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ အသံေပၚလာၿပီး လိပ္စာ ေျပာေလသည္။
“ႏြယ္တို႔ေနတာက အမွတ္………….. ၁၂ လုံးတန္း ရန္ကင္းမွာ။ လမ္းထိပ္ေရာက္တာနဲ႔ ႏြယ့္ကို ဖုန္းႀကိဳဆက္၊ ႏြယ္လာေခၚမယ္”
“အိုေခ”
မင္းေသာ္ ၅ မိနစ္အၾကာမွာ သြယ္တို႔ လမ္းထိပ္ေရာက္သည္။ ဖုန္းဆက္ထားသျဖင့္ ႏြယ္ကလဲ ႀကိဳေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ သြယ့္ကို ႏြယ့္ဆီ လႊဲေပးလိုက္ေလသည္။ ႏြယ္က အဖြားႀကီးေပါက္စေလးလို ပြစိ ပြစိေျပာေနေလသည္။
“အေစာႀကီးကတည္းက ကိစၥရွိလို႔ဆိုတာလဲ ေျပာမသြားဘူး။ ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာလဲ လူႀကီးေတြက ရွိတာ မဟုတ္တာကို … လူကို စိတ္ပူေအာင္ အျမဲလုပ္တယ္။ ဟင္…အရက္ေတြလဲ ေသာက္လာတယ္လား”
“ဧည့္သည္က အမ်ိဳးသမီးေတြလဲ ပါပါတယ္ သူတို႔ကို ဧည့္ခံေတာ့ ဝိုင္မွာလိုက္လို႔ နည္းနည္း ေသာက္တာပါ။ ေနမေကာင္းလို႔ ေခါင္းမူးတယ္လို႔ေျပာတာနဲ႔ ကားေပၚမွာ နားခို္င္းလိုက္ေတာ့ ဒင္နာၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးတာ”
“ဟုတ္ကဲ့ ကိုမင္းေသာ္ကို ေက်းဇူး အမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။ မိသြယ္မ ဒုကၡေပးတာ ခံလိုက္ရတာ အားနာလိုက္တာ”
“ရပါတယ္..တျခားသူေတြမွ မဟုတ္တာပဲ”
ႏြယ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္ျပန္သြားသည့္အခ်ိန္ မင္းေသာ္ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းေနၿပီး စိတ္ေတြ အရမ္းၾကည္ေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္လဲ အလြန္ေပ်ာ္ခဲ့သည္။ ႏြယ္၏ ပုံစံက ခရီးမသြားခင္ ႐ုံးမွာ ေတြ႕ၾကတဲ့ အရင္ ပုံစံေလး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
ကေလာၿမိဳ႕က ေတာင္ေပၚဟိုတယ္ေလး၏ မနက္ခင္းသည္ ၿပီးခဲ့ေသာ ၂ ႏွစ္ကထက္ ပိုေအးေလသည္။ သို႔ေသာ္လဲ ႏြယ္ မနက္ ၅ နာရီခြဲမွာ နိုးေနက်အက်င့္အတိုင္း နိုးလာေလသည္။ ဒီကို သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ေရာက္လာေသာ္လဲ မနက္အေစာႀကီးနိုးေနျပန္သျဖင့္ အိပ္ေရးပ်က္မည္ ထင္ေသာ္လဲ လူက အလိုလိုေပ်ာ္ၿပီး လန္းဆန္းေနေလသည္။
“ကို…ထေတာ့ေလ။ လမ္းေလၽွာက္ရေအာင္”
ကို က သူ႔ကို ဖက္ကာ ေစာင္ႀကီး ျပန္ျခဳံလိုက္ေလသည္။ ႏြယ္က အိပ္ယာထရန္ ျပင္ေနသည္ကို ႏြယ့္ေပၚ ကို အတင္းခြတက္ေနသျဖင့္ အတင္း႐ုန္းထလိုက္သည္။ ေစာင္ကို ဖယ္လိုက္ၿပီး ေကြးေကြးေလး ျပန္အိပ္ေနသည့္ မင္းေသာ္ကို ကုတင္ေပၚက အတင္း ဆြဲခ်လိုက္သည္။
“ကို…လမ္းေလၽွာက္မယ္ေလကြာ။ အိပ္ပုတ္ႀကီး..ထပ္မအိပ္နဲ႔ေတာ့ မရဘူး အခုထ”
“အခု ထေနတာပဲဟာကို..”
“ကိုေနာ္… သြား..သူ ေတာ္ေတာ္ ညစ္ပတ္။ ရွင့္ကို လူရိုးေလးမွတ္လို႔ ယူမိတာ ခုေတာ့ ညတိုင္း ေကာင္းေကာင္း အိပ္မရေတာ့ဘူး။ မနက္ဖက္ေတာ့ ရန္မရွာပါနဲ႔ ခ်မ္းသာေပးပါေနာ္…”
မင္းေသာ္ က တဟီးဟီး ရယ္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းဝင္သြားေလသည္။ ႏြယ္တို႔ ဟန္းနီးမြန္းခရီးထြက္လာျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္ကိစၥေတြ မျပတ္သျဖင့္ မဂၤလာပြဲအၿပီး တပတ္အၾကာမွ ထြက္လာနိုင္သျဖင့္ belated Honeymoon ျဖစ္သြားသည္။ ဟန္းနီးမြန္းကိုလဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စဥ္းစားထားသည့္အတိုင္း ယခင္အမွတ္တရရွိခဲ့ေသာ ကေလာ ခရီးစဥ္အတိုင္း စီစဥ္ကာ ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကေလာၿမိဳ႕သည္ ေအးခ်မ္းလွပသလို သူ႔ခ်စ္သူ ကို သည္ ေအးခ်မ္းေသာ အခ်စ္ႏွင့္ ခ်စ္သည္ဟု သူယုံၾကည္သည္။ ကေလာၿမိဳ႕ေလးလွသလိုပဲ တို႔ေတြ ခ်စ္ခရီးသာယာ လွပပါေစဟု ဆုေတာင္းမိေလသည္။ ကို သည္ သာယာလွပသည့္ ေရွ႕ခရီးကို သူ႔ကို ဦးေဆာင္ကာ အတူတူ ေလၽွာက္လွမ္းမည့္သူဟု အျပည့္အဝ ယုံၾကည္အားကိုးမိၿပီးၿပီေလ။
ဤ ခရီးကို စီစဥ္တုန္းက သူတို႔ သြယ့္ကို ေခၚေသးေသာ္လဲ ငါက ဘာလိုက္လုပ္ရမွာလဲဆိုၿပီး အတင္း ျငင္းသည္ႏွင့္ ထားခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ ပါလဲ ႏြယ္တို႔ ဘာမွ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ပဲ ပိုေတာင္ ေပ်ာ္စရာ ေကာငး္ဦးမည္ဟုထင္သည္။ သူက ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ဒါရိုက္တာ မမျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ကို သတိရေနမိသည္။
သြယ္ ႏွင့္ သူ စကားေျပာခဲ့သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ႐ုံးပိတ္ရက္ ထို မနက္ကို ႏြယ္ အခုထိ မွတ္မိေနပါေသးသည္။
ထိုမနက္က သြယ္ အိပ္ယာထေနာက္က်သည္။ အလုပ္ပိတ္ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ဆို သြယ္ ေနာက္က်မွ ထတတ္သည္ေလ။ သြယ္ ညက ဒင္နာသြားတာ ျပန္သတိရလိုက္သည္။ သြယ္ ဘယ္လို ျပန္ေရာက္လာလဲ သြယ္ မမွတ္မိေတာ့။
“ညက ကိုမင္းေသာ္နဲ႔ ….ငါ အရက္မူးၿပီး…အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ ဘယ္လို ျပန္ေရာက္လာပါလိမ့္”
ဘာမွ စဥ္းစားလို႔ မရသည္ႏွင့္ အိမ္သာဝင္လိုက္သည္။ အိမ္သာတက္ၿပီး တခါတည္း ေဘစင္တြင္ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္လိုက္သည္။ အိမ္သာမွ ထြက္ၿပီး ေရခ်ိဳးရန္ သဘက္ ထြက္အယူတြင္ ႏြယ္ က လက္ကို ဆြဲၿပီး သူ႔အခန္းထဲ ဆြဲေခၚသြားေတာ့သည္။
“ဟဲ့ သြယ္ညက ကပ္စတန္မာနဲ႔ ဒင္နာ တကယ္သြားရတာ ဟုတ္လို႔လား။ နင္ေျပာတုန္းက သူငယ္ခ်င္း ဘတ္ေဒးပါတီ ရွိလို႔ ေနာက္က်ရင္ သူ႔အိမ္မွာပဲ အိပ္ျဖစ္ရင္ အိပ္မယ္ဆို”
“အဲဒီကိစၥ ခဏ ထားပါဦးဟာ…။ ငါညက အိမ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေရာက္လဲ။ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ”
“ည ၉ နာရီေလာက္က ကိုမင္းေသာ္ နင့္ဖုန္းနဲ႔ ငါ့ဆီ လွမ္းဆက္တာ။ အိမ္လိပ္စာေမးၿပီး နင္ေခါင္းမူးလို႔ ဆိုလို႔ အိမ္ျပန္လာပို႔ေပးသြားတာေလ”
“ေအာ္..ဒီလိုလား”
“ငါေမးတာ ေျဖဦးေလ။ နင္ဒင္နာသြားတာ တကယ္လားလို႔”
“ငါ ဘာမွ မေျဖနိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုေလာက္ဆို နင့္ကို ခြင့္ျပဳခ်က္တစ္ခုေတာ့ ေပးနိုင္ေနၿပီ။ ကိုမင္းေသာ္နဲ႔ စကားျပန္ေျပာလို႔ရၿပီ သြယ္။ နင္နဲ႔ သူ႔ကို ငါသေဘာတူတယ္”
သြယ္၏ ထူးထူးျခားျခား အမူအက်င့္ကို သိသျဖင့္ ႏြယ္ အတင္း မေမးေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ႏြယ္ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ခ်စ္ရေသာ ကိုမင္းေသာ္ နဲ႔ ေဝးစရာ မလိုေတာ့သည့္အခ်က္ အဓိကျဖစ္ေသာေၾကာင့္လဲ ပါသည္ေလ။ သြယ္က ေရခ်ိဳးဦးမည္ဆိုၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းျပန္ဝင္သြားေလသည္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြင္ သြယ္တစ္ေယာက္တည္း မေန႔ညက အေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိသည္။ အဲဒီညက သြယ္ ဝိုင္ေသာက္ၿပီး မူးသြားျခင္းမွာ အမွန္ျဖစ္ၿပီး သြယ့္မွာ ဘာ back up အစီအစဥ္မွ မရွိေသာေၾကာင့္ ကိုမင္းေသာ္သာ သြယ့္ကို အိမ္ျပန္မပို႔ေပးပဲ တေနရာရာ ေခၚသြားခဲ့လၽွင္ သြယ္ တခုခုျဖစ္္သြားနိုင္သည့္ အေနအထားျဖစ္ေလသည္။ ဒါေပမဲ့ အခုလို စစ္ေဆးသည့္နည္း ဘာေၾကာင့္ သုံးရတာလဲဆိုတာေတာ့ သြယ္ ကိုယ္တိုင္သာလၽွင္ အသိဆုံး ျဖစ္ပါေတာ့မည္တကား။
ေလးစားလၽွက္
မင္းေသာ္
