“ဟြန္း လူယုတ္မာ ႏွမခ်င္းမစာနာတဲ့ေကာင္”
“ဟင္—-ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲမမရဲ့”
ေဘးနားမွာ အဝတ္အစားေတြကိုမီးပူတိုက္ေနေသာ တစ္ခန္းတည္းေန ဆရာမေလး ဝင္းပပ ရဲ့အေမးေၾကာင့္။
“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ညီမေလးရဲ့”
“အံမယ္ သိပါတယ္ေနာ္မမ ဒီေန႔မဂၤလာေဆာင္ျပန္ကတည္းက မမ စိတ္မၾကည္ဘူးဆိုတာ”
ငိုခ်င္ရက္လက္တို႔ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္သည္။ ဝင္းပပေျပာမွ သူမ ငိုခ်င္လာသည္။ သူမ မ်က္ရည္က်လာေတာ့ ဝင္းပပက
“အို မမရယ္ ဘာျဖစ္ခဲ့တာလဲ ညီမေလးကိုေျပာပါဦး”(၂)
တကယ္ေတာ့ ထက္ေအာင္ကို စႏၵာမင္း အျမင္ကတ္ေနျခင္းမွာ ငယ္ငယ္က ထက္ေအာင္သည္ သူမတို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးသည္။ မိဘေတြက ပိုက္ဆံရွိသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာသားပီပီ ေတာ္ေတာ္အလိုလိုက္သည္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ဘဝကေရစက္ေၾကာင့္မွန္းမသိ။ ထြန္းေမာင္ကို သူမတစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္မိခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ ထက္ေအာင္က သူမကိုဖြင့္မေျပာ။ လမ္းေတြ႕လၽွင္ေတာ့ျပဳံးျပဳံးျပသည္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းေတြ႕ျပဳံးျပႏႈတ္ဆက္အဆင့္ထက္ မပိုခဲ့။ သူမပညာေရးတကၠသိုလ္တက္ေတာ့ ထက္ေအာင္က (10)တန္းက်ၿပီး အျပင္ေျဖနဲ႔ ဆက္တက္ေနရတုန္း။ ရည္းစားကလဲေပြသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ျပႆနာတက္သည္။ သူမတို႔ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္တိုက္မွာ ေနတဲ့ေကာင္မေလးမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိၿပီး ထိုကိုယ္ဝန္က ထြန္းေမာင္နဲ႔ရၾကတယ္လို႔ ေျပာသည္။ ေကာင္မေလးမိဘေတြက ထက္ေအာင္ မိဘေတြကိုေရာေျပာေတာ့ ထက္ေအာင္ ခါးခါးသီးသီးျငင္းၿပီး အိမ္မွ ထြက္ေျပးသြားသည္။ ထိုအျဖစ္ကိုသိလိုက္ရကတည္းက စႏၵာမင္း သူ႔ကိုရြံသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ စႏၵာမင္း ေဖေဖအေျပာင္းက်ေတာ့ စႏၵာမင္းလဲ ထိုရပ္ကြက္ထဲမွ ေျပာင္းခဲ့ရသည္။ ဘာေတြဆက္ျဖစ္ၾကတယ္ဆိုတာသူမ မသိေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ထက္ေအာင္ကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့ သူမ ေဒါသေတာ္ေတာ္ထြက္သည္။ မဂၤလာေဆာင္ဧည့္ခံပြဲမွာ တစ္ဖက္ဝိုင္းမွာ ဒီကရြာသားေတြနဲ႔ထိုင္ေနတာ။ ဒီမွာေနတာလို႔ေျပာတာပဲ။ ဘာအလုပ္လုပ္ေနသည္ေတာ့ သူမမသိ။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို သူႏွင့္ရေသာကိုယ္ဝန္ကို မယူဘဲထြက္ေျပးေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို သူမေတာ္ေတာ္ရြံတာအမွန္။
(၃)
“ဆရာ ဆရာ”
အိမ္ေရွ႕မွေခၚသံေၾကာင့္ ထက္ေအာင္ ဧည့္ခန္းက ဆက္တီမွာ ငူငူငိုင္ငိုင္ထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္သည္။ ရြာထဲက ကိုျမင့္စိုးအသံ။ သူ အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး အေရွ႕ကို ထြက္ကာ တံခါးဖြင့္လိုက္ၿပီး—
“လာဗ် အကို ဘာရွိလို႔လဲ”
“တျခားမဟုတ္ဖူး ဆရာေရ။ မနက္ျဖန္ရြာထဲမွာ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ဖြင့္ပြဲရွိတယ္။ ဆရာ ဆက္ဆက္လာခဲ့ရမယ္ေနာ္။”
အင္း ခက္ေတာ့ခက္ေခ်ၿပီ။ သူ မသြားခ်င္ေသာ ေနရာကိုမွ။ ဒါေပမဲ့မတတ္နိုင္။ ထိုေက်ာင္းေလး အထက္တန္းေက်ာင့္အဆင့္ရေအာင္ သူႀကိဳးစားေပးခဲ့တာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက။ ေငြအားေရာ လူအားေရာ ကူညီခဲ့တာအမ်ားႀကီး။ မထင္မွတ္ထားေသာ ဘဝအေျပာင္းအလဲေနာက္တြင္ သူ႔ဘဝအမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ သူ မမွားေသာ အမွားတစ္ခုအတြက္ နာမည္ပ်က္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္မွ အၿပီးတိုင္ထြက္ခဲ့သည္။ အျဖစ္မွန္သိသြားေသာ မိဘမ်ားက အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ေခၚေသာ္လဲ သူျပန္မသြားခဲ့။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေတြးတိုင္း ရင္မွာ နာက်င္ရသည္။ ဒီရြာက ဦးေလးလူပ်ိဳႀကီးထံမွာ သူလာေနခဲ့သည္။ အေမ့ေမာင္ အရင္းေလ။ ဒီေတာ့ ဦးေလးဆုံးပါးသြားၿပီး က်န္ခဲ့ေသာ ဆန္စက္၊ ဆီစက္ေတြက သူဦးစီးဖို႔ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူအဆိုးထဲကအေကာင္းပင္ သူလြန္ခဲ့ေသာ (၉)ႏွစ္ခန႔္ သူ႔အသက္(၁၈) ႏွစ္ေလာက္က ဒီရြာသို႔ ထြက္ေျပးလာခဲ့ၿပီး (၁၀)တန္းကို မေကြးဘက္မွာ သြားေျဖရာ ေအာင္ခဲ့သည္။ ဒီရြာက အဲ့အခ်ိန္က အဲ့လိုမစည္ေသး။ မေကြးတကၠသိုလ္မွာ ဘြဲ႕ရသည္အထိ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ၿပီး ဦးေလးဆုံးပါးေတာ့ သူ႔ကိုအေမြေပးခဲ့သည့္ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ေသာင္တင္ေနသည္။ ေဖေဖ ေမေမ လဲေနာက္ဆုံးေတာ့ သူစိတ္ခ်မ္းသာသလိုသာ ေနရင္ၿပီးေရာ။ အခုေတာ့ ရန္ကုန္က အိမ္ကိုလဲ ေရာင္းခ်ၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံး စစ္ကိုင္းေခ်ာင္မွာ တရားအားထုတ္ေနၾကၿပီ။ သူကလဲ လုပ္ငန္းကရသည့္ေငြေတြကို ဒီရြာေလးမွာ လမ္းခင္းတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေဆာက္ စက္ေရတြင္းလႉ မရွိဆင္းရဲသားကေလးငယ္မ်ားကို ေက်ာင္းထားေပးသျဖင့္ တစ္ရြာလုံးက ေလးစားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ယခင္ ဒီရြာေလးကေက်ာင္းမွာ ဆရာလိုအပ္ခ်က္ရွိစဥ္က လုပ္အားေပးဆရာအျဖစ္ စာသင္ေပးခဲ့တာ ၃ ၄ ႏွစ္ေလ။
(၄)
ေက်ာင္းဖြင့္ပြဲၿပီးေအာင္ စႏၵာမင္း မနည္းေနခဲ့ရသည္။ မေတြ႕ခ်င္မုန္းတီးေနသည့္လူႏွင့္မွ တစ္ဝိုင္းတည္းထိုင္ေနရသည္။ အတူထိုင္ေနေသာ ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားကို အားနာ၍သာ။ ေျပာလိုက္ၾကတာကေတာ့ ထက္ေအာင္ဘယ္လိုေကာင္းေၾကာင္း။ ဘယ္လိုေတာ္ေၾကာင္း။ နားကေလာ လိုက္တာမွ လြန္ပါေရာ။ ထက္ေအာင္ကေတာ့ သူမကိုနည္းနည္းေလးမွ မွတ္မိဟန္မတူ။ မင္းသားေခါင္းေဆာင္းထားေသာ လူယုတ္မာဆိုေတာ့ ဟန္ေဆာင္ကလဲေကာင္းပလို႔ ေတြးမိသည္။ ပြဲလဲၿပီးသြားေရာ သူမလူႀကီးမ်ားကို ေခါင္းကိုက္သည္ ေနမေကာင္းခ်င္ဟု အေၾကာင္းျပကာ လစ္ထြက္လာခဲ့သည္။ ရြာကေပးထားေသာ ဆရာမေတြ အေဆာင္နားေရာက္ခါနီးတြင္ စႏၵာ စႏၵာ ေနာက္မွေခၚသံကို ၾကားရသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ မေတြ႕ခ်င္ဆုံးလူ။
“စႏၵာ ေနပါအုံး နင္ငါ့ကို မမွတ္မိတာလား စႏၵာ။ နင့္ကို ဟိုေန႔ကတည္းကေတြ႕တယ္။ ႏႈတ္ဆက္မလို႔ပါ နင္မမွတ္မိဘူးထင္လို႔။ နင္ငါ့ကိုဘာလို ့ေရွာင္ေနတာလဲ”
“မေတြ႕ခ်င္လို႔ေပါ့ ရွင့္လိုလူမ်ိဳးက ေဝးေဝးေနနိုင္မွ အႏၲရာယ္ကင္းမယ္ေလ”
“နင္ ငါ့ကိုဘာေတြ မုန္းေနလဲေတာ့ မသိဘူးစႏၵာ။ နင္ဒီရြာမွာ တာဝန္က်လာတယ္ဆိုလို႔ ငါ့မွာေတာ့ဝမ္းသာလိုက္ရတာ။ အကူအညီ လိုရင္လဲေျပာပါ ငါလုပ္ေပးပါ့မယ္”
“ဟင္း ဟင္း ကိုထက္ေအာင္ရယ္ ရွင္လို႔လူမ်ိဳးဆီက ဘာအကူအညီမွ မယူခ်င္ဘူး။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္ ဒီလိုအေျပာေလးေတြနဲ႔ မိန္းကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ဖ်က္ဆီးခဲ့ၿပီးၿပီလဲ”
“ကိုယ္ရွင္းျပပါရေစဦး စႏၵာ” ထက္ေအာင္က သူမလက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့ သူမေဒါသထြက္သြားသည္။
“ကဲဟယ္ ဒီေလာက္ေျပာတာမရခ်င္ဦး။ ျဖန္း ျဖန္း”
ထက္ေအာင္ႏႈတ္ခမ္းပင္ အနည္းငယ္ေပါက္သြားသည္။ သူမလက္ကို လြတ္လိုက္သည္။ သူမလဲ ထိုေနရာမွေျပးထြက္ခဲ့သည္။ ထက္ေအာင္ သူမေနာက္မွာ က်န္ေနခဲ့သည္။ ငူငူႀကီးရပ္ၿပီး ဆက္လိုက္မလာေတာ့။
(၅)
“လြင္မာ ကိုထက္ေအာင္ အေျခအေန”
“ရပါၿပီ ကိုျမင့္ရဲ့ အရက္ေသာက္တာ လြန္သြားတာရယ္ စိတ္ခံစားမႈမ်ားေနတာရယ္ေၾကာင့္ပါ”
ျမင့္စိုး အခုမွဘဲစိတ္ေအးရေတာ့သည္။ လြင္မာႏွင့္သူႏွင့္က ခ်စ္သူေတြ။ လြင္မာက စာေတာ္သည္။ ဆယ္တန္းတုန္းက မေကြး ေဆးတကၠသိုလ္မွာ လြင္မာတက္ေနတုန္းက သူကလဲ တကၠသိုလ္တက္ေနခ်ိန္။ ထက္ေအာင္ကသူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ့ေက်းဇူးရွင္။ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ ထက္ေအာင္မွ ေထာက္ပံ့ခဲ့သည္။ ထက္ေအာင္ကား ေဆးရွိန္ေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ဒီေန႔ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ ကိုထက္ေအာင္ အရက္ေတြ မူးၿပီး အိမ္ေရာက္လာသည္။ လူမွန္းမသိေအာင္ မူးေနတာနဲ႔ သူလဲလြင္မာရဲ့ေဆးခန္းကိုေခ်ာ့ ေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ျမင့္စိုးလဲ လြင္မာရဲ့ခါးကိုဖက္ၿပီး ပါးကို နမ္းလိုက္သည္။
“အို နင္ကလဲ အျပင္ကလူေတြျမင္ကုန္ဦးမယ္”
“အဟင္း ဒီအခ်ိန္မွ ဘယ္သူလာေတာ့မွာလဲ ခ်စ္ဆုံးရဲ့” ျမင့္စိုးက တံခါးကိုအသာေစ့လိုက္သည္။ လြင္မာႏွင့္သူႏွင့္က ယူသာမယူေသးတာ။ လူႀကီးေတြက သေဘာတူၿပီးသားပါ။ ဒီႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္လၽွင္ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ လူႀကီးခ်င္းလဲေျပာထားၿပီးသားဆိုေတာ့။
“နင္ တအားဆိုးတာပဲ ျမင့္စိုးရယ္”
လြင္မာက တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။ ျမင့္စိုးဘာလုပ္မည္ ဆိုတာကို သူမ သိေပမဲ့မျငင္းပါ။ စိတ္က အလိုလိုၾကည္ျဖဴေနသည္။ လြင္မာရဲ့ထဘီကို ျမင့္စိုးကလွန္တင္ၿပီး ပုဆိုးကိုခၽြတ္လိုက္သည္္။ ကုတင္ေစာင္းမွာ ေပါင္အသာဟေပးထားေသာ ေပါင္ၾကားထဲသို႔ဝင္ကာ ပင္တီကိုဆြဲခၽြတ္လိူက္ၿပီး သူ႔ဒုတ္ကို လြင္မာရဲ့ေရႊၾကဳပ္ဝႏွင့္ေတ့လိုက္သည္။ ႏူးည့ံေသာ ေရႊၾကဳပ္ထဲသို႔ သူ႔ဒုတ္ႀကီးကို တျဖည္းျဖည္း ထည့္လိုက္ရတာ ေလဟာနယ္ထဲ ေရာက္သြားသလိုပင္။ အင့္ခနဲ လြင္မာရဲ့တိုးတိုး ညဥ္းသံေလးထြက္သည္။ စည္းခ်က္ညီညီ ေရွ႕တိုးေနာင္ငင္ျမင့္စိုး လႈပ္ရွားေနသည္။ ေခၽြးေလးေတြပင္ စို႔လာသလို ပိုသြက္လက္လာသည္။ လြင္မာလက္ေတြက ေဆးခန္း လူနာကုတင္က အိပ္ယာခင္းစေတြကို ဆြဲကုတ္ေနသည္။ လည္ပင္း တစ္ဝိုက္မွာလဲ အေၾကာေလးေတြ ေထာင္ထေနၿပီး ေခၽြးစေလးေတြထြက္ေနသည္။ တအင္းအင္းတအဲအဲ ေဟာဟဲညဥ္းညဴသံမ်ား ထြက္ေပၚလာၿပီး လြင္မာ့ ခါးေလးကလည္း ေကာ့ေကာ့တက္လာၿပီး ျမင့္စိုးကလဲ အသက္ေအာင့္ၿပီး အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ လြင္မာ မ်က္ႏွာေလးရႈံ႔သြားၿပီး အိပ္ယာကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ကေလးေတြ ေျပသြားသည္။ ျမင့္စိုးလည္း ေဟာဟဲ ေဟာဟဲနဲ႔ လြင္မာအေပၚ ထပ္ရက္ႀကီး က်သြားကာ ရင္ဘတ္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ရႈးရႈးရွဲရွဲႏွင့္ အေမာေျဖေနေလေတာ့သည္။
(၆)
“အစ္မေရ ဒီေန႔သတင္းတစ္ခုၾကားခဲ့တယ္သိလား”
“ဘာမ်ားလဲ ညီမေလးရဲ့”
အျပင္မွ ျပန္လာေသာ ဆရာမဝင္းပပ လွမ္းေျပာသျဖင့္ စႏၵာမင္း ထမင္းအိုးတည္ေနရာမွ ေခါင္းေထာင္လာသည္။
“အစ္မ အခ်စ္ေတာ္ေလ မေန႔ကအရက္ေတြ အလြန္အကၽြံေသာက္လို႔ ေဆးခန္းေရာက္သြားတယ္တဲ့”
“မလြင္မာတို႔ ေဆးခန္းကိုေပါ့”
“ဟုတ္တယ္ အစ္မေရ ။ ေဆးခန္းမွာ သတင္းေမးတဲ့သူေတြကိုအမ်ားႀကီးဘဲ။ ဒီရြာက လူေတြက အဲ့ ကိုထက္ေအာင္ဆိုတဲ့လူကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾက ေလးစားၾကတယ္ ထင္တယ္”
စႏၵာမင္း မဲ့ျပဳံးျပဳံးလိုက္သည္။
“အမေလး အဲ့လူအေၾကာင္းမသိၾကေသးလိူ႔ပါ ညီမရယ္။ အစ္မကေတာ့ အရမ္းရြံတယ္ အဲ့လူကို”
မစႏၵာမင္း ေျပာလို႔သာ ယုံရသည္။ ဝင္းပပကေတာ့ ေဝခြဲမရ။ ကိုထက္ေအာင္က သူမအျမင္ေတာ့ အရမ္းေအးေသာသူတစ္ေယာက္။ ဒီရြာအေပၚက လူေတြကိုလဲ ကူညီသည္။ ရြာထဲက ကေလးေရာ လူႀကီးေရာ ကိုထက္ေအာင္ကို ခ်စ္ၾက ခင္ၾက ေလးစားၾကသည္။ ေကာင္မေလးေတြဆို ကိုထက္ေအာင္ကို ႀကိတ္ႀကိဳက္ေနသူ အမ်ားႀကီး။ ထက္ေအာင္က မႀကိဳက္၍သာ။ ၿပီးေတာ့ ထက္ေအာင္က အရက္ေသစာ ေသာက္စားတတ္သူ မဟုတ္။ မေန႔က ဘာျဖစ္မွန္းေတာ့ မသိ။ အရက္ေတြ ေသာက္တာ အလြန္အကၽြံတဲ့။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနသလို သူမ ခံစားေနရသည္။ မစႏၵာမင္း ေျပာသလို အားလုံး ဟုတ္ေရာဟုတ္ပါ့မလား။ သူမအေတြးမ်ားနဲ႔ လြင့္ေမ်ာေနမိသည္။ စႏၵာမင္းတစ္ေယာက္ ကေတာ့ ဝင္းပပ အျပင္ေငးေနခ်ိန္မွာ မီးေသြးမီးဖိုမွ မီးေကာင္းလာေအာင္ ယပ္ေတာင္ျဖင့္ခတ္ေနသည္။ မီးခိုး၍လားေတာ့ မသိ စႏၵာမင္းရဲ့မ်က္လုံးမွာ မ်က္ရည္ေလးမ်ား ဝိုင္းေနသည္။ ေပါက္ခနဲ က်သြားေသာ မ်က္ရည္စမ်ားကို ဝင္းပပမသိေအာင္ သူမ ခိုးသုတ္လိုက္တာကို ဝင္းပပ တစ္ေယာက္လွည့္ၾကည့္မိ၍ ျမင္သြားမွာကို သူမစိုးရိမ္ေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့ စႏၵာမင္းကား ငယ္ကခ်စ္ခဲ့ရေသာ ထက္ေအာင္အေပၚမွာ သိစိတ္က မုန္းတီးေနၿပီး၊ မသိစိတ္က ခ်စ္ေနဆဲဆိုတာ သူမကိုယ္သူမ အသိဆုံး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
(၇)
အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ခန႔္အၾကာမွာေတာ့ စႏၵာမင္းတစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ လစာထုတ္သြားသည္။ သြားတုန္းကေတာ့ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္။ မေၾကာက္တတ္ေသာ သူမအဖို႔ တစ္ေယာက္တည္း။ ၿမိဳ႕ကလဲ မိုင္ ၂၀ ေလာက္သာ ေဝးတာကိုး။ အျပန္က်ေတာ့ အခ်ိန္ အနည္းငယ္လင့္ သြားသည္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ေအးလက္ေအး ရွိပါတယ္။ ရြာကိုျပန္သည့္လမ္းက ေျဖာင့္တယ္။ တထုတ္ထုတ္ ျမည္သံေပးရင္း ဆိုင္ကယ္ရပ္သြားေတာ့ စႏၵာမင္း ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့။ မိုးၿခိမ္းသံေတြလဲ ၾကားရသည္။ အခုမွ သူမ အားငယ္ေတာ့သည္။ ငိုပင္ ငိုခ်င္လာသည္။ ဆိုင္ကယ္စက္သံႏွင့္ မီးေရာင္ျမင္ရသည္။ ရြာကလူတစ္ေယာက္ေယာက္ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ျပန္လာတာျဖစ္မည္။ သူမ ကံေကာင္းသည္။ သူမ လမ္းေပၚထြက္ကာ လက္ျပလိုက္သည္။ အနားေရာက္လို႔ ဆိုင္ကယ္ပိုင္ရွင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟင္ သူမ မေတြ႕ခ်င္ဆုံးလူ။ ထက္ေအာင္ ၿမိဳ႕ကျပန္လာတာ ေနမည္။ စႏၵာ ခ်ာခနဲ မ်က္ႏွာလြဲလိုက္သည္။
“စႏၵာ ဆိုင္ကယ္ပ်က္ေနတာလား”
“ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ရွင့္အပူပါလား။ သြားစမ္းပါ ရွင့္လမ္းရွင္။ ကၽြန္မဘာသာ လမ္းေလၽွာက္ျပန္မယ္”
“ရြာေရာက္ဖို႔က အေဝးႀကီး လိုေသးတယ္။ မင္းအတြက္စိတ္ပူလို႔ပါ။”
“ေတာ္ပါရွင္ ရွင္စိတ္ပူတာကိုဘဲေၾကာက္တာ”
ဂ်ိမ္းခနဲ မိုးၿခိမ္းသံႏွင့္အတူ မိုးေတြက ရြာလာသည္။ အနားဘက္ၾကည့္ေတာ့ လယ္ကြင္းေတြ။ သိပ္မေဝးေသာေနရာမွာတဲတစ္လုံး။
“စႏၵာ အဲ့တဲမွာ မိုးခိုလို႔ရတယ္”
စႏၵာမင္းက “မလိုဘူး ရွင္ထြက္သြား”
သူမေအာ္လိုက္ေတာ့ ထက္ေအာင္ကလဲ နဂိုကခံစားခ်က္အခံႏွင့္ အရက္ကလဲ ေသာက္လာေသးတယ္ ဆိုေတာ့။
“မင္းမလိုက္ဖူးလားစႏၵာ လာ”
သူမလက္ကိုဆြဲလိုက္ေတာ့ စႏၵာမင္းက ထက္ေအာင္လက္ကို ကုန္းကိုက္လိုက္သည္။ “အ” ထက္ေအာင္လက္ဖ်ံမွာ ေပါက္သြားၿပီး ေသြးေတြ ထြက္သြားသည္။ ထက္ေအာင္ စႏၵာမင္းကို အတင္းဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ဆြဲေခၚသြားသည္။
“ကယ္ၾကပါဦး ဒီမွာ ကၽြန္မ ကို… ” စႏၵာမင္းအသံက မိုးၿခိမ္းသံမ်ားႏွင့္အတူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
(၈)
“ကယ္ၾကပါဦးရွင္”
စႏၵာမင္းေအာက္ပိုင္းက ထဘီကၽြတ္က်သြားသည္။ ဝင္းဝါေနေသာ အသားစိုင္ေတြ ထြက္ေပၚလာသည္။
“မလုပ္ပါနဲ႔ ထက္ေအာင္ရယ္ ငါ့ကိုသနားပါ”
“အ” ထက္ေအာင္ရဲ့ ဒုတ္က သူမေရႊၾကဳပ္ကို ထိုးခြဲၿပီး အေျမးပါးကို ထိုးေဖာက္သြားသည္။ ေသြးစေလးပင္အနည္းငယ္ထြက္သြားသည္။
“အီးဟီး ဟီး လူယုတ္မာႀကီး”
စႏၵာမင္းရဲ့ လက္ေတြကို အတင္းခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး ထက္ေအာင္ေဆာင့္ေတာ့သည္။ စႏၵာမင္းကား ငိုယိုေနသည္။ စိတ္ထဲမွာ ထက္ေအာင္ကို အနာႀကီး နာေနေခ်ၿပီ။ ေအာ္ဟစ္႐ုန္းကန္ၿပီး တြန႔္လိန္ေနသည္။ ဒါေပမဲ့ ေရႊၾကဳပ္ထဲကို ထက္ေအာင္ဒုတ္ႀကီး ေဆာင့္လာတာ အနည္းငယ္ ၾကာလာတာနဲ႔အမၽွ သူမ႐ုန္းကန္အားေတြ ေျပေလ်ာ့ကာ ခါးေလးပင့္ကာ ေကာ့ေပးေနမိသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အသိစိတ္က ဒီလို မျဖစ္ခ်င္ေပမဲ့ မသိစိတ္က အမွတ္မထင္ ခါးေကာ့ေကာ့မိတာကို ေတြးမိလ်င္ ပိုေဒါသထြက္သည္။ ေရႊ႕ၾကဳပ္အတြင္းသားနံရံႏုႏုေတြကလဲ ထက္ေအာင္ ဒုတ္ႀကီးကို ဖမ္းဖမ္းညႇစ္ညႇစ္ေနသည္။ နာရင္းေတြပူလာသလို ျဖစ္ၿပီး သူမတစ္ကိုယ္လုံး ေလဟာနယ္ထဲေရာက္သြားသလို ခံစားရသည္။ စည္းခ်က္ညီညီ လႈပ္ရွားေနေသာ ထက္ေအာင္ရဲ့ ဒုတ္ႀကီး အသြင္းအထုတ္ကို ေကာ့ေကာ့ေပးရင္း ေမာဟိုက္လာသည္။ ထက္ေအာင္ကေတာ့ သူမကိုေအာင္ေသေအာင္သား စားေနေခ်ၿပီ။ တဟက္းဟင္းနဲ႔ သူမညဥ္းညဴသံမ်ားႏွင့္အတူ ထက္ေအာင္ ရဲ့လႈပ္ရွားမႈမ်ား ပိုျမန္ဆန္လာသည္။ အင္း အင္း အအ သူမႏႈတ္မွ ညဥ္းညဴသံေလး ထြက္ေပၚလာၿပီး ခါးေကာ့ေကာ့ တက္လာခ်ိန္မွာ ထက္ေအာင္ဒုတ္က အရည္ေတြ သူမအတြင္းသားနံရံေတြကို ပန္းထုတ္တာခံစားရၿပီး သူမေရႊၾကဳပ္အတြင္းမွ အရည္ေတြလဲ ထြက္က်သြားသည္။ သူမ ဖင္ႏွလုံးၾကားသို႔ ထက္ေအာင္အရည္မ်ားႏွင့္ သူမအရည္မ်ားလိမ့္ဆင္းသြားၿပီး ထက္ေအာင္ဒုတ္ႀကီး သူမေရႊၾကဳပ္မွ ဆြဲႏႈတ္သြားေတာ့သည္။ ျပတ္လုမတတ္ သူမႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားသလို မ်က္ရည္ဥမ်ားက သူမပါးျပင္ေပၚကို လိမ့္ဆင္းသြားသည္။ ရွိုက္သံမ်ားက မထြက္တစ္ခ်က္ ထြက္တစ္ခ်က္။
(၉)
မိုးကစဲသြားေခ်ၿပီ။ တရႈံ႔ရႈံ႔ငိုေနေသာ စႏၵာမင္းကို ၾကည့္ၿပီး ထက္ေအာင္ ရင္ထဲမေကာင္း။ အရမ္းမူးေနတာရယ္ ျပင္းထန္ေနေသာ စိတ္ခံစားမႈ ေၾကာင့္သာ အခုလိုျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
“စႏၵာ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္”
“ရွင့္ အသံကိုမၾကားခ်င္ဘူး လူယုတ္မာ ထြက္သြား”
“မင္း အဲ့ေလာက္ထိေအာင္ ကိုယ့္ကိုမုန္းေနတာလား စႏၵာ”
“ဟုတ္တယ္ ရွင္က အရင္က မိန္းကေလးေတြကို ဖ်က္ဆီးခဲ့သလို အခုလဲယုတ္မာေနတုန္းဘဲ။ တတ္နိုင္ရင္ရွင့္ကို သတ္ေတာင္သတ္ပစ္ခ်င္တာ”
ထက္ေအာင္ရင္ထဲ မခံစားနိုင္ေအာင္ကို ျဖစ္လာသည္။ သူ႔အက်ီ အႋတ္ထဲမွာပါေသာ ေမာင္းခ်ဓါးကို ထုတ္ၿပီး စႏၵာမင္း ေရွ႕ပစ္ခ်လိုက္သည္။
“မင္း ကိုယ့္ကို မုန္းေနတယ္ သိပ္သတ္ခ်င္ေနတယ္မဟုတ္လား စႏၵာ။ စႏၵာ ထိုးလိုက္စမ္းပါ။”
ငိုေနေသာစႏၶာမင္း လက္ထဲ သူဓါးကိုထည့္ေပးလိုက္သည္။ သူ႔ရင္ဘတ္နဲ႔ ေတ့ေပးလိုက္သည္။ စႏၵာမင္းလဲ ဓါးကို ျပန္ဆုတ္ ထက္ေအာင္က ဆြဲအလုနဲ႔ လုံးေထြးေနသည္။ အ ထက္ေအာင္ရင္ဘတ္မွာ ဓါးက စိုက္ဝင္သြားသည္။
“မင္းကိုယ့္ကို အဲ့ေလာက္ထိေအာင္ မုန္းေနတာလားစႏၵာရယ္”
ထက္ေအာင္ခႏၶာကိုယ္က တဲၾကမ္းျပင္ေပၚ တအိအိက်သြားသည္။ စႏၵာမင္းလဲေၾကာက္လန႔္တၾကား တဲေပၚမွ ဆင္းေျပးခဲ့သည္။ ေသၿပီထင္တယ္ ထက္ေအာင္ကေတာ့။ အရင္ကနိုးမရေသာ သူမဆိုင္ကယ္စက္က ဘာျဖစ္မွန္းမသိ။ ဒီတစ္ခါေတာ့နိုးလို႔ ရသြားသည္။ သူမလဲ ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္နဲ႔ ရြာကို အျမန္ေမာင္းေျပးေတာ့သည္။
(၁၀)
“တီ တီ” အေဆာင္ေရွ႕က ဆိုင္ကယ္ဟြန္းတီးသံၾကားရေတာ့ ဝင္းပပ က
“မမ ျပန္လာၿပီထင္တယ္ ဦးေလးနဲ႔ေဒၚေလး”
အေရွ႕မွာထိုင္ေနေသာသူမ်ားက စႏၵာမင္းရဲ့အေဖနဲ႔အေမ။ သူ႔သမီးဆီ အလည္အပတ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ့ရြံ့နဲ႔ျပန္လာေသာ စႏၵာမင္းက မူမပ်က္ေအာင္ထိန္းရင္း အိမ္ထဲဝင္အလာ သူမအေဖနဲ႔အေမကိုေတြ႕ရေတာ့ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့။ အေမ့ရင္ခြင္ထဲဝင္ကာ ငိုေတာ့သည္။ သူမမိဘမ်ားကေတာ့ သူမ မိဘမ်ားကိုေတြ႕၍ ဝမ္းနည္းတာထင္ေနသည္။
“တိတ္ပါသမီးရယ္ အေဖတို႔လဲ မၾကာမၾကာလာမွာေပါ့။ ဝန္ထမ္းဆိုတာကေပ်ာ္ရာမွာ မေနရေတာ္ရာမွာ ေနရမဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔သမီးရဲ့ ဒီရြာမွာ ငယ္ငယ္တုန္းက သမီးသူငယ္ခ်င္းထက္ေအာင္လဲ ရွိတယ္ဆို။”
သူမရင္ထဲ ဒိန္းခနဲျဖစ္သြားသည္။ ေဖေဖစကားက သူမကိုထိတ္လန႔္ေစသည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲေဖေဖရဲ့”
“ဒီလိုသမီးရဲ့ ေဖေဖတို႔ ပဲခူးဘက္ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔သြားေတာ့ ေဖေဖတို႔ အိမ္နားေနတဲ့ ေမာင္ထက္ေအာင္ရဲ့ မိဘေတြရဲ့ အသိတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ဒါမွေဖေဖတို႔လဲ အျဖစ္စုံသိေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ထက္ေအာင္က သနားစရာပါ သမီးရယ္။ အဲ့ေကာင္မေလးက သူ႔ရည္းစားနဲ႔ ကိုယ္ဝန္ရတာကို ေမာင္ထက္ေအာင္နဲ႔ ထင္ၾကတာ။ ေမာင္ထက္ေအာင္က ၾကားထဲက နာမည္ပ်က္ရတဲ့အျပင္ သူ႔မွာ စိတ္ဒဏ္ရာ ရသြားေတာ့ သူ႔မိဘေတြက နယ္ပို႔ထားရတယ္။ ဒီရြာမွာ ေမာင္ထက္ေအာင္ ေကာင္းသတင္းေတြခ်ည္းဘဲ သမီးေရ။ ေဖေဖတို႔ေတာင္ သူနဲ႔ေတြ႕မွ ေတာင္းပန္ရမယ္။ အထင္လြဲမိတာ”
“ရွင္ ဒါ့့့ဒါဆို သမီး သမီးမွားၿပီ ေဖေဖ … ”
စႏၵာမင္းရင္ထဲ အလုံးႀကီး ထိုးတက္လာသလို ခံစားရသည္။ မ်က္ရည္မ်ားက သူမပါးျပင္ေပၚမွာ က်လာသည္။ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္လိုက္ၿပီး ငိုေတာ့သည္။ စိတ္ထဲမွာလဲ ဆို႔နင့္ေနသည္။
“သမီး ဘာျဖစ္တာလဲ”
သူမ ဘာမွမေျပာနိုင္ဘဲ ငိုယိုေနစဥ္။ အေဆာင္ေရွ႕မွ ဆူညံဆူညံ ေအာ္ေျပာသံမ်ားၾကားရသည္။ ဝင္းပပက လွမ္းထြက္ၾကည့္ၿပီး။
“ဘာျဖစ္တာလဲ ကိုျမင့္စိုး”
“ဒို႔ဆရာေလး ထက္ေအာင္ေလ ၿမိဳ႕တက္သြားတာေလ လမ္းမွာ ဓါးထိုးခံရလို႔တဲ့”
“ရွင္ မမေရ” ဟုေခၚၿပီး လွည့္အၾကည့္မွာ စႏၵာမင္းကား မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္ၿပီး အိမ္ေပၚမွ ဆင္းေျပးသြားသည္။
“သမီး ဘာျဖစ္တာလဲ” သူမမိဘမ်ား အေမးကိုပင္ မမစႏၵာမင္း မေျဖနိုင္။ ငိုေနတာေတာ့ aသခ်ာသည္။
(၁၁)
မလြင္မာတို႔ ေဆးခန္းမွာ လူေတြ ျပည့္ေနပါတယ္။ ဖိနပ္မပါဘဲ ေျပးဝင္လာေသာ စႏၵာမင္းကို ရြာကလူေတြက အထူးတဆန္း ၾကည့္ေနသည္။ ထက္ေအာင္ မ်က္ႏွာက ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္။ ေသြးထြက္လြန္ေနသည္။
“ထက္ေအာင္ ထက္ေအာင္” သူမ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ေခၚေနမိသည္။
“ငါ့ကို ခြင့္မလြတ္ပါနဲ႔ ထက္ေအာင္ရယ္ နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္ ငါအရမ္းခ်စ္တယ္ ထက္ေအာင္။ နင္မေသပါနဲ႔အုံးဟာ”
မလြင္မာက “ဆရာမ အရမ္း စိတ္မလႈပ္ရွားပါနဲ႔။ ကိုထက္ေအာင္က ေသြးလြန္ေနတာပဲ ရွိတာပါ။ ေသြးေတာ့လိုတယ္။”
“သူ သူ ဘာေသြးလဲ ဟင္”
“အို ေသြးပါ ဆရာမ”
“ဒါဆို ကၽြန္မလဲ အိုေသြးပါဘဲ။ ကၽြန္မ ေသြးကို သူ႔ကိုေပးလိုက္ပါ”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမက ကြက္တိဘဲေပါ့။ ကိုထက္ေအာင္က ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ေတာ့ သူအလွေဆာင္ထားတဲ့ ဓါးက သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္စိုက္သြားတယ္ ေျပာတယ္။ သူမ်ားထိုးတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သတိမလစ္ေအာင္ဆိုၿပီး သူ႔လက္သူ သြားနဲ႔့ ျပန္ကိုက္တယ္တဲ့ ဆရာမေရ။”
“မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး တရားခံက ကၽြန္မပါ မလြင္မာ ကၽြန္မပါ”
“အဟင္း ဒို႔ဆရာမကေတာ့ ေနာက္ၿပီ ဒီအခ်ိန္မွာေတာင္ သူက သူ႔ကိုယ္သူ ထိုးမိပါတယ္ ေျပာေနပါတယ္ ဆို။ ကဲ ေသြးေဖာက္ရေအာင္။”
စႏၵာမင္း သူမကိုယ္ထဲမွ ေသြးေတြ ထက္ေအာင္ကိုယ္ထဲ စီးဆင္းသြားတာကို ေက်နပ္မိပါတယ္။ ထက္ေအာင္ရယ္ နင္ငါ့ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ဟာ။ နင့္ကိုငါ အမွားႀကီး မွားသြားၿပီ။ နင္ အခုအခ်ိန္ထိကို ငါ့ကို ခ်စ္ၿပီး ကာကြယ္ေနေသးတယ္ေနာ္။ ငါအခ်စ္ႀကီးလို႔ အမ်က္ႀကီးမိတာပါ။ နင္မေသပါနဲ႔ဟာ။ နင္သတိျပန္ရလာရင္ေလ နင့္ကိုငါ အရမ္းခ်စ္ခဲ့ပါတယ္ ဆိုတာကို နင္သိေအာင္ ငါေျပာခြင့္ ရခ်င္ပါေသးတယ္။ နင္မေသပါနဲ႔ဟာ နင္မေသပါနဲ႔ နင္ေသလို႔ ငါေထာင္က်မွာ စိုးရိမ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူဟာ။ ငါေထာင္က်မွာကို မေၾကာက္ပါဘူးဟာ။ နင့္ကိုေလ နင့္ကိုေလ ငါဘာေၾကာင့္ မုန္းမိတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းရယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါအရမ္းခ်စ္မိလို႔ နင့္ကို မုန္းမိတာဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးကို နင္သိခြင့္ရမယ္ ဆိုရင္ေလ ငါ့ကိုယ္ထဲက ေသြးေတြ ကုန္ခ်င္ကုန္သြားပါေစ ထက္ေအာင္ရယ္။ သူမရင္ထဲမွာ အဆက္မျပတ္ ေျပာေနေသာ စကားမ်ားကို ထက္ေအာင္ကို ၾကားေစခ်င္မိသည္ က အခုအခ်ိန္မွာ သူမ အျဖစ္ခ်င္ဆုံး ဆႏၵတစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္းကို တိုင္တည္ၿပီး ေျပာလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သူမလက္ေမာင္းမွ ေဖာက္ထုတ္လိုက္ေသာ ေသြးေတြက ထက္ေအာင္ ကိုယ္ထဲသို႔ တစ္စက္ခ်င္း တစ္စက္ခ်င္း။
(အခ်စ္စစ္မွန္လၽွင္ နာၾကည္းတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ … ထိုအရာသည္ ခ်စ္၍ ျဖစ္ပါသည္။)
ၿပီးပါၿပီ
