ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ ေပ့ါပါးေအးစက္ တဲ့ လူပ်ိဳစစ္စစ္ အခ်ိန္မ်ားကို မသိလိုက္ မသိဖာသာဘဲ ျဖတ္သန္း စီးဆငး္လာခဲ့ပါတယ္..။
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေတြ ၿပီးေတာ့ အေတာင္ေညာင္းငွက္လို ခဏနားခိုရင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ေလ့လာမိေတာ့ ဖို၊မ ဆက္ဆံေရးအေပၚ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရိုးစင္းတဲ့ ရင္ခုန္သံမ်ားက ျပန႔္ၾကဲ လာမိပါေတာ့တယ္..။
ဒီအခ်ိန္မွာ လူတကိုယ္လုံးပူေလာင္ ေျခာက္ကပ္သြားေစ ေလာက္တဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးေတြကို ခံစား တတ္လာသလို ၊ အိမ္မွာ အဝတ္လာေလၽွာ္တတ္တဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ေဒၚေရႊ ရဲ့ အဝတ္ေလၽွာ္စဥ္လန္ထားတဲ့ ေပါင္သား ျဖဴျဖဴ ႀကီးေတြကို တိတ္တခိုး အိပ္မက္ မက္မိ လာပါေတာ့တယ္..။
မိန္းမ ကိစၥ (ဖိုမ ကိစၥ) နဲ႔ ပတ္သက္လၽွင္ ေဒၚေရႊဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အိပ္မက္ဦး ဆိုတာ ေခါင္းငုံ႔ ဝင္ခံရမွာပါဘဲ..။ ေဒၚေရႊအမ်ိဳးသားက မေအာင္ျမင္ေသးတဲ့ ေက်ာက္အေရာင္းအဝယ္ သမားပါ..။ တစ္လမွာ ေလးငါးဆယ္ရက္သာ ခ်စ္ေသာ မိန္းမနဲ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္အတူ ေနနိုင္ ရွာသူပါ..။သူတို႔အိမ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ရဲ့ ေထာက္ပံ့မႈေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နဲ႔ ရွင္သန္ေနတာမို႔ ေဒၚေရႊဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကို အိမ္ဦး ၾကမ္းျပင္လို ဝင္ထြက္သြားလာေနခဲ့ပါတယ္..။ ေဒၚေရႊဟာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ အရြယ္ သြားနည္းနည္းေခါ သလိုရွိ ေပမယ့္ ႐ုပ္ပ်က္ေလာက္ေအာင္ မဟုတ္၊ မ်က္လုံးအိမ္က က်ယ္ေပမယ့္ မ်က္ေက်ာ ေသသလိုမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ သာမာန္ႏွာေခါင္း ရွိၿပီး မ်က္ခုံးကေတာ့ ေယာက္်ားမ်က္ခုံးေမႊးလိုကို ထူပါတယ္။ ဆံပင္ ဂုတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၿပီး ဆံပင္ကို အျမဲစည္းထား၊ ညႇပ္ထားတတ္ပါတယ္။ အသားကေတာ့ တ႐ုတ္မလို ကို ျဖဴပါတယ္။ ခႏၲာကိုယ္က ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ ရွိပါတယ္။ ခါးေနရာက မဆိုစေလာက္ကေလး က်င္သြားၿပီး တင္ေတြ၊ နို႔ေတြကေတာ့ အလြန္ကို ထြားပါတယ္။ ေဒၚေရႊဟာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္က လြဲလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ အၿငိမ္မေနတတ္ဘဲ အလုပ္တစ္ခုခုလုပ္ေနတတ္ပါတယ္။
မထင္မွတ္ဘဲနဲ႔ ေဒၚေရႊ႕ကို စိတ္ဝင္စားသြားတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ဆက္ဆံေရးဟာ အရင္လို(အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဖက္က) ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး..။ ဒါကို ေဒၚေရႊက ကၽြန္ေတာ္အေမကို "အစ္မ အနီေကာင္က ကၽြန္မ ကိုအရင္လိုမေခၚေတာ့ဘူး၊ လူပ်ိဳျဖစ္လာလို႔ထင္တယ္" ဆိုၿပီးသြားတိုင္ပါေသးတယ္။ သူတို႔အိမ္မွာ ေရအခက္အခဲရွိတဲ့ ေဒၚေရႊတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္အျပင္မွာ ရွိတဲ့ ေရတိုင္ကီေတြ မွာ ေရခ်ိဳးအဝတ္ေလၽွာ္ လုပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ တအိမ္သားလုံး အဝတ္ေတြကိုပါ ဖြတ္ေလၽွာ္၊ မီးပူတိုက္ ေပးတတ္ပါတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ဟာ ႏွစ္ထပ္အိမ္ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ၊ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းက အေပၚထပ္မွာရွိၿပီး တစ္အိ္မ္လုံး မွန္တံခါးေတြ တပ္ထားပါတယ္.။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ညပိုင္း စာဖတ္ၿပီး အိပ္တာေနာက္က်လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနျမင့္တဲ့အထိ (၁၀ နာရီ)ေလာက္ထိ အိပ္ေနမိပါတယ္.။အိပ္ေနရင္းက ေဒၚေရႊနဲ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရဲ့ဆူဆူညံညံအသံမ်ားေၾကာင့္ နိုးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္ သြားၿပီး ကေလးေတြကို ေအာ္ဖို႔ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးတဲ့ ေရတိုင္ကီေရွ႕မွ ကေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္လုံးတီးေလးေတြ နဲ႔ အေမဆပ္ျပာတိုက္လို႔ မ်က္စိ စပ္တာကို ေအာ္ဟစ္ရင္း ေရေတာင္းေနၾကပါတယ္.။ ေဒၚေရႊက"
ေဟ့ေကာင္ေတြ ေရေတြ ဗုန္းေဗာလေအာ မလုပ္နဲ႔" လို႔ ျပန္ေအာ္ရင္း ဆပ္ျပာတိုက္ေပးေနပါတယ္.။ ဒီျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဒါသမ်ား ငုပ္လၽွိုးသြားၿပီး ဘာရယ္ မဟုတ္ဆက္ၾကည့္ေနျဖစ္ပါတယ္.။ ဒီအခ်ိန္မွာ အငယ္ေကာင္က ေဒၚေရႊ ထမီကို ဆြဲၿပီး ေရေတာင္းတာမွာ ထမီေလၽွာက်ၿပီး....ႀကီးမားထြားႀကိဳင္းၿပီး ျဖဴေဖြးေနတဲ့ ေဒၚေရႊရဲ့ နို႔ႀကိး တစ္ဝက္နီးပါးကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရပါတယ္..။ ရင္ထဲမွာ ဘေလာင္ဆူၿပီး ေျခေတြလက္ေတြေအး၊ အာေခါင္ေတြေျခာက္ၿပီး ကတုန္ကယင္နဲ႔ ရွက္သြားသလိုလို ျဖစ္မိတာနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ကို ပိတ္လိုက္မိပါတယ္.။
သို႔ေသာ္ ခဏ အၾကာမွာပဲ မ်က္စိထဲမွာ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒၚေရႊ နို႔ျဖဴျဖဴ ႀကီးကို ထပ္မံေတြ႕ျမင္လိုစိတ္ေတြ နဲ႔ ကေယာင္ေျခာက္ျခားျဖစ္ၿပီး အနီေကာင္ တစ္ေယာက္ ျပတင္းေပါက္နားကို တုန္ယင္ေသာေျခလွမ္းမ်ားနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္မိျပန္ပါတယ္။စိတ္ထဲမွာလည္း တစ္စုံတစ္ေယာက္မ်ား ငါေခ်ာင္းေနတာျမင္သြားရင္ အရွက္ကြဲရခ်ည့္ရဲ့ ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာေတြ ထူပူၿပီး အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္ေနပါတယ္။ ရွက္စိတ္၊ေၾကာက္စိတ္ ၊စိုးရိမ္စိတ္မ်ားသည္ ေဒၚေရႊရဲ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ရင္ႏွစ္မႊာ စြဲအားေအာက္မွာ မရႈမလွ က်ရႈံးျခင္းမက က်ဆုံးၿပီး ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာ ေဒၚေရႊရဲ့ ေရခ်ိဳုးပုံမ်ားကို တိတ္တခိုးၾကည့္ေနမိပါေတာ့တယ္။
ေဒၚေရႊသည္ အလုပ္မွန္သမၽွကို အားရပါးရ လုပ္တတ္သူျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေရခ်ိဳးရာမွာလည္း အားရပါးရ လၽွင္လၽွင္ျမန္ျမန္ခ်ိဳးတတ္ပါသည္။ ေရမ်ားကို တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ထမီရင္လ်ားထားေသာ ျဖဴေဖြး လုံးအယ္ ေနေသာ ပခုံးႏွစ္ဘက္ ထက္သို႔ ေလာင္းခ်ပါသည္။ ေရေလးငါးခြက္ေလာင္းၿပီးလၽွင္ ထမီရင္လ်ားသည္ အနည္းငယ္ေအာက္သို႔ေလ်ာက် လာတတ္ၿပီး အိပ္မက္ထဲထိ စိုးမိုးတတ္သည့္ ျဖဴေဖြးႀကီးမားလွေသာ နို႔ႏွစ္လုံး၏ အေပၚပိုင္းတစ္ဝက္နီးပါး ျမင္ေတြ႕ရတတ္သည္။ တခါတရံ ေရစိုထမီကို ျဖန႔္ဝတ္တတ္သလို အခါေပါင္းမ်ားစြာ ရင္ဝအနီးမွ ထမီကို လက္နဲ႔ ဆြဲတင္တတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္အခုန္ရဆုံး အခ်ိန္က ေရစိုထမီ ကို လဲလွဲေသာ အခ်ိန္နဲ႔ ဆပ္ျပာတိုက္ေသာ အခ်ိန္ပါ.။ ဆပ္ျပာတိုက္လၽွင္ နို႔ႏွစ္လုံးကို ထမီေအာက္ထိ ႏွိုက္တိုက္ပါသည္။ ငုတ္တုပ္ထိုင္ၿပီး အဖုတ္ကို လက္ႏွိုက္ တိုက္တတ္သလို ေျခဆင္းထိုင္ၿပီး ေပါင္အထိ ထမီလွန္ကာ ဆပ္ျပာတိုက္ပါသည္။ေဒၚေရႊ ေရခ်ိဳးတာကို စိတ္ဝင္စားလာသည့္ အားေလ်ာ္စြာ ကၽြန္ေတာ့္ အေနအထိုင္မ်ား၊ အခ်ိန္အသုံးျပဳမႈ မ်ားသည္လည္း စိတ္ဝင္စားရာကို အားေပးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ နံရံကပ္ ျပကၡဒိန္တစ္ခု ဝယ္ျဖစ္သည္။ ေန႔တိုင္း ေဒၚေရႊေရခ်ိဳးေသာ အခ်ိန္မ်ားကို ခဲတံနဲ႔ ေရးမွတ္ထားသည္။ ေဒၚေရႊသည္ တစ္ေန႔ကို ေရ ႏွစ္ခါ အနည္ဆုံးခ်ိဳး တတ္သည္.။ မနက္ ၉ နာရီခြဲ ပတ္ဝန္းက်င္ ႏွင့္ ညေန ၅ နာရီ ပတ္ဝန္းက်င္။
ထိုအခ်ိန္မတိုင္ခင္္ နာရီဝက္ ေလာက္ အလိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ မိမိတိုက္စစ္ဖြင့္ရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားရသည္.။ ျပသနာတစ္ခုက ျပတင္းေပါက္အားလုံးသည္ မွန္အၾကည္မ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် အားရပါးရ မေခ်ာင္းရေပ။ အရာရာကို သတိထား၍ ေခ်ာင္းရသည္။ ေခ်ာင္းေနရင္း နဲ႔လည္း တိုက္စစ္ ဖြင့္သည့္အခါ ဖြင့္နိုင္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ ေဒၚေရႊ ေရခ်ိဳးတာျမန္ေသာ္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အေပၚထပ္မွာ လူသံၾကားေသာ္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း တိုက္စစ္ မဖြင့္နိုင္ေခ်။မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေရခ်ိဳးေနေသာ ေဒၚေရႊ႕ပုံရိပ္မ်ားကို အလြတ္မွတ္သားၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ဂြင္းတိုက္ျဖစ္သည္သာ မ်ားသည္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေန႔တာ အခ်ိန္ဇယားသည္ မိုးလင္း အိပ္ယာထ၊ ေခ်ာင္း၊ ထမင္းစား၊ စာဖတ္၊ဗီဒိယိုၾကည့္၊ေရခ်ိဳး ၊ဂြင္းတိုက္၊ ေခ်ာင္း၊စာအုပ္ဆိုင္သြား၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ ၊အိပ္ ျဖစ္လာပါသည္။
April လ အပူလြန္ကဲလာသည့္အခ်ိန္ညတစ္ည မွာေတာ့ ေရခ်ိဳးသံေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ နိုးလာပါတယ္.။ ေဒၚေရႊေရခ်ိဳးတာပဲ ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ အတင္းလူးလဲထ ၊ မ်က္လုံးကို ပြတ္ၿပီး ေခ်ာင္းပါေတာ့တယ္..။ အဲဒီညက ကံေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္အခန္းကို မီးပိတ္ၿပီး ျဖစ္တဲ့အျပင္ အျပင္မွာက လေရာင္ေကာ၊ မီးေရာင္ကို ထိန္ထိန္လင္းတဲ့ ညပါ။ ရင္ခုန္စရာအေကာင္းဆုံး ျပာလဲ့လဲ့ ညတစ္ညပါ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပတင္းတံခါးကို မသိမသာ ဟလိုက္ၿပီးပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီးေခ်ာင္းပါေတာ့တယ္။ ေဒၚေရႊသည္ ထိုေန႔က နက္ျပာေရာင္ ထမီကို ရင္လ်ားထားပါတယ္။ ျဖဴေဖြးတဲ့အသားအေရကို နက္ျပာေရာင္ ထမီက ပံ့ပိုးေပးထားတဲ့အတြက္ ပိုမိုျဖဴေဖြး ဝင္းဝါ ေစပါတယ္။ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္မွ ေခါင္းေလၽွာ္ ထားဟန္လည္း တူပါသည္။ ေရကို ေခါင္းေပၚမွ ေလာင္းခ် ေနၿပီး ၊ ၾကည္လင္ေသာ ေရတို႔သည္ နက္ေမွာင္ေသာ ဆံပင္တို႔ ႏွင့္ ျဖဴေဖြးေသာ ခႏၹာကိုယ္ ကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းၿပီး နက္ျပာေရာင္ ထမီထဲသို႔ ၿငိမ့္ေညာင္းစြာ ဝင္သြားပုံမွာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကို တရြရြ ျဖစ္ေစပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေမၽွာ္လင့္ ေတာင့္တ ေနတဲ့ အတိုင္း ေဒၚေရႊဟာ ဆပ္ျပာခြက္ကို ကိုင္လိုက္တာနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္အစုံဟာ တဒုန္းဒုန္းျမည္လ်က္ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြပါ ေအးစက္ လာပါေတာ့တယ္။ ေဒၚေရႊဟာ မ်က္ႏွာ နဲ႔ လက္မ်ားကို ဆပ္ျပာတိုက္ပါတယ္.။ၿပီးေတာ့ ထမီရင္လ်ားကို ေအာက္ကို ေလ်ာခ်လိုက္ပါတယ္.။ ျဖဴေဖြးထြားႀကိဳင္းလွတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးဟာ ထမီရဲ့ ကာကြယ္မႈေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ကာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနပါတယ္။ လေရာင္နဲ႔ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ထြန္းလင္းေနတဲ့ ေနာက္ထပ္ လ ႏွစ္စင္းလိုပါပဲ။ ေဒၚေရႊနို႔သည္ ႀကီးမားလွေသာ္လည္း (က်န္းမာေရးေကာင္းသူမို႔ ထင္) အလြန္အမင္းေအာက္သို႔ ေလ်ာက်ျခင္းမရွိပါ။ ၿပီးေတာ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆပ္ျပာသုတ္ထားတဲ့လက္နဲ႔ ဟိုပြတ္ ဒီပြတ္ ပြတ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဖီးအလြန္တက္လာလို႔ ကိုယ့္ ညီေလးကို ကိုယ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ မယုံနိုင္စရာ ေကာင္းေအာင္ ညီေလးက ေသးငယ္ရႈံတြေနပါတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသ အားငယ္သြားမိပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ေဒၚေရႊ ေရခ်ိဳးတာကိုပဲ စိတ္ဝင္တစားဆက္ေခ်ာင္းမိပါေတာ့တယ္။ ေဒၚေရႊသည္ ထမီကို အနည္းငယ္ေလ်ာ့ကာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္က အဖုတ္ေနရာ နဲ႔ ဖင္ပိုင္းေတြကို လက္နဲ႔ ေဆးေၾကာသုတ္သင္ပါတယ္။ ေဒၚေရႊလႈပ္ရွားမႈတိုင္းကို ျဖဴေဖြးႀကီးမားလွေသာ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက စည္းခ်က္ညီညီ လိုက္လံတုန္ခါ ေပးေနပါတယ္။ ေဒၚေရႊသည္ ထမီကိုရင္မလ်ားေတာ့ပဲ ေရမ်ားကို အဆက္မျပတ္ေလာင္းခ်ိဳးပါေတာ့တယ္.။ ဆပ္ျပာျမႇုပ္ ျဖဴျဖဴမ်ားသည္ ေဒၚေရႊရဲ့ လွပႀကီးမားလွေသာ နို႔ျဖဴျဖဴႀကီးႏွစ္လုံးေပၚက ေန မဆင္းခ်င္ဆင္းခ်င္ ျဖင့္ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားၾကပါတယ္။
တိုင္ကီအတြင္းမွ ေရက အလြန္နည္းလာဟန္ ရွိေတာ့ ေဒၚေရႊသည္ တိုင္ကီေအာက္ကို ေရာက္ေအာင္ အနည္းငယ္အားစိုက္၍ ေရခပ္ရပါသည္။ ထိုသို႔ အားစိုက္ရာတြင္ နို႔ျဖဴျဖဴႀကီးႏွစ္လုံးသည္ တိုင္ကီ အစြန္းနဲ႔ ဖိကပ္ၿပီး ဖင္ႀကီးကို ကုန္ၿပီးခပ္ရာ ဖင္ႀကီးမွာ လည္း ႀကီးမားျပန႔္ကားစြာ ေနာက္သို႔ တြန္းထြက္ေနပါသည္.။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ညီေလးကို ကိုင္ၿပီး တိုက္စစ္ ဖြင့္ပါေသာ္လည္း ညီေလးသည္ ႀကီးမားလာျခင္းမရွိ။ ဖီးလ္ကား အလြန္တက္ေနေခ်ၿပီ။ ေဒၚေရႊသည္ ေရခ်ိဳးလို႔ ဝ ဟန္ ျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို လြဲ၍ ခါၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဖက္သို႔ မ်က္ႏွာမူကာ ခါးကိုလိမ္ၿပီး ခ်ိဳးလိုက္ရာ ကၽြန္ေတာ့အား နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကိုပင့္ကာေကာ့ျပသကဲ့သို႔ ရွိေလရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ ညီေလးကို လက္နဲ႔ အရမ္းေဆာင့္မိပါေတာ့သည္။ ေဒၚေရႊသည္ ေရလဲထမီကို ယူကာ ထမီရင္လ်ားလိုက္ခ်ိန္ တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ လီးအနည္ငယ္သာမာလာၿပီး အရည္ထြက္၍ ဆုံးခန္းတိုင္သြားပါေတာ့သည္.။ ေဒၚေရႊ လေရာင္ ေအာက္တြင္ ထမီေလ်ာ္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ငူူငူႀကီးၾကည့္ေနရင္းက ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္လန႔္စြာ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္..။ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြအရမ္းလႈပ္ရွားေနပါသည္။ ေဒၚေရႊကို ေခ်ာင္းထားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ကၽြန္ေတာ္ ဖီးလ္ အလြန္တက္ေသာ္လည္း လီးမေတာင္သည္ကိုစိုးရိမ္တာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ပါ။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဒူးေတြေတာင္ မခိုင္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနသျဖင့္ ကုတင္ေပၚမွာပလက္လွန္ၿပီး ခဏနားေနရပါေတာ့တယ္။ အတန္ၾကာမွ ကုတင္ေပၚမွထကာ ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲမွ ေရေအးေအးတစ္ခြက္ကို အငမ္းမရေသာက္မိပါတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မ်ား အေတာ္အတန္တည္ၿငိမ္လာေတာ့မွ ပန္းေသတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာ ဖီးလင္ရွိလ်က္ မေတာင္ နိုင္တာလား၊ ဖီးလင္ ကို မရွိတာလား ဆိုတာကို သိခ်င္လာပါေတာ့တယ္.။ ဒီလိုနဲ႔ အဲေန႔ည ကုန္ဆုံးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဆရာတင္ရမယ့္၊ စိတ္ခ်ရမယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို လိုက္ရွာ ရပါေတာ့တယ္။စဥ္းစားရပါေတာ့တယ္။ ဒီမွာ စာအုပ္အငွားဆိုင္က ကိုေအာင္ေအာင့္ကို သတိရမိေတာ့တာပါပဲ။
ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာမွာ စာအုပ္အငွားဆိုင္က ကိုေအာင့္ ဆီကို လက္ဖက္ရည္ေသာက္သြား ေခၚရင္း မိမိလိုရာဖက္ကို ဆြဲၿပီးစကားကို နည္းနည္းေတာက္ၾကည့္ပါတယ္။သူသိသေလာက္ေတာ့ ေျပာျပေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေသခ်ာမေရာက္ပါ..။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဖြင့္မေမးရဲပါ။သူ႔ဆီမွ အခ်က္အလက္တစ္ခု ရတာက ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ညိဳသည္ လိင္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေဆးပညာမ်ားကို စာအုပ္ထုတ္ေဝေၾကာင္းပင္။”ကိုေအာင့္ ဆီမွာသူ႔စာအုပ္ေတြ ရွိလား” ဆိုေတာ့ သူဆီမွာ မရွိဘဲ ၿမိဳ႕ထဲက စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ညႊန္းလိုက္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ ဆိုင္ကယ္ေလးေပၚတက္ခြၿပီး ကိုေအာင္ေျပာေသာစာအုပ္ဆိုင္ကို ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ စာအုပ္ဆိုင္တြင္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္မိန္းမႀကီးထိုင္ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဝင္သြားသြားခ်င္း
“ရဲမာန္ ဘာစာအုပ္လာရွာလဲ၊ ေမေမ တို႔ေကာ ေနေကာင္းၾကရဲ့လား “ ဆိုၿပီး ႏႈတ္ခြန္းဆက္သ ပါေတာ့တယ္။(ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္သည္ ရဲမာန္၊ရဲရဲ၊အိမ္တြင္အနီေကာင္)
ကၽြန္ေတာ္လည္း “လိင္အေၾကာင္းသိေကာင္းစရာ” ဆိုေသာေခါင္းစဥ္မ်ိဳးကို ဒီအန္တီႀကီးေရွ႕မွာ ဘယ္လိုမွ ဝယ္လို႔ မျဖစ္တာ ေသခ်ာသြားေလၿပီ။ေနာက္စာအုပ္ဆိုင္ဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ ကေရႊထက္ရွားေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔
“ အန္တီ ဆိုင္ကေကာင္မေလးေတြ မရွိလို႔လား” ဆိုၿပီး တည့္ေမးလိုက္ရာ
“သားေရ သူတို႔က စာေမးပြဲရွိလို႔ ဒီတစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ကို အန္တီပဲ ဆိုင္ထိုင္ရမယ္” ဆိုတဲ့အေျဖကို ရပါေလရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ေနၿပီး ေရႊဥေဒါင္းရဲ့ ဝတၱဳတစ္အုပ္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ျမည္းၾကည့္ေနခ်ိန္ဝယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ဆိုင္ထဲသို႔ဝင္လာေၾကာင္း ေရေမႊးနံ့ ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္သံတို႔ေၾကာင့္သိလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရႊဥေဒါင္းစာအုပ္ ကို ဝယ္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး ဆိုင္ရွင္ အန္တီႀကီးဆီအလာတြင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က အျခားတစ္ဖက္မွ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္ၿပီး ဆိုင္ရွင္ အန္တီ ထံေလၽွာက္လာေလသည္။ အမ်ိဳးသမီးသည္ အသားျဖဴျဖဴ၊မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္း၊ စြဲေဆာင္မႈ ရွိေသာ ႐ုပ္ရည္ ရွိေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တၿပိဳင္နက္နီးပါး ေကာင္တာကို ေရာက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ထုံးစံအတိုင္း အားနာစြာနဲ႔သူ႔ကို ဦးစားေပးကာ မ်က္ႏွာကို ထပ္မၾကည့္ရဲသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီး၏ ေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔ေျခေထာက္ကေလးသည္ အလြန္လွပါသည္။ စီးလာေသာ ေျခညႇပ္ဖိနပ္ေလးနဲ႔ အလြန္ လိုက္ဖက္ပါေပသည္ ဟု စိတ္ထဲမွ ခ်ီးက်ဴးမိၿပီး အမ်ိဳးသမီးလက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို ၾကည့္လိုစိတ္ျပင္းလာေသာေၾကာင့္ ခိုးၾကည့္မိ၏။ လက္ျဖဴျဖဴေလးေပၚတြင္ အေမႊးႏု ဝါက်င္က်င္ေလးမ်ားက လက္ဖ်ံတေလၽွာက္တြင္ ရင္ခုန္ဖြယ္အတိ။ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ရွည္ရွည္ေလးေတြ ကိုလက္သည္းနီ ပန္းေရာင္ဆိုးထားၿပီးလက္ခုံတေလၽွာက္ တြင္ ေမြးညႇင္းစိမ္းေလးမ်ား။ လက္ထဲတြင္ေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္ထားသည္။ စာအုပ္ေပၚတြင္
ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ညိဳ
သိပၸံ နည္းက် ဖိုမ ဆက္ဆံေရး
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက တစ္စုံတစ္ခုေသာတြန္းအားက ဒုန္းကနဲ အသံႀကီးျမည္ၿပီး တြန္းပို႔လိုက္သလို အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာက္ို ကၽြန္ေတာ့္ အသိမပါဘဲနဲ႔ အလိုအေလ်ာက္ ေသခ်ာၾကည့္မိလိုက္ပါေတာ့သည္။ သူရဲ့ လွပတဲ့ ႏႈတ္ခမ္း နီနီေလး တစ္ဖက္ကို အေပၚသို႔ တြန႔္ေကြးလ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပဳံးျပၿပီးခ်ာကနဲ လွည့္ကာ ကားကားစြင့္စြင့္ တင္မ်ားကို တစ္လုံးခ်င္းလႈပ္ခါသြားေအာင္ ေလၽွာက္လွမ္းထြက္ခြာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား နဲ႔ၾကက္ေသေသလၽွက္ က်န္ခဲ့သည္။ အဲဒီေန႔တစ္ေနကုန္ ကၽြန္ေတာ့္ ျပသနာကို ရွာေဖြဖို႔နည္းလမ္းမ်ားကို လက္ေလ်ာ့လိုက္ရၿပီးေနာက္ အႀကံအိုက္ေနစဥ္ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ တစ္ၿမိဳ႕လုံးအႏွံ့ဟိုမွ ဒီသို႔ ဆိုင္ကယ္ဦးတည့္ရာ ေလၽွာက္ေမာင္းေနမိပါေတာ့သည္။အေၾကာ္ဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ဘုရား ေနရာမ်ိဳးစုံလည္းေရာက္ခဲ့ၿပီ၊ပိုက္ဆံပါသမၽွလည္းကုန္ၿပီ။
ညေနေစာင္းမွာ ေလေကာင္းေလသန႔္ရႉၿပီးတစ္ေယာက္တည္း ထိုင္လို႔ရမယ့္ေနရာကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုမွ ၈ တန္းတုန္းက ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ပက္ပင္းႀကီးေတြ႕လို႔ စကားစျမည္ေျပာေနရပါေသးသည္။
“ကိုရဲ မင္းဆယ္တန္း ေျဖနိုင္လားကြ။”
“မဆိုးပါဘူးကြာ၊ေအာင္ ေကာင္းပါရဲ့၊ မင္းေကာ စီးပြားေရးေကာင္းရဲ့လား”
“ေအး ေကာင္းတယ္ လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္ကြ၊ ငါေက်ာင္းကထြက္ေတာ့ (ဗီဒီယို)ေခြငွားဆိုင္မွာ လုပ္ေနတာ၊ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္အဲ့မွာ လုပ္ၿပီးေတာ့ သူတို႔လုပ္ေနတဲ့ ပုံစံနဲ႔ အျမတ္အစြန္းကို နားလည္လာေတာ့ ငါ့ဆိုင္ကယ္ကို ေရာင္းၿပီး အခု ကိုယ္ပိုင္ အငွားဆိုင္ ေထာင္လိုက္တယ္ကြ။ ခု တစ္ႏွစ္နီးပါး ရွိေတာ့ ဗီဒိယို႐ုံ ႏွစ္႐ုံပါ ---ထဲ နဲ႔---ထဲမွာ ေထာင္ထားတယ္ကြ။ ဗီဒီယို႐ုံမွာ မုန႔္ေတြ ေဆးလိပ္ ကြမ္းယာပါ တင္တယ္ေလကြာ။ င့ါညီမ မိမိ တို႔ေရာင္းတာေပါ့။ ကြမ္းကေတာ့ သူမ်ားဆီက ယူေရာင္းတယ္ကြ။ အခုဒီနားက ကြမ္းဆိုင္ကို ေအာ္ဒါ ကိစၥ လာေျပာတာကြ။ “
“ေအး ဒီနားက ---ဆိုင္လား၊ ကြမ္းေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့ ငါၾကားဖူးတာပဲ”
“မင္းေကာ အခုဘာေတြ လုပ္ဖို႔ရွိလဲ၊ DSA ေျဖမွာလား၊ ေက်ာင္းပဲတက္မွာလား၊ နိုင္ငံျခားေတြဘာေတြ သြားမွာလား”
“ငါလား မသိေသးပါဘူးကြာ။ အမွတ္ကလည္း ရွိေသးတာကိုး”
သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားေကာင္းေနခ်ိန္တြင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔လာေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ခုန္သံကလည္း သူ႔ကို မွတ္မိေၾကာင္းသက္ေသ ျပပါသည္။ စာအုပ္ဆိုင္မွာ ဟိုစာအုပ္ဝယ္သြားသည့္ အမ်ိဳးသမီး။
ေလအလြန္တိုက္ေသာ ထိုေနရာတြင္ အမ်ိဳးသမီးဝတ္ထားေသာ ထမီစကတ္အကြဲသည္ လက္နဲ႔ထိန္းေနသည့္ၾကားက စက္ဘီးနင္းလိုက္တိုင္း ျဖဴေဖြးေသာ ေျခသလုံးသားကစ္ကစ္ေလးမွသည္ ဒူးလုံးလုံးျပည့္ျပည့္ေလး အထိ လန္လန္တက္ေနသည္။ ထမီစကတ္ကို လက္နဲ႔ ကုန္းဖိေနရေသာေၾကာင့္ ဆံပင္ေက်ာလည္ေလာက္သည္ ေရွ႕သိုဝဲက်ကာ မ်က္ႏွာကိုဖုံးအုပ္ၿပီးေလတြင္ တဝဲဝဲ တလြင့္လြင့္။အကၤ်ီအသားကလည္း စပန႔္သားကဲ့သို႔ေပ်ာ့ေျပာင္းပါးလွပ္ေသာ အသားျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ သူမ၏ခႏၵာကိုယ္ အေပၚပိုင္းတစ္ခုလုံးကိုအတိုင္းသား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕ကအျဖတ္တြင္ သူက ျပဳံးေယာင္ေယာင္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း သူမေက်ာ္သြားသည္ ႏွင့္သမင္လည္ျပန္သည္အထိ လိုက္ၾကည့္မိသည္။ သူမ၏ လုံးက်စ္ျပန႔္ကားေသာ ထိုင္ခုံထက္မွ တင္သားမ်ားသို႔။
ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ကို ရိပ္မိေသာ သူငယ္ခ်င္းက
“ ႏွင္းတို႔ကေတာ့ မိုက္တုန္းပဲ”
“ဘယ္သူ။ မင္းသူ႔ကို သိလို႔လား”
“နာမည္ႀကီးေလကြာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကတယ္။ မင္းသာ အိမ္တြင္းပုန္းမို႔ မသိတာ”
“ဘယ္လို နာမည္ႀကီးတာလဲ ကြ”
“သူငယ္ခ်င္း ငါအခုေျပာမွာ အတင္းလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနမယ္။ ငါသိသေလာက္ မင္းကို ေစတနာနဲ႔ ေျပာတယ္လို႔ပဲ စိတ္ထဲမွာ မွတ္ထားကြြာ။ ဒီေစာ္က
နည္းနည္းရႈပ္တယ္၊ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေယာက္်ားေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒုကၡေရာက္တတ္ၾကတယ္လို႔ၾကားဖူးတယ္။ျမင္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပုံမ်ိဳးနဲ႔ဒုကၡေရာက္သလဲေတာ့ ငါလည္းေသခ်ာ မသိဘူး။ကဲငါဆိုင္သြားၿပီး ညကား ျပဖို႔ အေခြေတြ ႐ုံေတြကို ပို႔ရဦးမယ္။”
“ညကား ဆိုတာ ဘာလဲကြ ဟဲ ဟဲ”
“ေဟ့ေကာင္ေရ အဲလိုကားေလးေတြတခါတေလျပၿပီး ေၾကျငာရတာေပ့ါကြာ။မင္းပ်င္းရင္ ဆိုင္လိုက္ခဲ့ေလ”
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲတြင္အေတြးတစ္ခ်က္လက္သြားသည္။ ေအာကားၾကည့္လၽွင္ ကၽြန္ေတာ္ပန္းေသမေသ သိနိုင္ေပတာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္အလြန္ေပ်ာ္သြားသည္။ စိတ္ထဲမွာ လြတ္လပ္သြားသည္။
“ေအးငါလိုက္ခဲ့မယ္။ ငါလည္းအေခြမၾကည့္ရတာၾကာလို႔ ၾကည့္ခ်င္ေနတာ အေတာ္ပဲ” ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း အေခြဆိုင္က ေအာေခြတစ္ေခြ နဲ႔ NC 17 ႏွစ္ေခြ ယူလာၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚေရႊနဲ႔တျခားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေမေမနဲ႔အတူ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေဒၚေရႊ႕မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းသလို ေမေမ့မ်က္ႏွာသည္လည္း စိတ္ရႈပ္ေဒါသ ထြက္ေနဟန္ရွိ၏။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အေခြေတြကို ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲတြင္ ဖြက္ထားၿပီးညက်မွ ၾကည့္ရင္ျပင္ဆင္ထားရင္း ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြ အရမ္းေစာၿပီး ထိုင္မရ ထမရ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ခဏနား ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ထမင္းစားရန္ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ငိုသံကိုၾကားရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေမေမ့ကို အရမ္းစိတ္ပူသြားမိသည္။ ေမေမမ်ားငိုေနတာလား။ေမေမတို႔အခန္းမွလာေသာ ငိုသံ။ ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေမေမတို႔အခန္းနားကို ခ်ဥ္းကပ္မိသည္။ ေမေမ့စကားေျပာသံကို ၾကားေနရသည္။ ငိုသံသည္ တျခား အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္၏။ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထမင္းစားခန္းသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ ေမေမကိုေခၚမလို႔လုပ္ၿပီးမွ ေဖေဖျပန္မေရာက္ေသးတာသတိထားမိသည္။ ေမေမသည္ ေဖေဖမပါဘဲ ဘယ္ေတာ့မွ ညစာ မစားတတ္။ ေဖေဖသည္လည္း ညတိုင္း အိမ္မွာထမင္းစားသည္။ ဧည့္ခံပြဲသြားေစဦးေတာ့ အိမ္မွာ ထမင္းစားဖို႔ကို ဗိုက္ထဲမွာေနရာ နည္းနည္းခ်န္ထားသည္ဟု ဆိုေလ့ရွိသည္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသာ ထမင္းစားႏွင့္လိုက္သည္။ တစ္ေန႔လုံးဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မစားထားသျဖင့္ အလြန္စားလို႔ေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဒုတိယေျမာက္ ထမင္းထ ထည့္စဥ္ ေမေမ နဲ႔ ေဒၚေရႊ အိမ္ခန္းထဲမွာ ထြက္လာသည္။ေဒၚေရႊ႕မ်က္ႏွာသည္ အလြန္အမင္းငိုထားဟန္ ရွိ၏။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမရယ္ လို႔လည္း ေမေမ့ကိုေျပာသံၾကားရ၏။ ေမေမကေတာ့ “ေရႊေရႊရယ္ ကိုယ့္အမ်ိဳးလိုသေဘာထား၊ ေအးအတူ ပူအမၽွ ေပါ့ကြယ္ ” လို႔ေလသံ ခပ္ေအးေအးနဲ႔ေျပာေနပါသည္။
ေဒၚေရႊအိမ္ေရွ႕အထြက္မွာပဲ ေဖေဖ့ကား ဝင္လာပါေတာ့တယ္။ “ဗိုက္ဆာတယ္ ထမင္းခူး” ဆိုတဲ့ေဖေဖ့အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔အတူ လမ္းေလၽွာက္သံတဝုန္းဝုန္းကို လည္း ၾကားရပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စားလက္စ ထမင္းပန္းကန္ကို လက္က ကိုင္လၽွက္ ေနာက္ေဖးက ၿဖိဳးၿဖိဳး(အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလး)ေတြ နားမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီးသြားစားေနလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ေဖေဖ နဲ႔ေမေမ ထမင္းစားခန္းမွာ ထမင္း စ စားေနၾကေလၿပီ။ “ဟိုေကာင္ ခင္ေအာင္ေလ အိမ္ေပါင္ထားတယ္ တဲ့” ေမေမ ကေဖေဖ့ကို ေဒၚေရႊ႕ေယာက်္ားအေၾကာင္းေျပာ ေနျခင္းပါ။ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒၚေရႊ႕အေၾကာင္းကိုစိတ္ဝင္စားသူျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ မေယာင္မလည္ နဲ႔ ခိုးနားေထာင္ေနမိပါေတာ့သည္။
“အိမ္က ဆုံးေတာ့မွာမို႔ ေစ်းျဖတ္ေပးမယ္လို႔ လာေျပာေနတယ္၊ ညီမတို႔ ဝယ္လိုက္မယ္ေလ”
“ဘာလုပ္ဖို႔တုန္း”ေဖေဖ့ရဲ့ တုံးတိတိ အသံ။
“ ေရႊေရႊနဲ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ခမ်ာ သနားပါတယ္၊ ေနစရာ မရွိရင္ပိုဆိုးသြားမွာေပါ့၊ ညီမအလုပ္က လည္း ေနရာနည္းနည္းက်ဥ္းလာၿပီဆိုေတာ့ ေရႊေရႊတို႔ဝိုင္းထဲေရြ႕ ေရႊေရႊတို႔ကို သူတို႔အိမ္မွာျပန္ထားၿပီး ေရႊေရႊကို ညီမ အလုပ္ထဲမွာ ကူခိုင္းမယ္ စိတ္ကူးထားတယ္၊ သူက အားကိုးရတယ္၊ ရိုးသားတယ္ေလ”
“ဘယ္ေလာက္တဲ့တုန္း”
“ေစ်းကေတာ့ နည္းနည္းမ်ားေနလို႔ ကို နဲ႔တိုင္ပင္တာ။ သုံးသိန္းခြဲတဲ့” (ထိုစဥ္က စူပါစလြန္း တစ္စီးမွ ငါးသိန္းခြဲ ေျခာက္သိန္းသာ ရွိသည္။)
“အင္း။ကပ္လၽွက္အိမ္ဆိုေတာ့ ယူေတာ့ထားသင့္ပါတယ္ေလ။ မင္းအလုပ္ကို အဲ့ဘက္ဝိုင္းကိုအားလုံးေျပာင္းေပါ့။သူတို႔ကို ကူညီရာလည္းေရာက္တာေပါ့။ စာခ်ဳပ္စာတန္း ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ဖို႔ ဦးေဇာ္(ေရွ႕ေန) နဲ႔ စီစဥ္လိုက္။ ကေလးေတြကိုလည္း ေက်ာင္းထားေပးလိုက္။ ကူညီမယ့္ကူညီအားလုံးအဆင္ေျပေအာင္ကူညီ။ခင္ေအာင္ကို အိမ္ထဲေပးမဝင္နဲ႔။ ခင္ေအာင္ျပန္လာေနမယ္ဆိုရင္ တျခားအိမ္ရွာလို႔ မေရႊကို တခါတည္းအျပတ္ေျပာထား” ဟု ေဖေဖက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ရင္း ထမင္းပန္းကန္ကိုတြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး သေဘာသႌးပန္းကန္ကို အနီးသို႔ေရႊ႕လိုက္သည္။
“အဲဒါဆို ညီမေရႊေရႊကိုေခၚလိုက္မယ္ ။ ကို ပါဝိုင္းေျပာလိုက္ရင္းေကာင္းမယ္” ေမေမ့အသံကိုေနာက္မွာခ်န္ထားခဲဲ့ၿပီး ထြက္လာခဲ့မိ၏။
ကၽြန္ေတာ္လည္း မိမိအိပ္ခန္းထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေသာ ဝရံတာတြင္ ပလက္ကုလားထိုင္္ခ် ထိုင္ရင္း ေမ့ကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိသည္။အိပ္မက္ထဲတြင္ ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနေသာ ေနရာတစ္ခုတြင္ ႏွင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ဆီသို႔ ႏႈတ္္ခမ္းေလး တဖက္တြန႔္ျပဳံးရင္းေလၽွာက္လာေနသည္။ဆံပင္ေတြက ေလတြင္ပ်ံၾကဲေန၏။ ထမီစကတ္ ကိုဝတ္ထားရာ ေလအေဝွ႕မွာ စကပ္ကြဲေၾကာင္းက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လြင့္ေန၍ ေျခသလုံးသား ျဖဴျဖဴေလးမ်ားကို ျမင္ေနရသည္။ တခါတရံတြင္ ဒူးထိေအာင္တက္သြားၿပီး တခါတရံတြင္း ေပါင္တြင္းသားေလးေတြကို ျမင္ရေတာ့မတတ္။ ႏွင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး အကၤ်ီကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ရာ ေဒၚေရႊ႕ရဲ့ျဖဴေဖြးႀကီးမားလွေသာ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံး ထြက္က်လာသည္။ ေရစက္ေရသီးေလးမ်ားပင္ နို႔ေပၚမွာ တြဲခိုေနေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင္းကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒၚေရႊျဖစ္သြားၿပီး အေပၚပိုင္းတြင္ အကၤ်ီမပါဘဲ ႀကီးမားလုံးဝန္း ၿပီးျဖဴေဖြးေနေသာ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးသည္ တဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္္။ ေဒၚေရႊသည္ ကၽြန္ေတာ္ဆီသို႔ု႔တိုးလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို တက္ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။ သုံးခ်က္ေလာက္ေဆာင့္ အၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ၿပီးသြားၿပီး အိပ္ေနရာမွလည္းလန႔္နိုးပါေတာ့သည္။ အျပင္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ပုဆိုးတြင္ သုတ္ရည္မ်ားစိုရြဲေနပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ အရင္က မေတြ႕ၾကဳံဖူးေသးေသာ အျဖစ္အပ်က္ပါ.။အိပ္မက္ထဲမွာပင္ျဖစ္လင့္ကစား ေတာ္ေတာ္အရသာရွိလွပါသည္။ လူေကာ စိတ္ပါအလြန္ လန္းဆန္းေနသလို ထင္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသည္က ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမ်ားနဲ႔မတူ တမူထူးျခားေနၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလိင္နဲ႔ ပတ္သက္ေသာ ေရာဂါ တစ္ခုခုမ်ားစြဲကပ္ေနေလၿပီလား။တကယ့္တကယ္ မိန္းမအဖုတ္ထဲကို ထည့္ရလၽွင္ယခုအရသာနဲ႔ တူမည္လား။ ထိုအေတြးမ်ားထဲမွ မိမိကိုယ္ကို ႐ုန္းမထြက္နိုင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က ျပသနာတစ္ခုမွ မေျဖရွင္းရေသးခင္ ေနာက္ထပ္ျပသနာ တစ္ခုကထပ္ေရာက္လာသလိုျဖစ္ေနေလၿပီ။စိတ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္က်ဥ္းက်ပ္ေနေလၿပီ။ လိင္ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ဓါတ္လည္း က်လာၿပီး မိမိ ပစၥည္းကို မိမိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ နဲ႔ကိုင္တြယ္ ၾကည့္ရႈ ေနမိသည္။
အတန္ၾကာမွ မူလ အစီအစဥ္အတိုင္း ေအာကားၾကည့္၍ ပန္းေသသည္ မေသသည္ ကို စမ္းစစ္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီး တီဗီရွိရာ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းအတြင္းတြင္ ေဒၚေရႊႏွင့္ကေလးႏွစ္ေယာက္ ၊ေဖေဖ၊ေမေမ တို႔ အစည္းအေဝးသည္ မၿပီးျပတ္ေသး။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဒၚေရႊ႕ကို ေကာင္းေကာင္းမ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရဲေသာ္လည္း သူ႔ကိုဂ႐ုစိုက္ေၾကာင္း ျပလိုသျဖင့္ သားႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲမွ ေခ်ာကလက္ တစ္ေယာက္တစ္ခုစီ ေပးလိုက္ပါသည္။ အႀကီးေကာင္ ကိုမင္းသည္ ေျခာက္တန္းျဖစ္ၿပီး အငယ္ေကာင္က ကိုရဲ(ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္နာမည္တူ) သည္ ေလးတန္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲေခၚသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ကစားေသာ အ႐ုပ္မ်ိဳးစုံ ထင္းရႉးေသတၱာနဲ႔ တစ္လုံးေပးလိုက္ပါသည္။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္သည္ အလြန္အမင္းေပ်ာ္ျမဴးသြားၿပီး ေသတၱာကို မနိုင့္တနိုင္သယ္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အတင္းတား ၿပီး ကားသမား ကိုျမင့္ၾကည္ ကို လွမ္းေခၚၿပီးေအာက္ထပ္ သို႔ ခ်ခိုင္းရပါသည္။
ဧည့္ခန္းအတြင္းသို အေျပးအလႊားဝင္သြားၾကေသာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ကို ေဒၚေရႊက ‘သားတို႔ အရမ္းမေဆာ့ရဘူး ဟု ဟန႔္လိုက္သည္။ အႀကီးေကာင္က “ကိုႀကီးအနီေကာင္ က သားတို႔ကို အ႐ုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးတယ္။ ေသတၱာလိုက္ႀကီးဗ်” ေသတၱာ မ လာေသာကိုျမင့္ၾကည္က “အနီေကာင္ ဘယ္နား ခ်ရ မလဲ” ဟု ကၽြန္ေတာ့္အားေမးရာ “ေဒၚေရႊတို႔ အိမ္ ကို ပို႔ေပးလိုက္ပါဗ် “ လို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ေျပာလိုက္ရာ ေမေမက ဝင္၍ “သား ေဒၚေရႊ ေမွာ္(ေက်ာက္တူးေသာေနရာ) ထဲ အေရးတႀကီးလိုက္သြားစရာ ရွိလို႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ဒီအိမ္မွာပဲ ေနခဲ့ရမယ္ ဆိုေတာ့ ခုေလာေလာဆယ္ အ႐ုပ္ေသတၱာကို ေအာက္ထပ္မွာပဲ ထားလိုက္ဦး။ ကဲျမင့္ၾကည္ အ႐ုပ္ေသတၱာထားၿပီးရင္ ေရႊေရႊအတြက္ ကားလက္မွတ္ရနိုင္ေသးသလားသြားၾကည့္။”
ကိုျမင့္ၾကည္ ကုတ္ကုတ္ ကုတ္ကုတ္ နဲ႔ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဧည့္ခန္းတြင္းမွာ ဝင္ထိုက္လိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ေၾကာက္ေနသည္။ ေဒၚေရႊ႕ကို ေခ်ာင္းထားလို႔ မ်က္ႏွာပူတာေကာ၊ အေရးႀကီးတဲ့စကားမ်ားေျပာလၽွင္ ေမာင္းထုတ္တတ္ေသာ မိဘႏွစ္ပါး၏ ႏႈတ္ကိုေကာ။ သို႔ေသာ္ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာင္းမထုတ္ဘဲ“ကဲေရႊေရႊ ညည္းကိစၥကို အခုဆုံးျဖတ္တဲ့အတိုင္းလုပ္နိုင္လၽွင္ လုပ္ေပေတာ့။ အဲဒါက ညည္းေရာ ကေလးႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ပါ အေကာင္းဆုံးျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ အစ္မတို႔ယူဆတယ္။ ဒီအတိုင္းလုပ္မယ္ ဆိုရင္ ညည္းတို႔ ၿခံကိစၥ အလုပ္အကိုင္ စားေရးေသာက္ေရး ေတြ ငါတို႔တာဝန္သာထား။” ေဒၚေရႊသည္ နီရဲ အစ္ေဖာင္းေနေသာ မ်က္လုံးမွ မ်က္ရည္ တို႔ကိုထိန္းရန္ မ်က္ေတာင္ကို အနည္းငယ္ခတ္လိုက္ရင္း အံ့ႀကိတ္လ်က္ “ဟုတ္ကဲ့ပါ အစ္မရယ္၊ အစ္မတို႔ ေျပာတာေတြလည္း အရမ္းမွန္ပါတယ္။ အခုကူညီေပးေနတာေတြကိုလည္း ဘယ္လိုေက်းဇူးေတာင္ ဆပ္ရမွန္းမသိပါဘူး။ ေရႊ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဘာပဲ လုပ္ရလုပ္ရပါ။ အစ္မတို႔လည္း ေရႊတို႔အတြက္ နဲ႔ စိတ္ေရာလူေရာ ပင္ပန္းေနတာ အရမ္းအားနာပါတယ္။”
ေမေမက ျပဳံးလ်က္ “ကဲ ဒီညေတာ့ အိပ္ေတာ့။ မနက္မွ စဥ္းစားၿပီးဆုံးျဖတ္ေတာ့ ကားလက္မွတ္က ညေနမွဆိုေတာ့ အခ်ိန္ရပါေသးတယ္၊ ငါတို႔လည္း နားေတာ့မယ္။” ဆိုၿပီးေဒၚေရႊ႕ကို အိမ္ေပါက္ဝ ထိ လိုက္ပို႔ၾကပါသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေဒၚေရႊ ျပန္သြားေတာ့မွ ေမေမက “အစကတည္းက ဒီေကာင္ ဒီေလာက္ဆိုးမွန္း မသိလို႔” ဆိုၿပီး ကိုခင္ေအာင္နဲ႔ေဒၚေရႊ ကိစၥကို ဇာတ္လွန္ပါေတာ့သည္။ ကိုခင္ေအာင္သည္ မေအာင္ျမင္ေသာ ေက်ာက္သမား မဟုတ္ေပ။ အတန္အသင့္ ေအာင္ျမင္ၿပီး ဝင္ေငြလည္းေကာင္းေပသည္။ သို႔ေသာ္ အရက္၊ဖဲ ႏွင့္မခြဲနိုင္သျဖင့္ မြဲၿပီးရင္း မြဲ၏။ ေနာက္ဆုံး ၿခံႏွင့္ အိမ္ကို ေဒၚေရႊမသိေအာင္ ေပါင္ၿပီးသုံးပစ္သည္။ ဆုံးခါနီးမွ အေပါင္ခံတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ေဒၚေရႊ အေၾကာင္းသိ၍ သနားၿပီး လာေျပာသည္။ ေစ်းျဖတ္ေပးသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမက အိမ္နဲ႔ဝိုင္းကို ျဖတ္ဝယ္ၿပီး ေဒၚေရႊတို႔ကို ဟန္မပ်က္ထားမည္။ အိမ္ႏွစ္အိမ္ၾကားထဲမွ အုတ္တံတိုင္းကို ဖ်က္ကာ ေမေမ့လုပ္ငန္းကို ေဒၚေရႊတို႔ ၿခံဘက္တြင္ အေျခခ်မည္။ အခ်ိန္္အထိုက္အေလ်ာက္အတြင္းမွာ ဒီလုပ္ငန္းကို ေဒၚေရႊ႕ကို တာဝန္အားလုံးလႊဲေပးမည္။ ေမေမက အခုအစပ်ိဳးေနေသာ ေနာက္ထပ္လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ စိတ္နစ္ၿပီးလုပ္ေတာ့မည္။ ေဒၚေရႊတို႔ စားဝတ္ေနေရး၊ ကေလးေက်ာင္းလခမ်ားကို တာဝန္ယူမည္။ ေဒၚေရႊလုပ္ငန္းကို နိုင္နိုင္နင္းနင္းလုပ္နိုင္တဲ့အခ်ိန္တြင္ စုနိုင္ေဆာင္းနိုင္မည့္ ေငြပမာဏကိုလည္း သတ္မွတ္ေပးမည္။
အားလုံး ဇာတ္လွန္ၿပီးေတာ့ေမေမက ေမာသြားဟန္ နဲ႔ “ကဲ ငါေရမိုးခ်ိဳးၿပီး နားေတာ့မယ္၊ ေဖေဖေတာ့ ဘုရားရွစ္ခိုးေနေလာက္ၿပီ”ဆိုၿပီး အိမ္ခန္းထဲဝင္သြားေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမေမတို႔ အိပ္ခ်ိန္ေလာက္မွ ဗီဒီယို ၾကည့္မည္ျဖစ္၍ တီဗီမွလာေနေသာ အစီအစဥ္မ်ားကို စိတ္မပါလက္မပါ ထိုင္ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနရပါသည္။ တီဗီၾကည့္ေနရင္းမွ ယေန႔ ေဒၚေရႊ ေရတစ္ခါသာ ခ်ိဳးေၾကာင္းကိုသြားသတိရ၍ ျပဳံးမိပါေသးသည္။
ညအနည္းငယ္ မိုးခ်ဳပ္မွ ကၽြန္ေတာ္ NC17 တစ္ေခြကို အရင္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ စိတ္ဝင္စားစြာၾကည့္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလးသည္ ပုံမွန္္လူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ပင္ ႀကီးထြားသန္မာလာၿပီး အေက်ာအၿပိဳင္းၿပိဳင္းထ ကာ နီရဲေသာ ဒစ္ႀကီးပြင့္လ်က္ တစ္စုံတစ္ခုကို ငတ္မႊတ္ေတာင့္တ ေနသကဲ့သို႔ တဆတ္ဆတ္တငင္ငင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ပန္းမေသ ဟုကိုယ့္ဘာသာ ေကာက္ခ်က္ခ်ၿပီးဝမ္းသာျခင္းႏွင့္အတူ ငတ္မႊတ္ဆာေလာင္ကာ တစ္စုံတစ္ခုကို အားရပါးရ ေဆာင့္ဆက္ၿပီး တစ္ခုခု လုပ္ပလိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဒၚေရႊ႕ကို အရင္ဆုံးသတိရသည္။ အိမ္ထဲမွ အမ်ားသုံး ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာထဲ ဝင္လာခဲ့သည္ အထိ ညီေလးသည္ ႀကီးမားရွည္လ်ားၿပီး ဆာေလာင္ေနဆဲ။ ေဒၚေရႊ႕ကို မွန္းၿပီး ဂြင္းတိုက္မိ၏။ ၿပီးခါနီးတြင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို မေတြးဘဲနဲ႔ သတိရမိ၏။ သူမ အမည္ကို အသံထြက္ရင္းၿပီးသြားသည္.. ႏွင္းေရ............. ႏွင္းကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စိတ္ဝင္စားခဲ့ဖူးပါသည္။ ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ႏွင္း အတြက္ ခံစားခ်က္သည္ သူတို႔ နဲ႔ မတူေပ။ ထူးျခား၏။ ႏွင္းကို ျမင္ျမင္ခ်င္း႐ူးသြပ္သြားျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ႏွင္း၏ အျပဳအမူမ်ား သည္ ျမင္ျမင္ျခင္းကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲသို႔ ေဖာက္ထြင္းဝင္သြားဘိ ကဲ့သို႔..။ေနာက္တစ္ခုက တျခား ေကာင္မေလးမ်ားကို ခ်စ္ခင္စြဲလန္းခဲ့ဖူးေသာ္လည္း လိင္ကိစၥ တို႔တြင္ စိတ္ကူး ခဲ့မိျခင္းမ်ိဳးမရွိ၊ ႏွင္းကိုမူကား အလိုေလ်ာက္ စိတ္ကူးမိျခင္းျဖစ္ခဲ့ရေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ သုံးသပ္မိၿပီ.။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင္းကို ရ မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ မိၿပီ။
ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္တြင္ အလုပ္႐ုံ ေရႊ႕ျခင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွတပါး အိမ္ရွိလူကုန္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ ပန္းရံဆရာမ်ားကလည္း ေဒၚေရႊတို႔ အိမ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ၾကားမွာ အုတ္တံတိုင္းကို အလၽွင္အျမန္ ဖ်က္ခ်ၿပီး အလုပ္႐ုံ ေရႊ႕ျခင္းကို ကူညီေပးသကဲ့သို႔ ၊ အလုပ္႐ုံ အသစ္အတြက္ အုတ္ခဲမ်ားကို ျပန္သုံးလို႔ ရေအာင္လည္း ဂ႐ုစိုက္ၿပီး အုတ္တံတိုင္းကို ဖ်က္ခ်ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မနက္စာ ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္စားၿပီးေနာက္ ေရေႏြးၾကမ္းမတ္ခြက္ကို ကိုင္ရင္း အလုပ္႐ုံေရြ႕ေနေသာ ေနရာသို႔ မေယာင္မလည္နဲ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အုတ္တံတိုင္းကို တြန္းလွည္း တစ္စီးဝင္စာ ဖ်က္ၿပီးသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿခံဝိုင္းထဲမွ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ အလုပ္႐ုံရွိ ပစၥည္းမ်ားကို တြန္းလွည္း မ်ားႏွင့္တိုက္ခါ ေဒၚေရႊတို႔ၿခံ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခါင္းရင္းၿခံ) ဘက္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ ပုံထားၾကသည္။ ေမေမသည္ ေဖေဖ့ပုဆိုးအေဟာင္းကို ေခါင္းေပါင္းၿပီး အသံတစာစာ နဲ႔အလုပ္မ်ားေနေခ်ၿပီ။ ေဒၚေရႊသည္လည္း ထမီတိုတို ဝတ္ကာ ပန္းရံဆရာတစ္ဦးနဲ႔ စကားေျပာေနသည္။ စကားေျပာေနရင္းမွ ေမေမ့ကို လွမ္းေခၚသည္။ ေမေမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚခ်ိန္မို႔ ကၽြန္ေတာ္၊ေမေမ၊ေဒၚေရႊ ႏွင့္ ပန္းရံဆရာ တို႔ သစ္ပင္ရိပ္တြင္ မတ္တပ္ရပ္ကာ စကားေျပာၾကသည္။ ေမေမက “ထမင္းေၾကာ္ စားၿပီးပလား သား” ဆိုေတာ့ ေခါင္းၿငိတ္ျပလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စကားမေျပာပါ။ ေရေႏြးေသာက္ရင္း သူတို႔ေျပာတာသာ နားေထာင္ေနပါသည္။ေဒၚေရႊက အုတ္တံတိုင္း တျခမ္းကို မဖ်က္ဘဲခ်န္ထားၿပီး ေဘးမွ ေက်ာက္ထုတ္ပိုးကာ L ပုံစံ အုတ္တံတိုင္း ေဒါင့္ေကြးကို အလုပ္႐ုံအတြက္ နံရံႏွစ္ဖက္ အျဖစ္ အနည္းငယ္မြန္းမံၿပီး အသုံးျပဳလၽွင္ ျဖစ္နိုင္ေၾကာင္း ပန္းရန္ဆရာ နဲ႔ ညႇိႏွိုင္းၿပီး ေမေမ့ကို ေျပာပါသည္။ ေမေမက အလုပ္႐ုံကို သိပ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မလုပ္လိုဘဲ အရင္ကအတိုင္း အျဖစ္သာသာ ဘဲ လုပ္ဖို႔ စီစဥ္ထားသည္။ ေဒၚေရႊက အစီအစဥ္ႏွစ္ခုလုံးအတြက္ ကုန္က်စရိတ္မ်ားကို ပါးစပ္နဲ႔ အၾကမ္းဖ်င္း တြက္ျပေနသည္။ ေငြအမ်ားႀကီး မကြာေၾကာင္းလည္း ေမေမ့ကို ေျပာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဒၚေရႊေျပာသည္မ်ားကို နားမလည္တစ္ခ်က္ နားလည္တစ္ခ်က္ နဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေမေမ လူေရြး မွန္သည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မွ ထြက္္လာၿပီးေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္မွ ကိုေအာင္ကိုေခၚၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျဖစ္သည္။ ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္း ေျပာေနရင္းမွ ကိုေအာင္က တစ္စုံတစ္ခုကို သတိရဟန္ နဲ႔ အလန႔္တၾကား “ကိုရဲ မင္းကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လာေမးတယ္ကြ”
“ဗ်ာ။ ထူးဆန္းလွခ်ည့္လား”
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ တကယ္ကို ထူးဆန္းတာပါ.။ ကၽြန္ေတာ့္ ႐ုပ္ရည္ နဲ႔ အရည္အခ်င္း အရ မည္သည့္ မိန္းကေလးကမွ စ တင္ စိတ္ဝင္စားတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဖူးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က ေတာ့ သာမာန္ လူလတ္တန္းစား ထက္ အနည္းငယ္ ပို၍ခ်မ္းသာပါသည္။ ထိုအခ်က္က အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဝင္စားေစေသာ အခ်က္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မယုံၾကည္ပါ။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ဦးတည္းေသာ သား ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေျပာဆိုဆက္ဆံေရး မေကာင္းပါ။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေရွ႕မွာေပါ့.။ ထို႔ထက္ အေသးစိတ္ရလၽွင္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာအမ်ိဳးသမီးမ်ားေရွ႕မွာေပါ့..။
“ဘယ္လို ပုံ မ်ိဳးလဲဗ် “
“အသားျဖဴျဖဴ ခပ္ေခ်ာေခ်ာပဲကြ၊ မို္က္ေတာ့ မိုက္တယ္ ။မင္းထက္အသက္ႀကီးမယ္ထင္တယ္။ငါကဘာကိစၥရွိလဲ ငါ့ေျပာထားခဲ့ ဆိုေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး လို႔ေျပာတယ္။ မင္းနဲ႔ အရင္က သိတယ္တဲ့။”
“ကၽြန္ေတာ္ထက္ႀကီးတဲ့ ေခ်ာေခ်ာ အမ်ိဳးသမီး ဆိုတာ…။ မစဥ္းစားတတ္ပါဘူး ကိုေဇာ္ႀကီး ရယ္”
“ငါ့ဆိုင္မွာ စာအုပ္လာငွားတာ မၾကာေသးဘူး။ ညေနပိုင္းဆို လာတတ္တယ္။”
“အင္း.ကၽြန္ေတာ္ ညေနေတာ့ မေတြ႕မိပါ့လား။”
“ေတြ႕ဖူးတယ္ ထင္တယ္ကြ။ မင္းနဲ႔ ငါက အာလူးဖုတ္တာ မ်ားေနလို႔ ။သူ႔အေဒၚက ---လူမ်ိဳးေလကြာ။မိတ္ကပ္ေတြ လိမ္းလိမ္း ထားတတ္တယ္ေလ။”
“ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ရင္ေတာ့ သိမယ္ ထင္ပါတယ္။ကိုေဇာ္ႀကီး နာမည္ သိသလား”
“ေဟ့ေအး။ သူ႔အေဒၚေယာက္်ားက ---႐ုံးကေလ။ အဲ့လူနာမည္နဲ႔ငွားေနတာပဲ”
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ႏွင္းမ်ား ျဖစ္ေနမလား လို႔ ေတာင့္တ ေနမိပါသည္။ညေန ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းမယ္ ညေန။ ညေန ေရ ျမန္ျမန္ လာပါေတာ့.။ ညေန။
ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနခဲ့ေသာ ညေန။
အလြန္လွပေသာ ေရႊေရာင္လူးထားတဲ့ ညေန။ ညေန၏ အလွသည္ ရင္ခုန္ရစ္မူးဖြယ္..။ ဤမၽွလွပေသာ ညေနေပါင္းမ်ားစြာကို ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ လ်စ္လ်ဴရႈၿပီးျဖတ္သန္းခဲ့ပါသနည္း ဟုႏွေျမာတသစြာ ေတြးမိ၏။ ဒီညေနတြင္ ေဒၚေရႊ ေမွာ္ထဲဆင္းမည္။ ဒီညေနတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါမွန္းမသိေသာ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလးကို ရင္ခုန္လွိုက္ေမာဖြယ္ ေတြ႕ဆုံရမည္။ ေလာကႀကီးသည္ သာယာလွပလြန္းစြ။ ဆံပင္ကိုေကာ့ေနေအာင္ဖီး၊ ေရေမႊးနည္းနည္း ဆြတ္ၿပီး လမ္းထိပ္က ကိုေအာင့္ စာအုပ္ဆိုင္ကို စိတ္ေလာစြာ ထြက္လာခဲ့မိပါသည္။နည္းနည္း ေစာေစာ ထြက္လာမိသျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို ရွက္သျဖင့္ ကြမ္းယာဆိုင္ဝင္ကာ အခ်ိန္ျဖဳန္း ေနမိသျဖင့္ စာအုပ္ဆိုင္ကို ေရာက္ေနက် အခ်ိန္ထက္ နာရီဝက္ေလာက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ဆိုင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကိုေအာင္က “မင္းေကာင္မေလး ခုနပဲ လာသြားတယ္” ဟု ဆီးေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားမရျခင္းမ်ားနဲ႔ အတူစိတ္အားငယ္သြားမိပါသည္။ “ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး ဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ကိုေအာင္ႀကီး ကလဲ” ဟုကၽြန္ေတာ္ ေျပာေျပာဆိုဆို ႏွင့္ ဆိုင္အေပါက္ကို ေက်ာေပးထားေသာ ကိုေအာင္ နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္ဝယ္ကိုေအာင္က “အဲ….။ကိုရဲ” ဆိုၿပီး မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီး ဆိုင္ေပါက္ဝ ကို ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ..
႐ုတ္တရက္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ၿငိမ္သက္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့တကိုယ္လုံးလည္း ေအးခဲသြားသည္ ဟုထင္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံမွ တပါး....တျခားအသံမ်ားကို မၾကားေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံသည္ ဘူတာမွ ထြက္ခြာလာေသာ မီးရထားအရွိန္ျမႇင့္သကဲ့သို႔ ….။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ရင္ခုန္သံနတ္သမီးေလး ႏွင္း ပါ..။မမႏွင္းေပါ့.။ ႏွင္းက ေလၽွာ္ၿပီးစ ဆံပင္ေက်ာလည္ေလာက္ကို ျဖန႔္ခ်ထားသည္။ စပို႔ရွပ္ အကၤ်ီ အဝါေလးကို အေပၚၾကယ္သီးတစ္လုံး ျဖဳတ္ဝတ္ထားသည္။ ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္း ရင္ဘက္အသားေလးမ်ားကို ေရႊဆြဲႀကိဳးေလးက အလွဆင္ထားသည္။ မို႔မို႔ေမာက္ေမာက္ ရင္သား မ်ားက အကၤ်ီနဲ႔ ခ်ပ္ရပ္ၿပီး ႂကြားႂကြားဝင့္ဝင့္ ငွားငွားစြင့္စြင့္ ေပါ့။ ထမီစကတ္ အညိဳေရာင္ ေျပာင္ ကို ဝတ္ထားသျဖင့္ ေပါင္တံစင္းစင္းေလးေတြက အတိုင္းသား။ ဆိုင္ထဲအဝင္ ေလအတိုက္မွာ မ်က္ႏွာေပၚ ဝဲက်လာေသာ ဆံပင္မ်ားကို သိမ္ေမြ႕စြာ ေခါင္းဆတ္တင္လိုက္ရင္း ဆိုင္ထဲသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ေအးေဆးစြာ ဝင္လာပုံသည္ ခန္းနားထည္ဝါ လြန္းလွသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသလို..ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း သိမ္ငယ္ က်ဳံ႕ဝင္သြားသလို ခံစားရပါသည္။ အေက်ာစိမ္းေလးေတြ ယွက္ႏြယ္ေနေသာ ျဖဴေဖြးဝင္းအိသည့္ ေျခေထာက္ ျဖဴျဖဴေလးမ်ား ကို ကတၱီပါ ေလးညႇင္းေရာင္ ဖိနပ္ကေလးက ေနာက္ခံေပးထားေလရဲ့.။ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနေသာ ခုံနံေဘးမွ လန္းဆန္းတက္ႂကြဖြယ္ Body Spray နဲ႔အတူ ႏွင္းျဖတ္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ညာဘက္ျခမ္းကို ေလဟပ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းငုံ႔ထားဆဲ။
“အစ္ကို ကၽြန္မ ဒီစာအုပ္ေလးခုမွငွားသြားတာ၊ လဲ ခ်င္လို႔ ေပးလဲမလား” ေရႊေခါင္းေလာင္း ေလးရဲ့ျမည္သံက ရင္တစ္ခုလုံးကို ဆုပ္ကိုင္နင္းေၿခ လိုက္သလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမႇားမကုန္ေပမယ့္ စစ္မေရာက္ခင္ကတည္းက လက္နက္ခ်သူပါ..။
“ရတယ္ ညီမ” ဆိုတဲ့ ကိုေအာင့္ အသံေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ကြဲအက္ေနသလိုလို..။
ကၽြန္ေတာ့္ တကိုယ္လုံးက ေအးခဲ ေနၿပီး ဘီလူးစီးခံရသူတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး လႈပ္လို႔ မရနိုင္ေလာက္ေအာင္ အခ်စ္နတ္က ဖမ္းစားထားတယ္။ ကိုေအာင္က စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဟိုလွန္ ဒီလွန္လုပ္ေနတယ္။ ႏွင္းက စာအုပ္ေတြ ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေက်ာဖက္မွာ စာအုပ္ေတြေရြးေနေၾကာင္း အသံအရ သိရသည္။
ခဏအၾကာမွာ တိုးတိတ္တဲ့ သစ္ရြက္ေရြ႕သံလို ေျခသံမ်ိဳးနဲ႔ ကိုေအာင့္ ေကာင္တာ ဆီသို႔ ႏွင္းျပန္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမာ့္မၾကည့္ျဖစ္.။ ႏွင္းက
“ဒီစာအုပ္ ညီမယူသြားမယ္ အစ္ကို။ အစ္ကိုဖတ္ၿပီးၿပီလား..။ ေကာင္းလား” ဆိုၿပီး ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ေမးပါတယ္။
“အင္းဖတ္ၿပီးၿပီ.ညီမ။ မဆိုးပါဘူး ေကာင္းပါတယ္။ လူငယ္ႀကိဳက္ေပါ့။ ေအာ္ ဒါနဲ႔ ကိုရဲ နဲ႔ ညီမနဲ႔က သိၾကတယ္ မလား”
“ဟင့္အင္း မသိဘူး” ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အက္ကြဲေအးစက္ က်ယ္ေလာင္လွတဲ့ အသံႀကီး။ကိုယ့္နားကို ကိုယ္ မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ..။ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ထြက္သြားခဲ့တယ္။
၁ >>ကိုေအာင့္မ်က္ႏွာႀကီး ရဲတက္သြားတယ္။
၂>> ႏွင္းက လက္လွလွေလးေတြ နဲ႔ စာအုပ္ကိုေကာက္ယူၿပီး ခဏ ၿငိမ္သက္ေနတယ္။
၃>>ကၽြန္ေတာ္ က ႏွင္းကို ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ ႏွင္းက ႏႈတ္ခမ္းေလး တြန႔္ခနဲေနေအာင္ ျပဳံးျပၿပီး ဆံပင္ေတြ ဝဲကနဲ ျဖစ္သြားေအာင္ ကိုယ္ကို လွည့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ က်င္ခနဲ…..
ႏွင္းထြက္သြားေတာ့....ကိုေအာင္ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေအးခဲၿပီးက်န္ခဲ့တယ္.။ ဒီလိုနဲ႔ လွပတဲ့ညေနေလး မလွမပျဖစ္ခဲ့ရတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းကိုယ္ ကိုက္ရင္း ေခါင္းငုံ႔ ေနခဲ့တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတြ႕တယ္.ရင္ခြင္တစ္ခုလုံး အခ်စ္ပ်ိဳးေတြ ၾကဲၿပီးၿပီ ႏွင္းေရ... အျဖစ္ပ်က္ေတြအားလုံးအၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ ေနာက္က်ိေလးလံသြားတယ္၊ ေျခေတြလက္ေတြ မသယ္ခ်င္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္တြင္းေအာင္း ေနခဲ့သည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း။ အေမွာင္က ႀကီးစိုးလာေလ အထီးက်န္စိတ္ေတြလႊမ္းမိုးၿပီး အားငယ္လာေလ.။အႀကိဳက္ဆုံး စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ့ ဝတၱဳတစ္အုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္တယ္..။ စာမ်က္ႏွာ တစ္ရြက္မၿပီးခင္မွာပဲ “မသိဘူး” ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အသံက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္လည္ ေျခာက္လွန႔္ေနပါေတာ့သည္။ နားကၾကားေနတာ မဟုတ္ေတာ့ နားပိတ္ထားလို႔လည္း မရ.။ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၲာကို္ယ္တစ္ေနရာက ျမည္းဟည္းေနတဲ့ အသံ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုတားတား ၾကားေနရတယ္။ကၽြန္ေတာ္႐ူးသြားမတတ္ ပူေလာင္လာတယ္။စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို မခံစားနိုင္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ဆုံး ညကိုးနာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကေန ခိုးထြက္လာခဲ့တယ္။ ဘယ္သြားရမယ္မွန္း မသိ။ ေျခလွမ္းမ်ားက သြားေနက် ကိုေအာင့္စာအုပ္ဆိုင္ ကို ေခၚေဆာင္သြားသည့္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္လာခဲ့ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က ကိုယ့္ေျခလွမ္းကိုေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ မလွမ္းနိုင္တဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ ငႏုံတစ္ေကာင္ဆိုတာကို နာနာက်ည္းက်ည္းျပဳံးရင္း ေတြးမိတယ္။ ဆိုင္သိမ္းေနတဲ့ ကိုေအာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အံ့ၾသတႀကီး ၾကည့္ေနတယ္။
“ကိုေအာင္ႀကီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္ဗ်ာ”
“ေဟ့ေကာင္ ငါက ဘီယာဆိုင္သြားထိုင္မလို႔ကြ”
“အင္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ခဲ့မယ္”
“ကိုရဲ မင္း စိတ္ညစ္ေနတာငါနားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ မင္းဘဝမွာ အရက္ စတိုက္တဲ့ လူ မျဖစ္ခ်င္တာ အမွန္္ပဲ ငါ့ညီ”
“ကၽြန္ေတာ္ မေသာက္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ခဲ့ပါရေစ။ တစ္ေယာက္တည္း မေနနိုင္လို႔ ၊အထီးက်န္ လြန္းလို႔ပါဗ်ာ”
“လိုက္လည္း မလိုက္ခဲ့နဲ႔ ။ေသာက္လည္း မေသာက္နဲ႔ ငါ့လူ” ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုေအာင္ ဆိုင္ကယ္တက္ခြၿပီး ေမာင္းထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆိုင္ကယ္လည္း မရွိ။ ဘာမွ လည္း မပါ မို႔တစ္ေယာက္တည္း က်န္္ခဲ့သည္။တစ္ေယာက္တည္း မေနခ်င္တာနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက မိုးအလင္း ကြမ္းယာဆိိုင္တြင္ ကြမ္းစားၿပီး ထိုင္ေနစဥ္ ---ဘီယာဆိုင္က စားပြဲထိုးေလးက ကိုေအာင့္ဆိုင္ကယ္ နဲ႔ ကြမ္းလာဝယ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္တည္တည္ နဲ႔ စားပြဲထိုးေလးနဲ႔ လိုက္လာခဲ့သည္။
ဘီယာဆိုင္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္ေနေသာ ကိုေအာင့္ဆီမသြားဘဲ ခုန စားပြဲထိုးေလးကို ဘီယာ တစ္လုံးဘယ္ေလာက္လဲ ဟု ေမးၿပီး အိပ္ထဲမွ ပို္က္ဆံထုတ္ေပးလိုက္သည္။ေကာင္ေလး ပုလင္းလာေပးေတာ့ ေဖာက္ခိုင္းၿပီး မတ္တပ္ရပ္လၽွက္ အနည္းငယ္ေသာက္လိုက္ၿပီး ကိုေအာင့့္္ဝိုင္းသို႔ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ကိုေအာင္က
“"မင္း ႏွင္းနဲ႔ ကိစၥမွာ အဲလိုပါးပါးနပ္နပ္ လုပ္ရင္ အခုဆို အိုေက ေနေလာက္ၿပီ။မင္း ငတုံး၊ အ႐ူး ငါဘာဆက္ေျပာရဦးမလဲ"”
ကၽြန္ေတာ္ ကိုေအာင္ဆဲတာ ခံၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္သက္သာရာ ရသြားသည္။
“"ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ဘာလို႔ အဲလိုလုပ္လိုက္မွန္း ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာလည္း မသိဘူး"”
“ေအး ခုေလာေလာဆယ္ မင္းထပ္ေသာက္လိုက္ဦး။ ငါလည္း ထပ္ေသာက္လိုက္ဦးမယ္။ ၿပီးမွ စကားေျပာၾကမယ္။ မင္းဘာလို႔ ျမန္မာဘီယာ မွာတာလဲ။ မႏၲေလးဘီယာကမွ ေကာင္းတာကြ။”
(ထိုေခတ္က မႏၲေလးဘီယာသည္ ျမန္မာဘီယာထက္ အလြန္္အမင္းသာလြန္ပါသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)
“"ကၽြန္ေတာ္သိမွ မသိတာဗ်ာ"” ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ကပ္ထဲမွာ ပါသမၽွ ပိုက္ဆံကို ထုတ္လိုက္ၿပီး
“"တစ္မ်ိဳးေတာ့မထင္နဲ႔ဗ်ာ ကိုုေအာင္ႀကီး ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း မမွာတတ္ဘူး။ ဘာစားရမွန္းလည္း မသိဘူး။ ဒါကၽြန္ေတာ့္မွာ ပါတာ အကုန္ပဲ။
လိုရင္ကိုေအာင္ႀကီး ခဏစိုက္ထားဗ်ာ။ ဒီေန႔ကၽြန္ေတာ္ အရက္ စေသာက္တဲ့ေန႔အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒကာ ခံပါ့မယ္"”
ကိုေအာင္က ျပဳံးၿပီးေခါင္းညိတ္ျပရင္း စားပြဲထိုးေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ကိုလွမ္းေခၚလိုက္ပါသည္။ “ညီေလး အစ္ကို ခုန မွာထားတဲ့ မွိုကန္စြန္း ရၿပီလား။ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ တစ္ပြဲ ၊ငါးရံ့ေျခာက္ဖုတ္၊ ေခြးေတာက္ရြက္ နဲ႔ ၾကက္ရိုးဟင္းခ်ိဳ ေလး ထပ္လုပ္ကြာ”
ကၽြန္ေတာ္ ဘီယာတစ္လုံး ကုန္ၿပီးေနာက္ အေတာ္အသင့္ ရီေဝေဝ ျဖစ္လာၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယုံၾကည္မႈမ်ားပိုလာသလို သတၱိမ်ားရွိလာသလို ခံစားရသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုေအာင္က “ အင္းေျပာစမ္းပါဦး မင္း နဲ႔ ႏွင္း အေၾကာင္း”
“"ဘာမွ မရွိပါဘူး ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ..။ သူ႔ေရွ႕ေရာက္ရင္ ေသာက္တလြဲေတြ လုပ္တယ္ ဗ်ာ။ ဒါပါဘဲ” " ေျပာရင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နာက်ည္းလာသလို ခံစားရသျဖင့္ ဘီယာခြက္ တစ္ဝက္ေလာက္ကို တစ္ခါ တည္း နဲ႔ ေသာက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေခြးေတာက္ရြက္ ႏွင့္ ၾကက္ရိုးခ်က္ေရာထားေသာ ဟင္းခ်ိဳကို မုန႔္ႂကြပ္ဖတ္ ကေလးမ်ားပါေအာင္ ခပ္ကာ ႏွစ္ဇြန္းခန႔္ေသာက္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္စားတာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ကိုေအာင္္သည္ ကၽြန္ေတာ္ဇြန္းခ်ခ် ျခင္းပင္
“ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အေတာ္ရွက္သြားေလာက္ၿပီ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အရွက္ရသြားရင္ အခ်စ္ေရးအတြက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မလြယ္ ျဖစ္သြားနိုင္တယ္ ကြ”
ကိုေအာင္ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ငိုင္သြားသည္။ ႏွင္း ေရ တကယ္ပဲ တံတိုင္းျခားသြားၿပီလား..။သို႔ေသာ္ အခ်စ္ နဲ႔ အရက္ ေပါင္းၿပီး ေသြးဆူ ေနေသာကၽြန္ေတာ္က
“"ကၽြန္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားမယ္ ဗ်ာ၊ ကိုေအာင္္ႀကီးလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီပါဗ်ာ။"
ကိုေအာင္္က ျပဳံးသည္။ မိန႔္မိန႔္ႀကီးေပါ့..။
ဘီယာဆိုင္က ျပန္လာေတာ့ ၁၁ နာရီေလာက္ရွိၿပီ။ အဲဒီမွာ ျပသနာတစ္ခုက မထင္မွတ္ဘဲ ဝင္လာခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ္အိမ္က အတြက္မွာ ေနာက္ေဖးက တံခါးကို အသာေလး စိထားခဲ့သည္။ ေမေမတို႔က သူတို႔အခန္းထဲဝင္ၿပီးသြားလၽွင္ ေတာ္႐ုံ ျပန္မထြက္ေတာ့တာ သိသျဖင့္စိတ္ခ်ေနခဲ့သည္။အခု ျပန္လာေတာ့ တံခါးက အထဲက lock ခ်ၿပီး ပိတ္ထားသည္။ဒါနဲ႔ ကားဂိုေဒါင္ဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဂိုေဒါင္ဘက္တြင္ လူရိပ္လူေျခမေတြ႕ေတာ့။ အားလုံးဒီရက္ပိုင္း အလုပ္႐ုံအေျပာင္းအေရြ႕နဲ႔ ပင္ပန္းသျဖင့္ အိပ္ေနေလာက္ၿပီ။ ေဒၚေရႊတို႔ ၿခံဘက္ကမီးေရာင္ ျမင္သျဖင့္ ေမေမတို႔အခန္းကို ေရွာင္ ေကြ႕ၿပီး ဝင္လာခဲ့သည္။ ေဒၚေရႊတို႔ ၿခံဘက္ကို ေမေမတို႔အခန္းမွ မျမင္ရ။ တံတိုင္း တစ္ဖက္ ခံေနေသာေၾကာင့္..။ ကားဂိုေဒါင္ေပၚမွာေနေသာ ကိုျမင့္ၾကည္အခန္း ျပတင္းေပါက္မွသာ ျမင္နိုင္သည္။ ကိုျမင့္ၾကည္သည္ ခုခ်ိန္ဆို သိုးေနေအာင္ အိပ္ေလာက္ၿပီ။
ေဒၚေရႊတို႔ အိ္မ္ေရာက္္ေတာ့ တံခါးမႀကီးကို ဖြင့္ၾကည့္ရာ ပိတ္ထားၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္ထဲမွ မီးေရာင္ ျမင္ေနရသျဖင့္ မီးေရာင္လာရာ တိုက္ေခါင္းရင္းဘက္ႏွင့္ အုတ္တံတိုင္းၾကား ကို လာခဲ့သည္။ ေဒၚေရႊ႕အိမ္သည္ တစ္ထပ္တိုက္ေလးျဖစ္ၿပီး တ႐ုတ္ကပ္မွန္မ်ား တပ္ထားသည္။ ေခါင္းရင္း ေဒၚေရႊတို႔ အိပ္ခန္းထဲတြင္ မီးလင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တ႐ုတ္ကပ္မွန္ၾကားမွ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ေဒၚေရႊနဲ႔အတူ မီးႀကီးဖြင့္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ္လည္း အ့ံၾသသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာတဲ့အထိ ေဒၚေရႊ ျပန္မေရာက္ေသး။ျဖစ္နိုင္တာက ေဒၚေရႊ ျပန္ေရာက္ လာၿပီး ေမေမတို႔ကို သြားေတြ႕ပါလိမ့္မည္။ ထိုအခိုက္ ကၽြန္ေတာ္စိ ထားခဲ့ေသာ တံခါးကိုပါ ပိတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္နိုင္ေပသည္။ ေဒၚေရႊလည္း ခရီးပန္းလာလို႔လား မသိ အိပ္ေနတာ ေဟာက္သံေတာင္ ၾကားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားနာတာ နဲ႔ အသံမျပဳ ခ်င္ေတာ့။ အမူးလည္းေျပၿပီ။ အိပ္စရာလည္း ေနရာ မရွိ။ ျခင္ကလည္း ကိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ညစ္ေနတုန္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေဒၚေရႊသည္ ျခင္လုံဇကာႀကီးရွိေနပါလ်က္ ျခင္ကိုက္၍ လားမသိ ေပါင္ကို လက္နဲ႔ ရိုက္ၿပီး တျဖင္းျဖင္း ကုတ္ေနသည္။ကုတ္ေနရင္းမွ အားမရဟန္ျဖင့္ ဒူးတစ္ဖက္ကိုေထာင္ၿပီးကုတ္ရာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေပါင္လုံးႀကီးမ်ားက ခပ္ေရြေရြေလး ေပၚလာသည္။ ေဒၚေရႊသည္ နက္ျပာေရာင္ ေရလဲ ထမီကိုပင္ ဝတ္ထားရာ သူမ၏ နကိုယ္ျဖဴေသာ အသားကို ပိုမိုပံ့ပိုးေပးေနသကဲ့သို႔..။ အိပ္ခ်င္စိတ္မ်ား ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္မွ ထြက္ေျပးသြားၿပီး တဏွာရာဂ စိတ္မ်ား ပူးကပ္လာသည္။ ခ်က္ျခင္း ကၽြန္ေတာ့္ နားရြက္မ်ား ပူထူသြားၿပီး လက္ကလည္း ညီေလးကို ကိုင္မိသည္။ ထုံးစံအတိုင္းညီေလးက ေသးငယ္က်စ္လစ္ ေနသည္။ မထင္မွတ္ပဲနဲ႔ ေဒၚေရႊ အိပ္ေနသည္ကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လာေခ်ာင္းမိၿပီ။ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ဆက္ေခ်ာင္းမိသည္။ ေဒၚေရႊသည္ ေထာင္ေနေသာ ဒူးကို ခ်ၿပီး ပက္လက္ အေနအထားျပန္အိပ္သြားသည္။ ေျခရင္းမွာ ဖြင့္ထားေသာ ပန္ကာက ေဒၚေရႊ႕ဘက္ကို ေလတိုက္လိုက္တိုင္း မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ျဖဴဝင္းေနေသာ ေျခသလုံးသားမ်ားေပၚမွာ နက္ျပာေရာင္ ထမီသည္ ေအာက္စ လြတ္ေတာ့မည္ကဲ့သို႔ လႈပ္ခနဲ လႈပ္ခနဲ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနစဥ္မွာ ေဒၚေရႊက အိုက္စက္ဟန္ျဖင့္ ထမီထဲ ေလဝင္ေစရန္ ထမီကို ဒူးေလာက္မွ ကိုင္ကာ ႏွစ္ခ်က္ သုံးခ်က္ခါၿပီး ေလသြင္းလိုက္သည္။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး တစ္တစ္ရစ္ရစ္ နဲ႔ အိစက္ဟန္ ရွိေသာ ေပါင္လုံး မ်ားကို လၽွပ္စီးလၽွပ္သကဲ့သို႔ ေဖြးခနဲ ေဖြးခနဲ ျမင္လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ စိတ္ပါ လာသည္။ ဂြင္းတိုက္ေသာ္လည္း မၿပီးနိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
အတန္ၾကာသည္အထိ မထူျခား။ခဏေနေတာ့ ေဒၚေရႊက မလႈပ္ အငယ္ေကာင္ ကိုရဲက လႈပ္သည္။ ကိုရဲက ယားဟန္ နဲ႔ ေျခေထာက္ကို အိပ္ယာနဲ႔ အႀကိမ္မ်ားစြာ အေပၚေအာက္ပြတ္ပါသည္။ တစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ ေဒၚေရႊ႕ထမီကို အေပၚမွ ေအာက္သို႔ ကန္၍ဆြဲခ်လိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားပါသည္။ ေဒၚေရႊထမီသည္ ေျပေလ်ာ့ၿပီး ေအာက္သို႔ ေလ်ာက်သြားပါသည္။ ျဖဴျဖဴ ေဖြးေဖြး အိအိစက္စက္ နဲ႔ အလြန္ပြတ္ၾကည့္ခ်င္စရာ ေကာင္းလွေသာ ဗိုက္သား မ်ားသည္ အကၤ်ီ ခါးတို ႏွင့္ ထမီၾကားမွာ ရင္ခုန္ဖြယ္ေကာင္းေလစြ။ထမီ အေပၚစ သည္ ညာဘက္ေဘးေအာက္သို႔ ေစြေစြ ေလးက်ေနသျဖင့္ တင္ပါးေဘးတစ္ျခမ္း နဲ႔ ေပါင္ၿခံေနရာေလာက္ထိ ျမင္ေနရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တတ္နိုင္သမၽွ ကိုယ္ကို ေရွ႕တိုး၍ အားစိုက္ၾကည့္သည္။တ႐ုတ္ကတ္ မွန္ကို ပိုလွန္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေဒၚေရႊ႕ကို ပိုမိုသဲကြဲစြာျမင္ရေလၿပီ။ေသခ်ာၾကည့္မွ ဗိုက္သားျဖဴျဖဴနဲ႔တဆက္တည္း ဆီးခုံကိုပါ ျမင္ရသည္။ ဆီးခုံသည္အနည္းငယ္ ညိဳသေယာင္ရွိေသာ္လည္း အေက်ာစိမ္းေလးမ်ားကို ျမင္ေနရဆဲ။ ဆီးခုံ နဲ႔ အထက္ဆင္အစပ္နားတြင္မူ ေစာက္ဖုတ္ေမႊးမည္းမည္းတစ္ခ်ိဳ႕သည္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဆီးခုံေပၚတြင္ ကလႉသလိုလို ျမႇဴသလိုလို ထြက္ေနသည္္။အထက္ဆင္ေအာက္နားတြင္ ထမီပါးပါးေလးေအာက္မွ ေစာက္ဖုတ္သည္ ေဖာင္းကားၿပီး သိသိသာသာ မို႔ေမာက္ေနပါသည္။ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဒၚေရႊ႕ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို လက္ကေလးနဲ႔ အုပ္ၿပီး ကိုင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား။ ဒီလိုနဲ႔ ေဒၚေရႊ ဗိုက္ျဖဴျဖဴႀကီးကိုၾကည့္လိုက္၊ ဆီးခုံညိဳညိဳ နဲ႔ အဖုတ္ေမႊးေလးေတြကိုၾကည့္လိုက္၊ ထမီေအာက္က အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို မွန္းလိုက္ျဖင့္ ဂြင္းတိုက္ရာ ခဏ အတြင္းၿပီးသြားသည္။ ေျခကုန္လက္ပန္းလည္း အလြန္က်သြားၿပီး ဟန္မေဆာင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ အိပ္ခ်င္လာပါေတာ့သည္။ အိပ္စရာေနရာကား မရွိ။
႐ုတ္တရက္ သတိရတာက အိမ္မွာ အေစာဆုံးနိုးတာ ကိုျမင့္ၾကည္ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ပထမဆုံးသူရဲ့အလုပ္က ေဖေဖ့ကားကို သန႔္ရွင္းေရးလုပ္တာပါ။ ေဖေဖသည္ ဂိုေဒါင္ထဲတြင္ ရပ္ေလ့ရွိ၍ ကားကို တံခါးပိတ္ေလ့မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားဂိုေဒါင္သည္ ႏွစ္ထပ္ ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ထပ္တြင္ ကားမ်ား ဆိုင္ကယ္မ်ား ႏွင့္ ဆက္စပ္ပစၥည္းမ်ား ထားၿပီး အေပၚထပ္တြင္ ကားေမာင္းသမားႏွစ္ေယာက္ အပါအဝင္ ေမေမ့အလုပ္ သမား ဆယ္ေယာက္ေလာက္ ၏ အခန္းေလးခန္း ရွိသည္။ ေအာက္ထပ္ ဂိုေဒါင္၏ ေဘးျပတင္းေပါက္ကို သံျပား ပါးပါး(သို႔) တုတ္ေခ်ာင္း ႏွင့္ ဂလန႔္ကို မ ဖြင့္ လၽွင္ပြင့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုျပတင္းေပါက္မွာ ေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာ္တက္ၿပီး ကားေနာက္ခန္းထဲ ဝင္ဝင္ခ်င္းကို အိပ္ေပ်ာ္သြားမိသည္ ထင္ပါသည္။မနက္အေစာႀကီး ကိုျမင့္ၾကည္ ထ လာၿပီး ကားအျပင္ထုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕သည္။ “အနီေကာင္ ထ ထ ဘာလို႔ ကားထဲလာအိပ္ေနတာလဲ”
ကၽြန္ေတာ္က “ကိုျမင့္ၾကည္ ေမေမ့ကို မေျပာနဲ႔ေနာ္ ၊ ညက် တစ္ျပား ဝယ္ေပးပါ့မယ္”
ကိုျမင္ၾကည့္ မ်က္ႏွာႀကီး ၿဖီးသြားၿပီး အိမ္ထဲက ၿဖိဳးၿဖိဳးတံခါးဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က မသိမသာေလး အိမ္ထဲျပန္ဝင္ လို႔ရေအာင္ေတာင္ ကူညီေပးလိုက္ေသးသည္။
မနက္ ၁၁ ခြဲေလာက္မွ အိပ္ယာက ထျဖစ္သည္။ မနက္စာလိုလို ေန႔လယ္စာလိုလို ထမင္း တစ္ပန္းကန္စားၿပီးေတာ့ အိမ္အျပင္ထြက္ခဲ့သည္။ ေခါင္းရင္းက ေဒၚေရႊတို႔ဝိုင္းထဲမွာ လူေတြ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲမို႔ သြားစပ္စုၾကည့္သည္။ ေဒၚေရႊက အလြန္အမင္း ငိုေနသည္။ ေမေမလည္း မ်က္ႏွာ မေကာင္း။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာေသာ္လည္း ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားမေျပာ။ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပူသြားသည္။ ညက ေဒၚေရႊ႕ကို ေခ်ာင္းတာမ်ား သိသြားၿပီး ေမေမ့ကို ျပန္တိုင္တာမ်ားလား။ ကိုျမင့္ၾကည္ကို အနီးတဝိုက္ၾကည့္ေတာ့လည္း မေတြ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ရွက္လာသည္။ေဒၚေရႊ႕ကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာ မျပခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္။ ဒါနဲ႔ အိမ္ဘက္ ကို အျမန္ျပန္လာေတာ့ ေဖေဖ့ကားက ရွိေနသည္။ ေဖေဖ ႐ုံးမသြား။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ခက္ေခ်ၿပီ။ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ အရွက္ရေတာ့မည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ဘက္ေရာက္ေတာ့ ကိုျမင့္ၾကည္နဲ႔ ဆိုက္ကား သမားႏွစ္ေယာက္က မိုးကာစမ်ား ႏွင့္ ခုံမ်ားကိုသယ္လာ ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ။ ငါနဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ေလာက္ဘူး လို႔ စဥ္းစားမိၿပီး ကိုျမင့္ၾကည္ ဘာျဖစ္တာလဲ ဗ်
“ဟာ အနီေကာင္ မင္းက အိမ္မွာေနၿပီး အိမ္က အေၾကာင္းမသိဘူးလား။ အစ္မေရႊ႕ အမ်ိဳးသား ဆုံးလို႔ တဲ့။”
“ဗ်ာ” ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသစြာ ရြတ္ဆိုမိသည္။ေဒၚေရႊက အမ်ိဳးသားဆုံးတယ္သာဆိုတယ္ ညတုန္းကေတာ့ အိပ္လိုက္တာ သိုးလို႔.။ဝမ္းနည္းေနတဲ့ပုံလည္း မေပၚဘဲ မနက္က်မွ ထ ငိုေနတာ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိ ပါဘူးလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိတယ္။ သူ စိတ္ပန္း ကိုယ္ပန္း ျဖစ္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ လည္းျဖစ္္နိုင္ပါတယ္ လို႔ပဲ မွတ္ယူလိုက္ေတာ့သည္။ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ေဒၚေရႊ႕တို႔ၿခံဘက္ ကူးလာခဲ့မိသည္။ ေဒၚေရႊကိုျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္က ဘယ္လို စ ေျပာရမွန္း မသိ။ ငိုေနေသာ ကိုမင္း နဲ႔ ကိုရဲ ကိုျမင္ေတာ့မွ “ေဟ့ေကာင္ေတြလာကြ ငါတို႔ အျပင္သြားၾကမယ္” ဆိုၿပီး မရည္ရြယ္ဘဲ ေျပာျဖစ္သည္။ ေဒၚေရႊတို႔ အိမ္ထဲတြင္ ေဖေဖပါ ထိုင္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခုမွ ျမင္ေတာ့သည္။ ေဖေဖအနားသို႔ ကပ္ၿပီး
“ေဖေဖ သားကားယူသြားလို႔ ရမလား ကေလးေတြကို အျပင္ေခၚသြားလိုက္မယ္ ေလ”
“ျမင့္ၾကည္မအားဘူးကြ။ မင္းေမာင္းတာ ငါစိတ္မခ်ပါဘူး”
“ေဖေဖကလည္း သား ဒီၿမိဳ႕ထဲမွာပဲ ျဖည္းျဖည္းေမာင္းၿပီးသြားမယ္ေလ ဗ်ာ..။ ကေလးေတြ သနားပါတယ္။ သူ႔အေမ ငိုေတာ့ ဘာမသိညာမသိ လိုက္လိုက္ိငို ေနရတာေပါ့”
ေဖေဖ တစ္ခ်က္ စဥ္းစားသြားသည္။ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ မွန္သင့္သေလာက္လည္း မွန္ပါသည္။ အႀကီးေကာင္ ကိုမင္းက မွ ေျခာက္တန္း။ ၁၂ ႏွစ္သား။ နားလည္ေနၿပီဆိုေပမယ့္ သိပ္အသိတတ္ႀကီး မဟုတ္ေသး။ ကေလးဆိုေတာ့ ေခ်ာ့ၿပီး ထိန္းထားမယ့္ လူရွိရင္ ေမ့ေနမည္သာ။
“ေအးေအး သတိထားေမာင္း ၾကားလား။ ကားေသာ့က ငါ့ စားပြဲေပၚမွာ”
ေဖေဖ့ကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟိုေန႔က ငွားထားေသာ ဗီဒီယို္ေခြ သုံးေခြကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲထည့္ယူလာၿပီး ကိုရဲႏွစ္ရဲ ႏွင့္ ကိုမင္း တစ္ေယာက္ ကားတစ္စီးနဲ႔ ထြက္လာပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုံးစံအတိုင္း အျပင္ထြက္လၽွင္ ကိုေအာင့္ဆိုင္ အရင္ ေရာက္ျဖစ္သည္။တစ္ေယာက္တည္း အေဖာ္မရွိတိုင္း ကိုယ့္ထက္အသက္ႀကီးေသာ အနစ္နာခံတတ္ေသာ စိတ္ထားေကာင္းေသာ ကိုေအာင့္ကို ညီအစ္ကို လို ကို ခင္ေနသည္။
ကိုေအာင့့္ဆိုင္ဝင္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲလိုက္ခဲ့ပါရန္ ဆရာသမားကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာေသာ္လည္း ဒင္းက မလိုက္ခ်င္။ ဇြတ္ျငင္းသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္ ၃၅ ပတ္ဝန္းက်င္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ စာအုပ္ငွားရန္ ေရာက္လာသျဖင့္ ေလးစားသမႈနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ က ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး စကားမေျပာဘဲ ေနေပးၾကသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးက စာအုပ္ေရြးအၿပီး ကိုေအာင့္ ဆီမွာ စာအုပ္စာရင္း လာမွတ္ေတာ့ ကိုေအာင္က
“အစ္မ တစ္ေယာက္တည္းလား ဘယ္သူ႔မွ မပါဘူးလား”
“အင္း တစ္ေယာက္တည္းပဲ ငါ့ေမာင္ေရ။အမ်ိဳးသားက အလုပ္နဲ႔ခရီးထြက္သြားတယ္။ တူမေတာ္က ေနမေကာင္းလို႔တဲ့ အိမ္မွာ။ အဲဒါ သူ႔အတြက္ ေဆးလာဝယ္တာ ဒီနားက ေဆးဆိုင္က ညေန ၆ နာရီမွ ဖြင့္မယ္ ဆိုလို႔ မထူးပါဘူးဆို စာအုပ္လာဝင္ငွားတာ”
“ေအာ္ ဟုတ္လား.။ ေဆးက ၿမိဳ႕ထဲသြားမဝယ္ဘူးလား အစ္မ။”
“ၿမိဳ႕ထဲသြားဖို႔က ကိုယ္က စက္ဘီးလည္း မစီးတတ္၊ လမ္းၾကဳံကလည္း မရွိ နဲ႔မို႔လို႔ ငါ့ေမာင္ေရ”
“အေတာ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုပဲ ၿမိဳ႕ထဲသြားမလို႔.။ ကိုရဲမွာ ကားပါလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မၾကာဘူးအစ္မ။ လိုက္ခဲ့ပါ့လားဗ်။ အစ္မ က်န္းမာေရးဆိုတာ အေရးႀကီးတယ္။ မေပါ့နဲ႔ေနာ္။”
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုေအာင့္ရဲ့ခ်က္ျခင္းေျပာင္းလဲသြားေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ နဲ႔ ျပာျပာသလဲ ျဖစ္ေနေသာ အမူအရာ တို႔ကို နားမလည္နိုင္ေခ်..။ ရယ္လည္းရယ္ခ်င္မိသည္။
“အာ အားနာစရာႀကီး ငါ့ေမာင္ရဲ့..။ ကားပိုင္ရွင္္ကေကာ ေခၚခ်င္ပါ့မလားျဖင့္ မသိဘဲနဲ႔” ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လုံးေလးေစြၾကည့္ကာေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ “ဒီမိန္းမ မႀကီးမငယ္ႀကီးနဲ႔ လာမူေနတယ္” လို႔ထင္လိုက္ေသာ္လည္း ကိုေအာင့္မ်က္ႏွာေၾကာင့္..
“အာ ရပါတယ္ အန္တီ ကၽြန္ေတာ္ တို႔လည္းသြားမွာပဲ..။ တကူးတက ႀကီးမွ မဟုတ္တာ”
“အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ လိုက္ခဲ့မယ္ေနာ္ ငါ့တူ”
“အာ အစ္မ ဘာမွ အားမနာနဲ႔ ကိုရဲ က သေဘာေကာင္းတယ္ဗ်..။ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ဟဲ ဟဲ” ကိုေအာင္က ဝင္အရႊန္းေဖာက္လိုက္ရင္း ထိုင္ခုံမွ ထ ကာ ဆိုင္ျပတင္းေပါက္မ်ားကို ပိတ္ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုမင္း ႏွင့္ ကိုရဲ ကို ေခၚကာ ကားေပၚသို႔ တင္ထားလိုက္သည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက အားတုံ႔အားနာ ဟန္ နဲ႔ ကိုေအာင့္ နားမွာ ရပ္ေနသည္။ကိုေအာင္က “ကိုရဲ ေဟ့ေကာင္၊ အစ္မကို ေခၚေလဦး” ဆိုသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကားေနာက္ခန္းတံခါး ဖြင့္ေပးရင္း “အန္တီ အားမနာနဲ႔ လာလာ” လို႔အားေပးလိုက္ပါသည္။ ကိုေအာင္က ဆိုင္ခန္းတံခါး ပိတ္ေနရင္းက “ ကိုရဲေရ ခဏ” ဆို၍ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုေအာင့္ ဆီ ျပန္ေျပးရျပန္သည္။ ဒီတြင္ ကိုေအာင္က “အဲဒါ မင္း ႏွင္းရဲ့ အေဒၚ ကြ” ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆံပင္ေတြ ဘာေတြ ေထာင္သြားသလို ခံစားရသည္။ထူပူသြားသည္။
“အာ အဲဒါမွ ကြိဳင္ပဲ”
“ေဟ့ေကာင္ အဲဒါ ကြိဳင္မဟုတ္ဘူး။ အခြင့္အေရးကြ၊အခြင့္အေရး လဒရဲ့”
မူးတုနး္ကသာ လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းခဲ့သည္။တကယ့္တကယ္တန္းက်ေတာ့ ႏွင္း အသံၾကား႐ုံနဲ႔ ဒူးတုန္ခ်င္ေနသည္။ဒုကၡပါပဲ ႏွင္းအေဒၚႀကီးက ကားေပၚေရာက္ေနေလၿပီ။ကၽြန္ေတာ္ဘာဆက္လုပ္ရပါ့မလဲ။ ကိုေအာင့္ေစတနာ ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးစားမိသည္။ကိုေအာင္က “မင္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားေတြ မလုပ္နဲ႔၊ ေလွႀကီးထိုးရိုးရိုးပဲသြား ငါေျပာတဲ့ အတိုင္းလိုက္လုပ္ ဟုတ္ၿပီလား” ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး ကားဆီသို႔ေလၽွာက္လာခဲ့မိသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတာ့ စိုးရိမ္မႈေတြ ႀကီးစိုးလၽွက္…. အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၈ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္။ ထမင္းစားခန္းထဲဝင္ေတာ့ ေဒၚေရႊ နဲ႔ ကေလးေတြ စားေနတာ ေတြ႕သည္။ ေဒၚေရႊက “အနီေကာင္ ထမင္းစားေတာ့မလား” လွမ္းေမးေတာ့ “ခဏေနမွ စားမယ္” လွမ္းေျဖကာ..ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းသို႔တက္လာခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ္ ဘီယာေသာက္လာသည္ကို တျခားလူမ်ား အနံ့ရမည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ေခ်ာင္းရမည့္ ေဒၚေရႊက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္တြင္ထမင္းစား ေန၍တစ္ေၾကာင္း အခန္းထဲတြင္သာ ေယာင္လည္လည္။မူးလက္စ အရွိန္က အနည္းငယ္ ေသြးႂကြလ်က္ ဖီးတက္ေနေသာ အရွိန္ကလည္း ရွိေနေသးသည္၊ တစ္ခုခုလုပ္မည္ ဆိုေသာ စိတ္ကလည္း ႀကီးစိုးလ်က္။
ႀကံရာ မရသည့္အဆုံး စိတ္ေလ်ာ့ကာ မိမိကိုယ္ကို ေျဖေဖ်ာ္ရန္သာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရေတာ့သည္။ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းထဲမွ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ အကၤ်ီေတြ ေဘာင္းဘီေတြ ခၽြတ္လိုက္သည္။ အတန္းငယ္မူးေန၍ မိမိကိုယ္ကို မွန္ထဲမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိသည္။ ဆံပင္အတန္ငယ္ရွည္ ၍ လွိုင္းထကာ မ်က္ႏွာေပၚက်ေနသည္။ မူးေန၍လားမသိ မ်က္လုံးတစ္ဖက္ နဲ႔ တစ္ဖက္က မညီခ်င္..။ အသားခပ္လတ္လတ္ကို ရင္အုပ္အနည္းငယ္ေမာက္သည္။ အဆီပိုမရွိ ဆိုတာထက္ ပိန္သည့္ဖက္ကို အနည္းငယ္လုသည္။ မွန္ကို အတန္ငယ္ေအာက္စိုက္လိုက္သည္။ မွန္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ညီေလးသည္ ေခါင္းတစ္ဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္လ်က္..။ ဆီပုလင္းေမ့က်န္ေနခဲ့သျဖင့္ ဆပ္ျပာတုံးကို ကိုင္ၿပီး ေရအနည္းငယ္ပက္ကာ အေမႊးမ်ားဖုံးအုပ္ေနေသာ -ီးကို အသာအယာ ပြတ္ေပးရင္း ဇိမ္ခံေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ -ီးသည္ ႀကီးမားထြားႀကိဳင္းကာ အေၾကာအၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထလ်က္.ဒစ္ဖ်ားေလးတြင္ နီရဲေနၿပီး အဖ်ားႏွင့္ကိုယ္လုံး ပိုင္းကို ပိုင္းျခားထားေသာ ေနရာတြင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေသာ အထစ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ထိုေနရာကို လက္ကေလးနဲ႔ ဖြဖြကိုင္၊ ဆပ္ျပာအျမႇုတ္မ်ားမ်ား နဲ႔ ေရွ႕တိုး ေနာက္ဆုတ္လုပ္၍ ဂြင္းတိုက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ တကိုယ္လုံး ရွိန္းတိန္းတိန္းျဖစ္လာေအာင္ ထိ ေကာင္းလွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိ ကို မွိတ္လိုက္သည္။ ႏွင္းရဲ့ျဖဴေဖြးမို႔ေမာက္ေနေသာ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက မ်က္လုံးေရွ႕ဝယ္ တဝဲလယ္လယ္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္တစ္ဖက္က -ီးကို ကိုင္ကာ ဂြင္းတိုက္လ်က္ တျခားတစ္ဖက္က ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕မွ နံရံကို လက္နဲ႔ေထာက္ထားမိသည္။ ပါးစပ္ကလည္း အသံမ်ားထြက္သြားေအာင္ အနည္းငယ္ ညည္းမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္လိုက္မာန္ပါ အားရပါးရ ဂြင္းတိုက္ၿပီး ၿပီးလုလု အခ်ိန္တြင္ အခန္းထဲမွ အသံၾကား၍ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးသည္ ခပ္ဟဟ ပြင့္လ်က္..။ မူးမူးနဲ႔ တံခါးဂ်က္ခ်ဖို႔ေမ့ခဲ့ဟန္တူသည္။ မထူးေတာ့ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုေတြ႕ပါေစေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္လို႔ မရနိုင္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့ -ီးကို အားရပါးရ လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး ေျခာက္ခါ ခုႏွစ္ခါ ေလာက္ ဆက္ေဆာင့္လိုက္ေတာ့ ျဖဴျဖဴသုတ္ရည္မွ ပန္းထြက္ကာ ဆုံးခန္းတိုင္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေျပးအလႊားတံခါးဆီသို႔ ေျပးသြားမိသည္။ တံခါး ဆြဲမပိတ္မွီ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မည္သူမၽွမရွိ။ ေရခ်ိဳးခန္းမွ ကိုယ္တျခမ္းထြက္ကာ အျပင္ဘက္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းဝ ကို ေမၽွာ္ၾကည့္ အခန္းဝမွ ခန္းဆီး လႈပ္ေနသည္။ ေသခ်ာၿပီ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေတြ႕သြားေလၿပီ။ မည္သူမ်ား နည္း။
စဥ္းစားမရသည့္ အဆုံး ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အိပ္ယာေပၚလွဲလိုက္ရာ အရက္ရွိန္ေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ပင္ပန္းထားသည္ေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း တုံးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္နိုးေတာ့ မနက္ ၂ နာရီခြဲ ။ ဗိုက္ဆာဆာ နဲ႔ ေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ ထမင္းစားပြဲေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ထင္၏ ထမင္း ခူးၿပီးသား အဆင္သင့္။ သို႔ေသာ္ ေအးစက္ ေနေလၿပီ။ ဗိုက္အလြန္အမင္းဆာေနသျဖင့္ ထိုထမင္း ႏွင့္ ဟင္း ေအးေအး ကိုပင္ ၿမိန္ေရရွက္ေရ စားမိေတာ့သည္။
စားေသာက္ၿပီးေတာ့ အျဖစ္အပ်က္အားလုံးကို ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ တေရးေရးေပၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာကာ စ က ေဒၚေရႊ ထမင္းစားေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထမင္း မစားေသးသျဖင့္ ထမင္းခူးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းသို႔ တက္ေခၚဟန္တူသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြင္ မိမိကိုယ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖေနသည္။ ဒီအတိုင္းသာမွန္လၽွင္ ကၽြန္ေတာ္ေဒၚေရႊ႕ကို ေခ်ာင္းရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ျပန္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဒၚေရႊက ေခ်ာင္းသြားသည္ပဲ။ ကြင္းဆက္ တစ္ခ်က္က ေဒၚေရႊကိုယ္တိုင္ တက္ေခၚသည္လား။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား ေခၚခိုင္းလိုက္သည္လား။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ထမင္းစား တက္ေခၚေသာသူသည္ ကၽြန္ေတာ္ေရခ်ိဳးခန္းထဲက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျမင္သြားသူပင္ ျဖစ္သည္ကား ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲေတာ့ေပ။ ေမေမ တို႔ ေဖေဖတို႔ မျဖစ္ပါေစ နဲ႔လို႔ သာ ဆုေတာင္း ရေတာ့မည္။
ဒီေနရာမွာ ဇာတ္လမ္းကို နည္းနည္း အတိုခ်ဳပ္ရလၽွင္ေတာ့ ရက္ အနည္းငယ္ အတြင္းမွာ ႏွင္း နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္သြားၾကသည္။ႏွင္း ဆီမွ အေျဖမရ ခင္က ႏွင္းအလုပ္ရွိရာသို႔ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ေရာက္ျဖစ္ၿပီး၊ ႏွင္းဆီမွ အေျဖရၿပီးေတာ့ ႏွစ္ရက္တစ္ခါေလာက္ သြားျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သြားတိုင္း ကိုေအာင့္ကို အေဖာ္အျဖစ္ ေခၚသြားေလ့ရွိသည္။ ကိုေအာင္က အေျဖမရခင္ အခ်ိန္ေလာက္က ေခၚတိုင္းမလိုက္ခ်င္၊ ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ ခဲခဲ ေခၚရသည္။ အေျဖရၿပီးေနာက္ပိုင္း တြင္ ေခၚရမခက္ေတာ့၊ တခါတရံ သူကပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေစာင့္ေနတာမ်ိဳးျဖစ္ေနတတ္သည္။ အေၾကာင္းရင္းစစ္ ေတာ့ ကိုေအာင္လည္း အခ်စ္နယ္ထဲသို႔ ဝင္မိေလၿပီ။ ႏွင္းတို႔ အလုပ္က မသေၿပ ကို ကိုေအာင္ စိတ္ဝင္စားေလသည္။ ပထမဆုံးေန႔ ႏွင္းတို႔ အလုပ္ကို သြားခဲ့စဥ္က မသေၿပ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ခဲ့ၾကသည္။ မသေျပအလွ သည္ ထို႔ေန႔ မ်ားက ပင္ ကိုေအာင့္ ႏွလုံးသား ကို လႈပ္ကိုင္နိုင္ခဲ့သည္ တဲ့။ ကိုေအာင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္လိုမဟုတ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားသည္၊ စကားေျပာပါးနပ္သည္။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိသည္။ စိတ္ႏွလုံးကား အထူးေကာင္းမြန္သည္။သူ႔အိမ္မွာ အငယ္ဆုံးျဖစ္၍ ဆရာလုပ္ခ်င္သည္၊
မသေၿပ အလွကား တည္ၿငိမ္၏။ ေအးေဆး၏။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္လုံးထြားထြား၊ ဆံပင္ရွည္ရွည္ နဲ႔မသေျပ။ မ်က္ႏွာသည္ လွသည္ထက္ က်က္သေရ ရွိသည္ဟု ဆိုရမည္ထင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ အေျဖရၿပီးေတာ့ တစ္လေလာက္ အတြင္းမွာ ပင္ ကိုေအာင္ နဲ႔မသေၿပ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြဲႏွစ္တြဲသည္ဘယ္သြားသြား အတူတူေတြ။ ထူးထူးျခားျခားခြဲသြားတာမ်ိဳး သိပ္မရွိ။ အသုပ္ဆိုင္ထိုင္၊ ပန္းၿခံထဲသြား၊ဘုရားသြား နဲ႔သာ အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့ၾကသည္။
သူတို႔က အသက္ ၃၀ နီးနီး ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၂၀ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ျဖစ္သျဖင့္ အတြဲ ပုံစံခ်င္းေတာ့ မတူလွ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေတြ႕လၽွင္ လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥ၊ စီးပြားေရး၊ ပိုက္ဆံ စတာေတြကို စိတ္ဝင္စားသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ႏွင္းႀကိဳက္တတ္ေသာ အကၤ်ီအေရာင္၊ ဖိနပ္အသစ္၊ လက္သည္းနီလွလွ၊ ဆံပင္ပုံစံ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအေၾကာင္း စတာေတြကို စိတ္ဝင္စား ေဆြးေႏြးၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုေအာင္ နဲ႔ မသေၿပ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားတာကို အလြန္သေဘာက်သည္။ လိုက္ဖက္တာေတြ ဘာေတြ ကၽြန္ေတာ္သိပ္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္သိသည္က ကိုေအာင့္ကို အေဖာ္ေခၚရ လြယ္ကူျခင္းပင္။
ဒီလိုနဲ႔ သုံးလေလာက္ အၾကာ ေဆာင္းအကူးရာသီေလးမွာ မသေျပအိမ္က လူႀကီးေတြက သူတို႔ အခ်စ္ေရးကိစၥ ကို သိသြားသည္။ ျပသနာ အႀကီးအက်ယ္တက္ေတာ့သည္။ တက္သည့္ျပသနာ က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အျမန္ဆုံး လက္ထပ္ေစလိုျခင္းပင္တည္း။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က စီးပြားေရးကိစၥ ပိုက္ဆံကိစၥ ေတြ တြက္ခ်က္ျပေသာ္လည္း တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးသာရွိေသာ မသေၿပ တို႔ မိဘမ်ားဘက္မွ အျမန္ဆုံး ေျမးခ်ီခ်င္ေသာ ေရာဂါကို မဖုံးလႊမ္းနိုင္။ ကိုေအာင္တို႔ဘက္ကလည္း သေဘာတူ အဆင္ေျပသည္။ လက္ထပ္ၿပီးလၽွင္ ကိုေအာင့္အိမ္မွာပင္ ကိုေအာင့္အေဖ နဲ႔ေပါင္းေနၾကမည္ဆိုေတာ့ ေနစရာလည္း အဆင္ေျပသည္။ သည္ေတာ့ အားလုံးက ေလာၾကေတာ့သည္။
ကိုေအာင့္ မဂၤလာကိစၥေတြကို စီစဥ္ေတာ့ ႏွစ္ဖက္လုံးက ေဆြမ်ိဳးအားနည္းတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာပင္ မဂၤလာပြဲက်င္းပမည္ျဖစ္သျဖင့္ မသေျပတို႔ဖက္မွ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မလာနိုင္တာက တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွ လူအင္အားကို သုံးၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္သားမ်ားက အတက္ႂကြဆုံးကူညီေပးၾကသည္။ သူတို႔မဂၤလာေဆာင္ အတြက္ ဖိတ္စာ၊ လက္ကမ္းေဝဖို႔ ပစၥည္းမ်ားကို ေဒၚေရႊ ေနေသာ အိမ္တြင္ အခန္းတစ္ခန္း စီစဥ္ကာ ထည့္ေပးထားလိုက္သည္။ မသေျပက တျခားၿမိဳ႕တြင္ ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ ကို ကူးလာလိုက္ ျပန္သြားလိုက္ ႏွင့္ သူ႔ခမ်ာ အေတာ္ပင္ပန္း ရွာသည္။ ေဒၚေရႊ အစီအစဥ္ နဲ႔တခါ တရံ မသေၿပ ေဒၚေရႊတို႔ အိမ္မွာပင္ အိပ္သည္။
ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာစသည္။
ဇာတ္လမ္းကို အစပ်ိဳးသူက ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္။ တရားခံ ကိုစစ္ေသာ္ အျပစ္ရွိသူက ကၽြန္ေတာ္ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။
ကိုေအာင့္မဂၤလာေဆာင္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အထြာနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပန္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ လူငယ္ကိစၥျဖစ္ေသာ စပီကာ ေကာင္းေကာင္း ရနိုင္ေသာ ေနရာမ်ား၊ တီးဝိုင္းကိစၥ အဆိုေတာ္ေကာင္းေကာင္းမ်ား လိုက္ရွာေပးရသည္။ လက္ေဆာင္ျပန္ကမ္းဖို႔အတြက္ နဲ႔ လူပ်ိဳရံ အပ်ိဳရံေတြ ရွာေပးရ။ သူတို႔အတြက္ အဝတ္အစားေတြ စီစဥ္ေပးရ စသျဖင့္ ေတာက္တိုမယ္ရေလးေတြ လိုက္လုပ္ရသည္။ အလုပ္အေနနဲ႔ ဘာမွ အပန္းမႀကီးလွေသာ္လည္း လုံေလာက္ေသာ အခ်ိန္မရနိုင္ဘဲ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ အေျပးအလႊား ၿပီးစီးေအာင္ လုပ္ၾကရေသာေၾကာင့္ စိတ္ပန္းရသည္။ စိတ္ပန္းေတာ့ လူပါႏြမ္းသည္။လူႏြမ္းေလေတာ့ ညေနပိုင္းဆို ဘီယာျဖန္းမွ လန္းတယ္ ထင္ေတာ့သည္။
မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ သုံးေလးရက္အလိုတစ္ညေန ကၽြန္ေတာ္ဘီယာဆိုင္သြားခ်င္သည္ႏွင့္ ကိုေအာင့္ကို မရမက အတင္းေခၚမိသည္။ကိုေအာင္က မသေၿပ လာလို႔ မေတြ႕လၽွင္ စိတ္ဆိုးမည္ဟု ဆိုကာမလိုက္။ ကၽြန္ေတာ္က အတင္းမရမက ေခၚ။ ေနာက္ဆုံး မသေၿပ မေရာက္မွီ(ေစာေစာစီးစီး) အိမ္ျပန္ဖို႔သေဘာတူညီၿပီးထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဘီယာဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ႏွင္းဦးေလး ဦးထြန္းရွိန္ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ၿပီး တစ္ခြက္တစ္ဖလား မရပ္မနား ဆြဲေနတာနဲ႔ ေတြ႕ေလသည္။ဖားခ်င္ေနသူ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူနဲ႔ခင္တဲ့ ကိုေအာင္ တို႔လည္း ဝိုင္းေပါင္းလိုက္ၾကသည္။ ေရာက္တတ္ရာရာ ေလးေတြ စေျပာၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဂ်ားကုန္ေတာ့ ဦးထြန္းရွိန္က ျပန္မည္ ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံရွင္းဖို႔လုပ္သည္။ ကိုေအာင္က ပိုက္ဆံ ကို သူရွင္းမည္ ဆိုေတာ့ ဦးထြန္းရွိန္က အရွင္းမခံ။ကိုေအာင္က သူ႔ မဂၤလာေဆာင္ အတြက္ ျပဳစု တဲ့အေနနဲ႔ လက္ခံပါဆိုေတာ့
ဦးထြန္းရွိန္က “ဒါဆို မင္းက ငါ့ကို ဒီ့ထက္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျပဳစု သင့္တာေပါ့ကြ။” လို႔ ဆိုပါတယ္။
ကိုေအာင္က “ ျပဳစု ပါတယ္ အစ္ကိုရယ္။ အစ္ကို ထပ္ေသာက္ခ်င္ေသာက္ဦး” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ဒီမွာ ဦးထြန္းရွိန္မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ တင္းမာသြားသေယာင္ ရွိ၏။ မတ္တပ္ရပ္ေနရာမွ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ စားပြဲထိုးေလး ေရာက္လာေတာ့ “သား တို႔ဆိုင္မွာ ဘာ အျပင္းေတြ ရလဲ ကြ”
စားပြဲထိုးေလး ရြတ္ျပေသာ အမည္မ်ားစြာထဲမွ Black Cat ဆိုေသာ ဝီစကီ ပုလင္းႀကီးကို ဦးထြန္းရွိန္မွာသည္။
ၿပီးေတာ့ “မင္းျပဳစုတာကို ကိုယ္လက္ခံ တယ္ ေအာင္ေအာင္ ၊မင္းတို႔ေသေသခ်ာခ်ာ ျပဳစုဖို႔ ေတာ့ လိုတယ္ေနာ္”လို႔ ဆို လာပါေတာ့တယ္။
ဒီမွာ ကိုေအာင္ကလည္း “ျပဳစု ပါတယ္အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္မွာ တစ္ခါပဲေဆာင္မယ့္ မဂၤလာေဆာင္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိသမၽွ စည္းစိမ္ကုန္သြားဦးေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ညည္းမိတယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ပါး ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရိုက္လိုက္မယ္။ အစ္ကိုႀကိဳက္တာ စား၊ႀကိဳက္တာေသာက္ ကၽြန္ေတာ္ျပဳစုမယ္။ဒါကၽြန္ေတာ့္ မဂၤလာေဆာင္ အတြက္..။” သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လက္နက္အသင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အေနအထားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ခမ်ာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ အလြန္ စိတ္ညစ္မိေလသည္။
စားပြဲထိုးေလး အရက္ပုလင္း လာခ် တယ္ ဆိုရင္ပဲ ဦးထြန္းရွိန္က သြက္လက္စြာ ေဖာက္လိုက္ၿပီး ခြက္သုံးခြက္ကို တစ္ပက္ေက်ာ္ေက်ာ္ စီေလာက္ မၽွ ထည့္ပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္က “ဦး ကၽြန္ေတာ္ အျပင္းမေသာက္ဘူး” ဆိုေတာ့
ဦးထြန္းရွိန္က “မင္းတို႔ပဲငါ့ကို ဧည့္ခံ ခ်င္တယ္ဆို ကြ” ဟုေျပာလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္လည္း ေထာင္းခနဲ ျဖစ္သြားသလို ကိုေအာင္ကိုၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္တည္တည္ နဲ႔ တစ္ခြက္ယူလိုက္သည္။ ကိုေအာင္ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း သူ႔ အႀကိဳက္ေခြးေတာက္ရြက္ နဲ႔ ၾကက္ရိုး ဟင္းခ်ိဳမွာသည္။ ၿပီးေတာ့ ဦးထြန္းရွိန္ဖက္ လွည့္ကာ “အစ္ကိုႀကိဳက္တာ မွာပါ။ အစ္ကိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ တြဲမေသာက္ဖူးလို႔ အစ္ကို႔အႀကိဳက္ ကၽြန္ေတာ္မသိလို႔ပါ။”
ဦးထြန္းရွိန္က ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ မွာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ေတာ့ အလြန္ျပဳံးခ်င္ေနေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ထိန္းထားရသည္။ ကိုေအာင္က ကၽြန္ေတာ့္ဖက္လွည့္ကာ “ကိုရဲေကာ ၊ မွိုကန္စြမ္းပဲလား” ဆိုၿပီး ေမးပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္ကို သိေနေသာ ကိုေအာင့္ အေမးကို ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ေျဖလိုက္ၿပီးခ်ိန္ဝယ္ ဦးထြန္းရွိန္ရဲ့ အကဲခတ္တဲ့ မ်က္လုံးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္မိပါသည္။ဦးထြန္းရွိန္က “မင္းက ႏွင္းသူငယ္ခ်င္း ဆိုတာလား” ဟုကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးလာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ ပဲ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ရင္ေတာ့ေလးသည္။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ဦးမလဲ မသိ။
ဦးထြန္းရွိန္ စကားစသည္ ကိုေအာင့္ဖက္ လွည့္၍ “မင္းက ဘာလို႔ ဒီအသက္အရြယ္က်မွ မိန္းမ ယူတာလဲကြ၊”
ကိုေအာင္က ခပ္ေအးေအးပင္ “အခုမွ အခ်စ္ေတြ႕လို႔ေပါ့ဗ်ာ”
“ဒါမင္းရဲ့ ရည္းစားဦးလား ကြ။ မင္းတို႔ေကာင္ေတြ အံ့ပါေရာကြာ။ ငါျဖင့္ ၁၅ ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက ရည္းစားထား႐ုံ မကဘူး။ကိုယ္ဝန္တားေဆး ဘယ္မွာဝယ္ရတယ္ ဆိုတာေတာင္ သိေနၿပီကြ။” ဦးထြန္းရွိန္က အရက္ခြက္ကို ေကာက္ေမာ့လိုက္သည္။
ေရအနည္းငယ္ကို ေသာက္ၿပီးေနာက္ “မင္းတို႔ေတြ ငါငယ္ငယ္က ပုံမ်ား ျမင္ေစခ်င္တယ္ကြာ” ဟု အနည္းငယ္ ပူထြက္ေနေသာဗိုက္ကေလး ကို ပြတ္ကာ ေျပာေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္က “ ဦးက ေစာ္ၾကည္ဘဲ နဲ႔တူတယ္” ဆိုၿပီး စကားေထာက္ေပးလိုက္ရာ
ဦးထြန္းရွိန္က “ျမာေလးေတြ ၾကည္ဖို႔ဆိုတာ ႐ုပ္ေတြ ဘာေတြ မလိုဘူးကြ ဒါ ရွိဖို႔ပဲ လိုတယ္” ဟုဆိုၿပီး လက္ညိဳးနဲ႔ လက္မ ကို ေကြးျပသည္။ထိုအခ်ိန္မွ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔႐ုပ္ရည္ အေနအထားကို အကဲခတ္မိေတာ့သည္။ ဦးထြန္းရွိန္သည္ အသားခပ္ညစ္ညစ္ ၊ အရပ္ပုပု နဲ႔ လူက ခပ္ညႇပ္ညႇပ္ ပိန္ပိန္ ရွိေသာ္လည္း ဗိုက္ေနရာတြင္ကား အလန႔္တၾကား ေရွ႕သို႔ ထြက္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးခပ္ စစ ရွိေသာ္လည္း မဲနက္ေနေသာ အသားတြင္ သိပ္မထင္ရွားနိုင္ရွာေခ်။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ခန႔္ ရွိပုံရသည္။ အရက္ႏွစ္ခြက္ခန႔္ ဝင္သြားေသာ ဦးထြန္းရွိန္သည္ မိန္းမကိစၥ နဲ႔ပတ္သက္ေသာ ပက္ပက္စက္စက္ အသုံးအႏႈန္းမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို လက္ခ်ာေပးပါေတာ့သည္။
ကိုေအာင္က “အစ္ကိုမွာ မိန္းမ ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိလဲဗ်” ဆိုေတာ့
ဦးထြန္းရွိန္က “မင္းက ငါ့ကိုရိတာလားကြ။” ဆိုၿပီး စားပြဲကို လက္နဲ႔ပုတ္လိုက္ရာ ေဘးဝိုင္းမွ လူမ်ားပင္ လွည့္ၾကည့္ကုန္ၾကသည္။
ကိုေအာင္က “ အစ္ကို ကို ရိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က တကယ္သိခ်င္လို႔ ေမးၾကည့္တာပါ။ အစ္ကိုဒီေလာက္ ပညာေတြ စုံေတာ့ မိန္းမေတြအမ်ားႀကီးရွိမယ္ ထင္မိလို႔ပါဗ်ာ” ဆိုမွ ငနဲသားက တဟဲဟဲ နဲ႔ သေဘာေတာ္က်ေလသည္။အရက္ေလးခြက္ ခန႔္ဝင္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ဦးထြန္းရွိန္က “ဘယ္ေကာင့္မွ ေ-ာက္ဂ႐ုမစိုက္ဘူးကြ” ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ နဲ႔ထပ္ခါ တလဲလဲ ေျပာေတာ့သည္။ေဘးက ဝိုင္းမွ လွည့္ၾကည့္လၽွင္လည္း “မင္းတို႔က -ီးျဖစ္လို႔ ၾကည့္တာလား ကြ” ဆိုၿပီး ျပသနာေတြ အလုံးအရင္း နဲ႔ရွာပါေတာ့သည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုေအာင့္ အသိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သိေနေပလို႔ ေရွာင္သြားၾကသည္။ေနာက္ဆုံး ဆိုင္ရွင္တ႐ုတ္ႀကီးက ဆိုင္ကိုအျပပိတ္လိုက္ရသည့္ အဆင့္ေရာက္ကုန္သည္။ ကိုေအာင္က လက္က်န္ ပုလင္းကို ေကာက္ဆြဲၿပီး ေကာင္တာမွာ ပိုက္ဆံသြားရွင္းသည္။ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဦးထြန္းရွိန္ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ငရဲခန္းတမၽွ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတြင္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးသည္ ဒီအႀကိမ္ပထမဆုံး ျဖစ္ေပရာ အလြန္အမင္းစိတ္ေနာက္က်ိ ေထြျပားရပါသည္။ႏွင္းဦးေလး တစ္ေယာက္အျဖစ္ဖားခ်င္သည့္ စိတ္ေတြလည္း ကုန္ေခ်ၿပီ။
ဆိုင္ျပင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ခြၿပီး ဦးထြန္းရွိန္ကိုႏႈတ္ဆက္ကာ အျမန္ဆုံး လစ္ေျပးၾကေတာ့သည္။
လမ္းတြင္ကိုေအာင္က “လခြီးတဲ့မွပဲ အရက္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေသာက္ရဘူး။” ဟုဆိုကာ အသုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ေမာင္းေလေတာ့သည္။အသုပ္ဆိုင္ေရာက္လၽွင္ ကိုေအာင္က အသုပ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ အန္တီႀကီးကို “ေယာကၡမ ေရေႏြးၾကမ္းအိုး အလြတ္တစ္အိုးဗ်ာ။ အစုံသုတ္တစ္ပြဲ၊ ဂ်င္းသုတ္တစ္ပြဲ အေအးႏွစ္လုံးေပးဗ်ာ။ျမန္ျမန္ေလး” ဟုဆိုကာ ေခ်ာင္က်ေသာ ခုံတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ေရေႏြးအိုးအလြတ္ထဲကို ဝီစကီ လက္က်န္မ်ားထည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မၽွ ေသာက္ျဖစ္ၾကသည္။
ခဏၾကာမွ “ဒီေခြးပစ္တဲ့ဒုတ္က ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လူမိုက္ပုံစံဖမ္းေနတာကြ။လခြက္ထဲမွ နာႏုႏွစ္ခ်က္ေလာက္ လက္ျပန္ရိုက္လိုက္ရင္ ဂိန္ဂိန္ ေတာင္ ေအာ္ဦးမယ့္ေကာင္က။ လူ႔ယဥ္ေက်းအသိုင္းဝိုင္းမွာ အမည္းစက္ မထင္ၾကခ်င္လို႔ ေရွာင္ေပးေနတာကို အေကာင္းမွတ္လို႔ကြာ။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ ဒီလိုေကာင္ေတြ ရွိေနသမၽွ ျမန္မာ ဆိုတာ လူ႔နင္းျပား ျဖစ္ေနဦးမွာပဲကြ” ဟု ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားေျပာပါသည္။
ကိုေအာင့္ ၾကည့္ရသည္မွာ ေဒါသထြက္သည္ထက္ ပို၍ ေလးနက္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီကိစၥကို ဆက္ၿပီး မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းစိတ္ကုန္ေနေလၿပီ။ ေနာက္ဆုံးအႀကံရသည္က “ကိုေအာင္ မသေျပေစာင့္ေနေလာက္ၿပီ။ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ရေအာင္။ ဖိတ္စာေတြေဝဖို႔လူစာရင္းေတြလည္းလုပ္ ရဦးမယ္ဗ်ာ” ဆိုေတာ့ ကိုေအာင္လည္း ခပ္သုတ္သုတ္ ေသာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ခြက္ထဲကိုလည္း မၽွထည့္ရင္း ရွိသမၽွကို အၿပီးသတ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ထျပန္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚတြင္ ေလတိုးခံရတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ဝီစကီရဲ့အရွိန္က တက္လာတာတစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ လို အူရိုင္းက အလြန္အမင္းမူးပါေတာ့သည္။ကိုယ့္ကိုယ္ ကို မထိန္းနိုင္သျဖင့္ ကိုေအာင့္ ေက်ာကို မွီထားရသည္။ လမ္းက ကြင္းျပင္က်ယ္ေနရာတစ္ခုေရာက္ေတာ့ ကိုေအာင္ ဆိုင္ကယ္ရပ္လိုက္သည္။ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆြဲကူခ် ရင္း “ေဟ့ေကာင္ မင္းအာေခါင္ကို လက္ထိုးအန္ပလိုက္” ဟုေျပာလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိကၡာအက်(ဘာသိကၡာမွန္းေတာ့ ခုခ်ိန္ထိမသိပါ) မခံခ်င္သျဖင့္ “အာ ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မအန္ဘူး” ဆိုၿပီးေခါင္းမာေနပါသည္။ “မင္းမအန္လည္း ေနကြာ ငါေတာ့ ေသာက္တာမ်ားသြားတယ္ အန္လိုက္ဦးမယ္” ဆိုၿပီး လမ္းမနဲ႔ ခပ္လွန္းလွန္းမွာ ခပ္တုပ္ေလးထိုင္ၿပီး တေဝါေဝါနဲ႔ အန္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာ ကိုယ္တေစာင္းထိုင္ရင္း ေလတိုက္တိုင္း လန္လန္သြားခ်င္ေသာ ေခါင္းကို မနည္းလိုက္ထိန္းေနရပါသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ကိုေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာဆြဲၿပီး ကြင္းျပင္ဖက္သို႔ ေခၚသြားသည္။
ခပ္လွန္းလွန္းေရာက္ေတာ့ “ဟေကာင္ရ မင္းတို႔ငါတို႔ အရက္ေသာက္တယ္ ဆိုတာ မေသာက္ရ မေနနိုင္ေပါင္ ျဖစ္ေနလို႔ေသာက္တာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ခပ္တုံးတုံးလူေတြလို မူးမွမိုက္ရဲလို႔ လူမိုက္လုပ္ခ်င္လို႔ ေသာက္တာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ခပ္႐ူး႐ူးလူေတြလို အရက္ေသာက္တာ ေယာက္်ားပီသခ်င္လို႔ ငါဘယ္ႏွခြက္ေသာက္နိုင္တယ္ ကြဆိုၿပီး စံခ်ိန္တင္ခ်င္လို႔ ေသာက္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႔ ငါတို႔အရက္ေသာက္တယ္ ဆိုတာ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အတြက္ အေပ်ာ္ေသာက္တာကြ။သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔စကားေျပာေကာင္း႐ုံေသာက္တာကြ။ အရက္ေသာက္တာမ်ားသြားလို႔ ျပန္အန္ထုတ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းမြန္တဲ့လကၡဏာတစ္ရပ္၊အားေပးသင့္တဲ့ လကၡဏာတစ္ရပ္ကြ။အမူးလြန္ေနေတာ့ မင္းေသာက္ထားသမၽွကို ဘာမွ မခံစားနိုင္ဘဲ အခ်ိန္ေတြကုန္၊လူပင္ပန္းသြားေတာ့ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ အက်ိဳးမရွိဘူး။ ေ-ာက္သုံးမက်တဲ့ အေတြးေတြကို ေခါင္းထဲကို ထည့္မထားပါနဲ႔ကြာ” ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အတင္းအန္ခိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အာေခါင္ထဲ လက္ညႇိုးထိုးၿပီးအန္ပါေတာ့သည္။
ခဏေနေတာ့ ကိုေအာင္က “မင္းေပါ့သြားၿပီလား၊ တစ္ဆို႔ဆို႔ေနေသးသလား” ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က “နည္းနည္းက်န္ေသးတယ္ ထင္တယ္” ဆိုၿပီး ထပ္ၿပီးအန္ပါသည္။ သုံးခါေလာက္အန္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနလို႔ထိုင္လို႔ ေပ့ါသြားပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကြမ္းဆိုင္မွာ ကြမ္းမွာထားတာကို ေစာင့္ရင္းေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ခဏဝင္ထိုင္ကာ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ဆီ ေသာက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းႏွစ္ခြက္ဆီေလာက္ ေသာက္လိုက္ရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းသြားပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒၚေရႊ႕အိမ္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ညဆယ္နာရီခန႔္ရွိေလၿပီ။ အိမ္ေရွ႕တြင္ မသေၿပ နဲ႔ေဒၚေရႊ စာအုပ္ေလးေတြ ေရွ႕ခ်ၿပီး စကားထိုင္ေျပာေနၾကသည္။ မသေျပက ကိုေအာင္ကိုျမင္ေတာ့ "ရွင္ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ဒီအခ်ိန္ႀကီးဘာလာလုပ္တာလဲ၊ မနက္က်မွ လာခဲ့" ဆိုၿပီး မတ္တပ္ထ ရပ္ကာ သူ႔ကိုေပးထားေသာ အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားေလသည္။ ကိုေအာင္လည္း လၽွင္ျမန္ေသာ အဟုန္နဲ႔ မသေျပေနာက္သို႔လိုက္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေဒၚေရႊသာ ႏွစ္ေယာက္သား မွင္သက္ၿပီးက်န္ခဲ့ေလသည္။ ဤသည္ကား ဇာတ္လမ္း၏ အလယ္။
ေဒၚေရႊ တို႔ဧည့္ခန္းသည္ အလြန္ ရိုးရွင္းသည္။ ေအာက္ခံ တမံသလင္းေပၚတြင္ တမိုက္ခန႔္အျမင့္သစ္သား ခုံကို တစ္ခန္းလုံးအျပည့္ ခင္းထားသည္။ထိုသစ္သားခုံ ၾကမ္းမ်ားကို ေဒၚေရႊက ေျပာင္လက္ေနေအာင္ ေရနံ နဲ႔ပြတ္တိုက္ထားေလ့ရွိသည္။ဧည့္သည္လာလၽွင္ေတာ့ သင္ျဖဴးဖ်ာေခ်ာမ်ားခင္းေပးတတ္သည္။ ယခုမူ သင္ျဖဴးဖ်ာႀကီးႏွစ္ခ်ပ္ ခင္းထားၿပီး ေဒၚေရႊက ဖ်ာေပၚတြင္ထိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး ဖ်ာေပၚတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေဒၚေရႊက
“အနီေကာင္ နင္ အရက္ေတြေသာက္လာတယ္ လား”
ကၽြန္ေတာ္က “ကိုေအာင္တို႔ မဂၤလာပြဲကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ ဘီယာေလးနည္းနည္း ေသာက္တာပါဗ်ာ” ဟု မုသားဆိုရင္း ခပ္ကုပ္ကုပ္ဝင္ထိုင္မိသည္။
“နင္အရက္ေသာက္တာ အစ္မတို႔ မသိေစ နဲ႔ သိရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မယ္ ၾကားလား”
“ဟုတ္။ ေဒၚေရႊလည္း သြားမေျပာနဲ႔ေနာ္”
အမွန္က ေဖေဖက အရက္ကို စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ေသာက္တတ္ဖို႔သာေျပာထားပါသည္။ ေမေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အရက္ေသာက္ေၾကာင္း သိေတာ့သိေပမည္။သို႔ေသာ္ မျမင္ဖူးေသးေခ်။
“ကဲ..ငါ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ျခင္ေထာင္ထဲေသခ်ာ ထည့္လိုက္ဦးမယ္။” ဟုဆိုကာ ထိုင္ေနရာမွ ဒူးေပၚလက္ေထာက္ကာ ထ ေလသည္။နိမ့္တုံျမင့္တုံ တင္ပါးႀကီးမ်ားကို သယ္သြားၿပီး ခပ္လွန္းလွန္းတြင္ ထမီကို ခပ္တင္းတင္းျဖစ္ေအာင္ဆြဲ ဝတ္လိုက္ေလသည္။ေဒၚေရႊ အခန္းထဲဝင္သြားၿပီး ဧည့္ခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေငါင္ေတာင္ေတာင္ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ ႏွင့္ ေဒၚေရႊတို႔ ၾကည့္ေနေသာ စာအုပ္ ႏွစ္အုပ္ကို ဆြဲယူၾကည့္မိသည္။ ပထမစာအုပ္သည္ ဖိတ္စာဖိတ္ဖို႔ လူစာရင္းမွတ္ထားေသာ ဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္။ ဒုတိယ စာအုပ္သည္ကား ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခ်င္လြန္းေသာ္လည္း မဝယ္ရဲခဲ့သည့္ ဖိုမ ဆက္ဆံ ေရး စာအုပ္။ ယူဖတ္သင့္မဖတ္သင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ထုံးစံအတိုုင္း ေတြေဝေနမိသည္။အတန္ၾကာမွ ထိုစာအုပ္ကို လွန္ၾကည့္မိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဖီးလ္တက္ေသာ္ျငားလည္း ေသးငယ္ေနတတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္လိင္အဂၤါအေၾကာင္းကို အဓိကထားရွာေဖြမိသည္။ စာအုပ္ကိုမွ ေႏြးေအာင္မကိုင္ရေသးခင္ ေဒၚေရႊက ေခါင္းအုံး တစ္လုံးနဲ႔ ယပ္ေတာင္ တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲျပန္ထြက္လာသည္။
“နင္ဒီမွာပဲ အိပ္ခ်င္အိပ္လိုက္ေတာ့၊ အစ္မတို႔ သြားႏွိုးရင္ သူတို႔ျပန္အိပ္မရ ျဖစ္ေနဦးမယ္။”
ဟု ေခါင္းအုံးကို ဖ်ာေပၚတြင္ခ် ၊ ယပ္ေတာင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လက္ကမ္း၊ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္လုံးကို သိမ္းရင္း ေျပာပါသည္။ေဒၚေရႊက “အနီေကာင္ နင္ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ေနတာလား။ ဒီစာအုပ္က အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္အရြယ္ေရာက္မွ ဖတ္ရမယ့္ စာအုပ္ဟဲ့။ နင္အခု မဖတ္နဲ႔ဦး။နင္အခု ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုရပ္နိုင္ေအာင္ အရင္ႀကိဳးစား။ နင့္အေဖ အေမခ်မ္းသာတာ နင္ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး။”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဒၚေရႊ ။ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြ႕လို႔ လွန္ၾကည့္မိတာပါ။ မဖတ္ရေသးပါဘူး။”
ကၽြန္ေတာ္အတြက္ လိင္ကိစၥကို အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ ပထမဆုံးေဆြးေႏြးဖူးျခင္းျဖစ္၍ ရွက္ရြ႕ံမ်က္ႏွာပူၿပီး စကားလြႊဲသည့္အေနျဖင့္ “ကိုေအာင္ႀကီး ေကာ ေဒၚေရႊ”
“အာ ဒီေကာင္ေလး ၊သူ႔မိန္းမ နဲ႔ သူအိပ္ခ်င္အိပ္မွာေပါ့ နင္နဲ႔ဘာဆိုင္သလဲ” ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ထားကာ ထြက္သြားပါသည္။
ေလေအးေအး ေလးတိုက္ေနေသာေနရာတြင္ သင္ျဖဴးဖ်ာေပၚလွဲရင္း ႏွင္းကို သတိရမိသည္၊ ႏွင္းအေၾကာင္းေတြးမိသည္။ ႀကီးလာလၽွင္ ႏွင္းကို လက္ထပ္မည္။ ဘာမွန္းမသိေသာ စီးပြားေရးေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ခ်မ္းသာလာေသာအခါ ဘာမွန္းမသိေသာ အလုပ္ေတြ နဲ႔ အခ်ိန္ပိုမရွိ မအားမလပ္ရေအာင္ အလုပ္ မ်ားေနတဲ့ၾကားမွ ႏွင္းကို ဂ႐ုစိုက္မည္။ ၿပီးေတာ့ ႏွင္းကို တကိုယ္လုံးခၽြတ္မည္။ ႏွင္းရဲ့ၾကာမူပါေသာ အၾကည့္ေလးမ်ား ကို တယုတယ ေငးၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်စ္နယ္ကၽြန္ၾကမည္ စသျဖင့္ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ားေတြး ရင္း ၊ အရက္ေသာက္၍ ပင္ပန္းသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ညဉ့္နက္လာၿပီး ေလတျဖဴးျဖဴး အရသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိသည္။
အရက္ေသာက္ထားသူ ပီပီ အိပ္ေရးအေတာ္အတန္ဝ၍အရက္ရွိန္ကုန္ေသာ္ တေရးနိုးေတာ့သည္။ ျခင္ေတြကလည္း ကိုက္သည္။ဗိုက္ကလည္း ဆာသည္။ ဆာသည္မွ ဗိုက္ထဲမွာ ပူေနေအာင္ဆာသည္။ တစ္ခုခု စားခ်င္သည္။အိမ္တံခါးမႀကီးက စိထား႐ုံသာ။ တြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကိုေအာင့္ ဆိုင္ကယ္က အတိုင္းသား။ ဆိုင္ကယ္ေရွ႕ျခင္းထဲမွာ ကြမ္းထုပ္ေလးေတြ႕ေတာ့ အက်င့္ပါေနတဲ့လက္က ကြမ္းထုပ္ကိုေကာက္ဆြဲၿပီး ကြမ္းတစ္ယာ ထုပ္ဝါးသည္။ ကြမ္းတံေတြးကို ေျပာင္ရွင္းေနေသာ ေဒၚေရႊ႕ အိမ္ေရွ႕တြင္ မေထြးလိုသည္ႏွင့္ အိမ္ေထာင့္ ေမွာင္ရိပ္တြင္သြားေထြးသည္။ အက်င့္ပါေနေသာ မ်က္စိက ေဒၚေရႊ႕အခန္းကို အၾကည့္ အခန္းထဲမွ လၽွံထြက္လာေသာ မီးေရာင္တြင္ လူရိပ္ေတြ႕လိုက္မိသည္။ လူပ်ိဳပီပီ မစားရ ဝ ခမန္း အာသာ ငန္းငန္း ရမက္ေတြကို ထိန္းဖို႔ မစြမ္း ေတာ့ စိတ္ေနာက္ ကိုယ္ပါ ခဲ့ရျပန္သည္။ ေဒၚေရႊ႕အခန္းေရွ႕အေမွာင္တြင္ ခပ္တည္တည္ ရပ္၍ ဖြင့္ထားေသာ တ႐ုတ္ကပ္မွန္ေတြ ၾကားမွ ရဲရဲဝင့္ဝင့္ႀကီးေခ်ာင္းသည္။ အလင္းထဲ က လူက အေမွာင္ထဲက လူကို ျမင္ဖို႔ခက္သမို႔ ရဲတင္းရဲသည္။
ေဒၚေရႊကေတာ့ မသေျပတို႔ အခန္းနံရံကို နားနဲ႔ ကပ္ၿပီးနားစြင့္ သလို လုပ္ေနသည္။ ေဒၚေရႊ ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာ ခ်က္ျခင္းသေဘာမေပါက္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသေျပတို႔ တ႐ုတ္ကပ္နားတိုးကာ
ေခ်ာင္းၾကည့္သည္။ ေမွာင္ေမွာင္မဲ။နားစြင့္မိသည္။ဘာမွ မၾကား။ ႀကိဳးစား၍ နားေထာင္ၾကည့္သည္။
မသေၿပ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလး တိုးတိုးၾကားရသည္။
“ဟယ္.. ကို ကလည္း” ဆိုတာပဲေသခ်ာ ၾကားလိုက္သည္။ တိုးတိုးေလးေတာ့ ေျပာေနၾကသည္။ စကားလုံးေတြက မသဲကြဲ။အဝတ္အစား ခၽြတ္သံလိုလို ၾကားရျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြလႈပ္ရွားလာသည္။ ကိုေအာင့္ အသံမပီမသ ၾကားရျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေမြ႕ယာေပၚမွာ လႈပ္ရွားသံလိုလို ဘာလိုလို ၾကားရသည္။
“ႁပြတ္”ခနဲ နမ္းေသာအသံၾကားရသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ၿငိမ္သြားသည္။
“အြင္းအင္း” ဆိုေသာ မသေျပအသံတိုးတိုးေလးၾကားရသည္။ ေမြ႕ယာေပၚမွ လႈပ္ရွားသံၾကားရသည္။
“အ……အာ……….အု”
အ ခနဲထိတ္လန႔္ေသာအသံ၊ ေနာက္ၿပီး အား ခနဲ အားရပါးရမေအာ္ရဲသျဖင့္ အာ…ဟုနာက်င္မႈကို ခံစားေသာ အသံ။ အဲဒီေနာက္က တစ္စုံတစ္ခုႏွင့္ ပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္ေသာအသံ အု ။
ကိုေအာင့္ အသံ ခပ္တိုးတိုး ၾကားရျပန္သည္။ “….ေနာ္” ေနာက္ဆုံး “ေနာ္” ဆိုေသာ စကားတစ္လုံးသာ သဲကြဲသည္။
ၿပီးေတာ့ “ႁပြတ္” ခနဲ “ျပတ္” ခနဲေလးမ်ား ေတာ္ေတာ္က်ယ္က်ယ္ ၾကားလာရသည္။မသေၿပ ရဲ့ ညည္းသံလိုလို အသံေလးမ်ား နည္နည္း က်ယ္လာသည္။ ကုတင္မွ “ကၽြိက်ိကၽြိက်ိ” ျမည္သံ လည္း ထြက္လာေတာ့သည္။ မသေၿပ ညည္းသံေလးမ်ား ပီသလာသည္။ ကုတင္ေပၚမွ ေစာင့္သံ ေလးမ်ား ပီျပင္လာသည္ ထင္ရသည္။ ခံစားမႈက တြန္းပို႔လိုက္၍ ခပ္တိုးတိုး ထြက္လာေသာ မသေၿပ ရဲ့ ညည္းသံသည္ ပီျပင္သည္ထက္ ပီျပင္လာသည္။ သက္ျပင္းခပ္ျပင္းျပင္းရွိုက္သံ ႏွစ္ခု ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေပၚလာၿပီးေနာက္ တစ္စုံတစ္ခု အိပ္ယာေပၚသို႔ ပစ္လဲက်သံ ခပ္တိုးတိုးထြက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ အားလုံးက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကား မုန္ယိုေလၿပီ။ ေဒၚေရႊဖက္ ျပန္လွည့္သည္။ ေဒၚေရႊသည္ ျပတင္းေပါက္ဖက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ကာ မသေျပတို႔အခန္းနံရံတြင္ နားကပ္ထားဆဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မေပၚေသာ ေဒၚေရႊ႕ကိုၾကည့္ကာ ကိုယ့္ညီေလးကိုယ္ထုတ္ကာ ဆြမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဒၚေရႊက နံရံတြင္ကပ္နားေထာင္ေနရာမွ အလန႔္တၾကား ခြာကာ ကုတင္ေျခရင္းေတြ လွန္းထားေသာ ထမီတစ္ထည္ကို ယူၿပီး ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မွန္တင္ခုံ ရွိေသာ ျပတင္းေပါက္ဖက္သို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လ်က္ သူ႔ပါးကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ခပ္ရြရြ ေလးပြတ္၊ ေျပက်လုျဖစ္ေနေသာ တပတ္လၽွိုဆံထုံးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ထုံးသည္။အေပၚအကၤ်ီၾကယ္သီးေလးမ်ား တစ္လုံးစီ ျဖဳတ္ကာ အကၤ်ီကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္း အိစက္တုန္ယင္ေနေသာ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ေဘာ္လီအကၤ်ီသည္ မနိုင္တနိုင့္ ထိန္းထားေသာ္လည္း မို႔ေမာက္လၽွံထြက္ေနေသာ အေပၚပိုင္း နို႔အုံကိုေတာ့လုံေလာက္ ေအာင္ဖုံးဖိ မထားနိုင္ေခ်..။
ကၽြန္ေတာ္က ေဒၚေရႊ႕ကို ၾကည့္၍ ကိုယ့္ညီေလးနဲ႔ကိုယ္ေျဖေဖ်ာ္ေနခ်ိန္။
ေဒၚေရႊက မွန္ေရွ႕တြင္ အေပၚအက်ၤီခၽြတ္ထားခ်ိန္…။
ထိုအခ်ိန္ေလးခဏမွာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ဝင္သျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္းမီးကိုဖြင့္လိုက္ရာ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနေသာေနရာထိလင္းေသာ အျပင္ဖက္မီးပါ တစ္ပါတည္းတြဲလင္း ေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေဒၚေရႊသည္ ျပတင္းေပါက္ ဟိုဖက္ဒီဖက္မွ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း စကၠန႔္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေၾကာင္ေနမိသည္။
ေဒၚေရႊသည္ ပထမဆုံးသတိဝင္ကာ ထမီကို ရင္လ်ားလိုက္သည္။အခန္း တံခါးမဖက္ရွိရာ ေနာက္ဖက္သို႔ေဒါနဲ႔ေမာ နဲ႔ လွည့္ကာ တံခါးကိုဖြင့္ၿပီးအျပင္ကိုထြက္လာေလသည္။ (ကၽြန္ေတာ့္ရွိရာ သို႔လာျခင္းျဖစ္ဟန္တူ၏။)ကၽြန္ေတာ္လည္း ညီေလးကို ေနရာမွန္ျပန္ေရာက္ေအာင္ ပို႔ရင္း အိမ္ေရွ႕ဖက္သို႔ထေရာေသာပါး ေျပးသည္။
ရွက္လိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္မရွိၿပီ။ ေနရာမွ ခ်က္ျခင္း ေျမလၽွိုးမိုးပ်ံသာ သြားခ်င္ပါေတာ့သည္။ ေဒၚေရႊကို မည္သို႔မည္ပုံရင္ဆိုင္ ရပါမည္လဲ..။
ေဒၚေရႊ႕အိမ္ေရွ႕ ဝင္းၿခံသံပန္းတံခါး သည္ ေသာ့ခတ္လ်က္။ ဘာမွ မစဥ္းစားနိုင္ေတာ့ၿပီ။ အုတ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္ခြ ၍ ကၽြန္ေတာ္ အေမွာင္ထုထဲသို႔ မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။ေၾကာက္ရြ႕ံ ရွက္အားငယ္စြာျဖင့္ ဦးတည္ရာမဲ့ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္မွ ေဒၚေရႊ အသံ ခပ္သဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္ မိသည္။
“အနီေကာင္ အနီေကာင္”
“ဟဲ့ ….အနီေကာင္ ျပန္လာခဲ့”
ကၽြန္ေတာ္ မရပ္မနားေျပးသည္။ တကိုယ္လုံး ေအးစက္ၿပီး အသက္မရႈနိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာမွ ရပ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္တစ္ခုလုံးသည္ ေပါက္ထြက္မတတ္။ ေမာလြန္းလို႔ ေခ်ာင္းေတြဆိုးၿပီး ပါးစပ္ထဲမွ ခၽြဲဆန္ဆန္ တံေတြးပစ္ပစ္ မ်ား အန္ထြက္ကုန္သည္။ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ပင္မ်ား ခပ္အုပ္အုပ္ရွိေနေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ရဲ့ ေနာက္ဖက္ လမ္းၾကားေလး။ သဲေလးေတြျဖဴေဖြးေနေသာလမ္းၾကားေလး။ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အိမ္က စိတ္ဆိုးတိုင္း တစ္ေယာက္တည္း သြားထိုင္တတ္တဲ့ ေနရာေလး။ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို မွီၿပီးထိုင္ေနမိသည္။
ရက္စက္လြန္းလွတဲ့ မေတာ္မတည့္မႈေတြ စီရင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ဘဝကို ကၽြန္္ေတာ္နာက်ည္းလာသည္။ ရင္ထဲမွာ ရွိုက္ေနမိသည္။သို႔ေသာ္ အသံမထြက္ရဲ။ တစုံတခုကိုေၾကာက္ရြ႕ံေနသလိုလို။ကၽြန္ေတာ္တကို္ယ္လုံးသည္ အဖိစီးခံ သက္သက္။
ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသလဲ မသိ။
ေအးခဲေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ပုခုံးကို လက္ေႏြးေႏြးတစ္ဖက္ နဲ႔ ထိလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တျခားကမၻာမွ လက္ရွိကမၻာကို ျပန္ေရာက္လာသကဲ့သို႔ တကိုယ္လုံးတုန္ၿပီး လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ေဒၚေရႊ။ေဒၚေရႊ႕မ်က္ႏွာသည္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က် မႈမ်ားဖုံးလႊမ္းေန၏။
"အနီေကာင္ လာသားလာ"
ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒၚေရႊ႕ကို တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားမိသည္။ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းဝယ္ တမံက်ိဳးသလို မ်က္ရည္မ်ားတေဝါေဝါ က်လၽွက္။ရင္ထဲမွ လွိုက္လွိုက္တက္လာေသာ ရွိုက္သံမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ယ္ေလာာင္လာသည္။ေဒၚေရႊသည္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၿပီး မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ေပးရင္း
“မငိုပါနဲ႔ အနီေကာင္ရယ္။တိတ္ေနာ္ တိတ္” ဆိုၿပီး တဖြဖြ ေျပာသည္။ မရ ကၽြန္ေတာ္ကား ငိုလၽွက္..
ေဒၚေရႊက ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာကို သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ကပ္လၽွက္
“အနီေကာင္က လိမ္မာပါတယ္။ မငိုနဲ႔ေနာ္ တိတ္ေတာ့ ေဒၚေရႊတို႔ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္”
တိုးကပ္လာေသာ ေဒၚေရႊ႕ပါးႏုႏုရဲ့အထိအေတြ႕သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စတင္ျမဴစြယ္ေတာ့သည္။သနပ္ခါးနဲ႔ ေခၽြးတို႔ ေရာစပ္ ထြက္ေပၚလာေသာ ေမႊးညႇီညႇီနံ့ေလးသည္ လည္း တဖက္တလွမ္းက လႈံ႔ေဆာ္လာျပန္သည္။ကၽြန္ေတာ့္ ကို ကၽြန္ေတာ္ထိန္းသိမ္းလို႔ မရခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလးက နိုးထ လာခဲ့ေလၿပီ။ ေဒၚေရႊ႕ပါးျပင္ကို တရွိုက္မက္မက္နဲ႔ နမ္းရႈံ႔မိ၏။ ပါးစပ္ကလည္း ေဒၚေရႊ႕ကို အရမ္းခ်စ္တာ ပဲ ဆိုၿပီး လုံးလုံးေထြးေထြး နဲ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အရိုင္းေလး ကၽြန္ေတာ္သည္ တကိုယ္လုံးမွ အားအင္တို႔ ကို ဆႏၵတစ္ခု လႈံေဆာ္မႈေၾကာင့္ မိမိ လက္ႏွစ္ဖက္ဆီသို႔ ထည့္ကာ ေဒၚေရႊ႕ကို ပုခုံးမွသိုင္း၍ အားရပါးရ တိုးတိုး ဖက္ပါေတာ့သည္။ ေဒၚေရႊလည္း အငိုက္မိသြားသျဖင့္ တကိုယ္လုံး ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနရပါေတာ့သည္။ ေဒၚေရႊ ႐ုန္းထြက္သလား မထြက္လား ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္အတင္းတိုးဖက္ၿပီး ပါးကို နမ္း၊လည္ပင္းကို နမ္း သျဖင့္ ေဒၚေရႊ႕ရဲ့ အိစက္ႏူးညံ့လွေသာ ရင္သားႏွစ္မႊာကား ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္နဲ႔ ထိေနေလသည္။ ထိုအထိအေတြ႕သည္ကား ကၽြန္ေတာ့္ကို ကာမခံစားမႈကို အလြန္ အားေကာင္းေစ ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ တစ္ခုခုဟာေနသလိုလို တစ္ခုခုကို ေျပးေဆာင့္ခ်င္သလို ခံစားမႈနဲ႔အတူ ေဒၚေရႊ႕ကို တိုး၍တိုး၍ ေဆာင့္၍ ေဆာင့္၍ သာဖက္ေနမိပါသည္။
ထိုအခ်ိန္
“ဒူေဝ ေဝ”
ေၾကးစည္သံနဲ႔ အတူ လမ္းမႀကီးေပၚ မွ သံဃာမ်ား ဆြမ္းခံႂကြ လာေနသည္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အာ႐ုံေျပာင္းခိုက္ ေဒၚေရႊ က ႐ုန္းထြက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ႏြမ္းေလ်ာ့ေသာ ေလသံျဖင့္
“အနီေကာင္ သား ေဒၚေရႊတို႔ ျပန္ၾကမယ္” ဆိုၿပီး မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ျပန္လမ္းကို ေလးကန္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ လွည့္ထြက္သြားသည္။
ၿပီးပါၿပီ
